Αμπελοφασουλοσοφίες 09/7/10

Η ζωή ομορφαίνει με έναν ανεμιστήρα. Είναι κοινή αλήθεια αυτό. Ειδικά δε όταν υπάρχει air condition αισθάνεσαι σα να κλέβεις το κράτος. Σα να σκάνε τα σκάνδαλα, που βοήθησες και εσύ να δημιουργηθούν, και σαν απάντηση κάνεις μπάνιο στο εξοχικό σου γράφοντάς τους όλους εκεί που δεν μπορούμε να πούμε γιατί είμαστε pg rated blog.

Βεβαίως αυτή η λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ποικιλοτρόπως. Τα αρχίδια ντε.

Μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε όταν κάποιος είναι τόσο αναίσθητος που μας γράφει εκεί, αλλά επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί υποτιμητικά προς κάποια πρόσωπα. Αλλά όλοι οι απίθανοι και πιθανοί ορισμοί υπάρχουν εδώ οπότε δεν θα σας κουράσουμε άλλο.

Έτσι σίγουρα πάντως, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν νούμερα που ανεβάζουν άρθρα-ωδές στον αυνανισμό όπως «Γιατί πρέπει να πουλήσουμε τα νησιά μας» (ας ρωτήσουμε τους κατοίκους της Κω για αρχή τι γνώμη έχουν που το νησί τους έχει γίνει αποικία χωρίς μάλιστα να παίρνουν ευρώ απο τον τουρισμό) απο ένα τσιράκι του Κωστόπουλου ή το σχετικό με μουσική «Κόβεται η Εκπομπή Του Γιάννη Πετρίδη - Ε, και;» από ένα άλλο τσιράκι του Κωστόπουλου που τυγχάνει κιόλας μαιντανός indie ευνούχος.

Ονόματα μην περιμένετε. Google έχετε. Αφήστε που αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός τους. Όσο πιο εξωφρενικά και προκλητικά γράφουν τόσο περισσότερα hits έχουν. Ή τόσο περισσότερο θόρυβο γύρω απο το όνομά τους. Γι'αυτό ακριβώς κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μην αναφέρω μερικούς νέους «μουσικούς» που στην ποδιά τους σφάζονται free press για το ποιος τους ανακάλυψε πρώτος.

Στην πραγματικότητα αυτά τα καινούργια χαίδεμένα δεν κάνουν ούτε για να ρουφάνε με το καλαμάκι την αποχέτευση της πολυκατοικίας του Γιάννη Νάστα. Ή του Βασιλικού. Ή των παιδιών από τους Bokomolech.

Δηλαδή από πραγματικούς μουσικούς που προτίστως ενδιαφέρθηκαν να βγάλουν καλή μουσική και μετά κοίταξαν πώς να την προωθήσουν. Πως να συγκριθεί ο εμετικός συρφετός «δημοσιογράφων» και «μουσικών» της εποχής μας με άλμπουμ όπως το Hey Mister Omorfe και το Casanova (ορκίζομαι οτι ο Greg Dulli έκλεψε πολλά κόλπα από αυτούς τους δύο δίσκους για την Twilight Singers ζωή του) ή το Nostalgia ή το Jet Lag.

Αλλά η δημοσιογραφική αλητεία δεν είναι προνόμιο δικό μας. Κοιτάξτε για παράδειγμα πως προσπάθησε η «δημοσιογράφος» των N.Y. Times να παρουσιάσει την M.I.A. ως υποκρίτρια που μίλαγε για τα προβλήματα της Sri Lanka τρώγοντας τις πιο ακριβές πατάτες μιας πανάκριβης αλυσίδας ξενοδοχείων, διαστρεβλώνοντας τα λόγια της. Όταν η M.I.A αποφάσισε να αμυνθεί με τον τρόπο που ξέρει και άξιζε στην«δημοσιογράφο» (έδωσε το τηλέφωνό της στο twitter της προκειμένου να την περιλάβουν οι fan στη συνέχεια) η «δημοσιογράφος» ανταπάντησε οτι «δεν αποτελεί έκπληξη αυτό που έκανε η M.I.A.» και το χαρακτήρισε ως ανήθικο. Η νέα απάντηση όμως της M.I.A. ήταν πολυ πιο διαφωτιστική για το ποιόν και το ρόλο αυτών των πουλημένων άρθρων. Στην πραγματικότητα τις ακριβές πατάτες καθώς και το μέρος συνάντησης τις παρήγγειλε και το πρότεινε αντιστοίχως η δημοσιογράφος στην M.I.A. λέγοντας ότι πληρώνουν οι N.Y. Times. Όλο το χρονικό εδώ και εδώ. Εν τω μεταξύ προσέξτε πώς σταδιακά στα άρθρα η M.I.A. γίνεται αντικείμενο χλευασμού απο το Pitchfork το οποίο φυσικά και θα υποστηρίξει το συνάφι του.

Αρκετά με την αρνητικότητα όμως. Δεν θα συμφωνούσε ο κ. Νάστας με αυτό. Οπότε ας κλείσει αυτό το post ένας τολμηρός τύπος που κατάφερε να κάνει το δίκοπό μαχαίρι των ελληνικών στίχων ένα απο τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του και που δεν ξέρω αν έχουμε καταλάβει πόσο φοβερούς δίσκους έβγαλε εκείνη την τετραετία 1996-2000.

Tweet