Λένε ότι καταλαβαίνεις πιο καλά πως μεγαλώνεις ("γερνάς" είναι το σωστό ρήμα βασικά αλλά το "μεγαλώνεις" χρυσώνει κάπως το χάπι) βλέποντας τους ανθρώπους γύρω σου κι ακόμα περισσότερο αυτούς που θαυμάζεις, τους "μακρινούς", από οποιοδήποτε στερέωμα, να μεγαλώνουν, παρά στα δικά σου γενέθλια. Το έχω ακούσει από πολύ κόσμο, αλλά ποτέ το συναίσθημα αυτό δεν ήταν πιο απτό απ'ότι σήμερα.
Η ιστορία είχε αρχίσει χρόνια τώρα, όταν ένας-ένας οι κύριοι και οι κυρίες που έχουν σημαδέψει την ενήλικη ζωή μου ως μουσικόφιλης καβάντζαραν τα δεύτερα -άντα. The big 4-0, που λένε. Ο Jarvis, η Bjork, o κύριος Dulli που είδα φέτος παρέα με την γλυκύτατη κοιλίτσα του, ο Damon που νόμιζε κανείς ότι δε θα μεγαλώσει ποτέ. Σήμερα όμως είναι πιο έντονο γιατί μιλάμε για τον άνθρωπο που η μουσική του μου άλλαξε τη ζωή, full-stop. Ξαφνικά τα δικά μου 32 βαραίνουν λίγο περισσότερο, και τα δικά μου 40 φαίνονται πιο απειλητικά στον ορίζοντα.
Είχα ξεκινήσει με σκοπό να γράψω πολλά, και θα το μπορούσα. Νομίζω όμως ότι η παραπάνω φράση τα περικλείει όλα. Δεν μπορείς να το πεις για πολλούς αυτό στη διάρκεια της ζωής σου, στους περίσσότερους δε συμβαίνει ποτέ κάποιος ή κάτι να τους αλλάξει τη ζωή - είναι από μόνο του ένας τίτλος τιμής. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Προτεραιότητες, νοοτροπίες, αισθητική, αντιμετώπιση, όλα πήραν μια διαφορετική από την προδιαγεγραμμένη πορεία με αφορμή/αιτία/αφετηρία ένα δίσκο, 12 και κάτι χρόνια πριν. Κι όλη αυτή η διαρκής διαδικασία της παρεκτροπής από τότε μέχρι τώρα συνοδεύτηκε (κι ακόμα συνοδεύεται) από αμέτρητες στιγμές απόλυτης μουσικής απόλαυσης προερχόμενης από το μυαλό και τις φωνητικές χορδές αυτού του κοντούλη, αδυνατούλη τυπάκου από το ταπεινό Wellingborough της Γηραιάς Αλβιώνας.
Έτσι, θα αρκεστώ σε ένα ολόψυχο "Happy birthday, Mr Yorke! Have a great one!" και θα παραθέσω για την περίσταση (άλλο που δεν ήθελα) μερικά από τα κορυφαία live καλούδια που έχω, συν το λατρεμένο κομμάτι του τίτλου. Το οποίο μιλάει ακριβώς για μέρες σαν κι αυτήν, τότε που αναπόφευκτα σταματάς λίγο και κοιτάς πίσω σου, και συνειδητοποιείς με δέος πόσο μεγάλη φαίνεται πια η απόσταση που έχεις διανύσει - τόσο μεγάλη, που δεν θυμάσαι πια πως ήταν όταν ήσουν ακόμα εκεί πίσω, κοντά στην αρχή. Ευτυχώς, εκείνο το τηλεφώνημα που αναφέρει στο τέλος δεν θα χρειαστεί να γίνει.
Είχα ξεκινήσει με σκοπό να γράψω πολλά, και θα το μπορούσα. Νομίζω όμως ότι η παραπάνω φράση τα περικλείει όλα. Δεν μπορείς να το πεις για πολλούς αυτό στη διάρκεια της ζωής σου, στους περίσσότερους δε συμβαίνει ποτέ κάποιος ή κάτι να τους αλλάξει τη ζωή - είναι από μόνο του ένας τίτλος τιμής. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Προτεραιότητες, νοοτροπίες, αισθητική, αντιμετώπιση, όλα πήραν μια διαφορετική από την προδιαγεγραμμένη πορεία με αφορμή/αιτία/αφετηρία ένα δίσκο, 12 και κάτι χρόνια πριν. Κι όλη αυτή η διαρκής διαδικασία της παρεκτροπής από τότε μέχρι τώρα συνοδεύτηκε (κι ακόμα συνοδεύεται) από αμέτρητες στιγμές απόλυτης μουσικής απόλαυσης προερχόμενης από το μυαλό και τις φωνητικές χορδές αυτού του κοντούλη, αδυνατούλη τυπάκου από το ταπεινό Wellingborough της Γηραιάς Αλβιώνας.
Έτσι, θα αρκεστώ σε ένα ολόψυχο "Happy birthday, Mr Yorke! Have a great one!" και θα παραθέσω για την περίσταση (άλλο που δεν ήθελα) μερικά από τα κορυφαία live καλούδια που έχω, συν το λατρεμένο κομμάτι του τίτλου. Το οποίο μιλάει ακριβώς για μέρες σαν κι αυτήν, τότε που αναπόφευκτα σταματάς λίγο και κοιτάς πίσω σου, και συνειδητοποιείς με δέος πόσο μεγάλη φαίνεται πια η απόσταση που έχεις διανύσει - τόσο μεγάλη, που δεν θυμάσαι πια πως ήταν όταν ήσουν ακόμα εκεί πίσω, κοντά στην αρχή. Ευτυχώς, εκείνο το τηλεφώνημα που αναφέρει στο τέλος δεν θα χρειαστεί να γίνει.
Acoustic KCRW session, 4/6/03, Thom Yorke & Jonny Greenwood @ Electric Ladyland studios, L.A. ("I Might Be Wrong", "A Punch-up At A Wedding", "I Will"*, "Sail To The Moon"*, "No Surprises"*, "Go To Sleep"*, "Karma Police", "Everything In Its Right Place", "Fake Plastic Trees"*, "There There"*)
* οι καλύτερες εκτελέσεις που έχω ακούσει των συγκεκριμένων κομματιών.
"I Want None Of This", NPR Chicago, 18/6/06 (ίσως το πιο πολυπαιγμένο mp3 μου)
"Reckoner" solo acoustic, J. Ross show, BBC2, 26/1/08
"A Reminder" ("Karma Police" CD2, 8/97)
και τούτη εδώ η πρόσφατη, instant-classic εκτέλεση του "Nude".
2 σχόλια:
"a reminder"= ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙ.
Θυμαμαι ακομα οτι τα ματια μου κοντεψαν να πεταχτουν εξω απο το επιμονο γούρλωμα οταν καταλαβα οτι προκειται... απλα για ενα b-side του ok computer. ακομα και σημερα ολες μου οι τριχες βαρανε προσοχη (κοινως σηκωνονται καγκελο) στο ακουσμα του, και το μυαλο μου πλυμμηριζει απο πολυχρωμα κονφετι στον μελαγχολικο αποηχο μιας γιορτης που τελειωσε...
Προσωπικά το προτιμώ απείρως από το A'side του! ("Karma Police") Είναι απλά τέλειο.
Δημοσίευση σχολίου