Hearing Damage

Ωωω ναι κυρίες και κύριοι. Και όχι απλά την πάθαμε αλλά το καταευχαριστηθήκαμε κιόλας.

Είναι λίγες οι φορές που ένα συγκρότημα κουβαλάει ένα τίτλο και μια φήμη που έχει να κάνει εν πολλοίς και με τις ζωντανές του εμφανίσεις και καταφέρνει τελικά να σε πείσει ότι τα αξίζει. Οι Νεοϋορκέζοι A Place to Bury Strangers ήρθαν στην Αθήνα κουβαλώντας τον βαρύ τίτλο της "δυνατότερης μπάντας της Νέας Υόρκης". Κι όχι απλά μας έπεισαν... Το νιώσαμε στο πετσί μας και δη στα τύμπανά μας που βαρυγκομούσαν επί μιάμιση ώρα την Τρίτη το βράδυ στο χαμηλοτάβανο υπογειάκι της Χέυδεν.

Οι αισθητήρες όπου οδηγούσαν τα ταλαίπωρα τύμπανα φυσικά κάθε άλλο παρά κακοπέρασαν: η εξαιρετικά σφιχτοδεμένη μπάντα δεν παρήγαγε απλά θόρυβο για να έχει να λέει για τα ντεσιμπέλ της, παρά σχημάτιζε τα επιβλητικά κομμάτια της μέσα απ'αυτόν, με ραχοκοκκαλιά τον τρομερό drummer και τον εξαιρετικό μπασίστα της. Γύρω απ'αυτήν, ο frontman της μπάντας Oliver Ackermann έχτιζε με την κιθάρα του συνεχείς ανεμοστρόβιλους θορύβου που χτυπούσαν στα ψυχεδελικά ασπρόμαυρα σχέδια του ταβανιού και στη συνέχεια μας επιτίθεντο. Παράλληλα, άφηνε στο μικρόφωνο φράσεις βουτηγμένες στο reverb, όπως έμοιαζε να είναι κι ολόκληρος ο ήχος, θυμίζοντας παλιά garage χιτάκια, περασμένα όμως από μια shoegaze ή και stoner κρισάρα. Κι όταν τα λέμε όλα αυτά, δεν εννοούμε μια σχέση garage + stoner, αλλά garage x stoner. Παρά τον ώρες-ώρες τρομακτικό όγκο του ήχου, όμως, μπορούσες να ξεχωρίσεις πολύ καλά τι γινόταν.

Εκείνο που προσωπικά δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω ήταν τι γινόταν στη σκηνή - δυστυχώς, μετά από πάμπολλες συναυλίες όπου έβλεπα λίγα ή τα μισά ή στη μισή διάρκεια, έμελλε να καταγράψω και την πρώτη στην οποία δεν είδα τίποτα απολύτως, παρά μόνο για ένα δευτερόλεπτο το χέρι του Ackermann να κολλάει την κιθάρα στο ταβάνι στη διάρκεια της οργασμικής τελικής ηχητικής τους επίθεσης. Ο κόσμος ήταν πολύς και ψηλός, τόσο που ο, ανήκων επίσης στην συμπαθή κατηγορία των ψηλών, mr.grieves αναγκάστηκε να βιώσει για πρώτη φορά στη ζωή του την εμπειρία του να μην μπορείς να δεις τα πάντα στη διάρκεια μιας συναυλίας κι αισθάνθηκε επιτέλους στο πετσί του μια υποψία απ'όσα τραβάμε εμείς εδώ κάτω στα χαμηλά προσπαθώντας να δούμε τις αγαπημένες μας μπάντες, όπως του εξηγούσα μετά για να τον παρηγορήσω.

Φυσικά, δεν παραπονιόμαστε - η μπάντα μας αποζημίωσε πλήρως, παίζοντας όπως είπαμε εξαιρετικά κομμάτια κι από τα δυο της album, αν και παρέλειψαν το αγαπημένο μου "The Falling Sun" από το πρώτο τους. Για να καταλάβετε πόσο μας εντυπωσίασαν, απλά να πω ότι ο mr.grieves μου έλεγε ότι θα ξαναπήγαινε τρέχοντας στη δεύτερη συναυλία αν ο Θρύλος δεν έπαιζε το σημαντικότερο ματς της χρονιάς, ενώ εγώ έχω ακόμα στο μυαλό μου τις πυρακτωμένες κιθάρες τους παρ'όλο που γράφω ακούγοντας το γλυκύτατο φετινό album της Sharon van Etten.

Μετά το τέλος της συναυλίας, ο Oliver ήρθε στο μισοάδειο πλέον club και μοίραζε χειραψίες και χαμόγελα, δείχνοντας πολύ χαλαρός και άνετος και γενικά ωραίος τύπος. Δύσκολο να μαντέψεις ότι πίσω από αυτήν την εικόνα κρυβόταν ο επί μια ώρα δυνάστης των αυτιών σου, αλλά ίσως εκεί είναι και το μυστικό. Εις το επανειδείν, New York's loudest band!

Tweet