Destiny protect me from the world

Όταν την τελευταία μέρα διαμονής μας στη Πράγα διαβάζαμε την El País στο αεροδρόμιο, δεν μπορούσαμε παρά να ευχαριστούμε τη μοίρα μας που το τριήμερο που κάηκε και το τελευταίο πράσινο στην Αττική εμείς βρισκόμασταν στο εξωτερικό και μάλιστα σε αυτήν την πόλη.

Είχαμε την τύχη να γυρίζουμε το κάστρο της Πράγας, να μένουμε με ανοιχτό το στόμα κάτω απο τον Άγιο Βίτο, να διασχίζουμε τη γέφυρα του Καρόλου με το δάχτυλο τεντωμένο μία στα γοτθικά αγάλματα που πεταγόντουσαν κάθε πέντε βήματα και μία στον Μολδάβα που ολοκλήρωνε το κάδρο μιας παραμυθένιας κεντροευρωπαϊκής πόλης που μοιάζει με απέραντο μουσείο, άλλοτε μεσαιωνικής και άλλοτε αναγεννησιακής αισθητικής. Αλλά σε ότι αφορά τα κτίρια, τους ρυθμούς και την αισθητική η uptight λόγω επαγγέλματος τα ξέρει καλύτερα. Με το δικό μου μη εξασκημένο μάτι είδα μια πόλη με βαριά επιβλητικά κτίρια, στολισμένα όχι απο φτιασιδώματα αλλά απο την ίδια τους την κτίση, με παράθυρα ζωηρών και ανήσυχων γραμμών και γεμάτα μυστηριώδη και απειλητικά αγάλματα που προστατεύονται απο αναγεννησιακούς χαλκοπράσινους τρούλους.

Σχεδόν κάθε κτίριο έχει τη δική του συναρπαστική ιστορία δημιουργίας και θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ναός σαν τον Άγιο Βίτο είναι από μόνος του μια περιγραφή της πορείας του ανθρώπου προς τη θέωση: σκληρό και σκοτεινό κοντά στο έδαφος και ελαφρύτερο με εντονότερα χρώματα όσο ανεβαίνεις μέχρι την κορυφή του που μοιάζει σαν την ανταμοιβή σου επειδή κατεύθυνες το βλέμμα σου τόσο ψηλά. Και πως να χαρακτηρίσεις το εσωτερικό αυτών των ναών; Σαν μια μυσταγωγία που με τον πυκνό και βαρύ της αέρα σε έκανε να φαντάζεσαι άλλες εποχές με βαριά γυναικεία φορέματα γεμάτα χρυσαφικά και πλουμιστά αντρικά κοστούμια με ολόχρυσα μανικετόκουμπα.

Η πρώτη μου επαφή με έκανε να πιστέψω πως η Πράγα είναι ένας φοβερά ατμοσφαιρικός προορισμός για χειμωνιάτικους μήνες όταν το κρύο και το χιόνι σε κουκουλώνουν και οι σταγόνες κυλούν απο τις μυτερές γωνίες των καθεδρικών ναών. Τότε που ο ποταμός θα παγώνει και τα χνώτα θα θολώνουν απ'το απέραντο πράσινο απο τα δάση τα πάρκα και τους βοτανικούς κήπους, δίπλα στο κάστρο που θα αντανακλάται στα βρεγμένα κεραμίδια.

Αλλά η συνέχεια των ημερών με έβγαλε λάθος. Γιατί, παρά το κρύο και τις μικρές ψιχάλες που έπεφταν που και που κάνοντας, σε συνδυασμό με τον ολόγκριζο ουρανό, την Πράγα και τα βαριά της μεσαιωνικά κτίσματα να φαίνονται ακόμα πιο υπέροχα και υποβλητικά, οι δύο επόμενες ηλιόλουστες μέρες μου έδειξαν ότι είναι ένας άκρως κατάλληλος προορισμός για την άνοιξη και για το καλοκαίρι. Ο ήλιος και το φως της ημέρας δεν σταμάτησαν να την κολακεύουν. Κάτι που δεν είναι περίεργο αφού μια καλλονή είναι όμορφη και γοητευτική ανεξαρτήτου εποχής. Το χειμώνα σου αρέσει γιατί φαίνεται χαριτωμένη χωμένη στα γάντια της και το σκούφο της ενώ το καλοκαίρι την ποθείς και θαυμάζεις τις ξεσκέπαστές της καμπύλες.

Κάπως έτσι και εμείς ξελογιαστήκαμε απο τα χρυσαφένια φωτοστέφανα των Αγίων στα αγάλματα, τα πλακόστρωτα χρωματιστά δρομάκια που δεν παρέλειπαν σε κάθε μπαλκόνι να επιδεικνύουν εύθραυστα λουλουδάκια, τις όχθες του Μολδάβα που φιλοξενούσαν loveboats και γεμάτους χάρη κύκνους σε μια γενικότερη αίσθηση χαλαρότητας και ευφορίας. Ακόμα και οι μέχρι πρότινος αυστηροί και πανήψυλοι μυώδεις πύργοι φαίνονταν να εγκρίνουν μια πόλη που ανέπνεε για το επόμενο φιλί, την επόμενη φωτογραφία και επιζητούσε όχι απελπισμένα αλλά με σοβαρή επίδειξη των προτερημάτων της το ανοιχτό στόμα που θα έκανε ωωω!

Όπως πολύ σωστά είπε κάποιος, για να δημιουργήσεις νέα κουλτούρα και να παράγεις πολιτισμό στη σύγχρονη εποχή θα πρέπει να έχεις λύσει τα καθημερινά σου προβληματάκια και να μην τα αφήνεις να καταλήξουν σε ανυπέρβλητα εμπόδια γιατί μετά όχι όρεξη να γράψεις/ ζωγραφίσεις/ κάνεις μουσική/ δημιουργήσεις δεν θα έχεις, αλλά δεν θα σου έχει μείνει δύναμη ούτε να μιλήσεις. Αλλά είμαι σίγουρος ότι εγώ ή κάποιος άλλος τα έχει ξαναπεί αυτά.

Και εδώ μπαίνει η χώρα που ζούμε. Η οποία χώρα είναι μάστορας στο πώς μετατρέπεις το παραμικρό εμπόδιο σε τιτανοτεράστιο τοίχο. Ή αλλοιώς η χώρα που είναι μάστορας στο να σου δυσκολεύει τη ζωή και να σου ρουφαει την οποιαδήποτε όρεξη για ζωή και δημιουργία.

Την ώρα που στην Πράγα κάποιος θα διασχίζει τις πετρόχτιστες γέφυρες που απλώνονταν πάνω απο τα γεμάτα αντανακλάσεις νερά του Μολδάβα, κάποιος στην Αθήνα θα έχει ήδη μετατρέψει άλλον έναν πνεύμονα πρασίνου σε οικοδομήσιμη έκταση.

Όταν κάποιος στην Πράγα θα τριγυρνούσε στο μεσαιωνικό παλάτι που έχει παραμείνει ανέγγιχτο, κάποιος πρωθυπουργός στην Αθήνα θα διέκοπτε τις διακοπές του και με μισή καρδιά θα πήγαινε να επιθεωρήσει τα καμμένα αυθαίρετα.

Όταν κάποιος στην Πράγα θα έτρωγε σε μια βεράντα στο πίσω μέρος του κάστρου με θέα τους βοτανικούς κήπους και ολόκληρη την πόλη, κάποιος θα βούλωνε τη μύτη του περνώντας απο το κέντρο της Αθήνας για να μην καταπιεί όλο το καυσαέριο και τη μπόχα των σκουπιδιών σε κάθε δεύτερη γωνία.

Την ώρα που κάποιος στην Πράγα θα πίνει με 1 ευρώ και κάτι τη μπύρα του ακούγοντας ζωντανή και πολύ καλή τζαζ μουσική χωρίς να είναι υποχρεωμένος να πληρώνει είσοδο, κάποιος στην Αθήνα θα πληρώνει 5 ευρώ για μια χειρότερη μπύρα και θα την απολαμβάνει με θέα τις πολυκατοικίες, στριμωγμένος σα σαρδέλα.

Την ώρα που στην Πράγα κάποιος θα χαζεύει το ρολόι του Výstaviště και θα χάνεται με τις ώρες στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας ανάμεσα σε χιλιάδες εκθέματα απ'όλες τις εποχές, κάποιος άλλος στην Αθήνα θα χτίζει το σπίτι του πάνω σε πέτρες που έχουν ζωή 2000 και βάλε χρόνων.

Όταν κάποιος στην Πράγα θα βλέπει αυτό το πανηγύρι των αισθήσεων που είναι η θεία λειτουργία σε έναν καθεδρικό ναό, κάποιος στην Αθήνα θα ακούει τον παθιασμένο λόγο κατά του πολιτισμού ενός παιδεραστή πάμπλουτου ιερέα.

Όταν κάποιος θα βολτάρει στα πετρόστρωτα σοκάκια της κούκλας Malá Strana ανεβαίνοντας τον Petrin Hill για μια απο τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής του, κάποιος άλλος στην Αθήνα θα περιμένει ν'αλλάξει δύο τρία μέσα μεταφοράς που καθυστερούν τουλάχιστον ένα τέταρτο το καθένα για να παει στον προορισμό του.

Και οταν κάποιος στην Πράγα θα δημιουργεί καθήμενος σε ένα παγκάκι στο δάσος δίπλα στον Μολδάβα, όλοι στην Αθήνα θα σκέφτονται ποιον απ'ολους τους απατεώνες, καταστροφείς της χώρας τους και γιουσουφάκια των επιχειρηματιών θα ψηφίσουν.

Τέλος πάντων, η Πράγα δεν ήταν μόνο ξεκούραση για το μυαλό μας αλλά μας προσέφερε και μια συναυλία των Radiohead με ό,τι φοβερό συνεπαγεται αυτό. Καθένας στον σκοπό που τάχθηκε, οπότε, όσο τα κομματόσκυλα θα προετοιμάζονται για να κερδίσουν τις εκλογές ώστε να γλύψουν λίγο κοκκαλάκι κι αυτά, εμείς θα προετοιμαζόμαστε για να σας πούμε τις εντυπώσεις μας απο τη συναυλία.

Σύντομα ελληνικέ λαέ.

Tweet