Όταν γράφαμε εκείνο το ποστ για τον DM Stith, φανταζόμασταν μεγάλα πράγματα για τον νεαρό τραγουδοποιό. Δεν τα πήγε καθόλου άσχημα, ειδικά αν λάβει κανείς υπ'όψη ότι τα διάφορα indie institutions (λέμε τώρα!) δεν ασχολήθηκαν και ιδιαίτερα με την περίπτωσή του, καθώς ήταν απασχολημένα με πιο "μοδάτα" και cool ακούσματα... Για το ντεμπούτο του, το Heavy Ghost, δεν μιλήσαμε διεξοδικά, όμως ήταν νομίζω πασιφανές ότι το λατρέψαμε. Το ακούσαμε, το ξανακούσαμε, το λιώσαμε... και επανήλθαμε πρόσφατα, αφού έπιασαν οι πρώτες φθινοπωρινές δροσούλες. Κατέστη σαφές ότι, για μας τουλάχιστον, ο David Michael ήρθε για να μείνει.
Κι αφού το σιγουρέψαμε, μπορούμε να το γιορτάσουμε, παραθέτοντας μια πανέμορφη acoustic session από ένα ραδιοφωνικό σταθμό του Παρισιού, όπου ηχογραφήθηκε τον περασμένο Ιούνιο. Η λεπτή, αιθέρια φωνή του DM, η ακουστική του κιθάρα και μερικά έγχορδα αρκούν για να μας καθηλώσουν καθώς επαναπροσδιορίζουν τα αγαπημένα "Pity Dance" και "Thanksgiving Moon" από το Heavy Ghost και "Around the Lion Legs" και "Abraham's Song (Firebird)" από την προηγούμενη κυκλοφορία του, το Curtain Speech EP. Ελπίζουμε σε καινούρια τραγούδια σύντομα, αλλά ως τότε θα απολαμβάνουμε τα ήδη υπάρχοντα, που έχουν βολευτεί σαν αραχνοΰφαντα μοχέρ πλεχτά στη ντουλάπα μας και σαν ολοκέντητα, χουχουλιαστά μαξιλάρια στον καναπέ μας. Έρχεται χειμώνας και θα τα χρειαστούμε.
“Wander no more, Lanegan. It’s clear to see that, with Soulsavers, you’ve found salvation”
Ψάχνοντας στο metacritic για να δω πώς υποδέχτηκαν τα μουσικά μέσα τον καινούργιο δίσκο των Soulsavers σε συνεργασία με τον Mark Lanegan, έπεσα πάνω στην προαναφερθείσα πολύ έξυπνη ατάκα του N.M.E.. Το N.M.E. έχει να πει κάτι έξυπνο εδώ και περίπου 14 χρόνια, όταν και ήταν καλό περιοδικό, οπότε καταλαβαίνετε πως το Brokenήδη μετρά ένα παράσημο.
Απο την άλλη, δεν είναι και δύσκολο να μπερδέψεις την περσόνα του Lanegan με τον πραγματικό του χαρακτήρα. Σίγουρα μιλάμε για έναν εσωστρεφή άνθρωπο που δεν έχει κοιτάξει ποτέ να προβάλλει σε υπερβολικό βαθμό τον εαυτό του. Μοιάζει να αντιμετωπίζει τη δόξα και τη μουσική ασυμβίβαστα, και με τη λογική «αυτός είμαι και σ’όποιον αρέσω». Πολύ κολλημένος με τα οικεία του πράγματα για να είναι τυχοδιώκτης αλλά και πολύ μποεμ για να διαφημίσει την ιδιοσυγκρασιακότητα του. Κάτι τέτοιες θεωρίες τις ενισχύουν και ιστοριούλες σαν αυτή που περιέγραψε ο Josh Homme και αφορά τον Lanegan.
Απ'ό,τι φαίνεται πάντως το όνομα Lanegan σού φέρνει στο μυαλό μια εικόνα που δεν αντικατοπτρίζει τη σημερινή ζωή του Mark. Έτσι τελος πάντων διακυρύσσει σε όλους τους τόνους στις κατα καιρούς συνεντεύξεις του.
Δε μοιάζει πια με τον εθισμένο στην ηρωίνη που γλίτωσε ουκ ολίγες φορές απο υπερβολική δόση/ κίρρωση ήπατος/ ξύλο απο τους αδελφούς Van Conner/ λιώσιμο απο τρακτέρ (!) και ο λόγος δε φαντάζομαι να εξαντλείται στο ότι έκανε μια πολύ επιτυχημένη συνεργασία με τους Soulsavers ή όλο τον κόσμο που έχει συνεργαστεί με καταπληκτικά αποτελέσματα σε αυτή τη δεκαετία (από τότε που διαλύθηκαν οι Screaming Trees στην ουσία). Αν υπήρχε μια εναλλακτική Χριστίνα Λαμπίρη, θα μπορούσε να πετύχει τον Mark στο σπίτι του και να τον ρώταγε γιατί αυτή η αλλαγή στον τρόπο ζωής του, αλλά το some beans δε θ’ασχοληθεί (προς το παρόν).
Εν προκειμένω, έχουμε την καλύτερη δουλειά που συνυπογράφεται με όνομα Mark Lanegan απο το μακρινό 2004 και τη δηλητηριώδη τσιχλόφουσκα του Bubblegum.
Ονομάζεται Broken και είναι το τρίτο άλμπουμ των Soulsavers, του αγγλικού διδύμου που ειδικεύεται στην παραγωγή ηλεκτρονικής και ορχηστρικής μουσικής και που για δεύτερη φορά φωνάζει τον Lanegan να αναλάβει εξ’ολοκλήρου τα φωνητικά του δίσκου τους (η πρώτη ήταν αυτή εδώ). Αυτή τη φορά ο Lanegan έχει μεγάλο μερίδιο και στις ίδιες τις συνθέσεις, αφού τις έγραψε απο κοινού με τους Rich Machin και Ian Glover.
Οι προσκεκλημένοι πολλοί, με ονοματεπώνυμο και καθαρό κούτελο στην κοινωνία. Mike Patton, Richard Hawley, Jason Pierce. Αλλά μην ψαρώνετε. Στα κομμάτια που συμμετέχουν αρκούνται σε συνοδευτικό ρόλο στα γρυλλίσματα, τις προσευχές, τα παράπονα, την απογοήτευση, τη λύτρωση, τον αγώνα και τη σκοτείνια των επιβλητικών φωνητικών του χωρίς αμφιβολία αστέρα του δίσκου που ονομάζεται φυσικά Mark Lanegan. Όμως κι αυτός έφερε τα φιλαράκια του, όπως τον μπασίστα του απο τα παλιά Mike Johnson και τον τραγουδιστή των Butthole Surfers, Gibby Haynes. Το αποτέλεσμα ακούγεται σα να δημιουργήθηκε σε ένα οικείο και οικογενειακό καζάνι.
Μπορεί το άλμπουμ ν'αργεί να πάρει μπρος, με το ορχηστρικό "The Seventh Proof" και την όμορφη αλλά διστακτική του μελωδία και το παλιομοδίτικο και λίγο παρωχημένο "Death Bells" που διασώζεται απο τα γκάζια της φωνής του Lanegan που είναι φτιαγμένη για να την ντύνουν βρώμικες κιθάρες που έχουν τσακωθεί με το σαπούνι, αλλά η πρώτη μεγάλη στιγμή είναι η επίσκεψη του «Στρατηγού» Patton στη δαιμονική και πυρετική τριπ χοπ του "Unbalanced Pieces".
To "Miss Me When I Burn" είναι ενα μικρό και υπέροχα θρυμματισμένο κομμάτι του Will Oldham που συμπεραίνει, με την υποκριτική αθωότητα κάποιου που έχει πληγωθεί, ότι "when you have no one, no one can hurt you" και το επικό (σ'αυτήν την περίπτωση όλες οι υπόλοιπες λέξεις μοιάζουν τιποτένιες για να το περιγράψουν), συμβατικό μεν αλλά γεμάτο ψυχή "Some Misunderstanding" του Gene Clark δίνει συνέχεια στις επιτυχημένες διασκευές του δίσκου.
Το δε "Shadows Fall", μια επτάλεπτη ιστορία παρολίγον λύτρωσης με έναν συνδυασμό στοιχείων Calexico και Morricone, είναι απλά ένα απο τα καλύτερα τραγούδια που έχουν ηχογραφηθεί εδώ και πολύ καιρό. Με κινηματογραφική αφήγηση και σπαραξικάρδια έγχορδα, ακούμε για κάποιον που έφτασε σερνάμενος σε αναζήτηση ελέους στις χρυσές πύλες, μόνο και μόνο για να τον καλέσει την τελευταία στιγμή το κακό που αναπαρίστατο από το περίφημο μυθολογικό ερπετό.
Ακριβώς μετά, σε ένα πολύ πετυχημένο «1-2» το "Can't Catch The Train" είναι θεματικά παρόμοιο με το προηγούμενο κομμάτι αλλά πιο μινιμαλιστικό, με ολίγον από τζαζ αφηρημάδα και εστιασμένο στο συναίσθημα της απώλειας.
Το "Pharaos Chariot" είναι μια murder ballad με κλειδί το στίχο "my love has gone, take it as you may" που βρίσκει τον Mark στα πιο εκδικητικά του και το "Praying Ground" είναι μια επανεκτέλεση του παλιού αριστουργηματικού πονήματος του Lanegan από το Scraps At Midnight, που χάνει βέβαια σε σύγκριση λόγω της επιτηδευμένης φωνής της κατά τ'άλλα ελπιδοφόρας πιτσιρίκας Red Ghost η οποία συμμετέχει σε αρκετά κομμάτια του δίσκου, ενίοτε και σαν βασική τραγουδίστρια όπως στη συγκρεκριμένη περίπτωση ή όπως στο ρομαντικό "By My Side". Αξιομνημόνευτη όμως είναι και η αυτοκτονική σύγχυση του παρανοϊκού "Rolling Sky" που κοιτάει με γατίσιο χαμόγελο την μπανιέρα που υπερχειλίζει και ποιος ξέρει τι έχει μέσα.
Αυτό είναι ο δίσκος. Μια συλλογή τραγουδιών γεμάτων ποικιλία ερμηνευτική και μουσική, γεμάτων πάθος και ανάγκη για λύτρωση που δεν έρχεται ποτέ. Οι Soulsavers μένουν πιστοί στο όνομά τους και ο Lanegan στην παράδοση που έχει χτίσει. Όλοι ευτυχισμένοι και πάνω απ’όλα ο ακροατής που έχει τη δυνατότητα ν’ακούσει εναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Σε τούτο εδώ το λινκ μπορείτε να τους απολαύσετε ζωντανούς στο πρωινό πρόγραμμα του KCRW.
Φτάσαμε αισίως τα δεκαπέντε Radio Beans αγαπητοί αναγνώστες και ακροατές.Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τους γονείς μας για τις αναγκαστικές ακροάσεις της δισκογραφίας του Mark Lanegan που μας επέβαλλαν σε ηλικία προνήπιου, τον Bradford Cox για τα mixtapes με την αμερικάνικη indie pop σε αντάλλαγμα με το τελευταίο ΕΡ των Boards Of Canada, τα υπερμάρκετ ΑΒ Βασιλόπουλος για την σκωτσέζικη σκηνή που τιμούν από τα ηχεία τους στο τμήμα των κρεοπωλείων, το debate των πολιτικών που μας έμαθε τους Wild Beasts και τον Kanye West που μας είπε πως "η Regina Spektor μου αρέσει και θα την αφήσω να τελειώσει το τραγούδι της, αλλά η St.Vincent έχει έναν απο τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών. ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ!!"
The Twilight Sad - "I'm Taking The Train Home" Soulsavers - "Shadows Fall" Amazing Baby - "Headdress" Wild Beasts - "We Still Got the Taste Dancin' on Our Tongues" Throw Me The Statue - "Tag" Fanfarlo - "I'm A Pilot" St Vincent - "Save Me From What I Want" Regina Spektor - "Dance Anthem of the 80's" Boards of Canada - "Zoetrope" Julian Plenti - "On the Esplanade" Grizzly Bear - "Disappearing Act"
Οι Junior Boys εκαναν τρία ολόκληρα χρόνια να κυκλοφορήσουν καινούριο υλικό μετά το εξαιρετικό So This Is Goodbye. Και δικαίως. Ένας τέτοιος ολοκληρωμένος δίσκος ήθελε το χρόνο του για ν'αγαπηθεί από το κοινό όσο του άξιζε. Και πάνω που αρχίσαμε ν'αναρωτιόμαστε που χάθηκαν αυτα τα παιδιά, οι Kαναδοί ξαναχτύπησαν. Το Begone Dull Care ήρθε μέσα στην άνοιξη χωρίς φανφάρες, πέρασε πάνω απ'τα ραντάρ αρκετών μουσικοκριτικών, και συνάντησε τελικά τα δικά μας πάνω που τελείωνε το καλοκαίρι.
Το προηγούμενο είχε να κάνει με (απο)χωρισμούς παντός είδους, ενώ το φετινό σα να τους βρίσκει σε πιο φωτεινό φεγγάρι. Γι'αυτό ίσως η σέξι πλευρά του ήχου τους μοιάζει πιο τονισμένη από ποτέ. Φυσικά, τα βασικά trademarks παραμένουν - τα κύματα των ψυχρών μπιτς και synths εξακολουθούν να σκάνε πάνω στη ζέστη αμμουδιά της φωνής του Jeremy Greenspan (κάπου ανάμεσα στην αυθάδικα σέξι οξύτητα του Michael Hutchence και την kinky τρυφερότητα του Dave Gahan) μ'αυτόν τον τόσο γοητευτικό τρόπο. Μόνο που αυτή τη φορά ντύνουν πιο εξωστρεφείς συνθέσεις. Εκεί που το So This Is Goodbye έμοιαζε να λέει "(α!/ μη/ μάλλον/ ευτυχώς, delete as appropriate) φεύγεις", το Begone Dull Care φωνάζει "σε θέλω" σε διάφορους τόνους. Και γι'αυτό δεν υπάρχουν πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα από τα δύο centerpieces του δίσκου, ειδικά αν τα βάλει κανείς δίπλα στα αντίστοιχα του προηγούμενου.
Το "Hazel" είναι το αντίστοιχο του "In The Morning". Εκεί, ο πόθος συνοδευόταν από ψήγματα ενοχής εκφρασμένα μέσα από κυνικές παρατηρήσεις. Εδώ είναι ανόθευτος, ανυπόμονος, κι εξίσου ανόθευτος είναι και ο 4-to-the floor χαρακτήρας του κομματιού, που μοιάζει φτιαγμένο για να γεμίσει πίστες. Φυσικά, αυτή η σκοτεινιά της κουβέντας του τσιγάρου "μετά" σε ανακατεμένο κρεβάτι κάποιο ξημέρωμα ήταν που έδινε την τελευταία σπρωξιά σ'έναν υπέρκομψο, state-of-the-art χορευτικό δυναμίτη για να περάσει στη σφαίρα του αριστουργήματος - το "In The Morning" σίγουρα θα βρει μια θέση πολύ ψηλά όταν θα καταγράψουμε τις αγαπημένες μας μουσικές της δεκαετίας (πράγμα που θα γίνει αφού τελειώσει η ρημάδα η δεκαετία, για να εξηγούμαστε...). Το "Hazel" ακούγεται πιο απλό, πιο ευθύ, πιο φωτεινό, και η απροκάλυπτα χορευτική φύση του μοιάζει να συμφωνεί.
Πριν από το "In The Morning" υπήρχε το εξίσου συγκλονιστικό και εμπνευσμένο "Count Souvenirs", ένα κομμάτι φτιαγμένο θαρρείς από γυαλί - διάφανο, λεπτό, εύθραυστο, με ψυχρές, λείες επιφάνειες και αντανακλάσεις, και μ'όλους αυτούς τους τρόπους πανέμορφο. Θα μπορούσε κανείς να υποδείξει ως αντίστοιχό του στο φετινό δίσκο το γλυκό "Dull to Pause" που προηγείται του "Hazel", αλλά στα δικά μου αυτιά το πραγματικό αντίστοιχο είναι το κομμάτι που το ακολουθεί, το επτάλεπτο "Sneak a Picture".
Το αθώο, σχεδόν γλυκερό ριφάκι μοιάζει με πονηρό κλείσιμο του ματιού, και το κομμάτι ξεκινάει με μια ατμόσφαιρα '80s soul μπαλάντας, με την απαλή, smoky φωνή του Greenspan να κλέβει την παράσταση. Φωτεινό και παιχνιδιάρικο, μοιάζει σαν yin στο yang της ανοιχτής πληγής του "Count Souvenirs", όμως... κάτι υπάρχει από κάτω. Στο δεύτερο ρεφραίν, ένα μηχανικό keyboard εισβάλλει υπόγεια στη χαλαρή ατμόσφαιρα, κι ένα κρυστάλλινο, απειλητικό ριφάκι απ'τα χαρακτηριστικά τους βοηθάει στο ξαφνικό σκοτείνιασμα του κομματιού, ενώ τα φωνητικά ακούγονται ξαφνικά από κάποιο απροσδιόριστο βάθος. Τα σύννεφα καθαρίζουν κι εμφανίζεται το απόλυτο σύμβολο της '80s ατμόσφαιρας, το σόλο του σαξόφωνου, και το κομμάτι περνάει από το σκοτάδι στο φως και ξανά πίσω, στο τέλος του, αγγίζοντας ενίοτε Depeche-ειες χροιές - τόσο στον ήχο όσο και στον στίχο. Ένα προσεκτικά δομημένο μικρό κομψοτέχνημα, το δεύτερο στη σειρά, διαφορετικό από το πρώτο αλλά αποτελώντας μαζί του ένα αχώριστο δίδυμο που θα μας συντροφέψει όλο το φετινό χειμώνα...
Τελικά τα τραγούδια που ήρθαν και βάραγαν την πόρτα τα χαράματα ήταν τόσα, που αποφασίσαμε να πάμε τις διακοπές που λέγαμε πριν κάνουμε τη δεύτερη εκπομπη με τις διασκευές... Πήγαμε, γυρίσαμε, γράψαμε διεξοδικά, τ'αφήσαμε πίσω και να'την, πετιέται.
Radio Beans αριθμός 14, ένα μήνα και κάτι μετά το 13, και οι live διασκευές που είχαμε υποσχεθεί. Είπαμε να μην την κάνουμε δίωρη - μόνο μιάμιση ωρίτσα αυτή τη φορά, με 13 κομμάτια που προέκυψαν αφού ξεδιαλέξαμε την τεράστια σοδειά. Θα μας πείτε, πως με τέτοια ποικιλία διαθέσιμη καταλήξαμε να βάλουμε δυο φορές Radiohead... Θα σας πούμε ότι αδυναμίες είναι αυτές, ότι οι μνήμες απ'την Πράγα είναι ακόμα αρκετά νωπές και ότι, στην τελική, δεν μπορέσαμε με τίποτα να διαλέξουμε μόνο ένα απ'τα δυο!
Εδώ που τα λέμε, με το ζόρι μπορέσαμε να διαλέξουμε μόνο 13 τραγούδια. Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και θα μπορούσε να'χει κι άλλες συνέχειες. Ίσως κάποια στιγμή να γίνουν, αλλά προς το παρόν το αφήνουμε εδώ... Enjoy!
Tracklisting: Final Fantasy - "Paris 1919" (John Cale) Gutter Twins - "Down The Line" (José González) Radiohead - "Ceremony" (New Order) 16 Horsepower - "Day of the Lords" (Joy Division) Nirvana - "Where Did You Sleep Last Night" (Leadbelly) Elbow - "Back to Black" (Amy Winehouse) The Flaming Lips - "Can't Get You Out of My Head" (Kylie Minogue) + "Borderline" (Madonna) Kevin Barnes - "Harvest Moon" (Neil Young) Rivers Cuomo, Rainn Wilson & Joe LoPiccolo - "One of Us" (Joan Osborne) Beth Gibbons & Rustin Man - "Candy Says" (The Velvet Underground) Jeff Buckley - "That's All I Ask" (Nina Simone) Radiohead - "The Thief" (Can) Shearwater - "The Rainbow" (Talk Talk)
- [uptight] Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας. Βρισκόμαστε στο ραδιοτηλεμέγαρο του some beans κι έχουμε την τεράστια τιμή, στην τελική ευθεία για τις βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, να φιλοξενούμε τον υποψήφιο πρωθυπουργό κύριο Γκριβς. Κύριε Γκριβς, καλησπέρα σας.
- [mr.grieves] Καλησπέρα σας κυρία uptight και καλησπέρα στους τηλεθεατές σας. Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι μαζί σας και μπορώ να απευθυνθώ στους μελλοντικούς υποτακτικούς μου, εεεε... πολίτες μου εννοώ.
- [u] Χαίρομαι που είστε τόσο ευθύς και ειλικρινής κύριε Γκριβς... Πράγματι, αγαπητοί τηλεθεατές, βρισκόμαστε εδώ με τον αξιότιμο υποψήφιο για να μας απαντήσει στα ερωτήματα που σας απασχολούν - μάλιστα, θα του θέσουμε και κάποια που έχουν έρθει από τον ίδιο τον κόσμο μέσω του πανάκριβου συστήματος με τα SMS (ένας ακόμα τρόπος για να σας τα παίρνουμε). Προσωπικά, θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να τον στριμώξω, όπως ξέρω ότι επιθυμείτε όλοι εσείς που μας βλέπετε. Και καλά. Θα περάσουμε, λοιπον, κατευθείαν στο ψητό και στα κρίσιμα ερωτήματα, από αυτά όπου η απάντηση μπορεί να ωθήσει τα αναποφάσιστα πρόβατ... εεε, τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους ήθελα να πω, προς τη μια ή την άλλη πλευρά.
Κύριε Γκριβς, ας ξεκινήσουμε από την πολύπαθη οικονομία. Ποιό είναι το πρόγραμμά σας για την αντιμετώπιση της κρίσης;
-[mr.g] Καταρχήν θα ήθελα να σας πω ότι πρόσφατα είδα μια πολύ καλή συναυλία στην Πράγα, στα πλαίσια φυσικά των συναντήσεών μου με έναν Τσέχο πολιτικό του οποίου το όνομα μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή. Η συναυλία ήταν των καταπληκτικών Radiohead. Σπουδαία μπάντα πραγματικά και εντυπωσιακή συναυλία από όλες τις απόψεις. Τραγούδησα και χόρεψα με όλη τη μικρή μου καρδούλα. Έπαιξαν κυρίως τραγούδια απο το In Rainbows αλλά και κάποια πιο σπάνια πράγματα που ούτε θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα άκουγα όπως το "(Nice Dream)". Γενικά η συναυλία ήταν αρκετά πιο δυναμική και «σκοτεινή» απο την αντίστοιχη περσινή που τους είδα στη Nîmes, και πάλι στα πλαίσια συναντήσεώς μου με έναν Γάλλο πολιτικό του οποίου επίσης μου διαφεύγει το όνομα αλλά δεν έχει καμία σημασία... Ναι, τι με ρωτήσατε; Α, ναι, για την οικονομία. Λοιπόν, αυτό που θα κάνω όντας ο αυριανός πρωθυπουργός θα είναι να μειώσω το κόστος των εισιτηρίων στις εν Ελλάδι συναυλίες. Δεν μπορεί οι MGMT με έναν καλό δίσκο να έχουν την ίδια τιμή που έχουν οι Radiohead με τόσα χρόνια καριέρας σε έναν πολύ καλύτερο, ομορφότερο και λειτουργικότερο χώρο.
- [u] Αχά! [αρχίζει να σφυρίζει την εισαγωγή του "Take On Me"] ... Τί έλεγα; Α ναι. Κύριε Γκριβς, βλέπω ότι δεν είστε και τόσο οικονόμος ο ίδιος μιας και σκορπάτε απλόχερα τα χρήματα του κόμματός σας σε διασκεδάσεις! Ωστόσο, θα σταματήσω την κριτική μου κάπου εδώ και θ'αρχίσω το γλύψιμο, μιας και βλέπω επίσης ότι έχετε καλό γούστο. Ήμουν κι εγώ στην Πράγα για τη συναυλία. Θα συμφωνήσω εν μέρει μαζί σας για το χώρο. Ήταν πολύ όμορφος πράγματι, αλλά αργήσαμε πολύ να μπούμε μέσα. Εκτός αν εσείς ως V.I.P. προσπεράσατε και τους δυο ελέγχους στο έτσι, αντίθετα από εμάς τους πτωχούς συναυλιοπαλαιστές. Και όταν βγήκαμε ήταν πήχτρα σκοτάδι και είχε υπερβολικά πολλά δέντρα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή να τρακάρουμε σε κάποιο. Στην Αθήνα δεν υπάρχουν δέντρα οπότε τέτοιο θέμα δεν υφίσταται. Το κλου φυσικά ήταν η άμαξα που ήρθε τρέχοντας καταπάνω στον κόσμο που έβγαινε σιγά σιγά σε μπουλούκια μέσα στο σκοτάδι, και αναγκαστήκαμε να ανοίξουμε γρήγορα δρόμο αλλοιώς θα μας πάταγαν τα άλογα, λες και παίζαμε στο From Hell. Μήπως είχε έρθει για να πάρει τους V.I.P.s σαν κι εσάς κύριε Γκριβς;
Παρεμπιπτόντως, για να γυρίσουμε στις εκλογές, και μια και μιλούσαμε για δέντρα, τι σκοπεύετε να κάνετε για το γιγαντιαίο θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος στην Ελλάδα;
- [mr.g] Κοιτάξτε, αυτό με την άμαξα ήταν ένα ατυχές περιστατικό αλλά δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν συνέβαλλε στη γενικότερη γοητεία του μέρους. Έτσι κι αλλιώς μια παρουσία σαν τη δική σας θα πρέπει να είναι πάνω στις άμαξες και όχι να τις βλέπουν να περνάνε... Πράγματι, τα δέντρα ήταν λιγάκι ενοχλητικά και μπορώ να σας υποσχεθώ σαν μελλοντικός πρωθυπουργός ότι δε θα μείνει ούτε ρουθούνι απο αυτά. Δεν θα επιτρέψουμε την εξάπλωσή τους, κι έτσι και αλλιώς γιατί να χάνουμε χώρο όπου μπορεί να χτιστεί μια ακόμα πολυκατοικία; Η κυβέρνηση κάνει φιλότιμη προσπαθεια προς αυτήν την κατεύθυνση αλλά εμείς θα τα κάψουμε ακόμα καλύτερα και ακόμα πιο γρήγορα.
Τωρα σε ό,τι αφορά το θέμα του περιβάλλοντος. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να προσλάβω τον Thom Yorke ως υπουργό Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. μιας και είμαι σίγουρος ότι δεν θα κωφεύει (χα χα το πιάσατε το υπονοούμενο έτσι;) στις ανάγκες της νέας εποχής που θέλουν εξοικονόμηση ενέργειας. Ο κ.Yorke είναι πολύ ευαίσθητος σε θέματα περιβάλλοντος και μιας και τον ανέφερα να σας πω ότι ήταν σε εξαιρετική κατάσταση στην συναυλία που τον είδα. Τραγούδησε παθιασμένα ένα πολύ ζεστό και ερωτικό "Nude", πήρε την ανάσα όλων με την σπαρακτική του ερμηνεία στο "Videotape", μας έκανε να μην θέλουμε να τελειώσει ποτέ το "All I Need", ερμήνευσε εκρηκτικά και σε έξαλλη κατάσταση το "Wolf At The Door", ο "National Anthem" και το "Bodysnatchers" ενώ αν μου επιτρέπετε έκανε μανούλες να κλάψουν με το "Pyramid Song" αφού προηγουμένως το αφιέρωσε στον Φραντς Κάφκα. Είναι δυνατόν λοιπόν να μη βάλω στην κυβέρνησή μου έναν άνθρωπο που του αρέσει ο Κάφκα;
Και εκτός των άλλων ο κ. Yorke είναι και καταφερτζής. Κατά τη διάρκεια μιας φρενιασμένης κιθαριστικά εκτέλεσης του "There There" ξέχασε τα λόγια και επανέλαβε τέσσερις φορές το "Weeee aaaare aaaaccidents waitiiiiing waitiiiing to haaaaaaaappen" αντί για 2. Παρ'όλ'αυτά στο τέλος του κομματιού μας αντάμειψε τραγουδώντας τους υπόλοιπους στίχους (αυτούς που ξέχασε δηλαδή) με την απλή συνοδεία μιας ακουστικής κιθάρας σε μια πολύ ωραία και συναισθηματική στιγμή.
- [u] Για τον Κάφκα έχετε απόλυτο δίκιο, μάλιστα θα ηταν πιστεύω μια καλή ιδέα να αντικατασταθούν τα παλαιού τύπου βιβλία εκμάθησης ανάγνωσης με τη Μεταμόρφωση ή τη Δίκη. Άλλωστε, έχει πιο πολύ νόημα να εξοικειωθεί το παιδί από νωρίς με πράγματα που θα βρει μπροστά του (κατσαρίδες κ.α. ζωύφια που θα συναντά στις βρωμερές πόλεις, γραφειοκρατία που θα τον τυλίγει σε μια κόλλα χαρτί, δίκανικούς όρους που θ'ακούει στο Σκάνδαλο του Μήνα, κτλ) παρά με το «Λόλα, να ένα μήλο». Εξάλλου, είναι γνωστό ότι τα Ελληνόπουλα δεν τρώνε πλέον φρούτα κι έχουν χοληστερίνη από τα 12.
Τέλος πάντων, ξεφεύγουμε. Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας για τον κ. Yorke, ειδικά για το τσακισμένο "All I Need" και το καταιγιστικό όσο και θεατρικό "Wolf at the Door". Αλλά και το αιθέριο "True Love Waits", στη νέα εκτέλεση με τα keyboards που του πάει πολύ, κι ένα μανιασμένο "Idioteque" συνοδευόμενο από τρελό χτύπημα. Επίσης, να σημειώσω πως για μένα οι άνωθι μανούλες κλάψανε βασικά ακόμα περισσότερο στο "Exit Music". Λες και είναι το άτιμο σχεδόν προγραμματισμένο να είναι πάντα φοβερό. κάθε φορά. Ήδη το έχω δει τέσσερις και ήταν σε όλες μαγεία.
Αλλά η μεγαλύτερη εξύψωση, το ταβάνι που λένε, ήρθε στο "How to Disappear Completely" όπου ο εν λόγω και συνολικά η μπάντα μας πήρε και μας σήκωσε. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι το παίξανε. Το πιο υπνωτικό και υπνωτιστικό κομμάτι της δεκαετίας (τουλάχιστον), με την καλή έννοια φυσικά. Συγκλονιστικό, ανεπανάληπτο, μαγικό. Με παρέσυρε τόσο μέσα στα έγκατά του που, μετά από προσπάθειες ενός μόνο λεπτού να δω λίγο τη σκηνή, έκατσα στωικά πίσω από τον δίμετρο τοίχο που στήθηκε ακριβώς μπροστά μου εκείνη τη στιγμή και απλά άκουγα, καθώς το τραγούδι με έπαιρνε μακριά, ψηλά, έξω. Περίμενα να τ'ακούσω από τότε που έκλεισαν μ'αυτό τη βραδιά της 26ης Ιουνίου 2000 στο Λυκαβηττό, στην πρώτη από τις δυο, θρυλικές πλέον και μάλλον τελευταίες όπως πάει, βραδιές τους στην Αθήνα. Αλήθεια, για να γυρίσουμε έστω και στοιχειωδώς στην αρχική μας κουβέντα για τις προσεχείς εκλογές, ποιές είναι οι προθέσεις σας για το Υπουργείο Πολιτισμού; O λαός απαιτεί περισσότερες καλές συναυλίες στη χώρα.
- [mr.g] Κοιτάξτε. Είναι προφανές ότι η προηγούμενη κυβέρνηση και γενικότερα οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων νοιάζονται πολύ για τον τομέα του πολιτισμού. Θα έχουμε πολύ δύσκολη δουλειά στο να ανταγωνιστούμε τα μεγαθήρια της πολιτικής, του πολιτισμού και του πνεύματος που έχουν περάσει από το Υπουργείο. Οπότε κι εγώ, επειδή με ενδιαφέρει η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, θα κάνω υπουργό πολτισμού, και τώρα σου δίνω αποκλειστικότητα αγαπητή uptight, τον Jonny Greeenwood. Έμεινα με ανοιχτό το στόμα στις ανελέητες κιθαριστικές μαχαιριές, σε συνδυασμό με τις πιο cool πόζες που δεν τις βρίσκεις σε κανένα manual, στο "Bangers And Mash", ή τις φοβερές του εμπνεύσεις στο "Airbag" όπου έμοιαζε σαν ήρωας του Guitar Hero που τον ελέγχει ο πιτσιρικάς με το χειριστήριο. Στο "Nude" ο ήχος της κιθάρας του έμοιαζε σα να συγκρούονται κύβοι ζάχαρης που επιπλέουν σε ένα ποταμάκι σοκολάτας ενώ στο "Lucky" και το "(Nice Dream)" έβγαλε με ζήλο παλιές και αγαπημένες μελωδίες προτού οργιάσει μαζί με την υπόλοιπη μπάντα στο τζαζ κομψοτέχνημα, όπως το είχατε χαρακτηρίσει πέρσι κ.uptight, που ονομάζεται "The Gloaming". Αυτός ο σπουδαίος άντρας, λοιπόν, θα έχει πολύ σημαντικό ρόλο στην κυβέρνησή μου. Θα βελτιωθούν και οι σχέσεις μας με το εβραϊκό λόμπι, μιας και είναι παντρεμένος με Ισραηλινή. Επιπλέον, θα κάνει εντατικά μαθήματα σε όλους τους μουσικούς της χώρας μπας και αποκτήσουν το ένα δέκατο του πάθους του και της ικανότητάς του.
- [u] Και το ένα δέκατο της ακτινοβολίας του απαστράπτοντος εβένινου καρέ του, θα προσέθετα. Η επόμενή μου δημοσιογραφική επιτυχία, θα σημειώσω εδώ Κύριε Γκριβς, θα είναι ν'αποκαλύψω με τι λούζεται ο Jonny Greenwood και τι κούρα ακολουθεί για τα μαλλιά του. Η εικόνα τους μοιάζει ν'απαιτεί αφοσίωση τουλάχιστον ανάλογη με αυτή του George Clooney στο O Brother, Where Art Thou?. Θα ξεκινήσω μάλιστα την αποστολή μου αμέσως μετά τις εκλογές, εγκαταλείποντας το προσωρινό σοβαροφανές ύφος του υψηλού επιπέδου πολιτικού αναλυτή που κάθε μεγαλοδημοσιογράφος οφείλει να έχει κατά την προεκλογική περίοδο κι επιστρέφοντας στα πιο light θέματα που θέλει ο κόσμος.
Αλήθεια, το "Bangers". Πόσο κολασμένο ήταν; Πώς ξεφύτρωσε ξαφνικά στην καρδιά του σετ, μετά την αποθέωση της ομορφιάς που είναι το combo "Reckoner" και "Exit Music", ένα τέτοιο χορευτικό, αγκαθωτό γκαραζοφάνκ αριστούργημα; Πως είναι δυνατόν να το έκαναν καλύτερο από κάθε άλλη εκτέλεση (του 2006, του δίσκου, την περσινή live) και ταυτόχρονα καλύτερο απ'ό,τι έχουν κάνει ποτέ οι Rapture (άντε, θα τους δώσω το "House of Jealous Lovers"); Απαντήστε κύριε Γκριβς. Ο λαός θέλει να μάθει.
- [mr.g] Με στριμώχνετε στη γωνία αλλά θα ελιχθώ υπενθυμίζοντάς σας το πανηγύρι του "15 Step", τον θεούλη - "πω πω τι παπάδες παίζουμε" - Colin Greenwood που το ευχαριστιόταν λες και ήταν μέρος του κοινού, την καινούργια εμμονή "These Are My Twisted Words" που ταίριαξε απόλυτα στο σαλόνι της υπόλοιπης δισκογραφίας τους, τον αρχιερέα του στυλ και Hugh Grant της μουσικής με τ'όνομα Ed O'Brien που έπαιξε τις κάλτσες του κι αυτός στο "The Bends" και το "Bodysnatchers" και τέλος θα σας υπενθυμίσω τον "ψυχρό δολοφόνο των ντραμς", που μόνο ο ίδιος καταλαβαίνει τα πυθαγόρεια υπολογισμένα μετρήματά του, Phil Selway. Όλοι αυτοί θα έχουν θέση στην κυβέρνησή μου και θα κάνω και γαμώ τα υπουργεία για να μιλήσω και πιο απλά ώστε να νομίζει κι ο λαουτζίκος ότι είμαι ένας απ'αυτούς.
- [u] Δεν έχω πολλά να σας ρωτήσω ακόμα, με έχετε καλύψει στα περισσότερα θέματα, και ειδικά αυτή η ευαισθησία σας προς τα ζώα με συγκινεί πολύ. Θα ήθελα απλά να σας κάνω μερικές ερωτήσεις κρίσεως ώστε ο κόσμος που μας παρακολουθεί να σας γνωρίσει καλύτερα σαν άνθρωπο, πέρα από προγραμματικές δηλώσεις και ξύλινη γλώσσα.
Για παράδειγμα, πότε πιστεύετε ότι η συναυλία πέρασε σε ταχύτητα overdrive; Οφείλω να πω ότι για μένα αυτό συνέβη όταν το rhodes με την θιβετιανή σημαία σύρθηκε στη σκηνή και ακούστηκαν οι πρώτες νότες του πολυαγαπημένου μου "Morning Bell", που ήταν πραγματικά τέλειο. Επίσης, ποιό ήταν το κομμάτι που σας έκανε να πανηγυρίσατε περισσότερο την ώρα και τη στιγμή που το αναγνωρίσατε; Εγώ θα επιλέξω μεταξύ του "How to Disappear", το οποίο ήρθε σε ένα σημείο του σετ που πραγματικά δεν πίστευα πια ότι μπορεί να το άκουγα, και του "The Bends" που ήρθε μετά απ'αυτό και μετά το διάλειμμα για το 2ο encore, κι ενώ ακόμα πλέαμε στην παραζάλη του "HTDC". Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια της μπάντας από τον δίσκο που μου άλλαξε τη ζωή, και το οποίο δεν είχα δει ποτέ «ζωντανά» - μπορεί να φανταστεί κανείς την ουρανομήκη κραυγή που πάτησα με το που οι τρεις κιθάρες επιτέθηκαν στ'αυτιά μας. One-two punch που λένε και στο χωριό μου στην Κω - μας έστειλαν για τσάι τα παιδιά. Εσάς ποια είναι η θέση σας κύριε Γκριβς;
- [mr.g] Εμένα η θέση μου είναι η εξής: Τα λέτε πολύ ωραία κ.uptight και βασικά με έχει κουράσει όλη αυτή η καριέρα του πολιτικού με τις ευθύνες, τις μίζες και τη διαφθορά. Θέλω να ζήσω ελεύθερος, να χαρώ τη ζωή μου. Και μιας και μ'αρέσουν τόσο πολύ οι Radiohead που έχουν διαμορφώσει τα μουσικά μου γούστα, κι επειδή πάντα διαλέγουν υπέροχα μέρη που μας κάνουν να ξεφεύγουμε απο τα προβλήματά μας και την καθημερινότητά μας, τι θα λέγατε να τα παρατάγαμε όλα και να ακολουθούμε τους Radiohead ανα τις συναυλίες τους στο εξωτερικό;
- [u] Εεε... Μαζί εννοείτε; Οι δυο μας;
- [mr.g] Οι δυό μας φυσικά. Αρκεί να μην ξαναπετάξουμε με την Sky Europe...
- [u] [Σοκαρισμένη] Ω... Εμ... Ναι, γιατί όχι;! Στην τελική, έτσι θα κάνω πιο εύκολα το ρεπορτάζ για το μαλλί του Jonny Greenwood. I do! [Κοιτάζονται στα μάτια]
[Οι τίτλοι τέλους πέφτουν, με μουσική επένδυση το "True Love Waits"]
- [u] Κυρίες και κύριοι, με αυτήν την τεράστια είδηση για την αποχώρηση του κυρίου Γκριβς από την πολιτική σκηνή προκειμένου ν'ακολουθήσει τ'όνειρό του, η οποία βγήκε σε ζωντανή μετάδοση κατά τη διάρκεια της αποκλειστικής του συνέντευξης στο some beans, σας αφήνουμε. Και όπως καταλάβατε, ούτε κι εμάς θα μας ξαναδείτε, εκτός από μια τελευταία φορά - όταν θα παρουσιάσουμε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα την κούρα που ακολουθεί ο Jonny Greenwood για να διατηρεί το εκπληκτικά γυαλιστερό μαλλί του. Μετά απ'αυτό, θα μας ξαναδείτε σε κάποια από τις ανά τον κόσμο συναυλίες της μπάντας. Ω ρεβουάρ... *
* Μη σκιάζεστε, το some beans δεν πάει πουθενά. :-)
Όταν την τελευταία μέρα διαμονής μας στη Πράγα διαβάζαμε την El País στο αεροδρόμιο, δεν μπορούσαμε παρά να ευχαριστούμε τη μοίρα μας που το τριήμερο που κάηκε και το τελευταίο πράσινο στην Αττική εμείς βρισκόμασταν στο εξωτερικό και μάλιστα σε αυτήν την πόλη.
Είχαμε την τύχη να γυρίζουμε το κάστρο της Πράγας, να μένουμε με ανοιχτό το στόμα κάτω απο τον Άγιο Βίτο, να διασχίζουμε τη γέφυρα του Καρόλου με το δάχτυλο τεντωμένο μία στα γοτθικά αγάλματα που πεταγόντουσαν κάθε πέντε βήματα και μία στον Μολδάβα που ολοκλήρωνε το κάδρο μιας παραμυθένιας κεντροευρωπαϊκής πόλης που μοιάζει με απέραντο μουσείο, άλλοτε μεσαιωνικής και άλλοτε αναγεννησιακής αισθητικής. Αλλά σε ότι αφορά τα κτίρια, τους ρυθμούς και την αισθητική η uptight λόγω επαγγέλματος τα ξέρει καλύτερα. Με το δικό μου μη εξασκημένο μάτι είδα μια πόλη με βαριά επιβλητικά κτίρια, στολισμένα όχι απο φτιασιδώματα αλλά απο την ίδια τους την κτίση, με παράθυρα ζωηρών και ανήσυχων γραμμών και γεμάτα μυστηριώδη και απειλητικά αγάλματα που προστατεύονται απο αναγεννησιακούς χαλκοπράσινους τρούλους.
Σχεδόν κάθε κτίριο έχει τη δική του συναρπαστική ιστορία δημιουργίας και θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ναός σαν τον Άγιο Βίτο είναι από μόνος του μια περιγραφή της πορείας του ανθρώπου προς τη θέωση: σκληρό και σκοτεινό κοντά στο έδαφος και ελαφρύτερο με εντονότερα χρώματα όσο ανεβαίνεις μέχρι την κορυφή του που μοιάζει σαν την ανταμοιβή σου επειδή κατεύθυνες το βλέμμα σου τόσο ψηλά. Και πως να χαρακτηρίσεις το εσωτερικό αυτών των ναών; Σαν μια μυσταγωγία που με τον πυκνό και βαρύ της αέρα σε έκανε να φαντάζεσαι άλλες εποχές με βαριά γυναικεία φορέματα γεμάτα χρυσαφικά και πλουμιστά αντρικά κοστούμια με ολόχρυσα μανικετόκουμπα.
Η πρώτη μου επαφή με έκανε να πιστέψω πως η Πράγα είναι ένας φοβερά ατμοσφαιρικός προορισμός για χειμωνιάτικους μήνες όταν το κρύο και το χιόνι σε κουκουλώνουν και οι σταγόνες κυλούν απο τις μυτερές γωνίες των καθεδρικών ναών. Τότε που ο ποταμός θα παγώνει και τα χνώτα θα θολώνουν απ'το απέραντο πράσινο απο τα δάση τα πάρκα και τους βοτανικούς κήπους, δίπλα στο κάστρο που θα αντανακλάται στα βρεγμένα κεραμίδια.
Αλλά η συνέχεια των ημερών με έβγαλε λάθος. Γιατί, παρά το κρύο και τις μικρές ψιχάλες που έπεφταν που και που κάνοντας, σε συνδυασμό με τον ολόγκριζο ουρανό, την Πράγα και τα βαριά της μεσαιωνικά κτίσματα να φαίνονται ακόμα πιο υπέροχα και υποβλητικά, οι δύο επόμενες ηλιόλουστες μέρες μου έδειξαν ότι είναι ένας άκρως κατάλληλος προορισμός για την άνοιξη και για το καλοκαίρι. Ο ήλιος και το φως της ημέρας δεν σταμάτησαν να την κολακεύουν. Κάτι που δεν είναι περίεργο αφού μια καλλονή είναι όμορφη και γοητευτική ανεξαρτήτου εποχής. Το χειμώνα σου αρέσει γιατί φαίνεται χαριτωμένη χωμένη στα γάντια της και το σκούφο της ενώ το καλοκαίρι την ποθείς και θαυμάζεις τις ξεσκέπαστές της καμπύλες.
Κάπως έτσι και εμείς ξελογιαστήκαμε απο τα χρυσαφένια φωτοστέφανα των Αγίων στα αγάλματα, τα πλακόστρωτα χρωματιστά δρομάκια που δεν παρέλειπαν σε κάθε μπαλκόνι να επιδεικνύουν εύθραυστα λουλουδάκια, τις όχθες του Μολδάβα που φιλοξενούσαν loveboats και γεμάτους χάρη κύκνους σε μια γενικότερη αίσθηση χαλαρότητας και ευφορίας. Ακόμα και οι μέχρι πρότινος αυστηροί και πανήψυλοι μυώδεις πύργοι φαίνονταν να εγκρίνουν μια πόλη που ανέπνεε για το επόμενο φιλί, την επόμενη φωτογραφία και επιζητούσε όχι απελπισμένα αλλά με σοβαρή επίδειξη των προτερημάτων της το ανοιχτό στόμα που θα έκανε ωωω!
Όπως πολύ σωστά είπε κάποιος, για να δημιουργήσεις νέα κουλτούρα και να παράγεις πολιτισμό στη σύγχρονη εποχή θα πρέπει να έχεις λύσει τα καθημερινά σου προβληματάκια και να μην τα αφήνεις να καταλήξουν σε ανυπέρβλητα εμπόδια γιατί μετά όχι όρεξη να γράψεις/ ζωγραφίσεις/ κάνεις μουσική/ δημιουργήσεις δεν θα έχεις, αλλά δεν θα σου έχει μείνει δύναμη ούτε να μιλήσεις. Αλλά είμαι σίγουρος ότι εγώ ή κάποιος άλλος τα έχει ξαναπεί αυτά.
Και εδώ μπαίνει η χώρα που ζούμε. Η οποία χώρα είναι μάστορας στο πώς μετατρέπεις το παραμικρό εμπόδιο σε τιτανοτεράστιο τοίχο. Ή αλλοιώς η χώρα που είναι μάστορας στο να σου δυσκολεύει τη ζωή και να σου ρουφαει την οποιαδήποτε όρεξη για ζωή και δημιουργία.
Την ώρα που στην Πράγα κάποιος θα διασχίζει τις πετρόχτιστες γέφυρες που απλώνονταν πάνω απο τα γεμάτα αντανακλάσεις νερά του Μολδάβα, κάποιος στην Αθήνα θα έχει ήδη μετατρέψει άλλον έναν πνεύμονα πρασίνου σε οικοδομήσιμη έκταση.
Όταν κάποιος στην Πράγα θα τριγυρνούσε στο μεσαιωνικό παλάτι που έχει παραμείνει ανέγγιχτο, κάποιος πρωθυπουργός στην Αθήνα θα διέκοπτε τις διακοπές του και με μισή καρδιά θα πήγαινε να επιθεωρήσει τα καμμένα αυθαίρετα.
Όταν κάποιος στην Πράγα θα έτρωγε σε μια βεράντα στο πίσω μέρος του κάστρου με θέα τους βοτανικούς κήπους και ολόκληρη την πόλη, κάποιος θα βούλωνε τη μύτη του περνώντας απο το κέντρο της Αθήνας για να μην καταπιεί όλο το καυσαέριο και τη μπόχα των σκουπιδιών σε κάθε δεύτερη γωνία.
Την ώρα που κάποιος στην Πράγα θα πίνει με 1 ευρώ και κάτι τη μπύρα του ακούγοντας ζωντανή και πολύ καλή τζαζ μουσική χωρίς να είναι υποχρεωμένος να πληρώνει είσοδο, κάποιος στην Αθήνα θα πληρώνει 5 ευρώ για μια χειρότερη μπύρα και θα την απολαμβάνει με θέα τις πολυκατοικίες, στριμωγμένος σα σαρδέλα.
Την ώρα που στην Πράγα κάποιος θα χαζεύει το ρολόι του Výstaviště και θα χάνεται με τις ώρες στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας ανάμεσα σε χιλιάδες εκθέματα απ'όλες τις εποχές, κάποιος άλλος στην Αθήνα θα χτίζει το σπίτι του πάνω σε πέτρες που έχουν ζωή 2000 και βάλε χρόνων.
Όταν κάποιος στην Πράγα θα βλέπει αυτό το πανηγύρι των αισθήσεων που είναι η θεία λειτουργία σε έναν καθεδρικό ναό, κάποιος στην Αθήνα θα ακούει τον παθιασμένο λόγο κατά του πολιτισμού ενός παιδεραστή πάμπλουτου ιερέα.
Όταν κάποιος θα βολτάρει στα πετρόστρωτα σοκάκια της κούκλας Malá Strana ανεβαίνοντας τον Petrin Hill για μια απο τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής του, κάποιος άλλος στην Αθήνα θα περιμένει ν'αλλάξει δύο τρία μέσα μεταφοράς που καθυστερούν τουλάχιστον ένα τέταρτο το καθένα για να παει στον προορισμό του.
Και οταν κάποιος στην Πράγα θα δημιουργεί καθήμενος σε ένα παγκάκι στο δάσος δίπλα στον Μολδάβα, όλοι στην Αθήνα θα σκέφτονται ποιον απ'ολους τους απατεώνες, καταστροφείς της χώρας τους και γιουσουφάκια των επιχειρηματιών θα ψηφίσουν.
Τέλος πάντων, η Πράγα δεν ήταν μόνο ξεκούραση για το μυαλό μας αλλά μας προσέφερε και μια συναυλία των Radiohead με ό,τι φοβερό συνεπαγεται αυτό. Καθένας στον σκοπό που τάχθηκε, οπότε, όσο τα κομματόσκυλα θα προετοιμάζονται για να κερδίσουν τις εκλογές ώστε να γλύψουν λίγο κοκκαλάκι κι αυτά, εμείς θα προετοιμαζόμαστε για να σας πούμε τις εντυπώσεις μας απο τη συναυλία.
Έχουν περάσει ήδη κάμποσες μέρες που είμαστε πίσω. Δυο βδομάδες ολόκληρες. Οι υποχρεώσεις, η ζέστη, ή απλά μια ματιά έξω σπρώχνουν τις εικόνες της Πράγας στο βάθος του μυαλού, όπως σπρώχνει κανείς στο βάθος του συρταριού τα ενθύμια απ'τον άνθρωπο που δεν έχει πια αλλά αγαπάει ακόμα. Δεν θέλεις να θυμάσαι, όμως το μυαλό σού παίζει παιχνίδια: γαντζώνεται στα όσα είδε αναζητώντας στη διαθέσιμη μνήμη κάτι όμορφο, ξέροντας ότι μόνο εκεί μπορεί να το βρει.
Έχω επισκεφθεί αρκετές πόλεις του εξωτερικού, πόλεις ονομαστές για την ομορφιά, την ατμόσφαιρα, τη γοητεία τους, πόλεις όπου τα θέματα οργάνωσης, κυκλοφοριακού, καθαριότητας, σεβασμού στην ιστορία και στο περιβάλλον θεωρείται δεδομένο ότι έχουν λυθεί ή έστω ότι έχουν γίνει όλες οι απαραίτητες ενέργειες από τους αρμόδιους για να λυθούν κι από εκεί και πέρα εξαρτάται από τους κατοίκους και τους επισκέπτες.
Η Πράγα, όμως, θεωρεί κανείς πριν την επισκεφθεί πως είναι διαφορετική περίπτωση. Είναι η πρωτεύουσα (του ενός μισού) μιας χώρας του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, που βγήκε από το κουκούλι της πριν από 20 περίπου χρόνια. Θα περίμενε κανείς ότι τα πράγματα θα ήταν κάπως πιο πίσω απ'ό,τι στη Δυτική Ευρώπη, τουλάχιστον στο επίπεδο αυτών που μπορεί να δει και να καταλάβει ένας τουρίστας. Δυστυχώς για τη χώρα που ζούμε κι ευτυχώς για εμάς σαν πολίτες της Ευρώπης και του κόσμου, η πραγματικότητα λέει άλλα. Δεν μπορούμε να γενικεύσουμε και να μιλήσουμε γενικά για την Τσεχία σαν χώρα, αλλά η Πράγα είναι σαν μια από εκείνες τις άλλες σπουδαίες πόλεις: μια πόλη όπου όλα τα βασικά, τουλάχιστον στο κέντρο της αλλά και σε όσα προάστια είδαμε (και δεν περάσαμε από τα καλύτερα απ'ό,τι διαβάσαμε), μοιάζουν σε γενικές γραμμές λυμένα, και όπου οι αρχές και οι κάτοικοι ασχολούνται απερίσπαστοι με το να αναδεικνύουν την παράδοση και την ομορφιά της.
Μου θύμισε σε πολλά αγγλική πόλη. Το δίκτυο των συγκοινωνιών κάλυπτε και τα πιο απομακρυσμένα προάστια, και λειτουργούσε με ακρίβεια λεπτού. Παντού, ακόμα και σε φτωχογειτονιές, ανάμεσα σε τεράστιες εργατικές πολυκατοικίες, έβλεπες φροντισμένα πάρκα, παρκάκια, παρτέρια. Ακόμα κι ο καιρός ήταν σκέτα East Midlands το καλοκαίρι - ψύχρα το πρωί, 25 βαθμοί και ευχάριστη ζέστη το μεσημέρι, κρύο το βράδυ και η μια στις τρεις μέρες συννεφιασμένη και βροχερή.
Σε άλλα όμως ξεπερνούσαν και τους Άγγλους: σε ολόκληρο το κέντρο και παραέξω δεν είδαμε ούτε ένα σκουπίδι κάτω, ούτε έναν κάδο ξέχειλο. Και πως να το πετάξεις κάτω το σκουπίδι όταν γύρω σου βλέπεις παντού ομορφιά; Άψογα διατηρημένα κτήρια, από γοτθικούς πύργους και ναούς (αχ, St Vitus! Αλλά και γενικά, ο ανιχνευτής της λατρεμένης μου γοτθικής αρχιτεκτονικής χτύπησε κόκκινο...) μέχρι μπαρόκ, ροκοκό και αρ-νουβό μπιζουδάκια, όλα χρωματιστά και κεραμιδοσκέπαστα. Κι ανάμεσά τους τέλεια ενταγμένα τα καινούρια, από καλαίσθητα κτήρια γραφείων μέχρι το αριστούργημα Dancing House του Frank Gehry. Χωρίς ποτέ το μίγμα να μοιάζει βαρύ, αυστηρό ή υπερβολικό, και χωρίς ποτέ να προδίδει ότι έχει διατηρηθεί ή δημιουργηθεί για να σ'εντυπωσιάσει. Ίσα ίσα, οι Τσέχοι δε φαίνονταν να σκίζονται να βοηθήσουν τους τουρίστες - μάλλον εμπόδιο στις μετακινήσεις τους κι ενόχληση στην ησυχία τους έμοιαζαν οι ορδές που κατακλύζανε καθημερινά την πλατεία της Παλιάς Πόλης και τη Γέφυρα του Καρόλου πάνω απ'τον πολυτραγουδισμένο Μολδάβα (κάντε ένα κλικ και αφήστε το στο background να παίζει...). Και δε δίσταζαν να το δείχνουν, όντες οι μεν εστιάτορες, μαγαζάτορες κτλ απόμακροι και τυπικοί, οι δε υπόλοιποι στα όρια (;) της αγένειας. Το ότι η πόλη τους προσφέρεται για το θαυμασμό όλων ημών των απ'έξω ήταν απλά μια αναπόφευκτη συνέπεια που εκμεταλλεύτηκαν, αλλά κατα βάση είναι έτσι όμορφη από φυσικού της και για τους κατοίκους της.
Κι αυτό το διαπίστωνε κανείς καλύτερα όταν πήγαινε έξω απ'το κέντρο, σε γειτονιές με δρόμους πολυάσχολους, τοπικά μαγαζάκια και κόσμο που έκανε καθημερινές δουλειές. Κι εκεί ακόμα όλα έμοιαζαν τακτοποιημένα, φροντισμένα και καθαρά. Κι εκεί ακόμα τα λεωφορεία και τα τραμ ήταν όλα στην ώρα τους, υπήρχαν περιποιημένα πάρκα και παρτέρια και φαρδιά πεζοδρόμια και όμορφα κτίρια. Tο Κουκάκι και τα Πατήσια της Πράγας έμοιαζαν να ρίχνουν στ'αυτιά των αντιστοίχων της Αθήνας με τρόπο συντριπτικό - πάνω απ'όλα, συντριπτικό για την ψυχολογία μας όταν, καθισμένοι στο λεωφορείο της γραμμής, κατευθυνόμασταν οριστικά και αμετάκλητα πια προς το αεροδρόμιο και απο'κει προς τη χαβούζα μας. Δεν ξέρω κιόλας - μπορεί να είχαν φροντίσει ειδικά τα κομμάτια που έβλεπε κανείς στη διαδρομή του αεροδρομίου και παραμέσα τα πράγματα να ήταν τραγικά. Μπορεί να είχαν κρύψει τους ζητιάνους και τους εξαθλιωμένους της πόλης (καλή ώρα!) για να μη χαλάνε τη διάθεση των τουριστών. Απ'το μυαλό του κυνικού Έλληνα με τα γεμάτα διδακτικά βιώματα χρόνια στηνΑθήνα περνούν πολλά... Αλλά όσα μπορέσαμε να δούμε οδηγούσαν στο παραπάνω συμπέρασμα αβίαστα.
Το "οριστικά και αμετάκλητα" κολλάει στο αναπάντεχο δώρο που δεχτήκαμε από την Sky Europe (R.I.P.), η οποία μας χάρισε, άθελά της, μισή έξτρα μέρα στην Πράγα, πληρώνοντάς μας και το φαγητό για να εξιλεωθεί για την 12ωρη καθυστέρηση. Έτσι, τη Δευτέρα το μεσημεράκι ήμασταν και πάλι στο χαρούμενο, ηλιόλουστο κέντρο, κι αποφασίσαμε να δούμε ένα από τα κομμάτια της πόλης που δεν είχαμε προλάβει. Περπατήσαμε στα γοητευτικά στενάκια της Malá Strana (= μικρή γειτονιά) κι αρχίσαμε ν'ανεβαίνουμε τον καταπράσινο λόφο Petrin. Ανεβαίνοντας, βρεθήκαμε να περπατάμε ανάμεσα σε κατάφορτες μηλιές και αχλαδιές,. Θα νόμιζε εύκολα κανείς πως είχε κατά λάθος φύγει μακριά από το κέντρο αλλά κοιτάζοντας πίσω η πανοραμική θέα της πόλης, εκτός απ'το να μας κόβει την ανάσα, μας θύμιζε πως ήμασταν ακόμα πολύ κοντά και πως ναι, είναι δυνατόν το αστικό περιβάλλον να συνυπάρξει με εικόνες σαν κι αυτή. Για κάποια δευτερόλεπτα σκέφτηκα την Αθήνα. Πολύ κακή ιδέα, αλλά δεν μπορούσες να το αποφύγεις όταν τα αποδεικτικά στοιχεία της γλαφυρότατης αντίθεσης απλώνονταν τόσο άφθονα μπροστά στα μάτια σου...
Είχε πάει πια απόγευμα και κατεβαίναμε στην πλατεία κάτω από το κάστρο για να πάρουμε το μετρό και ν'αφήσουμε την Πράγα οριστικά πίσω μας. Σε ένα πλάτωμα σταματήσαμε. Το δρομάκι που κατέβαινε από την μπροστινή πύλη του κάστρου συναντούσε το πλακόστρωτο που κατηφόριζε από το λόφο Petrin σ'ένα μικρό πλάτωμα. Κρυμμένη σε κάποια σκαλοπάτια, μια κοπέλα τραγουδούσε ένα περίεργο τραγούδι με τη συνοδεία ενός ακορντεόν, και ο ψηλός πέτρινος τοίχος που ανέβαινε προς το κάστρο έστελνε τους ήχους ν'αντηχήσουν σ'όλα τα γύρω κτίρια και να φτάσουν στ'αυτιά μας με μια γλυκιά, ελαφρώς παραμορφωτική ηχώ, σα να έρχονταν από ψηλά. Μικρά μαγαζάκια πουλούσαν χειροτεχνίες και άλλα μικροπράγματα, κι αντί για πινακίδες είχαν τα ξύλινα θυρόφυλλά τους ζωγραφισμένα, από πάνω ως κάτω, ανακοινώνοντας την πραμάτια τους. Το φως του απογευματινού ήλιου δεν έφτανε κάτω, αλλά έβλεπες εδώ κι εκεί σκόρπια κομματάκια του από αντανακλάσεις στα γύρω παράθυρα. Κάποιος κόσμος, όχι πολύς, κατέβαινε με χαλαρούς ρυθμούς απ'το κάστρο και σκόρπια γέλια έμπαιναν που και που στην ηχώ του τραγουδιού. Η πόλη ετοιμαζόταν γι'άλλο ένα όμορφο, χαρούμενο βράδυ, χωρίς εμάς, κι αυτή ήταν η τελευταία εικόνα της που έχουμε στο μυαλό μας. Μέχρι την επόμενη φορά.
Το some beans είναι ένα εντελώς μη κερδοσκοπικό blog που γεννήθηκε με σκοπό να φιλοξενήσει προσωπικές μας απόψεις και κείμενα σχετικά με ό,τι μας κάνει να θέλουμε να γράψουμε γι'αυτό. Το μεγαλώνουμε αργά-αργά, με στοργή και προδέρμ. Τα mp3 που παραθέτουμε έχουν χαρακτήρα δειγμάτων, και αν προέρχονται από κάποια επίσημη κυκλοφορία, δίπλα τους θα βρείτε ένα link για να την αγοράσετε. Συνιστούμε να το κάνετε εάν αυτό που ακούτε σας αρέσει, αν μη τι άλλο για να υποστηρίξετε τον καλλιτέχνη. Αν πάλι ανήκετε σε κάποια εταιρία και επιθυμείτε να αποσύρουμε κάποιο mp3, δεν έχετε παρά να στείλετε ένα email και να το ζητήσετε ευγενικά.
Όταν γράφαμε εκείνο το ποστ για τον DM Stith, φανταζόμασταν μεγάλα πράγματα για τον νεαρό τραγουδοποιό. Δεν τα πήγε καθόλου άσχημα, ειδικά αν λάβει κανείς υπ'όψη ότι τα διάφορα indie institutions (λέμε τώρα!) δεν ασχολήθηκαν και ιδιαίτερα με την περίπτωσή του, καθώς ήταν απασχολημένα με πιο "μοδάτα" και cool ακούσματα... Για το ντεμπούτο του, το Heavy Ghost, δεν μιλήσαμε διεξοδικά, όμως ήταν νομίζω πασιφανές ότι το λατρέψαμε. Το ακούσαμε, το ξανακούσαμε, το λιώσαμε... και επανήλθαμε πρόσφατα, αφού έπιασαν οι πρώτες φθινοπωρινές δροσούλες. Κατέστη σαφές ότι, για μας τουλάχιστον, ο David Michael ήρθε για να μείνει.
- [u] Κυρίες και κύριοι, με αυτήν την τεράστια είδηση για την αποχώρηση του κυρίου Γκριβς από την πολιτική σκηνή προκειμένου ν'ακολουθήσει τ'όνειρό του, η οποία βγήκε σε ζωντανή μετάδοση κατά τη διάρκεια της αποκλειστικής του συνέντευξης στο some beans, σας αφήνουμε. Και όπως καταλάβατε, ούτε κι εμάς θα μας ξαναδείτε, εκτός από μια τελευταία φορά - όταν θα παρουσιάσουμε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα την κούρα που ακολουθεί ο Jonny Greenwood για να διατηρεί το εκπληκτικά γυαλιστερό μαλλί του. Μετά απ'αυτό, θα μας ξαναδείτε σε κάποια από τις ανά τον κόσμο συναυλίες της μπάντας. Ω ρεβουάρ... *
