Αφού τα πρώτα κρύα επιμένουν να μας λένε ότι ήρθαν για να μείνουν, θα τους ανοίξουμε κι εμείς την πόρτα να κάτσουν στη ζεστασιά του σαλονιού μας. Με την προϋπόθεση βεβαίως ότι έχουμε πληρώσει το πετρέλαιο, αλλιώς τα κρύα θα ανοίξουν με αυθάδεια την πόρτα και θα θρονιαστούν στην αγαπημένη μας πολυθρόνα απλώνοντας τις ποδάρες τους στο τραπέζι και πίνοντας μπύρα άνευ σουβέρ.
Έχουμε αμελήσει λίγο τον τομέα των νέων δημοσιεύσεων (γκουχ γκουχ και των γενεθλίων γκουχ γκουχ) αλλά μάλλον αυτό οφείλεται στο ότι προσπαθούμε να συμμαζέψουμε τα τραγούδια και τα άλμπουμ της χρονιάς. Είμαστε ακριβώς στην κόψη του ξυραφιού: είτε να παρατήσουμε τις λίστες γιατί προκύπτουν συνεχώς καινούργια πράγματα τα οποία αξίζουν τον χρόνο και την προσοχή μας (Golden Silvers, Papercuts, Charlotte Gainsbourg), είτε να αποδεχθούμε την ανάγκη μας να ξεκαθαρίσουμε μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα πληροφοριών, μουσικής και τέχνης τα «καλύτερα της χρονιάς». Δύο από τους σοφότερους ανθρώπους που κυκλοφορούν εκεί έξω συζητούν την συγκεκριμένη λιστο-μανία και καταλήγουν σε μερικά επώδυνα, εντυπωσιακά αποστασιοποιημένα αλλά αληθινά συμπεράσματα. Πηγαίνετε εδώ και ψάξτε την συνέντευξη του Beck με τον θείο Tom Waits.
Οι λίστες μας δεν θα γίνουν με σκοπό να απομονώσουμε τη μουσική που δεν μας άρεσε ξεχωρίζοντας την ήρα από το σιτάρι. Η διαδικασία γίνεται για να παρουσιάσουμε μουσική που έκανε κατάληψη στα ηχεία μας. Προφανώς στα επόμενα χρόνια θα μετανιώσουμε για πολλά από αυτά, ή θα ανακαλύψουμε κατόπιν εορτής φετινές κυκλοφορίες χτυπώντας το κεφάλι μας που δεν τις συμπεριλάβαμε στη λίστα. Είναι σημαντικό όμως να ανταμείβουμε στο μυαλό μας τη μουσική που μας συντάραξε.
Εκτός από τα άλμπουμ και τα ξεχωριστά κομμάτια ,θα προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε και τις φετινές συναυλίες που παρά τις αναποδιές και τα (χακί) προβλήματα καταφέραμε να δούμε. Κάνοντας μια σούμα και τηρουμένων των αναλογιών της χώρας που βρισκόμαστε, είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι (Αχ βρε Kim Deal, δεν το έχει η μοίρα μας τελικά). Το κεφάλι μας ακόμα γυρίζει από τα ονειρεμένα μέρη όπου το έστειλε το φετινό κερασάκι στην τούρτα των συναυλιών με το όνομα My Brightest Diamond οπότε να περιμένετε εξελίξεις και από αυτήν την πλευρά.
Και μιας και είπαμε για τον Beck και τον θείο Tom νωρίτερα, ας βαρέσουμε παλαμάκια όπως μας ζητούν και οι δύο επίμονα….
Έχουμε αμελήσει λίγο τον τομέα των νέων δημοσιεύσεων (γκουχ γκουχ και των γενεθλίων γκουχ γκουχ) αλλά μάλλον αυτό οφείλεται στο ότι προσπαθούμε να συμμαζέψουμε τα τραγούδια και τα άλμπουμ της χρονιάς. Είμαστε ακριβώς στην κόψη του ξυραφιού: είτε να παρατήσουμε τις λίστες γιατί προκύπτουν συνεχώς καινούργια πράγματα τα οποία αξίζουν τον χρόνο και την προσοχή μας (Golden Silvers, Papercuts, Charlotte Gainsbourg), είτε να αποδεχθούμε την ανάγκη μας να ξεκαθαρίσουμε μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα πληροφοριών, μουσικής και τέχνης τα «καλύτερα της χρονιάς». Δύο από τους σοφότερους ανθρώπους που κυκλοφορούν εκεί έξω συζητούν την συγκεκριμένη λιστο-μανία και καταλήγουν σε μερικά επώδυνα, εντυπωσιακά αποστασιοποιημένα αλλά αληθινά συμπεράσματα. Πηγαίνετε εδώ και ψάξτε την συνέντευξη του Beck με τον θείο Tom Waits.
Οι λίστες μας δεν θα γίνουν με σκοπό να απομονώσουμε τη μουσική που δεν μας άρεσε ξεχωρίζοντας την ήρα από το σιτάρι. Η διαδικασία γίνεται για να παρουσιάσουμε μουσική που έκανε κατάληψη στα ηχεία μας. Προφανώς στα επόμενα χρόνια θα μετανιώσουμε για πολλά από αυτά, ή θα ανακαλύψουμε κατόπιν εορτής φετινές κυκλοφορίες χτυπώντας το κεφάλι μας που δεν τις συμπεριλάβαμε στη λίστα. Είναι σημαντικό όμως να ανταμείβουμε στο μυαλό μας τη μουσική που μας συντάραξε.
Εκτός από τα άλμπουμ και τα ξεχωριστά κομμάτια ,θα προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε και τις φετινές συναυλίες που παρά τις αναποδιές και τα (χακί) προβλήματα καταφέραμε να δούμε. Κάνοντας μια σούμα και τηρουμένων των αναλογιών της χώρας που βρισκόμαστε, είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι (Αχ βρε Kim Deal, δεν το έχει η μοίρα μας τελικά). Το κεφάλι μας ακόμα γυρίζει από τα ονειρεμένα μέρη όπου το έστειλε το φετινό κερασάκι στην τούρτα των συναυλιών με το όνομα My Brightest Diamond οπότε να περιμένετε εξελίξεις και από αυτήν την πλευρά.
Και μιας και είπαμε για τον Beck και τον θείο Tom νωρίτερα, ας βαρέσουμε παλαμάκια όπως μας ζητούν και οι δύο επίμονα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου