Οι Junior Boys εκαναν τρία ολόκληρα χρόνια να κυκλοφορήσουν καινούριο υλικό μετά το εξαιρετικό So This Is Goodbye. Και δικαίως. Ένας τέτοιος ολοκληρωμένος δίσκος ήθελε το χρόνο του για ν'αγαπηθεί από το κοινό όσο του άξιζε. Και πάνω που αρχίσαμε ν'αναρωτιόμαστε που χάθηκαν αυτα τα παιδιά, οι Kαναδοί ξαναχτύπησαν. Το Begone Dull Care ήρθε μέσα στην άνοιξη χωρίς φανφάρες, πέρασε πάνω απ'τα ραντάρ αρκετών μουσικοκριτικών, και συνάντησε τελικά τα δικά μας πάνω που τελείωνε το καλοκαίρι.Το προηγούμενο είχε να κάνει με (απο)χωρισμούς παντός είδους, ενώ το φετινό σα να τους βρίσκει σε πιο φωτεινό φεγγάρι. Γι'αυτό ίσως η σέξι πλευρά του ήχου τους μοιάζει πιο τονισμένη από ποτέ. Φυσικά, τα βασικά trademarks παραμένουν - τα κύματα των ψυχρών μπιτς και synths εξακολουθούν να σκάνε πάνω στη ζέστη αμμουδιά της φωνής του Jeremy Greenspan (κάπου ανάμεσα στην αυθάδικα σέξι οξύτητα του Michael Hutchence και την kinky τρυφερότητα του Dave Gahan) μ'αυτόν τον τόσο γοητευτικό τρόπο. Μόνο που αυτή τη φορά ντύνουν πιο εξωστρεφείς συνθέσεις. Εκεί που το So This Is Goodbye έμοιαζε να λέει "(α!/ μη/ μάλλον/ ευτυχώς, delete as appropriate) φεύγεις", το Begone Dull Care φωνάζει "σε θέλω" σε διάφορους τόνους. Και γι'αυτό δεν υπάρχουν πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα από τα δύο centerpieces του δίσκου, ειδικά αν τα βάλει κανείς δίπλα στα αντίστοιχα του προηγούμενου.
Το "Hazel" είναι το αντίστοιχο του "In The Morning". Εκεί, ο πόθος συνοδευόταν από ψήγματα ενοχής εκφρασμένα μέσα από κυνικές παρατηρήσεις. Εδώ είναι ανόθευτος, ανυπόμονος, κι εξίσου ανόθευτος είναι και ο 4-to-the floor χαρακτήρας του κομματιού, που μοιάζει φτιαγμένο για να γεμίσει πίστες. Φυσικά, αυτή η σκοτεινιά της κουβέντας του τσιγάρου "μετά" σε ανακατεμένο κρεβάτι κάποιο ξημέρωμα ήταν που έδινε την τελευταία σπρωξιά σ'έναν υπέρκομψο, state-of-the-art χορευτικό δυναμίτη για να περάσει στη σφαίρα του αριστουργήματος - το "In The Morning" σίγουρα θα βρει μια θέση πολύ ψηλά όταν θα καταγράψουμε τις αγαπημένες μας μουσικές της δεκαετίας (πράγμα που θα γίνει αφού τελειώσει η ρημάδα η δεκαετία, για να εξηγούμαστε...). Το "Hazel" ακούγεται πιο απλό, πιο ευθύ, πιο φωτεινό, και η απροκάλυπτα χορευτική φύση του μοιάζει να συμφωνεί.
Πριν από το "In The Morning" υπήρχε το εξίσου συγκλονιστικό και εμπνευσμένο "Count Souvenirs", ένα κομμάτι φτιαγμένο θαρρείς από γυαλί - διάφανο, λεπτό, εύθραυστο, με ψυχρές, λείες επιφάνειες και αντανακλάσεις, και μ'όλους αυτούς τους τρόπους πανέμορφο. Θα μπορούσε κανείς να υποδείξει ως αντίστοιχό του στο φετινό δίσκο το γλυκό "Dull to Pause" που προηγείται του "Hazel", αλλά στα δικά μου αυτιά το πραγματικό αντίστοιχο είναι το κομμάτι που το ακολουθεί, το επτάλεπτο "Sneak a Picture".
Το αθώο, σχεδόν γλυκερό ριφάκι μοιάζει με πονηρό κλείσιμο του ματιού, και το κομμάτι ξεκινάει με μια ατμόσφαιρα '80s soul μπαλάντας, με την απαλή, smoky φωνή του Greenspan να κλέβει την παράσταση. Φωτεινό και παιχνιδιάρικο, μοιάζει σαν yin στο yang της ανοιχτής πληγής του "Count Souvenirs", όμως... κάτι υπάρχει από κάτω. Στο δεύτερο ρεφραίν, ένα μηχανικό keyboard εισβάλλει υπόγεια στη χαλαρή ατμόσφαιρα, κι ένα κρυστάλλινο, απειλητικό ριφάκι απ'τα χαρακτηριστικά τους βοηθάει στο ξαφνικό σκοτείνιασμα του κομματιού, ενώ τα φωνητικά ακούγονται ξαφνικά από κάποιο απροσδιόριστο βάθος. Τα σύννεφα καθαρίζουν κι εμφανίζεται το απόλυτο σύμβολο της '80s ατμόσφαιρας, το σόλο του σαξόφωνου, και το κομμάτι περνάει από το σκοτάδι στο φως και ξανά πίσω, στο τέλος του, αγγίζοντας ενίοτε Depeche-ειες χροιές - τόσο στον ήχο όσο και στον στίχο. Ένα προσεκτικά δομημένο μικρό κομψοτέχνημα, το δεύτερο στη σειρά, διαφορετικό από το πρώτο αλλά αποτελώντας μαζί του ένα αχώριστο δίδυμο που θα μας συντροφέψει όλο το φετινό χειμώνα...
Junior Boys - "Hazel" (Begone Dull Care)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου