Ναι, ναι, ξέρουμε. Κι εμείς ξεγελιόμαστε από τη λιακάδα έξω και το σοβαρό κρύο που λάμπει δια της απουσίας του, τουλάχιστον εδώ στο Λεκανοπέδιο, αλλά έχουμε 21 Δεκεμβρίου. Σε δέκα μερούλες το 2009 και η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα λένε αντίο. Από την πλευρά μας εμείς εδώ στο some beans, αντί να ταλαιπωρούμε τα νεύρα μας βλέποντας στα δελτία ειδήσεων και ζηλεύοντας το χιονιά της Ευρώπης και το πόσο όμορφα πηγαίνει με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια αντί για τον ντάλα ήλιο, το ρίξαμε στο γράψιμο. Η χρονιά τελειώνει, και η καλύτερη συνοδεία για τα μελομακάρονα είναι οι λίστες. Μπορεί να είναι λίγο χαζό να βάζεις νούμερα σε μουσικές που σου άρεσαν τόσο πολύ, αλλά είναι ένα έθιμο και σαν τέτοιο το τηρούμε. Φέτος αυξήσαμε τους αριθμούς, οπότε πάρτε από κοντά κανένα από τα εν λόγω μελομακάρονα για προμήθειες!40. Franz Ferdinand - "Lucid Dreams" (Tonight: Franz Ferdinand)
Αχ αυτός ο Αλέξης. Έχει κολλήσει στην ίδια φόρμουλα και δε βγαίνει με τίποτα! Κάποιος πρέπει να του πει ότι δεν είναι πλέον 2004 κι ότι δεν περνάνε αυτά πια... Τουλάχιστον σε αυτό εδώ το κομμάτι κάποιος έπραξε σοφά και παρέλειψε να πατήσει το κουμπάκι και να σταματήσει την ηχογράφηση, κι έτσι πλάι σε ένα μάλλον νορμάλ κομμάτι των Φράντζα Φ έμειναν τέσσερα έξτρα λεπτά όπου τα παιδιά αφήνονται και παίζουν με τα μπλιμπλίκια τους με ένα, προς έκπληξή μου, πραγματικά ωραίο αποτέλεσμα. Έστω κι αν μοιάζει με happy accident, το προτιμώ από τα άλλα που είναι «κανονικα».
39. Gossip - "Heavy Cross" (Music For Men)
Τα κατάφερε τελικά η Μπεθάρα! Έφτασε κι εδώ η χάρη της, αφού πρώτα χρειάστηκε να δανειστεί λιγάκι από την εισαγωγή του "Time" των Pink Floyd (γιατί μόνο με οικεία triggers συγκινούμαστε εδώ στο Ελλάντα), αξιοποιώντας όμως αυτό το χαρακτηριστικό keyboard με μια πολύ πιο funky συνέχεια. Άφησε και τη φωνάρα της λεύτερη να αλωνίσει και να'σου ένα από τα λίγα ραδιοφωνικά χιτς που δε βαρέθηκα μετά τη 10η φορά που το άκουσα. Άσε τους κακούς να λένε, Μπεθ....
38. Patrick Wolf - "Damaris" (The Bachelor)
Λίγο πιο νευρωτικός απ'ό,τι συνήθως εμφανίστηκε φέτος ο πολυτάλαντος Λονδρέζος μουσικός, ο οποίος ίσως να μεγαλοπιάστηκε κάπως στον φετινό του δίσκο. Έστω κι έτσι, όμως, κατάφερε σε κάποιες στιγμές να δικαιολογήσει τα μεγαλεπήβολα μουσικά σχέδιά του, όπως για παράδειγμα εδώ. Ο Patrick σίγουρα δεν κάνει ποτέ μισές δουλειές, πόσο μάλλον όταν θρηνεί μια αγάπη, πενθώντας την ανάμεσα σε μεγαλοπρεπή βιολιά και παιδικές χορωδίες και δίνοντάς μας ένα πραγματικά πολύ όμορφο κομμάτι.
37. Phoenix - "Fences" (Wolfgang Amadeus Phoenix)
Με τους Παριζιάνους Phoenix είχα πάντα ένα θέμα - τους μπέρδευα με τους (Αμερικανούς) French Kicks, μάλλον επειδή στο μυαλό μου οι French Kicks ήταν οι Γάλλοι και όχι ανάποδα όπως είναι στην πραγματικότητα. Ίσως φταίει που και οι δυο μπάντες είχαν βγάλει δίσκους το 2006, και πάντα για κάποιο λόγο το (πάρα πολύ καλό) Two Thousand είχε καταγραφεί στο μυαλό μου σαν δίσκος των Phoenix και όχι των French Kicks (των οποίων φυσικά είναι). Όταν λοιπόν βγήκε το Wolfgang Amadeus Phoenix και το άκουσα, απογοητεύτηκα που έκαναν τον ήχο τους τόσο μοδάτο ενώ ήταν μια χαρά, έχοντας στο μυαλό μου το Τwo Thousand. Αφού ξεμπέρδεψα το κουβάρι, διαπίστωσα ότι οι Phoenix δεν άλλαξαν σχεδόν καθόλου, απλά πρόσθεσαν λίγα περισσότερα hooks στα τραγούδια τους. Κάπως έτσι έφτιαξαν το "Lisztomania" και το "1901" κι έγιναν μεγάλες φίρμες, αλλά προσωπικά προτιμώ απείρως το πιο χορευτικό και ιδιαίτερο "Fences". Και μάλλον μου αρέσουν πιο πολύ οι French Kicks σε τελική ανάλυση, αλλά τουλάχιστον έμεινε κάτι από τη φετινή Phoenixmania.
36. Espers - "Caroline" (Espers III)
Η Φιλαδελφειανή μπάντα επέστρεψε φέτος με ένα νέο φορτίο αιθέριες ψυχεδελικές folk μελωδίες απ'αυτές στις οποίες ειδικεύεται, αν και λίγο πιο εύπεπτες αυτή τη φορά. Δεν το είχα πάρει χαμπάρι, μέχρι που ένα βράδυ Κυριακής μέσα στο Νοέμβρη ο Guy Garvey έπαιξε αυτό το πανέμορφο κομμάτι στην εκπομπή του και έσπευσα. Μετά και την ακρόαση ολόκληρου του album πάντως το "Caroline" παραμένει αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, με μια από αυτές τις μελωδίες που όταν τις πρωτοακούς κάνουν τα καμπανάκια του εγκεφάλου να χτυπούν χαρούμενα, κι εσένα να ρωτάς απορημένος «πού, ποιός, πότε, γιατί;» ψάχνοντας από που σου ήρθε.
35. Malajube - "Ursuline" (Labyrinthes)
Έχω ένα θεματάκι με τα γαλλικά. Δε μου πολυαρέσουν σαν γλώσσα. Μπορώ να τα ξεπεράσω όταν πρόκειται να δω μια ταινία, αλλά κάπως με χαλάνε όταν μπαίνουν στη μουσική, εάν αυτή δεν είναι κάτι κλασικά γαλλικό. Γι'αυτό κι εκτιμώ ιδιαίτερα το θράσος και τη γενναιότητα των Καναδών Malajube που δεν το συζήτησαν καν να ρίξουν λιγο νερό στο Beaujolais τους και να τραγουδήσουν στ'Αγγλικά - κανείς δεν θα τους παρεξηγούσε στη δίγλωσση χώρα τους - και να εμμείνουν στη γλώσσα με την οποία μεγάλωσαν στο Quebec. Και επίσης προς τιμήν τους είναι ότι, στο ορμητικό αυτό επτάλεπτο με την πολύ όμορφη εισαγωγή, με κάνουν και προσπερνάω αυτό το μικρό θεματάκι. Η νέα πρόκληση είναι να τα καταφέρουν για έναν ολόκληρο δίσκο. Μάγκες ανασκουμπωθείτε.
34. Gliss - "Morning Light" (Devotion Implosion)
Ιδού ένα χιτάκι που το έσκασε από το studio των Raveonettes, μπήκε στο αεροπλάνο, πήγε απέναντι στο Los Angeles και χτύπησε την πόρτα των Gliss οι οποίοι του άνοιξαν, το έβαλαν μέσα και το έκαναν να αισθανθεί δικό τους. Θα'ταν δύσκολο να μη νιώσει σαν στο σπίτι του, καθώς και οι Gliss μοιάζουν να λατρεύουν τους Jesus & Mary Chain και τις Ronettes ταυτόχρονα, και επίσης διαθέτουν τη δικιά τους Δανέζα ξανθιά θεά (αν και χωρίς τους τόνους cool της Sharin εδώ που τα λέμε, αυτά παθαίνεις άμα αφήνεις την Κοπεγχάγη για την Καλιφόρνια). Έτσι λοιπόν, χαρούμενο και ξέγνοιαστο, το "Morning Light" φιγουράρει πρώτο-πρώτο στον φετινό δίσκο της Αμερικανοδανέζικης τριάδας και παίρνει αμέσως την προσοχή μας, με τα σοροπιαστά από το reverb drums του και το καταΐφι από κιθάρες που τυλίγει την καραμελένια '60s μελωδία του. Μην ξεχάσετε να πατήσετε το play πριν ορμήσετε στο ψυγείο.
33. The Very Best - "Julia" (Warm Heart of Africa)
Η παγκοσμιοποίηση είναι εξαιρετική σεναριογράφος - ποιος άλλος θα φανταζόταν τη συνεργασία ενός Γάλλου κι ενός Σουηδού στο Λονδίνο και την τυχαία συνάντησή τους σ'ένα υπόγειο second-hand store με τον Μαλαουϊανό ιδιοκτήτη που όλως τυχαίως έπαιζε drums και ήταν και καλλίφωνος; Τα γεγονότα έγιναν κάπως έτσι, και το τελικό αποτέλεσμα που φτάνει στ'αυτιά μας είναι πολύχρωμο, ανοιχτόκαρδο, κι ενίοτε τόσο catchy που μοιάζει φτιαγμένο για ν'ακούγεται καλοκαιρινά απογεύματα σε beach bars, με ποτάκι στο χέρι και τα πόδια χωμένα στη ζεστή άμμο.
32. Them Crooked Vultures - "Mind Eraser, No Chaser" (Them Crooked Vultures)
Το βαρύ πυροβολικό άργησε να κάνει την εμφάνισή του φέτος, αλλά κατέφτασε εμφατικά με ένα κομμάτι που δεν αφήνει το πόδι απ'το γκάζι και τα χώνει χωρίς να ρωτάει περιττές ερωτήσεις. Όλα τα λεφτά το ανέβασμα της μελωδίας στο ρεφραίν και τα κοφτά ριφάκια που υπογραμμίζουν τέλεια το τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής Josh. Δεν ψάχνουν μοντερνιές και λοιπές αηδίες αυτά τα παιδιά, και αν το ακούσεις δεν πρόκειται να τ'αναζητήσεις ούτε κι εσύ.
31. Lightning Dust - "Take It Home" (Infinite Light)
Φέτος οι Black Mountain είπαν να κάνουν ένα διάλειμμα ως Black Mountain, αλλά διάφορες πετρούλες και βραχάκια από το Μαύρο Βουνό κύλησαν κι έφτιαξαν άλλες μουσικές που στα δικά μας αυτιά κόλλησαν καλύτερα από αυτές του Βουνού. Πρώτο συναντάμε εδώ το πετραδάκι της Amber Webber και του Joshua Wells, που όταν το σηκώσαμε ακούσαμε μεταξύ άλλων τούτο το αργόσυρτο και πανέμορφο κομμάτι, στο οποίο η τρεμουλιαστή φωνή της Amber συμπληρώνεται από τα εθιστικά έγχορδα (των οποίων η μελωδία θυμίζει αρκετά το "Exit Music (For A Film)", και ίσως φταίει κι αυτό για το φλας που έφαγα ακούγοντάς το). Παλιομοδίτικο αλλά δύσκολο να του αντισταθείς...
30. Piano Magic - "You Never Loved This City" (Ovations)
Μέσα από όλη την πορεία των Piano Magic, οι Dead Can Dance έμοιαζαν πάντα να αποτελούν μια από τις πιο μεγάλες τους επιρροές. Οπότε η guest εμφάνιση του Brendan Perry στο φετινό Ovations μοιάζει μάλλον σαν κάτι που άργησε κιόλας να συμβεί. Και μοιάζει να είναι πέρα για πέρα τέλειος για το πιο όμορφο και λυρικό κομμάτι του δίσκου, ένα μικρό κομψοτέχνημα απ'αυτά που θα φανταζόταν κανείς ότι φτιάχνονται μόνο σε ψηλοτάβανα δωμάτια με σκούρες ταπετσαρίες, φωτισμό από έναν παλιό πολυέλαιο και τραβηγμένες τις βαριές βελούδινες κουρτίνες τους. Και φτιάχνονται για ν'ακουστούν επίσης αποκλειστικά σε τέτοια δωμάτια, τόσο που αν τ'ακούσεις κάπου αλλού με κλειστά τα μάτια να νομίζεις ότι βρίσκεσαι μέσα σε ένα.
29. Throw Me The Statue - "Tag" (Creaturesque)
Ελαφρύ σαν πούπουλο, το ομορφότερο κομμάτι του φετινού Creaturesque της αμερικάνικης μπάντας περιέχει μια απίστευτα γοητευτική «γεφυρούλα» με ξυλόφωνο και πάνγλυκα, λεπτά φωνητικά που θυμίζει περισσότερο απόμακρο κυνηγητό (είναι και το θέμα του κομματιού άλλωστε) ξωτικών μέσα σ'ένα δάσος, ανάμεσα σε πυκνές φυλλωσιές δέντρων. Ο Scott Reitherman πάντως λέει ότι δεν τα πάει καλά στο άθλημα, όμως μπορούμε να πούμε με πάσα βεβαιότητα ότι μπορεί να γράψει εξαιρετικά τραγούδια γι'αυτό.
28. Fever Ray - "Seven" (Fever Ray)
Το highlight του εξαιρετικού δίσκου της Karin Dreijer Andersson - ή αλλοιώς «ο ύμνος της ταμπλέτας πλυντηρίου» - προβάλλει όλα όσα τον χαρακτηρίζουν στον μέγιστο βαθμό. Μπορεί το παγωμένο μπιτάκι που το διατρέχει να είναι τόσο ζεστό όσο και ο ήλιος του μεσονυκτίου, κάνοντας την ατμόσφαιρα σχεδόν απειλητική, αλλά μέσα στο κομμάτι χτυπάει μια ζεστή γυναικεία καρδιά με μια φωνή που κόβει σαν γυαλιστερό, απαστράπτον σπαθί. Το αποτέλεσμα μοιάζει με γλυπτό στον πάγο - ναι μεν φτιαγμένο από αυτόν αλλά με τη μορφή του να παραπέμπει σε κάτι πολύ πιο θερμό και οικείο. Μόνο αυτή θα μπορούσε να το καταφέρει.
27. Yo La Tengo - "When It's Dark" (Popular Songs)
Για τον φετινό τους δίσκο, οι YLT επιλέγουν να μας δείξουν την πιο ποπ πλευρά τους (αν και δεν κρατιούνται και χώνουν και τρία τεράστια jams στο τέλος για να μην ξεχνιόμαστε), φτιάχνοντας μια ακολουθία υπέροχων τραγουδιών που θα ταίριαζαν άνετα ακόμα και σ'ένα δίσκο των Belle & Sebastian. Το πιο όμορφο και χαρακτηριστικό δείγμα είναι τούτο εδώ, με την απλή αλλά γλυκύτατη μελωδία του να σου μένει για καιρό στο μυαλό.
26. It Hugs Back - "Soon" (Inside Your Guitar)
Το ομορφότερο ίσως δείγμα της ήσυχης, ζεστής dream pop των τριών Άγγλων είναι το πλέον χαμηλόφωνο κομμάτι από το ντεμπούτο τους. Ο πανάλαφρος, ανεπαίσθητος κυματισμός της ακουστικής κιθάρας σπάει μόνο στο ρεφραίν, όπου μια αλλαγή στην κατεύθυνση της μελωδιας και τρεις απλές νότες από ένα σαξόφωνο ολοκληρώνουν έναν πίνακα με παλ, διακριτικούς χρωματισμούς. Στην αρχή ίσως να μην το προσέξεις, αλλά η ήρεμη ομορφιά του αργά ή γρήγορα σε κάνει να κολλήσεις.
25. Pink Mountaintops - "Vampire" (Outside Love)
Μέσα σε όλο το τρέξιμο που έριξε η Alexandra Patsavas (α ρε Ελλαδάρα με το δαιμόνιό σου) για να μαζέψει όλον αυτόν τον κόσμο για το soundtrack του New Moon, μάλλον δεν της περίσσεψε χρόνος για ν'ακούσει τούτο εδώ το κομμάτι που παρακάλαγε γονατιστό να μπει στην ταινία! Το έτερο φετινό βραχάκι που ξεκόλλησε από το Μαύρο Βουνό μοιάζει πιο όμορφο απ'το βουνό το ίδιο - να που ο Stephen McBean (τον οποίο λόγω ονόματος πρέπει να κάνουμε επίτιμο συντάκτη) έχει και πιο ευαίσθητη πλευρά, η οποία λάμπει σε τούτο το κολλητικό, μεγαλοπρεπές κομμάτι με τους μεγάλους και κοφτερούς κυνόδοντες.
24. The Low Anthem - "Charlie Darwin" (Oh My God, Charlie Darwin)
Κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά, το όνομα The Low Anthem άρχισε να ξεφυτρώνει παντού. Ο δεύτερος δίσκος της μπάντας, που φιλοξενεί στις τάξεις της κι ένα μέλος της NASA παρακαλώ, έκανε μεγάλο γκελ σε όλους όσους ευαγγελίζονται τη νέα Americana, οπότε αναπόφευκτα κάποια στιγμή έφτασε και στ'αυτιά μας. Ξεκινούσε με αυτό το εκπληκτικό κομμάτι, όπου μια υπέροχη φωνή μας μιλάει για το μεγάλο και δύσκολο ταξίδι της ζωής και τις σκέψεις που μπορεί να κάνει κανείς στη διάρκειά του, πλέοντας στην ήρεμη θάλασσα μιας θεσπέσιας μελωδίας. Το υπόλοιπο album δε μας έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση, αλλά μας άφησε ένα κομμάτι που αναμένεται να συντροφέψει πολλές δύσκολες στιγμές.
23. Here We Go Magic - "Fangela" (Here We Go Magic)
O Luke Temple δεν έχει την παραμικρή φιλοδοξία να γίνει ο επόμενος Uri Geller και μη σας ξεγελάει το όνομα που διάλεξε για το πλέον πρόσφατο project του. Η μαγεία στην οποία αναφέρεται έχει να κάνει αφ'ενός με την Αφρική, της οποίας οι ρυθμοί έχουν παρεισφρύσει στον ήχο του, και αφ'ετέρου με το πώς σαν άλλος μάγος στέκεται πάνω από το καζάνι (studio το λένε στις μέρες μας) και ρίχνει μέσα αφρικάνικες μουσικές, electronica, keyboards και απλές κιθαρίτσες και φτιάχνει ένα ώρες ώρες μαγικό χαρμάνι. Ακούγοντας το απολαυστικό "Fangela" μπορεί να αντιληφθεί κανείς και τις δυο όψεις του νομίσματος.
22. Atlas Sοund - "An Orchid" (Logos)
Υπάρχει ένας κανόνας που λέει ότι οι λίστες δεν πρέπει να περιέχουν πάνω από ένα κομμάτι από κάθε συγκρότημα. Με χαρά τσαλακώνουμε και πετάμε στα σκουπίδια τέτοιους βλαμμένους κανόνες όταν πρόκειται για ένα δίσκο όπως το Logos που βρίθει από φοβερές στιγμές. Το "An Orchid" είναι το ωραιότερο από ένα τσούρμο κομμάτια στο στυλ του "Agoraphobia" από το περσινό Microcastle των Deerhunter αλλά και το πιο χαλαρά στη δομή του, με δυο Bradford Cox να συναγωνίζονται ποιος θα εκφέρει πιο χουζούρικα τους όμορφους, φαινομενικά αθώους στίχους πάνω από ελαφρώς μεθυσμένες ακουστικές κιθάρες. Και είναι καλύτερο απ'ό,τι το κάνω ν'ακούγεται.
21. The Appleseed Cast - "A Bright Light" (Sagarmatha)
Άλλο ένα έπος στο φετινό μας τσούρμο, αυτή τη φορά από το Kansas απ'όπου προέρχονται οι The Appleseed Cast. Η emo ετικέτα που τους είχαν κολλήσει έχει μια πολύ μικρή βάση, αν ακούσει κανείς ολόκληρο το φετινό Sagarmatha, αλλά στα σημεία που η post-rock πλευρά τους κερδίζει στη ζυγαριά το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Και δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από το υπέροχο τούτο επτάλεπτο κομμάτι, όπου τα μελαγχολικά φωνητικά του Christopher Crisci ακούγονται από το βάθος, με τις γλυκές, κρυστάλλινες κιθάρες να καταλαμβάνουν τη βιτρίνα.
20. Volcano Choir - "Island, IS" (Unmap)
Το περίφημο For Emma Forever Ago του Bon Iver μας άρεσε αρκετά. Απ'ό,τι φαίνεται όμως όχι τόσο όσο σε όλον τον υπόλοιπο μουσικό πλανήτη, ο οποίος έμοιαζε να σκίζεται σύσσωμος για πάρτη του σε σημείο που να το έχουμε δει σε πάρα πολλές από τις πρόσφατες λίστες με τα καλύτερα της δεκαετίας. Προσωπικά ομολογώ ότι έχουν υπάρξει άλλοι δίσκοι σε παρόμοιο στυλ που μου έχουν αρέσει πολύ περισσότερο - μάλιστα, δυο απ'αυτούς φιγουράρουν πολύ ψηλά στη φετινή μου λίστα. Όλο αυτό το hype μ'έκανε να έχω μια μεγάλη δόση καχυποψίας πηγαίνοντας ν'ακούσω τη φετινή συνεργασία του Justin Vernon με τους πειραματιστές Collections of Colonies of Bees υπό το όνομα Volcano Choir. Ο δίσκος που προέκυψε τελικά ήταν ενδιαφέρων, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι μας έδωσε αυτό το εξαιρετικό κομμάτι, με το επίμονο μοτίβο των keyboards να γίνεται μια πρόσφορη βάση για να αναπτύξει ο κος Vernon από πάνω μια πανέξυπνη μελωδία. Μπορώ με άνεση να πω ότι μου αρέσει πιο πολύ από ολόκληρο τον προπέρσινό του δίσκο.
19. Thom Yorke - "Hearing Damage" (The Twilight Saga: New Moon Music From The Original Motion Picture Soundtrack)
Δεν είναι εκνευριστικό όταν κάποιος φτιάχνει σε ένα τέταρτο κάτι τόσο εθιστικό, κάτι τόσο εύκολο να αρέσει περίπου σε όλους, τη στιγμή που άλλοι πασχίζουν για μήνες; Τόσο μοιάζει να του πήρε του θεούλη να το φτιάξει αυτό το πράγμα και, εδώ που τα λέμε, τόσο χρόνο έμοιαζε να έχει περισσευούμενο φέτος ανάμεσα σε Grammys, κουτσούβελα, ηχογραφήσεις (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, καλό είναι), συναυλίες μαζί, μόνος ή με άλλους, ξεθάψιμο παλιού υλικού και undercover (όσο γίνεται) εκστρατείες στην Κοπεγχάγη (well done!). Κι αφού τον παρακάλεσε η προαναφερθείσα Αλεξάνδρα Πατσάβας, πήραμε κι εμείς την πιο καλή τζούρα ηχογραφημένου Thom για φέτος, να'χουμε μαζί με τις υπόλοιπες να πορευόμαστε μέχρι ν'αποφασίσουν αυτός και οι άλλοι πώς θα είναι η επόμενη γερή δόση, την οποία περιμένουμε του χρόνου. ASAP λαίμαι.
18. Yeah Yeah Yeahs - "Hysteric" (It's Blitz!)
Η Karen μας ταξιδεύει για λίγο στα indie '90s με ένα πανέμορφο, ξεσηκωτικό και ταυτόχρονα κομψό και προσεγμένο σε κάθε λεπτομέρεια κομμάτι, που θα μπορούσε να ανήκει στη δισκογραφία των Cardigans ή και στις πιο γλυκές και παιχνιδιάρικες στιγμές των Smashing Pumpkins (συνθετικά τουλάχιστον), αλλά πιο σοφιστικέ κι από τους δυο. «Και ξαφνικά με ολοκληρώνεις», σου λέει κάποιος που μοιάζει να σε κοιτάζει στα μάτια ενώ χρωματιστές καραμέλες και κόκκινα γλυφιτζούρια χορεύουν τριγύρω. Τι μπορεί να είναι πιο χαρούμενο απ'αυτό;
17. The XX - "Crystalised" (XX)
Τα υλικά τους είναι ελάχιστα αλλά, όπως οι καλύτεροι σεφ, έτσι και οι πιτσιρικάδες από το Λονδίνο φτιάχνουν απ'αυτά ένα εξαιρετικό γεύμα, με κορυφαίο πιάτο τούτον εδώ τον μικρό ύμνο που οι συμπατριώτες τους λάτρεψαν. Η ραχοκοκκαλιά του κομματιού είναι η κιθάρα του Oliver Sim που σχηματίζει πολλά κολλητικά αγκιστράκια, αλλά η ερμηνεία της Romy Madley Croft κλέβει την παράσταση - απορείς πως γίνεται μια τόσο νεανική φωνή ν'ακούγεται ταυτόχρονα τόσο ώριμη και αληθινά πληγωμένη, θαυμάζοντας παράλληλα πόσο όμορφη είναι η αντίθεσή της με τον ελαφρώς ψυχρό τόνο της ενορχήστρωσης και το πόσο κλινικά καθαρός καταφέρει να διατηρείται πάντα ο ήχος χωρίς να χάνει ούτε ένα εκατοστό από τη θελκτικότητά του.
16. Amazing Baby - "Headdress" (Rewild)
Το Brooklyn έχει υπάρξει ένας ιδιαιτέρως δραστήριος τόπος, στον μουσικό τομέα τουλάχιστον, τα τελευταία χρόνια. Από εκεί μας έρχονται και τούτα εδώ τα παιδιά με αυτό το εντυπωσιακό glam-rock κομμάτι το οποίο προδίδει ατέλειωτες ακροάσεις στο Ziggy Stardust αλλά βγάζει και μια σύγχρονη μελαγχολία πίσω από τις απολαυστικές κιθάρες και τα τέλεια τοποθετημένα γυναικεία backing vocals. Σέξι και εθιστικό μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
15. Richard Hawley - "For Your Lover, Give Some Time" (Truelove's Gutter)
Ο Ριχάρδος γυρνάει το συγκινητικόμετρο στο 11 με αυτήν την υπέροχη ωδή στην αγάπη που έχει περάσει από πολλά κόσκινα, με σημαντικότερο αυτό του χρόνου, αλλά είναι ακόμα εκεί, έστω και ταλαιπωρημένη. Δε χρειάζεται πολλά, έτσι κι αλλοιώς ο Richard είναι ένας από εκείνους τους παλιομοδίτες Βρετανούς που μπορούν να σε στείλουν για καινούριο χαρτομάντηλο με δυο λεξούλες και την ατμόσφαιρα που δημιουργούν καθώς τις λένε με την ήρεμη, ευγενή φωνή τους. Πόσο μάλλον όταν λένε πράγματα σαν αυτό: "To all the cinemas we ran in from the rain/ Laughing clutching soaking newspapers to your face/ And for your love you gave some time". Μας έστειλες πάλι μπαγάσα.
14. Super Furry Animals - "Helium Hearts" (Dark Days/Light Years)
Αυτά τα παιδιά από τη βροχερή Ουαλία τυχαίνει να είναι εδώ και καμιά 15αριά χρόνια από τους πιο έξυπνους και επιπλέον άξιους εκπροσώπους της τεράστιας σχολής της βρετανικής ποπ, και ποτέ δεν παρέλειπαν να φτιάχνουν κι από 2-3 υπέροχα, ζουμερά, καλοκαιρινά και τραγούδια με κάθε δίσκο τους, άσχετα απ'την συνολική ποιότητά του (εξαιρείται το Mwng που είναι σχεδόν εξ'ολοκλήρου χειμωνιάτικο αλλά γι'αυτό ακριβώς το λατρεύω). Πόσο μάλλον φέτος που έβγαλαν έναν από τους καλύτερους και πιο εξωστρεφείς δίσκους της καριέρας τους, ο οποίος μεταξύ άλλων λατρειών περιέχει τούτο εδώ το δυομισάλεπτο αστεράκι, φτιαγμένο για καλοκαιρινές βόλτες κι εκδρομές.
13. Golden Silvers - "Magic Touch" (True Romance)
Μου θυμίζει απίστευτα ένα παλιό τραγούδι που υπήρχε στην αγαπημένη μου κασέτα απ'αυτές που σωρηδόν έγραφαν οι δικοί μου για το αυτοκίνητο, στις εκδρομές που κάναμε όταν ήμουν πιτσιρίκα. Δεν μπορώ να θυμηθώ πως το έλεγαν αλλά, έστω κι έτσι, το πιο κεφάτο και ξεσηκωτικό τραγούδι χωρισμού εδώ και πολλά χρόνια από αυτούς τους τρεις νεαρούς Άγγλους που ήρθαν από το πουθενά με μάγεψε από την πρώτη ακρόαση, όπως άλλωστε και αρκετά ακόμα κομμάτια στο πανέμορφο ντεμπούτο τους. Με πολλές '60s αναφορές αλλά σύγχρονη ατμόσφαιρα και διαχρονική βρετανική χαριτωμενιά, ο Gwilym Gold και το παρεάκι του έφτιαξαν ένα τραγούδι - κι ένα δίσκο - για να ζεστάνει τις κρύες μέρες (τις ποιες;) του χειμώνα. Αν δεν καταφέρει αυτό να σας φτιάξει τη διάθεση, τότε η κατάσταση είναι πραγματικά σοβαρή.
12. Patrick Watson - "Wooden Arms" (Wooden Arms)
Το ομώνυμο αριστούργημα του κυρίου Watson και της (ομώνυμης) παρέας του αποτέλεσε ένα από τα αγαπημένα φετινά albums του some beans (πόσο ακριβώς αγαπημένο για τον καθένα μας θα δείτε προσεχώς) και ομολογουμένως καταναλώνεται ολόκληρο, καθώς όλα του τα κομμάτια είναι υψηλοτάτου επιπέδου. Αν θα'πρεπε να ξεχωρίσω ένα, αυτό δεν θα'ταν άλλο από τούτο το εξαίσιο κομμάτι, με τον κομψό του βαλς ρυθμό και το μαντολίνο που του δίνει έντονο ιταλιάνικο άρωμα να γλυκαίνουν κάπως τη μελαγχολία που βγάζει ένας στίχος όπως "I wish I would be in your wooden arms tonight"...
11. Telefon Tel Aviv - "The Birds" (Immolate Yourself)
Αυτός ο ηλεκτρονικός δυναμίτης ήταν η εισαγωγή μας στο τελευταίο δημιούργημα για τα δυο φιλαράκια απ'το Σικάγο, λίγο πριν τα χωρίσει ο θάνατος. Όλοι οι μικροί ήχοι είναι τέλεια τοποθετημένοι εδώ κι εκεί, γύρω από τον αμείλικτο ρυθμό που σε κάνει να εύχεσαι να βρισκόσουν μόνος κάτω απ'τα φώτα ενός μεγάλου κλαμπ ακόμα κι όταν το ακούς μέσα σ'ένα γεμάτο λεωφορείο. Απελευθερωτικό όσο αξίζει ο τίτλος του.
10. Wild Beasts - "Hooting and Howling" (Two Dancers)
Πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς κομμάτια από μια δισκάρα σαν το Two Dancers, αλλά αυτό το καταπληκτικό single σε προκαλεί να το κάνεις, ξεκινώντας με ένα από τα πιο γερά hooks που ακούσαμε φέτος από την πιο ενδιαφέρουσα κι εντυπωσιακή φωνή που έχουμε ακούσει εδώ και χρόνια. Δουλεμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, αρνούμενο να καταφύγει σε εύκολες λύσεις (αρκεί ν'ακούσει κανείς πώς στο 1'40" αρνείται ν'απογειωθεί, προτιμώντας αντίθετα να βουτήξει σε πιο ήρεμα νερά και ν'αφήσει τη φωνή του Thorpe να κάνει παιχνίδι) κι όμως τόσο μα τόσο δύσκολο να το βγάλεις απ'το μυαλό σου. Παίζει και με το recurring μουσικό μοτίβο του δίσκου, αφιερώνοντάς του το outro. Δεν του βρίσκεις ψεγάδι.
9. The Duckworth Lewis Method - "Gentlemen and Players" (The Duckworth Lewis Method)
Κλείστε τα μάτια... Βρίσκεστε στην Αγγλία, στις κερκίδες ενός γηπέδου κρίκετ. Είναι ένα ανοιξιάτικο απομεσήμερο Κυριακής, με μια ελαφριά ψύχρα στον αέρα που έρχεται φορτωμένος με τη μυρωδιά του γρασιδιού κι έναν ασθενικό ήλιο να προσπαθεί μάταια να διαλαλήσει την ύπαρξή του πίσω από τα πέπλα συννεφιάς που καλύπτουν τον ουρανό. Ο κόσμος γύρω είναι καλοντυμένος, και παρακολουθεί το παιχνίδι με μια ήσυχη έξαψη, ενώ στο άψογα κουρεμένο γρασίδι οι αθλητές - οι μισοί ξέξασπροι Σάξωνες, οι μισοί μελαψοί Ινδοί - ντυμένοι στα άσπρα καταβάλλουν μια συγκρατημένη αλλά αξιόλογη προσπάθεια. Όμως το βλέμμα σας αποσπά ένας μικροκαμωμένος, ξανθός τύπος με άψογη κουστουμιά που κάθεται μοναχός του σε μια άδεια γωνιά της εξέδρας και κάτι ζωγραφίζει σ'ένα μπλοκ. Είναι ο Neil Hannon, ο οποίος σας περιγράφει όλα τα παραπάνω με τον απολαυστικότερο και βρετανικότερο τρόπο που μπορεί. Και που υπάρχει, εξυπακούεται.
8. PJ Harvey & John Parish - "Black-Hearted Love" (A Woman A Man Walked By)
Το κομμάτι που ανακοίνωνε την επιστροφή της Peej τόσο στη δισκογραφία όσο και στις κιθάρες όφειλε να είναι εντυπωσιακό, αλλά ακόμα και η σφραγίδα εγγύησης που αποτελούσε η είδηση του ξανασμίγματός της με τον John Parish μετά από 13 χρόνια δεν μας προϊδέαζε για κάτι τόσο εντυπωσιακό: ένα κομμάτι που δε χρειάζεται καν να προσπαθήσει για ν'ακούγεται ακριβώς όσο cool πρέπει, με τις εθιστικές κιθάρες να τυλίγουν νωχελικά την PJ ενώ εκείνη εξερευνά τα βάθη της μαύρης καρδιάς. Ένας μικρός ύμνος, απόλυτα αντάξιος ενός σπουδαίου μουσικού ζευγαριου.
7. Junior Boys - "Hazel" (Begone Dull Care)
Για τούτο εδώ τα είπαμε και μέσα στη χρονιά, και δε σταμάτησε να μας δίνει αφορμές για να ψιλοχορεύουμε στα κλεφτά περιμένοντας σε στάσεις λεωφορείων ή σε ουρές τραπεζών, προσπαθώντας να κρύψουμε το πόσο στ'αλήθεια θα θέλαμε να είχαμε μια πίστα δικιά μας εκείνη τη στιγμή. Οι Καναδοί επέστρεψαν πιο εξωστρεφείς και μας χάρισαν όχι τόσο το διάδοχο του κλασικού "In The Morning" ή τη δική τους απάντηση στην '80s-mania των τελευταίων χρόνων όσο έναν χορευτικό ύμνο στην αναμονή. "It's a hard wait/ Yeah" indeed.
6. Animal Collective - "Bluish" (Merriweather Post Pavilion)
Ένας μικρός τροπικός παράδεισος ξεδιπλώνεται στα ηχεία σας. Χαβανέζικοι χοροί ακούγονται σαν μέσα από πηγάδι, μαράκες δίνουν χρώμα στο ρυθμό, πολύχρωμοι παπαγάλοι κάνουν διάφορους χαρούμενους θορύβους, νερά κυλάνε και αιθέριες υπάρξεις κάνουν απαλά «αααα» στο βάθος. Και μέσα σ'ολα αυτά οι δημιουργοί τους, κάτι τύποι από τη Βαλτιμόρη, βάζουν μια μελωδία από αυτές που θα μπορούσε να'χε γράψει ο μεγάλος τους δάσκαλος και γράφουν το, συνολικά, πιο τρυφερό τραγούδι τους ever. Καλό χρυσό το "My Girls" αλλά η δικιά μου λατρεία ήταν από την πρώτη στιγμή τούτο εδώ το μπιζουδάκι με γεύση καρύδας.
5. Atlas Sound ft. Laetitia Sadier - "Quick Canal" (Logos)
Σχεδόν εννέα λεπτά κρατάει αυτό το ταξίδι, και η πλάκα είναι ότι όταν τελειώσει εύχεσαι να είχε άλλο τόσο. Σαν ένας ατέλειωτος γύρος σε ένα τραινάκι λούνα παρκ, ή στη μπαλαρίνα ίσως, σου γεμίζει τα μάτια πολύχρωμα κονφετί, ή εκείνα τα χρωματιστά σχέδια που κάνουν αν τα μισοκλείσεις και κοιτάξεις τον ήλιο. Ο Bradford Cox ταίριαξε τις απίθανα γλυκές κορδέλες της φωνής της (ψιλοαχώνευτης, μεταξύ μας) Laetitia με μια πανάλαφρη, ρευστή rhythm section και τα έντυσε με θορυβένιο μαλλί της γριάς, δημιουργώντας ένα τραγούδι-εμπειρία που πραγματικά δε θες να τελειώσει.
4. Dirty Projectors - "Stillness Is the Move" (Bitte Orca)
Μοιάζει με κάτι που θα έγραφε ο Prince εμπνευσμένος από την Vespertine/ Medúlla φάση της Bjork. Μπορείς να το χορέψεις σαν ένα κομμάτι του Kanye West ενώ ταυτόχρονα θαυμάζεις πόσο τέλεια ισορροπεί στο σκοινί του απέριττου και συγκινείσαι από τα πανέμορφα έγχορδα που μπαίνουν στο τρίτο λεπτό, υπογραμμίζοντας το πόσο στοργικά έρχονται να σε αγκαλιάσουν οι στίχοι του. Ένα πέρα για πέρα σύγχρονο διαμάντι.
3. Grizzly Bear - "Two Weeks" (Veckatimest)
Εμφανίστηκε σε live μορφή στην αρχή της χρονιάς και μας άφησε όλους με ανοιχτό το στόμα. Ώστε λοιπόν αυτά τα ντροπαλά παιδιά οι Grizzly Bear αποφάσισαν να κατακτήσουν τα charts και τον κόσμο; Ακούγοντας το υπόλοιπο Veckatimest διαπιστώσαμε πως κάτι τέτοιο δεν ήταν στα σχέδιά τους, όμως μ'αυτό το μικρό αριστούργημα απλά μας έκαναν γνωστό ότι αν το ήθελαν θα μπορούσαν εύκολα να το καταφέρουν. Ανόθευτη ποπ μουσική στην πιο αγνή μορφή της, ακούγεται πιο φυσική από ποτέ γι'αυτούς τους τέσσερεις Αμερικανούς, με μπροστάρη αυτήν τη συμπαθέστατη μούρη τον Ed Droste του οποίου η φωνή είναι πιο μεγάλη κι από τη θεϊκή μύτη του. Το ακούσαμε σε γενναίες δόσεις όλη τη χρονιά, αλλά και πάλι δε μας έφτασε.
2. Fanfarlo - "I'm A Pilot" (Reservoir)
Ο τρόπος που ξεκινάει, αυτό το ζεστό, εθιστικό πιάνο, είναι δύσκολο να σ'αφήσει ασυγκίνητο - οικείο και θελκτικό σαν μια μεσόκοπη γυναίκα που, φορώντας τη λερωμένη της ποδιά, σε προσκαλεί με χαμόγελο να μπεις στη φωτεινή κουζίνα της με τα χαρούμενα δαντελωτά κουρτινάκια να τσιμπήσεις κάτι. Οδηγείσαι με σταθερά βήματα στο ρεφραίν, κι όταν ο Simon Balthazar λέει "But kid I'm a pilot/ It's all I believe in/ You can ride on my back" ακούγεται τόσο σίγουρος, θρονιασμένος μέσα στα βιολιά και τις κιθάρες τριγύρω του, που σε πείθει αμέσως ότι θα μπορούσε πράγματι να σε πάρει για μια πτήση στην πλάτη του, ή τουλάχιστον στην πλάτη του τραγουδιού του. Μοιάζουν με τις κουβέντες που θα έλεγε η βασίλισσα Άκα στον μικρούλη Nils Holgerson πριν τον πάρει για να δουν από ψηλά μαζί χωράφια και πόλεις, και σε μια τέτοια βελτιωμένη εκδοχή, με ένα τόσο όμορφο τραγούδι για συνοδεία, είναι πραγματικά αδύνατο να πει κανείς όχι.
1. DM Stith - "Pity Dance" (Heavy Ghost)
Επιτέλους. Τελειώνοντας με τα υπόλοιπα τριάντα εννιά κομμάτια, «έσπασα» τα άλατα στα δάχτυλα και ετοιμάστηκα με ένα χαμόγελο να κλείσω πόρτες και παράθυρα του μυαλού και να ξαναβουτήξω για ακόμα τρεις-τέσσερεις φορές φέτος στον μαγευτικό βυθό όπου κατοικεί ο νεραϊδόκοσμος του DM Stith και πιο συγκεκριμένα στο πιο όμορφο κομμάτι του, το μικροσύμπαν του "Pity Dance".
Σε ένα φρενιασμένο βαλς με ντάμα τη φωτιά, ο νεαρός δημιουργός από το Buffalo ξεδιπλώνει έναν ολόκληρο κόσμο μέσα σε τέσσερα και κάτι λεπτά. Αγκαλιάζει τη ντάμα του, της μιλάει, και την παρακαλεί να τον πάρει μαζί της, μέσα της, ενώ αυτή στέλνει ύπουλα ξωτικά να χορέψουν γύρω απ'το κεφάλι του. Η κορύφωση του τραγουδιού είναι κάτι ανάμεσα σε χορό και πάλη μαζί της καθώς προσπαθεί να της ξεφύγει και ταυτόχρονα να μην τα καταφέρει, μέχρι την τελική του παραίτηση. Στον πραγματικό κόσμο, αυτά μεταφέρονται σαν ένα εκπληκτικό κέντημα ήχων και χρωμάτων σχεδόν αδύνατο να αποδοθεί με λέξεις. Μοιάζει τόσο πεζό μπροστά σ'ένα τέτοιο δημιούργημα το να πω ότι προηγείται πλέον με διαφορά στο last.fm μου, που δεν έχει καν νόημα να συνεχίσω να γράφω. Απλά θα το απολαύσω για μια ακόμα φορά, έχοντας καταγράψει όσο αυτό ήταν δυνατό τη μαγεία που άσκησε και ασκεί πάνω μου κάθε του ακρόαση.
Παράρτημα Α: Thom Yorke - "The Present Tense" & "Lotus Flower" (live)
Όπως είπα και πιο πάνω, τις μικρές μας δόσεις από studio Thom τις πήραμε φέτος. Ακόμα πιο καλές όμως ήταν αυτές που πήραμε από τις ζωντανές ηχογραφήσεις, και συγκεκριμένα τα δυο παραπάνω κομμάτια που λιώσαμε μέσα στη χρονιά, όσο το επέτρεπαν οι χαμηλόφωνες ηχογραφήσεις ειδικά του "Present Tense". Το πρώτο παίχτηκε στην εμφάνιση-έκπληξη του Thom στο φετινό Latitude Festival τον Ιούλιο, ενώ για το δεύτερο σας τα'πε αναλυτικά ο mr.grieves. Και τα δυο δεν είχαν παρά μόνο μια απλή κιθάρα, μαζί με την κάθε άλλο παρά απλή φωνή που λατρεύουμε χρόνια τώρα, και τα δυο ήταν απλά ανατριχιαστικά. Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα στην παρούσα φάση για το ποιά θα'ναι η κατάληξή τους - μπορεί να γίνουν οι επόμενοι κρίκοι στην ήδη πολύ μεγάλη αλυσίδα διαμαντιών των Radiohead ή μπορεί να καταλήξουν πρόχειρα ηχογραφημένα σε κάποιο limited edition και να μείνουμε ν'ακούμε τελικά αυτές τις ηχογραφήσεις (με λένε "Last Flowers" και είμαι καλά). Μπορεί να βγουν σε μερικούς μήνες ή το 2013, ή και ποτέ. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αράξουμε και να περιμένουμε, απολαμβάνοντας ως τότε αυτά που μας χάρισε φέτος ο Thom με τη συνδρομή της τεχνολογίας, και τα οποία ήδη θεωρούμε εκπληκτικά ως έχουν...
Παράρτημα Β: διασκευές - στο Part 2 που θα βρίσκεται σύντομα κοντά σας, από τον σκηνοθέτη των επιτυχιών mr.grieves!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου