Δεν πιστεύω ότι συνίσταται ως προϊόν ιδιαίτερης διερεύνησης το γεγονός ότι ο άγγλος πράκτορας που σκέφτηκε ο Ian Fleming αποτελεί, παρά το χάρτινο της ύπαρξης του, κάτι σαν εθνικό ήρωα για τους Εγγλέζους, και αντικείμενο ονείρωξης των απανταχού καθημερινών ανθρώπων.Οι Άγγλοι, από τη μία, λάτρεψαν έναν χαρακτήρα που τους παρουσίαζε ευγενικούς και σκληρούς ταυτόχρονα και αποτέλεσε μια τελειοποιημένη εκδοχή της δικής τους προσωπικότητας. Με την ευγένεια και τη φινέτσα ενός αξιωματούχου στη γιορτή της Βασίλισσας, τη γοητεία που πάντοτε λειτουργούσε ως αντίδοτο σε όλα τα ξεχωριστά γυναικεία γούστα (άνευ Αxe παρακαλώ), το γυαλισμένο μάτι χρυσοθήρα καθώς βούταγε στο κυνήγι της περιπέτειας, αλλά και τη σκληρότητα σε συνδυασμό με την υπό του μηδέν ματιά απέναντι σ'εκείνον που τον πρόδωσε. Συν φυσικά και το ότι εκτελούσε τις βουλές της Αυτού Εξοχότητας με την ακρίβεια μιας κουστουμαρισμένης Νέμεσης.
Ο υπόλοιπος κόσμος, από την άλλη, τον λάτρεψε, όχι μόνο για τα ατελείωτα martini που έχει καταναλώσει ή για τα αμέτρητα γυναικεία αρώματα που έχει μυρίσει, αλλά για το ότι δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό του να χάσει έστω και μια σταγόνα ιδρώτα μπροστά στη θέα αυτού ή αυτού ή αυτού.
Όλα αυτά μέχρι τον προπέρσινο επαναπροσδιορισμό του Casino Royale.
Εκεί μάθαμε πώς ο Bond έγινε αυτός που έγινε, μάθαμε τον τρόπο σκέψης του και μάθαμε και τον τρόπο δράσης του. Μάθαμε γιατί έχασε την ψυχραιμία του απέναντι στον διασκεδαστικά κακιασμένο Le Chiffre και γιατί έχασε τα αυγά και τα πασχάλια απέναντι σε αυτήν. Βλέπετε ο Bond, μας είχε βάλει τον πήχυ πολύ ψηλά. Έχοντας αντιμετωπίσει πιο σαδιστικούς αντιπάλους από τον Le Chiffre και ναι αν είναι δυνατόν, πιο απειλητικά σαγηνευτικές γυναίκες από την Vesper Lynd. Αν μπορούσε με μια ατάκα να περιγραφεί η προηγούμενη ταινία, αυτή θα ήταν στη σκηνή όπου ενώ κινδυνεύει να τα χάσει όλα, παραγγέλνει ένα ποτό στον μπάρμαν. Εκείνος τον ρωτάει τι προτιμά, και ενώ από κάτω το κοινό ετοιμάζεται να φωνάξει τη κλασσική παραγγελιά, ο ασεβής Craig διαμηνύει πως δεν δίνει δεκάρα!
Μια πραγματική βλασφημία είχε συντελεστεί, που όμως μαζί με άλλες στιγμές απελευθέρωσαν τη σειρά από τον ολισθηρό δρόμο της αυτογελοιοποιήσης που είχε πάρει. Ξαφνικά ο Bond μάτωνε, ερωτευόταν, τσαλακωνόταν και ξεφορτωνόταν την πανοπλία του. Κάνοντας τον Craig ότι πιο φρέσκο είχε συμβεί στον πράκτορα από τότε που τον ενσάρκωσε ο Κύριος Connery.
Μολαταύτα, για να μην ξεχνιόμαστε, η σκηνή όπου ανταλλάσσει προσβολές και ερωτικές προσκλήσεις με την Vesper ήταν κλασσική σκηνή ανθολογίας Bond. Αν έχετε δει κόμπρες να ετοιμάζονται να αναπαραχθούν καταλαβαίνετε για τι μιλάμε.
Εκεί μάθαμε πώς ο Bond έγινε αυτός που έγινε, μάθαμε τον τρόπο σκέψης του και μάθαμε και τον τρόπο δράσης του. Μάθαμε γιατί έχασε την ψυχραιμία του απέναντι στον διασκεδαστικά κακιασμένο Le Chiffre και γιατί έχασε τα αυγά και τα πασχάλια απέναντι σε αυτήν. Βλέπετε ο Bond, μας είχε βάλει τον πήχυ πολύ ψηλά. Έχοντας αντιμετωπίσει πιο σαδιστικούς αντιπάλους από τον Le Chiffre και ναι αν είναι δυνατόν, πιο απειλητικά σαγηνευτικές γυναίκες από την Vesper Lynd. Αν μπορούσε με μια ατάκα να περιγραφεί η προηγούμενη ταινία, αυτή θα ήταν στη σκηνή όπου ενώ κινδυνεύει να τα χάσει όλα, παραγγέλνει ένα ποτό στον μπάρμαν. Εκείνος τον ρωτάει τι προτιμά, και ενώ από κάτω το κοινό ετοιμάζεται να φωνάξει τη κλασσική παραγγελιά, ο ασεβής Craig διαμηνύει πως δεν δίνει δεκάρα!
Μια πραγματική βλασφημία είχε συντελεστεί, που όμως μαζί με άλλες στιγμές απελευθέρωσαν τη σειρά από τον ολισθηρό δρόμο της αυτογελοιοποιήσης που είχε πάρει. Ξαφνικά ο Bond μάτωνε, ερωτευόταν, τσαλακωνόταν και ξεφορτωνόταν την πανοπλία του. Κάνοντας τον Craig ότι πιο φρέσκο είχε συμβεί στον πράκτορα από τότε που τον ενσάρκωσε ο Κύριος Connery.
Μολαταύτα, για να μην ξεχνιόμαστε, η σκηνή όπου ανταλλάσσει προσβολές και ερωτικές προσκλήσεις με την Vesper ήταν κλασσική σκηνή ανθολογίας Bond. Αν έχετε δει κόμπρες να ετοιμάζονται να αναπαραχθούν καταλαβαίνετε για τι μιλάμε.
Όχι πολύ μακριά από την γενέτειρα του δημιουργού του Bond, μια μπάντα κάνει τα δικά της. Και πιο συγκεκριμένα, εν έτει 1995 απελευθερώνει στον κόσμο ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι που, αν ζούσαμε σε μια δίκαιη κοινωνία οπού όλοι μας θα πίναμε κάθε πρωί το γαλατάκι της ανθρώπινης καλοσύνης, θα ήταν το soundtrack για την 21η και καλύτερη ταινία Bond μέχρι σήμερα.
Δυστυχώς, επειδή ο κόσμος δεν είναι όσο τέλειος θα θέλαμε να είναι, η μπάντα που ονομάζεται Radiohead α) έχει παρατήσει το "Big Boots" αδυνατώντας να βρει την χρυσή τομή σε αυτή την ευαίσθητη εγχείρηση ή β) συνεχίζει να προσπαθεί, γι’ αυτό και ο Thom Yorke, κλασσική περίπτωση Άγγλου wannabe James Bond, δεν χάνει πρεμιέρα της εκάστοτε νέας ταινίας.
Μια τρίτη, πιο τρομακτική, δική μας εκδοχή λέει ότι προσπαθεί να βγάλει άκρη, με την βοήθεια του (απ’ ότι μας δείχνει και η φωτογραφία, μεγάλου υποστηρικτή της πούδρας) Jack White, ο οποίος παρεμπιπτόντως έγραψε ένα επιεικώς μη διασκεδαστικό τραγούδι για τη νέα ταινία.
Το Big Boots είναι το πιο κατάλληλο τραγούδι καθρεφτίσματος του χαρακτήρα του Bond. Τα εκρηκτικά ριφάκια του Jonny Greenwood σε ρόλο τελευταίας τεχνολογίας γκατζετ του Q, και τα (κρεμασμένα από έναν γκρεμό, καθώς πετάγονται σφαίρες από ελικόπτερα, κρατώντας στο δεξί του χέρι την Ρωσίδα κατάσκοπο) φωνητικά του Yorke μας λένε την ιστορία. Κάτι μου λέει ότι προβληματάκια όπως η πείνα στην Αφρική, η καταπίεση των αδυνάτων, η οικονομική κατάρρευση, ή αυτός, θα εξαφανιστούν αρκεί ο επόμενος επιμελητής του soundtrack του Bond να γράψει στα credits "Radiohead - 'Big Boots (Man-O-War)'"
Δυστυχώς, επειδή ο κόσμος δεν είναι όσο τέλειος θα θέλαμε να είναι, η μπάντα που ονομάζεται Radiohead α) έχει παρατήσει το "Big Boots" αδυνατώντας να βρει την χρυσή τομή σε αυτή την ευαίσθητη εγχείρηση ή β) συνεχίζει να προσπαθεί, γι’ αυτό και ο Thom Yorke, κλασσική περίπτωση Άγγλου wannabe James Bond, δεν χάνει πρεμιέρα της εκάστοτε νέας ταινίας.
Μια τρίτη, πιο τρομακτική, δική μας εκδοχή λέει ότι προσπαθεί να βγάλει άκρη, με την βοήθεια του (απ’ ότι μας δείχνει και η φωτογραφία, μεγάλου υποστηρικτή της πούδρας) Jack White, ο οποίος παρεμπιπτόντως έγραψε ένα επιεικώς μη διασκεδαστικό τραγούδι για τη νέα ταινία.
Το Big Boots είναι το πιο κατάλληλο τραγούδι καθρεφτίσματος του χαρακτήρα του Bond. Τα εκρηκτικά ριφάκια του Jonny Greenwood σε ρόλο τελευταίας τεχνολογίας γκατζετ του Q, και τα (κρεμασμένα από έναν γκρεμό, καθώς πετάγονται σφαίρες από ελικόπτερα, κρατώντας στο δεξί του χέρι την Ρωσίδα κατάσκοπο) φωνητικά του Yorke μας λένε την ιστορία. Κάτι μου λέει ότι προβληματάκια όπως η πείνα στην Αφρική, η καταπίεση των αδυνάτων, η οικονομική κατάρρευση, ή αυτός, θα εξαφανιστούν αρκεί ο επόμενος επιμελητής του soundtrack του Bond να γράψει στα credits "Radiohead - 'Big Boots (Man-O-War)'"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου