You don't like the effect/ Don't produce the cause

Το Σάββατο που μας πέρασε, έγινε στην Αθήνα μια από τις κορυφαίες συναυλίες της χρονιάς. Και όχι, δεν είναι αυτή στο Ο.Α.Κ.Α. για την οποία θυσίασε το μισό από το θεσπέσιο πρόγραμμά του το STAR Channel. Όχι πως δε θα μ'άρεσε να πήγαινα κι από εκεί, άλλωστε σαν παιδί των 80s κι εγώ μεγάλωσα με τα βίντεο του "True Blue" και του "Like A Prayer" και κασέτες Hits 8 με "Borderline" και "Papa Don't Preach", και οφείλω να βγάλω το καπέλο στην Δις Τσικόνε για τις επιλογές των αντρών που πρωταγωνιστούσαν στα πιο πιπεράτα βιντεοκλίπ της (τέτοιο control freak KAI sex animal 2 σε 1 που είναι σίγουρα θα τους έκανε όλους "οντισιόν" η ίδια - μια χαρά τη βρίσκω!). Και οι 2 από τους τελευταίους 5 δίσκους της (το Ray of Light και το Confessions...) ήταν πραγματικά πολύ καλοί. Αλλά η όλη τρέλα για τα εισητήρια και οι ίδιες οι τιμές τους μου έδιωξαν από την αρχή κάθε σχετική σκέψη. Ευτυχώς, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ πόσο άσχημα θα σιχτίριζα αν είχα παρασυρθεί από καμιά παρέα να πάω κι έβλεπα ξαφνικά μπροστά μου τις αφίσες που ανακοίνωναν ότι το ίδιο βράδυ θα ήταν στην πόλη οι Asian Dub Fοundation!

10 χρόνια πίσω, απογευματάκι 15ης Ιουλίου του 1998, 10 λεπτάκια από το σπίτι μου, στην παραλία της Φρεαττύδας. Το Rockwave στις (όποιες) δόξες του. Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά και βαράει αλύπητα, κι έχω αράξει στην άμμο μαζί με τον ξάδερφο κοιτάζοντας τη θάλασσα, περιμένοντας την έλευση του Jason Pierce πάνω στο χαπόσχημο άρμα του Ladies & Gentlemen... και αργότερα της μάγισσας Beth. Αλλά ως τότε μεσολαβούν κάτι άγνωστοι (σε μας) τύποι με ένα όνομα που δε μας προδιαθέτει με τίποτα γι'αυτό που θα ακολουθήσει. Πιο πολύ από περιέργεια κι επειδή ο ήλιος μας έκαιγε την πλάτη σηκωνόμαστε και πηγαίνουμε προς τη σκηνή. Πέντε λεπτά με το ρολόι αργότερα, όλη η παραλία είναι στον αέρα, μαζί με δισεκατομμύρια κόκκους άμμου. Στα 10 λεπτά ο ιδρώτας τρέχει ήδη ποτάμι, και μετά από μια ώρα ανελέητων μπιτς και ασταμάτητου χορού, αποσυρόμαστε κάπου ήσυχα για να ξελαχανιάσουμε και ν' ανταλλάξουμε απόψεις σχετικά μ'αυτό που μας βρήκε. Το κατατονικό mood του Jason μετά απ'αυτό το παραλήρημα δεν (τον) βοήθησε, και το live για έναν από τους κορυφαίους δίσκους του εκπληκτικού 1997 και ολόκληρης της δεκαετίας πέρασε περίπου απαρατήρητο - τόσο καλοί ήταν οι άτιμοι οι ADF! Μόνο οι Portishead κατάφεραν να πάρουν το δικό μου τουλάχιστον μυαλό από το τρομερό live τους αλλά κι αυτό προσωρινά. Την επόμενη κιόλας μέρα, το Rafi's Revenge βρισκόταν στο ράφι (αχέμ) με τα CD μου και με συνόδεψε σε πάρα, πάρα πολλά μοναχικά headbanging και χορούς στο σπίτι, μπροστά στο στερεοφωνικό. Κι από τότε περίμενα να μου ξαναδοθεί η ευκαιρία. 10 ολόκληρα χρόνια μετά, οι δρόμοι μας ξανασυναντήθηκαν.

Φυσικά, η ιστορία των ADF είναι πολύ μεγάλη - ή καλύτερα, η "ιστορία ADF" είναι πολύ μεγάλη και το συγκρότημα με τις εκρηκτικές live εμφανίσεις δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Μιλάμε για μια κολλεκτίβα μεταναστών 1ης γενιάς στην Αγγλία που συνεχίζει να τραβάει τον όλο και πιο μοναχικό τελευταία δρόμο όσων έχουν επιλέξει να μην αφήσουν τον κυνισμό και τον ωμό ρεαλισμό (έτσι τον ονομάζουν, τουλάχιστον) να τους κλείσουν στο σπίτι και να τους βουλώσουν το στόμα. Εκτός από τα προφανή μηνύματα που περνάνε πάντα, αδιάκοπα και συνεπέστατα, μέσω των στίχων τους, έχουν δώσει και πιο πρακτικές εφαρμογές σε αυτά που πιστεύουν. Έχουν ιδρύσει ένα μουσικό εργαστήρι-σχολή για παιδιά μειονοτήτων, έχουν αρνηθεί υποτιθέμενες τιμές από τα χεράκια της Αυτού Μεγαλειότητος, τονίζοντας ότι καλύτερα θα ήταν αντί για παράσημα να δοθούν χρήματα και προσοχή στους ανθρώπους, και γενικά έχουν κάνει ό,τι περνάει από το χέρι τους για να πολεμήσουν το μικρόβιο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, έχοντας ζήσει όλες τους τις συνέπειες στο πετσί τους.

Όταν όμως η πολύχρωμη παρέα - που ήταν πιο μεγάλη απ'ότι πριν 10 χρόνια, πρέπει να πω - ανέβηκε στη σκηνή μέσα στη χαρά προτρέποντάς μας να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε, δε χρειάστηκε να πουν λέξη για όλα αυτά - αν και είπαν, πολλές. Η ίδια τους η μουσική, ο τρόπος που βάζουν στο μίξερ rap, reggae, dub, drum'n'bass, κεντητές κιθάρες και ολόκληρη την ιστορία της ασιατικής μουσικής και πατάνε μανιασμένα το "kill", είναι ένα μήνυμα τόσο καθαρό και ξάστερο που δεν θα χρειαζόταν ούτε κουβέντα. Κάποιοι είχαμε πάει προετοιμασμένοι και ξέραμε τι μας περίμενε, αλλά και οι ανυποψίαστοι που παρασύρθηκαν από τον ενθουσιασμό μας (όπως ο mr.grieves) μπήκαν στο κλίμα πολύ γρήγορα. Μουσική παράσταση που κάνει το σώμα σου να κουνηθεί (μπορείς να πεις όχι όταν στα κρουστά είναι μια τέτοια μορφή σαν τον κύριο στα δεξιά;;;) και το μυαλό σου ν'ανοίξει. Σε μια πόλη, μια χώρα, μια κοινωνία που γυρνάει με πείσμα την πλάτη της ή/και δείχνει με λύσσα τα δόντια της στο διαφορετικό και κλείνεται όλο και περισσότερο στο καβούκι της, οι ADF ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν.

Βλέποντας τον, παραλίγο - αλλά σίγουρα όχι wannabe - Sir, Pandit G ν'αλωνίζει τη σκηνή όπως έκανε ο πιτσιρίκος εαυτός του πριν από 10 χρόνια στον Πειραιά, κάτω από τα πάντα κατακλυσμιαία beats της παρέας του, πίστεψα έστω και για λίγο ότι μπορεί κάτι ν'αλλάξει - έτσι όπως το πιστεύεις όταν είσαι πολύ νέος. Έτσι όπως μοιάζουν να λειτουργούν μόνιμα οι ADF.

Tweet