Post Βeans #1

Σήμερα λέμε να εγκαινιάσουμε μια καινούργια στήλη. Δεν σκοπεύαμε, αλλά είναι αυτό που λένε ότι τα νέα καμιά φορά σε βρίσκουν από μόνα τους. Από εδώ λοιπόν θα ασχολούμαστε με συγκροτήματα που μας προσέγγισαν πετώντας δείγματα της δουλειάς τους κάτω από την χαραμάδα της εξώπορτάς μας ή στο γραμματοκιβώτιο που έχουμε έξω από τα γραφεία μας και γράφει με καθαρά ευδιάκριτα πρασινωπά γράμματα “Some Beans”. Έτσι γίνεται συνήθως.

Αυτή τη φορά όμως συνέβη το πιο περίεργο πράγμα.

Ήταν ένα νυσταγμένο πρωινό. Ο διστακτικός ήλιος φαινόταν ότι έλεγε ψέματα για το πώς θα εξελιχθεί ο καιρός την υπόλοιπη μέρα. Το κλειδί όπως πάντα αρνούνταν να συνεργαστεί στο ξεκλείδωμα της πόρτας και πάνω στην πρωινιάτικη τούρλα έκανα μικρές ατζέντες στο μυαλό μου για το πώς θα πρέπει να κατανείμω την υπόλοιπη μέρα.

Καθώς κλείνω την πόρτα κοιτώντας τριγύρω μου και παίρνοντας μια τζούρα από τον πρωινό αέρα, ακούω χαλασμένα πετάλια να στριφογυρίζουν και να παλεύουν με αδέξια παπούτσια. Ταυτόχρονα οι ρόδες που πάσχιζαν να ισορροπήσουν στις αμέτρητες λακκούβες και ανωμαλίες του δρόμου γρύλιζαν. Καθώς γυρίζω το κεφάλι μου προς την κατεύθυνση του θορύβου, και πριν προλάβω να δω τι συνέβαινε, για μια φευγαλέα στιγμή το μάτι μου συνέλαβε έναν ποδηλάτη και ένα αντικείμενο που πετούσε προς το μέρος μου. Με το που ετοιμάζομαι να κάνω μια απέλπιδα προσπάθεια αποφυγής το αντικείμενο μεγαλώνει στο οπτικό μου πεδίο και σχεδόν ταυτόχρονα ακούω ένα δυνατό γντούπ.

Κλείνω τα μάτια μου και μου γεννιέται μια εκνευριστική ζαλάδα σαν αυτές που παθαίνεις όταν έχεις φτερνιστεί 40 συνεχόμενες φορές. Ανοίγω τα μάτια μου και τρίβω τη μύτη μου που τη νιώθω ευαίσθητη σαν κάποιος να την είχε γεμίσει με πιπέρι νωρίτερα. Κοιτάζω κάτω και συνειδητοποιώ ότι ο ποδηλάτης μου έχει πετάξει ένα ορθογώνιο, κάπως χοντρό πακέτο. Αισθάνομαι τα μάτια μου να θολώνουν και το αίμα μου να μετακομίζει βιαστικά προς το κεφάλι. Αρχίζω να τρέχω βγαίνοντας με την ελπίδα να βρω τον αγενέστατο και απρόσεκτο ποδηλάτη και να του προτείνω, με πρακτική εφαρμογή φυσικά, διάφορα άλλα μέρη που μπορεί να φυλάει το ποδήλατό του ώστε να είναι ασφαλές.

Μόλις βγαίνω στο δρόμο βλέπω μια κοκκαλιάρικη πλάτη, και δύο αδύνατα πόδια να στρογγυλοκάθονται σε ένα σκονισμένο ποδήλατο γεμάτο αυτοκόλλητα. Είναι ένας νεαρός που με ξανθό ημίμακρο λαδωμένο μαλλί, και προχωρημένη ακμή, γυρνάει μασώντας τσίχλα προς το μέρος μου, κάνει ένα αποβλακωμένο νεύμα που μεταφράζεται σε «Ώχ, σόρυ κύριος δε σε είδα» και μου ξαναγυρνά την πλάτη. Τότε κρατώντας στο χέρι του μια διπλωμένη εφημερίδα την πετάει προς την κατεύθυνση ενός γειτονικού σπιτιού. Το «κράτς» και ο πάταγος ενός σπασμένου τζαμιού μου δίνει να καταλάβω πως αυτός μάλλον θα είναι ο καινούργιος μας ταχυδρόμος. Γυρνώ στην πόρτα της πολυκατοικίας τρίβοντας τη μύτη μου και σκεπτόμενος ότι το μόνο που θα άξιζε όλον αυτόν τον κόπο θα είναι αν μέσα στο φάκελο βρίσκονται τα cd που έχω παραγγείλει εδώ και μια εβδομάδα.

Σκύβω λοιπόν, και σηκώνω έναν ελαφρύ και παραφουσκωμένο λευκό φάκελο που έγραφε με κόκκινο λεπτοκαμωμένο στυλό τη φράση “Some Beans”. «Ώστε γι’ αυτό πρόκειται» μουρμούρισα. Αναποδογύρισα τον φάκελο και με μεγάλα μωβ γράμματα ήταν γραμμένη η φράση...

The Rest

Oι The Rest είναι μια μπάντα από το Οντάριο του Καναδά που τον Νοέμβρη του 2007 κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ μέσω της ανεξάρτητης εταιρείας Auteur. Όπως ενημερωνόμαστε από το MySpace της μπάντας, την άνοιξη του ίδιου έτους μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και απομακρύνθηκαν από σχέσεις και υποχρεώσεις, παίρνοντας μαζί τους φαγητό, ρούχα και φυσικά ένα βαν γεμάτο με όργανα, κατευθυνόμενοι σε λίμνες και βουνά.

Εκεί, μέσα στην απομόνωση, επικεντρώθηκαν αποκλειστικά στη μουσική, προσπαθώντας να ηχογραφήσουν το δεύτερό τους άλμπουμ. Αντί να μας φερθούν εντελώς Bon Ιver-ικά, μετά από πολλά ταξίδια γύρισαν πίσω στην πόλη και ηχογράφησαν όχι πλέον στην απομόνωση της φύσης, αλλά στην αστική απομόνωση. Αυτές οι διαδοχικές όμως φυγές από τον κόσμο είχαν έναν σκοπό. Και αυτός ο σκοπός όπως μας εξηγούν οι ίδιοι ήταν «η ολοκληρωτική φυγή από την απομόνωση».

Η μπάντα διατείνεται πως σε αυτόν τον δεύτερο δίσκο, που θα ονομάζεται Everyone All At Once και θα κυκλοφορήσει στις 21 Απριλίου, βρήκε τον ήχο που έψαχνε για πέντε ολόκληρα χρόνια. Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω και απλά θα προσθέσω πως αν πράγματι αυτός ήταν ο ήχος που έψαχναν, οι The Rest βρίσκονται σε πολύ καλό δρόμο.

Με την καταπληκτική σύγχρονη Καναδέζικη μουσική στη φαρέτρα τους, οι The Rest αξιοποιούν στο έπακρο αυτήν την κληρονομιά τους με βελούδινες, μελωδικά στοιχειωμένες στιγμές και ξεσπάσματα ομαδικής απελευθέρωσης. Μοιάζουν ολοκληρωμένη μπάντα, που γνωρίζει ποια είναι τα προτερήματά της και τα προβάλλει. Ένα από αυτά είναι και η φωνή του τραγουδιστή τους που θυμίζει κάτι από τον Alec Ounsworth των Clap Υour Hands αλλά πολύ πιο όμορφη, λιγότερο τραχιά και με μεγαλύτερη ποικιλία. Ένα ακόμα συν τους είναι η υιοθέτηση πιο κλασσικών οργάνων όπως το cello, που σε αρκετά τραγούδια δίνει την αίσθηση του εύθραυστου μυστηρίου που φαίνεται να αποζητά η μπάντα. Οι αγάπη για τις συχνές εναλλαγές ατμόσφαιρας και ήχου των Sunset Rubdown, η συμμαζεμένη ορχηστρική ποπ του Andrew Bird, οι ενεργητικές φωνητικές παρεμβάσεις α λα New Pornographers και οι βραδυφλεγείς αξιοπρόσεκτες μελωδικές στιγμές των Arcade Fire βρίσκονται όλα εδώ.

Το συλλογικό και πολυσυλλεκτικό αισθητήριό τους φαίνεται ότι μόνο καλό τούς έχει κάνει, και το ότι έχουν ήδη στον κατάλογο τους τραγούδια σαν το "Drinking Again", το "Walk on Water", το "The Lady Vanishes" και το "Coughing Blood/Fresh Mountain Air" τους δίνει πολλούς λόγους για να καυχιούνται. Οι The Rest, παρότι βρίσκονται στο δεύτερό τους άλμπουμ και σε μια μικρή εταιρεία, μπορούν να περηφανεύονται ότι είναι αρκετά βήματα μπροστά από άλλα αντίστοιχα συγκροτήματα. To Everyone All at Once σου δημιουργεί προσδοκίες και σίγουρα σε κάνει να σημειώνεις αυτό το μπούγιο των Καναδών στο καρνέ με τις πολλά υποσχόμενες μπάντες που μπορεί ακόμα να μην είναι σε θέση να προσφέρουν κάτι πρωτοποριακό σε σχέση με την εποχή, αλλά για αρχή μπορούν να μας σερβίρουν πολύ όμορφες στιγμές.

The Rest - "Drinking Again" (Everyone All At Once)

Μπορείτε να προπαραγγείλετε το album από εδώ, από τις 10 Μαρτίου και μετά.
Οι The Rest στο MySpace
Το επίσημο site τους

Tweet

Don't leave me waiting for the world to replace me

Είναι κάτι τραγούδια που σε πιάνουν απροετοίμαστο. Κάποια τυχαίνει να τ'ακούσεις στο ραδιόφωνο στο δρόμο για τη δουλειά, ή καθώς απλώνεις τα ρούχα. Άλλα τα συναντάς τυχαία σε μια βόλτα στο διαδίκτυο, και πας να τ'ακούσεις έτσι από περιέργεια, σε κάποιες περιπτώσεις έχοντας στο μυαλό σου μια γενική εντύπωση για το δημιουργό τους ενω σε κάποιες άλλες μην έχοντας την παραμικρή ιδέα. Ίσως πάλι να είναι η φρέσκια παραγωγή αγαπημένων σου μουσικών. Δεν έχει να κάνει, όπως μας έχει διδάξει η ιστορία. Σε όποια από τις παραπάνω περιπτώσεις κι αν εμπίπτουν, σε σταματάνε απ'ό,τι κάνεις και σ'αναγκάζουν να ψάξεις στα γρήγορα μια εικόνα όπου να μπορείς να στυλώσεις το βλέμμα για όσο διαρκέσουν, ώστε να συγκεντρωθεί απερίσπαστη η ακοή, ο εγκέφαλος και όλο το υπόλοιπο είναι σου σ'αυτό που ακούς. Ερωτεύεσαι, εκεί και τότε.

Δε σημαίνει ότι έτσι πρέπει να συμβαίνει πάντα - πόσα και πόσα από τα αγαπημένα σου τραγούδια δε χρειάστηκε να τ'ακούσεις πέντε ή δέκα φορές μέχρι να σου κάνουν το "κλικ" κι έκτοτε να πιάσουν μόνιμη θέση στην καρδιά σου; Απλά, κάποια σου απλώνουν μόνα τους το χέρι, χωρίς να χρειαστεί να προσπαθήσεις εσύ καθόλου. Λες κι έρχονται για να σε βρουν, συστημένα.

Πριν από καμιά δεκαριά μερες, το πρώτο τέτοιο τραγούδι του 2009 έφτασε στ'αυτιά μου. Χτύπησε την πόρτα και, με το που άνοιξα, μπήκε αποφασιστικά μέσα και στρογγυλοκάθισε στον καναπέ του μυαλού μου απλώνοντας την κεντητή φορεσιά του με χάρη, για να μην τσαλακωθεί και να μπορέσω να τη δω ολόκληρη. Μικρές στοιχειωμένες φωνούλες και διάφοροι ήχοι που θα μπορούσαν να προέρχονται από έναν βαλτότοπο μιας παραμυθένιας χώρας τη νύχτα ντύνουν την ακουστική κιθάρα και την ευγενική φωνή καθώς αυτές σκιτσάρουν την υπέροχη βασική μελωδία. Ένα διακριτικό ντέφι συνοδεύει την είσοδο μιας πιο "γεμάτης" κιθάρας, οι φωνές και οι ήχοι φέρνουν στο χορό ξεχαρβαλωμένα πιάνα και αχνά τύμπανα. Στα τρια περίπου λεπτά το πιάνο γίνεται πρωταγωνιστής στη δραματική κορύφωση, και τα παλαμάκια ενός πλάσματος (μάγισσα; ξωτικό;) δίνουν έναν απειλητικό τόνο στη μουσική που στροβιλίζεται. Και μετά όλα σβήνουν σιγά σιγά, όπως ήρθαν.

Ο άνθρωπος που ευθύνεται γι'αυτό το θεσπέσιο δημιούργημα ονομάζεται David Michael Stith. Γόνος μουσικής οικογένειας, μεγάλωσε με τους άγριους χειμώνες του Buffalo, κοντά στις λίμνες των συνόρων των Η.Π.Α. με τον Καναδά, και σπούδασε γραφίστας. Η τύχη τον έφερε να γίνει κολλητάρι με την Shara Worden των My Brightest Diamond και να της φτιάξει το artwork. Η Asthmatic Kitty, εταιρία των MBD, ενδιαφέρθηκε να τον ακούσει, και ένα demo δυο τραγουδιών ήταν αρκετό για να τους πείσει. Ο χλωμούλης, αδύνατος τυπάκος που είχαν βρει περίπου τυχαία ήταν φτιαγμένος για να δημιουργεί ο ίδιος μουσική, πολύ περισσότερο από το να σχεδιάζει τις εικόνες που θα έντυναν τις μουσικές άλλων.

Περίπου τυχαία βρέθηκε και στην αντίληψή μου. Τον πρωτογνώρισα μέσα απ'αυτό το post του blog The Torture Garden. Πάντα ιντριγκάρομαι όταν κάποιος λέει με τόση σιγουριά ότι ένα τραγούδι είναι από τα καλύτερα μιας οποιασδήποτε χρονιάς, κι έτσι εκμεταλλεύτηκα την ευγενική προσφορά της Asthmatic Kitty και κατέβασα το "Be My Baby". Το γεγονός και μόνο πως δεν μπορούσα να βρω ιδιαίτερη υπερβολή στα λεγόμενα του Shane σήμαινε πως ο μυστηριώδης κύριος Stith είχε ήδη σημειωθεί στο καρνέ, καταχωρημένος στα ονόματα προς εξερεύνηση.

Έτσι, η είδηση που ήρθε από το ίδιο blog για την κυκλοφορία του πρώτου single από τον πρώτο δίσκο του μου ξύπνησε ξανά την περιέργεια. Το "Pity Dance" είναι το τραγούδι που εισέβαλε με σκανδαλιστική ευκολία στο μικρόκοσμό μου κι έκοψε κλειδιά για την πάρτη του μέσα σε τεσσεράμισι μόνο λεπτά. Το EP που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη που μας πέρασε, με τίτλο Curtain Speech, μου διέφυγε, αλλά τώρα περιμένω το κυρίως πιάτο με ανυπομονησία. Στις 9 Μαρτίου το Heavy Ghost θα είναι μαζί μας, και το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι η μούσα που επισκέφθηκε τον David όταν έγραφε το "Pity Dance" να έχει μείνει μαζί του και για τα υπόλοιπα τραγούδια. Προς το παρόν, απολαύστε τα πανέμορφα δείγματα γραφής που έχουμε...

DM Stith - "Be My Baby"
DM Stith - "Pity Dance" (Heavy Ghost)

Tweet

Radio Beans #2

Καμπάνες ηχούν... Τα παιδιά είναι έξω στους δρόμους και τραγουδάνε... Ευχάριστη ατμόσφαιρα και όμορφα συναισθήματα για όλους... Η μυρωδιά των φαγητών ποτίζει τον αέρα και οι ψαλμοί απο την εκκλησία αντηχούν στις ψυχές των ροδομάγουλων περαστικών...

Όχι δεν είναι Χριστούγεννα, απλά ήρθε το Radio Beans #2!!

Προτού προχωρήσετε στην ακρόαση, ή στα οργισμένα μηνύματα αποδοκιμασίας, να σας πούμε ότι το εννoούμε όταν λέμε οτι ο Ολυμπιακός είναι το καμάρι του Πειραιά. Μπορεί να πέρασε μια δύσκολη εβδομάδα ο Θρύλος αλλα δεν ξενερώνουμε ποτέ, που λέει και ο Κώστας Νικολακόπουλος.

Radio Beans 2

Tracklisting:
Sigmatropic - "(Νεκρή Θάλασσα) Ημερολόγιο Καταστρώματος Β'"
Wendy & Bonnie - "By The Sea"
The Twilight Singers - "Underneath the Waves"
Grizzly Bear - "Deep Sea Diver"
David Gray - "Sail Away"
Shearwater - "White Waves"
Tindesticks - "Tiny Tears"
Tom Waits - "Lost in the Harbour"
Galaxie 500 - "Tugboat"
Badly Drawn Boy - "Stone on the Water"
Interpol - "The Lighthouse"

Tweet

I've lived a life for wealth to bring/ And yet I'll gaze the colour of spring

Ξέρω ότι από πλευράς συχνότητας post γι'αυτό το μήνα δεν σκίζουμε κιόλας. Ο λόγος είναι, πιθανότατα, πως δεν έχουμε τολμήσει να βουτήξουμε αρκετά βαθιά στην καινούργια μουσική, αφού κάνουμε ένα διάλλειμα από τις περσινές λίστες και την υπερφόρτωση του 2008. Σύντομα θα ξανακάτσουμε πάντως στα θρανία του 2009 που, στα χαρτιά τουλάχιστον, από πλευράς ονομάτων που κυκλοφόρησαν ή κυκλοφορούν σύντομα μουσική, μας δίνει αρκετούς λόγους ώστε να ανυπομονούμε.

Αυτά όμως ανήκουν στη ζωντανή μουσική του σήμερα. Οι κύριοι για τους οποίους θα μιλήσουμε είναι ήδη καταχωρημένοι στον φάκελο του παρελθόντος. Έχουν ημερομηνία γέννησης και δίπλα από μια παύλα έχουν και ημερομηνία κατάληξης. Κατοικοεδρεύουν πλέον στο σκονισμένο αρχείο και ανοίγονται μόνο σε ειδικές αφορμές.

Talk Talk 1981-1991

Τα συναισθήματα που θα «έπρεπε» να σου αφήνει ένα οποιοδήποτε συγκρότημα το οποίο είναι ανενεργό εδώ και περίπου 20 χρόνια κατά τη διάρκεια μιας ακρόασης είναι πατρικής κατανόησης (προσπαθώντας να το κρίνεις πιο ευγενικά, λαμβάνοντας υπ’όψιν τα πλαίσια εκείνης της εποχής), αδυσώπητης νοσταλγίας (αν είχες την τύχη να βρίσκεσαι τριγύρω όταν αυτό το συγκρότημα μεγαλουργούσε), ή στη χειρότερη περίπτωση μια ανάγκη να σκουπίσεις τα χέρια σου από τις σκόνες του παρελθόντος.

Υπάρχουν όμως και οι σπάνιες περιπτώσεις που αυτό που ακούς σε κάνει να αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου. Όταν η ατμόσφαιρα και οι νότες που κυλούν σου θυμίζουν ένα γνώριμο αγαπημένο πρόσωπο, όταν κατανοείς πως η καλλιτεχνική έμπνευση και δημιουργικότητα αυτού του παλιού καλλιτέχνη έχει γίνει αντικείμενο αναζήτησης και σημείο αναφοράς για όποιον νεότερο θαυμάζεις, τότε είσαι σίγουρος ότι έχεις μπροστά σου έναν από τους «μεγάλους».

Αναρωτήθηκα κάποτε από πού απορρέει η συγκρατημένα αιθέρια φωνή και ο μινιμαλιστικός τόνος μουσικής των Shearwater. Αναρωτήθηκα από πού προέρχονται οι θλιμμένοι τζαζ συνδυασμοί στα αριστουργήματα της Bjork. Αναρωτήθηκα για ποιόν λόγο οι Radiohead διάλεξαν να φύγουν από τις συγκλονιστικά εύκολες γι’ αυτούς ποπ φόρμες.

Η απάντηση είναι οι Talk Talk.

«Πάντα θέλαμε να μην επαναλαμβανόμαστε, αλλά φτάσαμε σε ένα σημείο που νομίζαμε πως αν συνεχίσουμε, θα αρχίσουμε να επαναλαμβανόμαστε»

Έτσι απλά, ο Mark Hollis δικαιολόγησε την εξαφάνιση των Talk Talk. Μπορούμε να υποθέσουμε πως ένιωσε και ο ίδιος ότι επαναλαμβάνεται, γι’ αυτό μετά το πρώτο του άλμπουμ αποσύρθηκε από τη μουσική, σταμάτησε να δίνει συνεντεύξεις, και προσπάθησε σκληρά να μας κάνει να ξεχάσουμε την ύπαρξη του. Είμαι σίγουρος πως μόλις κάποιος μουσικός απόγονος του τον αναφέρει ως επιρροή, ο Hollis θα στραβώνει την αγγλική του φάτσα με αποδοκιμασία, και θα σβήνει τα κεριά του πύργου του γυρνώντας στο σιδερένιο κρεβάτι του.

Ή τέλος πάντων έτσι μας τον έχουν παρουσιάσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Βλέπετε ο Hollis, εκτός από αντισυμβατικός, θεωρούνταν αντιδραστικός, εσωστρεφής, μίζερος και εμμονικός. Για τον μουσικό Τύπο ο Hollis ήταν άλλος ένας Brian Wilson, Syd Barret και Robert Wyatt. Δηλαδή κάποιος που δεν άντεξε τη δόξα και τις προσδοκίες, αποκτώντας είτε φόβο στο να ηχογραφήσει καινούργια πράγματα, είτε φόβο στο να εμφανιστεί δημόσια.

Φυσικά, οι περιπτώσεις κάποιος απλά να μην αισθάνεται ότι έχει να πει κάτι περισσότερο, ή να θέλει να μην ρισκάρει χαλώντας την τελευταία καλή εικόνα, είναι ανήκουστες για τα μουσικά μέσα. Γιατί ο Tύπος θέλει άνοδο και πτώση. Θέλει αίμα και τραγικές ανθρώπινες ιστορίες κατάπτωσης και ενίοτε επανόδου.

Οι Talk Talk δεν έδωσαν σε κανέναν αυτό το δικαίωμα. Κάτι που εν πολλοίς πιστώνεται ο Hollis, αλλά και ο Timothy Friese-Greene, ένα ανεπίσημο μέλος της μπάντας και παραγωγός τους, ο οποίος τους έσπρωξε προς την κατεύθυνση του πειραματισμού και της μουσικής που έγινε ο θεμέλιος λίθος του post rock. Η μπάντα παράλληλα αρνήθηκε να γίνει έρμαιο της εταιρίας της, της EΜΙ. Μιας EΜΙ που δεν δίστασε, σε μια επίδειξη γελοιότητας, να τους μηνύσει με την κατηγορία ότι υπήρξαν επίτηδες αντιεμπορικοί.

Όταν προφανώς οι Talk Talk κέρδισαν στα δικαστήρια την ελευθερία τους από την εταιρεία, εκείνη με την κλασσική μέθοδο του παρατημένου γκόμενου ξαναέβγαλε στην κυκλοφορία το πιο γνωστό ποπ χιτάκι από τις synth εποχές τους, “It’s my life”.

Μετά το Spirit of Eden, ο Hollis αρνήθηκε να προμοτάρει με τουρ το άλμπουμ λέγοντας πως ήταν μια έμπνευση της στιγμής και δεν ήταν δυνατόν να αναπαραχθεί ξανά. Το ίδιο συνέβη και με το Laughing Stock αλλά και το προσωπικό του άλμπουμ από το 1998.

Πράγματι, από το The Colour of Spring είχαν εμφανιστεί κάποια ζωντανά σημάδια του μεγαλείου που θα ακολουθούσε. Τa δύο επόμενα άλμπουμ με την υπογραφή των Talk Talk και το μοναχικό άλμπουμ του Hollis είναι στιγμές σπάνιας επιφοίτησης. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που η μούσα σε βρίσκει μόνη της κατσουφιασμένο και κολλημένο στη λάσπη της μετριότητας, και σε μεταφέρει στα ενδότερά της. Σου ψιθυρίζει γλυκά στο αυτί και σου εμπιστεύεται τις πιο καλές συνταγές της.

«Είμαι κάπου μεταξύ τζάζ, φόλκ και κλασσικής μουσικής. Δεν είμαι τραγουδοποιός. Απλά βλέπω τον εαυτό μου σαν κάποιον που προσπαθεί να κάνει κάθε άλμπουμ μια ξεχωριστή εμπειρία, και όχι μιαν απλή ακολουθία τραγουδιών»

Ο Hollis πίστεψε σε αυτό που έκαναν. Αφιέρωσε όλες του τις δυνάμεις ώστε να αναπαραστήσει ακριβώς το όνειρο που είχε. Και αν δεν ήταν η τελειομανία του, οι Talk Talk δεν θα έφταναν νικητές στο τέλος ενός δρόμου που ήταν προορισμένοι να φτάσουν. Καθόρισε τα δικά του πρέπει και δεν υπέκυψε ηθικά. Και το κυριότερο; Δεν έκανε εκπτώσεις στο όραμα του.

Δεν υπάρχει καλυτερο συναίσθημα, όταν ακούς μουσική, και ξέρεις ότι αυτό που φτάνει στ'αυτιά σου έχει την 100% έγκριση του καλλιτέχνη.

Κάθε φορά που ευχόμαστε να είχαν βγάλει περισσότερους δίσκους, πρέπει να μας αρκεί που όταν ακούμε το Spirit Of Eden όλο το δωμάτιο και ο κόσμος τριγύρω σωπαίνουν.

Κάθε φορά που αναρωτιόμαστε πόσα ακόμα θα είχαν να προσφέρουν, ας μας αρκεί που οι ανάσες κόβονται από την διαπεραστική γυάλινη ομορφιά του Mark Hollis.

Και κάθε φορά που αναρωτιόμαστε που διάολο έχει χαθεί ο Hollis, ας μας αρκεί που τα αυτιά τεντώνονται για να ακούσουν όλα τα μικρά διακριτικά δωράκια που είναι διάσπαρτα στο Laughing Stock.

Talk Talk - "The Rainbow" (Spirit of Eden)
Shearwater - "The Rainbow" (live @ Lakeshore Theater, Chicago, 13/10/08)
Mark Hollis - "A Life (1895-1915)" (Mark Hollis)

Tweet

Radio Beans #1

Αυτό είναι λοιπόν το εισαγωγικό ραδιοφωνικό σημείωμα του some beans. Μετά απο πολύ γέλιο (κάποια μέρα θα βάλουμε τα bloopers, το υποσχόμαστε!) και αρκετό ψάξιμο σε ότι αφορά το πρόγραμμα που θα χρησιμοποιήσουμε (ο θεός να σε έχει καλά Mixpad) σας παρουσιάζουμε περήφανα (;) το Radio Beans #1. Ακόμα και αν δεν σας αρέσει πάντως, τουλάχιστον εκτιμήστε τη συγκινητική προσπάθεια που κάναμε για να βρούμε την Samantha να λέει την επάρατο λέξη "boyz".

Εκτός απο το Mixpad που αναφέραμε νωρίτερα, θα θέλαμε ακόμα να ευχαριστήσουμε το YouTube και το SoundForge που χωρίς τη βοήθειά τους τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν δυνατόν. Τέλος, αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να στείλουμε φιλάκια, ή έστω ερωτικά γράμματα, στα σούπερ μάρκετ "Δούκας" για τις ευγενικές τους χορηγίες και τις υπέροχες δωροεπιταγές τους. Πριν απλώσετε το χέρι στο ακουστικό για να καλέσετε το δικηγόρο σας, να διευκρινίσουμε ότι το τελευταίο αποτελεί μύθευμα.

Radio Beans 1

Tracklisting:
Pixies - "Mr Grieves"
Radiohead - "Subterranean Homesick Alien"
M.I.A. - "Boyz"
Gorky's Zygotic Mynci - "Starmoonsun"
Regina Spektor - "Daniel Cowman"
Ride - "Unfamiliar"
Andrew Bird - "Weather Systems"
The Beatles - "I Want To Tell You"
Patrick Watson - "Sleeping Beauty"
Traffic - "Freedom Rider"
Paavoharju - "Pimeänkarkelo"

Tweet

Paper cranes fly

Η Σαντάκο Σασάκι ήταν δυόμισι χρονών εκείνο το καλοκαίρι του 1945. Στην πόλη όπου μεγάλωνε, η ζωή κυλούσε ήρεμα. Μέχρι εκείνη τη μέρα, τις 6 Αυγούστου. Βρισκόταν στο σπίτι με την οικογένειά της το πρωινό που ο "χοντρός" έφτασε από τον ουρανό κι έσκασε περίπου ένα μίλι μακριά τους, εξαφανίζοντας το κέντρο της Χιροσίμα και μερικές δεκάδες χιλιάδες ζωές μέσα σε δευτερόλεπτα.

Η Σαντάκο δεν ήταν μια απ'αυτές. Ούτε η οικογένειά της. Επέζησαν, και συνέχισαν τη ζωή τους όπως μπορούσαν να τη συνεχίσουν μετά από μια τέτοια καταστροφή. Όμως ο "χοντρός" είχε δράσει πολύ πιο βαθιά απ'ό,τι φαντάζονταν τότε, όταν σοκαρισμένοι ακόμα προσπαθούσαν να κάνουν τη ζωή και την πόλη τους να θυμίσει κάπως αυτό που ήταν πριν από εκείνο το πρωί, γνωρίζοντας από πριν πως αυτό ήταν αδύνατο.

Η μικρή πήγε στο δημοτικό σχολείο, δεν έχασε ούτε μια μέρα μαθημάτων από αρρώστια, και της άρεσε πολύ να τραγουδάει και να τρέχει. Μάλιστα, έτρεχε πιο γρήγορα από όλους στην τάξη της. Όταν μεγάλωσε λίγο ακόμα, άρχισε να παίρνει μέρος σε σχολικούς αγώνες. Σε έναν απ'αυτούς, το Φλεβάρη του 1955, λιποθύμησε. Τότε πρόσεξαν όλοι τα "φουσκώματα" στο λαιμό της. Η διάγνωση στο νοσοκομείο ήταν "λευχαιμία".

Στις αρχές του Αυγούστου, η καλύτερή της φίλη την επισκέφθηκε στο νοσοκομείο. Πήρε ένα τετράγωνο κομμάτι χαρτί και της έμαθε πως να φτιάχνει απ'αυτό χάρτινους γερανούς. Σύμφωνα με μια γιαπωνέζικη παράδοση, αν ένας άρρωστος άνθρωπος φτιάξει χίλιους τέτοιους γερανούς θα γίνει καλά. Η Σαντάκο έπιασε αμέσως δουλειά, χρησιμοποιώντας ό,τι χαρτί έβρισκε, ακόμα και από τις συσκευασίες των φαρμάκων της. Όταν της τέλειωσε, πήγαινε στους άλλους θαλάμους και ζήταγε από τους άλλους αρρώστους να της δώσουν τα περιτυλίγματα των δώρων που τους έφερναν.

Η απασχόλησή της με τους γερανούς απλά την έκανε να ξεχνάει ότι η κατάστασή της χειροτέρευε. Στις 25 Οκτωβρίου, ο "χοντρός" νίκησε. Η Σαντάκο έφυγε, στα δωδεκάμισί της χρόνια. Ο μύθος λέει ότι πρόλαβε να φτιάξει μόνο 644 γερανούς και ότι τους υπόλοιπους μέχρι τους χίλιους τους έφτιαξαν οι συμμαθητές της και τους έθαψαν μαζί της. Αν και στο Μνημείο της Ειρήνης της Χιροσίμα που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης αναφέρεται ότι είχε φτάσει τους χίλιους και συνέχισε να φτιάχνει. Στη βάση του αγάλματος της Σαντάκο που κοσμεί το μνημείο υπάρχει μια πλάκα που γράφει "Αυτή είναι η κραυγή μας. Αυτή είναι η προσευχή μας. Ειρήνη στον κόσμο."

Η ανάγνωση του μύθου και της πλάκας εξαρτάται από το κατά πόσο θέλει κανείς να πιστεύει στα θαύματα.

Τουλάχιστον τα παιδιά μπορούν να πιστεύουν. Για την ιστορία της Σαντάκο, μαζί φυσικά με όσα την περιτριγυρίζουν, έχουν γραφτεί δυο βιβλία. Το Day of the Bomb του Karl Bruckner το 1961 και το Sadako and the Thousand Paper Cranes της Eleanor Coerr το 1977. Κανένα από τα δυο δεν φαίνεται να έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, παρ'όλο που έχουν πουλήσει χιλιάδες αντίτυπα στο εξωτερικό. Το πιο εντυπωσιακό όμως απ'όλα είναι πως υπάρχουν Αμερικανοί δάσκαλοι που δίνουν στους μαθητές τους, συνήθως παιδιά του δημοτικού, να διαβάσουν αυτά τα βιβλία και τα αναλύουν μαζί στην τάξη. Είμαι περίεργη αν έστω και ένας Έλληνας δάσκαλος θα είχε το θάρρος να το κάνει αυτό αν η Ελλάδα είχε μια τέτοια σελίδα στην ιστορία της.

Mono - "A Thousand Paper Cranes" (Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined)

ΥΓ1 - Οι Mono είναι Γιαπωνέζοι.
ΥΓ2 - Όποιος έχει ή γνωρίζει παιδιά, ας ρίχνει που και που μια ματιά εδώ για εκδηλώσεις σαν κι αυτήν.

Tweet

The crowd wants you bleeding/ The eyes from your head/ Get off your knees/ You'll be fine...

"«Τρελέ!» φώναξε στον εαυτό του μέσα στον καθρέφτη. «Ήθελες να γράψεις και πάσκισες να γράψεις, χωρίς να έχεις τίποτα μέσα σου. Τι είχες μέσα σου; — μερικές παιδιάστικες ιδέες, λίγα μισοψημένα συναισθήματα, πολλή ατακτοποίητη ομορφιά, μια μεγάλη μαύρη μάζα αμάθειας, μια καρδιά γεμάτη κι έτοιμη να εκραγεί από αγάπη φιλοδοξία μεγάλη σαν την αγάπη σου και ασήμαντη σαν την αμάθειά σου. Και ήθελες να γράψεις! Τώρα πρόκειται ν’ αρχίσεις ν’ αποκτάς κάτι που θα μπορέσεις να γράψεις γι’ αυτό.

"Ήθελες να δημιουργήσεις ομορφιά, αλλά πως θα μπορούσες αφού δεν ξέρεις τίποτα για τη φύση της ομορφιάς! Ήθελες να γράψεις για τη ζωή, αφού δεν ξέρεις ούτε τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά της ζωής. Ήθελες να γράψεις για τον κόσμο και το υπαρξιακό θέμα, όταν ο κόσμος ήταν κινέζικα για σένα και το μόνο που θα μπορούσες να είχε γράψει,είναι γι’αυτά που δεν ξέρεις πάνω στο θέμα της ύπαρξης.

"Ήταν κάτι για τις σπουδές και τα μαθήματα και αφορούσε στις στοι­χειώδεις γνώσεις και ο παιδιάστικος τόνος, ερχόταν σε αντίθεση με τα μεγάλα οράματα που ανακατεύονταν μέσα του, με το άρπαγμά του από τη ζωή, που ακόμα τα δάχτυ­λα του ήταν γαντζωμένα σαν τα νύχια του αητού, με τις συμπαντικές συγκινήσεις που του προκαλούσαν οδύνη, και με τη στοιχειώδη επίγνωση της κυριαρχίας του σύμ­παντος. Παρομοίαζε τον εαυτό του με έναν ποιητή που είχε βρεθεί ναυαγός στις ακτές μιας ξένης χώρας που ήταν γεμάτη από δύναμη και ομορφιά, και σκόνταφτε και τρέκλιζε και μάταια προσπαθούσε να τραγουδήσει στο βάρβαρο τόνο των αδερφών του της νέας χώρας. Το ίδιο και με κείνον. Ήταν ζωντανός, οδυνηρά ζωντανός, μέσα στα μεγάλα παγκόσμια πράγματα, και όμως, ήταν αναγκασμένος να προχωρεί ψαχουλευτά ανάμεσα σε θέ­ματα για σχολιαρόπαιδα και να σκέφτεται αν θα μελετή­σει Λατινικά ή όχι.

"— Τι στο διάβολο σχέση έχουν όλ' αυτά με τα Λατινι­κά; ρώτησε κείνο το βράδυ τον εαυτό του μπροστά στον καθρέφτη. Οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους. Γιατί εγώ και το ωραίο, να κατευθυνόμαστε από τους πεθαμένους; Το ωραίο είναι ζωντανό κι αιώνιο. Οι γλώσσες έρχονται και παρέρχονται. Είναι η σκόνη των νεκρών.

"Μου φαί­νεται ότι έχω τόσα πολλά μέσα μου που θέλω να πω. Μα είναι όλα τόσο μεγάλα. Δεν μπορώ να βρω τον τρόπο να πω ό,τι πραγματικά έχω μέσα μου. Είναι φορές που θαρ­ρώ πως όλος ο κόσμος, όλη η ζωή, το καθετί, βρήκε μέσα μου το στέκι του και μου φωνάζει να γίνω ο εκπρόσωπος. Αισθάνομαι - ω, δεν μπορώ να το περιγράψω - αισθά­νομαι το μεγαλείο του, μα όταν μιλάω, φλυαρώ σαν μικρό παιδί. Είναι μεγάλο πράγμα να μετατρέψεις το αίσθημα και την εντύπωση σε λόγο, γραφτό ή προφορικό, έτσι ώστε με τη σειρά του, εκείνος που θα το διαβάσει ή θα το ακούσει, να το μετατρέψει ξανά σε ολόιδιο αίσθημα και εντύπωση. Χρειάζεται μεγάλη ικανότητα. Κοίταξε, χώνω το πρόσωπο μου στο χορτάρι και η ανάσα που μπαίνει από τα ρουθούνια μου, με κάνει να δονούμαι από χιλιά­δες σκέψεις και φαντασίες. Αναπνέω την ανάσα του σύμ­παντος· γνωρίζω το τραγούδι και το γέλιο, την επιτυχία και τον πόνο, τον αγώνα και το θάνατο, και βλέπω ορά­ματα που ανασταίνονται μέσα στο μυαλό μου από το άρωμα του χορταριού· και θα ήθελα να τα πω σε σένα, στον κόσμο. Μα πώς μπορώ; Η γλώσσα μου είναι δεμένη. Προσπάθησα μόλις τώρα να μιλήσω, να σου περιγράψω την επίδραση που έχει απάνω μου η μυρουδιά του χορταριού. Μα δεν τα κατάφερα. Είμαι αδέξιος στην κουβέντα. Μου φαίνονται ασυνάρτητα τα λόγια μου. Κι όμως, πε­θαίνω από επιθυμία να μιλήσω, ω, — σήκωσε τα χέρια του σε μια κίνηση απελπισίας - είναι αδύνατο! Είναι ακατανόητο! Είναι κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί!"
- Αποσπάσματα από το βιβλίο του Τζάκ Λόντον Martin Eden

Μάλλον ο Greg Dulli πήρε στα σοβαρά τον χαρακτηρισμό “The Satanic Everly Brothers” που απέδωσαν σε αυτόν και τον Mark Lanegan, από τη στιγμή που άρχισε να καρποφορεί η συνεργασία του δίδυμου. Σε μια βραδιά που ούτως ή άλλως δοκίμασαν πολλά πράγματα που ή δεν είχαμε την τύχη να τους δούμε ποτέ να τα κάνουν, ή η τελευταία φορά που τα εφάρμοσαν χάνεται στον χρόνο, δεν φοβήθηκαν να δώσουν τη δική τους εκδοχή στο “All I Have To Do Is Dream” των γλυκύτατων προαναφερθέντων αδελφών.

Ήταν μια βραδιά όπου συνέβησαν διάφορα περίεργα. Το δελτίο τύπου μίλαγε για δύο ακόμα παρουσίες στη σκηνή εκτός του Dulli, του Lanegan και του κιθαρίστα Dave Rosser.Δ ηλαδή τον Φώτη Σιώτα (Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες) στο βιολί και την Σοφία Ευκλείδου (Αγγελάκας/ Βελιώτης – Οι Ανάσες Των Λύκων) στο τσέλο. Επίσης οι υπεύθυνοι έλεγαν ότι η εμφάνιση θα κρατούσε τρείς ώρες. Τώρα τι τους έκανε να πιστεύουν ότι θα καθόταν κάτω από το φώς των προβολέων ο Mark Lanegan για τρεις ώρες ο θεός και η ψυχή τους. Τέλος πάντων, τα δελτία τύπου έτσι και αλλιώς έχουν ίση αξία με ένα κωλόχαρτο.

Μακάρι να μπορούσα να εκφράσω καλύτερα τη γνώμη μου για τους δύο τύπους, που με τις τόσες φορές που τους έχω δει ζωντανά τα τελευταία δύο χρόνια με έχουν αναγκάσει να αισθάνομαι μια ανεξήγητη οικειότητα απέναντί τους. Οικειότητα η οποία δεν πηγάζει απλώς από την συχνότητα που είχα την τύχη να είμαι θεατής στις συναυλίες τους, αλλά και από την αυθεντικότητα που εκπέμπουν. Δεν έσπασαν ποτέ το κεφάλι τους ώστε να κάνουν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, ή να αλλάξουν τον τρόπο που ακούμε μουσική. Δεν άλλαξαν στυλ με την πάροδο των χρόνων ούτε έκρυψαν την αγάπη τους για τις κατ’αρχήν καθαρές και ευανάγνωστες μελωδίες.

Αυτή η συγκεκριμένη επιλογή ρότας δεν θα πρέπει να παρανοηθεί ως ξεροκεφαλιά ή έλλειψη δημιουργικότητας. Και οι δύο ξέρουν ότι οι sold out συναυλίες σε μεγάλα στάδια είναι ανέφικτες πλέον. Ή οι αλλεπάλληλες συνεντεύξεις. Αντίθετα παίρνουν την θετική πλευρά της έλλειψης της εκτεταμένης έκθεσης στα ΜΜΕ και, σε συνδυασμό με την περίπου ασυλία που έχουν πλέον από τις δισκογραφικές και το πιστό τους κοινό που βρέξει χιονίσει θα τους ακολουθήσει, έχουν βρει έναν συγκεκριμένο τρόπο απόδοσης της ανήσυχης δημιουργικότητάς τους και είναι υπέρμαχοι του δόγματος «αν κάτι δεν είναι χαλασμένο, μη το αλλάξεις».

Έχουμε την τύχη να είμαστε παρόντες στην καλλιτεχνική υπερδιέγερση που βρίσκονται τα παιδιά τα τελευταία 5 χρόνια… Συνεχής ρυθμός κυκλοφοριών, ενώ σημειώστε πως ο Lanegan ετοιμάζει επιτέλους τη συνέχεια του αριστουργηματικού Bubblegum και ο Dulli τη νέα ενδοσκοπική του προσπάθεια στα σκοτεινά ενδότερα με τους Twilight Singers.

Ξέροντας ότι ήταν η τελευταία ευρωπαϊκή τους συναυλία και πως πιθανόν θα κάνω αρκετό καιρό να τους δω ξανά μαζί, προσπάθησα να ρουφήξω κάθε στιγμή της εμφάνισής τους. Από την αργοπορία μου να χωνέψω ότι επιτέλους έβλεπα ζωντανά το “Creeping Coastline Of Lights” (σημ. uptight - που να δεις τη δικιά μου που άκουγα επιτέλους live αυτήν την απίστευτη κομματάρα!) το χάσιμο στην μικρή ονειρεμένη καλύβα της Kimiko, και τις σπαρακτικές γραμμές “Night lays me down when I'm fading/ When I can't go home because they hate me” και “And the street has got no end/ Better keep your heart strong little friend” στο "Resurrection Song", μέχρι το νοσταλγικά επώδυνο “River Rise” και το καρτερικά περιγραφικό “One Hundred Days”. Αυτά τα πήρε πάνω του ο Lanegan. Αλλά και ο Dulli είχε μεγάλες στιγμές. Όπως το εναρκτήριο μελωμένα μελαγχολικό “The Body”, τη σφαλιάρα του παρελθόντος από το “Summer’s Kiss” και την αξιομνημόνευτη ερμηνευτική κλιμάκωση του “Candy Cane Crawl”.

Αυτή τη φορά όμως το ευχαριστήθηκα και για έναν παραπάνω λόγο. Επιτέλους άκουσα την φωνή του Lanegan πρωταγωνίστρια, χωρίς να καπελώνεται από τον σατανικό του δίδυμο, σε πλήρη εκφραστική ισχύ. Καθήμενος σε μια καρέκλα, τρίβοντας αμήχανα τα γόνατα του, o Mark έκανε να φαίνονται εξαιρετικά εύκολες γιγάντιες ερμηνείες, αποτέλεσμα της πραγματικά ξεχωριστής φωνής του. Επηρεασμένος από την παρέα με τον σαφώς πιο αυθόρμητο και τσαχπίνη Dulli, έμοιαζε ο ίδιος χαρούμενος και ευδιάθετος (!) δείχνοντας πλέον τελείως έτοιμος να αναλάβει τον ρόλο του ιερού τοτέμ που όταν τον εμπνέει η παρέα θα δανείζει την γεμάτη βαρύτητα παρουσία του μετατρέποντας τα φωνητικά του καθήκοντα σε σημείο αναφοράς.

The Twilight Singers - "Martin Eden" (Blackberry Belle)

Tweet