Αν πιστέψουμε το βιογραφικό της δεσποινίδος Veirs τότε θα μάθουμε οτι μέχρι τα 20 της χρόνια δεν άκουγε σοβαρά μουσική. Στο κολέγιο (το κλασσικό αμερικανικό χωνευτήρι «πειραματισμών») άλλαξαν τα πράγματα όταν έγινε μέλος μιας punk μπάντας. Απο εκεί και πέρα αποφάσισε να εντρυφήσει στη μουσική και ειδικότερα στην country και την folk.Μετά απο πέντε άλμπουμ επιτέλους απέσπασε την προσοχή μας. Όχι ότι δεν είχαν ενδιαφέρουσες στιγμές αυτές οι προηγούμενες προσπάθειές της αλλά ούτε κατα διάνοια τόσο καλές όσο το "To The Country" του προηγούμενου της δίσκου με τίτλο Saltbreakers. Τώρα, τρία χρόνια μετά, επιστρέφει με το July Flame που δικαίως αναγνωρίζεται από αρκετό κόσμο ως η καλύτερή της δουλειά.
Απλό αλλά ατημέλητο, με πολύ γοητευτικές συνθέσεις που προσέλκυσαν και τον Γιμ Γειμς των My Morning Jacket που χαρίζει τα λυκανθρωπίσια ουρλιαχτά του στον βουκολικό χειμώνα του άλμπουμ. Εξάλλου αν το ψάξουμε στο ληξιαρχείο σίγουρα υπάρχει κάποια συγγένεια αίματος του July Flame με το ομώνυμο των Fleet Foxes. Τα αγγελικά φωνητικά του Robin Pecknold δεν υπάρχουν βέβαια αλλά οι όμορφες μονόπρακτες μελωδίες σίγουρα μεταφέρουν την ατμόσφαιρα των δασών του Oregon απο τα οποία μας έρχεται η κα Veirs. Μπορεί να μην είναι πολυπολιτισμικό (άλλωστε το Portland είναι ίσως η πιο «λευκή» περιοχή της Αμερικής) αλλά είναι μια απολαυστική ανυπόκριτη ελεγεία σε μια ζωή που αποσύρεται διακριτικά από την πόλη.
Κακό τραγούδι δεν υπάρχει στα σίγουρα. Και αυτή η λίγο σήμα κατατεθέν μονοτονία της Veirs έχει αντικατασταθεί με αξιαγάπητες και καλογραμμένες μελωδίες. Από το ομώνυμο στο "Life Is Good Blues" που σε λιώνει κυριολεκτικά και βοηθά να σχηματίζονται γλυκά όνειρα στον καπνό της φωτιάς με το άψογο fingerpicking του, και μετά στο "Little Deschutes" που απλά θέλει να χορέψει μαζί σου με ένα παραπονιάρικο και παιδικό βλέμμα, μέχρι την κορύφωση του "Make Something Good" που μάλλον τυχαία παίρνει το στοιχειωμένο πιάνο του "Real Love" των Beach House και καταλήγει τελικά μετά απο πολλές σβούρες στο ίδιο ανατριχιαστικό μονοπάτι. Αναμφίβολα μια απο τις αξιομνημόνευτες στιγμές της χρονιάς για την αφεντιά μου.
Τελικά επιβιώνει κανείς στα περίεργα βουνά του Oregon χωρίς να χρειάζεται μάλιστα να κλειστεί σε καμμία καλύβα. Πάρε να'χεις Bon Iver. Αυτη η διοπτροφόρος σου έβαλε με άνεση τα γυαλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου