Η βραδιά του Σαββάτου άρχισε με κακούς οιωνούς: φτάσαμε με τον mr.grieves στο Γκαγκάριν αργά (9.30), αφού η Αμαλίας πήγαινε με ρυθμούς που θα έκαναν τους Low να μοιάζουν συγκρότημα speed metal, και το βρήκαμε ήδη ξέχειλο από κόσμο, τόσο που στον εξώστη να μη βλέπεις τη σκηνή από πουθενά (!) και κάτω η μοναδική προσπελάσιμη ζώνη να τελειώνει στο 1,5 μέτρο μέσα από την είσοδο. Οι ηρωικές μας προσπάθειες να φτάσουμε έστω μέχρι το πρώτο "σκαλοπάτι" έγιναν υπό τους ήχους των γλυκύτατων Marsheaux, οι οποίες είχαν ήδη αρχίσει να παίζουν την πολύ χαρούμενη για το μπλαζέ κοινό της βραδιάς ηλεκτροπόπ τους. Κι όταν επιτέλους φτάσαμε εκεί, ίσα που τις προλάβαμε για 3 ακόμα τραγούδια, αφού έφυγαν υπερβολικά σύντομα, χωρίς να παίξουν το "Popcorn" και το "Pure", κι έχοντας γνωρίσει την αποθέωση με το που είπαν ότι αποχωρούν. Έντονες μνήμες Bjork ξύπνησαν μέσα μας, ειδικά όταν ο μπροστινός μου παρατήρησε με ύφος Λονδρέζου χορτασμένου από μεγάλες συναυλίες - που τον έκανε να φαίνεται ακόμα πιο άσχετος - ότι "αυτές αν πλήρωνα εισιτήριο για να τις δω, θα είχαν φάει μπουκάλι". Τρελή ευγένεια.Η ίδια καλοαναθρεμμένη παρέα know-it-alls συνέχισε να παράγει εκπληκτικές ατάκες σε όλη τη διάρκεια της αναμονής για τη Róisín, την οποία χαρακτήρισαν αδικαιολόγητα μεγάλη (για την ιστορία, κράτησε λιγότερο από μια ώρα - όχι αφύσικο διάστημα με βάση την πείρα μας από ελληνικές συναυλίες) γκρινιάζοντας παράλληλα για τα πάντα γύρω τους, σημειώνοντας ότι έπρεπε να είχαν πάει στον Schiller και υποσχόμενοι/ες να μην ξαναπατήσουν το μεταξοφορεμένο ποδαράκι τους στο χώρο. "Good riddance", θα πούμε εμείς, υποψιαζόμενοι ότι τουλάχιστον το ένα τρίτο του κοινού ήταν κάπως έτσι - συνήθως πολύ βαριεστημένο και τσίπικο προκειμένου να αποχωριστεί το σπιτάκι του και τα ωραία του λεφτάκια αντίστοιχα για χάρη μιας συναυλίας, το είχε κάνει μόνο και μόνο για ν'ακούσει το "Overpowered" και παρασυρμένο από τις περιγραφές της εμφάνισης της Róisín στο καλοκαιρινό Synch, περιμένοντας show με full extra κι ετοιμοπαράδοτο εκεί και τότε. "Here we are now, entertain us," που λέγανε.
Η μισή αλήθεια είναι ότι κι εμείς βασιζόμασταν στις ίδιες περιγραφές, έχοντας χάσει το φεστιβάλ λόγω ενός τρελού, απίθανου κι αξέχαστου ταξιδιού στην κεντρική Ευρώπη για το οποίο θα μιλήσουμε εκτενέστερα προς το τέλος της χρονιάς. Η άλλη μισή έγκειται στο γεγονός ότι, προσωπικά μιλώντας τουλάχιστον, η Róisín ήταν, εκτός ίσως από τους Liars και τον Kieran Hebden, η μοναδική που ήθελα τόσο πολύ να δω από το πολύ καλό φετινό line-up του: το καλό αλλά λίγο άνισο και υπερβολικά καλογυαλισμένο περσινό Overpowered μπορεί να είχε το φοβερό, απόλυτα δίκαια τρελό hit ομώνυμο κομμάτι και μερικά ακόμα αστεράκια, όμως το Ruby Blue του 2005 ήταν όλα τα λεφτά - ένα μείγμα soul, jazz και μπόλικης εύθυμης τρέλας, περιχυμένο από τη μελένια φωνή της. Συνολικά, ένα υλικό που συνέχιζε από τις λιγότερο γνωστές στιγμές των Moloko κι έδειχνε ότι η μοιραία ξανθιά από την Ιρλανδία είχε απείρως περισσότερο ενδιαφέρον από τις συναδέλφους τις στα charts, και που ήθελα οπωσδήποτε να δω ζωντανά. Βάλε και τον παραληρούντα κολλητό μου με το που γυρίσαμε για το πόσο τρομερή ήταν, και η βραδιά στο Γκαγκάριν κυκλώθηκε στο συναυλιακό ημερολόγιο με το που ανακοινώθηκε.
Κι έφτασε λοιπόν εκείνη η ώρα: τα φώτα χαμήλωσαν, οι τρεις μουσικοί της βγήκαν στη σκηνή και οι εναρκτήριες φράσεις του "Overpowered" ακούστηκαν, για να σκεπαστούν άμεσα από τις ιαχές και το χειροκρότημα. Αμέσως μετά, η Róisín βγήκε κι αυτή φορώντας ένα καπέλο σε σχήμα δίσκου και μια υπερμεγέθη γούνα, συνοδευόμενη από δυο κοπέλες με εξίσου εξεζητημένο ρουχισμό, οι οποίες είχαν καθήκοντα βοηθητικών φωνητικών και ηθοποιίας. Το κομμάτι τραβήχτηκε από'δω κι απο'κει, ξεχειλώθηκε σε διάρκεια και η μπάντα υπογράμμισε τις πιο dance πλευρές του. Ακολούθησαν τα δυο κομμάτια που βρίσκονται και στο album μετά το μεγάλο hit ("You Know Me Better" και "Checkin' On Me") και μετά η μπάντα μαζεύτηκε στο δεξιό μισό της σκηνης. Εκεί ξεκίνησε το πιο απαλό, soul-jazz τμήμα της συναυλίας, αποτελούμενο από τέσσερα υπέροχα κομμάτια, για τα δυο τελευταία εκ των οποίων επισκέφθηκαν τη δισκογραφία των Moloko. Mε τη Róisín να έχει αλλάξει ήδη τρεις αμφιέσεις, ήταν πέρα για πέρα φανερό ότι show θα υπήρχε, αλλά με τους όρους της, και σ'όποιον άρεσε.
Δεν άρεσε προφανώς σε σημαντικό μέρος του κοινού, το οποίο συνέχισε να μου προσθέτει λόγους για να το αντιπαθήσω καθώς προσπαθούσε να καλύψει τις πολύ όμορφες, χαμηλόφωνες στιγμές με μια ανεξέλεγκτη σχεδόν βαβούρα που γιγαντωνόταν στα χαμηλοτάβανα πίσω τμήματα του χώρου, όπου και στεκόμασταν. Παρ'ολ'αυτά, η επιθυμία ν'απολαύσουμε αυτό που ακούγαμε και βλέπαμε νίκησε, κι έτσι το απαραίτητο φίλτρο έξτρα συγκέντρωσης μπήκε στη θέση του και - έστω και με δυσκολία - έκλεισε τους ενοχλητικούς απ'έξω. Ήταν ήδη φανερό ότι είχαμε μπροστά μας μια εξαιρετική performer, ικανή να σε κάνει να παρακολουθείς κάθε της κίνηση, και μια πάρα πολύ καλή μπάντα γύρω της, με μπόνους το όχι πρωτότυπο πλην όμως πολύ ταιριαστό video show. Περιμέναμε ανυπόμονα τη συνέχεια, κι αυτή ήρθε... με τη μορφή ενός διαλείμματος.
Η οθόνη πίσω από τη μπάντα έγραψε "intermission", η πολύχρωμη παρέα αποσύρθηκε και η βαβούρα πολλαπλασιάστηκε. Τα κακομαθημένα δίπλα μας έκαναν μια κίνηση σα να έλεγαν "βλέπεις, το'λεγα εγώ, στον Schiller έπρεπε να πάμε", και διάφοροι άλλοι γύρω έδειχναν να δυσανασχετούν. Αναρωτηθήκαμε σ'εκείνο το σημείο κατά πόσο θα μπορούσε η βραδιά ν'αποκτήσει το οποιοδήποτε momentum, με βάση τις αντιδράσεις που βλέπαμε γύρω μας, και πόσο κρίμα θα ήταν να μην το αποκτούσε τελικά. Ευτυχώς, οι φόβοι μας έμελλε ν'αποδειχθούν πέρα για πέρα αχρείαστοι σύντομα.
Η Róisín, μαζί με τη χρωματιστή συνοδεία της, ξαναβγήκε στη σκηνή φορώντας μια μωβ-μαύρη, αυτή τη φορά, γούνα σχεδόν εξίσου τεράστια με την (κρεμ) αρχική κι ένα ασορτί καπέλο-δίσκο, και ξεκίνησε το μέρος Βου με τρία πολύ χορευτικά κομμάτια από τον περσινό δίσκο. Οι πάντες (σχεδόν) ξέχασαν μεμιάς τη γκρίνια και άρχισαν να παρασύρονται από το ρυθμό.
Εκεί ακριβώς ήταν που η μπάντα ανέβασε τη συναυλία ένα επίπεδο παραπάνω από αυτό που βρισκόταν ως τότε: τα επόμενα τρία κομμάτια, προερχόμενα από τα ανεξερεύνητα βάθη της δισκογραφίας του παλιού της γκρουπ (με μοναδικό άλλο μέλος τον τώρα πλέον πρώην της), ήταν ένας καταιγισμός από beats με αρκετή δόση ξερής funk, αιχμηρότατες και ψιλοβρώμικες κιθάρες που περισσότερο θα περίμενες ν'ακούσεις στις πιο σκοτεινές στιγμές ενός live των Death In Vegas και φρενιασμένα φωνητικά, κι έκαναν κάθε προσπάθεια κατηγοριοποίησης όχι απλά μάταιη αλλά στα όρια του γελοίου.
Έχοντάς μας πλέον όλους - κακομαθημένους και μη - στο χέρι, έριξε στο τραπέζι το δεύτερο πιο γερό χαρτί της, το ακατ-ακατ-ακαταμάχητο "Let Me Know", με τις στολές της να γίνονται όλο και πιο γιούχου, έχοντας κορυφαίο όλων το prêt-a-porter τρίο της με δυο crash test dummies (όχι αυτούς). Όταν αποχώρησαν, δεν υπήρχε άνθρωπος στην αίθουσα που να μην ήθελε κι άλλο (εκτός ίσως από τους διπλανούς μας που, πιστοί στους τρόπους που είχαν επιδείξει όλη τη βραδιά, είχαν βάλει τα μπουφάν και συζητούσαν ήδη για το after). Τα συνεχή χειροκροτήματα κράτησαν πάνω από 5 λεπτά και, πάνω που άρχισα να ανησυχώ ότι η ως τότε απίστευτα άμεση και φιλική Róisín αποφάσισε ξαφνικά να το παίξει hard-to-get ντίβα, εμφανίστηκαν ξανά στη σκηνή με την πρωταγωνίστρια ζουληγμένη μέσα σ'έναν ζουρλομανδύα. Ναι, κανονικό. Και μια στέκα με πράσινα κερατάκια ελαφιού. Και τις άλλες 2 κοπέλες ντυμένες με φουσκωτά τούλινα λευκά φορεματάκια, σαν νυφικά σε ταινία του Tim Burton.
Τα έκπληκτα χαμόγελά μας ακολούθησε περισσότερος αβίαστος χορός, και μεγάλη χαρά όταν η Róisín με τη βοήθεια των κοριτσιών έβγαλε το ζουρλομανδύα και φόρεσε ένα μικρό φουσκωτό καρό ελάφι (λογικό) και επιδόθηκαν όλοι μαζί σε μια εξαιρετική, λίγο γλυκόπικρη και κομψότατα μπιτάτη διασκευή του "Slave To Love" του Bryan Ferry. Το τρελούτσικο τελειωτικό "Ramalama" απο το Ruby Blue δεν άφησε τους ρυθμούς και τα κέφια κανενός να πέσουν, κι εγκαταλείψαμε το Γκαγκάριν με την καλύτερη δυνατή διάθεση, ψιλοχορεύοντας υπό τους ήχους του "Just An Illusion" των Imagination.
Δεν είμαι σίγουρη για το τι ακριβώς είχε δει ο φίλος μου τον Iούνιο στο Synch, αλλά αυτό που είδα εγώ ήταν ένα υπέροχο, θεατρικό, χρωματιστό, ορισμός-της-λέξης show, ιδανικό για να δώσει μια γερή σφαλιάρα σε όσους ακόμα βάζουν στη μουσική ταμπελίτσες και αρνούνται ότι τα σύνορα έχουν προ πολλού πέσει πανηγυρικά, με πρωταγωνίστρια μια απολύτως αιχμαλωτιστική show-woman και φωνάρα, η οποία μοιάζει επιπλέον να είναι ακόμα στην αρχή. Με άνεση στις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς - ελπίζω μόνο την επόμενη φορά (γιατί σίγουρα θα υπάρξει επόμενη φορά) να το δούμε από πιο κοντά και χωρίς παράσιτα.
"Movie Star (Kid Gloves remix)":
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου