“At the top I'm stopping by/ Your place of work and acting like/ I haven't dreamed of you and I and marriage in an orange grove/ You are the only thing in any room you're ever in”Με αυτά τα λόγια που ξεστομίζει ο Guy Garvey στο εναρκτήριο κομμάτι του φετινού δαφνοστεφανωμένου δίσκου των Elbow δεν είναι δυνατόν να μην επαναφέρει τον ρομαντισμό στην σύγχρονη Βρετανική ροκ. Όχι όμως τον «ωχ μόλις απάτησα/με απάτησε η γκόμενα μου, τι υγρό και μοναχικό αυτό το βράδυ στο Νόττιγχαμ» ρομαντισμό των Tindersticks, ή τον «μ’ αρέσει να γράφω τραγούδια αγάπης, αλλά κοιτάξτε πόσους πολλούς συγγραφείς διαβάζω! Αλήθεια εσείς πότε ανοίξατε βιβλίο για τελευταία φορά;» ρομαντισμό των Divine Comedy. Αλλά τον αυθεντικό ρομαντισμό, σαν αυτόν που αισθάνεσαι όταν ευλογείς την τύχη σου κάθε στιγμή για την καλή σου μοίρα, αυτός που καμιά φορά σε κάνει να αναρωτιέσαι έντρομος αν ονειρεύεσαι ή πραγματικά ζεις κάτι τόσο αδιανόητο μέχρι τότε.
Ακούς την ζεστή και φιλική φωνή του Guy να μιλάει για τις χαριτωμένες του ανασφάλειες απέναντι σε μια μικρότερη ηλικιακά κοπέλα, να νοσταλγεί ανέμελες εποχές ξαπλωμένος στο γρασίδι μαζί της, να παρατηρεί πόσο άσχημο και δευτερεύον είναι το φεγγάρι μπροστά στη θέα της αγαπημένης του, και νομίζεις ότι ακούς τον στενότερο σου φίλο σε μια μεταμεσονύχτια εξομολόγηση. Ο Guy μιλάει με λόγια ειλικρινή και ξεριζωμένα μέσα από την καρδιά του, για την γλυκιά ανυπομονησία και αδιαφορία για οτιδήποτε άλλο που σου προσφέρει ένας άνευ όρων έρωτας.
Διαλύοντας τα pop τραγούδια που καταπιάνονται συνήθως με το θέμα, και περισσότερο εξαντλούνται στα «I love you, you love me, why don’t we get married» ερωτικά ποιηματάκια, που χρησιμεύουν για να «ρίξει» ο κομπλαρισμένος φίλος μας το ραντεβού του. Και δεν είναι μόνο στο “Starlings” που εναποθέτει κομμάτια της έντονης συναισθηματικότητας του, και της ανάγκης του να μιλήσει χωρίς να ντρέπεται να παραδεχτεί κάποια πράγματα που πολλοί και μόνο που τα σκέφτονται τα διώχνουν στην πίσω πλευρά του κεφαλιού τους. Το μισό σχεδόν άλμπουμ είναι ένα υπέροχο στιχουργικό μελένιο γλύκισμα που το ακούς και 1. αν είσαι ερωτευμένος έχεις έτοιμο υλικό για 20 και βάλε κάρτες ή 2. αν δεν είσαι ανυπομονείς μελαγχολικά για τον έρωτα στην επόμενη γωνία.
Επειδή όμως ο κύριος Garvey είναι κλασσικός Άγγλος, μπορεί στο αίμα του να τρέχει ο αδάμαστος ερωτισμός και ρομαντισμός που σφιχτοδένει τους ήρωες του Shakespeare, τρέχει όμως και η ανάγκη να μιλήσει για τραγωδίες και τα διδάγματα αυτών όπως και πάλι συνήθιζε ο γέρο-Γουίλλιαμ. Γιατί στην ουσία ο υπόλοιπος δίσκος όπως και ο τίτλος του Seldom Seen Kid είναι αναφορές στον πρόωρα και απότομα χαμένο Bryan Glancy, μουσικό και αδερφικό φίλο του Guy Garvey. Απόδειξη ο τελευταίος τραγικός στίχος του άλμπουμ “Love you mate” όπου αποχαιρετά τον φίλο του, με την συνοδεία ενός γλυκόπικρου πιάνου και μερικών δακρυσμένων βιολιών. Κάνοντας το κομμάτι “Friend of Ours” τον ωραιότερο επικήδειο που έχω ακούσει μαζί με αυτόν.
Είναι ένας δίσκος με μεγάλες αντιθέσεις. Για κάθε “I have an audience with the pope/ Αnd I'm saving the world at 8/ But if she says she needs me/ Everybody's gonna have to wait” υπάρχει κι ένα “Gotta get out of TV/ Just pick a point and go/ The ticker-tape tangles my feet/ As I search for a face that I know” και για κάθε “Someone tell me how I feel/ It's silly wrong but vivid right/ Oh, kiss me like the final meal/ Yeah, kiss me like we die tonight” υπάρχει και ένα “The bruise turns a tall, gentle boy to a terrible totem/ And the kids gather round trying to see what's inside/ I think when he's drinking he's drowning some riot/ What is my friend trying to hide?” Η ζεστασιά και η γαλήνη ενός έρωτα, σε αντίθεση με την απώλεια και την απομόνωση.
Το κεντρικό κομμάτι του δίσκου “The Loneliness Of The Tower Crane Driver” μοιάζει σαν αναφορά στο αριστούργημα των Grandaddy “He's Simple, He's Dumb, He's the Pilot” με μία τεράστιας συναισθηματικής κατάθεσης κορύφωση, για το οποίο ο ίδιος ο Garvey λέει τα εξής:
"My brother in law met a tower crane driver in a bar who began the night boasting about how well paid he was and how much he loved his job. He ended the night crying into his beer with loneliness. Ambition, if pursued to the cost of everything else, can leave you high, dry and lonely."
Το κεντρικό κομμάτι του δίσκου “The Loneliness Of The Tower Crane Driver” μοιάζει σαν αναφορά στο αριστούργημα των Grandaddy “He's Simple, He's Dumb, He's the Pilot” με μία τεράστιας συναισθηματικής κατάθεσης κορύφωση, για το οποίο ο ίδιος ο Garvey λέει τα εξής:
"My brother in law met a tower crane driver in a bar who began the night boasting about how well paid he was and how much he loved his job. He ended the night crying into his beer with loneliness. Ambition, if pursued to the cost of everything else, can leave you high, dry and lonely."
Φυσικά υπάρχουν και οι χαλαρές στιγμές όπως το “Grounds For Divorce”, όπου ο Guy βλέπει την παμπ της γειτονιάς του σαν την τρύπα που πέφτουν όλα τα αρσενικά προς εκνευρισμό των θηλυκών, ενώ στο “The Fix” φωνάζει τον κοσμοπολίτη Richard Hawley, και μαζί γράφουν το τραγούδι που κανονικά έπρεπε να είχαν γράψει από την αρχή της γνωριμίας τους ο Greg Dulli με τον Mark Lanegan.
Η μουσική όπως και στους υπόλοιπους δίσκους των Elbow είναι πολύ πλούσια και πολυεπίπεδη ώστε να σου κάνουν εντύπωση πολλά καινούργια πραγματάκια κάθε φορά, ο Mark Potter εντυπωσιάζει με την παιχνιδιάρικη αλλά διαπεραστική κιθάρα του, ενώ έγχορδα και keyboards μελαγχολικά και μεγαλοπρεπή δεν κλέβουν ποτέ την παράσταση από τα πάντοτε κατάλληλα για την περίσταση απαγγελμένα φωνητικά του Garvey, αλλά διεκδικούν επί ίσοις όροις το δικό τους κομμάτι από το νεοαποκτηθέν Mercury Award.
Μπορεί κάποιοι να ανησυχήσαμε μετά το τρίτο τους άλμπουμ, μήπως οι Elbow δεν κατάφερναν να φτάσουν εκεί που ήταν ικανοί, όπως περίμενε και ο John Cale, ο οποίος είχε διαλέξει το “Switching Off” σαν το κομμάτι που θα έπαιρνε μαζί του σε ένα ερημικό νησί. Όμως αυτή τη φορά έχουμε τις πιο σπαραξικάρδιες, αγαπησιάρικες, χαβαλεδιάρικες στιγμές που κατάφεραν να χωρέσουν ποτέ σε ένα άλμπουμ οι Elbow,αποχαιρετώντας μας με την σιγουριά ότι όλοι κάποια μέρα θα τα πίνουμε με το “Seldom Seen Kid”.
Ας ελπίσουμε λοιπόν αυτό το ποτισμένο με πάθος και ρεαλισμό, χωρίς υπερβολές και κλαψιάρικες υποκρισίες δημιούργημα, να κερδίσει την θέση που του αξίζει στην ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου