Από το Α ως το Ω (some beans edition)

Άδικα χαρήκαμε όταν ακούσαμε για τη δωρεάν συναυλία των Animal Collective στα πλαίσια του Summer Nostos Festival. Παρεμπιπτόντως για το ίδιο φεστιβάλ ανακοινώθηκαν ο John Cale, η Lianne La Havas, το μουσικό σύνολο των Kronos Quartet και άλλοι συν βέβαια η μεγάλη επανένωση στη σκηνή των ιστορικών Stereo Nova.

Βλέπετε οι Animal Collective θα εμφανιστούν στο «Ξέφωτο» του «Σταύρος Νιάρχος» την ίδια μέρα αλλά και ώρα με την εμφάνιση του Nick Cave στο Ejekt Festival. Δηλαδή 23 Ιουνίου. Πριν τον Nick Cave θα εμφανιστούν οι κλασσικοί Editors, οι σκοτεινοί Protomartyr και οι πολύ δυναμικοί ανερχόμενοι Wolf Alice.

Γιατί συνέβη αυτό (για μια ακόμη φορά στα μουσικά δρώμενα) μόνο οι υπεύθυνοι το γνωρίζουν. Εμείς αδυνατούμε να κατανοήσουμε τη λογική του να συμπίπτουν τόσο σημαντικές συναυλίες για μια χώρα που διψάει για τέτοιες. Μόνο χαμένοι θα βγουν όλοι απ'αυτόν τον προγραμματισμό.

Δεν μπορούμε να πιστέψουμε πάντως ότι οι Animal Collective θα καταφέρουν να επιβιώσουν στην άτυπη μάχη που θα δώσουν. Γιατί εκτός από τον sold out Nick Cave αντιμετωπίζουν ένα line up εναλλακτικής ροκ με ποικιλία για διάφορα γούστα και ηλικίες. Τουλάχιστον το δωρεάν του πράγματος θα τους βοηθήσει.

Εξαιρετική η επιστροφή των Breeders. Η μπάντα της Kim Deal μουσικά συνεχίζει από το Mountain Battles του 2008, πράγμα που σημαίνει πως όποιος περιμένει χιτ μετά από χιτ στο στυλ του Last Splash θα απογοητευτεί. Υποχθόνιο και σκληρό, διέπεται από τον ωμό ρεαλισμό της ωρίμανσης και των αδελφών Deal που τραβάνε τον δικό τους δρόμο.

Ζωντανές κιθάρες που σπαρταράνε φτιάχνοντας ένα τραχύ χαλί κάτω από τη γρατζουνισμένη - πρώην αγγελική - φωνή της Kim Deal. Μόλις τελειώνει ο δίσκος καταλαβαίνεις ότι έχεις ακούσει κάτι ξεχωριστό, και το τελευταίο κομμάτι με τίτλο "Blues At The Acropolis" φροντίζει να το επιβεβαιώσει αυτό και να αφήσει να κρέμονται πάνω σου οι τελευταίες μελαγχολικές νότες.

Ήλιος, ζέστη και λείες αρχαίες πέτρες που γλιστράνε είναι κυρίως αυτά με τα οποία ασχολούνται οι ξένοι όταν επισκέπτονται την Ακρόπολη. Η Kim Deal όμως κάνει μια μικρή αναφορά στην ματαιότητα και συγκρίνει το μέρος όπου κάποτε χυνόταν το αίμα αρχαίων ηρώων για να προστατεύσουν την πόλη με την σημερινή τουριστική Ακρόπολη όπου αυτό που θα χυθεί σε κάποιες 12 το μεσημέρι είναι μερικές σταγόνες από την 5η μπύρα του Άγγλου επισκέπτη.

Θυμάστε το τραγούδι των Dandy Warhols "Cool As Kim Deal" στο αριστούργημα τους ....The Dandy Warhols Come Down; Ε κάτι ήξεραν. Εξάλλου, το κατάντημα των Pixies της προσθέτει μερικούς ακόμα πόντους γιατί αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι ήταν η καρδιά των Βοστωνέζων. Οι Pixies βολοδέρνουν και οι Breeders ακόμα διδάσκουν. Ήσουν λάθος Frank και δεν είναι αργά να ζητήσεις συγγνώμη, μπας και ξαναδούμε τους Pixies με το πλήρες ρόστερ τους.

Ιδανικό παράδειγμα αυτοσχεδιασμών και «στοχευμένων» τζαμαρισμάτων συνεχίζουν να αποτελούν οι Yo La Tengo. Με τον νέο τους δίσκο There's A Riot Going On βρίσκονται -όπως όλοι μας- σε μια περίοδο ταραγμένη. Μια περίοδο κρίσης και ανάγκης για αλλαγή. Σε αυτή τη μάχη οι Yo La Tengo επιλέγουν την ειρηνική διαμαρτυρία και τον αφοπλισμό σαν άλλα παιδιά των λουλουδιών.

Κάθισαν λοιπόν, πάτησαν το κουμπί της εγγραφής και άρχισαν να παίζουν σκεπτόμενοι  καλοκαιρινά Σαββατιάτικα απογεύματα στην αυλή, παρέα με φίλους, μουσική και παγωτό χωνάκι. Μόλις τελείωσε η διαδικασία, που πήρε κάποιους μήνες, φώναξαν τον παραγωγό για να κάνει την απαραίτητη μίξη και να βγουν αυτά τα 60 και κάτι απολαυστικά λεπτά ζεστής θολούρας που αγκαλιάζουν τον ακροατή.

Λαθεύει όποιος ξεχνά μια μπάντα σαν τους Yo La Tengo. Ναι μεν είχαν τις αστοχίες τους και αυτοί αλλά αφού έφτασαν αισίως στους 15 (μαζί με τον φετινό) δίσκους νομίζουμε ότι τις δικαιούνται.  Στα τελευταία τους LP πάντως βρίσκονται σε ανοδική πορεία, ενώ ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην περυσινή τους εμφάνιση στο «ξέφωτο» του «Σταύρος Νιάρχος». Εκεί συνδύασαν καθαρές μελωδίες που σε σκέπαζαν σαν φθινοπωρινό πουλόβερ* με ανελέητο θόρυβο που νόμιζες ότι δεν θα τελειώσει ποτέ.

Μοναδικής εμπνεύσεως το συγκινητικό "She May, She Might", το τρίτο κομμάτι του δίσκου που ακούγεται άμεσα οικείο και τρυφερό σα να το έχουν υφάνει με την πιο λεπτή κιθαριστική πένα του κόσμου. Χαρακτηριστικοί της εσωστρεφούς αισθητικής του δίσκου οι στίχοι του "She may/ She might/ For now, prefer to spend the day inside". Όχι, δεν είναι δίσκος που θα συγκρουστεί στους δρόμους αλλά το να αποδομήσεις τον εσωτερικό σου μικρόκοσμο δεν είναι ένα πρώτο βήμα για να αντιμετωπίσεις τον έξω κόσμο χωρίς φόβο αλλα με ορθωμένο ανάστημα;

Νέα, απροσδόκητη συνεργασία στην πόλη όπως πήρε το αυτί μας. Οι Σουηδοί πολυαγαπημένοι Dungen μαζί με τους Woods κυκλοφόρησαν ένα μίνι άλμπουμ, στην ουσία ένα EP,  με 7 ολοκαίνουργια τραγούδια με τίτλο Myths 003. Τα αποτελέσματα, όπως μπορούν να φανταστούν όσοι έχουν ακούσει τις δύο μπάντες, σε βυθίζουν σε έναν ψυχεδελικό μωβ κυκλώνα.

Ξαναείχαν βρεθεί όμως τα δύο γκρουπ. Δεν ήταν αυτή η πρώτη τους γνωριμία αφού το 2009 έκαναν μαζί ένα tour στην Αμερική. Πάνω από 8 χρόνια μετά αποφάσισαν να απαθανατίσουν αυτήν την σχέση αλληλοεκτίμησης με τη βοήθεια της εταιρίας των Dungen Mexican Summer (η οποία παρεμπιπτόντως αυτή τη στιγμή έχει ένα πολύ γεμάτο ρόστερ καλλιτεχνών, οι πιο γνωστοί από αυτούς Real Estate, Ariel Pink, Marissa Nadler, Kurt Vile αλλά και αγαπημένους του blog Weyes Blood, Connan Mockasin κλπ).

Όσο για το αποτέλεσμα; Καλό αν και θα μπορούσε καλύτερο και μεγαλύτερο (με το συμπάθιο). 7 τραγούδια μας είιπαν αλλά δεν φτάνουν για να ξεδιπλωθεί η αστείρευτη φαντασία των δύο συγκροτημάτων. Η αρμάδα του Gustav Ejstes και του Reine Fiske (δεν είναι ποδοσφαιριστές της Μπάγερν Μονάχου) μας χάρισε τις πιο όμορφες και ενδιαφέρουσες στιγμές του Myths 003. Με καλύτερη όλων το  χαλαρωτικό "Jag Ville Va Kvar" που ακούμε αμέσως παρακάτω.

Πυρ και μανία στην ΑΕΚ μετά την απόφαση του αθλητικού δικ... ωπ, λάθος, χίλια συγγνώμη. Ένα ακόμα εξαγώγιμο προϊόν μας προσέφερε η όμορφη και μυστηριώδης χώρα της Ουαλίας. Η Gwenno (τραγουδίστρια των Pipettes) κυκλοφόρησε τον δεύτερο προσωπικό της δίσκο με τον τίτλο Le Kov με στίχους εξ'ολοκλήρου στην γλώσσα των Cornish, μια διατηρητέα διάλεκτο που άρχισε να εξαφανίζεται σχεδόν δύο αιώνες πίσω για χάρη των Ουαλικών και την οποία εξασκούσαν οι κάτοικοι της Κορνουάλης. Η Gwenno Saunders μεγάλωσε σε οικογένεια που μιλούσε τη συγκεκριμένη διάλεκτο ενώ ο πατέρας της είναι γνωστός Ουαλός ποιητής με τα έργα του να είναι αποκλειστικά στα Κορνουαλικά.

Ραντεβού, όπως συνηθίζουν σε δίσκους συμπατριωτών τους, στο στούντιο έδωσαν τα μισά μέλη των Super Furry Animals για την ηχογράφηση του δίσκου. Προφανώς και ο ίδιος ο Gruff Rhys δεν θα μπορούσε να μην συμμετάσχει με τα φωνητικά του. Θεματικά το Le Kov έχει να κάνει με την ανάγκη της διατήρησης μιας πολιτιστικής κληρονομιάς που εξαφανίζεται (η ίδια παραδέχτηκε ότι η πρώτη της έμπνευση για τον δίσκο ήρθε από την απόφαση της Βρετανικής κυβέρνησης να μειώσει τις δαπάνες για την διατήρηση της γλώσσας των Conrish) αλλά μουσικά έχει το βλέμμα του στο μέλλον. Ηλεκτρονικές ποπ μελωδίες που πολλές φορές δεν συμβιβάζονται στις φόρμες και πλησιάζουν στις πιο σύγχρονες ιδέες της ηλεκτρονικής ψυχεδέλειας όπως μας την έμαθαν οι Broadcast για παράδειγμα.

Στο πρώτο single του δίσκου "Tir Ha Mor" (με τα άψογα Κουρνουαλικά μας συμπεράναμε ότι σημαίνει «γη και θάλασσα») πάνω σε ένα ταξιδιάρικο χαλί (ή τέλος πάντων με ό,τι κυκλοφορούσαν στην Κορνουάλη) μας ζωγραφίζει πεδιάδες, ακτές και προβατάκια να βόσκουν. Στο αυτί μας τραγουδά γλυκά με τη γυαλιστερή και κρυστάλλινη φωνή της, που είναι βασισμένη στη blueprint αιθέρια γυναικεία φωνή που συναντάται αιώνες πίσω, από την εποχή που ο μούτσος του Οδυσσέα ανέβηκε στο κατάρτι να δει ποια είναι αυτά τα γκομενάκια που τραγουδάνε δίπλα στους βράχους.

Τακτικοί ακροατές της Freak Zone του Stuart Maconie προσπαθούμε να γίνουμε τα τελευταία Σαββατοκύριακα. Συνεχίζοντας την παράδοση του BBC6, κάθε ακρόαση είναι πολύ ενημερωτική με αποτέλεσμα να γεμίζουμε τις λίστες μας με καλλιτέχνες που είτε δεν ξέρουμε είτε δεν είχαμε αξιολογήσει επαρκώς.  Ανάμεσα σε άλλα και πρόσφατα, ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε ο Ed Dowie, τραγουδιστής και τραγουδοποιός από το Dorset, που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του το 2017 με τίτλο The Uncle Sold. Βρισκόμαστε στην επίπονη διαδικασία της αξιολόγησης και εργαζόμαστε πυρετωδώς γι'αυτήν, αλλά σαν ένα πρώτο στοιχείο μπορούμε να δηλώσουμε πόσο μας αρέσει το τελευταίο κομμάτι του δίσκου με τίτλο "Richard".

Υποχρεωτική ακρόαση για τους λάτρεις της ονειρικής, καθαρά ηλεκτρονικής μουσικής (με όλα τα μπλιπ και μπλουπ της) είναι ο νέος δίσκος του Daniel Avery. Δεύτερός του και με τίτλο Song for Alpha. Ο ίδιος περιγράφει τον ήχο που προσπαθεί να προσεγγίσει στο άλμπουμ ως τον κενό χώρο που η συλλογικότητα της χορευτικής μουσικής του club μετατρέπεται στην ατομικότητα των ονείρων που μας μεταφέρει μια υπερβατική ηχητική εμπειρία. Το "Days From Now" καταφέρνει και αγγίζει με επιτυχία αυτή την τρίχα στον χωροχρόνο.

Φανταστική εξέλιξη για την συμπαθέστατη Laura Veirs το κομμάτι "Everybody Needs You" που προετοίμασε τον 10ο πια δίσκο της με τίτλο The Lookout. Πολύ όμορφο και ζεστό κομμάτι που παρεμπιπτόντως σε κάνει να αναρωτιέσαι αν βρίσκεται η Elizabeth Fraser στα φωνητικά. Ακόμα καλύτερη εξέλιξη ότι ο δίσκος της έχει εξαιρετικές κριτικές (το Mojo που είναι εγγύηση σε πολλά πράγματα αλλά ειδικότερα στην folk μουσική αναφέρει ότι άξιζε τον κόπο η αναμονή των πέντε χρόνων από τον προηγούμενο δίσκο της) και εξαιρετικές συνεργασίες, αφού δανείζουν τα φωνητικά τους σε σημεία ο Sufjan Stevens και ο Jim James.

Χαρούμενα τα νέα και για την φοβερά άτυχη (ή τυχερή μέσα στην ατυχία της όπως λένε και στις ειδήσεις) Melody Prochet  που την ξέρουμε από το μουσικό της όχημα Melody's Echo Chamber. Η Melody μας χάρισε ένα εξαίσιο ντεμπούτο το 2012 (σε παραγωγή του πρώην φίλου της Kevin Parker των Tame Impala) που το συνόδευσε με πολλές εμφανίσεις σε φεστιβάλ. Παράλληλα ετοιμάζονταν να κυκλοφορήσει τον δεύτερό της δίσκο. Όμως, όπως έχει πει και η Ναταλία Γερμανού, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει. Βλέπετε η καημένη η Melody υπέστη ένα σοβαρότατο ατύχημα από το οποίο, όπως μαθεύτηκε αργότερα, κινδύνευσε σοβαρά η ζωή της και την ανάγκασε να ακυρώσει όλες τις μελλοντικές της συναυλίες. Τα καλά νέα είναι ότι τον μήνα που μας πέρασε έδωσε συνέντευξη, είπε ότι είναι καλά και επίσης ότι ο δίσκος της θα κυκλοφορήσει τον Ιούνιο της χρονιάς που διανύουμε.

Ψάχνοντας μερκές πληροφορίες για τον αναμενόμενο δίσκο της με τίτλο Bon Voyage καταλήξαμε στο εξής καταπληκτικό και ας μας συγχωρέσετε που αναφέρουμε ξανά τους Dungen. Αφού λοιπόν η Melody Prochet συνεργάστηκε στενά με τον Kevin Parker (που, ας μην γελιόμαστε, έχει βασίσει την καριέρα του στους Σουηδούς) για τον πρώτο της δίσκο, στον δεύτερο θα συνεργαστεί με τους ίδιους τους μάστορες της Σκανδιναβικής ψυχεδέλειας. Fredrik Swahn (από τους Amazing), Reine Fiske και Gustav Ejstes (όχι, δεν έκοψε κάποιος από αυτούς τη μπάλα στον Μπατιστόν). Όλοι φίλοι λοιπόν και απ' ότι φαίνεται δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους. Ένα καλό μάθημα για τους οπαδούς που σκοτώνονται στις εξέδρες. Εμείς από την πλευρά μας να ευχηθούμε οι Melody's Echo Chamber να συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησαν.

Ωσαννά και Δόξα εν υψίστοις ψάλλουν όσοι -για κάποιο λόγο- ένιωθαν κενό στη ζωή τους μετά το εκτεταμένο διάλειμμα που κάνουν οι Raveonettes στην καριέρα τους. Οι Sunflower Bean με τον δεύτερο τους δίσκο τα τελευταία τρία χρόνια προσπαθούν να καλύψουν αυτό το κενό ποντάροντας σε παρόμοια δυναμική αντρικών και γυναικείων φωνητικών. Στο Twentytwo In Blue παίρνει το τιμόνι  η Julia Cumming με δύο, τρεις ερμηνείες που πραγματικά ξεχωρίζουν. Παρακάτω μια ενδεικτική.

Tweet

Από το Α ως το Ω (μια μικρή εισαγωγή)

Και μόνο η πρόταση «Φως των Σπορ» (κοινώς «Φωσάρα») μας ξυπνάει όμορφες μνήμες και μας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή. Εξάλλου και η εφημερίδα Φως των Σπορ άνηκε σε άλλες εποχές. Εποχές που υπήρχαν φίλαθλοι και οι δημοσιογράφοι έκαναν ρεπορτάζ δια ζώσης χωρίς να υπερηφανεύονται για την οπαδική τους ταυτότητα.

Παρένθεση. Καθηγητής Χημείας στην τάξη -και για όλο το Λύκειο- του mr.grieves ήταν ένας κλασσικός ιδιόρρυθμος τρόφιμος των Θετικών Επιστημών. Ήταν καλός στη δουλειά του και είχε το ταλέντο της μεταδοτικότητας των γνώσεων. Παράλληλα ήταν ένα -όπως θα λέγαμε σήμερα- troll που μας μιλούσε με τσεκουράτη γλώσσα. Το πιο χαρακτηριστικό που θυμάμαι από εκείνον ήταν ένας σχολιασμός στις ενδυματολογικές επιλογές των εφήβων μαθητών. Και πιο συγκεκριμένα των χαμηλών γιακάδων. Τριγύριζε στην έδρα σα να κάνει stand up comedy και μας έλεγε «Βλέπεις την άλλη με τον γκόμενο αγκαλιά και έχει μια πιπιλιά ΝΑ στον λαιμό. Έχει κατεβάσει τη μπλούζα της για να φαίνεται περισσότερο ο λαιμός της και να τη βλέπουν οι υπόλοιποι, σα να τους λέει «ΝΑ ΚΟΙΤΑΧΤΕ, ΠΗΔΙΟΜΑΣΤΕ!» φορώντας ένα πονηρό χαμογελάκι που θα ζήλευε και ο Τζίμης Πανούσης. Κλείνει παρένθεση.

Αυτό που περιέγραφε ο καλός αυτός καθηγητής Χημείας είναι αυτό που κάνουν οι σημερινοί θλιβεροί δημοσιογραφίσκοι, ειδικότερα στην εποχή της κρίσης και ειδικότερα στον αθλητισμό που εκ των πραγμάτων είναι από τα χόμπι, άρα και λιγότερο σημαντικά, της ζωής. «ΕΓΩ ΤΑ ΠΑΙΡΝΩ ΑΠ' ΑΥΤΟΝ», «ΕΜΕΝΑ ΟΜΩΣ Ο ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΩ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΝΤΑΒΑΤΖΗ».

Η Φωσάρα λοιπόν άνηκε σε άλλη εποχή. Προφανώς Ολυμπιακή εφημερίδα (αλλιώς δεν θα την ξε-κοκκάλιζε (σ'αγαπάμε Πρόεδρε) ο mr.grieves) που όμως έθετε τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Αυτή η ισορροπία που κατάφερνε την έφερνε σε ακόμα μεγαλύτερη αντίθεση με τον εσμό των σφουγγοκωλάριων που άρχιζε να κατακλύζει τα μέσα. Με το Φως πρωτίστως διάβαζες και μετά εξέφραζες γνώμη. 

Πού θέλω να καταλήξω με αυτή την αποθέωση όμως της Φωσάρας; Ίσως ο πιο ιδιαίτερος αρθρογράφος απ΄όλη την ομάδα ήταν ο Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης. Τόσο ιδιαίτερος που σύντομα συνειδητοποίησα ότι υποστήριζε την ΑΕΚ. Παρ'όλ'αυτά είχε μια στήλη -που πρέπει να υπήρχε από την εποχή της εκστρατείας στον Σαγγάριο- με τίτλο «Από το Α ως το Ω» σε μια κατά τα άλλα Ολυμπιακότατη εφημερίδα. Εντάξει, προφανώς υπεύθυνος γι'αυτό ήταν ο θρυλικός εκδότης της εφημερίδας Θόδωρος Νικολαΐδης. Και πάλι όμως, ήταν μια υπέρβαση που στη συνέχεια έγινε παράδοση.

Άλλωστε το Φως βασίστηκε σε παραδόσεις. Έθεσε τους δικούς του κανόνες που αποδείχτηκαν διαχρονικοί και ας ήταν παλαιολιθικό από γραφιστικής και χρηστικής απόψεως. Και πως να μην ήταν διαχρονικοί; Ένα ζεστό πρωϊνό του Ιουλίου στα τέλη της δεκαετίας του  '90 ο mr.grieves έβαλε τα παγάκια στο αναψυκτικό του και ανέβηκε στην ταράτσα (που αργότερα θα γινόταν αυθαίρετο κτίσμα και ακόμα αργότερα θα τακτοποιούνταν με τον 4178), κάθισε στην πλαστική καρέκλα αγορασμένη από τους γύφτους (τότε τους λέγαμε με την politically incorrect ονομασία τους) και άπλωσε την Φωσάρα για να ξε-κοκκαλίσει (Πρόεδρε είσαι ο πατερούλης μας) το ρεπορτάζ του Κώστα Νικολακόπουλου. Τότε σκέφτηκε τον πατέρα του να διαβάζει την Φωσάρα κατά τη διάρκεια της Χούντας και από μέσα να κρύβει την Αυγή. Και μετά σκέφτηκε τον παππού του να διαβάζει τη Φωσάρα στο διάλειμμά του, απ' όταν έριχνε τα μπετά στο οικόπεδο που είχε καταπατήσει για να χτιστεί στο μέλλον αυτή η τριώροφη πολυκατοικία στης οποίας την ταράτσα έμελλε να κάνει ηλιοθεραπεία ο εγγονός του.

Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της διαχρονικότητας λοιπόν ήταν η στήλη του Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη «Από το Α ως το Ω» που ήταν απ' όλες τις απόψεις ένα καταπληκτικό επίτευγμα. Σχεδόν από τις μέρες που ο Μιλτιάδης Γουλιμής έφαγε την έδρα του Χαριλάου Τρικούπη, σε καθημερινή βάση ο Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης σχολίαζε την αθλητική και όχι μόνο επικαιρότητα σε 24 παραγράφους που ξεκινούσαν η κάθε μια από το αντίστοιχο γράμμα της αλφαβήτου. Πραγματικά απίστευτο κατόρθωμα.

Με θλίψη μάθαμε ότι πριν ένα-δύο χρόνια ο Κωνσταντουδάκης διέκοψε τη συνεργασία του με τη Φωσάρα. Ίσως έπαιξε ρόλο ο θάνατος του εκδότη και ιδρυτή Θόδωρου Νικολαΐδη. Σημασία έχει ότι τελευταία φορά που είδαμε τη στήλη είχε μεταφερθεί στο διαδίκτυο. Ακόμη περισσότερη θλίψη νιώσαμε όταν ακούσαμε ότι ο άνθρωπος είχε πρόσφατα κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει η ζωή του. 

Προς τιμήν του λοιπόν η επόμενή μας ανάρτηση θα είναι στα πρότυπα του θρυλικού «Από το Α ως το Ω», προφανώς όμως με μουσική θεματολογία (σε ένα μεγάλο ποσοστό τουλάχιστον).

Tweet

If you can go through day to day without the fear of violence/ Count that up

Τα δύο αδέλφια, από το Sunderland (κρατήστε το αυτό), με μια εναλλαγή δύο-τριών νοτών βρίσκουν τη μαγεία στην απλότητα. Το "Count it Up" από τον καινούργιο τους δίσκο είναι ένα earworm, όπως θα έλεγαν και στην πατρίδα τους, με επιρροές βαριών '80s και συνθετικής ποπ που αν ήταν λίγο πιο συνθετική θα δούλευε σε εργοστάσιο ρούχων σε κάποιο φτωχό χωριό της Κίνας (κρατήστε το και αυτό) και πλαστικών drums με πολύ ανεβασμένη ένταση στο μιξάρισμα.

Πίσω από το κομμάτι κρύβονται οι αληθινοί στίχοι του David Brewis που το ξεχωρίζουν από τον σωρό των απλά καλών ραδιοφωνικών τραγουδιών. Επηρεασμένος από το Βrexit, ο Brewis αναρωτιέται τι πήγε στραβά στην ιδιαίτερη πατρίδα του το Sunderland που ήταν από τις πρώτες με μεγάλη και ευρεία νίκη του Leave. Προσεγγίζει το θέμα χωρίς τον σνομπισμό του οποίου συχνά πέφτει θύμα η σπουδαγμένη μεσαία τάξη προς το φτωχότερο εργατικό παραγωγικό δυναμικό (εδώ κολλάει το φτωχό χωριό της Κίνας), αλλά με ειλικρινή τρυφερότητα και απογοήτευση που σου βυθίζει το στομάχι. Συναισθήματα που έχουμε αισθανθεί πολλές φορές κι εμείς τα τελευταία χρόνια με την περίφημη κρίση στον καιρό των μνημονίων, είτε πράσινων, είτε μπλε, είτε ροζ.

Είναι το συναίσθημα που ξαφνικά κοιτάς γύρω σου και αναρωτιέσαι «Πότε γέμισε η γειτονιά μου με φασίστες;» ή διαπιστώνεις «Η ευαισθησία μας, η ανθρωπιά μας και η περίφημη ελληνική φιλοξενία εξαντλούνται τη στιγμή που αρχίζει να αδυνατίζει το πορτοφόλι». Όχι, στην Ελλάδα δεν θα σου δώσει κάποιος χείρα βοηθείας στη μέση του δρόμου για να δει αν είσαι καλά. Ή τελοσπάντων δεν είναι πιθανότερο να συμβεί κάτι τέτοιο απ' ότι σε άλλες χώρες.

Αυτό το σοκ της συνειδητοποίησης περιγράφουν οι Field Music που στο συγκεκριμένο κομμάτι απαριθμούν τους λόγους που θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες για τη ζωή μας εν έτει 2018. Όμως στην αδιαμφισβήτητη άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου και του προσδόκιμου ζωής ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξεως εμείς απαντάμε με Brexit, Donald Trump, Nigel Farage, ακροδεξιά και Πάνο Καμμένο and friends. Κοινώς παίρνουμε το κεφάλι της προόδου, το κοπανάμε στη λεκάνη και στη συνέχεια την κατουράμε λιπόθυμη όπως θα έλεγε και κάποιος δημοσιογράφος.

(Μπαμπάς Brewis: Πάρτε τη μπατανόβουρτσα να βάψετε κανά σπίτι γιατί με αυτά τα μπλιμπλίκια θα κάνετε το σκατό σας παξιμάδι)

Tweet

It’s tough to become a grown up/ Put it off while you can

Το τρίμηνο που μας πέρασε εμφανίστηκαν όχι μία, όχι δύο αλλά τρεις κυκλοφορίες από μια μπάντα που «ενηλικιώθηκε» πια συμπληρώνοντας 20 και πλέον χρόνια καριέρας. Οι Σκωτσέζοι Belle and Sebastian - η παρέα του Stuart Murdoch- για τη συνέχεια του εξωστρεφούς Girls in Peacetime... του 2015 επέλεξαν να μας προσφέρουν τρία διαφορετικά EP για όλα τα γούστα των φιλάθλων που τους υποστηρίζουν. Μέσα σε αυτά τα μίνι άλμπουμς, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν ως ένα με τίτλο How to Solve Our Human Problems, parts 1 - 3, παρουσιάζουν μια επιλογή τραγουδιών που πατάει στις γνωστές συχνότητές τους.

Είναι ακόμα αυτοί οι ρομαντικοί τύποι που ονειροπολούν μέρα μεσημέρι και γίνονται ένα με το φόντο. Αυτή τη φορά όμως οι πένες τους καπνίζουν από τη μάχη της συνειδητοποίησης του χρόνου που έρχεται και φεύγει. Το βασισμένο στο όμποε και ήδη κλασσικό "I'll Be Your Pilot" είναι ένα εσωστρεφές κομμάτι που το διαπνέει ένας αέρας ξεπεσμένης αριστοκρατίας. "Grabbing for what is owed you/ Crying for what is gone/ Playing the game to look and feel and think the same/ As your next child" γράφει ο Stuart Murdoch σαν άλλος Exupéry.

Η χαμένη αθωότητα και η ενηλικίωση του πάλαι ποτέ twee-pop φαίνεται και σε άλλα σημεία, όπως στο "We Were Beautiful". Εδώ, όπως παλιά, σηκώνονται ντροπαλά από το τραπέζι τους και χορεύουν κουνώντας ελαφρά τους ώμους προσέχοντας να μην ενώσουν τα μάτια τους με αυτό το κορίτσι/αγόρι στο μπαρ της pub. "We were beautiful before this went down/ We were beautiful before the years came/ And turned it upside down/ We were beautiful before we got wise". Ίδιο συναίσθημα, απλώς το αγόρι/κορίτσι έχει μερικές ρυτίδες παραπάνω.

Όμορφη συλλογή τραγουδιών, που μπορεί να μη φτάνει την πρώτη τους συλλογή παλιών και νέων κομματιών (το εξαιρετικό Push Barman to Open Old Wounds) εντούτοις μοιάζουν να ξεπερνάνε το ότι βρέθηκαν από ταπεινά χαμομηλάκια να συγκαταλέγονται πλέον στους μεσήλικες της αγγλικής μουσικής. Μπορεί να μας απογοήτευσαν με τον προηγούμενό τους δίσκο, φαίνεται όμως να κατάλαβαν πως η ζωή ξεκινά στα δεύτερα -άντα.

Από πάνω και από τα αριστερά προς τα δεξιά: Ολική οδοντοστοιχία (μασέλα),
τριχόπτωση, οστεοπόρωση, στυτική δυσλειτουργία, εμμηνόπαυση, καταρράκτης

Tweet

House of Woodcock

Τα τελευταία 10 χρόνια για το some beans οι ταινίες του Paul Thomas Anderson είναι μια ιεροτελεστία. Ειδικότερα η παρακολούθησή τους για πρώτη φορά στο σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας αποτελεί μια ικανοποίηση με την οποία αισθάνεσαι ότι κακομαθαίνεις τον εαυτό σου. Είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της παλιομοδίτικης έννοιας που αναφέρεται ως «Η μαγεία του κινηματογράφου», ό,τι και αν σημαίνει αυτό.

Ταινίες χορταστικές σε νοήματα που δημιουργούν διακλαδώσεις σχολιασμού αργότερα την ώρα του καφέ. Φωτογραφία χαρακτηριστική με έντονα πατημένες χρωματιστές γραμμές και αποτυπωμένες παραστάσεις βαθιά χαραγμένες στο υποσυνείδητο του σύγχρονου κινηματογράφου. Και βέβαια από την εποχή του There Will Be Blood η μουσική συνοδεία του Jonny Greenwood φτιάχνει έναν συμπρωταγωνιστή που αφηγείται τις εκάστοτε ιστορίες με νευρωτική και δυσοίωνη διάθεση με επιρροές από Penderecki (There Will Be Blood), με μεγαλοπρεπή κλασσικισμό  (The Master), με χαλαρό ποτ πουρί από Can έως Minnie Riperton (Inherent Vice) και εσχάτως με τακτοποιημένες αλλά θαλερές ενορχηστρώσεις (Phantom Thread).

Αφορμή για το παρόν κείμενο είναι το soundtrack του Jonny Greenwood για την πιο πρόσφατη ταινία του P.T. Anderson στην οποία η παρουσία της μουσικής είναι κάτι παραπάνω από σημαντική στη διήγηση μιας ανορθόδοξης αλλά τελικά βαθύτατα ρομαντικής ιστορίας. Δεν θα πούμε κάτι παραπάνω για το ανατρεπτικό σενάριο. Έτσι και αλλιώς δεν είμαστε -ακόμα- κινηματογραφικό blog. Αυτό που θυμόμαστε πάντως είναι να μένουμε καρφωμένοι στην οθόνη με -κυριολεκτικά- ανοιχτό το στόμα προσπαθώντας να απορροφήσουμε το δηλητηριώδες, σαν μανιτάρι του δάσους, νέκταρ οπτικής και ηχητικής αλληλουχίας.

Στο σπίτι, οι ακροάσεις του soundtrack αποκτούν έναν άλλον χαρακτήρα. Στην αρχή προσπαθείς να ανασύρεις τους ήρωες της ταινίας και τις σκηνές που ντύνονται από το κάθε κομμάτι. Σύντομα όμως απλά χάνεσαι στα επώδυνα όμορφα μονοπάτια με τα μεγάλα πολύχρωμα έγχορδα και τις πλούσιες παρτιτούρες. Με δύο εξαιρέσεις. Στο "Never Cursed" δεν μπορείς να ξεχάσεις τη στοιχειωμένη, παρότι φαινομενικά απλή στη σύλληψή της, τοποθέτηση των χαρακτήρων, που δεν είναι παρά μια πνευματική τελετή με το βλέμμα στο υπερπέραν. Εξάλλου, το "Phantom Thread III" θα είναι για πάντα η ατάκα της κομψής κυρίας στην έβδομη δεκαετία της ζωής της μετά το τέλος της ταινίας («πρέπει να κάνεις ό,τι χρειάζεται για να δουλέψει η σχέση σου»).

Ίσως η καλύτερη συνεργασία που γεννήθηκε μέχρι στιγμής από το (κατα ομολογία του Jonny Greenwood) «ελαφρώς αηδιαστικό bromance» μεταξύ των δύο ανδρών.

"I was never a breast man, anyway"

Tweet

Things we lost in the fire

Το καινούργιο κομμάτι των Wooden Shjips ονομάζεται "Staring At The Sun" και προετοιμάζει το έδαφος για την κυκλοφορία του επόμενου τους δίσκου τον Μάιο με τίτλο V. 

Φωτιές να σιγοκαίνε και σπίθες να ξεκολλάνε και να χάνονται στον βραδινό αέρα μας κάνει να φανταζόμαστε αυτό το κομμάτι και πράγματι το συγκρότημα εμπνεύστηκε από τις φωτιές που κατέκαψαν τα βορειοδυτικά της Αμερικής το περασμένο καλοκαίρι.

Εύκολα όμως ξεχνάς τις δυσάρεστες θεματικές χροιές για το πιο κοντινό σε ευχάριστη νάρκωση - μέσω αναθυμιάσεων- κομμάτι που ακούσαμε μέχρι στιγμής το 2018. Σε αυτά τα επτάμιση λεπτά σε πρώτη φάση χάνεις σταδιακά τον έλεγχο των άκρων σου. Στη συνέχεια ξεχνάς τι έκανες και αρχίζεις να χαζεύεις τον λεκέ στο γραφείο προσπαθώντας να θυμηθείς πότε εμφανίστηκε πρώτη φορά. Αυτό διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα αλλά χαμένος στην κιθαριστική και αργή ψυχεδέλεια που τριγυρίζει το κεφάλι σου νομίζεις πως πέρασαν 30 λεπτά.

Στο τέλος επανέρχεσαι στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα πασπαλισμένη και σιωπηλή σαν καλυμμένη από στάχτες.

Zji Zji Top

Tweet

The perfect crime that I'll commit/ Is loving you despite all of it

Δύο δυνατές επιστροφές είχαμε τον τελευταίο μήνα που μας πέρασε. Η Karen O και οι Eels του Mark O. Everett έλειψαν, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, από τα μουσικά δρώμενα. H μεν Karen μετά από τον πρώτο της προσωπικό δίσκο το 2014 γέννησε το πρώτο της παιδί που το ονόμασε Django. Ας το σκεφτούμε λιγάκι αυτό....

Οι Eels από την άλλη δεν είναι ούτε ιδιαιτέρως παραγωγικοί (για τα δεδομένα τους) τη δεκαετία που διανύουμε ούτε ιδιαίτερα ορεξάτοι. Έλειψε από τα μάτια τους η πείνα, αλλά το πρώτο single "The Deconstruction" -ένα φαινομενικά γαλήνιο αλλά στο βάθος εξαιρετικά νευρωτικό κομμάτι, με τα πανέμορφα ανατολίζοντα έγχορδα να το σκίζουν στη μέση- του επερχόμενου ομώνυμου δίσκου μας κάνει να πιστεύουμε ότι ακονίζουν τα μαχαιροπήρουνά τους.

Η Karen O, απ' όσο ξέρουμε, δεν ετοιμάζει δίσκο, αλλά συνεργάστηκε επιτυχημένα με έναν από τους νέους αγαπημένους του ελληνικού ραδιοφώνου, τον Michael Kiwanuka, τραγουδώντας και συνθέτοντας το "Yo! My Saint" που συνοδεύει  το σποτάκι για τη νέα κολεξιόν της εταιρείας μόδας &*@#&$ (δεν έχουμε πληρωθεί για να κάνουμε διαφήμιση, γι'αυτό και η λογοκρισία). Η ερμηνεία της ευάλωτη, ανάμεσα στη φθορά και την αφθαρσία, ενώ από πίσω λεπτοκαμωμένα και διακριτικά έγχορδα σηκώνουν τις μύτες τους για να φανούν στη φωτογραφία. Στα χνάρια του Crush Songs (2014) αλλά πιο ολοκληρωμένο.

♫ Jumbo και η λιστα η σχολική θα'ναι πούπουλο στους ώμους ♫

Tweet

Let your Dogtooth Grow

 Ναι, Ρόδον θ'ακούγαμε και εμείς αν είχαμε γεννηθεί τότε

Οι Orielles (μετάφραση: Οριέλες) είναι ένα τρίο μουσικών από το Halifax της Αγγλίας. Δύο αδελφές και ο κολλητός τους με τον οποίο -όπως μας πληροφορεί η εταιρεία τους Heavenly Recordings-γνωρίστηκαν σε κάποιο πάρτι. Σημαντική πληροφορία.

Τα νέα αυτά ταλαντούχα, παιδιά στο τέλος αυτής της εβδομάδας κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο Silver Dollar Moment και αν είναι ένδειξη το πρώτο single του δίσκου "Let Your Dogtooth Grow" θα βιαστούμε να το βάλουμε στην playlist μας.

Το κομμάτι που αναφέρουμε μας πρόσφερε στο τέλος της περασμένης χρονιάς ένα όμορφο τετράλεπτο '90s εναλλακτικού ροκ που δεν χάνει ούτε παλμό με τα κολλητικά του ρεφρενάκια, τις καθαρές γκαζωμένες κιθάρες που δεν πολυλογούν και τα απαραίτητα, για κάθε συγκρότημα με γυναικεία φωνητικα με έμπνευση την Kim Deal και τους Lush, "ahhhhh" και "ohhhh".

Αν μαζί με τους Shame καβαλήσουν το κύμα της μίνι αναβίωσης των '90s (made in England σ'αυτήν την περίπτωση) απομένει να το δούμε. Εμάς ήδη μας έχουν κερδίσει πάντως.

Tweet

2017:Μουσικά άλμπουμ

Τα αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2017

15. Public Service Broadcasting - Every Valley

Το Λονδρέζικο τρίο συνεχίζει τις θεματικές βραδιές. Στον προηγούμενο δίσκο ασχολήθηκε με τον αγώνα για την κατάκτηση του διαστήματος από τον άνθρωπο (τρομάρα μας). Το 2017 το αντικείμενο ήταν η βιομηχανία εξόρυξης στην Ουαλία και πιο συγκεκριμένα η άνοδος και η πτώση της. Στα πλαίσια αυτά φώναξαν, εκτός της Tracyanne Campbell, τον πλέον ειδικό για τα Ουαλικά θέματα James Dean Bradfield. Σα να κάνεις αφιέρωμα στη Στυλίδα. Ε, θα φωνάξεις και τον Απόστολο Γκλέτσο. Τα δύο κομμάτια με τους guest stars ήταν από τα πιο άμεσα κολλητικά της καριέρας τους, ενώ στα υπόλοιπα επικεντρώθηκαν στο πολύ σοβαρά τους κιθαριστικά ορχηστρικά. Αυτό που κάνουν οι Public Service Broadcasting παραμένει πρωτότυπο. Soundtrack χωρίς εικόνα, με το μυαλό και τις πληροφορίες να γεμίζουν τα κενά.

14. Alvvays - Antisocialites

Δεύτερος δίσκος της καναδικής indie pop/ dream pop μπάντας και σίγουρα πολύ καλύτερος από τον πρώτο (το "Marry me Archie" ήταν ένα αρκετά μισητό άκουσμα στα αρχηγεία του Some Beans). Προπονήθηκαν, συγκεντρώθηκαν, έκαναν περισσότερες πρόβες και τελικά εκτός από το ότι έγραψαν καλύτερα τραγούδια ακούγονται σφιχτοί και καλοκουρδισμένοι. Η γοητευτική παιδική αφέλεια της φωνής της Kerri MacLellan μας πηγαίνει μια περιπετειώδη βόλτα σε ένα βαγονάκι που το σπρώχνει ο συμμαθητής μας και οι κιθάρες, ειδικότερα στο πρώτο μισό του δίσκου, προσθέτουν πολύ όμορφα μελωδικά στοιχεία. Μπορεί να βάλαμε στα αγαπημένα μας κομμάτια της χρονιάς το "Not my Baby" αλλά αναγνωρίζουμε ότι αδικήσαμε το "Dreams Tonite", ένα -τουλάχιστον- ισάξιο εφηβικό Άρλεκιν.

13. Grizzly Bear - Painted Ruins

Περισσότερο υποτονικοί απ' ότι θα θέλαμε (περίεργη επιλογή το "Wasted Acres" για εναρκτήριο του δίσκου). Γρήγορα ευτυχώς στρώνει το πράγμα όταν ξεκινούν οι συνθέσεις του Ed Droste. Βλέπετε, οι Grizzly Bear συνεχίζουν το ιδιαίτερο παιχνίδι τους με το να εναλλάσσουν τα κομμάτια που έχουν γράψει δύο εξαιρετικοί σύγχρονοι τραγουδοποιοί, ο Droste και ο Daniel Rossen. Την συνοχή που μπορεί να κινδυνεύσει σε αυτήν την περίπτωση εξασφαλίζει να τη διατηρήσει ο πολυρρυθμικός ντράμερ Christopher Bear. Στο τέλος όμως τα "Three Rings", "Losing All Sense", "Mourning Sound" και "Neighbors" είναι κλασσικοί αγαπημένοι Grizzly Bear. Όλα συνθέσεις του Ed Droste. Διόλου τυχαίο.

12. Slowdive - Slowdive

20 χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, ο τέταρτος -ομώνυμος- δίσκος τους μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο με ένα ουσιαστικό: βουτιά. Βουτιά σε μια δίνη μελωδικού shoegaze τυλιγμένοι με μια κουβέρτα αιθέριων φωνητικών της Rachel Goswell. Το καλοκαίρι του 2016, σε ένα περίφημο Release Festival, με ένα lineup που έρχεται μια φορά στα 10 χρόνια, ξεκίνησαν ένα ηλιόλουστο απόγευμα να γυρίζουν το χρόνο πίσω χωρίς να χάνουν ούτε νότα. Ο Neil Halstead βρισκόταν κι εκείνος σε top φόρμα και χαιρόμαστε που αυτή η όρεξη που μας έδειξαν εκείνη τη μέρα μετατράπηκε σε έναν όμορφο δίσκο με σταθερά υψηλή ποιότητα. και highlights το "Sugar for the Pill", το "Star Roving" και το απαραίτητο ξέσπασμα "Go Get It".

11. Moses Sumney - Aromanticism

Όνομα και πράγμα ο δίσκος αυτού του πρωτοεμφανιζόμενου νεαρού. Αθεράπευτα ρομαντικός, σκίζει την καρδιά του από το στήθος του και μας την προσφέρει στο πιάτο με τη συνοδεία απαλών εγχόρδων και αρωματικών κεριών. Ιδιαιτέρως τρυφερός αν σκεφτεί κανείς ότι είναι το ντεμπούτο του μπορεί να σε τρομάξει στην αρχή με τις μεγάλες και γενναιόδωρες χειρονομίες του αλλά σύντομα συνηθίζεις το πουπουλένιο κρεβάτι όπου σε ξαπλώνει με το φαλσέττο του για 35 μεθυστικά λεπτά. Η στιγμή του δίσκου που σου παίρνει την ανάσα είναι από το "Doomed" στο "Indulge me" όπου χάνεσαι μέσα σε πυγολαμπίδες και βρύσες από σοκολάτα να τρέχουν. Σχεδόν λιγωτικό.

10. The Horrors - V

Μηχανικός και ρυθμικός δίσκος φτιαγμένος από χέρια ανθρώπινα και ξασμένα μακριά μαλλιά. Σε αυτόν τον δίσκο αποπνέουν μια σιγουριά για το τι θέλουν να κάνουν. Όταν θέλουν προσθέτουν υπερβολικά στη μουσική τους (lazer, κλαπατσίμπαλα, ακόμα και κρωξίματα σπάνιων άλμπατρος μπορεί να ακούσει κανείς) ενώ κατά βούληση αμέσως μετά φτιάχνουν μια σφιχτή και περιχαρακωμένη μελωδία χωρίς να ακούγονται κυκλοθυμικοί. Ο δίσκος δεν βασίζεται στα σπουδαία κομμάτια του και στα singles που θα κάνουν το χρήμα να βρέχει πάνω από το κεφάλι τους, αλλά στηρίζεται στο σύνολό του και στην ομαδικότητά του.  Σαν ομάδα που ξέρει τι θέλει στο γήπεδο, που λένε και οι ποδοσφαιρικοί.

9. Laura Marling - Semper Femina

28 χρονών,με 6 δίσκους στην πλάτη της και συνεχώς σε ανοδική πορεία από άποψη συνθέσεων. Σε κάνει να σκέφτεσαι τι είχες κάνει στην ηλικία της και τι κάνεις σήμερα στη ζωή σου και να μελαγχολείς. Μετά ακούς και τη μουσική της και μελαγχολείς (γλυκά αυτή τη φορά) περισσότερο. Δεν είναι ακόμα το αριστούργημα που μπορεί κάποτε να μας προσφέρει αλλά σίγουρα είναι το αγαπημένο μας άλμπουμ από την συγκεκριμένη. Ο τίτλος προέρχεται από τον ποιητή Βιργίλιο και περιγράφει την γυναίκα ως ον με ρευστή γνώμη και ύπαρξη, με αποτέλεσμα να εξελίσσεται και να κάνει τον κόσμο να γυρνάει γρηγορότερα, προσθέτω εγώ. Είναι ένας θηλυκός δίσκος -όσο αδόκιμο και αν ακούγεται αυτό- που η δύναμη του φαίνεται όταν η Laura Marling ανατρέπει τους ρόλους και τα στερεότυπα και κάνει τα δικά της, αυτή και η κιθάρα της. Εκτός από το "Soothing" που ξεκινήσαμε να ακούμε από το 2016 επιβάλλεται να αναγνωριστεί το "Don't Pass Me By" ως μια από τις πιο κινηματογραφικές μουσικές στιγμές της χρονιάς.

8.This Is The Kit - Moonshine Freeze

Χρόνια τώρα ακούγονται ψίθυροι για το σχήμα της Βρετανής Kate Stables. Ξεκίνησε να παίζεται από τους περισσότερους dj's του BBC6 και σιγά σιγά άρχισε να στηρίζεται από τα μεγάλα περιοδικά αλλά και γνωστούς μουσικούς του χώρου φθάνοντάς τους να κάνουν support -μεταξύ άλλων- στους National και τη Sharon Van Etten. Ο τρίτος δίσκος των This Is The Kit ήταν αυτός που θεωρήθηκε ότι τους έβγαλε ακόμα περισσότερο στην επιφάνεια ενώ φέτος επέστρεψαν με το τέταρτό τους LP σε παραγωγή για μια ακόμη φορά του John Parish. Η φωνή θυμίζει την Shara Worden, αν και σε αντίθεση με την My Brightest Diamond που πετάει σε έναν νεραϊδόκοσμο, η ερμηνεία της Stables είναι βαθιά ριζωμένη και συνδεδεμένη με τη γη. Ο ήχος τους ένα διακριτικό μελωδικό εναλλακτικό ροκ με πινελιές αφρικανικής folk. Στο πρώτο single του δίσκου "Hotter Colder" (που μας τους έμαθε)  προσθέτουν μια πινελιά από τρομπέτες στην γνωστή και αγαπημένη φόρμα του πιασάρικου ροκ τριαμισάλεπτου.  Καθαρή φωνή, καθαρές μελωδίες και καθαρή εντολή αυτοδυναμίας.

7. Nadine Shah - Holiday Destination

Μια υπενθύμιση ότι η ιδέα των άλμπουμ παραμένει επίκαιρη. Όταν μάλιστα τα κομμάτια συνδέονται από μια αόρατη και ευαίσθητη κλωστή τότε ακόμα καλύτερα. Η Nadine Shah τολμάει να πειραματιστεί μουσικά πάνω στη ροκ, βάζοντας ανατολίτικους ρυθμούς και jazz ζαλάδες, αλλά τολμάει και να μιλήσει. Έχοντας ασχοληθεί με αρκετά ταμπού θέματα (ψυχική υγεία, μεταναστευτικές ροές) ξεφεύγει από τα στερεότυπα των καλλιτεχνών που αιωρούνται πάνω από τους υπόλοιπους κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους και που για το μόνο που επιτρέπεται δια να ομιλούν είναι το περιβάλλον και η -έτσι και αλλιώς δεδομένη- ανάγκη για την προστασία της φύσης. Βάλτε και μερικά αγαλματάκια του Βούδα και δημιουργείται το ανατριχιαστικό σκηνικό. Η Nadine Shah λοιπόν είναι αληθινό κορίτσι με απλές ανάγκες. Θέλει να μας κάνει να σκεφτούμε αλλά και να ξεδώσουμε με την ανυπότακτη μουσική της. Πιστεύουμε πως είναι κάτι παραπάνω από άλλη μια «νέα Pj Harvey»

6. Four Tet - New Energy

Σε δαιμονιώδη φόρμα βρίσκεται ο Kieran Hebden στους τελευταίους του δίσκους. Ίσως αυτό να οφείλεται στην αλλαγή του πως προσεγγίζει τη μουσική βιομηχανία από την αρχή της δεκαετίας που διανύουμε και το ταξιδιάρικο There is Love in You (2010) που ολοκλήρωσε τη συνεργασία του με την Domino. Από τότε τα άλμπουμ του τα κυκλοφορεί στην ολόδική του Text Records και δεν χρειάζεται να υπακούει στον κύκλο «κυκλοφορώ έναν δίσκο - κάνω προώθηση - κάνω tour - περιμένω με αγωνία τα charts» και με ό,τι αυτός συνεπάγεται. Το New Energy είναι μια ζεστή και φωτεινή ακρόαση, με ομιχλώδη τμήματα που δεν σου υπαγορεύει να τα ξεπεράσεις αλλά να τα αγκαλιάσεις και αυτά. Το "Daughter" σε μεταφέρει στη γωνία του μυαλού σου που προσπαθείς να την αναμοχλεύεις όταν θες να θυμηθείς την ομορφιά και την απλότητα της ζωής ενώ το "Lush" είναι μια ρυθμική πεταλούδα που θα μπορούσε να βρίσκεται στο κλασσικό Rounds (2003). Ένθα ουκ εστί πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός.

5. The National - Sleep Well Beast

Εμπνευσμένο ακούγεται σε αυτόν τον δίσκο το συγκρότημα από το Σινσινάααατιι. Το μικρό διάλειμμα τους έκανε καλό και μπόρεσαν να μας προσφέρουν πιασάρικα rock singles όπως το " Day I Die" και το "The System Only Dreams in Total Darkness". Το ευαίσθητο πιάνο και το μεθυσμένο μουρμουρητό του Matt Berninger στο "Empire Line" διακόπτεται από κοφτερές κιθάρες που σκίζουν το μελωδικό στρώμα στο οργισμένο "Turtleneck" όπου ακούγονται (επιτέλους;) αγνώριστα πρωτόγονοι. Βέβαια πέφτουν και στα πατώματα στα "Born to Beg" και "Carin at the Lliquor Store" ενθυμούμενοι τις αναφορές σε πρώιμους Tindersticks. Μετά από καιρό οι National ικανοποιούν και τους καινούργιους ακροατές εκτός από τους πολυάριθμους πλέον οπαδούς τους.

4. St. Vincent - Masseduction

Επιστροφή στη φόρμα για την Annie Clark μετά το έτσι-κι-έτσι ομώνυμο άλμπουμ του 2014. Το βασικό της επίτευγμα είναι ότι προσπαθεί - και καταφέρνει-  να κάνει πιο «οικουμενικό» τον δίσκο της. Όχι τυχαία η συνύπαρξη της γκλαμουριάς του Λος Άντζελες με το διανοουμενίστικο κυριλέ της Νέας Υόρκης.

Εδώ κάθε κομμάτι έχει να διηγηθεί μια διαφορετική ιστορία, κυρίως για τον έρωτα σαν συναίσθημα αλλά και σαν βίτσιο, ενώ η μουσική πηδάει από τα παρανοϊκά οργιαστικά ("Pills", "Sugarboy"και "Fear the Future") σε ευαίσθητες αφιερώσεις ("Happy Birthday, Johnny", "New York", "Slow Disco"). Αν ήταν νουβέλα θα είχε πολύ σεξ και ντροπιαστικές καταστάσεις, σωματικά υγρά σε μαύρα δερμάτινα ρούχα και τρυπημένα από τσιγάρο καλσόν, κόκκινα μάγουλα από ντροπή και πόθο που δεν μπορεί να τιθασευτεί ούτε και μπροστά στα αδιάκριτα βλέμματα. Μια αναπόδραστη αμαρτία.

3. Ride - Weather Diaries

Όπως οι Suede το 2016, έτσι και το 2017 οι Ride μας υπενθύμισαν ότι τα γέρικα σκυλιά μπορούν να εντυπωσιάσουν χωρίς να μάθουν καινούργια κόλπα. Αρκεί να έχουν τόσο δυνατές συνθέσεις ώστε να μην αισθάνονται μειονεκτικά σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν. Το «ένδοξο» βέβαια, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή, είναι πολύ σχετικό. Γενικότερα άγνωστοι στην Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο, οι Ride ήταν από τους πρωτοπόρους της shoegaze. Δηλαδή φέξε μου και γλίστρησα για τους ακροατές που δεν είναι Βρετανοί ή όσους δεν παρακολουθούν στενά. Μετά τη διάλυση της κοινής τους πορείας ακολούθησαν ξεχωριστούς υπόγειους δρόμους. O τρομακτικός κιθαρίστας Andy Bell συνεργάστηκε στους Oasis και τους Beady Eye με τον τρομπακτικό Liam Gallagher, ενώ ο ηγέτης Mark Gardener κατέληξε να παίζει μεταξύ συγγενών και φίλων στο Rodeo (δεν ξεχνάμε ότι η uptight ζήτησε σε email το "Unfamilliar" και η πρότασή της ικανοποιήθηκε πλήρως από τον τραγουδοποιό εκείνο το βροχερό βράδυ της 2ας Νοεμβρίου του 2009). Σκεπτόμενοι το "Unfamilliar", το "Vapour Trail" ή το "Leave Them All Behind" για παράδειγμα ίσως καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει κάτι τόσο καλό στο Weather Diaries. Σαν σύνολο όμως η κυκλοφορία του 2017 είναι στους τοπ δίσκους τους καθώς έχουν μαζέψει εμπειρία και αγάπη χρόνων και την απελευθερώνουν με την ένταση και την ορμή που αρμόζει σε κάποιον που είχε ραμμένο το στόμα του για 22 χρόνια. Καλώς τους βρήκαμε και πάλι.

2. Fleet Foxes - Crack-Up

Αν δεις τις βαθμολογίες του δίσκου από το σύνολο του τύπου θα θεωρήσεις ότι είναι ένας ακόμα καλός δίσκος της μπάντας από το Seattle με τα πολλά μπες-βγες στα μέλη της. Ειδικότερα όμως υπήρξε αρκετή γκρίνια. Κάποια πράγματα δεν έγιναν κατανοητά και κάποια δεν εκτιμήθηκαν. Εμείς από την άλλη το καταλάβαμε (μπορεί να είμαστε πιο έξυπνοι, τι να κάνουμε;) και μας άρεσε ιδιαιτέρως και τόσο ώστε, εδώ στα αρχηγεία μας, να τον θεωρούμε ως τον καλύτερο και πιο ώριμό τους δίσκο.

Ενώ μετρούν αισίως σχεδόν 10 χρόνια ύπαρξης, βρισκόμενοι σε μια ηλικία που θα έπρεπε να στύβουν την πέτρα και να φτιάχνουν το όνομά τους, έχουν να παρουσιάσουν μόλις τρεις δίσκους. Και μάλιστα πέρασαν 6 χρόνια από τον προηγούμενό τους. Είναι προφανές ότι κάτι δεν δουλεύει καλά στο εργοστάσιό τους. Και δε νομίζουμε να είναι μόνο θέμα τελειομανίας Πάμε παρακάτω όμως.

Το πολυαναμενόμενο Crack-Up είναι από τα πιο φιλόδοξα άλμπουμ της χρονιάς, με τις ηλιόλουστες μέρες των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας να έχουν περάσει και να έχουν αντικατασταθεί από αλληγορικές αναζητήσεις και επικά κομμάτια που κρύβουν μέσα τους δύο και τρεις αλλαγές στην μελωδία και το ρυθμό. Κα, Ένα σύνολο κομματιών που έχει τελειοποιηθεί με ακρίβεια, λεπτότητα και, στον πυρήνα του, καθαρή αγάπη.

1. Jane Weaver - Modern Kosmology

Οι Αγγλόφωνοι περιγράφουν τη μοναδική έμπνευση και επιτυχία. που πιθανότατα δεν μπορεί να επαναληφθεί, με την έκφραση "Lightning in a bottle". Δεν ξέρουμε τι επιφυλάσσει το μέλλον αλλά αυτόν τον δίσκο-επίτευγμα η Αγγλίδα από το Λίβερπουλ είναι περίπου αδύνατον να τον επαναλάβει. Οπότε ας ασχοληθεί με κάτι άλλο. Ποίηση, θέατρο, αρχιτεκτονική κλπ.

Γρήγορα καταλαβαίνεις ότι είναι ένας πολύ ξεχωριστός «διαπλανητικός» δίσκος (αστρική προβολή τον χαρακτηρίζει η ίδια) που μιλάει την τρυφερή, διαχρονική και δύσκολο να κωδικοποιήσεις γλώσσα της ψυχής. Οι νότες είναι συναισθήματα και τα φωνητικά φαντασία που αφήνεται ελεύθερη πάνω από το κλεινόν άστυ, στον ουρανό, στα σύννεφα, σαν ένα αστρικό σώμα που παρατηρούν οι αστροφυσικοί αυτού του κόσμου.

Μετά από τόσα χρόνια παρατήρησης, η μουσική είναι αποδεδειγμένα από τα κλειδιά κατανόησης των χιλιάδων ερωτημάτων που μας θέτει κάθε μέρα το σύμπαν. Υπάρχει παντού, στο καρδιοχτύπι μας, στο νερό και στον άνεμο, στη σιωπή του διαστήματος ακόμα και οι αινιγματικές μαύρες τρύπες παράγουν ηχητικά κύματα όταν ρουφάνε διαστημικά σκουπίδια και μπουκώνονται με την ύλη τους. Όταν λοιπόν τιθασεύει κάποιος αυτές τις μυστήριες ηχητικές ενώσεις γίνεται ένα με κάτι μεγαλύτερο και άπειρο σε σχέση με εμάς.

Η Jane Weaver εξασκεί με τον δικό της πανέμορφο τρόπο την Κοσμολογία και εμπνέεται από τα σωματίδια αστρόσκονης που αναπνέουμε καθημερινά (χωρίς να την αντιλαμβανόμαστε) για να φτιάξει ονειρεμένη ηλεκτρονική folk ψυχεδέλεια. "We're on our way to dust" τονίζει για κάποιες στιγμές στον δίσκο ο Malcolm Mooney των Can και η Jane Weaver γυρεύει τη στιγμή που θα μετατραπεί αυτή η κυνική αλλά και δυσοίωνη αλήθεια της ζωής σε αποδοχή και κομμάτι της φευγαλέας ομορφιάς της. Όταν συμβεί αυτή η στιγμή δεν θα το καταλάβουμε. Είναι φυσιολογικό, είναι κομμάτι της αποδοχής. Αρκετό καιρό μετά θα δούμε -επιτέλους- το πολύτιμο φως της λουσμένης στις ηλιακές ακτίνες αστρόσκονης και όλα θα είναι εντάξει.

Honorable mentions

Bjork - Utopia

Σε αντίθεση με τον περισσότερο κόσμο μας άρεσε λίγο περισσότερο από τον προηγούμενο δίσκο της. Άλλη μιά φορά που βγάζει τα εσώψυχά της αν και μας δίνει υπερβολικές πληροφορίες για τη σχέση της με τον πρώην άντρα της. Ειδικά το "Sue me" δημιουργεί ένα άβολο «εεεχμμμ» στο δωμάτιο.

Cigarettes After Sex - Cigarettes After Sex

Ένα άξιο ντεμπούτο που σε βάζει να ψάχνεις «τι είναι αυτό; ωραίο είναι». Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κάνουν ένα κόλπο σε όλον τον δίσκο που μπορεί να κουράσει λιγάκι.

Benjamin Clementine - I Tell a Fly

Πολυτάλαντος ο -ούτε 30 χρονών- Άγγλος. Ποιητής, μουσικός, τραγουδιστής και παραγωγός των δίσκων του. Στον δεύτερο δίσκο του είναι αρκετά πειραματικός παίζοντας κάτι σαν «κλασσική μουσική του δρόμου». Ένας μουσικός αρλεκίνος που θα μπορούσε να ανήκει σε θεατρικό μπουλούκι. Αν το ακούσετε (να το ακούσετε) θα καταλάβετε.

Tweet

2017: Μουσικά κομμάτια

Τα αγαπημένα μας κομμάτια του 2017

32. Jesus and Mary Chain - "Two of Us" από το Damage and Joy

Οι JAMC μας λένε ότι το καλύτερο ναρκωτικό είναι ο έρωτας και η συντροφικότητα. Ο ασύγκριτος εθισμός είναι ένα ζεστό σώμα δίπλα σου να ανταποκρίνεται στα χάδια σου. Όλα αυτά μας τα λένε βουτηγμένοι στην πρέζα αλλά ας είναι.

31. Mark Lanegan - "First day of winter" από το Gargoyle

Ο Δημήτρης Μητροπάνος (Ⓒuptight) της αμερικανικής μουσικής είναι ένας τραγουδοποιός στον οποίο μπορείς να βασιστείς σε χιόνια και σε ξαστεριά. Ένας ειδυλλιακός ύμνος για τον χειμώνα τραγουδισμένος με τον μοναδικό του τρόπο.

30. Everything Everything - "Can't Do" από το A Fever Dream

Η αιχμή του δόρατος αυτής της αγγλικής pop ηλεκτρονικής μπάντας είναι ο φωνακλάς Jonathan Higgs. Η πολύ ενεργητική ερμηνεία του σε απογειώνει και τονίζει μία μια τις λέξεις στο δρόμο προς το ιδανικό ραδιοφωνικό τρίλεπτο.

29. Lorde - "Homemade Dynamite" από το Melodrama

Λίγο πριν την συναισθηματική και σωματική εκπόρνευσή της από το σύστημα η Lorde κυκλοφόρησε έναν καλογυαλισμένο δίσκο για τον οποίο φρόντισαν δεκάδες άτομα ώστε να εξασφαλίσουν το hit και τις καλές κριτικές. Η εταιρεία ποντάρει πολλά πάνω της και η νεαρά αποδίδει προς το παρόν. Το συγκεκριμένο κομμάτι το ακούς μια φορά και το θυμάσαι μέχρι τα βαθιά σου γεράματα, που λέει ο λόγος.

28. Alt J - "Pleader" από το Relaxer

Οι Άγγλοι αγαπημένοι των κριτικών και των βραβείων Mercury έβγαλαν πολύ σύντομα έναν ακόμα δίσκο, κάτι που όμως τους κόστισε σε εφευρετικότητα. Το τελευταίο σημείωμα στο δίσκο τους κάνει εντύπωση αφού καταλήγει σε ένα λυρικό ξέσπασμα που διερωτάται "how green was my valley". Αυτό είναι σεξουαλικό υπονοούμενο; Δεν μπορώ να καταλάβω.

27. Spoon - "Hot Thoughts" από το Hot Thoughts

Καιρό είχαν να μας προσφέρουν κάτι τόσο πιασάρικο οι Spoon που με ένα απλό ριφάκι και ένα κουδουνάκι κλέβουν την προσοχή σου απ'ό,τι και να κάνεις εκείνη τη στιγμή. Τους βγαίνει τόσο εύκολα αυτό που σου δίνουν την αίσθηση πως αν ήθελαν θα μπορούσαν να είναι εκατομμυριούχοι. Μπορεί και να είναι οι άνθρωποι δηλαδή, δεν έχω δει το E1 τους.

26. Noel Gallagher's High Flying Birds - "Holy Mountain" από το Who Built the Moon?

Μια γραφική περίπτωση καλλιτέχνη που του αρέσει να μιλάει πολύ και να κινείται μεταξύ σοβαρού και αστείου. Σε αυτόν το δίσκο το ήμισυ των αδελφών Gallagher βάζει τα δυνατά του και μας δίνει δύο-τρία πολύ δυνατά ραδιοφωνικά κομμάτια.

25. Feist - "Century" από το Pleasure

Ένα ενδιαφέρον αλλά και δύσκολο άκουσμα ήταν ο δίσκος της Feist. Στο επίκεντρο αυτό το 6λεπτο σκληροτράχηλο και μεταλλικό κομμάτι που προς το τέλος του εμφανίζεται ο αισθαντικός Jarvis Cocker.

24. Daughter - "Burn It Down" από το Music From Before the Storm

Ως γνωστόν τα videogames είναι για σπασίκλες και σπυριάρηδες εφήβους. Οι Daughter έφτιαξαν ένα παθιασμένο και δραματικό κομμάτι βασισμένο στο videogame Life is Strange Before the Storm του οποίου επιμελήθηκαν το soundtrack με εξαιρετικά αποτελέσματα. Μην ξεχνάτε όμως πως τα videogames ευθύνονται για τη βία, τους κακούς βαθμούς στο σχολείο και για ένα σωρό ακόμα δεινά που δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή (εγώ πάντως στο πρώτο παιχνίδι διάλεξα να σώσω το μωρό αντί της πόλης).

23. Fever Ray - "To The Moon and Back" από το Plunge

Προσπαθεί σκληρά να μας πείσει ότι είναι παράξενη και τα καταφέρνει. Λυπάμαι πραγματικά όποιον βρει την Karin Dreijer σε κάποιο μπαρ στη Σουηδία και προσπαθήσει να της την πέσει. Σίγουρα μοιάζει με κάποια που κουβαλάει μαζί της παγοκόφτη και κονφετί. Κατά τα άλλα αυτό το άρθρο τα εξηγεί όλα.

22. Charlotte Gainsbourg - "Deadly Valentine" από το Rest

Ένα διαβολικά πιασάρικο κομμάτι από την κόρη του Serge που όπως και να το κάνουμε έχει μουσικό αυτί. Η ευέλικτη φωνή της και το ανοιχτό μυαλό της καταφέρνουν να προσκαλούν στους δίσκους της εκλεκτούς καλεσμένους που μαζί τους φτιάχνει ποιοτικούς pop δίσκους.

21. Maximo Park - "Risk to Exist" από το Risk to Exist

Από τα πρώτα συγκροτήματα που - επιτέλους - έβαλαν στη θεματική τους παλέτα το προσφυγικό θέμα. Καιρός είναι άλλωστε η εκκωφαντική σιωπή των καλλιτεχνών να σπάσει. Ένα κατ'εξοχήν πολιτικό συγκρότημα (αρκεί να διαβάσει κανείς από που πήραν το όνομά τους) οι Maximo Park ενώνουν τις δικές τους κραυγές απελπισίας με τους κατατρεγμένους πρόσφυγες. Πως είναι άραγε να αισθάνεσαι ότι πολλοί άνθρωποι θα προτιμούσαν να πνιγείς πριν φτάσεις στις ακτές των χωρών τους;

"Put your arms around me,

I've come too far and the ocean's deep

Show some empathy

It's a risk just to exist

As we emerge in to the light

It's a risk just to exist

I'm so glad to be alive"

20. This is the Kit - "By My Demon Eye" από το Moonshine Freeze

Βασισμένο σε ένα φολκλόρ αφρικανικό παραμύθι με τη χελώνα και τον ψεύτη λαγό (καμία σχέση με τον αγώνα ταχύτητας λαγού και χελώνας) αυτό το πανέμορφο, γλυκό αλλά και απλό τραγούδι κλέβει καρδιές.

19. Japanese Breakfast - "Diving Woman" από το Soft Sounds From Another Planet

Δεν ξέρω τι το ιδιαίτερο έχει το Γιαπωνέζικο πρωίνό. Έχω να πω όμως δύο σχετικά πράγματα. Πρώτον, ο ξάδερφός μου μέχρι και το λύκειο έλεγε τους Ιάπωνες, Γιάπωνες και την Ιαπωνία, Γιαπωνία. Δεύτερον, σε όμορφο ξενοδοχείο στη Σταμάτα Αττικής έφαγα το χειρότερο πρωινό που δοκίμασα ποτέ στη ζωή μου. Μαζί με τον αηδιαστικό συμπυκνωμένο χυμό, υπήρχε ένα λιγδιασμένο ζαμπόν και ένα ανθότυρο. Επίσης οι φρυγανιές ήταν ξερές και το γάλα πρέπει να ήταν μάρκας σουπερμάρκετ. Το κομμάτι είναι ιδανικό για οδήγηση, επαναλαμβανόμενο, σε φτάνει στο τέρμα του ηλιοβασιλέματος ένα καλοκαιρινό απόγευμα μετά το μπάνιο, με το αλάτι να σκάει στο μαυρισμένο δέρμα σου και τα βρεγμένα μαλλιά να ανακατεύονται από τον αέρα. Η στιγμή που το μόνο που σε ενδιαφέρει σε όλον τον κόσμο είναι όσοι βρίσκονται μέσα σε αυτό το αυτοκίνητο.

18. Morrissey - "Spent the Day in Bed" από το Low in High School

Άλλη μια γραφική περίπτωση τραγουδιστή. Ίσως και η πιο γραφική παγκοσμίως. Παρ'όλ'αυτά κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν είναι σαφής και ειλικρινής. Στο συγκεκριμένο κομμάτι η ιδέα του είναι απλή. Μας καλεί να περάσουμε την ημέρα στο κρεβάτι και να μην πάρουμε το λεωφορείο για τη δουλειά. Ούτε αφεντικό, ούτε βροχή, ούτε ψυχολογικός ευνουχισμός. Έτοιμος για κομματική νεολαία ακούγεται. 

17. Lucy Rose - "Ιs Τhis Called Home" από το Something's Changing

Αν έχεις βαρεθεί τη Laura Marling, αν και δεν βλέπω γιατί να θες να αντικαταστήσεις τη γλυκιά χρυσομαλλούσα με τα γαλανά μάτια,  αυτή εδώ είναι μια μίνι εκδοχή της. Αγγλιδούλα με αισθαντική φωνή, μελαγχολικά έγχορδα και ταξιδιάρικα κομμάτια στην αγγλική ύπαιθρο. Κάνει τσεκ όλα τα κουτάκια.

16. Nadine Shah - "Evil" από το Holiday Destination

Η Nadine Shah έχει μελετήσει όλα αυτά που συμβαίνουν με τους πρόσφυγες τα τελευταία χρόνια. Η καταγωγή της (Νορβηγοπακιστανική) έχει παίξει κάποιο ρόλο στο ενδιαφέρον της, αλλά πάνω απ' όλα η κοπέλα είναι άνθρωπος. Σε αυτό το δίσκο εμπνέεται από τα δικά μας χάλια -μεταξύ άλλων- στην Κω και από τις δηλώσεις τουριστών που η ύπαρξη προσφύγων «τους χάλασε τις διακοπές». Στο "Evil" προσπαθεί να μπει στα παπούτσια αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων (όχι των τουριστών), κάτι που αν το κάναμε όλοι μας περισσότερο «θα'ταν όλα αληθινά» που λέει και το τραγούδι.

15. Alvvays -  "Not My Baby" από το Antisocialites

Σαφέστατη βελτίωση σημείωσαν οι Alvvays με αυτόν τον δίσκο. Μαζί με το "Dreams Tonite" το "Not my Baby" είναι μια τρία άλφα προσπάθεια, βουτηγμένη στο reverb, ονειρικής pop.

14. Cigarettes After Sex - "Each Time You Fall in Love" από το Cigarettes After Sex

Ένα συγκρότημα που ανακαλύψαμε από την Lauren Laverne του BBC6. Πανέμορφος, μονότονα μελωμένος ήχος βουτηγμένος στη μελατονίνη. Ένα από τα κομμάτια του όλου που ξεχωρίζει είναι το συγκεκριμένο, που ρίχνει μικρές μαχαιριές απελπισμένου πόθου κάτω από τη φωνή του (και όμως είναι άντρας) Greg Gonzalez.

13. Jesca Hoop - "The Lost Sky" από το Memories Are Now

Έντεχνο άσμα που θα μπορούσε να συνοδεύει θεατρικές παραστάσεις με μονολόγους για γεροντοκόρες και εμμηνόπαυση. Είναι σαν την εργένισσα φίλη σου που σε παίρνει υπό την προστασία της όταν θες να μιζεριάσεις επειδή χώρισες από τον γκόμενο. Παρ'όλ'αυτά είναι μια όμορφη και ωμά συναισθηματική πεντάλεπτη εξομολόγηση.

12. Elbow - "Magnificent (She Says)" από το Little Fictions

Αυτή τη φορά δεν είχαν να μας πουν πολλά οι Elbow. Αυτό είναι ένα από τα λίγα αβίαστα επικά κομμάτια του δίσκου, που θυμίζει εποχές Seldom Seen Kid. Ο Guy Garvey για μια ακόμα φορά δεσπόζει στην ερμηνεία σαν μπαρουτοκαπνισμένος στρατηγός.

11. The Horrors - "Gathering" από το V

Έκπληκτους μας άφησαν οι Horrors με την ποιοτική μελωδικότητά τους σε αυτό το κομμάτι που έχει κάτι από Suede και όψιμους Duran Duran (σύμφωνα με την uptight). Επιβάλλεται να συνεχίσουν (και σε) αυτό το στυλ που τους βγαίνει άνετα και φυσικά.

10. Four Tet - "Daughter" από το New Energy

Σαν αναλγητικό που διαλύεται μέσα στο νερό, κάνει την καρδιά σου να καθαρίζει  από τις τοξίνες τις καθημερινότητας. Από τότε που έγινε πατέρας ο Kieran Hebden, αισθάνεσαι μόνιμα στη μουσική του την αθωότητα της παιδικής ματιάς και τη μυρωδιά των βρεφικών μαλλιών.

9. Laura Marling - "Soothing" από το Semper Femina

Κάπως έτσι ακούγεται η αληθινή μουσική ωρίμανση μιας καλλιτέχνιδος που έτσι και αλλιώς από πολύ μικρή καταπιάνονταν με «ενήλικα» θέματα. Στο κομμάτι ξεχωρίζει ένα μυστηριώδες μπάσο που το οδηγεί αργά και βασανιστικά στην κορύφωσή του. 

8. Public Service Broadcasting - "Progress" από το Every Valley

Μπορεί να μην είμαστε οπαδοί των Camera Obscura αλλά αναγνωρίζουμε τη ζαχαρένια φωνή της Tracyanne Campbell. Πάνω σ'αυτήν βασίζεται η αποθέωση της ιδέας της πρόοδου της τεχνολογίας και της ανθρώπινης σκέψης. όπως την φαντάζονται οι Public Service Broadcasting που πάντα σκέφτονται μεγαλεπήβολα.

7. Grizzly Bear - "Three Rings" από το Painted Ruins

Οι γνωστοί Grizzly Bear ενισχύουν τον ήχο τους με μυστηριώδη και στοιχειωμένα keyboards και περίεργα pedals που ανακάλυψαν μετά από καταδύσεις μερικές χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα. Ο Ed Droste για μια ακόμα φορά μας κάνει αλοιφή, και συγκεκριμένα αλοιφή φυστικοβούτυρο με σοκολάτα.

6. St. Vincent - "Los Ageless" από το Masseduction

Η Annie Clark βγάζει τον νταλκά της σε αυτό το κομμάτι. Δεν είναι απαραιτήτως για τον χωρισμό της με το μοντέλο Cara Delevingne, αλλά μιλάει για το πόσο λογικός μπορεί να μείνει κάποιος όταν χάνει ένα ιδανικό (όπως πιστεύει εκείνη τη στιγμή) ταίρι. Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Επειδή όμως η τραγουδοποιός είναι και μυστήριο κομμάτι του λόγου αυτόν τον χωρισμό τον ντύνει με γιορτινές τρομπέτες, σαξόφωνα και άλλα ανεβαστικά πνευστά.

5. Amber Arcades - "It changes" από το Cannonball EP

Η μικρή Ολλανδέζα δικηγόρος Annelotte de Graaf από την Ουτρέχτη κάνει σοβαρή δουλειά σ'αυτό το κομμάτι. Πέρα απ'το ότι είναι κοινωνικά δραστήρια (όπως ενημερωνόμαστε από την wikipedia της έχει αναπτύξει μια θέση για το δίκαιο αίτημα των προσφύγων να φέρουν μαζί και τις οικογένειές τους στην Ευρώπη) αυτοχρηματοδότησε τον πρώτο της προσωπικό δίσκο και από εκεί και έπειτα μας χάρισε ένα από τα πιο έντονα singles του 2017. Η θλιβερή πραγματικότητα όμως ξέρετε ποιά είναι; Έχετε ήδη ξεχάσει το δύσκολο ολλανδέζικο όνομα της. ΜΗΝ ΑΝΕΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ! ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ!

4. Taos Humm - "Hi Hats Are For Punk Rockers" από το Flute of the Noodle Bender

Εκρηκτικό κομμάτι που υπενθυμίζει ότι τα νιάτα και το σφρίγος μπορούν να σώσουν το ροκ (όπως λένε και κάτι πενηντάρηδες που βρωμάνε ναφθαλίνη και μένουν ακόμα με τη μάνα τους). Αν το κομμάτι έβγαινε στα τέλη '70s αρχές των '80s θα ήταν κλασσικό post punk και απαραίτητο άκουσμα. Έχουμε αφιερώσει ολόκληρη ανάρτηση προηγουμένως, και παρακαλείστε να ανατρέξετε σ'αυτήν.

3. Ride - "Cali"/"Charm Assault" από το Weather Diaries

Στο "Cali" οι Ride ζουν την απόλυτη αγγλική φαντασίωση. Από την βροχερή Οξφόρδη στα αειθαλή καλοκαίρια της ηλιόλουστης Καλιφόρνια. Τόσο κολλητικό που θέλουμε να πάμε κι εμείς (μόλις ξεκουμπιστεί ο Τραμπ). Από την άλλη το "Charm Assault" ήταν το πρώτο single του δίσκου που τους έκανε να μπουκάρουν ξανά στα αυτιά μας μετά από 20 και βάλε χρόνια. Βασικό ρόλο έπαιξε η τέλεια παραγωγή του Erol Alkan που μετέφερε στον 21ο αιώνα το θορυβώδες αλλά και μελωδικό shoegaze τους. Δεν μπορέσαμε να ξεχωρίσουμε κάποιο από τα δύο κομμάτια.

2. Jane Weaver - "Slow Motion" από το Modern Kosmology

Αδυσώπητα όμορφο τραγούδι από έναν εμπνευσμένο δίσκο που ρίχνει ένα κεφάλι στους υπόλοιπους της χρονιάς που μας πέρασε. Ο ίδιος ο θρίαμβος της απλότητας. Μια γλυκιά και παραπονιάρικη φωνή, ένα δαντελένιο keyboard που φτιάχνει πολύχρωμα σχήματα και ένα μικρό και κρύο (είχε χαλάσει η θέρμανση εκείνη τη μέρα) στούντιο κάποιο βαρύ φθινοπωρινό πρωινό σε κάποιο -shire της Αγγλίας.  Για περισσότερα, μπορείτε να ανατρέξετε σε παλαιότερη ανάρτησή μας.

1. Fleet Foxes - "Third of May/ Ōdaigahara" από το Crack-Up

Σε κάθε δίσκο τους οι Fleet Foxes μας προσφέρουν και από ένα έπος. Το συγκεκριμένο, εμπνευσμένο από τον ομώνυμο πίνακα του Γκόγια, χαρακτηρίζεται από τις νοσταλγικές φωνητικές μελωδίες του Robin Pecknold και μια εννιάλεπτη συνοδεία παραδοσιακών οργάνων που απλώνουν απαλά χρώματα στον μουσικό καμβά. Πίσω από τους φιλοσοφικής φύσεως, αινιγματικούς στίχους κρύβεται μια ιστορία φιλίας (μεταξύ του τραγουδιστή Robin Pecknold και του κιθαρίστα, παιδικού του φίλου, Skyler Skjelset) που μεταλλάσσεται στο χρόνο, αλλοιώνεται μέσα από πολλά συναισθηματικά φάσματα αλλά παραμένει δυνατή να εμπνέει και να μεταφέρεται μαζί με τη ζωή προς τα εμπρός.
"Aren't we made to be crowded together, like leaves?"

Tweet

Do you need me the way I need you?/ Let's be true for a change

Από τα κομμάτια, από τους δίσκους και από τις φωνές που είναι δύσκολο να τα προσδιορίσεις χρονικά. Η καλλιτέχνις με το ψευδώνυμο Weyes Blood, μετά από κάποια ep's και δύο δίσκους, εμφανίστηκε σε όλο και περισσότερα εναλλακτικά playlists με τον δίσκο του 2016 Front Row Seat to Earth. Ένας αληθινά πανέμορφος δίσκος με επιρροές από την pop και folk ψυχεδέλεια που φαίνεται ότι την μελετάει στο ίδιο τραπεζάκι με την παρέα του Ariel Pink, του Perfume Genius κ.α..

Το "Do You Need My Love" είναι η καρδιά του δίσκου. Η ενορχήστρωση και η ερμηνεία κόβουν την ανάσα και αναμφισβήτητα το συγκεκριμένο αποτελεί την επιλογή μας για ενδεικτική ακρόαση.

Ολόσωμη εφαρμοστή λύκρα; check. Σύμβολα των Illuminati; check; 

Στρατηγικά τοποθετημένη αλυσίδα ώστε να κρύβει τη ρώγα; check.

Tweet