Είναι μια από τις σπάνιες στιγμές στην ιστορία. Είναι από αυτές τις στιγμές που σχεδόν όλος ο υγιώς σκεπτόμενος πλανήτης έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε ένα πρόσωπο.Παλιότερα οι εκλογές σε ένα ξένο κράτος, ακόμα και αν αυτό ήταν υπερδύναμη, ήταν κάτι για το οποίο ενημερωνόμασταν καθαρά εθιμοτυπικά. Απλά για να γνωρίζουμε κάποια πρόσωπα και να έχουμε κάποιον για να ρίχνουμε τα αναθέματά μας. Καλά καλά δεν μας ένοιαξαν τόσο πολύ ούτε οι δικές μας εκλογές. Κι αυτό λόγω της απογοήτευσης, αλλά κυρίως επειδή δεν υπήρξε κάποιο πρόσωπο να μαζέψει τα βλέμματα και να κεντρίσει το ενδιαφέρον. Το πολιτικό μας σύστημα, εκτός αν συμβούν δραματικές αλλαγές που συνήθως θα σημαίνουν πολύ κακά νέα για όλους μάς, έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο χειρισμού που δεν ευνοεί την ανάπτυξη και την εμφάνιση σημαντικών και αυτόφωτων προσωπικοτήτων. Κερδίζει αυτός που πιστεύουμε ότι θα κάνει την «δουλειά» λιγότερο άσχημα από τον άλλο, και με όσο δυνατόν λιγότερη διαφθορά.
Στις σημερινές Αμερικανικές εκλογές όμως έχουμε ένα πρόσωπο το οποίο συγκεντρώνει και αντιπροσωπεύει την λέξη «ελπίδα». Ο Μπάρακ Ομπάμα έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα τον κάνουν συμπαθή σε όποιον διαθέτει έστω μερικές δεκάδες κύτταρα στο κεφάλι του. Η καταγωγή του συμβολίζει τόσα πολλά πράγματα που πράγματι τον κάνουν την πιο καθοριστική προσωπικότητα που έχει εμφανιστεί στον αιώνα που διανύουμε μέχρι στιγμής.
Όλοι ελπίζουν πως, όταν με το καλό εκλεγεί, η θέση των αφροαμερικανών και των εξ Αφρικής καταγόμενων γενικότερα θα βελτιωθεί σημαντικά, πως βρέθηκε εκείνος που θα συνεχίσει το έργο όλων όσων συμβολίζουν τα ιερά και τα όσια των ανθρώπων αυτών. Και - γιατί όχι - όλοι ελπίζουν ότι θα πάψουμε να κοιτάμε τον μετανάστη δίπλα μας με καχυποψία κρατώντας γερά το πορτοφόλι μας. Γιατί αυτός ο μετανάστης μπορεί να έχει περάσει τη ζωή του πάνω από βιβλία στην πατρίδα του και να έρχεται απλώς για να ταΐσει το παιδί του. Το οποίο παιδί του, και δεν το λέω για να προσβληθούμε, μπορεί να είναι πολύ πιο έξυπνο και φιλομαθές από τον δικό μας τον κανακάρη. Ο ρατσισμός φυσικά δεν θα εξαφανιστεί με την τοποθέτηση ενός μαύρου προέδρου στον Λευκό Οίκο (ίσως να θεριέψει κιόλας) αλλά υποσυνείδητα, στο μυαλό κάποιων, ίσως σταματήσει να φαίνεται περίεργη η θέα ενός μαύρου που συναντά στο δρόμο.
Όλοι ελπίζουν πως, όταν με το καλό εκλεγεί, η θέση των αφροαμερικανών και των εξ Αφρικής καταγόμενων γενικότερα θα βελτιωθεί σημαντικά, πως βρέθηκε εκείνος που θα συνεχίσει το έργο όλων όσων συμβολίζουν τα ιερά και τα όσια των ανθρώπων αυτών. Και - γιατί όχι - όλοι ελπίζουν ότι θα πάψουμε να κοιτάμε τον μετανάστη δίπλα μας με καχυποψία κρατώντας γερά το πορτοφόλι μας. Γιατί αυτός ο μετανάστης μπορεί να έχει περάσει τη ζωή του πάνω από βιβλία στην πατρίδα του και να έρχεται απλώς για να ταΐσει το παιδί του. Το οποίο παιδί του, και δεν το λέω για να προσβληθούμε, μπορεί να είναι πολύ πιο έξυπνο και φιλομαθές από τον δικό μας τον κανακάρη. Ο ρατσισμός φυσικά δεν θα εξαφανιστεί με την τοποθέτηση ενός μαύρου προέδρου στον Λευκό Οίκο (ίσως να θεριέψει κιόλας) αλλά υποσυνείδητα, στο μυαλό κάποιων, ίσως σταματήσει να φαίνεται περίεργη η θέα ενός μαύρου που συναντά στο δρόμο.
Αλλά δεν είναι μόνο το χρώμα του Ομπάμα που τον κάνει σύμβολο. Η ιστορία του είναι συγκλονιστική, ίσως υπερβολικά συγκλονιστική θα πούν κάποιοι ,υπονοώντας ότι πρόκειται για άλλη μια χολιγουντιανή εφεύρεση. Πέρα όμως από την καχυποψία, τα γεγονότα αυτή τη φορά μιλούν μόνα τους. Και δεν τα έχει αμφισβητήσει ούτε κι αυτός ο αντίπαλός του.
Τα γεγονότα λοιπόν λένε ότι ο Μπάρακ Ομπάμα είναι από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που κατάφεραν να φτάσουν εκεί που έφτασαν έχοντας το μυαλό τους ως εφόδιο, και την ποικιλία της πολιτιστικής τους κληρονομιάς ως χαρτοφύλακα. Είχε αναπτύξει τεράστια φιλανθρωπική και κοινωνική δράση στο Σικάγο όπου ήταν γερουσιαστής, ενώ δεν φοβήθηκε να δηλώσει, όταν η πλειοψηφία της Αμερικής ήταν υπέρ του πολέμου στο Ιράκ, πως ήταν εναντίον του.
Ακόμα και οι φυσιογνωμιστές θα συμμαχούσαν υπέρ του. Εκείνος συνήθως σοβαρός, ήρεμος, χωρίς το πρόσωπο του να παίρνει ακραίες εκφράσεις. Ο ΜακΚεην αντίθετα συνεχώς μοστράρει το α λα Τζόκερ χαμόγελό του, που μοιάζει με χαμόγελο ξεκούτη χτυπημένου από γεροντική άνοια, που φαντάζεται τα βυζιά της διανοητικά ανάπηρης αντιπροέδρου του.
Ακόμα και οι φυσιογνωμιστές θα συμμαχούσαν υπέρ του. Εκείνος συνήθως σοβαρός, ήρεμος, χωρίς το πρόσωπο του να παίρνει ακραίες εκφράσεις. Ο ΜακΚεην αντίθετα συνεχώς μοστράρει το α λα Τζόκερ χαμόγελό του, που μοιάζει με χαμόγελο ξεκούτη χτυπημένου από γεροντική άνοια, που φαντάζεται τα βυζιά της διανοητικά ανάπηρης αντιπροέδρου του.
Ένα πρόσωπο όμως σοβαρό και ήρεμο μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε πρόσωπο διαβολικό και εχθρικό. Και όσοι πιστεύουν στον Ομπάμα και βρίσκονται εκτός Αμερικής σίγουρα το φοβούνται. Όχι μόνο επειδή τα συμφέροντα της Αμερικής που συνήθως είναι εναντίον όλου του υπόλοιπου κόσμου πρέπει να προστατευθούν, αλλά επειδή σε όλους μας είναι βαθιά ριζωμένη η αντίληψη ότι τελικά όλοι τους είναι ίδιοι. Είναι η αντίληψη που μας έχει βάλει στην άκρη των εξελίξεων, που μας σπρώχνει στην αμάθεια και στην απραξία. Ένας έξυπνος άνθρωπος με κριτική ματιά γνωρίζει ότι οι μηδενιστικές απόψεις και η άγνοια έχουν φέρει στην εξουσία αυτόν. Και στη δική μας Βουλή αυτούς.
Όταν λέμε ότι «όλοι είναι ίδιοι», στην ουσία παραδεχόμαστε ότι όλοι εμείς οι ψηφοφόροι είμαστε ίδιοι. Στην ουσία παραδεχόμαστε ότι αυτοί που θεωρούν τους μετανάστες το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, που τάζουν στους φοιτητές Σαββατόβραδα στο Venue με αντάλλαγμα την ψήφο τους, που θεωρούν ότι η γυναίκα του πρωθυπουργού είναι έντιμο να γίνεται από νηπιαγωγός χειρούργος, που θεωρούν ότι δεν πειράζει ένα κόμμα να τα παίρνει μαύρα από κολοσσούς εταιρίες για το ταμείο του, που θεωρούν ότι το να φορέσεις τζίν σε μια εκδήλωση για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι πολιτικός λόγος, ότι όλοι αυτοί είναι ίδιοι με εμάς. Εμάς που είμαστε έξυπνοι, ενημερωμένοι, που ξέρουμε πότε μας κοροϊδεύουν, και μπορούμε να διεκδικήσουμε καλύτερη ζωή για εμάς και για εκείνους που έχουν ανάγκη. Εμάς που δεν θα κάνουμε τις μαλακίες των γονιών μας. Εμάς που τελικά δεν είμαστε τίποτα απο αυτά και που όσο μένουμε "άφωνοι", παθαίνουμε οτι μας αξίζει.
Όταν λέμε ότι «όλοι είναι ίδιοι», στην ουσία παραδεχόμαστε ότι όλοι εμείς οι ψηφοφόροι είμαστε ίδιοι. Στην ουσία παραδεχόμαστε ότι αυτοί που θεωρούν τους μετανάστες το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, που τάζουν στους φοιτητές Σαββατόβραδα στο Venue με αντάλλαγμα την ψήφο τους, που θεωρούν ότι η γυναίκα του πρωθυπουργού είναι έντιμο να γίνεται από νηπιαγωγός χειρούργος, που θεωρούν ότι δεν πειράζει ένα κόμμα να τα παίρνει μαύρα από κολοσσούς εταιρίες για το ταμείο του, που θεωρούν ότι το να φορέσεις τζίν σε μια εκδήλωση για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι πολιτικός λόγος, ότι όλοι αυτοί είναι ίδιοι με εμάς. Εμάς που είμαστε έξυπνοι, ενημερωμένοι, που ξέρουμε πότε μας κοροϊδεύουν, και μπορούμε να διεκδικήσουμε καλύτερη ζωή για εμάς και για εκείνους που έχουν ανάγκη. Εμάς που δεν θα κάνουμε τις μαλακίες των γονιών μας. Εμάς που τελικά δεν είμαστε τίποτα απο αυτά και που όσο μένουμε "άφωνοι", παθαίνουμε οτι μας αξίζει.
Ο Ομπάμα δεν θα αλλάξει τον κόσμο σε ένα παραδεισένιο μέρος. Φαίνεται όμως ότι θα προσπαθήσει, και αυτό αρκεί. Αυτό αρκεί για να μας δώσει ένα τεράστιο μάθημα ζωής για το ότι τελικά μπορεί να υπάρξει κάποιος με τον οποίο συμφωνούμε και είναι πολιτικός. Και - γιατί όχι, και πάλι - να ψάξουμε και στη χώρα μας να βρούμε τον δικό μας Ομπάμα.
Με την ελπίδα να πάνε όλα καλά, διαλέξαμε μαζί με την uptight το 4ο Mixed Beans, το οποίο έχει ως θέμα (ω τι έκπληξη!) τις σημερινές εκλογές.
Με την ελπίδα να πάνε όλα καλά, διαλέξαμε μαζί με την uptight το 4ο Mixed Beans, το οποίο έχει ως θέμα (ω τι έκπληξη!) τις σημερινές εκλογές.
Οι δικές μου επιλογές:
Και οι επιλογές της uptight:
Όλο αυτά μαζεμένα στο... ταρατατζούμ ταρατατζούμ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου