“Wander no more, Lanegan. It’s clear to see that, with Soulsavers, you’ve found salvation” Ψάχνοντας στο metacritic για να δω πώς υποδέχτηκαν τα μουσικά μέσα τον καινούργιο δίσκο των Soulsavers σε συνεργασία με τον Mark Lanegan, έπεσα πάνω στην προαναφερθείσα πολύ έξυπνη ατάκα του N.M.E.. Το N.M.E. έχει να πει κάτι έξυπνο εδώ και περίπου 14 χρόνια, όταν και ήταν καλό περιοδικό, οπότε καταλαβαίνετε πως το Broken ήδη μετρά ένα παράσημο.
Απο την άλλη, δεν είναι και δύσκολο να μπερδέψεις την περσόνα του Lanegan με τον πραγματικό του χαρακτήρα. Σίγουρα μιλάμε για έναν εσωστρεφή άνθρωπο που δεν έχει κοιτάξει ποτέ να προβάλλει σε υπερβολικό βαθμό τον εαυτό του. Μοιάζει να αντιμετωπίζει τη δόξα και τη μουσική ασυμβίβαστα, και με τη λογική «αυτός είμαι και σ’όποιον αρέσω». Πολύ κολλημένος με τα οικεία του πράγματα για να είναι τυχοδιώκτης αλλά και πολύ μποεμ για να διαφημίσει την ιδιοσυγκρασιακότητα του. Κάτι τέτοιες θεωρίες τις ενισχύουν και ιστοριούλες σαν αυτή που περιέγραψε ο Josh Homme και αφορά τον Lanegan.
Απ'ό,τι φαίνεται πάντως το όνομα Lanegan σού φέρνει στο μυαλό μια εικόνα που δεν αντικατοπτρίζει τη σημερινή ζωή του Mark. Έτσι τελος πάντων διακυρύσσει σε όλους τους τόνους στις κατα καιρούς συνεντεύξεις του.
Δε μοιάζει πια με τον εθισμένο στην ηρωίνη που γλίτωσε ουκ ολίγες φορές απο υπερβολική δόση/ κίρρωση ήπατος/ ξύλο απο τους αδελφούς Van Conner/ λιώσιμο απο τρακτέρ (!) και ο λόγος δε φαντάζομαι να εξαντλείται στο ότι έκανε μια πολύ επιτυχημένη συνεργασία με τους Soulsavers ή όλο τον κόσμο που έχει συνεργαστεί με καταπληκτικά αποτελέσματα σε αυτή τη δεκαετία (από τότε που διαλύθηκαν οι Screaming Trees στην ουσία). Αν υπήρχε μια εναλλακτική Χριστίνα Λαμπίρη, θα μπορούσε να πετύχει τον Mark στο σπίτι του και να τον ρώταγε γιατί αυτή η αλλαγή στον τρόπο ζωής του, αλλά το some beans δε θ’ασχοληθεί (προς το παρόν).
Δε μοιάζει πια με τον εθισμένο στην ηρωίνη που γλίτωσε ουκ ολίγες φορές απο υπερβολική δόση/ κίρρωση ήπατος/ ξύλο απο τους αδελφούς Van Conner/ λιώσιμο απο τρακτέρ (!) και ο λόγος δε φαντάζομαι να εξαντλείται στο ότι έκανε μια πολύ επιτυχημένη συνεργασία με τους Soulsavers ή όλο τον κόσμο που έχει συνεργαστεί με καταπληκτικά αποτελέσματα σε αυτή τη δεκαετία (από τότε που διαλύθηκαν οι Screaming Trees στην ουσία). Αν υπήρχε μια εναλλακτική Χριστίνα Λαμπίρη, θα μπορούσε να πετύχει τον Mark στο σπίτι του και να τον ρώταγε γιατί αυτή η αλλαγή στον τρόπο ζωής του, αλλά το some beans δε θ’ασχοληθεί (προς το παρόν).
Εν προκειμένω, έχουμε την καλύτερη δουλειά που συνυπογράφεται με όνομα Mark Lanegan απο το μακρινό 2004 και τη δηλητηριώδη τσιχλόφουσκα του Bubblegum.
Ονομάζεται Broken και είναι το τρίτο άλμπουμ των Soulsavers, του αγγλικού διδύμου που ειδικεύεται στην παραγωγή ηλεκτρονικής και ορχηστρικής μουσικής και που για δεύτερη φορά φωνάζει τον Lanegan να αναλάβει εξ’ολοκλήρου τα φωνητικά του δίσκου τους (η πρώτη ήταν αυτή εδώ). Αυτή τη φορά ο Lanegan έχει μεγάλο μερίδιο και στις ίδιες τις συνθέσεις, αφού τις έγραψε απο κοινού με τους Rich Machin και Ian Glover.
Οι προσκεκλημένοι πολλοί, με ονοματεπώνυμο και καθαρό κούτελο στην κοινωνία. Mike Patton, Richard Hawley, Jason Pierce. Αλλά μην ψαρώνετε. Στα κομμάτια που συμμετέχουν αρκούνται σε συνοδευτικό ρόλο στα γρυλλίσματα, τις προσευχές, τα παράπονα, την απογοήτευση, τη λύτρωση, τον αγώνα και τη σκοτείνια των επιβλητικών φωνητικών του χωρίς αμφιβολία αστέρα του δίσκου που ονομάζεται φυσικά Mark Lanegan. Όμως κι αυτός έφερε τα φιλαράκια του, όπως τον μπασίστα του απο τα παλιά Mike Johnson και τον τραγουδιστή των Butthole Surfers, Gibby Haynes. Το αποτέλεσμα ακούγεται σα να δημιουργήθηκε σε ένα οικείο και οικογενειακό καζάνι.
Μπορεί το άλμπουμ ν'αργεί να πάρει μπρος, με το ορχηστρικό "The Seventh Proof" και την όμορφη αλλά διστακτική του μελωδία και το παλιομοδίτικο και λίγο παρωχημένο "Death Bells" που διασώζεται απο τα γκάζια της φωνής του Lanegan που είναι φτιαγμένη για να την ντύνουν βρώμικες κιθάρες που έχουν τσακωθεί με το σαπούνι, αλλά η πρώτη μεγάλη στιγμή είναι η επίσκεψη του «Στρατηγού» Patton στη δαιμονική και πυρετική τριπ χοπ του "Unbalanced Pieces".
To "Miss Me When I Burn" είναι ενα μικρό και υπέροχα θρυμματισμένο κομμάτι του Will Oldham που συμπεραίνει, με την υποκριτική αθωότητα κάποιου που έχει πληγωθεί, ότι "when you have no one, no one can hurt you" και το επικό (σ'αυτήν την περίπτωση όλες οι υπόλοιπες λέξεις μοιάζουν τιποτένιες για να το περιγράψουν), συμβατικό μεν αλλά γεμάτο ψυχή "Some Misunderstanding" του Gene Clark δίνει συνέχεια στις επιτυχημένες διασκευές του δίσκου.
Το γκόσπελ παραλήρημα προσευχών, γεμάτο πρωινά με μεθαδόνη και βραδιών με βρώμικα, ποτισμένα στο αλκόολ ρούχα που ονομάζεται "All The Way Down" μας εξυψώνει καταβαραθρώνοντάς μας κατά το αξίωμα "We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars."
Το δε "Shadows Fall", μια επτάλεπτη ιστορία παρολίγον λύτρωσης με έναν συνδυασμό στοιχείων Calexico και Morricone, είναι απλά ένα απο τα καλύτερα τραγούδια που έχουν ηχογραφηθεί εδώ και πολύ καιρό. Με κινηματογραφική αφήγηση και σπαραξικάρδια έγχορδα, ακούμε για κάποιον που έφτασε σερνάμενος σε αναζήτηση ελέους στις χρυσές πύλες, μόνο και μόνο για να τον καλέσει την τελευταία στιγμή το κακό που αναπαρίστατο από το περίφημο μυθολογικό ερπετό.
Ακριβώς μετά, σε ένα πολύ πετυχημένο «1-2» το "Can't Catch The Train" είναι θεματικά παρόμοιο με το προηγούμενο κομμάτι αλλά πιο μινιμαλιστικό, με ολίγον από τζαζ αφηρημάδα και εστιασμένο στο συναίσθημα της απώλειας.
Το "Pharaos Chariot" είναι μια murder ballad με κλειδί το στίχο "my love has gone, take it as you may" που βρίσκει τον Mark στα πιο εκδικητικά του και το "Praying Ground" είναι μια επανεκτέλεση του παλιού αριστουργηματικού πονήματος του Lanegan από το Scraps At Midnight, που χάνει βέβαια σε σύγκριση λόγω της επιτηδευμένης φωνής της κατά τ'άλλα ελπιδοφόρας πιτσιρίκας Red Ghost η οποία συμμετέχει σε αρκετά κομμάτια του δίσκου, ενίοτε και σαν βασική τραγουδίστρια όπως στη συγκρεκριμένη περίπτωση ή όπως στο ρομαντικό "By My Side". Αξιομνημόνευτη όμως είναι και η αυτοκτονική σύγχυση του παρανοϊκού "Rolling Sky" που κοιτάει με γατίσιο χαμόγελο την μπανιέρα που υπερχειλίζει και ποιος ξέρει τι έχει μέσα.
Αυτό είναι ο δίσκος. Μια συλλογή τραγουδιών γεμάτων ποικιλία ερμηνευτική και μουσική, γεμάτων πάθος και ανάγκη για λύτρωση που δεν έρχεται ποτέ. Οι Soulsavers μένουν πιστοί στο όνομά τους και ο Lanegan στην παράδοση που έχει χτίσει. Όλοι ευτυχισμένοι και πάνω απ’όλα ο ακροατής που έχει τη δυνατότητα ν’ακούσει εναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Σε τούτο εδώ το λινκ μπορείτε να τους απολαύσετε ζωντανούς στο πρωινό πρόγραμμα του KCRW.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου