2009: Μουσικά κομμάτια, part 2

40. Helado Negro - "Dos Suenos" (Awe Owe)
Απο το τροπικό Εκουαδόρ και την πάντα ζεστή αγκαλιά της Asthmatic Kitty μας έρχονται αυτά τα «δύο όνειρα» ("dos suenos") του οχήματος του Roberto Carlos Lange με το όνομα Helado Negro (= μαύρο παγωτό). Πολλή γλωσσογνωσία έπεσε οπότε ας σταματήσουμε να απολαύσουμε το ηλεκτρισμένο falsetto του Roberto σε αυτό το μικρό και γλυκό ταξίδι στις ιδρωμένες γειτονιές της Λατινικής Αμερικής.

39. Μ. Ward - "Hold Time" (Hold Time)
Σχεδόν τα καταφέρνει ο M. Ward να κρατήσει τον χρόνο και να κάνει να διαρκούν περισσότερο αυτά τα μόλις τρία λεπτά του ομώνυμου με το φετινό του άλμπουμ τραγουδιού. Αργόσυρτο βαλς, μια φωνή που μοιάζει να περιγράφει αποχαιρετισμό, πιάνο που προχωρά και δεν κοιτάει πίσω και τα βιολιά που από διακριτικότητα δεν προσπαθούν να κάνουν πιο δραματική την κατάσταση απ’ό,τι ήδη είναι.

38. Telefon Tel Aviv - "Helen Of Troy" (Immolate Yourself)
Ο τραγικός τρόπος με τον οποίο τελείωσε τη μουσική του πορεία το ντουέτο ηλεκτρονικής μουσικής που αποτελούνταν απο τον Joshua Eustis και τον Charles Cooper δεν αλλάζει την όποια παρακαταθήκη τους. Ούτε κάνει πιο σημαντικούς τους δίσκους των Telefon Tel Aviv με τον πρόσφατα θανόντα Charles Cooper στην σύνθεση τους, ούτε καταδικάζει τον εναπομείναντα Eustis σε απραξία. Ο Cooper πέθανε δύο μέρες μετά την κυκλοφορία του φετινού τους εξαιρετικά προσεγμένου Immolate Yourself. Μέσα από το άλμπουμ τη θέση στη λίστα μας την καπαρώνει το συγκεκριμένο αξιομνημόνευτο και άμεσα κολλητικό "Helen Of Troy".

37. Fanfarlo - "I’m a Pilot" (Reservoir)
Το ντεμπούτο των Fanfarlo μας θύμιζει αναπόφευκτα Arcade Fire και ιδίως το συγκεκριμένο κομμάτι. Στο "I'm a Pilot" όμως πάνε πιο πέρα απο τους Καναδούς εμπνευστές τους και μας χαρίζουν μια στιγμή που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ένα άλμπουμ όπως το Funeral. Μπορεί να μας άφησαν με ένα «αν» στον υπόλοιπο δίσκο, αλλά εδώ έχουν συγκεκριμένο σχέδιο και μια στέρεα μελωδία που ομορφαίνει απο τις γλυκές κιθάρες και το πιάνο που δίνει έμφαση στην τρεμουλιαστή φωνή του Σουηδού τραγουδιστή αυτής της Αγγλικής μπάντας.

36. Twilight Sad - "Reflections of the Television" (Forget The Night Ahead)
Όπως μας διαβεβαιώνει και ο James Graham είναι κάτι «περισσότερο απο μαχητές». Και έχει δίκιο. Μέσα από τις βαριές, μαστουρωμένες και ζαλισμένες κιθάρες υπάρχει αρκετό συναισθηματικό βάθος. Η σκωτσέζικη προφορά του Graham είναι εξόχως διασκεδαστική και ο επίμονος καταιγισμός κιθάρων κάνει το τραγούδι να γυρίζει δερβίσικα γύρω απο τον εαυτό του. Ή γύρω απο όποιον απο εσάς μπορεί να δεί τον εαυτό του μέσα απο την αντανάκλαση της τηλεόρασης.

35. Morrissey - "You Were Good In Your Time" (Years of Refusal)
Για μια ακόμη φορά φορά ο Morrissey παραλείπει τις περιττές ευγένειες και μπαίνει κατευθείαν στο ψητό. Πώς να πεις σε κάποιον οτι έχει περάσει η μπογιά του και ότι ο χρόνος είναι ανίκητος; Στην περίπτωση του Morrissey ακριβώς έτσι. Βέβαια ρίχνει και μερικές σάλτσες του στυλ "You said more in one day than most people say in a lifetime" και "You make me feel less alone" αλλά ακριβώς επειδή είναι ο Morrissey και δεν ξέρουμε ποιον αντιπαθεί περισσότερο, τον εαυτό του ή τους άλλους, θα μπορούσε κάλλιστα να λέει στον εαυτό του ποζάροντας αυτάρεσκα «Ήσουν φοβερός στις μέρες σου» και «Με κάνεις να αισθάνομαι λιγότερο μόνος». Το αποτέλεσμα πάντως είναι γεμάτο ψυχή απο κάποιον που σχεδόν νιώθει ενοχές επειδή «αισθάνεται».

34. Piano Magic - "You Never Loved This City" (Ovations)
Το τραγούδι αυτό θα μπορούσε να μιλάει για την Αθήνα. Ποτέ δεν αγαπήσαμε αυτήν την πόλη αλλά απ’ό,τι φαίνεται αυτή μας αγαπάει. Και είναι απο αυτές τις ασφυκτικές αγάπες. Αυτές που δεν σε αφήνουν να φύγεις μακριά τους ή να αναπνεύσεις. Μια εκλεπτυσμένη σύνθεση που ισορροπεί ανάμεσα σε βρώμικα γυαλιά και περνάει μέσα απο τα παρατημένα στρώματα της πόλης δίπλα σε γεμάτους κάδους και γκρίζα διαμερίσματα γεμάτα αγάπη και επιθυμία. Η φωνή του Brendan Perry θυμίζει Χριστόδουλο στα καλά του και οι γιαγιές στο ακροατήριο κρέμονται απο τα χείλη του και ξερογλύφονται σκεπτόμενες τι κρύβεται κάτω από την στεντόρεια και επιβλητική φωνή του τενόρου. Η και κάτω απο το ράσο του αν προτιμάτε.

33. Throw Me The Statue - "Ancestors" (Creaturesque)
Βιώσα ένα προσωπικό δράμα μέχρι να αποφασίσω αν θα βάλω το συγκεκριμένο κομμάτι απο τον δίσκο των TMTS ή τον έτερο καταπληκτικό indie mini-ύμνο "Tag" αλλά τελικά θα αποστρέψω το κεφάλι μου και θα διαλέξω το "Ancestors" λόγω της ποπ μελωδίας του που ρέει τόσο αβίαστα που θες να τρέξεις μαζί του γελώντας και κουτρουβαλώντας στο γρασίδι. Απλά αν ο δίσκος ήταν γεμάτος με "Tag" και "Ancestors" θα μιλάγαμε για το indie pop συγκρότημα της χρονιάς. Θα πρέπει να μάθουμε να αρκούμαστε σε αυτά που έχουμε, οπότε θα ξαναρίξουμε ακόμα μια ακρόαση στο "Ancestors" και θα απορήσουμε πώς οι δείκτες της διάθεσής μας ανεβαίνουν μηχανικά εξαιτίας του. Σχεδόν μαγικό.

32. The XΧ - "Crystalised" (XX)
Εύκολο να το αγαπήσεις. Ξεκινάει αρκετά διαφορετικά απ’ό,τι τελικά αναπτύσσεται, αφού ένα απογοητευμένο ριφάκι κάνει σέντρα σε 3,5 ευχάριστα, χαλαρωτικά και κολλητικά λεπτά. Το τραγούδι δεν εκρήγνυται όπως απειλεί σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του αλλά συνεχίζει σαν μια υποτονική αλλά ζεστή και θεραπευτική συζήτηση. Η παραγωγή του κομματιού ακούγεται σχεδόν hand-made, σαν κάθε μουσικό όργανο να παίρνει το χώρο του για να εξηγήσει από πού ήρθε. Αυτό που οι ίδιοι οι XX λένε ότι ξεκίνησε ως αστείο έχει εξελιχθεί σε έναν απο τους πυλώνες διαφήμισης της αγγλικής μουσικής σκηνής αυτή τη στιγμή. Απλά κοιτάξτε την εντυπωσιακή θέση του δίσκου τους σχεδόν σε όλες τις μουσικές λίστες.

31. Real Estate - "Beach Comber" (Real Estate)
Μπορείς να είσαι στο New Jersey και να σκέφτεσαι ωκεανούς, surf και αμμώδεις παραλίες; Αυτή η νεόκοπη μπάντα, που πλέον εδρεύει στο Brooklyn, απ’ό,τι φαίνεται μπορεί. Δανειζόμενη τα όμορφα, γλυκά και κατανοητά ριφάκια των Wilco και με έναν τόνο νοσταλγίας, την ίδια νοσταλγία που νιώθουν τα ψάρια όταν λείπουν πολλή ώρα απο τη θάλασσα, οι Real Estate φτιάχνουν ένα πολύ όμορφο τραγούδι που τελικά δεν ταιριάζει σε καμία εποχή παρα μόνο επιζητά μια άλλη πραγματικότητα. Πολύ χειμωνιάτικο για να ακουστεί καλοκαίρι. Πολύ καλοκαιρινό για να ακουστεί το χειμώνα. Απλά υπέροχο.

30. Phoenix - "1901" (Wolfgang Amadeus Phoenix)
Με τόσο hip θα μας πάρει και θα μας σηκώσει. Πάντως οι Γάλλοι φίλοι μας το αξίζουν. Ειδικά σε αυτό το κομμάτι που μας γυρίζει καμμιά 100στή χρόνια πίσω (ποτέ δεν ήμουν καλός στην αριθμητική) αν και προσπαθεί απεγνωσμένα και τα καταφέρνει να ακούγεται τελείως φρέσκο. Οι κιθάρες βρίσκουν το ρυθμό που θα κάνει σχεδόν όλα τα πόδια να κουνηθούν. Ήλιος, λίγα ρούχα, νερό και η συμβατικά ευχάριστη πλευρά της ζωής σε όλο της το μεγαλείο. Ανεβαστικά φωνητικά, ένα κλαμπ στις Βερσαλλίες δονείται ολόκληρο και η αποστολή ολοκληρώνεται 100%. Χορό δεν θέλατε; Σκάστε και χορεύετε τώρα.

29. Cortney Tidwell - "Solid State" (Boys)
Μοιραίο, μυστηριώδες, παρόμοιο με την απογοήτευση που νιώθει ένας ερευνητής φόνων μετά και την 5η αποτυχημένη απόπειρά του να βρεί τον δράστη, καθισμένος στον σκισμένο καναπέ ενός αμφιβόλου ηθικής μπαρ και πίνοντας το πιο πικρό κρασί της ζωής του. Η Cortney θα ήταν η γυναίκα που κάθεται με σταυρωμένα τα πόδια της στο σκαμνί του μπαρ, ενώ οι καπνοί παραπλανούν την προσπάθεια κατανόησης των χαρTheακτηριστικών του προσώπου της. Η φωνή της όσο μπάσα πρέπει και ο τρόπος που εκφέρει τις λέξεις χρίζει ακριβώς όσες ερμηνείες πρέπουν σε μια μελαγχολική, γεμάτη ντροπαλή ομορφιά μουσική δημιουργία.

28. Andrew Bird - "Masterswarm" (Noble Beast)
Το λάθος ενός ολόκληρου χρόνου και η παρεξήγηση που είχα με τον φετινο δίσκο του κ.Πουλή λύθηκε έστω και στα τελειώματα. Ξέρετε πως είναι αυτά, έμαθε οτι γράφουμε τα καλύτερα της χρονιάς, άρχισε τις γαλιφιές, πέρασε και απο το σπίτι μου, δεν αρνήθηκε το τρατάρισμα του γλυκού κουταλιού της μαμάς μου και τελικά συμφιλιώθηκαμε. Και ευτυχώς δηλαδή γιατί το "Masterswarm" είναι ένα πραγματικά καταπληκτικό, συγκινητικό και γλυκόπικρο τραγούδι απο αυτά στα οποία ειδικεύεται ο Andrew. Και επειδή η στιγμή που το τραγούδι απογειώνεται συνοδεύεται και με μια εξαίσια αράδα στίχων επιτρέψτε μας να την παραθέσουμε αυτούσια ως ένδειξη χαράς που ο Andrew είναι ξανά στη ζωή μας: "So they took me to the hospital/ They put my body through a scan/ What they saw there would impress them all/ For inside me grows a man/ Who speaks with perfect diction/ As he orders my eviction/ As he acts with more conviction/ Than I".

27. The Horrors - "Mirror’s Image" (Primary Colours)
Και η αναβίωση των ‘80s καλά κρατεί. Εδώ όλη τη δουλειά την κάνει αυτό το κυκλικό ριφάκι στα keyboards που δίνει μια αίσθηση επείγοντος στο τραγούδι. Ο Faris Badwan κάνει την καλύτερη μίμηση του Peter Murphy που μπορεί (αν είχαν δεμένο τον δεύτερο έξω από το παράθυρο ενός ουρανοξύστη) και η μπασογραμμή πλακώνει αποφασιστικά και μάλλον επιτυχημένα τις διεισδυτικές κιθάρες. Βέβαια στο τέλος αυτές παίρνουν την εκδίκησή τους ολοκληρώνοντας οργασμικά το κομμάτι αλλά αυτή είναι μια άλλη υγρή ιστορία. Οι Horrors καθάρισαν λίγο τον οργανισμό τους απο τον αδάμαστο punk θόρυβο του πρώτου τους δίσκου και μας ήρθαν φέτος με κάτι πιο καθαρό αλλά και πολύ πιο ενδιαφέρον.

26. Regina Spektor - "Dance Anthem Of The 80’s" (Far)
Το να βάλεις την λέξη «έξυπνη» δίπλα στην Regina Spektor δεν θα σου δώσει πόντους, επειδή ακριβώς δακτυλοδείχνεις το προφανές. Ναι, η Regina είναι έξυπνη, δημιουργική, εφευρετική και έχει 1000 και έναν τρόπους να αναπτύξει ένα τραγούδι, διαθέτοντας παράλληλα και τα ελάχιστα μέσα. Απλά δώστε της μια καρέκλα και ένα πιάνο και αφήστε την να πει τις ιστορίες της. Εδώ σκαρώνει άλλον έναν αξιαγάπητο μονόλογο για το πως τα αγόρια και τα κορίτσια της πόλης κοιτιούνται όταν τρώνε στα εστιατόρια ενώ το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να κοιτιούνται όταν κοιμούνται μαζί. Η Regina πρέπει να ήταν από αυτά τα παιδάκια στο σχολείο που όταν τα άλλα παίζανε την ώρα της γυμναστικής καθόταν στην τάξη και ζωγράφιζε με μαύρες μπογιές. Και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό.

25. Amazing Baby - "Headdress" (Rewild)
Ένα τρανό παράδειγμα ενός γενικότερα μέτριου δίσκου που περιέχει ένα εθιστικό και παραπάνω απο τα κυβικά της μπάντας (με τα μέχρι τώρα δεδομένα) κομμάτι. Εκρηκτικό, συναρπαστικό και έτοιμο να το γευτείς. Τα '90s ριφάκια του δεν σπαταλούν δευτερόλεπτα και οι αφελείς στίχοι του στυλ «θέλω, και θέλω εδώ και τώρα» απλά το κάνουν πιο γοητευτικό. α μπορούσε να είναι ένα κομμάτι που έχει γράψει ο Greg Dulli επί εποχής Gentlemen. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, θα μπορούσε να είναι ένα κομμάτι που είχε γράψει ο Greg Dulli όταν είχε ακόμα εφηβικές ανησυχίες.

24. Animal Collective - "Lion In A Coma" (Merriweather Post Pavilion)
Λένε οτι το πιο επικίνδυνο ζώο είναι αυτό που είναι στριμωγμένο στη γωνία. Ή αυτό που έχει περάσει όλα του τα χρόνια αποβλακωμένο σε ένα κλουβί. Ο Avey Tare των Animal Collective το τονίζει αυτό και μαζί με τις υπόλοιπες δημοκρατικές και ζωικές δυνάμεις φτιάχνει ένα συναρπαστικό, έντονο και εξόχως ζωντανό κομμάτι. Ο ίδιος αναρωτιέται και παλεύει με τις σκέψεις του για το αν πρέπει να είναι ελεύθερος, η αδάμαστη μουσική όμως του "Lion In A Coma" δεν αφήνει αμφιβολίες και συστήνει στο μυαλό μας να καλπάσει χωρίς γκέμια.

23. Super Furry Animals - "The Very Best οf Neil Diamond" (Dark Days/Light Years)
Οι αξιαγάπητοι Ουαλοί δημιουργούν μια πολύ εφευρετική αντίθεση δυο κόσμων. Τα καλύτερα ενός κλασσικού αμερικάνου τραγουδιστή ακούγονται από ένα μισοχαλασμένο κασετόφωνο σε κάποια παράγκα στη Μέση Ανατολή λίγο πριν έρθουν τα βομβαρδιστικά. Ταυτόχρονα επαναλαμβάνεται η ατάκα-σλόγκαν του πρωην προέδρου των Η.Π.Α. Ronald Reagan "Trust Βut Verify". Οι ανατολίτικες κιθάρες περπατάνε ανάμεσα στους άδειους πλεον δρόμους της Βαγδάτης και τα φύλλα από τους μοναχικούς φοίνικες κουνιούνται από το hard rock διάλειμμα στη μέση του τραγουδιού.

22. The Duckworth Lewis Method - "Gentlemen And Players" (The Duckworth Lewis Method)
«Κύριοι και παίκτες παίζουν το απόγευμα της Κυριακής, κάθε Απρίλιο, Μάιο και Ιούνιο». Τί άλλο να πεις εκτός από την διαπίστωση ότι ο Neil Hannon ανέβηκε την ιεραρχία και από ημίθεος έγινε ένας μικρός θεούλης με αυτή τη φαεινή του ιδέα να φτιάξει έναν δίσκο-ωδή στο κρίκετ. Αλλά πέρα από το κωμικό του πράγματος στον δίσκο υπάρχουν πάρα πολλές πραγματικά αξιόλογες μελωδίες που αναβλύζουν Βρετανία με χαρακτηριστικότερη αυτή εδώ. Γλυκές και όχι γλυκερές φωνητικές μελωδίες. Εκλεπτυσμένες αλλά όχι ψωριάρικες κιθάρες και ένα ριφάκι στην κορύφωση του τραγουδιού που σου φέρνει την μυρωδιά της βροχής στην μύτη. Από ένα blog που πήρε το όνομα του από τις περιπέτειες του Blackadder δε νομίζω να περιμένατε να μην εκτιμήσουμε ό,τι ανόθευτα Αγγλικό μας σερβίρεται από τη χώρα όπου δεν έχουν φρυγανιές αλλά φρυγανίζουν μόνοι τους το ψωμί.

21. Them Crooked Vultures - "Scumbag Blues" (Them Crooked Vultures)
Το κομμάτι είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος. Τα blues ενός καθάρματος. Από αυτά που εξαπατούν τον κόσμο. Από αυτά που κρατάνε με το ένα χέρι λουλούδια και στο άλλο κρύβουν ένα σουγιά. Από αυτά που υπόσχονται αιώνια ανιδιοτελή αγάπη και στο πρώτο γύρισμα της πλάτης δίνουν τη γλώσσα τους απο’δώ και απο’κεί. Από αυτά που τα θαυμάζεις για τον αλτρουισμό τους χωρίς να μπορείς να δεις τα μάτια τους που κάνουν τζακ-ποτ με δολλάρια. Συνδέεται με τον «άτακτο», που λένε και οι Άγγλοι, εαυτό του καθενός μας, και καθηλώνει με την πορνό μπασογραμμή του και το φαλσέτο του Josh Homme που έχει εξελιχθεί σε τραγουδιστή μεγάλης γκάμας. Εκφράζει ακριβώς αυτό που θέλουν να πει το artwork του δίσκου αυτής του super-group. Κοστουμάτοι κύριοι που έχουν κεφάλια και μυαλά αρπακτικού.

20. Julian Plenti - "On The Esplanade" (Julian Plenti Is Skyscraper)
Ένα από τα πιο όμορφα και μελαγχολικά τραγούδια της χρονιάς. Το σόλο project του Paul Banks παίρνει επιτυχημένα αποστάσεις από τον πρότερο Interpol βίο του και δοκιμάζει καινούργια πράγματα. Εδώ όμως διαλέγουμε ένα κομμάτι που νιώθει το πνεύμα των Interpol να κόβει βόλτες πάνω από το κεφάλι του. Μπορεί να φαίνεται η επιθυμία μας να ακούσουμε ξανά τους Interpol του Turn On The Bright Lights, τότε που ήταν το τέλειο soundtrack για βόλτες με τον ηλεκτρικό καρφώνοντας το βλέμμα έξω από το παράθυρο. Τα σοφά έγχορδα προσθέτουν ιδιαίτερο βάρος στο κομμάτι, το υπνωτικό fingerpicking σμίγει ερωτιάρικα με τη φωνή του Banks που ακούγεται μίλια μακριά και το γλυκό ψέμα των στίχων "Been through shaky times/ But I'm glad you found your way/ There was too much panic then/ From here on it'll be straight all the way" στρέφει το βλέμμα σου στα ακίνητα δέντρα έξω από το παράθυρο.

19. Atlas Sound - "Quick Canal" (Logos)
"Wisdom is learnt" φωνάζει με την αιθέρια φωνή της η Γαλλιδούλα Laetitia Sadier και έχει δίκιο. Ο Bradford Cox έχει αρχίσει να μιλάει με εντυπωσιακό ποσοστό επιτυχίας σε μια ολόκληρη γενιά και τα λόγια του να γίνονται πολύ πιο κατανοητά από τον εγωκεντρισμό των Animal Collective (που τους αποδέχεται ως μεγάλη του επιρροή) και την ντροπαλότητα των Grizzly Bear. Δουλεύει συνεχώς και πλέον κάθε χρόνο μας αφήνει κάτι δικό του να ακούμε και να ξανακούμε. Εδώ φέρνει την τραγουδίστρια των Stereolab (ένα είδωλό του όπως την χαρακτήρισε ο ίδιος) και έφτιαξε ένα σχεδόν 9λεπτο πυρετικό ταξίδι κάτω από ιατρικά μηχανήματα, υγρά όνειρα και σπάνιες αρρώστιες. Deerhunter ή Atlas Sound, η ιδιοφυία του Cox ξεχωρίζει.

18. The Dodos - "Time To Die" (Time To Die)
Αυτοί δεν άργησαν πάρα πολύ σε αντίθεση με κάποιους άλλους. Τον δεύτερό της δίσκο η μπάντα από το Σαν Φρανσίσκο επέλεξε να τον κλείσει με αυτόν τον ύμνο στα σπασμένα φρένα και στο «μην κοιτάτε πίσω». Ξεκινάει με την ανάγκη να «σκοτώσεις» μια επώδυνη ανάμνηση και στη συνέχεια μετάλλασεται σε μια ταχεία σύνθεση προσπαθώντας να φύγει όσο πιο μακριά μπορεί. Ίσως το πρώτο μέρος να είναι το κρύψιμο στο συρτάρι των φωτογραφιών των «πρώην» και το δεύτερο μέρος να είναι το ποδοβολητό στην ελευθερία αυτού που φεύγει. Διατηρώντας την ακουστική κιθάρα και σκληραίνοντας με το γάντι τον ήχο τους κάνουν και τα 6,5 λεπτά αυτής της σύνθεσης απαραίτητα και κομβικά σε ένα πολύχρωμο παζλ χαμένων υποσχέσεων.

17. Sunset Rubdown - "Apollo and the Buffalo and Anna Anna Anna Oh!" (Dragonslayer)
"My god, I miss the way we used to be/ So here's a photograph for you to hold/ It's my picture right before I got old". Μπορεί ο Spencer Krug να βγάζει υπερβολικά συχνά δίσκους, είτε ως Sunset Rubdown είτε σαν Wolf Parade, αλλά ξέρουμε με σιγουριά ότι πάντα θα υπάρχει κάτι πολύ ενδιαφέρον που θα μας κάνει να βουτήξουμε στον πολυάσχολο κόσμο του. Εδώ θυμάται την ασθενή του Breuer και του Freud που άλλαξε το όνομά της σε Anna O. κατόπιν εντολής των γιατρών της. Αναρωτιέται με παράπονο προς την Anna O. «γιατί άλλαξες το όνομά σου;», κλαψουρίζει στίχους-ωδές στην νοσταλγία όπως αυτός που παραθέσαμε στην αρχή, παίζει μικρά και μελένια ριφάκια που κόβουν την ανάσα, θυμάται τον Απόλλωνα και την αδερφή του Άρτεμη που είναι ταυτισμένη με το φεγγάρι, το σύμβολο των πεταχτών κοριτσιών στα 50’s Runaround Sue και την Ερατώ. Κι όμως. Παρ’όλα αυτά βγάζει ένα ενιαίο συναισθηματικό νόημα και το αποτέλεσμα, ενώ θα μπορούσε να ήταν τουρλουμπούκι, είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για το πόσο καλά γρασωμένα είναι τα μυαλά μερικών μουσικών.

16. Antony And The Johnsons - "Her Eyes Are Underneath The Ground" (The Crying Light)
Όπως έχει πει και ο ίδιος ο Antony Hegarty, περνάει μεγάλο διάστημα της ζωής του ως παρατηρητής. Σε υπαρκτά ή φανταστικά πράγματα, δεν έχει καμία σημασία. Από τις επικλήσεις του να τον καταπιεί ο ωκεανός μέχρι την περιγραφή έξι ματιών στη μήτρα του, η φωνή του που δεν χρειάζεται συστάσεις πλέον κυλάει σαν το νερό ανάμεσα σε φρεσκοβρεχμένους κήπους και παραμένει ακομα αναποφάσιστος μέσα στο ερμαφρόδιτο κέλυφός του, βλέποντας το θάνατο και το αντίθετό του - την αγάπη. Τελικά, πιο σίγουρος από ποτέ διαβεβαιώνει "Rest assured your love is pure". Ένα αριστούργημα που δεν μπορεί να κρυφτεί όσο και αν το μακιγιάρει ο ντροπαλός Antony.

15. Thom Yorke - "Hearing Damage" (The Twilight Saga: New Moon Music From The Original Motion Picture Soundtrack)
Ο μεγάλος είπε να ψάξει και για κοινό στις εφηβικές και προεφηβικές ηλικίες. Και κατάφερε να το ξεμυαλίσει και αυτό. Αν δει κανείς τα βιντεάκια στο Youtube με την σκηνή του Twilight που «ντύνεται» από το "Hearing Damage" θα διασκεδάσει με τα απελπισμένα μηνύματα που θέλουν να μάθουν τον τίτλο του τραγουδιού και ποιος είναι αυτός με το περίεργο μάτι που το έχει γράψει και το τραγουδάει. Βέβαια τα ανιψούδια δεν έχουν άδικο, αφού το τραγούδι θα ξεχώριζε ακόμα και σε έναν γεμάτο ιδέες δίσκο όπως το The Eraser. Ο Yorke εδώ τελειοποεί τον σκοτεινό club ύμνο και υπενθυμίζει στους Depeche Mode τι είδους τραγούδια θα έπρεπε να υπήρχαν στον φετινό τους δίσκο. Τα beats μοιάζουν πιο αληθινά από ποτέ και ο Yorke με τα λακωνικά του φωνητικά πετάει ακόμα περισσότερο λάδι στην γεμάτη εσωτερική ένταση φωτιά.

14. Manic Street Preachers - "William's Last Words" (Journal for Plague Lovers)
Και το επίσημο τέλος του Richey Edwards. Ένας δίσκος με τους τελευταίους στίχους του Richey που ξέθαψαν οι πάντα αξιοσέβαστοι Manics ολοκληρώνεται με τους αποχαιρετιστήριους, αυτοκτονικούς στίχους του χαμένου εδώ και σχεδόν 15 χρόνια Manic. Τα φωνητικα του Nicky Wire είναι πραγματικά ταιριαστά, θυμίζοντας εν πολλοίς τις περίπου ερασιτεχνικές αλλά γεμάτες πάθος ερμηνείες του Lou Reed. Το αποτέλεσμα απέχει πολύ από φθηνούς συναισθηματισμούς και ταιριάζει με όση από την ζωή του Richey προλάβαμε να μάθουμε. Ποιητική, συγχυσμένη και γεμάτη αμφισβητήσεις. Τόσα χρόνια μετά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Ο Richey είτε πέθανε είτε εξαφανίστηκε. Όπως και να’χει μας βαρέθηκε και θα πρέπει να το σεβαστούμε αυτό. Το κομμάτι αυτό σέβεται την κληρονομιά του και με το παραπάνω και αντί για στενοχώρια για την εξαφάνιση ενός ταλαντούχου ανθρώπου μας αφήνει γεμάτους ελπίδα και αγαλλίαση. ”Yeah I'm really tired/ I'd love to go to sleep and wake up happy”.

13. Wild Beasts - "We Still Got the Taste Dancing on Our Tongues" (Two Dancers)
Και εμείς έχουμε ακόμα τα κόμματια τους να χορεύουν στο μυαλό μας. Και θα τα έχουμε για πολύ καιρό ακόμα. Το falsetto του Hayden Thorpe μπορεί να ξενίζει λίγο με την υπερβολή του στην αρχή αλλά μόλις το συνηθίσετε… Αυθεντικά τέκνα της Αγγλίας, έλιωσαν φέτος στον ανταγωνισμό οποιονδήποτε συμπατριώτη τους και μας χάρισαν έναν μικρό σε διάρκεια αλλα γεμάτο εκπλήξεις θησαυρό. Ένας από αυτούς είναι το πρώτο single του δίσκου Two Dancers που με τις ένρινες κιθάρες του γλιστράει σε καθαρά και παρθένα νερά. Σχεδόν εξωσωματική εμπειρία. Παρόμοιο με την ευχαρίστηση που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς ότι κολυμπάς πρώτη φορά σε μεγάλο βάθος. Τα πάντα είναι τόσο σωστά βαλμένα απο’δω και απο’κει που δεν θέλεις να αγγίξεις τίποτα φοβούμενος μην τα βρωμίσεις.

12. Arctic Monkeys - "The Jeweller’s Hands" (Humbug)
Όταν ακούμε κάτι τέτοια δικαιωνόμαστε που χαρίζουμε μεγάλο ποσοστό της προσοχής μας στα τελευταία τραγούδια. Όπως και να το κάνουμε, το αποχαιρετιστήριο κομμάτι πρέπει να είναι καλό. Να σε στέλνει με το χαμόγελο σπίτι σου. Ακόμα κι αν δεν κοιμηθείς μαζί του να πάρεις το φιλί που σου αναλογεί. Εδώ ο αγαπημένος μας Alex Turner γράφει το καλύτερο τραγούδι των Arctic Monkeys. Απλά κι ωραία. Κατα πάσα βεβαιότητα οι καλύτεροι στίχοι του συνταιριάζονται με τις διεστραμμένα διστακτικές ανάφτρες κιθάρες. Όλοι οι Monkeys βάζουν τα δυνατά τους και μαθαίνουν μπαλίτσα από τον άρχοντα Josh Homme που έχει αναλάβει την παραγωγή και στην κυριολεξία γίνονται άνθρωποι. Λίγο QOTSA στις πιο πρεζωμένες στιγμές του Songs For The Deaf και λίγο Last Shadow Puppets με την μπούρκα του μυστηρίου. Λίγο απ’όλα και πολλά «εύγε».

11. The Antlers - "Bear" (Hospice)
Ξεκινάει σαν παιδικό νανούρισμα από ένα παιχνιδάκι για μωρά. Και μετά μπαίνει η φωνή του Paul Silberman που μοιάζει να διαβάζει ένα παιδικό παραμυθάκι. Και μετά μπαίνει η πραγματικότητα και γκρεμίζει το κάστρο μας στην άμμο.

Ένα εξαιρετικά σκοτεινό θεματικά και στιχουργικά άλμπουμ για την απώλεια. Όχι γενικά όμως για την απώλεια. Συγκεκριμένα πράγματα. Για τον καρκίνο, για την έκτρωση όπου καταφεύγει ένα νεαρό ζευγάρι και για τον εκφυλισμό στον εγκέφαλο που επιφέρει ένας όγκος που χοροπηδάει μέσα στο ανθρώπινο σώμα σα να πηδάει από νούφαρο σε νούφαρο. Ναι, η πραγματικότητα είναι σκληρή αλλά όπως έχει πει και ο Πανούσης είναι και φθηνή για να πουλιέται και να αγοράζεται.Το κομμάτι δανείζεται μουσικά στοιχεία από την ethnic μουσική καθώς και αρκετή από την κρυμμένη μελαγχολία της πίσω από τις μαράκες και τον γρήγορο ρυθμό. Μαζί με την έκτρωση ενός μωρού δεν αποκαλλάται μόνο η μελλοντική μητέρα από το πρώην μελλοντικό βρέφος αλλά και ο πυρήνας μιας σχέσης. "And all the while I’ll know we're fucked/ And not getting unfucked soo/ When we get home we're bigger strangers than we've ever been before/ You sit in front of snowy television, suitcase on the floor."

Ο Silberman λέει την αλήθεια και μόνο αυτήν. Αν δεν την βρίσκουμε αρκετά ευχάριστη μπορούμε να αφωσιωθούμε στην πραγματικότητα του Πάμε Πακέτο.

10. Yeah Yeah Yeahs - "Hysteric" (It's Blitz!)
Ή στην πραγματικότητα της Karen O. Αυτή η γεμάτη πανκ γκλαμ πραγματικότητα με τις πολλές παραμάνες μετεξελίσσεται σε κάτι άλλο. Σε μια άβγαλτη τρυφερότητα που μπορεί να άργησε να ανθίσει αλλά τελικά βρήκε κάποιον να την ολοκληρώνει. Τόσο εύκολο να το ακούς και να το ξανακούς όσο εύκολα ανταλλάσσεις φιλιά με κάποιον που χάνεσαι στα μάτια του. Ένα πανέμορφο ρεφραίν, ήρεμα ντραμς που κρατάνε το τιμόνι και τα παιχνιδίσματα των keyboards αρκουν να μας συγκινήσουν και ταυτόχρονα να μας κάνουν να χορέψουμε ντροπαλά προσέχοντας μην μοιάζουν πολύ ξεχαρβαλωμένα τα πόδια μας. Δεν είναι καθολου δύσκολο έπειτα και από αυτό να λατρέψεις αυτή τη δύναμη της φύσης με την πολωνική καταγωγή.

9. PJ Harvey & John Parish - "Black-Hearted Love" (A Woman A Man Walked By)
Λοιπόν, σίγουρα η PJ δεν είναι μια γυναίκα που θα την προσπεράσει ένας άνδρας όπως λανθασμένα λέει στο δεύτερο αλμπουμ που έβγαλε με τον John Parish. Για την ακρίβεια όπως μας λέει και εδώ δεν θα τον άφηνε σε χλωρό κλαρί τον τύπο που θα έκανε κάτι τέτοιο. Η τσαγιέρα/ κιθάρα του Parish κρέμεται πίσω από την βασική συμβατική μελωδία σαν απαγχονισμένος, ενώ το βασικό ριφάκι πάει στον παράδεισο των αξιομνημόνευτων riffs. Όλα αυτά δεν πιάνουν μία όμως μπροστά στην ερμηνεία της PJ που για μια ακόμη φορά πιάνει τον ταύρο από τα κέρατα και δεν «κωλώνει» μπροστά σε καμμία κιθάρα. Μιλάμε άλλωστε για τη γυναίκα που «κουλάντρισε» με τα φωνητικά της όλη την άγρια συμμορία των Queens Of The Stone Age σε ένα αγαπημένο Desert Session. Τόσο παθιασμένη αλλά και ατσαλάκωτη από την όλη διαδικασία. Γεννημένη για να σηκώνει το βάρος τόσο πιασάρικων ροκ τραγουδιών.

8. Radiohead - "These Are My Twisted Words" (These Are My Twisted Words)
Σοβαρά τώρα; Σχεδόν 20 χρόνια μετά και συνεχίζουν να κάνουν μουσική που δεν μοιάζει με τις προηγούμενες προσπάθειές τους; Μάλλον το potential τους είναι πιο απάτητο και από τις βουνοκορφές του Άρη. Μια τρίλεπτη λίγο kraurock συννεφιασμένη εισαγωγή προετοιμάζει τους στίχους που μασουλάει ο Yorke και συνεχίζουν στο ίδιο εξομολογητικό στυλ που μας έχει συνηθίσει τώρα τελευταία. Είναι προφανές ότι έχει αφήσει πίσω τις σκόρπιες στιχουργικές εικόνες και γίνεται όλο και πιο ανθρώπινος, σχεδόν παρακαλώντας "When are you coming back?/ I just can't stand it". Ότι μιλάει με περισσότερη σαφήνεια για τα ανθρώπινα συναισθήματα όμως δεν σημαίνει ότι έχει πλησιάσει τον μουσικό μέσο όρο. Όυτε αυτός, ούτε τα κιθαριστικά γρατζουνίσματα του Jonny Greenwood και του Ed O’Brien που ανεβοκατεβάζουν τον ρυθμό, ούτε η μπασογραμμή του Colin Greenwood που του απλώνει χαλί για να ξεδιπλώσει τα «παρεξηγημένα του λόγια», ούτε τα Joy Divisionικα drums του Philip Selway. Είμαστε πραγματικά ανυπόμονοι για τον επόμενό τους δίσκο, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Και πότε δεν ήμασταν;

7. Wild Beasts - "Empty Nest" (Two Dancers)
Δεύτερη εμφάνιση στο top μας από τους εξωφρενικά ταλαντούχους και συνειδητοποιημένους Άγγλους. Εδώ καταπιάνονται με ένα «ενήλικο» θέμα υπενθυμίζοντας ότι δεν υπάρχει πιο αγνή και αυθεντική αγάπη από την γονική. O Tom Fleming στο ρόλο του πατέρα, με την βαθιά αισθαντική φωνή του αναρωτιέται "Did I judge this wrong?/ But you had it all/ You had it all/ A gift of the gods/ In your city of gold/ And you’ll piss it all" αντικρύζοντας το άδειο στρωμένο κρεβάτι της κόρης του που πέρασε για πρώτη φορά τη νύχτα της έξω από το σπίτι παρέα με ανυπόμονα και άτακτα δάχτυλα. Ο Hayden Thorpe θρηνεί γοερά "going going gone" σαν μητέρα που πανικοβάλλεται και μόνο στην ιδέα ότι το κορίτσι της τριγυρνάει μόνο του στον κόσμο και οι Wild Beasts φτιάχνουν ένα από τα πιο όμορφα και μελαγχολικά τραγούδια της χρονιάς. Όπως έλεγε και ο Johnny Depp στο Finding Neverland, "Young boys should never be sent to bed... they always wake up a day older". Και αν ένας γονιός δεν ξεχνάει ποτέ την πρώτη φορά που κάποιο αγοράκι θα κοιτάξει με πονηρό βλέμα την κόρη του υπενθυμίζοντάς του ότι κάποια μέρα θα πετάξει μακριά του, δεν θα πρέπει να ξεχνάει και τους αποχαιρετιστήριους στίχους του κομματιού όπως τους ψάλλει ο κ.Fleming: "I welcome your call/ Τhese walls don’t fall."

6. Patrick Watson - "Travelling Salesman" (Wooden Arms)
Ο θείος Tom Waits (copyright από τον σύγγαυρο στο thrylos fans Σουρεαλλιστή και συνάδελφο μουσικο-blogger από το onewillburnmusic) θα σκότωνε άνθρωπο για να γράψει ένα τέτοιου στυλ τραγούδι. Όχι ότι δεν έχει σκοτώσει και όχι ότι δεν έχει γράψει παρόμοια. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις ένα(ς) ακόμα δεν τρέχει τίποτα. Μια υποχθόνια κακία και μια ανεπαίσθητη ειρωνία στην ανθρώπινη πλεονεξία χαρακτηρίζει αυτό το παλιομοδίτικο βαλσο-μπλούζ από τον εγληματικά υποτημιμένο (όχι από εμάς όμως κυρίες και κύριοι) φετινό δίσκο του Patrick Watson. Οι κιθαριστικές λαβωματιές και ο σαξωφονικός ελέφαντας που τα διαλύει όλα στο δωμάτιο κάνουν παρέα στην καθαρή σαν σεντόνι παρθένας φωνή του Patrick και ο θείος Tom κάπου χωμένος μέσα στα bourbon του θα αφήνει ένα γρύλισμα ικανοποίησης αφού ο μουσικός κόσμος έχει άλλον έναν τόσο ταλαντούχο μουσικό θεατρίνο.

5. Richard Hawley - "For Your Lover, Give Some Time" (Truelove's Gutter)
Μπορεί σχεδόν να ξεχνάει στο τρένο το δώρο γενεθλίων της καλής του, να παίρνει λουλούδια από το νεκροταφείο και να καπνίζει πολύ αλλά μας υπενθυμίζει ότι κάποιοι έρωτες είναι ανθεκτικοί στον χρόνο και στους ανώμαλους δρόμους. Μπορεί να κουράζονται από τις ανηφόρες, να χάνονται στους λαβύρινθους των σκέψεών τους, να μεθάνε πιο συχνά από το κανονικό και να παραπονιούνται για τη δύσκολη μέρα στην δουλειά αλλά παραμένουν έρωτες. Τα κοκαλάκια στα κατσαρά καστανά μαλλιά, τα μικροσκοπικά δάχτυλα, τα κουρασμένα από το περπάτημα πόδια δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα ό,τι και να γίνει. Και πώς να ξεχαστούν όταν σε έχουν συνοδεύσει σε απάτητα συναισθήματα και σε βρεγμένες τρεχάλες έξω από το σινεμά. Μόνο ο Guy Garvey και ο Richard Hawley θα μπορούσαν να γράψουν ένα τέτοιο τραγούδι. Πέρυσι ήταν η χρονιά του πρώτου, φέτος ήρθε η σειρά του δεύτερου.

4. DM Stith - "Pity Dance" (Heavy Ghost)
Όπως μας μαθαίνει και το βίντεο του τραγουδιού, είναι πραγματικός μπελάς το να πρέπει να ξεφορτωθείς ένα πτώμα. Πόσο μάλλον όταν αυτό αρνείται να συνεργαστεί και κουνιέται ακόμα στην νεκροσακούλα του. Το "Pity Dance" από την άλλη είναι πολύ συνεργάσιμο. Τόσο πολύ που δεν έχει σταματήσει να μας εμπνέει από την αρχή της χρονιάς όταν και το πρωτοακούσαμε. Εγώ από την άλλη θα παραδεχτώ την ήττα μου και θα παραπέμψω στην επική περιγραφή της uptight για το #1 τραγούδι της λίστας της. Προτού γίνει αυτό όμως επιτρέψτε μου να σας πω για το ανίερο fingerpicking της ακουστικής κιθάρας, τα βλάσφημα πίσω φωνητικά που μοίαζουν να ψάλλωνται από μαινάδες που χαμουρεύονται (θου Κύριε) κάτω από το ιερό της εκκλησίας, και τις κραυγές του DΜ Stith που μάλλον εννοούν ότι δεν πίνουμε μονο το αίμα του Χριστού. Σα να συναντήθηκε ο Ντοστογιέφσκι με τον Αντρέγιεφ και είπαν επιτέλους ο ένας στον άλλον "ya samey shaslivey chelovek na zemle patamu chto u menya yest ty".

3. Soulsavers - "Shadows Fall" (Broken)
Μια χρονιά χωρίς μουσική με την υπογραφή του Mark Lanegan είναι μια χαμένη χρονιά. Εδώ φτάνει τα υψηλότερά του στάνταρντ με τη βοήθεια του δίδυμου των Άγγλων DJs Soulsavers καθώς και την διακριτική αλλά ουσιαστικότατη ως προς την ατμόσφαιρα του κομματιού συνεισφορά του Richard Hawley. Ένα blues με τη ράθυμη γοητεία της Νέας Ορλεάνης προτού αυτή πνιγεί από την πεζή αναισθησία και χαρτογιακάδικη ανικανότητα της σύγχρονης Αμερικής. Φαντάζεσαι τον Lanegan να παρατηρεί τον ατελεύτητο αγωνιώδη δρόμο ενός αμαρτωλού που περιμένει υπομονετικά τις χρυσές πύλες να ανοίξουν. Και τελικά, αφού - όπως πάντα - δεν ανοίγουν, κοιτάει τα σημάδια από το σύρσιμο στο χώμα: "Here's where the bad and the wretched were born/ Here's where the path was erased in the storm". Ο Lanegan απλά επιβεβαιώνει την θρησκευτική ιστορία που θέλει τους αγγέλους να είναι πρώην αμαρτωλοί. Αφού επιβίωσε από τα σωματικά μαρτύρια που υπέβαλλε τον εαυτό του μπορεί να αράξει σε ένα μπαρ και να κοιτάει με το χαμόγελο της σοφίας τον καθημερινό αγώνα του διπλανού του. Θα μπορούσε να καταλήξει σαν έναν τρελό ζητιάνο που έχασε τα λογικά του από τους πονους της ζωής. Τελικά καταλήγει σαν τον πάντα πρόθυμο να σου πει ιστορίες και να θεραπεύσει τα βάσανά σου τύπο που μονίμως κάθεται μπροστά απ'το μπαρ. Τον είδαμε και από κοντά τον Ιανουάριο να χαμογελάει! Κι εμείς χαμογελάμε που μια τέτοια φωνή δίχνει να βρίσκει το στέρεο έδαφος που χρειάζεται για να δημιουργήσει.

2. Grizzly Bear - "Two Weeks" (Veckatimest)
Το πιο ταιριαστό βιντεοκλίπ για το συγκεκριμένο τράγουδι θα έπρεπε να ήταν ένα σύντομο φιλμ με όλες τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του καθενός μας. Απο τα πιο όμορφα και αισιόδοξα τραγούδια που είχαμε την τύχη να ακούσουμε. Αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν ο παππούλης που σου χαμογέλασε όταν ήσουν μικρός και μετά έτρεξες σπίτι για να ψάξεις κάτω από το δέντρο γιατί ήσουν σίγουρος ότι αυτός ήταν ο Άγιος Βασίλης. Ή θα μπορούσε να ήταν ο άνθρωπος που σε έπιασε από τον ώμο και σου μίλησε στην κηδεία ενός αγαπημένου σου προσώπου υπενθυμίζοντάς σου ότι θα πρέπει να είσαι ευγνώμων για τις ευχάριστες στιγμές που έζησες με αυτόν που τώρα θρηνείς. Ή ο οδηγός του λεωφορείου που τελικά σταμάτησε επειδή είδε το σπριντ που έκανες για να το προφτάσεις στη στάση. Όλα τα μικρά ή μεγάλα πράγματα στη ζωή που σε κάνουν χαρούμενο θα μπορούσαν να παίζουν μπροστά στα μάτια σου με αυτό το τραγούδι ως soundtrack. Ή απλά θα μπορούσαν να ήταν μια Αυγουστιάτικη βόλτα με το αυτοκίνητο στην άδεια παραλιακή με το ένα χέρι να κρατάει το άλλο, τον αέρα να σηκώνει τα ιδρωμένα μαλλιά και την αγγελική φωνή του Ed Droste να παίζει μέσα από τα παλιά ηχεία.

1. Bat For Lashes - "Siren Song" (Two Suns)
Μια λεπτομερής περιγραφή των σχεδόν σχιζοφρενικά πολλών προσώπων της ανθρώπινης φύσης. Η Natasha Khan παίρνει την πολυφορεμένη μανιέρα των alter-ego και φτιάχνει ένα αριστούργημα που φοράει δύο μάσκες. Η πρώτη είναι η συγκρατημένη και ισορροπημένη Natasha που μπορεί να κάνει κάθε άνδρα ευτυχισμένο με την θερμότητά της όταν θα γλυστρήσει κάτω από τα σκεπάσματα. Και το πρωί θα φροντίσει τον εραστή της σαν αυτός να είναι ο σωτήρας της, πάντα θα του χαμογελά και θα τα υπομένει όλα για χάρη του. Θα του φτιάχνει τη γραβάτα του και θα του ξεχωρίζει τις κάλτσες κοιτάζοντας με ένα βλέμμα απέχθειας και εκνευρισμού κάθε ξένο ανδρικό βλέμμα.

Και ξαφνικά βγαίνει η δεύτερη μάσκα της Pearl. Ξανθιά, διαχυτική και «παξιμαδοκλέφτρα». Από αυτές που μπορούν να κάνουν τον κάθε άνδρα δυστυχισμένο. Από αυτές που κάνουν τους άνδρες να νομίζουν ότι μπορούν να τις αποφύγουν. Ο πειρασμός και το διάφανο καλοκαιρινό φόρεμα προσωποποιημένα. Το ιδρωμένο μπούστο και ο ακάλυπτος λευκος λαιμός ο ίδιος.

Μουσικά είναι σα να συναντά η Bjork την Kate Bush και να ερωτοτροπούν πάνω στο πιάνο της δεύτερης. Τα ντραμς που μοιάζουν με εμβατήρια τονίζουν την δραματικότητα και η κορύφωση μοιάζει με πραγματικό σούπερνόβα. Πέρα από τις συνηθισμένες κλισέ αηδίες (φέτος ήταν η χρονιά της, έχει πολύ μέλλον) η Natasha Khan είναι πραγματικά ένα απίστευτα ταλαντούχο πλάσμα που διαθέτει μια σχεδόν τρομακτική ικανότητα να συνδέει τα συνασθήματα της με τους στίχους της και τη μουσική της. Κρεμόμαστε από τα χείλη της…

Παράρτημα Β: Διασκευές.

Μια πονεμένη ιστορία. Ομηρικοί καβγάδες έγιναν μεταξύ εμού και της uptight για το αν θα έπρεπε να βάλουμε διασκευές στη λίστα με τα καλύτερα τραγούδια. Ήταν ένα πραγματικό ντέρμπυ καθώς ως ανήρ χρησιμοποίησα το πολυπράγμον μυαλό μου για να την πείσω να βάλουμε και διασκευασμένα κομμάτια στη λίστα. Εκείνη όμως ως γνήσιο θυληκό κατεργάρα γυναίκα χρησιμοποίησε ωμή βία για να με πείσει για το αντίθετο. Οπότε εδώ είμαι κι εγώ να γράφω με τσιρότα στο πρόσωπο από τις νυχιές και δαχτυλιδιές τις αγαπημένες μας διασκευές σε παράρτημα εκτός λίστας και χωρίς συγκεκριμένη σειρά. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Mark Lanegan - "Tonight" (Afghan Whigs) (Summer's Kiss: A Tribute to the Afghan Whigs)
Φυσικά και θα διασκεύαζε το φιλαράκι του ο Mark. Υπνωτικό, απειλητικό και τρομακτικό όσο το να πετύχεις τον Mark σε κάνα στενάκι αργά τη νύχτα. Bonus το ξεκαρδιστικό "Scared ya didn’t i?" στο τέλος του κομματιού που μοιάαζει με την προσπάθεια ενός κατά συρροήν δολοφόνου να σε πείσει ότι έχει χιούμορ.

Thom Yorke - "All For the Best" (Miracle Legion) (Ciao My Shining Star)
Εδώ ο αγαπημένος μας Οξφορδέζος μάς υπενθυμίζει ένα καταπληκτικό κολλεγιακό alternative rock τραγούδι των Miracle Legion με αφορμή την ανάγκη οικονομικής ενίσχυσης του τραγουδιστή τους Mark Mulcahy μετά τον θάνατο της γυναίκας του και μητέρας των παιδιών του. Ο Yorke το μετέτρεψε από ένα καταπληκτικό κολλεγιακό alternive rock κομμάτι, σε ένα καταπληκτικό ηλεκτρονικό rock κομμάτι. Η λέξη κλειδί και στις δύο εκτελέσεις παντως είναι το «καταπληκτικό».

Rufus Wainwright - "Wonderful/A Song For Children" (Brian Wilson) (War Child: Heroes)
Ο υπέροχος Rufus διασκευάζει ένα υπέροχο τραγούδι από έναν υπέροχα τελειομανή ψυχάκια. Κάνει τις μέρες μας υπέροχες.

DΜ Stith - "Easy To Be Around" (Diane Cluck) (Braid of Voices EP)
“I like to walk beside you/ You’re so easy to be around/ It's like I'm not even walking beside you/ We are rolling along the ground”. Μια άγριας ομορφιάς διασκευή του φετινού μας αστέρα σε ένα σχετικά βαρετό folk τραγούδι. Του άλλαξε τα φώτα και από συνηθισμένο το μετέτρεψε σε ένα 6λεπτο έπος τόσο καλό και άπληστα ευχάριστο όσο το να τρέχεις γεμάτος κλέμμένα διαμάντια στην πλάτη. Τρομακτικά καλό τραγούδι. Απλά αφήστε με να το ξανακόυσω άλλη μια φορά.

Joan As Policewoman - "Keeper Of The Flame" (Cover)
Ένα δεκάλεπτο πέταγμα πάνω στην πλάτη του φαντάσματος της Nina Simone. Η Joan κλείνει τα μάτια και αφήνει τον πνεύμα της θεότρελης Nina να πλημμυρίσει το σώμα που πασπάτευε ο Jeff Buckley.

Florence And The Machine - "You’ve Got The Love" (Lungs)
Ο δίσκος της συμπαθέστατης και απίστευτης φωνάρας Florence ήθελε λίγο καλύτερες συνθέσεις. Αλλά εδώ που πήρε μια ξένη σύνθεση την ξέσκισε στην κυριολεξία. Γιατί ρε θεέ δεν την γέννησες στα 60’s να πάρει τα σώβρακα της Diana Ross;

Grizzly Bear - "Service Bell" (Dark Was the Night)
Οι Grizzly επανεκτελούν το παλιό τους διαμάντι από το Horn of Plenty. Αυτή τη φορά τα φωνητικά τα αναλαμβάνει η εξαιρετική Leslie Feist και ο Droste με την βαθιά μελωδική φωνή του τονίζει το "hold on" στο ρεφρέν, με το αποτέλεσμα να είναι ακόμα πιο θερμό και σπαρακτικό.

“I keep a service bell by my bed for you/ Let the others do what they do/ I will hold on”

Tweet