Crazy me don't think there's pain in Barcelona\ They dance you 'round a waltz confound

Πριν απο 10 και κάτι ημέρες μάθαμε ότι η μαμά του Rufus Waiwright και της Martha Wainwright, Kate McGarrigle έφυγε απο τη ζωή σε ηλικία 63 ετών. Εκτός απο το να γεννά ταλαντούχα παιδιά και να τραγουδά folk μουσική τα τελευταία 30 χρόνια, αφιέρωσε και σημαντικό μέρος της ζωής της σε φιλανθρωπίες.

Μερικές μέρες μετά (την Πέμπτη, 28 Ιανουαρίου 2010 συγκεκριμένα) διαβάσαμε στο PopMatters (ένα απο τα site που μετράνε περισσότερο - xα!) ένα καταπληκτικό άρθρο απο τον Kurt Wildermuth στην ενότητα Life Savers. Το παραθέτουμε αυτούσιο μιας και είναι απο αυτές τις περιπτώσεις που ο θάνατος ενος προσώπου που δεν γνωρίζεις προσωπικά αλλά μόνο κατ'όνομα συνδέεται με τη ζωή του καθενός απο εμάς.

My Rufus Wainwright Story
του Kurt Wildermuth

" "I want to write him a fan letter," my mom said. "But I feel silly. I’m not really a fan-letter writing person. And I’m 75 years old." She was talking about Rufus Wainwright, the openly gay singer/songwriter and man-about-town, 44 years her junior.

It was a Saturday morning in 2004, and Mom and I were on the phone, catching up as we did once or twice each weekend. She was on Long Island, in the ranch house that she, my dad, and I had moved into when I was 2 years old. I’d lived in that house most of my life, but now, at age 39, I was living in Manhattan, 10 blocks from the apartment my parents were renting when my mom became pregnant with me. I was an only child, unmarried but straight, and a Rufus Wainwright fan.

"You know, Mom, he lives near Gramercy Park. I’ll probably run into him sometime."

"Oh, sure."

"No, really! I’m always walking in different parts of town. I have the feeling I’ll bump into him. I’ll give him your message. What would you want to say?"

After a long pause, Mom said, in a little voice: "I just want to tell him how talented he is… and that he should always be inspired."

"Okay. I’ll tell him."

We both laughed, but I was serious. I really felt it might happen.

* * *

My parents loved music and inspired my love of it. When I was little, Mom played classical music and records she had bought in Spain in the late ‘50s. Dad sang along with his Broadway cast recordings and Judy Garland albums. (He wasn’t gay, as far as I know, just a fan of theatrical music and singers who could deliver it dynamically.)

Starting in my early teens, I played records all the time. That music, mostly pop/rock, became a soundtrack for the years—and our memories of the years—when I spent a lot of time in my room, reading and writing, thinking and dreaming, feeling weird.

Through the years, I introduced my parents to a lot of music. Rufus Wainwright’s eponymous debut CD (1998), with its intricate and stylistically disparate arrangements, reminded me so much of music that Mom had come to love—especially the Beatles and the Beatles’ friend Harry Nilsson—that in 2002, right after I heard it for the first time, I bought her a copy. Rufus initially struck her as "the saddest guy in the world," but she couldn’t stop listening. Soon after, I bought her a copy of Rufus’s second CD, Poses (2001), which had been rereleased with a bonus track: Rufus’s cover of the Beatles’ “Across the Universe”, one of Mom’s favorite songs. On the day Rufus’s third CD, Want One (2003), was released, I bought a copy for myself and one for Mom.

Want One’s baroque, theatrical, confessional, psychedelic folk/pop/rock became a huge hit with the Wildermuth family. After its release, my parents made one of their infrequent trips into Manhattan, so the three of us and my then-girlfriend could see Rufus perform at Town Hall. He was perfect that night—tender on the quiet songs, tougher than we expected on the rockers—and we all became even bigger fans.

When record-label trouble delayed Want Two, Rufus released a few songs from it on iTunes as Waiting for a Want (2004). A co-worker burned me two copies, and I mailed one to my mom. That Saturday morning, on the phone, Mom and I were agreeing that Rufus had done his best work yet. She wished she could tell him how much his music meant to her.

Two days later, I met Rufus at Bryant Park.

* * *

I was having a lousy day at work. The park was a block from my office, and during my lunch hour I walked there to clear my head. It was Fashion Week, and I walked along the park’s northern, western, and southern edges—42nd St., 6th Ave., 40th St.—to avoid the huge tent and the crowds. I hadn’t slept well the night before, and the sidewalk seemed to rise toward me in waves.

Rufus’s speaking voice, a distinctive whiney drone, caught my ear as I passed him. He was sitting on a low wall to my left, talking to two young women who appeared to be fans. For a moment, I thought I was hallucinating. I continued along 40th St., then stood outside the front of the Public Library and gathered my thoughts. Could I go back and talk to him? Ordinarily, I would have gone back to my office instead, phoned Mom, and said, “Guess who I just passed on the street near Bryant Park?” But on that day I had to tell Rufus about my mom. I’d promised I would!

When I returned to the spot, the young women were gone. Rufus’s back was to me, but his hand was stretched out and holding a cellphone. Calling him “Mr. Wainwright” seemed wrong, so I said, “Rufus?”

“Y-y-e-e-s-s?” He turned, searching my face. We both kept our sunglasses on.

“You don’t know me,” I said, and he relaxed. He looked pretty much the way I felt, as though he might not have slept much. “I had to stop, because I’m a huge fan.” He smiled. “And I’ve introduced your music to a lot of people.” He smiled wider. “Including my mom, who’s 75 years old.”

His face froze. He was listening to every word, but he had retreated. Was I telling him he made “music for grannies to dig,” as John Lennon once accused Paul McCartney of doing? I reminded myself that Rufus, as a Lennon fan, a New Yorker, and especially the son of two performers—the singer/songwriters Kate McGarrigle and Loudon Wainwright III—surely had learned to buffer himself from potentially crazy fans. I tried to sound calm, normal, down-to-earth. “Two days ago, we were on the phone…”

As I told him the story and relayed my mom’s message—“I just want to tell him how talented he is… and that he should always be inspired”—Rufus sat perfectly still, watching me but not reacting. I wanted him to emote, to tell me how touching or charming or surprising—or something, anything—he found the whole business. I wanted him to give me some memorable quotes for when I told Mom this story. But I was grateful that he hadn’t reacted badly, told me off, made me regret having taken up his time.

Rufus allowed himself to look pleased when I mentioned how much we’d all enjoyed the Town Hall show, and how much Mom and I liked Waiting for a Want. He said Want Two would be released soon, and I said we’d look forward to it. Still probing for a little emotional response, I brought up his close relationship with his mother, but he didn’t take the bait. Finally, he thanked me and, again scrutinizing my face, held his hand out limply. The exaggeratedly effeminate gesture seemed like a test. Would I accept him as this person, his own person—a bit of a diva, a queen dismissing a subject—and not just my version of him, a maker of extraordinary music? I smiled. We shook hands. I thanked him and left.

Back at my office, I called Mom. “Guess who I just met at Bryant Park.”

“Rufus Wainwright,” Mom joked.

“Yes!”

“Yeah, right.”

“No, I really did!”

She believed me. After a pause, she said, simply, “Wow!”

I said, “I know!”

Months later, we were amused by these lines in “Peach Trees”, a ballad on Want Two: “Is true love / A long walk / Through Bryant Park?” That coincidence had to be pure. The lines did make us wonder, though, if Rufus had ever been to the park before writing the song. Bryant Park really isn’t that big. You can take a long walk around it, but not a long walk through it. If he knew the park, was his “long walk” just poetic license?

* * *

Parts of Want Two were a bit too weird and difficult for Mom, but still the disc ended up in my parents’ CD-player alarm clock. As Mom’s longstanding health problems became debilitating and she spent days incapacitated on the sofa, Dad would play the disc’s accompanying DVD, Live at the Fillmore West, and Mom would escape into it.

In 2005, Dad was diagnosed with inoperable lung cancer. The next year, Mom suffered a heart attack.

The last time I saw her was in the hospital the day after the attack. She had undergone an immediate double-bypass and was a wreck: haggard, swollen, glassy-eyed from pain medication, in agony because a breathing tube was stuck down her throat and the doctors were decreasing the painkillers prematurely. She managed an amused smile when I told her that Rufus—and Johnny Depp, her other late-life crush—would be stopping in to see her. She looked alarmed when I told her, seriously, that Rufus would soon be re-creating Judy Garland’s legendary Carnegie Hall concerts, but I didn’t think Dad was up to going.

Mom died a few days later, and I made my Rufus Wainwright story the focal point of her eulogy. We ended her funeral by listening to “Foolish Love”, the opening song on Rufus’s debut. Mom had always been put off by that song’s key lines, “I don’t wanna smell you / And lose my senses”. “Across the Universe” would have been the more-appropriate choice. But on the spot, right after the eulogy, I’d chosen a track that the funeral director would find easily. Life gets messy sometimes.

Dad and I listened to a lot of music during his remaining four months, but we didn’t play Rufus’s music much. The first time I was awakened by Want Two as the sound traveled from my parents’ bedroom and down the hallway to mine, I got up, walked down the hall, and took the disc out of the player.

In 2007, Rufus released two CDs. The first was Rufus Does Judy at Carnegie Hall, a live recording of his Garland tribute. Dad might have enjoyed it, but Mom always hated Garland and wouldn’t have been won over by Rufus’s enthusiasm. I can’t help wishing that Dad had lived long enough to hear Rufus do Judy, and that Mom had lived long enough to hear Release the Stars—yes, his best work yet. Even more, I wish she’d seen the back cover. Designed by Rufus, it features a photo of him sitting next to Kate McGarrigle. His arm is around her. He is looking at her adoringly. A legend below it reads: “This album is dedicated to my mother, who still whispers in my ear that I’m great.”

* * *

In January 2010, Kate McGarrigle died from cancer, which she had been fighting since 2006. “I will miss you mother,” Rufus wrote at his Web site, “my sweet and valiant explorer.” "

Το άρθρο My Rufus Wainwright Story όπως εμφανίζεται στο site PopMatters.

Rufus Wainwright - "Barcelona" από το Rufus Wainwright

Tweet

Some '00s #1: Clinic - Internal Wrangler

Από σήμερα το Some Beans εγκαινιάζει μια ακόμα καινούργια στήλη (να δούμε τι θα τις κάνουμε τόσες πολλές).

Πέρασε η δεκαετία και διαβάσατε τόσες ανασκοπήσεις ταινιών, μουσικής κλπ. Αν λοιπόν νομίζατε ότι δεν προσέξαμε ότι άλλαξε η δεκαετία και ότι θα μείνουμε στην απ’έξω είστε γελασμένοι. Και για να το αποδείξουμε θα κάνουμε αρκετά συχνά διάφορα posts με γενικό τίτλο Some 00’s.Τα νούμερα σε κάθε post δεν θα αντιπροσωπεύουν τη σημασία του εκάστοτε θέματος, ούτε κινούμαστε χρονολογικά. Απλά θα μιλήσουμε για διάφορα πράγματα που σημάδεψαν την δεκαετία μας και θα τα αποτυπώνουμε στο blog όπως μας έρχονται τυχαία στο μυαλό.

Την στήλη θα εγκαινιάσουν οι Clinic, μια μπάντα που έστω και τυπικά (η πρώτη μεγάλη κυκλοφορία με το όνομά τους ήταν ένα compilation με τα προηγούμενα ΕΡs τους, ο πρώτος τους δίσκος όμως κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2000) γεννήθηκε στα '00s και διέπρεψε σε αυτά. Συγκεκριμένα θα ασχοληθούμε με το εκρηκτικό εναρκτήριό τους λάκτισμα (όπως θα έλεγε και ο Μανόλο Μαυρομάτης) που έδωσε την ώθηση στη μπάντα για τους συνολικά πέντε δίσκους της καθώς και μια σπουδαία θέση σαν support των Radiohead που εκτόξευσε την δημοτικότητά τους. Όσο θα μπορούσε να εκτοξευθεί η δημοτικότητα μιας μπάντας που φοράει χειρουργικές μάσκες και ανάλογες φόρμες βεβαίως βεβαίως.

Οι μεταπηδήσεις από το ένα garage και κοφτερό άκρο στα χαλαρά και χαλαρωτικά όμορφα ριφάκια γίνονται αρκετά συχνά. Δύσκολο να πεις ποιο προτιμάς αφού και τα δύο έχουν τις μεγάλες τους στιγμές. Πιθανότατα το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, στη δισκογραφία των Clinic, αντιθέσεων που κολυμπάνε όμως στην ίδια ποιοτική στάθμη είναι το ντεμπούτο των Λιβερπουλιανών με τίτλο Internal Wrangler.

Τα τύμπανα του "Voodoo Wop" και οι μικρές κραυγούλες του Ade Blackburn σου ανάβουν τα λαμπάκια για πόλεμο. Και εκεί που ετοιμάζεσαι για μια κλιμακούμενη ηχητικά μάχη μεταξύ κιθάρων και ντραμς, ξαφνικά η ίδια σύνθεση (που παρεμπιπτόντως κρατάει μόλις 1 λεπτό και 42 δευτερόλεπτα), η θάλασσα που είχε ανταριάσει σαν τσαντισμένο κήτος γαληνεύει και ένα ήρεμο και καλοαναθρεμμένο keyboard μας οδηγεί στο τέρμα του τραγουδιού. Και μετά το "Return Of Evil Bill" που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στη θέση του "DP" και να ξεσηκώνει πρόβατα….

Σχεδόν εξίσου μεγάλη εντύπωση με τον αποπροσανατολιστικά απολαυστικό δίσκο τους έκανε και η αμφίεσή τους στις ζωντανές τους εμφανίσεις αλλά και στις φωτογραφήσεις για promotion του δίσκου και συνεντεύξεις. Αυτό που δεν άλλαζε ποτέ ήταν οι χειρουργικές τους μάσκες και από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα εξαρτιόνταν από την διάθεση τους. Άλλοτε ντυμένοι σαν τους συντοπίτες τους Beatles, άλλοτε με χαβανέζικα πουκάμισα (όταν επρόκειτο για συναυλία σε εξωτερικούς χώρους) και άλλοτε με ιατρικές στολές. Αυτές τις πρασινωπές που δείχνουν ότι ετοιμάζονται να ανοίξουν κάποιον και να θαυμάσουν τα ζωτικά του όργανα.

Αυτή η αγωνία τους να μη δείξουν τα πρόσωπα τους εντείνει το μυστήριο και δένει ακόμα περισσότερο τα μάτια του ακροατή που οδηγείται στο κρησφύγετό τους χωρίς να ξέρει τι του γίνεται. Οι Clinic δε δίνουν τίποτα παραπάνω από μουσική και μια εικόνα που ενδόμυχα σε τρομάζει (όποιος δε φοβάται τους χειρούργους ας χαρεί το γεγονός ότι μπορεί να χορέψει χωρίς να ακούγεται το γκλιν γκλον από τα κλειδιά της γκαρσονιέρας που πήγαινε ο γιατρός τη γκόμενά του, τα οποία έχουν κολλήσει κάπου ανάμεσα στη σπλήνα και το συκώτι).

Ο κακός Μπίλ επιστρέφει πιο κακός και πιο θηριώδης από πριν σε μια πολύ χαρακτηριστική στιγμή του δίσκου αλλά και της πορείας της μπάντας. Αφού επιστρατεύουν παλιομοδίτικα όργανα όπως μελόντικα και εκκλησιαστικά όργανα που μοιάζουν να τα έχουν αρπάξει και ξεσκονίσει από την αποθήκη του παππού, αφήνουν τον Ade Blackburn να μονολογεί ασυναρτησίες με μια φωνή που νομίζεις ότι έρχεται από τρόφιμο ψυχιατρείου που αισθάνεται φαγούρα στην πλάτη αλλά είναι λίγο δύσκολο να ξυστεί μέσα στον ζουρλομανδύα, και με έντονες και επίμονες κιθαριστικές τσιμπιές να ασελγούν πάνω στους νόμους περί μελωδίας μοιάζοντας με πιθήκους που τους έχουν δώσει όργανα και τους έχουν πει «Τώρα παίξτε μουσική για να τσαντίσετε τον γείτονα που ακούει κλασσική».

Όμως μη νομίζετε ότι το Internal Wrangler δεν είχε συναίσθημα. Απλά ακόμα δεν ξέρουμε ακριβώς τι συναίσθημα. Κοιτάξτε το θρυλικό πλέον "Distortions" (κακή ιδέα να το διασκευάσουν οι Arcade Fire μιας και είμαστε στο θέμα). H μελωδία και ο πένθιμος ρυθμός σε προδιαθέτουν για μια εξομολόγηση όμως τελικά καταλήγεις να μην ξέρεις τι νιώθεις με στίχους όπως "I don't know who to marry, your sister came to bait me" και "I've pictured you in coffins, my baby in a coffin" όταν συνδέονται με το τρυφερό "I love it when you blink your eyes". Τελικά αναρωτιέσαι πως συνυπάρχουν τέτοιοι στίχοι και τέτοια τραγούδια με τόσο ετερόκλητα στοιχεία. Από τη μια το γλυκό σαν πισινό μοντέλου σε στενά παντελόνια χαϊδολόγημα της κιθάρας του “Second Line” και από την άλλη η γεμάτη σπιντάκια παραισθησιογόνος τρέλα του "2/4".

Κάπως έτσι μένουν κάτω από την ίδια στέγη όλα αυτά τα ακραία στοιχεία. Όχι αρμονικά αλλά με καβγάδες και μαλλιοτραβήγματα για το ποιος θα βγει από πάνω. Στον κόσμο του Internal Wrangler οι ελέφαντες δεν είναι ροζ και σε συννεφάκια μέσα στο μυαλό μας. Αντ'αυτών υπάρχει ένα τσαντισμένο μαμούθ που έχει μπουκάρει στην είσοδο της πολυκατοικίας και στον ένα χαυλιόδοντα έχει κρεμάσει τη διαχειρίστρια ενώ στον άλλον κάθεται ένας κλόουν και παίζει κλαρινέτο τσιμπώντας μας για να πιστέψουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι αληθινό.

Και αν η απλοϊκή ομορφιά Velvet Undergroundικών τόνων του υπέροχου "Goodnight Georgie" σας θολώσει την εικόνα γι'αυτούς τους Άγγλους θυμηθείτε οτι είναι οι ίδιοι που έφτιαξαν το βρώμικο πανκ του "Internal Wrangler" βάζοντας στο μίξερ ακόμα και καστανιέτες οι αθεόφοβοι. Ενέργεια η οποιία ισοδυναμεί με χριστουγεννιάτικη κάρτα που εύχεται καλά στερνά στον John Lydon και τους υπόλοιπους πιουρίστες πανκ υποκριτές.

Clinic - "2/4" από το Internal Wrangler

Tweet

Some Questions #11: Sunnybrook!

Επιτέλους, το Some Questions επιστρέφει! Και επιστρέφει με νέο αίμα... Φιλοξενούμενός μας σήμερα είναι ο Paul North από το Denton του Texas. Ο Paul είναι μέλος των Sleep Whale, της μπάντας του αδερφού του Joel, αλλά εμείς τον γνωρίσαμε με το προσωπικό του όχημα Sunnybrook σερφάροντας στο site της Lefse Records στην οποία υπέγραψε πρόσφατα. Εκεί ακούσαμε το υπέροχο "Willow Whale" που θα βρείτε στο τέλος του ποστ, μια μικρή παγανιστική γιορτή με στρώσεις από κιθάρες, μπάντζο και αιθέρια φωνητικά χαμένα μέσα σε μια φωτεινή ομίχλη από reverb - ένα πραγματικά ονειρικό εφτάλεπτο. Στο MySpace του βρήκαμε και το μικρότερο, πιο folk και εξαιρετικά catchy "Waving Hands" όπως και το "Tiger Bite" και αυτό ήταν, κολλήσαμε άσχημα. Περιμένοντας μέσα στη χρονιά το ντεμπούτο του Water Me Glow από τη Lefse του στείλαμε τις ερωτήσεις μας και μας απάντησε αμέσως!

Could you please tell us...

1. Three albums you’d take along on a desert island?

Kraftwerk - self titled ; Arthur Russell - Love Is Overtaking Me ; Elliott Smith - Either/Or

2. A song you wish you’d written?

I write a lot of music-- whenever I feel inspired by a song that I hear, rather wish that I had wrote it I incorporate certain aspects of the song into my own music.

3. Your Sunday morning song?

Anything with some harmonies

4. Your favourite b-side?

I have a pretty extensive collection of Elliott Smith tapes; his work is my favorite.

5. Your favourite Beatles song?

"And Your Bird Can Sing"

6. A musician/band you think is criminally underrated?

Florene; a local Denton act.

7. Your favourite place for writing music?

Not sure, but it has hardwood floors and it's really echoy.

8. What your music-related plans are for the next 12 months?

Debut Full Length "Water Me Glow"; another Sleep Whale record scheduled for end of summer; Leaving for Spain tomorrow to play the Tanned Tin Festival. Hopefully play a couple of other shows around America.

9. What you wish to do once you retire from music?

To simply own a record store/coffee shop. I am a barista as well as a musician, and love coffee as much as sound.

10. A stylistic choice you’ve made and are now ashamed of?

I don't have any regrets.

11. Which role you would like to have played if you were an actor?

An extra for Seinfeld.

12. A recurring childhood dream of yours?

Drowning.

13. If you are superstitious?

From time to time.

14. A sentence containing the words ”some” and ”beans”?

These are some cool beans! (Cool Beans is a restaurant here in Denton).

"Best to you!! Come see Sleep Whale in Spain at the Tanned Tin Festival!!

Ryan Air flights are super cheap.

family, Sunny"

Sunnybrook - "Willow Whale"

Tweet

Heard you're growing strong/ Though your tender feet are made of clay

Σε ένα σχόλιο κάτω από ένα βιντεάκι της Josephine Foster στο youtube κάποιος χρήστης την περιέγραφε ως «η τελευταία σειρήνα». Αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια γιατί ανέκαθεν οι σειρήνες προχώραγαν χεράκι χεράκι με την ανθρωπότητα. Έστω και αν αυτές οι σειρήνες ήταν φτιαχτές προκειμένου να δικαιολογήσουν την τεράστια και ανίκητη έλξη του πειρασμού. Σημασία έχει ότι σαν συμβολισμός αλλά και σαν πραγματικότητα τελικά παραμένουν ζωντανές.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο αγαπητός χρήστης εννοούσε ως σειρήνα την Josephine Foster καθαρά για το μουσικό της στυλ και τον «απομακρυσμένο» τρόπο που τραγουδάει μοιάζοντας να βρίσκεται σε παράλληλο σύμπαν ή με το πνεύμα της αποκομμένο από το σώμα της. Ναι, θα μπορούσε να την πει κανείς σειρήνα για τις ψηλές της νότες που ήταν η αφορμή να καταφύγει στα κεριά στ'αυτιά ο Οδυσσέας για να γλυτώσει από τις αυθεντικές. Εδώ δεν χρειαζόμαστε κεριά στα αυτιά μας γιατί κάθε μέρα ψάχνουμε μελωδίες και έργα σαν το “All I Wanted Was The Moon”.

Ο τρόπος που προσεγγίζει την μουσική η Foster μου θύμισε αρκετά την Grouper. Και αν η Grouper ακούγεται σα να παίζει μουσική από το διπλανό δωμάτιο που σας χωρίζει ένας παχύς ξύλινος τοίχος η Josephine έχει πάρει τον λιγοστό εξοπλισμό της, την κιθάρα της, την φυσαρμόνικά της και τα πετάλια παραμόρφωσής της και κάθεται σε ένα σκαμνί μπροστά σου.

Ανέκαθεν η σημερινή μας πρωταγωνίστρια ήταν θαρραλέα. Αφού το 2004 έβγαλε με τους Supposed έναν «τρελό» δίσκο με πολλές αλλαγές τέμπο που άλλοτε συνοδευόταν από τα κρωξίματά της και άλλοτε από τα ακούνητα σαν κάρο στην λάσπη φωνητικά της δημιουργώντας ένα τρενάκι του τρόμου που σε μπέρδευε αλλά δε σε άφηνε να παρατήσεις στη μέση την ακρόαση. Μετά το All the Leaves Are Gone λοιπόν άφησε τους Supposed και έβγαλε έναν καθαρά προσωπικό δίσκο που κυκλοφόρησε έναν χρόνο αργότερα με τίτλο Hazel Eyes, I Will Lead You ο οποίος κινήθηκε και περπάτησε σε πιο ασφαλή folk στενάκια. Πιο σαφής αυτή τη φορά αν και λιγότερο περιπετειώδης με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Στη συνέχεια, και συγκεκριμένα το 2006, δίνει τις δικές της εκδοχές σε γερμανικά παραδοσιακά τραγούδια προηγούμενων αιώνων. Και το αποτέλεσμα ακούγεται πραγματικά δουλειά προηγούμενων αιώνων. Με όλη την καλή έννοια φυσικά. Το A Wolf In Sheep's Clothing μας ταξιδεύει σε ανθισμένες γερμανικές εξοχές και στους ποταμούς που τις διατρέχουν και σιγοψιθυρίζουν απαγορευμένα και απόκρυφα λόγια. Στην ουσία παίρνει τη δουλειά που έκανε με τους Supposed και της δίνει ένα πιο «σκοτεινό» και μυστηριώδες στρίψιμο.

Την καλύτερη δουλειά της όμως την φύλαγε για το 2008. Το This Coming Gladness είναι ένας ονειρεμένος και ονειρικός δίσκος. Η εικόνα της μοιάζει με φιγούρα και ζωγραφιά γεμάτη μελαγχολία και εσωτερικότητα. Όπως και ένα από τα είδωλά της απ’ ότι φαίνεται αφού πέρυσι το Graphic As A Star ήταν βασισμένο σε ποιήματα της βασίλισσας και συμβόλου της εσωτερικότητας Emily Dickinson.

Στο This Coming Gladness είχε τη βοήθεια του ντράμερ Alex Nielson που έχει συνεργαστεί με τον Will Oldham καθώς και του κιθαρίστα Victor Herrero. Άλλοτε αποστεωμένο και ετοιμόρροπο και άλλοτε μεγαλοπρεπές ανεβαίνει πάνω στη σκεπή της πιο ψηλής σοπράνο νότας που υπάρχει. Η κλασσική της παιδεία βοηθά πολύ ενώ στις εξάρσεις της επίδειξης αυτής της παιδείας έρχεται η δυτικότροπη ηλεκτρική παρεμβολή που δημιουργεί μια ένωση διαφορετικών εποχών. Τα μακριά αυστηρά της φορέματα φουσκώνουν όταν δέχονται τα καλέσματα της ηλεκτρικής κιθάρας του Herrero στο "Garden of earthly delights". Η «στραβή» μελωδία του "Lullaby To All" θυμίζει Bowie αλλά δεν θα πέρναγε καλά σε κάποιο καμπαρέ εκτός αν σε αυτό χορεύανε στραβοκάνες γυναίκες με τρία πόδια και μούρη αλόγου και οι πελάτες ήταν τραπουλόχαρτα με οπλές στα πόδια.

Ο θάνατος και η ζωή περιγράφονται χωμένα στα blues που μόνο να ονειρευτεί θα μπορούσε η κατά τα άλλα εξαιρετικά καλοβαλμένη Joanna Newsom, με τα παιχνιδίσματα της φωνής της Foster να κυλιούνται στα φρεσκοποτισμένα γρασίδια στο " Love You And The Summertime Blues".

Το πανέμορφο "All I Wanted Was The Moon" δεν μπορεί παρά να μας θυμίσει αυτή την ιστορία. Προφανώς εμπνέει πολύ κόσμο αυτό που δεν μπορεί να έχει. Μια πραγματικά αξιομνημόνευτη μελωδία που συνοδεύεται από χαοτικά κιθαριστικά εφέ που κολλάνε άψογα στο γενικότερο δεμένο με χοντρό σχοινί σύνολο για το οποίο οι ιστορικοί του μέλλοντος θα αναρωτιούνται σε ποιόν διαολεμένο αιώνα ηχογραφήθηκε. Το folk χτυποκάρδι του "Indelible Rainbows" κλείνει ακριβώς όσο δερβίσικα και μαστουρωμένα πρέπει, για ένα δίσκο που σου αφήνει σημάδια και μεγάλη εντύπωση.

Α ναι, ήρθε και τον χειμώνα στο Rodeo ως support στους Band Of Holy Joy όταν ακόμα δεν της είχε κάνει δώρο ο ξάδερφος της uptight το "This Coming Gladness" που μας εισήγαγε στον κόσμο της Josephine. Ακολουθεί χτύπημα κεφαλιού στο τοίχο. Γκντούπ, γκντούπ, γκντούπ…..

Josephine Foster - "All I Wanted Was the Moon" από το This Coming Gladness

Tweet

2009: Μουσικά κονσέρτα, part 2

Μετράμε ήδη 18 μέρες μέσα στο 2010 και στη νέα δεκαετία και είναι μάλλον ώρα να σκουπίσουμε από το τραπέζι του μυαλού μας και τα τελευταία ψίχουλα από το ξεκοκαλισμένο πια 2009. Ο mr.grieves το έκανε και πλέον, ήσυχος απ'αυτά, έχει αρχίσει να κυνηγάει τον Άη Βασίλη για το χουνέρι που του έκανε στις γιορτές. Εμένα μου πήρε λίγο παραπάνω - μερικές αγαπημένες συναυλίες (5 + 2), διάφοροι δίσκοι που δεν πρόλαβα ν'ακούσω και ακούω τώρα (όπως ο όμορφος δίσκος των Swell Season), μια εκπομπή με τον φίλο Τάσο Πάλλα όπου παίξαμε μερικά από τα αγαπημένα μας... Ήδη το 2010 έχει μπει φουριόζο, και δεν έχουμε καν προλάβει να μιλήσουμε για την τόσο σημαντική και γεμάτη δεκαετία που αφήσαμε πίσω μας. Ας αποχαιρετήσουμε όμως πρώτα το '09!

- Calvin Harris @ Πλατεία Ασωμάτων, Θησείο, 2 Σεπτεμβρίου 2009
Ήταν ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ όταν είχαμε ροβολήσει μαζί μ'έναν φίλο στο Θησείο για να δούμε τον happening Σκωτσέζο μουσικό που ευθυνόταν για ένα από τα πιο cheesy αλλά και αγαπημένα χορευτικά κολλήματα εμού και του φίλου - μιλάμε φυσικά για το μικρό ύμνο που λέγεται "Acceptable in the '80s". Δεν περιμέναμε και πολλά από ένα τσάμπα event που διοργάνωνε το MAD σε έναν πεζόδρομο, αλλά αν μη τι άλλο να δούμε ένα σύγχρονο όνομα και να κουνηθούμε. Ο Calvin από την πλευρά του ήταν μια χαρά επαγγελματίας - ήρθε με μια μικρή μπάντα, έπαιξε κομμάτια τόσο από το I Created Disco όσο και από το Ready For The Weekend και προσπάθησε να παρασύρει το κοινό. Το οποίο κοινό από τη μεριά του έμοιαζε να έχει έρθει πιο πολύ από περιέργεια κι επειδή ήταν τσαμπέ, και δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση να προσπαθήσει έστω να μπει σε ένα στοιχειώδες κλίμα συναυλίας, προτιμώντας να παίζει με τα δωρεάν καπελάκια του χορηγού και να κάνει χαβαλέ και κάποτε κάποτε να κοιτάζει αποχαυνωμένα τη σκηνή. Φυσικά αυτό το ξενερωμένο κλίμα μεταφέρθηκε κάποια στιγμή κι εκεί πάνω, όπου ο κος Harris είδε κι απόειδε και κατάλαβε ότι το μόνο που ήθελαν οι περισσότεροι ήταν να παίξει το "Ready for the Weekend". Κάτι που έκανε στο τέλος, οπότε το κοινό ψιλοκουνήθηκε, ο Calvin με την παρέα του αποχώρησαν έχοντας κάνει το καθήκον τους και το διαλύσαμε για να πάμε για ποτό. Εμείς πάντως περάσαμε καλά, αλλά τον Calvin δεν τον βλέπω να ξανάρχεται σύντομα.

- A Place To Bury Strangers @ Rodeo Club, 8 Δεκεμβρίου 2009
Λίγο παραπάνω από ένας μήνας πάει από το βράδυ που ο ηχητικός πολιορκητικός κριός των Νεοϋορκέζων κούρσεψε τ'αυτιά μας, με σύμμαχο το χαμηλοτάβανο club. Είναι εκπληκτικό να νιώθεις ταυτόχρονα τα τύμπανά σου να γίνονται σουρωτήρι αλλά και μια απόλαυση προερχόμενη από το ηχητικό κομπρεσέρ που προκαλεί το εν λόγω σπαράλιασμα. Εϊναι τέτοια η δουλειά που έχουν ρίξει για να πετύχουν να λειτουργεί έτσι όπως το θέλουν αυτό το κομπρεσέρ που κάθε στροφή, κάθε καινούρια μελωδία που ανακαλύπτουν τ'αυτιά σου μόλις συνηθίσουν την επίθεση σε αφήνει βαθιά εντυπωσιασμένο. Θα ήταν μια ακόμα καλύτερη εμπειρία αν είχα μπορέσει να δω πώς τρία μόνο άτομα δημιουργούσαν αυτόν τον οργιαστικό θόρυβο, πώς ο frontman Oliver βασάνιζε την κιθάρα του για να την κάνει να ουρλιάζει μ'αυτόν τον τρόπο, αλλά έστω κι έτσι ήταν αρκούντως επιβλητική. Τ'αυτιά μου σίγουρα τη θυμούνται ακόμα.

- Synch festival (Florence & The Machine, Tortoise, Ebony Bones, Friendly Fires, Evripidis And His Tragedies) @ Τεχνόπολις, 12 Ιουνίου 2009
Φεστιβάλ στην Ελλάδα. Μια πονεμένη ιστορία. Ακόμα κι όταν το Rockwave ήταν στις δόξες του (όχι να το παινευτώ αλλά το μακράν καλύτερο έγινε εδώ από κάτω, και όπου «εδώ» βάλτε Καλλίπολη προς Πειραϊκή), τη λειτουργία και την ατμόσφαιρα του φεστιβάλ όπως την εννοούν έξω δεν την πιάναμε ακριβώς. Δηλαδή αυτήν την χαλαρή φάση όπου μπορεί κανείς να διαλέξει ανάμεσα σε διάφορα πράγματα που συμβαίνουν ταυτόχρονα - δυο ή τρεις σκηνές που η μία δεν πλακώνει ηχητικά την άλλη, happenings, ψώνια και φαγητό από πολλές διαφορετικές προελεύσεις, άπλα, ξάπλα. Σιγά σιγά όμως, καθώς όλο και περισσότερος κόσμος κανόνιζε ταξίδια έξω μόνο και μόνο για να βρεθεί σε ένα από αυτά τα τεράστια φεστιβάλ (ένας φίλος κοντεύει να βγάλει διαρκείας για το Primavera), άρχισαν κι εδώ οι πρώτες δειλές προσπάθειες για κάτι πιο σύγχρονο κι εναρμονισμένο.

Το Synch ξεκίνησε κάπως έτσι κι έχει εξελιχθεί στο αδιαμφισβήτητο πλέον #1 της χώρας. Πέρσι χάσαμε το πραγματικά εξαιρετικό line-up του για πολύ καλό σκοπό, και παραλίγο και φέτος να μην τα καταφέρουμε για άλλους λόγους. Τελικά όμως μπορέσαμε να πάμε, έστω και μόνο για μια μέρα. Ως τώρα δεν είχαμε ποτέ την πολυτέλεια να πάμε σε φεστιβάλ έξω, οπότε αυτό ήταν ό,τι κοντινότερο μπορούσαμε να έχουμε - το νιώσαμε καθώς μετακινούμασταν βιαστικά από τους Tortoise στους Friendly Fires και πίσω (καλοί και χορευτικοί όπως και στο δίσκο φαινόντουσαν οι νεανίες, αλλά οι παλιοί ήταν αλλιώς και μ'έκαναν ν'αναρωτηθώ άμεσα για ποιο ακριβώς λόγο δεν είχα εντρυφήσει περισσότερο στη δισκογραφία τους, πάρα πολύ κακώς!), καθώς φεύγαμε γρήγορα από την πολύχρωμη Ebony Bones για να πιάσουμε καλή θέση για τη Florence ή καθώς χαζεύαμε πίνοντας μπυρίτσες κι ακούγοντας από μακριά τους Fujiya & Miyagi την ώρα που οι roadies των Tortoise ετοίμαζαν τη σκηνή. Σίγουρα έχει πολλά βήματα ακόμα να περπατήσει αλλά είναι στον πιο υγιή δρόμο που έχουμε δει να βαδίζει ελληνικό φεστιβάλ, και θα φροντίσουμε φέτος να είμαστε εκεί χωρίς εμπόδια.

- Mark Lanegan & Greg Dulli @ Gagarin, 4 Φεβρουαρίου 2009
Εχω μια έξτρα αδυναμία στις ακουστικές συναυλίες. Πιστεύω ότι όταν οι καλλιτέχνες παίζουν τα τραγούδια έτσι σκέτα και αφτιασίδωτα μπορείς να δεις μέσα στην καρδιά τους (των τραγουδιών, έτσι), να δεις από τι είναι φτιαγμένα. Σα να μπορείς να πας πολύ κοντά και ν'ακουμπήσεις ένα πίνακα ζωγραφικής: μπορείς να δεις το ανάγλυφο, να ψηλαφήσεις την πινελιά, να μυρίσεις το χρώμα και να το δεις στην πιο ζωντανή εκδοχή του, σχεδόν να βρεθείς δίπλα στο δημιουργό καθώς έφτιαχνε το έργο του. Αντίστοιχα συμβαίνει και με τα τραγούδια - αν υπάρχει βάθος και εσωτερική ένταση, αν οι συνθέσεις είναι πραγματικά καλές και οι ερμηνευτές πραγματικά σπουδαίοι, εκεί φαίνεται. Αν δεν είναι, εκεί με τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί.

Όταν μιλάμε φυσικά για δυο μουσικούς όπως ο Dulli και ο Lanegan, συνοδευόμενους από τον εξαιρετικό Dave Rossen, εμπίμπτουν όλα στην πρώτη περίπτωση και σε μια τέτοια ακουστική βραδιά γίνεσαι κοινωνός μιας εμπειρίας που ο ηλεκτρισμός δεν μπορεί να υποκαταστήσει. Μην έχοντας μελετήσει ενδελεχώς τη σόλο δισκογραφία τους όπως έχει κάνει ο mr.grieves, δεν είχα κανένα ιδιαίτερο request να κάνω - απλά και μόνο το να τους δω σε τέτοιες, πιο βαθιές και πιο χαμηλόφωνες στιγμές μου έφτανε. Μόνο ένα κομμάτι υπήρχε που θα μπορούσε να με στείλει, ένα κομμάτι πουμε τίποτα δεν περίμενα ότι θα έπαιζαν. Ούτε καν το είχα στο μυαλό μου. Και ίσως ακριβώς επειδή δεν το περίμενα, το έπαιξαν. Το "Creeping Coastline of Lights", η εκπληκτική διασκευή του Lanegan στη γκαραζιά των Leaving Trains που κατέληξε να είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια της τελευταίας εικοσαετίας, με άφησε να ψάχνω το σαγόνι μου στο πάτωμα, και έστεψε την υπέροχη δεύτερη συνάντησή μου με τους δίδυμους άρχοντες της λάσπης με μια κορυφαία, μέγιστη στιγμή. Άντε και φέτος μάγκες.

- Tindersticks @ Θέατρο Badminton, 21 Φεβρουαρίου 2009
Αυτό που θυμάμαι περισσότερο ως αντιδράσεις μετά τη συναυλία των αγαπημένων τέκνων του Nottingham στο θέατρο Badminton ήταν μια γκρίνια και μια μίρλα για το πόσο ακατάλληλος ήταν ο χώρος και πόσο χάλια ήταν που δεν μπορούσε κανείς να πιεί ή να κάνει τσιγάρο. Εντάξει, θα δεχτώ ότι ένα μεγάλο αμφιθέατρο είναι γενικά λίγο ψυχρό, αλλά ό,τι του λείπει σε «θέρμη» και χαρακτήρα το ανταποδίδει σε εκπληκτική ακουστική. Και μιλάμε για μια από τις πλέον ιδανικές για θεατρικό χώρο μπάντες που υπάρχουν, η οποία μας επισκέφτηκε πολλά χρόνια μετά την τελευταία φορά, και μια ολόκληρη δεκαετία μετά από την τελευταία φορά που εγώ τους είδα.

Απλά δεν είχαμε καμία διάθεση για γκρίνια. Ούτε η «ψύχρα», ούτε η απουσία της καθιερωμένης μπυρίτσας, ούτε καν το ενοχλητικό πήγαιν'έλα του κόσμου και του προσωπικού μπροστά μας δεν αφαίρεσε τίποτα από τη μαγεία που μπόρεσαν να μας προσφέρουν οι εκείνο το βράδυ οι 'sticks. Η φωνή του Stuart, αυτή η ζεστή ανάσα στο λαιμό και στ'αυτί, μετέτρεπε κάθε ψυχρή επιφάνεια σε σκούρο βελούδο που την απορροφούσε και μας την ξανάδινε πίσω με τη θέρμη της πολλαπλασιασμένη. Τα τραγούδια του εξαιρετικού πρόπερσινου The Hungry Saw συνυπήρξαν με κομμάτια που ξανανοίξαν παλιές πληγές μέσα μας, απείραχτες εδώ και δέκα, δεκαπέντε χρόνια. Ναι, οι Tindersticks όντως ταιριάζουν με ένα ποτάκι σε ένα άδειο μπαρ, αλλά αν έπαυε κανείς να προσέχει γύρω του εκείνο το βράδυ, το θέατρο μίκραινε γύρω του και γινόταν το δικό του μπαρ, κι ας μην είχε ποτό και τσιγάρο. Η μπάντα μπορούσε να το κάνει και αυτό.


- Mark Gardener & Paula Frazer @ Rodeo Club, 2 Νοεμβρίου 2009
Ναι, έχω πράγματι αδυναμία στις ακουστικές συναυλίες, όμως η συγκεκριμένη βραδιά ήταν από μόνη της ένα στοίχημα. Θα μπορούσαν δύο σόλο καλλιτέχνες να στηρίξουν μια σχεδόν τρίωρη συναυλία, μια με μιάμιση ώρα ο καθένας εντελώς μόνος του, οπλισμένοι μονάχα με μια ακουστική κιθάρα έκαστος; Κι αν για την Paula η φύση των τραγουδιών της και το πλεονέκτημα που της έδινε ως δεύτερο, και μακράν σημαντικότερο, όργανο η εξωπραγματική φωνή της έφτανε, ο Mark φοβόμασταν ότι θα τα έβρισκε αρκετά πιο σκούρα. Ένας από τους βασικούς λόγους που τα κομμάτια των Ride λατρεύτηκαν από τόσο κόσμο ήταν η γλυκιά ζάλη που έφερνε ο κιθαριστικός τους ανεμοστρόβιλος, κι αυτός θα έλαμπε διά της απουσίας του στο υπόγειο του Rodeo. Έμενε να διαπιστώσουμε αν οι αγαπημένες μελωδίες και οι γεμάτοι εφηβική αθωότητα στίχοι θα αρκούσαν για να υποκαταστήσουν τον ηχητικό όγκο που θα έλειπε.

Για την Paula πέσαμε μέσα εμφατικά. Γεμάτη αυτοπεποίθηση, βγήκε στη σκηνή με την κιθάρα της και, αγνοώντας το 70% του κόσμου που είχε επιλέξει να λύσει στη διάρκεια της εμφάνισής της το Κυπριακό, έπαιξε κομμάτια τόσο των Tarnation όσο και απ΄τις προσωπικές της δουλειές. Η εξαιρετική κιθαριστική της δουλειά απλά υπογράμμιζε την ομορφότερη γυναικεία φωνή που έχω ακούσει ποτέ ζωντανά - έκλεινες τα μάτια και το υπογειάκι γέμιζε χρώματα και κελαρυστά ρυάκια, νερά και ήλιο και γαλάζιο ουρανό.

Για τον Mark Gardener, από την άλλη, πέσαμε έξω. Όχι, δεν κατάφερε από μόνος του να αναπαράγει το κιθαριστικό τείχος που χαρακτήριζε κομμάτια σαν το "Dreams Burn Down" ή το "Drive Blind". Όμως η παρουσία του και μόνο, οι ανοιχτόκαρδοι, εντελώς down to earth τρόποι του, η οικειότητα που έβγαζε το στήσιμό του, το ότι έκανε χωρίς την παραμικρή δόση αμηχανίας ή κόμπλεξ τη βουτιά στο παρελθόν για την οποία όλοι είχαμε βρεθεί στο μικρό club της Χέυδεν, το πώς έγινε μια παρέα μαζί μας και τραγουδήσαμε μαζί όλα εκείνα τα κομμάτια που σημάδεψαν τις αρχές της αγαπημένης μας δεκαετίας, έφτασαν και περίσσεψαν. Κλείνοντας τα μάτια και τραγουδώντας το "Like A Daydream" μπορούσες εύκολα να συμπληρώσεις στο μυαλό σου τις κιθάρες που έλειπαν, σαν σε άσκηση με λέξεις. Το ίδιο και με τα επικά έγχορδα του "Vapour Trail". Για όλα υπήρχε λύση, καθώς η διάθεση όχι απλά υπήρχε αλλά ξεχείλιζε, και η βασική συμβολή του Mark στο να είναι η βραδιά όχι απλά επιτυχημένη αλλά μια απο εκείνες που διηγείσαι μετά από χρόνια ήταν το ότι έβγαλε απ'όλους όσους βρεθήκαμε εκεί και την τελευταία σταγόνα από δαύτη.

Δεν ξέρω βέβαια, ίσως και να είμαι προκατειλημμένη. Όταν άρχισε να μιλάει για κάποιο email που έλαβε στο site του στο οποίο κάποιος τον παρακαλούσε να παίξει το "Unfamiliar" πρέπει να άλλαξα γύρω στα 800 χρώματα, και την επόμενη στιγμή, ένα μέτρο μακριά μου, άκουγα ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια ever, στη μοναδική ίσως ευκαιρία που θα είχα ποτέ να το ακούσω ζωντανά, αναστημένο απ'τη λήθη, από τον μοναδικό άνθρωπο που θα μπορούσε να το κάνει. Και το έκανε για χάρη μου. Ίσως να φταίει αυτή η στιγμή, μία από τις πιο όμορφες της ζωής μου, αλλά τη βραδιά της 2ας Νοεμβρίου δε νομίζω να την ξεχάσω ποτέ.

- Radiohead & Moderat, Výstaviště, Πράγα, 23 Αυγούστου 2009
Όλες οι περιγραφές για τους εκπροσώπους του ζωδίου της Παρθένου συμφωνούν σ'ένα πράγμα: σκεφτόμαστε πολύ, για τα πάντα. Και πρέπει να πω ότι εμπίπτω κι εγώ στο στερεότυπο. Έχω την τάση να σκέφτομαι πολύ, όλη την ώρα. Ακόμα κι όταν είμαι κάπου για να διασκεδάσω, μια φωνούλα στο μυαλό μου αρχίζει πάντα να σημειώνει σ'ένα φανταστικό μπλοκάκι διάφορες παρατηρήσεις. Το γράψιμο στο blog έστειλε αυτό το πράγμα στη στρατόσφαιρα - πρέπει να προσπερνάω κάθε φορά το σκόπελο της κριτικής σκέψης πριν αρχίσω να αφήνομαι σε αυτό που ακούω ή βλέπω. Κάθε συναυλία ξεκινάει κάπως έτσι, και αν είναι πραγματικά καλή κάποια στιγμή θα με παρασύρει, αν όχι θα μείνω να κάνω νοητικές σημειώσεις ως το τέλος.

Στην Πράγα έφαγα μ'αυτό τα έξι-εφτά πρώτα τραγούδια. Ίσως επειδή είχε μεσολαβήσει μόλις ένας χρόνος από την προηγούμενη φορά που είδα τους Radiohead, και καμία (σχεδόν) νέα τους κυκλοφορία ενδιάμεσα, πράγμα που σήμαινε ότι η αρχή του setlist και της συναυλίας έμοιαζε πολύ με αυτή της Nîmes... μέχρι που το "Morning Bell" σήμανε την αρχή του τέλους της σκέψης. «Ωπ, εδώ είμαστε» ήταν οι τελευταίες κουβέντες που άκουσα από τη φωνούλα με το άκουσμα της εισαγωγής ενός απ'τα καλύτερα live κομμάτια της λατρεμένης μου μπάντας. Για την επόμενη μιάμιση ώρα, η φωνούλα είχε αράξει στο βάθος, πετώντας μόνο κάτι σκόρπια, ικανοποιημένα σχόλια. Μέχρι που φτάσαμε σε εκείνο το μαγικό σημείο.

Τελείωνε το πρώτο encore, και η έξαψη μετά το πέρασμα του οδοστρωτήρα που ονομάζεται "The National Anthem" δεν είχε σβήσει ακόμα. Όμως τα περιθώρια στένευαν - είχαμε ακόμα λογικά ένα πέμπτο κομμάτι πριν ξαναμπούν μέσα και άλλα δυο ή τρία, αν ήμασταν καλά παιδιά, μετά. Η πίκρα της διαπίστωσης ότι οδεύαμε προς το τέλος ανακατευόταν με τη γλυκιά αγωνία για το επόμενο κομμάτι - απ'τη μια δε μ'ένοιαζε όποιο και να ήταν, αλλά απ΄την άλλη η ιδέα ότι θα περνούσε μια ακόμα συνάντηση με τους Οξφορδέζους χωρίς ν'ακούσω το "How to Disappear Completely" με τρέλαινε. Σκέψεις δεν υπήρχαν πλέον πουθενά στον ορίζοντα, μόνο όλα αυτά τα συναισθήματα μπουρδουκλωμένα, όταν ξεκίνησε το γνωστό drone... Στην αρχή νόμιζα πως ήταν κάτι άλλο, αλλά ο mr.grieves δίπλα μου με σκούντηξε και μου'πε κάτι στο στυλ του «τα κατάφερες!». Τον κοίταξα απορημένη και κάπου εκεί ο Thom άρχισε να παίζει την ακουστική και διάφορα επιφωνήματα υποδέχτηκαν το κομμάτι με ενθουσιασμό. Λίγο καθυστερημένα, το δικό μου μου ενώθηκε μαζί τους - επιτέλους!!!

Χάθηκα για τα επόμενα πέντε λεπτά μέσα στο λαβύρινθο του κομματιού, χωρίς να βλέπω τίποτα στη σκηνή (μετά από κάτι απελπισμένες αρχικές προσπάθειες να δω κάτω απ'τη μασχάλη του δίμετρου μπροστινού μου, τα παράτησα). Ίσως καλύτερα, καθώς η απουσία οπτικού ερεθίσματος μ'έκανε να επικεντρωθώ αποκλειστικά στον υπνωτικό ήχο που μας τύλιγε. Η μπάντα χαιρέτησε κι έφυγε, ο κόσμος φώναζε για το επόμενο encore αν και όλοι ξέραμε ότι θα ξανάρθουν... Εγώ δε φώναζα. Το'χα για δεδομένο ότι θα γίνει οπότε είχα την πολυτέλεια να αφήσω το μυαλό μου στη θέση που ήταν, με την ηχώ από το ονειρικό πεντάλεπτο που προηγήθηκε να το κυκλώνει ακόμα. Η μπάντα ξαναβγήκε, πήραν τις θέσεις τους... Ο δίμετρος ήταν ακόμα μπροστά μου οπότε δε μπήκα καν στον κόπο να βγω από το όνειρο για να δω τι γινόταν... Και ξαφνικά, τρεις κιθάρες επιτέθηκαν στ'αυτιά μας και το ριφ του "The Bends" έσκασε σαν τεράστιο κύμα. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια ever και το απόλυτο #1 της RH live wishlist μου ως τότε, του οποίου τις πιθανότητες να παιχτεί κάποτε μπροστά μου είχα πλέον ψιλοξεγράψει.

Την κραυγή που πάτησα δεν μπορώ να την περιγράψω. Βγήκε από μέσα μου ένα κύμα αγνής, καθαρής χαράς - όχι απλά σκέψεις δεν είχα εκείνη τη στιγμή στο κεφάλι μου, ούτε καν συνείδηση του τι γινόταν τριγύρω. Μόνο το προηγούμενο κομμάτι και αυτό που μόλις ξεκινούσε. Δεν ξέρω τι έκανε η μπάντα εκεί πάνω, δεν έβλεπα, το μόνο που μ'ένοιαζε ήταν να τραγουδήσω δυνατά τους χαραγμένους στο DNA μου πλέον στίχους και να παρασυρθώ από το τρελό solo του Jonny στο τέλος ουρλιάζοντας "I wanna be a part of the human race/ Race/ Race/ Race", σα να ήταν το τελευταίο πράγμα που θα είχα την ευκαιρία να κάνω στη ζωή μου. Δεν ήταν, αλλά μπορώ τώρα να το ξαναφέρω στο μυαλό μου αυτούσιο και επίσης μπορώ να πω ότι ω, ναι - ήταν μια καλή συναυλία. Ραντεβού ξανα... φέτος;

Tweet

2009: Μουσικά κονσέρτα, part 1

- Patrick Duff @ Tiki Club, 18 Οκτωβρίου 2009
Άλλη μια γλυκόπικρη συναυλία. Από αυτές που σχεδόν αποκλειστικά μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα. Ο Patrick ήταν υποτιμημένος στα ντουζένια του, πόσο μάλλον τώρα που δεν βρίσκει εταιρεία να κυκλοφορήσει τον δεύτερό του δίσκο μετά το Luxury Problems που πήγε και βυθίστηκε αύτανδρο.

Από τη μια αισθανόσουν θλίψη γιατί έβλεπες έναν 40άρη να προσπαθεί να πουλήσει τον δίσκο του, διαδικασία που περισσότερο ταιριάζει σε κάποιον με την μισή του ηλικία (και διαδικασία που φαινόταν ότι δεν την λάτρευε και ιδιαίτερα), εκνευριζόταν με τους μικροφωνισμούς που πραγματικά ήταν απαράδεκτοι και σε αποσυντόνιζαν τελείως ενώ το βλέμμα του σκοτείνιαζε σε κάθε υποψία ότι το κοινό δεν είχε την απαραίτητη ανταπόκριση. Βάλτε σε όλα αυτά όσους καθόντουσαν στον δεύτερο όροφο και δεν το βουλώσανε στιγμή (φωνάζοντας μάλιστα όταν φώναζε ο τραγουδιστής ώστε να είναι σίγουροι ότι θα ακουστούν), βάλτε το μπλέντερ του μπάρμαν που σκέπαζε την κιθάρα του Patrick αλλά κάπως έπρεπε να κάνει τηδουλειά του κι ο μετρ των αλκοολούχων και θα έχετε μια κωμικοτραγική συναυλία που απλά στενοχώρησε τον συμπαθέστατο ιρλανδικής καταγωγής τραγουδιστή καθώς και εμάς τους συμπαθέστατους ελληνικής καταγωγής μουσικόφιλους που δώσαμε τα λεφτάκια μας.

Η γεύση όμως τελικά ήταν γλυκιά. Οι συνθέσεις του Duff μπορεί να μην ήταν πρωτότυπες, ήταν όμως αξιοπρεπέστατες και πολλές φορές ακούγονταν εξαιρετικά ευχάριστα. Βάλτε την πολύ καλή και ακόμα ισχυρή φωνή του, το ζεστότερο χειροκρότημα του κόσμου όσο πέρναγε η ώρα (ίσως και σε μια ασυνήθιστη ένδειξη ευγένειας) καθώς και την μελαγχολική «μπουάτ» ατμόσφαιρα που ανέδυε το μαγαζί εκείνο το βράδυ του Οκτώβρη και τελικά το χαρήκαμε. Τα δε τραγούδια του φαινόντουσαν τρομακτικά αυτοβιογραφικά. Για τις κακουχίες που πέρασε ο πατέρας του και ο παππούς του, την προσπάθειά του να βρει την αλήθεια σε πιο φυσικά πράγματα - και όχι τεχνητά όπως τα ναρκωτικά - στο "Mother Nature’s Refugee" και το "Song To America" που θα πήγαινα στοίχημα ότι ο στίχος του "'cause he's not committing suicide in Αmerica, but Αmerica's committing suicide in him" είναι αυτοβιογραφικός. Μια ευχάριστη αίσθηση μας έρχεται ακόμα στο μυαλό καθώς σκεφτόμαστε αυτήν τη χαλαρή και χωρίς απαιτήσεις γλυκιά βραδιά.

- Do Make Say Think & Happiness Project & Years @ Rodeo Club, 25 Οκτωβρίου 2009
Να μια φορά που πήγαμε κάπου απρογραμμάτιστα. Ας είναι καλά η μεγάλη, περήφανη και μοναδική μας ΝΙΚΗ ever σε διαγωνισμό που χάριζε εισιτήρια. Δεν γινόταν να πετάγαμε στα σκουπίδια αυτή την ιδιαίτερη περίσταση γιατί θα ήταν σα να γυρνάγαμε την πλάτη μας στην τύχη. Όχι λοιπόν. Έτσι κι αλλιώς ξέραμε ότι οι Do Make Say Think αυτή η μουσική κολεκτίβα από τον Καναδά θα έδινε μια αξιοπρεπέστατη παράσταση. Τελικά κάναμε λάθος. Η παράσταση ήταν σχεδόν εντυπωσιακή. Και αν κούραζε λιγάκι η απουσία των φωνητικών (λυπούμαστε, δεν είμαστε και οι πιο φανατικοί post rockers), εν τούτοις εντυπωσίασαν με την τεχνική τους ξεχωριστά ο καθένας και σαν συνολικό δέσιμο. Στην αρχή μας εξέπληξε ευχάριστα η ιδιοφυής ιδέα του μυστακοφόρου Charles Spearin με το The Happiness Project του που δουλεύει ακόμα καλύτερα live αφού οι jazz πινελιές γίνονται ακόμα πιο διαπεραστικές. Η ιδέα ήταν συγκινητικά ανθρώπινη και κάτι που μόνο ένας νεόκοπος γονιός σαν τον Spearin θα μπορούσε να σκεφτεί. Στη συνέχεια χάσαμε λίγο τον ρυθμό μας με το κάπως βαρετό όχημα των Years που το καβαλούσε ο κατά τα άλλα πολύ ικανός κιθαρίστας Ohad Benchetrit.

Και μετά ξαναέσμιξαν όλα τα αηδόνια στην σκηνή. Η ντροπαλή ασιάτισσα που έπαιζε το σαξόφωνο, ο σιωπηλός τρομπετίστας, ο μυστηριώδης και δυναμικός Ohad, οι ντράμερ που κοπανούσαν ο ένας με χειρουργική ακρίβεια και ο άλλος με μανιώδη ξεσπάσματα, η γλυκύτατη Julie Penner που έπαιζε το βιολί της με χίλιους και έναν τρόπους, ο μικροσκοπικός αλλά νευρικός Justin Small που στο μυαλό μου τουλάχιστον ήταν ο frontman (επειδή μίλαγε περισσότερο, όχι για κάποιον άλλον λόγο) και φυσικά το υπερφυσικό και υπερταλαντούχο μουστάκι του μικρού θεούλη Charles Spearin που έβγαζε συνεχώς μνημειώδεις μπασογραμμές από το μανίκι του.

Στο γυρισμό σκεφτόμασταν για ποιο λόγο τα ελληνικά συγκροτήματα ακούγονται τόσο ξεκούρδιστα και απροετοίμαστα. Μετά θυμηθήκαμε το πρόγραμμα που εφάρμοσε για την ανάπτυξη της μουσικής η καναδική κυβέρνηση και βρήκαμε την απάντηση. Είναι λίγο δύσκολο να ακούγεσαι σφιχτός και αφοσιωμένος στη μουσική όταν έχεις να θρέψεις/τραφείς οπότε αναγκαστικά το βλέπεις σαν χόμπι με αποτέλεσμα να διαβάζουμε ανάποδα το Do Make Say Think και να κολλάμε στο "Say".

- Mark Lanegan & Greg Dulli @ Gagarin, 4 Φεβρουαρίου 2009
Κοίταξα τα σκονισμένα μου κιτάπια από εκείνον τον βροχερό και κρύο Φεβρουάριο (λέμε τώρα) για να θυμηθώ κάποια πράγματα από αυτή τη συναυλία. Συνειδητοποιώντας ότι έχει περάσει ένας χρόνος από το σχεδόν ετήσιο προσκύνημά μου στις αυτού μεγαλειότητες Lanegan και Dulli θα προσπαθήσω να επαναφέρω στο μυαλό εκείνη την υγρή και μυστηριώδη νύχτα. Αυτό που θυμάμαι ήταν ότι καθόμασταν όλοι. Ή πιο σωστά καθόμασταν αυτοί που είχαμε προβλέψει να έρθουμε νωρίτερα. Βεβαίως το δελτίο τύπου έλεγε ότι όλο το κοινό θα είναι καθιστό αλλά το δελτίο τύπου έλεγε ότι οι δύο θρύλοι θα συνοδεύονται από τον βιολιστή και την τσελίστα του Αγγελάκα οπότε παίρνουμε ως δεδομένο ότι αυτό το δελτίο τύπου ήταν εξίσου πολύτιμο με ένα χρησιμοποιημένο κωλόχαρτο. Από εκεί και έπειτα είχαμε την καθιερωμένη δυομισάωρη καθυστέρηση μιας και το Gagarin είναι ως γνωστόν θιασώτης της υπομονής και της αυτοσυγκράτησης που θα ζήλευε ακόμα και osho του zen. Ευτυχώς που παίζαμε τον πρώτο αγώνα του ημιτελικού του κυπέλλου Ελλάδος με τον ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη οπότε είχαμε κάτι να ασχολούμαστε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να σιχτιρίζω κάποιον παίκτη του Ολυμπιακού που έχασε μια ευκαιρία, αλλά είπαμε, έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος και όπως είναι φυσικό χάνονται τέτοιες σημαντικές λεπτομέρειες (μην ανησυχείτε, το γυρίσαμε το σκορ στο δεύτερο αγώνα!).

Κοιτώντας την ανταπόκριση που κάναμε μετά την συναυλία ξαναθυμάμαι την καλή και χαλαρή διάθεση που είχε ο Lanegan, πράγμα ασυνήθιστο γι’ αυτόν, την σφιχτή και κάπως γκρινιάρικη διάθεση του Dulli, επίσης ασυνήθιστο γι’ αυτόν, και το γεγονός ότι παίχτηκαν κάποια τραγούδια από τους δυο τους σε ακουστικές εκτελέσεις που δεν περίμενα ποτέ ν’ ακούσω έχοντας μόνο ονειρευτεί ότι θα τα δω live. Τα σοκ ήταν απανωτά. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι τόσα χρόνια που σιγοτραγουδούσα τις «πατρικές» συμβουλές του "Kimiko’s Dream House", τον αποχαιρετιστήριο ορυμαγδό του "Resurrection Song", το φούσκωμα του ποταμού στο "River Rise" και την Ιώβεια υπομονή του "One Hundred Days", θα έβλεπα από κοντά τον μεγάλο να τα τσακίζει δίνοντας μας απόλυτες ερμηνείες. Αλλά και από την πλευρά του Dulli ακούσαμε κάποια πράγματα που δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα τον βλέπαμε να τα τραγουδά. Όπως το '90s καλοκαίρι του "Summer’s Kiss" και το "Candy Cane Crawl" από τις μέρες του ως Twilight Singer. Οι οποίες όπως ακούμε επανέρχονται παρεμπιπτόντως.

Για εμάς που είδαμε τους Gutter Twins σε όλη τους την ηλεκτρική μεγαλοπρέπεια το 2008, από αυτή την ακουστική συναυλία περιμέναμε κάποια κομμάτια που δεν τραγουδάνε συχνά, μαζί με τα πρόσφατά τους σε ένα ακουστικό twist. Οπότε δεν απογοητευτήκαμε από τους σατανικούς αδελφούς. Αλλά και πότε το έχουμε πάθει με δαύτους.

- Tindersticks @ Θέατρο Badminton, 21 Φεβρουαρίου 2009
Άλλο ένα αγαπημένο συγκρότημα που ευτυχώς έχει την ησυχία του από τους «κριτικούς» αφού τους έχουν ανακηρύξει εδώ και καιρό «τελειωμένους», ότι «δεν έχουν να μας πουν τίποτα» κ. λ. π.

Φυσικά και έχουν να μας πουν αρκεί να έχουμε όρεξη να τους ακούσουμε βεβαίως. Μέχρι στιγμής το μεγαλύτερο έγκλημα των Tindersticks είναι ότι έχουν πάνω από δέκα χρόνια καριέρας. Μερικοί συνδυάζουν το γεγονός ότι δεν μπορούν να βλέπουν πια τα μούτρα της γυναίκας τους με τη μουσική, επιζητώντας συνεχώς καινούργια μουσικά πιπίνια.

Οι Tindersticks στο Badmindon λοιπόν. Το Badmindon που είναι ο καλύτερος ελληνικός χώρος για να δεις μια μπάντα που παίζει με τις λεπτομέρειες και θέλει την αμέριστη προσοχή και την απαραίτητη ησυχία για να ξεδιπλωθεί. Ένας χώρος με εκπληκτική ακουστική, ατμόσφαιρα και γενικότερα φτιαγμένος έτσι ώστε να αισθάνεσαι άνθρωπος και όχι ζώο. Η προετοιμασία που ταίριαζε σε θεατρική παράσταση ουδόλως μας χάλασε μιας και οι Tindersticks πάντα έδεναν άψογα με αυτό το στυλ.

Η συναυλία ξεκίνησε με μερικούς τύπους να μας κόβουν τη θέα (τα πανάκριβα εισιτήρια σε οδηγούν μακριάάά στα πέρα μέρη των φθηνών εισιτηρίων) και με κάποιον γνωστό μουσικοκριτικό ο οποίος πρέπει να ήταν αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι γιατί φαινόταν σοφός και γηραλέος αλλά τύγχανε να είναι και γιγάντιος στο δέμας, να μας κόβει ωραιότατα την ορατότητα. Ευτυχώς μετά από μερικά τραγούδια, αφού αισθάνθηκε ότι εκπλήρωσε το χρέος του (έτσι και αλλιώς τσάμπα είχε μπει, ήταν προφανές αυτό από τους τεμενάδες που του έκαναν οι σφουγγοκωλάριοι ταξιθέτες), την έκανε.

Οι Tindersticks αξίζανε πολλά όμως εκείνη την βραδιά. Η φωνή του Stuart ήταν σε εντυπωσιακή και πλήρη φόρμα. Οι μουσικοί πολλοί στη σκηνή αλλά απολύτως απαραίτητοι για την κινηματογραφική και πλούσια μουσική ατμόσφαιρα της μπάντας. Όλο το The Hungry Saw παίχτηκε άψογα και ακόμα παραπάνω, ενώ εμφανίστηκαν προς τέρψιν των παλαιότερων θαυμαστών τους το μαγευτικά μυστηριώδες "My Sister", το noir ερωτικό έγκλημα του "Jism" και το γουέστερν του "Her". Βάλτε στα συν και το χορταστικό της συναυλίας που κράτησε ακριβώς όση ώρα έπρεπε κι έχεις μια μπάντα που αξίζει εισιτήριο διαρκείας στα live της. Άντε τώρα που έχετε και καινούργιο δίσκο μην ντραπείτε. Ελάτε και απο’δώ.


-My Brightest Diamond @ Rodeo Club, 11 Δεκεμβρίου 2009
Η νύχτα ξεκίνησε με άσχημα σημάδια. Πρώτα οι αγαπητοί ελεγκτές του Rodeo μας πήραν τις μπύρες προφασιζόμενοι λόγους ασφαλείας υποχρεώνοντάς μας στην ουσία να πληρώσουμε 5 ευρώ για τις κλασσικές Αmstel από το μπαρ του μαγαζιού. Φυσικά στο εισιτήριο δεν έγραφε πουθενά ότι απαγορεύεται να φέρνεις τις δικές σου μπύρες αλλά γιατί να πειράξει κανέναν αυτό. Σάμπως διαβάζουμε ποτέ τα δικαιώματα μας και τις υποχρεώσεις μας.

Δεύτερον και κυριότερο το ελληνικό support, που δεν θα αναφέρω το όνομά τους για λόγους savoir vivre, ήταν ότι πιο αστείο έχω δει ποτέ. Ομοιόμορφο ντύσιμο σαν απόστολοι της Ευαγγελικής Εκκλησίας, παραφόρτωσαν την σκηνή με καμιά δεκαριά όργανα τα οποία αποδείχθηκε ότι δεν ήξεραν καν να τα χρησιμοποιήσουν, επαναλαμβανόμενες συνθέσεις όμορφες σαν ξερατό κατσίκας και οι κλασσικές κλαψιάρικες μαλακίες αντί για στίχους που μάλιστα τις ακούγαμε και σε άθλια προφορά παρμένες από το εγχειρίδιο του «προβληματισμένου» στιχουργού. Θα έδειχνα κατανόηση (εδώ έδειξα στους Κόρε Ύδρο) αλλά κάπου πήρε το αυτί μου ότι μετά την – ο θεός να την κάνει - παράστασή τους μαζεύτηκαν σε μια γωνία, και δεν βούλωναν το στόμα τους γράφοντας κανονικά την Shara Worden. Αλλά γιατί να περιμένω συναδελφική αλληλεγγύη αφού προφανώς οι ευαγγελιστές αυτοί αν έλεγαν ότι είναι συνάδελφοι της Shara θα έπεφταν τα – κοντά είναι αλήθεια - ταβάνια του Rodeo.

Μετά από γιγαντιαία καθυστέρηση, και αφού ανεχθήκαμε όλα αυτά, βγήκε επιτέλους στην σκηνή η κυρία Shara με το σχήμα της My Brightest Diamond. Και τότε ξαφνικά η βραδιά έγινε τέλεια. Πιο μαγική, πιο παραμυθένια, πιο γοητευτική, πιο μυστηριώδης, πιο μεγαλοπρεπής. Η Shara Worden είναι μια μικροκαμωμένη νεραϊδούλα από το Michigan. Χάριν σε μια ταλαιπωρία που υπέστη στο αεροδρόμιο αναγκάστηκε να μας έρθει με λιγότερα όργανα απ’ ότι είχε υπολογίσει με αποτέλεσμα να έχει πολύ κούρδισμα η συναυλία. Όλα αυτά όμως τα έκανε να φαίνονται τόσο ασήμαντα με το μπρίο της, την φαντασία της, και τις πάντοτε εύστοχες και ξύπνιες ατάκες της. Η απίστευτη φωνή της που επισκίασε πάρα πολλές live φωνές που θεωρούσα κορυφαίες μέχρι τότε στο μυαλό μου, το απόλυτο δέσιμο με τον μπασίστα της και τον ντράμερ της (οι οποίοι παρεμπιπτόντως έμοιαζαν με μοντέλα εσωρούχων), το παραμύθι του βόρειου ανέμου πριν το συγκλονιστικό "From The Top Of The World" που μας άφησε άφωνους με την εφευρετικότητα του και τον οπτικοακουστικό συντονισμό του(αν και τα μέσα ήταν ελάχιστα), το απελευθερωτικό "Ice And Storm", όλες οι φορές που μας άφησε να συμμετάσχουμε και το καταχαρήκαμε όπως στο "Gentlest Gentleman" και το "Apples", τις απόλυτα ταιριαστές διασκευές της στον Prince και τη Nina Simone και φυσικά την απόλαυση να την βλέπεις να χοροπηδάει σαν βατράχι σε νούφαρα στο "Freak Out". Μια πραγματικά άψογη performer που δεν χόρταινες να την βλέπεις και να την ακούς. Μπορεί ο χώρος να ήταν ακατάλληλος, ιδιαίτερα αν ήσουν πιο πίσω, αλλά τουλάχιστον το Rodeo κουβάλησε τον περασμένο χειμώνα το βάρος των alternative συναυλιών. Φυσικά δεν μπορούμε να μην σκεφτούμε τους My Brightest Diamond σε ένα Badminton αλλά δεν πειράζει. Την επόμενη.

- Synch festival (Florence & The Machine, Tortoise, Ebony Bones, Friendly Fires, Evripidis And His Tragedies) @ Τεχνόπολις, 12 Ιουνίου 2009
Γράφουμε μόνο τα ονόματα που είδαμε αφού εκείνη την ημέρα έγιναν ακόμα κάποια DJ set, έπαιξαν οι Fujiya & Miyagi ενώ ήταν να παίξει και ο κύριος Oizo αλλά ακυρώθηκε. Όπως και να’χει ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία. Και θυμηθήκαμε πόσο πολύ λείπουν τα φεστιβάλ της προκοπής στην Ελλάδα. Η ευχαρίστηση και η ευδαιμονία που προσφέρει το να πηγαίνεις από το ένα stage στο άλλο για να ακούσεις και να δείς μουσική, η ευχάριστη ατμόσφαιρα στον αέρα με τον κόσμο άλλοτε να βολτάρει και άλλοτε να τρέχει να προλάβει να δει το επόμενο όνομα σου δημιουργεί ένα ζεστό συναίσθημα στην κοιλίτσα. Να τα πάρουμε με τη σειρά λοιπόν.

Μετά από μια γιγάντια ουρά καταφέραμε να μπούμε μέσα όπου και προλάβαμε την «τρελή» και ασυγκράτητη ενέργεια της Ebony Bones. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι της που έκανε εντύπωση, ήταν περισσότερο ή όλη εμφάνισή της και το όλο στυλ της. Κάτι σαν πιο έθνικ Peaches.

Στη συνέχεια είχαμε τη χαρά να δούμε από κοντά το πιο φρέσκο προϊόν του hype, την Florence με τη μηχανή της. Και δεν απογοήτευσε. Μεγάλη φωνή σε βάθος και δύναμη, με πολλά κόλπα στη σκηνή, υπερβολικά σέξι με αυτό το χρυσό κοντό σορτσάκι και τις γόβες που έκαναν τα πόδια της να φτάνουν μέέέέχρι τον ουρανό (ο κιθαρίστας γκόμενος της παρατηρούσε σαν το μπαμπά γύπα που προσέχει το παιδί του να παίζει για πρώτη φορά μόνο του πάνω από έναν λάκκο αιμοσταγών και γεμάτων σάλια αρσενικών), και γενικά υπήρχε μια πολύ ευχάριστη και διασκεδαστική ατμόσφαιρα. Έκανε και stage diving, έδωσε ολοκληρωμένες εκτελέσεις του μικρού σε μέγεθος μουσικού της καταλόγου ενώ μας συγκίνησε με την υπέροχη διασκευή της στο "You've Got The Love". Αργότερα, όταν τελικά ακούσαμε και τον δίσκο της, ψιλοαπογοητευτήκαμε αφού στο live είχε πολλούς τρόπους να μακιγιάρει κάποιες αδύναμες συνθέσεις αλλά όπως και να’χει ήταν μια ευκαιρία να δούμε επιτέλους έναν καλλιτέχνη τη στιγμή που ξεκινάει. Και αυτό το χρυσό σορτσάκι…

Από εκεί κι έπειτα υπήρξε μια κάθετη πτώση στην ποιότητα. Ούτε χρυσά κολλητά σορτσάκια, ούτε υπέροχα ατελείωτα πόδια, ούτε 12ποντες γόβες που κόβουν λαρύγγια, ούτε ακροβατικά που μας ανάγκαζουν να κουνάμε πέρα δώθε το κεφάλι μας μπας και δούμε λίγο παραπάνω από το στήθος της Φλωρεντίας. Μόνο κάτι γέροι γκριζομάλληδες που έπαιζαν με τις ώρες κάποιους post rock jazz σχηματισμούς.

Πέρα από την πλάκα οι Tortoise ήταν εντυπωσιακοί. Όχι με τον τρόπο της Florence βέβαια αλλά τι να κάνουμε. Ο τρόπος που έπαιζαν και οι συνθέσεις που απλώνονταν σε μαγνήτιζαν και σχεδόν σε υπνώτιζαν. Έμοιαζαν σαν χημικοί, επιστήμονες που συνταίριαζαν με προσοχή και αδημονία ήχους και μουσικά συμπλέγματα. Ταυτόχρονα περνάγαμε και μια βόλτα από τους πιτσιρικάδες Friendly Fires που τους είχαν βάλει οινόπλεμα στα πισινά και πεταγόντουσαν απο'δώ κι απο'κεί. Και αυτοί ήταν αρκετά ευχάριστοι αλλά προφανώς οι Tortoise ήταν πιο κατάλληλοι για τα γεροντολαγνικά μας γούστα.

Στο τέλος για να ηρεμήσουμε πήγαμε στο μικρό αμφιθέατρο ν’ ακούσουμε τον Ευριπίδη χωρίς καμία προσδοκία, ελπίζοντας σε μια εμφάνιση που θα «ξέπλενε» από πάνω μας την ημέρα μουσικά αλλά και γενικά. Και ο συμπαθής Ευριπίδης (Έλληνας μετοικήσας στη Βαρκελώνη) έκανε πολύ περισσότερα απ’ ότι περιμέναμε. Γλυκά και περιγραφικά τραγουδάκια εμπνευσμένα από τους Beatles και τον John Cale γέμισαν το αμφιθέατρο. Οι ντροπαλές εισαγωγές του με τα ολίγον τι σπασμένα ελληνικά τους τον έκαναν ακόμα πιο συμπαθή ενώ το μοναδικό τραγούδι με ελληνικούς στίχους (και κατά συνέπεια πιο επίφοβο για φιάσκο) ήταν καταπληκτικό. Εξομολογητικό, ειλικρινές και νοσταλγικό. Αλλά στην τέλεια ποσότητα ώστε να μη σου γυρίσουν τα άντερα από το πολύ προσωπικό του πράγματος.

Αυτό ήταν. Μια γιορτή της μουσικής που θα την τιμάμε ετησίως αν συνεχίσει και αυτή να τιμά όσους την επισκέπτονται.

-Radiohead & Moderat @ Výstaviště, Πράγα, 23 Αυγούστου 2009
Ας κάνουμε μια σύγκριση. Ας πούμε ότι ξυπνάμε στην Αθήνα και είμαστε χαρούμενοι γιατί το βράδυ θα δούμε μια συναυλία. Και τι συναυλία. Radiohead! Ξυπνάμε λοιπόν το πρωί κι ετοιμαζόμαστε για δουλειά. Παίρνουμε τα απαραίτητα λεωφορεία τα οποία καθυστερούν με αποτέλεσμα να είμαστε παστωμένοι σα σαρδέλες σε τενεκεδένιο κουτί. Με τα πολλά φτάνουμε στη δουλειά όπου έχουμε να ανεχθούμε γλείφτες, καριερίστες, καυλοράπανα με βλέψεις προαγωγής, κουτσομπόληδες και φυσικά ένα αφεντικό μαλάκα περιωπής. Γυρνάμε πτώματα απ'τις υπερωρίες που φυσικά δεν πληρώνονται και μετά αφού τρώμε κάτι ετοιματζίδικο ντυνόμαστε γρήγορα γρήγορα και πηγαίνουμε στον συναυλιακό χώρο όπου μας αρμέγουν χρηματικά, μας μεταχειρίζονται σαν βόδια και γενικότερα μας κάνουν να αισθανόμαστε πιο κοντά στο ζωικό βασίλειο απο ποτέ. Μετά απο τρίωρη καθυστέρηση η μπάντα βγαίνει και εμείς προσπαθούμε να ακούσουμε τον Thom να τραγουδάει ανάμεσα απο ομιλίες για το «που θα πάμε μετά», «αν πρέπει να πηδηχτώ με αυτόν», «πως θα πηδήξω αυτήν» κ.λ.π. Τελικά θα χαρούμε το συγκρότημα και θα γυρίσουμε πίσω χρυσοπληρώνοντας έναν ταρίφα επειδή το μετρό μ'αυτά και μ'αυτά έκλεισε. Αφήστε που και ο μισός ηλεκτρικός είναι κλειστός. Μετά κοιμόμαστε και ξυπνάμε την επόμενη μέρα λιγότερο χαρούμενοι αυτή τη φορά αφού το βράδυ δεν έχει συναυλία.

Ας πούμε τώρα οτι ξυπνάμε στην Πράγα. Βρισκόμαστε στο μέσο των διακοπών μας εκεί και το πρόγραμμα λέει επίσκεψη στο γιγάντιο μουσείο φυσικής ιστορίας και στην απίθανη πλατεία του Wenceslas. Αργότερα παραδοσιακό τσέχικο φαγητό και άλλη μια βόλτα στις απίστευτες πλατείες και χάζεμα στα κτίρια που έχουν ξεχαστεί μεταξύ Μεσαίωνα και Αναγέννησης. Μετακίνηση με το άψογο σύστημα των υπόγειων και υπέργειων συγκοινωνιών και μια πεντακάθαρη πόλη έτοιμη να την γευτείς. Στη συνέχεια γρήγορα στο ξενοδοχείο να αλλάξουμε και μετά μέσα στο πανέμορφο και τεράστιο πάρκο του Výstaviště να περιμένουμε τις πόρτες να ανοίξουν μαζί με τα φιλαράκια που προέρχονται απο δύο τελείως αντίθετα μέρη του κόσμου και παρ'όλ'αυτά βρήκε ο ένας τον άλλον (και όχι μόνο τον βρήκε αλλά τον παντρεύτηκε κιόλας). Μπαίνουμε μέσα με αλαλαγμούς και τον ενθουσιασμό να πας όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στις μπροστινές θέσεις. Μπέρδεμα με τις κυρίες που πούλαγαν τις μπύρες και δεν μίλαγαν γρι αγγλικά και τα καινούργια μας βραχιολάκια, αξεσουάρ που αποδείκνυαν οτι είχαμε πληρώσει εισιτήριο και κανείς δεν μπορούσε να μας διώξει κοσμούσαν τους καρπούς μας. Στη συνέχεια αναμονή, συζήτηση, παρατήρηση των περίεργων σύννεφων του τσέχικου ουρανού και μετά οι Moderat με τα ηλεκτρονικά τους sparse καρδιογραφήματα.

Και μετά οι σφυγμοί ανεβαίνουν. Λίγη ακόμα αναμονή σε μια χαλαρή και πολυεθνική ατμόσφαιρα. Και τότε το γνώριμο ηλεκτρονικό ριφάκι μας προετοιμάζει και βρισκόμαστε κυριολεκτικά στις μύτες των ποδιών μας. Μέσα σε καπνό αχνοφαίνονται πέντε φιγούρες να πηγαίνουν βιαστικα προς τα όργανα που τους αναλογούσαν. Και μετά άρχισε. "15 Step" με την ενέργεια να ρέει σαν υγρό μπαταρίας στο κορμί μας, "There There" να μας τσακίζει με τα ριφάκια του Jonny Greenwood, "All I Need" να μας πετάει σαν σβούρα χωρίς κατεύθυνση στα χαοτικά φωνητικά του Thom, το "Lucky" να εκπληρώνει πολλές φαντασιώσεις μας, το "Morning Bell" να παραπατάει σαν μεθυσμένος με άγριες διαθέσεις και το "2+2=5" να φτύνει και να πετάει τις λέξεις προς το μέρος μας φωνάζοντας μας "All Hail To The Thief!". Και μετά;

Το "Videotape" σε μια πραγματικά τραγικά αποχαιρετηστήρια εκτέλεση και το "Nice Dream" γλυκιά βουτιά στην μαρμίτα του παρελθόντος. Οι jazz ευρεσιτεχνίες του "Gloaming" μας άφησαν άφωνους και εκστατικούς στον τρελό χορό του Thom και το "Reckoner" μας χάρισε άλλη μια απευθείας σύνδεση με το οτιδήποτε είναι όμορφο και πέρα απο την κατανόησή μας.Το "Bangers & Mash" μας αποτρέλανε με την ροκ πόζα και την βαθιά διεισδυτικότητα της κιθάρας του Jonny που συνεχίστηκε στο πανηγύρι των rffs του "Bodysnatchers". Για επιδόρπιο μας είχαν την περίφημη αφιέρωση στον Καφκα που μας έκανε ευτυχισμένους σε τόσα πολλά επίπεδα και στην συνέχεια την πνευματική ένωση με τα θεία του καλύτερου κομματιού της δεκαετίας που μας πέρασε (το "Pyramid Song" είναι αυτό), τον νέο krautrock εθισμό στο αέρινο "These Are My Twisted Words", άλλη μια εφηβική ονείρωξη που επιτέλους ακούσαμε - "Airbag" - και το κλάμα χιλίων σπασμένων καθρεφτών στο δεύτερο καλύτερο κομμάτι της δεκαετίας που μας πέρασε, το "How To Disappear Completely". And Never Be Found θα προσέθετα. Και μετά και μετά.... Το "The Bends" μας θύμισε τόσα πολλά σε σχεδόν τέσσερα λεπτά ενώ η νέα ονειρεμένη εκδοχή του "True Love Waits" ξέραμε οτι μας έδιωχνε αλλά ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι.

Και μετά τη συναυλία περιμέναμε σαν τους χαζούς για την setlist, την οποία δεν πήραμε, αλλά δεν είχε την παραμικρή σημασία. Και μετά μια μικρή πομπή να γυρίζει προς την πόλη μέσα απο το σκοτεινό πλέον δάσος του Výstaviště που μύριζε τσιγάρο, αλκοόλ αλλά και φρεσκάδα απο την τόση χαρά που είχε γεμίσει τα πνευμόνια χιλιάδων κόσμου. Και πέσαμε για ύπνο με θέα το προάστιο του κέντρου της Πράγας. Και περιμέναμε τον ήλιο να μας χτυπήσει στο πρόσωπο και να μας ξυπνήσει κάνοντάς μας σήμα για νέα εξόρμηση σε μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου.

Τώρα διαβάστε τις δύο εκδοχές και διαλέξτε ποιαν προτιμάτε.

Tweet

2009: Μουσικά άλμπουμ, part 1 - είναι κοντά μας είναι μαζί μας!

30. Blindfold - Faking Dreams
Όμορφες αργόσυρτες μελωδίες που εκθειάζουν τα κενά διαστήματα του ρυθμού, και μια λεπτεπίλεπτη αλλά γεμάτη αντοχή φωνή. Οι συγκρίσεις με τους συμπατριώτες τους Sigur Ros είναι σωστές, όπως και αυτές με την, ευκολοχώνευτη μέσα στην πολυπλοκότητά της, μουσική των Radiohead.

Οι Blindfold κατοικοεδρεύουν πλέον στο πολυσυλλεκτικό Λονδίνο αφήνοντας πίσω την «ζεστασιά» (που λέει ο λόγος) της Ισλανδίας τους. Αυτή η μετακίνηση τους ωφέλησε, αφού βρήκαν άκρες με το ΒBC πραγματοποιώντας μια αξιομνημόνευτη (όπως λέει και η ραδιοφωνική παραγωγός Janice Long) live εμφάνιση εκεί. Το Faking Dreams δεν βιάζεται να γίνει αγαπητό. Παίρνει τον χρόνο του και αφήνει την πραγματικά ξεχωριστή φωνή του Biggi να απλωθεί μαζί με το μουσικό χαλί που φαίνεται να πλέκεται την στιγμή που το ακούς, με αθωότητα και καθαρή έμπνευση. Ο Biggi Hilmarsson (ή Biggie Smalls για τους φίλους) το λέει καθαρά άλλωστε σε συνέντευξή του: "During recording sessions we tend to close our eyes and play whatever comes - nothing is too certain or too structured, we like to play around with small notes or melodies and build on them, almost like scoring a film." Ορίστε λοιπόν, όποιος σκηνοθέτης ετοιμάζει ταινία με όμορφα φυσικά τοπία που έρχονται σε αντίθεση με τον φρενήρη αστικό ρυθμό ας πάρει τα παιδιά τηλέφωνο.

29. Taxi Taxi! - Still Standing At Your Back Door
Αυτές οι γλυκύτατες και ταλαντούχες δίδυμες από τη Σουηδία ακόμα στέκονται στην εξώπορτά (δεν θα πω πίσω πόρτα ώστε να αποφευχθούν οι συνειρμοί) μας, διακριτικά και εκλεπτυσμένα με όμορφα φωνητικά, πιανιστικούς μελαγχολικούς κύκλους πίσω από την πλάτη μας, και προσεκτικές αρμονίες σα να προσπαθούν να μην ξυπνήσουν το παιδί. Μοιάζουν διστακτικές να βγουν στον έξω κόσμο αλλά ακόμα κι έτσι η συστολή τους αυτή λειτουργεί θεραπευτικά σε αυτά τα αδιόρατα απογεύματα που κοιτάζουμε το ταβάνι προσπαθώντας να βρούμε το κρυφό του νόημα (συνεχίστε να κοιτάτε, υπάρχει κάτι σίγουρα). Μοιάζουν με μικροσκοπικά κεράσια που δεν έχουν ωριμάσει ακόμα αλλά μπορείς να φανταστείς και να ανυπομονείς για τον καιρό που θα κοκκινίζουν και θα γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο γευστικά.

28. The Pains Of Being Pure At Heart - Pains Of Being Pure At Heart
Αν αυτή τη στιγμή μου χτύπαγε κάποιος άγνωστος την πόρτα, έκανα τη βλακεία να του ανοίξω και μου έβαζε το μαχαίρι του στο λαιμό μου απαιτώντας να του πω έναν φετινό shoegaze/indie pop δίσκο, θα του πρότεινα τον συγκεκριμένο με την σιγουριά ότι δεν θα ανοίξει ρουθούνι. Αυτά τα παιδιά από τη Νέα Υόρκη ακούγονται πραγματικά χαρούμενα φτιάχνοντας μουσική για εξίσου χαρούμενους νέους αλλά και για κυνικούς κωλόγερους όπως στην περίπτωσή μας. Πρέπει να έχεις θάψει βαθιά στον κήπο σου την καρδιά σου (μαζί με το απεχθές Τσιουάουα της γειτόνισσας) για να μην σε ξεσηκώσει και δεν σου φέρει ένα νοσταλγικό χαμόγελο ένα κομμάτι σαν το "Everything With You" ή μια ζεστασιά στην κοιλίτσα σου το 3λεπτο «σαν μέλι» "Come Saturday". Δικαίως αγαπήθηκε από το Pitchfork και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις το μικρό μου, το μανάρι μου, το γούτσου γούτσου μου. Μισό λεπτό γιατί κάποιος μου χτυπάει το κουδούνι.

27. Regina Spektor - Far
Περίμενα κάτι αρκετά καλύτερο από μια έτσι και αλλιώς αγαπημένη στιχουργό και ερμηνεύτρια. Όχι ότι δεν υπήρχε δείγμα της καλπάζουσας φαντασίας της και της ικανότητάς της να «σκαρώνει» ένα σωρό πιανιστικά και άλλα παιχνιδίσματα αλλά το Far δεν διαθέτει ούτε ένα "Apres Moi" όπως το Begin To Hope ούτε ένα "Chemo Limo" όπως το Soviet Kitsch. Τα αξιομνημόνευτα κομμάτια του Far βρίσκονται μαζεμένα στη μέση του δίσκου ο οποίος δυστυχώς φλερτάρει και κάποιες φορές με το μελό. Όπως είπαμε όμως η Regina σώζεται εν μέρει από τις ερμηνείες της που είναι πάντοτε υπεύθυνες και επαγγελματικές προσπαθώντας να ξεζουμίσουν ακόμα και μια αδύναμη σύνθεση, αλλά και από την πεντάδα "Folding Chair", "Machine", "Laughing With", "Human Of The Year" και "Dance Anthem Of The '80s" που πραγματικά μας υπενθυμίζουν την ασύνορη φαντασία της και τις ολοζώντανες και ροδομάγουλες παρομοιώσεις της.

26. The Veils - Sun Gangs
Τους πήρε τρεις δίσκους για να τους ανακαλύψω. Και αυτό δεν τους τιμάει. Το Sun Gangs όμως είναι ακριβώς ό,τι μπορεί να ελπίζει το ελληνικό μελαγχολικό εναλλακτικό κοινό που αρέσκεται στο λα μινόρε. Σκοτεινές, μυστηριώδης και μυστικοπαθείς συνθέσεις, κάποιες βαριές και ασήκωτες κιθάρες που φέρονται σαν να έχουν να κοιμηθούν καμιά βδομάδα και θεατρικά φωνητικά από τον Finn Andrews. Κι επειδή ανήκουμε στο ελληνικό μελαγχολικό εναλλακτικό κοινό που αρέσκεται στο λα μινόρε αφήσαμε τον δίσκο να περπατήσει μαζί μας τα βαριά χειμωνιάτικα (ποια;) βράδια. Το "It Hits Deeper" ειδικά χτυπάει βαθιά ανεξαρτήτως εποχών και διάθεσης.

25. The Flaming Lips - Embryonic
Δεν ήμουν ακόμα έτοιμος γι’ αυτό το άλμπουμ. Ήρθε στο τέλος μιας γεμάτης χρονιάς που μάλλον έδειχνε στο ζύγι ένα θλιμμένο προσωπάκι. Το Embryonic μοιάζει με άλμπουμ που θέλεις καιρό να το χωνέψεις και δεν θα υποκριθώ ότι βρήκα αυτόν τον καιρό. Αυτό που ξέρω μέχρι στιγμής είναι ότι πρόκειται για ένα ίσως υπερβολικά γεμάτο άλμπουμ σε διάρκεια και όχι απαραιτήτως σε ιδέες. Οι ιδέες που υπάρχουν σε τραβάνε προς το δρόμο τους αλλά η κομματάκι ανυπόφορη παραγωγή σε διώχνει από τις συνεχόμενες ακροάσεις. Ο Wayne είναι στις μαύρες του στιχουργικά κυνηγώντας με τη σκούπα έξω από το σπίτι τους γλυκόπικρους αλλά αισιόδοξους στίχους του παρελθόντος, κρατώντας μόνο το δεύτερο συνθετικό της λέξης «γλυκόπικρους». "I wish I could go back/ Go back in time/ But no one ever really can/ Go back in time/ I would have shown you/ Those people are evil/ And they'll hurt you if they can" προειδοποιεί κατόπιν εορτής στο "Evil" ενώ στο υπέροχο "I Can Be A Frog", ενώ απαριθμεί ατέλειωτες δυνατότητες μεταμόρφωσης υπενθυμίζοντας τη δύναμη της ανθρώπινης βούλησης, κατά κάποιον τρόπο καταλήγει με σπασμένα φτερά αφού «αυτή» μπορεί να γίνει ό,τι επιθυμεί, ο ίδιος όμως παραμένει φυλακισμένος στον εγωισμό του και ας κατάρρευσε εκείνος νωρίτερα. Progressive rock κλαγγή που κρύβει επιμελώς τις κρίσεις ωριμότητας του παιχνιδιάρη Wayne.

24. Soap & Skin - Lovetune for Vacuum
Δεν ξέρω τι λέει για ένα κορίτσι 18 χρονών ότι βγάζει έναν τόσο βαρύ και τραγικό θεματικά αλλά και εντυπωσιακό μουσικά δίσκο. Η Anja μπορεί να είναι υπερβολικά πολύπλοκη για τον κόσμο ή ο κόσμος υπερβολικά πολύπλοκος γι’αυτήν. Όπως και να’χει κατάφερε να εκθέσει τη δουλειά της με το δικό της τρόπο αφήνοντας σε όλους τους τομείς (δείτε post uptight) τη σφραγίδα της. Ακόμα και αν δεν κάνει τίποτα τα επόμενα χρόνια, ή ακόμα καλύτερα βγάζει δίσκους κάθε δύο χρόνια, μπορεί να υπερηφανεύεται ότι το Lovetune For Vacuum τύλιξε σε συσκευασία CD όλη την ύπαρξη της 18χρονης Αυστριακής. Το θέμα με αυτή τη μαυροφορεμένη κλαίουσα που μοιάζει να θρηνεί για όλα τα βάσανα του κόσμου, ακόμα και αν δεν τα έχει προκαλέσει αυτή, είναι ότι δεν πρέπει να την ενδιαφέρουν πολύ οι πανηγυρισμοί. Ας είναι. Το "Extinguish Me" θα σημαδεύει τις μελαγχολικές μας μέρες ενώ θα γκριζάρει απαλά, δίνοντας την προοπτική της μεγαλύτερης εικόνας, τις πιο χαρούμενες.

23. Phoenix - Wolfgang Amadeus Phoenix
Στην εντελώς άλλη πλευρά της όχθης, οι Φράγκοι από τας Βερσαλλίας φτιάχνουν ένα γρήγορο, τρομερά ευκολοχώνευτο indie pop άλμπουμ βασισμένο στα synthesizers που σχεδόν σου επιβάλλει να μην το βγάλεις τον επόμενο χρόνο από τον mp3 παίχτη σου. Υπερβολικά γυαλισμένο μέχρι εκτυφλωτικού βαθμού αλλά η pop έτσι μας έχουν πει ότι πρέπει να είναι. Ο δίσκος ξεκινά με μια τριάδα μικρών αριστουργημάτων, από αυτά που οι τύποι από την δισκογραφική θα έτριβαν τα χέρια τους στη σκέψη των single που θα πωλούνταν σαν κρύο και μπαγιάτικο ψωμί στην κατοχή, ενώ στη συνέχεια οι «φοίνικες» θυμούνται το πιο ηλεκτρονικό παρελθόν τους με το επτάλεπτο "Love Like A Sunset" που μοιάζει με τη μουσική παρουσίασης του Ρόκυ Μπαλμπόα και είναι, θα τολμούσα να πω, εξίσου πορωτικό. Από εκεί κι έπειτα υπάρχει μια ποιοτική κατηφόρα στον δίσκο (όχι απότομη) αλλά η δουλειά έχει γίνει. Σαν ψωμί στην κατοχή…

22. The Tiny - Gravity & Grace
Κι άλλοι Σουηδοί! Ο τρίτος δίσκος αυτού του ζευγαριού από την πατρίδα του αρχηγού Όλοφ Μέλμπεργκ είναι ένα πολύ λεπτομερές, μινιμαλιστικό κτίσμα, χτισμένο σε κλασσική γκοθ μουσική. Το ζευγάρι (και στη ζωή) της Ellekari Larsson και του Leo Svensson είναι multi-instrumentalists και πολύ ταλαντούχοι. Η φωνή της Ellekari μικροσκοπική και εύθραυστη ενώ η παραγωγή μοιάζει σαν η ηχογράφηση να έχει γίνει σε ένα δωμάτιο δύο επί τρία. Καμαρούλα μια σταλιά λέει νωρίτερα όμως το τραγούδι και αν μη τι άλλο οι Tiny μοιάζουν να ηχογραφούν δεκαετίες αφού ακούγονται σφιχτοί και δεμένοι μουσικά. Χαιρετούμε την γαλαζοκίτρινη σημαία για μια ακόμη φορά.

21.The Decemberists - The Hazards of Love
Οι ασπρουλιάρηδες απο την πιο «λευκή» πολιτεία της Αμερικής, το Όρεγκον, έφθασαν στον πέμπτο τους δίσκο προκειμένου να εξωτερικεύσουν τις progressive rock ανάγκες τους. Το Hazards of Love είναι μια ροκ όπερα με δολοπλοκίες, έρωτες, ζήλιες και φόνους. Ό,τι πρέπει για τις απογευματινές τηλεθεάσεις δηλαδή. Είναι η ιστορία της Margaret που ερωτεύεται τον William που τυγχάνει να είναι ένα τέρας που αλλάζει μορφές. Σαφές το υποννοούμενο.

Στον δίσκο συμμετέχει και η αγαπημένη Sarah Worden που παραδίδει ερμηνεία μεγατόνων στο "The Wanting Comes in Waves/Repaid". Ο Colin Meloy φτιάχνει έναν δίσκο που πατάει γερά στα πόδια του και μας αφήνει μερικές πολύ ωραίες μελωδίες. Η ανάγκη να δομήσει μια συγκεκριμένη ιστορία τού έκανε καλό και τον έκανε να πολυλογεί και να περιττολογεί μόνο με τα ριφάκια του αυτή τη φορά.

20. ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead - The Century Of Self
Αφού ο μουσικός τύπος τους ανέβασε στο Έβερεστ μετά το Source Tags & Codes, τους καταβαράθρωσε στα σκοτεινά υπόγεια με το Worlds Apart και σταμάτησε να ασχολείται μαζί τους με το So Divided στο φετινό Century Of Self έχουν ηρεμήσει από αυτά τα σκαμπανεβάσματα και βγάζουν τον καλύτερό τους δίσκο μετά το Source Tags & Codes. Το πρώτο μισό του δίσκου είναι καλή και ευφάνταστη progressive rock και στο δεύτερο μισό κυριαρχούν οι Beatlικές επιρροές του Conrad Keely. Αυτή τη φορά πετυχαίνουν να περάσουν το μήνυμα και στις δύο περιπτώσεις. Γεμάτο ενέργεια και sing-alongs, σκληρότητα αλλά και τρυφερές προσεγγίσεις. Πάντα θα έχουμε ανοιχτά τα αυτιά μας γι'αυτούς.

19. Animal Collective - Merriweather Post Pavilion
Τους πήρε αρκετό καιρό για να κάνουν το μεγάλο άνοιγμα στο ευρύτερο μουσικό κοινό. 8 δίσκους για την ακρίβεια. Η αστραπή τους όμως έσκισε το ήσυχο νυχτερινό τοπίο πίσω από το βουνό. Διαρκής κίνηση και μια πολύχρωμη παλέτα διαθέσεων που κάλυψε τα γούστα αρκετών μουσικόφιλων. Δύσκολα θα απορριφθούν όλα τα τραγούδια ακόμα και αν είναι κάποιος σκληρά προκατειλημμένος απέναντί τους και στη μόδα που τους αναδεικνύει. Μπορεί να αισθάνθηκα ότι με τράβηξε το hype με το ζόρι στην ακρόαση του δίσκου, αλλά δεν θα ήμουν με τα σωστά μου αν δε μου άρεσαν τα "My Girls", "Lion In A Coma", "Summertime Clothes" και "No More Running". Οπότε χαλάλι το πρήξιμο των ώτων μας για τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς απο τον Ιανουάριο.

18. PJ Harvey & John Parish - A Woman A Man Walked By
Αποδείχθηκε ότι δεν είχε μεγάλη αντοχή καθώς στο τέλος της χρονιάς δυσκολευτήκαμε να τον ξανακούσουμε ολόκληρο. Παρ'όλα αυτά είναι μεγάλο επίτευγμα αφού δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες βρέθηκαν μαζί μετά από 13 χρόνια προσπαθώντας να αναβιώσουν το επιτυχημένο πείραμα του Dance Hall At Louse Point. Ο Parish μοιάζει λίγο κουρασμένος και ανέμπνευστος αυτή τη φορά με τα κόλπα του καταμετρημένα και περιορισμένα, η PJ Harvey όμως είναι πραγματικά ιδιοφυής, και μετά από τόσα χρόνια καριέρας βρίσκει ακόμα «χαρακτήρες» γυναικών να υποδύεται. Φτύνει, απειλεί, σπαράζει σε μια κουνιστή καρέκλα, δεν γουστάρει την απόρριψη και μαγεύει σαν ερινύα με την τρομακτικά τεράστια γκάμα των ερμηνείων της. Απλά παίρνει το άλμπουμ μόνη της και το κουβαλάει. Και όχι μόνο το κουβαλάει δασώνοντάς το αλλά και το βγάζει και πιο ψηλά από εκεί που ίσως θα του άξιζε να ήταν.

17. Eels - Hombre Lobo
Ένας τρελός τύπος κυκλοφορεί 12 τραγούδια επιθυμίας. Και το κάνει καλά. Σύντομες και αξιομνημόνευτες απλούστατες μελωδίες δείχνουν τις επιρροές του κυρίου E, από '60s rock and roll μέχρι κολεγιακό ροκ των '80s. Ο E κάνει κύκλους γύρω από αυτή τη γκόμενα. Την τρομάζει για να της τραβήξει την προσοχή, μένει αξύριστος για τον ίδιο λόγο, τις γράφει ποιήματα θαυμασμού, της υπόσχεται αιώνια αγάπη και τελικά μένει μόνος του και αναρωτιέται "Whats A Fella Got To Do". Εξίσου διασκεδαστικές και οι μελωδικές indie στιγμές του όπως στο "My Timing Is Off" με τα φασαριόζικα κλαπατσίμπαλα του "Tremendous Dynamite". Ίσως παραείναι απλοϊκό για τη σημερινή εποχή, αλλά από την άλλη έχει πιο πολύ χαρακτήρα από πολλά hype κούφια δέντρα.

16. Yeah Yeah Yeahs - It's Blitz!
Ποιός είπε ότι το να ακολουθείς τη μόδα δεν θα σε βγάλει πουθενά; Οι YYY's καβάλησαν κι αυτοί το κύμα του '80s revival και έβγαλαν τον καλύτερό τους δίσκο μέχρι σήμερα. Έναν δίσκο που τους καθιερώνει στη «γεμάτη» Νεοϋορκέζικη σκηνή και στρογγυλοκαθίζει στο θρόνο της την αυτοφορτιζόμενη μπαταρία που ονομάζεται Karen O. Υπήρχε παντού φέτος και άφησε το σημάδι της και μουσικά αλλά και στον τομέα του στυλ, όπου δείχνει σε κάτι φθηνές και κακάσχημες τσουλάρες α λα Lady Gaga πως ντύνονται οι καλλιτέχνες όταν ενδιαφέρονται για το στυλ τους. Τραγούδια όπως το "Hysteric", το "Runaway" και το "Zero" αποτελούν highlights σε αυτόν τον άψογο από όλες τις απόψεις dance punk δίσκο που ολοκληρώνει έναν κύκλο που οι YYY’s έψαχναν καιρό να φτάσουν στο 100%.

15. Andrew Bird - Noble Beast
Ένας κύριος και θαυμάσιο παιδί, ήταν ακριβής και στο φετινό του μουσικό ραντεβού. Το υπέροχο Noble Beast βρίθει από επιστρώσεις πανέμορφων μελωδιών, το α-ηδονικό σφύριγμα του Andrew, και τη γοητευτική του ανάγκη και προσπάθεια να βρίσκει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες λέξεις από το αγγλικό λεξιλόγιο. Το πρώτο κομμάτι που μου τράβηξε την προσοχή ήταν το "Masterswarm" με την ταξιδιάρική του μελωδία, ενώ στη συνέχεια αγάπησα και τις πενιές του "Tenuousness" με τη θανατηφόρα του ατάκα "So procreate and pay your taxes" και φυσικά την αγνή ομορφιά και το καθαρό δράμα του "Anonanimal". Απορώ πώς το αδίκησα και δεν ήθελα καν να το βάλω στην (υποθετική) σαραντάδα μου. Πραγματικά δεν μου έχει ξανασυμβεί να λανθάνει η μουσική μου κρίση. Ποτέ. Αλήθεια.

Αλήθεια.

14. The Duckworth Lewis Method - The Duckworth Lewis Method
Τι τρελή ιδέα! Και τελικά πόσο επιτυχημένη! Οι Άγγλοι πιστεύουν ότι ο κόσμος γίνεται καλύτερος με το να κάθονται να παίζουν κρίκετ με τις ώρες και τελικά άλμπουμ σαν και αυτό μπορεί να αποδεικνύουν ότι έχουν δίκιο. Μια τέλεια αγγλική ποπ στιγμή διαπερνάει το πρώτο και κατά πάσα πιθανότητα μοναδικό μουσικό γάμο του Neil Hannon και του Thomas Walsh. Μελαγχολικά νυχτερινά περάσματα-ύμνοι στην μοναχική και αναλώσιμη «ζωή» του "Nightwatchman" (κάτι σαν τον μπαλαντέρ του παιχνιδιού) και το λεπτεπίλεπτο βικτωριανό “Gentlemen And Players”. Αν δεν έχετε πειστεί ακόμα δείτε αυτές τις δύο φωτογραφίες. Είναι δυνατόν αυτοί οι δύο Ιρλανδοί να μην φτιάξουν ένα αριστούργημα που καταπίνεται μονορούφι; (σαν το αίμα του θρύλου που το πίνετε με το καλαμάκι κουφάλες διαιτητές!).

13. Antony & the Johnsons - The Crying Light
Πάμε σε πιο βαριά πράγματα. Ο Antony άκουσε δράμα και έσουρε το βαρύ του φόρεμα και την άτακτη μαλλούρα του και κατσικώθηκε σε ένα πιάνο. Εκεί έκανε αυτό που κάνει πάντα. Έβγαλε την ψυχή του και την απόθεσε σε έναν συμπιεσμένο δίσκο. Ο Antony μοιάζει με ταξιδιώτη που παρατηρεί και περιγράφει τα βαθύτερα ανθρώπινα συναισθήματα. Τα βαθύτερα και βασικά ανθρώπινα συναισθήματα. Αγάπη, θάνατος, τρυφερότητα, αποξένωση. Οι ερμηνείες του δε χρειάζονται tour guide. Είναι απλές, εσωτερικές και χαμένες στις ατελείωτες οκτάβες της φωνής του. Στο "Aeon" μάλιστα κάνει την έκπληξη μπαίνοντας στο σώμα ενός bluesman σε απευθείας σύνδεση με τον Θεό και σε ό,τι είναι ιερό εκεί έξω. Το εξώφυλλο επίσης χρίζει ειδικής μνείας γιατί μας υπενθυμίζει ότι ο Antony βρίσκει την ομορφιά και τη χάρη σε αυτά που πολλοί θεωρούμε αντιτουριστικά και αποκρουστικά.

12. The Antlers - Hospice
Πιο βαρύ από αυτό δε γίνεται. Ένα concept album για τον θάνατο κάποιου αγαπημένου σου προσώπου από τον καρκίνο και τις τελευταίες του μέρες. Ακόμα στο μενού υπάρχει έκτρωση και μια παραπομπή στην αυτοκτονία της Sylvia Plath. Μπορεί να το αισθανθείτε λίγο ψυχαναγκαστικά τραγικό και σίγουρα δεν είναι για επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Εκτός αν είστε σαν τον Tyler Durden και γουστάρετε να πηγαίνετε σε συγκεντρώσεις ομάδων με ανθρώπους προσβεβλημένους από θανατηφόρες αρρώστιες. Όπως και να’χει είναι η εξομολόγηση της χρονιάς. Εκ βαθέων αλλά όχι και εκ χυδαίων. Κρατιόμαστε γερά από την μελωδία του παραπλανητικά «ζωντανού» "Bear" και αφήνουμε τελικά το ταλαιπωρημένο χέρι της Sylvia στην επανάληψη της φωνητικής μελωδίας του "Bear" στο "Epilogue" που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν ο Jeff Buckley κελαηδούσε ακόμα και δεν κουραζόταν από τις επερχόμενες μέρες του ως superstar με αποτέλεσμα να προσπαθήσει να κολυμπήσει με τις μπότες του.

11. Julian Plenti - Julian Plenti Is Skyscraper
Αυτός ο Julian κερδίζει κατά κράτος τον άλλον Julian που έβγαλε και αυτός δίσκο φέτος και είναι επίσης τραγουδιστής μπάντας που θεωρήθηκε ότι έσωσε το rock στις αρχές τις δεκαετίας που μας πέρασε. Είναι αστείο πώς τα φέρνει η μοίρα καμιά φορά. Ο Julian Plenti ή αλλιώς Paul Banks εκτός από τον ουρανό έξυσε και το βαθύ κομμάτι της ψυχής του που την καταπιέζει όταν πρέπει να ηγηθεί των Interpol. Δηλαδή μιας μπάντας που αρκετά συχνά βάζει παραπάνω το στυλ από το περιεχόμενο. Το Skyscraper είναι ένας δίσκος με ποικιλία, γρήγορα και έξυπνα ποστ πανκ ριφακια και - αυτό είναι η έκπληξη - απίστευτης ομορφιάς ορχηστρικές στιγμές. Φαίνεται ότι το τελείωμα του Our Love to Admire που ονομαζόταν "Lighthouse" είχε την υπογραφή του Banks. Ξεχωρίζει ακούραστα η εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς του "On The Esplanade", οι ανέλπιστα φρέσκες τρομπέτες του "Unwind" και το ανεξερεύνητο "Girl On The Sporting News". Ας συνεχίσει να σκέφτεται εντός και εκτός του Interpol κουτιού.

10. Manic Street Preachers - Journal for Plague Lovers
Το ταξίδι του Richey Edwards τελειώνει σε αυτόν τον δίσκο. Και ολοκληρώνεται τιμητικά και αποθεωτικά στον πιο σοβαρό δίσκο που έβγαλαν οι Manics εδώ και πολύ καιρό. Αν μου έλεγαν ότι είχαν ηχογραφήσει αυτόν τον δίσκο στα '90s και περίμεναν να τον κυκλοφορήσουν όταν ο Richey θα θεωρούνταν και επίσημα νεκρός από την οικογένεια του, θα το πίστευα. Ο ήχος δείχνει '90s, ο James Dean Bradfield ακούγεται όσο τσαντισμένος ήταν στα '90s και οι στίχοι του Richey ήταν τελείως αντιπροσωπευτικοί της κατεδάφισης που συνέβη στα '90s στους παρωχημένους και ανέξοδους κανόνες των προηγούμενων γενεών. "It's not what's wrong/ It's what's right/ It's the facts of life sunshine" καταλήγουν στο οργισμένο "All Is Vanity" και κλείνουν ένα κεφάλαιο αλλά όχι και το τεράστιο σημάδι που άφησε στην μπάντα η εξαφάνιση ενός υπερβολικά ταλαντούχου αλλά δυστυχώς αυτοκτονικού τύπου.

9. Atlas Sound - Logos
Το ανήσυχο πνεύμα του Bradford Cox ξαναχτυπά. Δεν ξέρουμε πώς θα συνεχιστεί η ιστορία και αν ο αγαπητός και λίγο παράξενος Brad θα συνεχίσει να κυκλοφορεί δίσκους από δύο μέτωπα (τους Deerhunter και τους Atlas Sound) αλλά φαίνεται οτι διανύει αυτό που θα θυμάται σε 20 χρόνια ως η δημιουργική του ακμή. Στο Logos γράφει ένα τραγούδι Animal Collective που ο Panda Bear θα φθονούσε σφόδρα να είχε γράψει ο ίδιος ενώ στο "Quick Canal" γράφει την κομματάρα των Stereolab που έχουν ξεχάσει να γράψουν εδώ και κάποια χρόνια. Χτυπάει δηλαδή τις επιρροές του εκεί που πονούν ενώ κάνει και μια περίληψη των indie rock επιρροών των Deerhunter. Όπως στα υπέροχα "Criminals" και "Shelia" που αποτελούν τις καλύτερες lo-fi ωδές που ακούσαμε τελευταία. Τί άλλο έχεις στο καπέλο σου Bradford; Γρήγορα πριν ο λαγός ψοφήσει από την πείνα.

8. Them Crooked Vultures - Them Crooked Vultures
Ο μεγαλύτερος ροκ σταρ της δεκαετίας συναντά τον ντράμερ της μεγαλύτερης ροκ μπάντας της προηγούμενης δεκαετίας και μετά κάνουν και οι δύο παρέα με τον μπασίστα της μεγαλύτερης ροκ μπάντας των '70s. Το αποτέλεσμα είναι όσο καλό ελπίζαμε. Και όσο μεγαλύτερο και ροκ περιμέναμε. Άγριο, γεμάτο ψευτομαγκιά, σεξ και ταχύτητα. Ολόκληρη η μυθολογία του Rock and Roll σε έναν δίσκο. Έχουν το στυλ , έχουν και το υλικό να το στηρίξουν. Όμως δε μένουν εκεί. Το περιέργο είναι ότι αποφασίζουν να πειραματιστούν κιόλας. Απο τα βαριά riffs στα πεταχτά πανκ ντραμς, μετά στην ψυχεδέλεια των '70s και πάλι πίσω στο πανκ. Και όλα αυτά μόνο στο "Elephants". Για την '70s τσόντα του "Scumbag Blues" για την οποία ο Isaac Hayes μαζί με τον Barry White θα ένιωθαν περήφανοι τα ξανάπαμε. Να μην ξεχάσουμε το κολλεγιακό (στην κυριολεξία) α λα Angus Young ναρκοληπτικό jamming του "Warsaw Or The First Moment You Take After You Give Up", το μεξικάνικο ,σκονισμένο, εμπνευσμένο απο το ράντζο των Desert Sessions ροκ του "Bandoliers" και το ταξίδι στον κόσμο των ναρκωτικών (που θα’λεγε και ο Χαρδαβέλλας) του χαοτικού "Spinning In Daffodils".

7. Grizzly Bear - Veckatimest
Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο απο το Yellow House ή το Horn of Plenty αλλά είναι ένας ακόμα σοβαρός και γεμάτος ιδέες δίσκος απο τις αγαπημένες μας αρκούδες. Ακόμα δεν πιστεύω οτι έχουν φτάσει στο peak τους (αν ψάχναμε τους καινούργιους Radiohead εγώ αυτούς θα διάλεγα πάντως) αλλά συνεχίζουν να μην πέφτουν κάτω απο τη βάση ακόμα και στις πιο λιμνάζουσες στιγμές τους.Τα "Two Weeks", "Cheerleader", "Ready, Able" και "Foreground" ξεχωρίζουν σαν συνθέσεις όχι μόνο για την ψυχεδελική ποικιλία και ποπ υφή τους αλλα και σαν ερμηνείες της πραγματικά πανέμορφης φωνής που ανήκει στον Ed Droste. Πιο εξωστρεφές απο το Horn of Plenty και πιο σπασμωδικό απο το Yellow House, το Veckatimest είναι μια ταιριαστή σελίδα του βιβλιου της ιστορίας τους παραμένοντας παράλληλα διαφορετική και γεμάτη καινούργιες πληροφορίες.

6. Patrick Watson - Wooden Arms
Μα γιατί δεν αγαπάει κανείς αυτόν τον Καναδό; Εντάξει, όχι κανείς. Όμως θλίβομαι. Θλίβομαι λέγω κυρίες και κύριοι γιατί τα γνωστά άγνωστα Μ.Μ.Ε που αφόδευσαν τον Patrick τον καταδίκασαν στην αφάνεια. Κι όμως. Εδώ στο some beans συνεχίζουμε να τον πιστεύουμε ως καλλιτέχνη και ειδικά συνεχίζουμε να θεωρούμε τον συγκεκριμένο δίσκο ένα μικρό σκονισμένο αριστούργημα.

Ο Patrick πρέπει να κάνει δύο πράγματα. Να αλλάξει εταιρία και να απολύσει τον manager του. Είναι κρίμα πραγματικά να μην ακούγονται περισσότερο τραγούδια σαν το "Travelling Salesman", το "Big Bird In A Small Cage" και το "Wooden Arms". Βαρύ και πρωτόγονο χειροποιήτο percussion, αριστοτεχνικά δομημένες κορυφώσεις, πλατύς ήχος ώστε να μπορεί να αναπνέει και fingerpicking όσο πατάει η γάτα - αναφορά σε ένα απο τα είδωλά του, τον Nick Drake. Σαφέστατα ξεπέρασε όλες τις προηγούμενές του προσπάθειες και έχει πάρα πολύ βάθος ακόμα μέσα του. Ο Patrick ξέρει που βρίσκονται τα άγρια πράγματα και μπορεί να τα ημερεύσει.

5. St Vincent - Actor
Ένας δίσκος όπου τα φαινόμενα απατούν. Μπορεί να νομίζετε οτι είναι ένας γλυκύτατος δίσκος εξαιτίας των κοριτσίστικων φωνητικών της Annie Clark και του ανάλαφρα εκλεπτυσμένου παρουσιαστικού της. Όμως στην πραγματικότητα ο δίσκος είναι πιο ενήλικος. Όχι μίζερος ή δυσοίωνος αλλά περισσότερο εμπνευσμένος από τα προβλήματα που έχει προκαλέσει στον Woody Allen το γεγονός οτι κάποιος του έσκισε σελίδες απο το υπαρξιακό του βιβλίο όταν ήταν μικρός και την προσπάθεια που κάνει χρόνια τώρα για να τις ανακτήσει. Ηθοποιοί που εκτίθενται αλλά αδυνατούν να βρούν δουλειά, παιδικοί εφιάλτες που αντιμετωπίζονται με ένα καλό και κυρίως γεμάτο Smith & Wesson, να βλέπεις οτι είσαι άφραγκος τη στιγμή που πας να πληρώσεις το γεύμα σου με την γυναίκα των ονείρων σου και άλλα πολλά. Τα ίδια προβλήματα που έχουμε όλοι απο την αρχή της ζωής μας και που παραλλάσσονται ανάλογα την ηλικία.

Από το να σε κοροιδέψουν στο δημοτικό για το μόλις χαμένο σου δόντι, μέχρι το ειρωνικό, γεμάτο ακμή γέλιο των συμμαθητών σου στο γυμνάσιο όταν έκανες αυτή την απίστευτα ατσούμπαλη τούμπα στην γυμναστική, μέχρι το λάθος στη δουλειά που σε εκθέτει στον προιστάμενό σου, όλα αυτά συνοψίζονται στο κλασσικό όνειρο που έχει ο καθένας μας. Αυτό που ξυπνάμε το πρωί, πηγαίνουμε στη δουλειά/ στο σχολείο/ για ψώνια και παρατηρούμε στη μέση της διαδρομής οτι μας λείπει το παντελόνι. Αυτό το συναίσθημα πιάνει τέλεια η Annie Clark. Το κοκκίνισμα στις ντροπιαστικές μας στιγμές. Και το κάνει καλά. Άλλοτε με κοφτές κιθάρες που κάνουν όσο περισσότερη φασαρία γίνεται ώστε να τσαντιστεί ο γείτονας και άλλοτε με πανέμορφες κλασσικές ενορχηστρώσεις που σταματάνε το show όπως λένε και οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι. Το Actor είναι ένα τεράστιο άλμα προς τα εμπρός για την αξιαγάπητη St. Vincent.

4. Soulsavers - Broken
Κάποια στιγμή το σκέφτηκα για νούμερο ένα αλλά μετά ηρέμησα. Η αλήθεια είναι πως η αδυναμία μου για τον Mark θα με οδηγούσε σε πολλές παρασπονδίες. Το να έμπαινε αυτός ο δίσκος βέβαια στο νούμερο ένα δεν θα ήταν παρασπονδία, απλά υπερβολή.

Παρ'όλ'αυτά θα ήταν άδικο να μη βρίσκεται εδώ που βρίσκεται. Το Broken βασίζεται κυρίως στην κινηματογραφική του ατμόσφαιρα που πετάει απο ιδρωμένες υπόνοιες επερχόμενων σκηνών μάχης ανάμεσα σε δύο βασικά πιόνια (το "Unbalanced Pieces" ιδιαίτερα μου φέρνει στο μυαλό τη σχέση Pacino και De Niro στο Heat) μέχρι βροχερές εξομολογήσεις μοναξιάς όπως το "You Will Miss Me When I Burn" και απο προσευχές σε όποιον βρίσκεται εκεί πάνω στο "All The Way Down" και την κρυστάλλινα τρυφερή και επικλητική ερμηνεία του Lanegan μέχρι τον αποχαιρετισμό στο τελευταίο τρένο που δεν μπορείς πια να προλάβεις και που μας ξαναέφτιαξε την εικόνα τον αποχαιρετισμών στα τρένα που είχε διαταραχθεί σοβαρά απο τον αποχαιρετισμό της Άννας Βίσσης σε έναν ύποπτα «πεταχτό» ναύτη σε κάποιο παλιό της hit.

Το τραγούδι όμως που θα έπρεπε να συνοδεύει ένα μεγάλο western αν ακόμα γυρίζονταν τέτοια είναι το "Shadows Fall" με την τεράστια παλέτα συναισθημάτων του και τις χιλιάδες εικόνες απο τη μαγικά πρωτόγονη ζωή της Αμερικής στα τέλη του προπερασμένου αιώνα. Εικόνες μια απλούστερης ζωής όπου οι άνθρωποι είχαν μειωμένη ελευθερία αλλά σταθερά (υπαρκτά ή ανύπαρκτα) πράγματα να πιστεύουν. Το θέμα είναι, και μάλλον αυτό είναι που βγάζει τον δίσκο στον αφρό, πως δύο dj απο την Αγγλία αποκλείεται να πραγματοποιούσαν τον παραδοσιακό ήχο και τις μεταφυσικές εικόνες του Broken. Οπότε κάτι μου λέει πως κάποιος τους χρησιμοποιήσε σαν «βιτρίνα» ώστε να βγάλει έναν κρυμμένο σόλο δίσκο μιας και περιμένουμε από το 2004 για έναν φανερό. Ε, Mark;

3. Bat for Lashes - Two Suns
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Πιστεύω πως το Fur and Gold είναι ένα πραγματικό επίτευγμα και ένα απο τα καλύτερα ντεμπούτα που έχω ακούσει. Υπό αυτή την οπτική θεωρώ πως είναι καλύτερα απο το φετινό Two Suns. Διαφορετικές χρονιές όμως το 2006 και το 2009. Και δυστυχώς δεν υπήρχε το some beans το 2006 ώστε το Fur and Gold να πρωτεύσει στις λίστες μας.

Εν προκειμένω, το Two Suns είναι μια βουτιά προς τον συνθετικό ήχο των '80s και λιγότερο στον ορχηστρικό και μεγαλοπρεπή ήχο της Bjork όπως στο Fur and Gold. Το καλύτερο κομμάτι του Two Suns, "Siren Song", βέβαια μυρίζει Bjork απο χιλιόμετρα. Έχει και άλλα κόλπα όμως η αγαπητή Natasha, που σημειωτέον όπως κάθε παιδί μετανάστη - πόσο μάλλον Πακιστανού - που έχει μεγαλώσει στην Αγγλία έχει υποστεί τα πάνδεινα απο τα Εγγλεζάκια με την συμπεριφορά αποικιοκράτη. Στο "Glass" παίρνει εναν tribal ρυθμό και του δίνει και καταλαβαίνει περνώντας αυτούσιο το πάθος και τον παλμό ενός γεμάτου γηπέδου. Στο "Daniel" και στην απλή του σύνθεση απλώνει τον καπνό απο τα keyboards δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα εφηβικής ονείρωξης. Το μενού έχει και λίγο Cat Power στα "Good Love" και "Peace Of Mind" ενώ η συνεργασία με τον «πολύ» (που θα’λεγε και ο πουρουπουπού) Scott Walker μιλάει απο μόνη της. Γιατί για να διαλέγει να συνεργαστεί μαζί σου ερημίτης μεγαλοφυία κάτι ξεχωριστό πρέπει να’χεις. Και δε νομίζω να είναι μόνο το γλυκό σου μουτράκι. Αυτό μπορεί να σου εξασφαλίσει support στους Coldplay αλλά μόνο το ξεχωριστό ταλέντο σού εξασφαλίζει support στους Radiohead. Είναι αλήθεια, η Natasha έχει τα πάντα όλα.

2. DM Stith - Heavy Ghost
Ακόμα δεν έχουμε βρεί πόσα ακριβώς στρώματα ήχου υπάρχουν σε αυτόν τον κυριολεκτικά μαγικό και αριστοτεχνικό δίσκο. Μας εμπνέει και θα συνεχίσει να το κάνει μάλλον για πάντα. Απο τον «ρώσικο» κυνισμό του "Pity Dance", στην σπειροειδή πτώση του "Pigs", και από το κυκλικό πιάνο του ανατριχιαστικού "BMB" στις διακριτικές τρομπέτες που έχουν θαφτεί κάτω απο εκατομμύρια backing vocals στο "Thanksgiving Moon". Μιας και μιλήσαμε νωρίτερα για ντεμπούτα, αυτό είναι αδιαμφισβήτητα το ντεμπούτο της χρονιάς. Σα να ηχογραφεί ήδη κάμποσα χρόνια, έχει πειραματιστεί με κάποια είδη και έχει καταλήξει στον ήχο του. Το αστείο είναι πως πρόκειται για το εντελώς αντίθετο. Ο David Michael Stith ήταν γραφίστας βασικά, αλλά η γνωριμία του με την Sarah Worden και η ανάγκη του να εξωτερικεύσει μουσικά τις περίεργες εικόνες του μυαλού του τον έκαναν να στραφεί στην μουσική. Με λίγη βοήθεια από τους φίλους του (και τις αδερφές του που είναι μουσικοί κλασσικά εκπαιδευμένες) έβγαλε ένα πλήρες και ολοκληρωμένο κομψοτέχνημα. Απο το άψογο και ταιριαστό σαν γάντι artwork (είπαμε είναι γραφίστας ο άνθρωπος) μέχρι την απίστευτη λεπτοδουλειά που έχει γίνει μουσικά στο Heavy Ghost, το απότελεσμα είναι τρομακτικά καλό και αποτελεί μια καλή σφαλιάρα σε όσους λένε «μα δεν βγαίνει τίποτα καλό σήμερα» ή « κάθε πέρυσι και καλύτερα». Ο DM Stith είναι απο τους καλλιτέχνες που σου επιβάλλουν να τους δώσεις προσοχή και αν δεν το κάνεις ο μόνος χαμένος είσαι εσύ.

1. Wild Beasts - Two Dancers
Πώς τα καταφέρνουν οι Άγγλοι και σε μια σχετικά άδεια γι'αυτούς χρονιά κερδίζουν την πρώτη θέση; Έχει να κάνει με τα γονίδιά τους μάλλον.

Εδώ οι Wild Beasts για δεύτερο άλμπουμ μάς παρουσιάζουν κάτι τόσο φρέσκο και ζωντανό που το αισθάνεσαι να αναπνέει, να κινείται και να συσπάται. Οι θεατρινισμοί δίνουν και παίρνουν και οι ρόλοι θυμίζουν παραστάσεις του δρόμου. Ωμές, άγριες και στα μούτρα μας. Το αντίβαρο στον κοχλάζοντα σεξουαλισμό του Hayden Thorpe που θυμίζει κάτι απο Alex de Large είναι ο ψυχρός αλλά βαθύς τρόπος που περιγράφει τα γεγονότα ο βαρύτονος Tom Fleming. Άλλοτε μυστηριώδεις και κρυψίνοοι και άλλες φλογεροί και επώδυνα αναλυτικοί.

Οι Wild Beasts στην ουσία σχηματίστηκαν το 2002 στο Kendal. Το 2007 μετά απο κάποια singles υπέγραψαν στην Domino και χωρίς να χάσουν χρόνο το 2008 κυκλοφόρησαν το Limbo, Panto. Κι αν πέρυσι ξέφυγαν απο τα ραντάρ μας, φέτος ήταν αδύνατον να τους χάναμε. Θα έπρεπε να προσπαθήσουμε πολύ δηλαδή αφου οι κριτικές ήταν πολύ θετικές. Και χρησιμοποιώ επίτηδες το σχετικά ουδέτερο «θετικές» γιατί είναι γνωστό πως όταν πρόκειται για κάτι πραγματικά πολύ καλό ο μουσικός τύπος σφίγγεται και συγκρατείται. Όταν πρόκειται για μια χρυσή μετριότητα με καλές επαφές όμως ξάφνου σκίζουν όλοι τα εσώρουχά τους.

Ας είναι. Οι Wild Beasts έβγαλαν έναν σπουδαίο δίσκο και αυτό δεν θα άλλαζε σε οποιαδήποτε θέση και να τους βάζαμε. Ούτε θα άλλαζε με τη βαθμολογία του κάθε Pitchfork. Οι τύποι φτιάχνουν απλά και καθαρά καταπληκτική μουσική. Κονγκρατσουλαίησιονς άγρια κτήνη.

mr.grieves: «Ουφ, αυτό ήταν. Τέρμα οι λίστες για φέτος, του χρόνου πάλι. Έτσι και ξαναδώ top δείνα θα βάλω βόμβα στο Σύνταγμα. Εκεί που είναι οι τσολιάδες. Μπουμ! Πατσές και ποδαράκια!»
uptight: «Δεν κατάλαβες, πρέπει να γράψουμε και για τις καλύτερες συναυλίες του 2009.»
mr.grieves: «.......»

Tweet