Οφείλω μια εξήγηση στο πολυπληθές κοινό του some beans. Μια εξήγηση για το γεγονός ότι δράττομαι κάθε υποψίας ευκαιρίας για να αναφέρω την συμπαθή φαντάζομαι σε όλους πόλη που βρίσκεται κάπου στο κέντρο-προς-τα-βόρεια της Αγγλίας, το Nottingham, συνοδεύοντας συνήθως τις αναφορές μου με προσδιορισμούς όπως «αγαπημένο», «λατρεμένο» και άλλα παρόμοια. It's been a long time coming, και η ώρα ήρθε. Βρισκόμαστε στο δεύτερο ποστ της σειράς που αφιερώνει το μικρό μας blog στη δεκαετία 2000-09, μιας στήλης που θα φιλοξενήσει ό,τι χαρακτήρισε τη δεκαετία αυτή για τον καθένα μας. Προσωπικά μπορώ να πω ότι οι δέκα μήνες που πέρασα στην πόλη του Nottingham θα μείνουν ανεξίτηλοι στο μυαλό μου μέχρι να γεράσω.Θα παραλείψω τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το πώς βρέθηκα εκεί - ο βασικός σκοπός ήταν ένα μεταπτυχιακό στο University of Nottingham πάνω στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στην αρχιτεκτονική που προέκυψε μετά από 7 χρόνια στο Ε.Μ.Π.. Μένοντας στον Πειραιά, αυτό σήμαινε ότι δεν είχε χρειαστεί ως τότε να ζήσω μακριά από το εφηβικό μου δωμάτιο. Είχα ωστόσο επισκεφτεί τον ξάδερφό μου που σπούδαζε εκεί για χρόνια, επίσκεψη που ώθησε το όνειρό μου να ζήσω έστω και για λίγο στην Αγγλία σε σημείο μίνι ψύχωσης. Το Nottingham ήταν το πρώτο μέρος που σκέφτηκα μιας και μου έμοιαζε ζεστή πόλη, χωρίς πολλά πολλά, αλλά ακόμα κι όταν ήρθε το χαρτί από το πανεπιστήμιο μού φαινόταν σαν όνειρο.
Αυτό το συναίσθημα συνεχίστηκε ακόμα κι όταν έφτασα στο Heathrow με τη βαλίτσα μου, ακόμα κι όταν πήγα βράδυ στην πόλη, όταν γνώρισα τους νέους μου συγκάτοικους - το Γερμανό Andreas, το Γάλλο Gerald, την Αγγλίδα Jude (σύνθεση ανέκδοτου χαλαρά). Όταν πήγα με τη σπιτονοικοκυρά στο δωμάτιο του 1ου ορόφου που θα ήταν το σπίτι μου για τους επόμενους μήνες κι αυτή μου αράδιαζε διάφορα για τα πρώτα ψώνια που έπρεπε να κάνω... Την άλλη μέρα κατέβηκα στο κέντρο και πήρα τα απαραίτητα, ακόμα σε κατάσταση νιρβάνα. Μετά πήγα στο Virgin και είδα ότι όντως, εκεί στα ράφια υπήρχε η συλλογή των Ride που περίμενα μήνες και που είχε βγει εκείνη την εβδομάδα.
Απογευματάκι πια γύρισα στο σπίτι ανέβηκα πάνω κι έστρωσα το κρεβάτι μου με τα καινούρια στρωσίδια που μόλις είχα πάρει. Ξετύλιξα το ακόμα πιο απαραίτητο φορητό ραδιοCD που επίσης είχα μόλις πάρει απ'το Dixons και το τοποθέτησα τελετουργικά στο ράφι. Μετά ξετύλιξα το CD των Ride. Το έβαλα μέσα και πήγα κατευθείαν στο έβδομο κομμάτι. Το "Unfamiliar" ήταν επιτέλους δικό μου, και η fade-in εισαγωγή γέμισε το δωμάτιο με κομματιασμένες κιθάρες. Κοίταξα από το παράθυρο κάτω, στην οδό Holgate, όπου η βροχή ήδη είχε αρχίσει να σκουραίνει την άσφαλτο. «Εϊμαι μόνη μου. Πολύ μακριά απ'το σπίτι. Είμαι για ένα χρόνο... στην Αγγλία!» σκέφτηκα. Το συναίσθημα ευτυχίας που με πλημμύρισε ήταν από τα πιο έντονα της ζωής μου. Ήταν 21 Σεπτεμβρίου 2001.
Στις 9 Οκτωβρίου του 2002 βρέθηκα με την ίδια βαλίτσα στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Ήταν η πρώτη πραγματικά κρύα μέρα μετά το καλοκαίρι αλλά ποιος ξέρει, ίσως και να μου φαινόταν έτσι επειδή έφευγα. Μπήκα στο τρένο που θα με πήγαινε μέχρι το Λονδίνο ανέκφραστη, κάθισα στη θέση μου και άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα έγιναν αυτούς τους δέκα από τους 13 μήνες που είχαν προηγηθεί. Οι τρεις που δεν έμπαιναν στην εξίσωση ήταν οι τρεις επισκέψεις μου στην Ελλάδα, τρεις με τέσσερεις εβδομάδες τη φορά, εβδομάδες που περνούσαν βασανιστικά αργά αφού έφευγαν οι δυο-τρεις πρώτες μέρες και η χαρά της αντάμωσης με τους δικούς μου και τους φίλους μου. Κάθε φορά μετά την τέταρτη μέρα μετρούσα ανάποδα, «δεκαέξι και σήμερα», μέχρι τη στιγμή που θα ξανάμπαινα στο αεροπλάνο και θα ξαναγυρνούσα στο αγαπημένο μου σπιτάκι της οδού Holgate.
Οι υπόλοιποι δέκα και κάτι μήνες ήταν αυτοί που πέρασα εκεί. Όλοι αυτοί και όλα αυτά που γνώρισα και έζησα. Δεν ξέρω από που να πρωτοξεκινήσω, γιατί μέσα στο κεφάλι μου υπάρχουν ακόμα όχι απλά στιγμές αλλά ολόκληρες μικρές ταινίες από αυτούς τους δέκα μήνες που παίζουν ανά πάσα στιγμή με ολοζώντανα χρώματα και ήχο. Η 25άλεπτη διαδρομή δίπλα και πάνω από το ποτάμι, τον Trent, που έκανα πηγαίνοντας στο ASDA του West Bridgford και πίσω στο σπίτι, ακούγοντας το Cold House των Hood και σταματώντας πάνω στην πεζογέφυρα για να χαζέψω τη θέα με τους κύκνους που βολτάριζαν ήσυχα στα νερά. Οι μπύρες με τον ξάδερφο, πριν τελειώσει το διδακτορικό και φύγει οριστικά το Δεκέμβρη, στο ιερό προσκύνημα της Ye Olde Trip to Jerusalem. Οι ατέλειωτες συζητήσεις με τη Jude και το τεράστιο μωρό από μπλε και πράσινο ζελέ (με κερασάκια) που έφτιαξε για το art project της. Οι πολυεθνικές μαζώξεις στο σπίτι του Carlos και της Sandra από το Περού και οι ασύλληπτες πατάτες ωγκρατέν του Gerald. Ή τότε που τον πήρε ο ύπνος στα σκαλιά του σταθμού του τρένου γιατί είχε γίνει ντίρλα στο πάρτι και κοιμήθηκε και όταν ξύπνησε το'χαμε διαλύσει οπότε γύρισε με τα πόδια, και μετά δε θυμόταν καν τη χυλόπιτα που έφαγε από την Claudia.
Οι Gorky's Zygotic Mynci στο τοσοδούλι Boat Club, πάνω στο ποτάμι και στη σκιά του γηπέδου της Forest, ή οι BRMC στο Rock City, μέσα σε μια ομίχλη από dry ice. Ο ωραιότερος ουρανός σε ηλιοβασίλεμα που'χω δει ποτέ, καθισμένη στο γρασίδι πάνω από τη λίμνη στο αχανές πάρκο του Blenheim Palace του Oxfordshire μαζί με μια τρελοπαρέα Καταλανούς φίλους της Anna απ'τη σχολή και τον Haitham από την Αίγυπτο στην εκδρομή στην Οξφόρδη, και το καλύτερο πάρτι της ζωής μου με 10 γνωστούς λίγων ωρών και άλλους 40 άγνωστους που μετατράπηκαν σε μια τεράστια παρέα στο hostel που μέναμε. Οι διαδρομές με τα πόδια από το πανεπιστήμιο στο σπίτι, 50 λεπτά περπάτημα, το καλοκαίρι του '02 που έκανα την πτυχιακή, ακούγοντας τα φρέσκα bootlegs των Radiohead από την Ισπανία και την Πορτογαλία με τα κομμάτια που θα γίνονταν σε ένα χρόνο από τότε το Hail to the Thief. Ή η επιστροφή από το Sainsbury's, φορτωμένη με τσάντες αλλά χωρίς να με νοιάζει καθόλου αφού το βάρος έμοιαζε να το κουβαλάει ο Wayne Coyne μαζί με τη Yoshimi που πολεμούσε τα απαίσια ροζ ρομπότ.
Η καθημερινή καλημέρα στον οδηγό του λεωφορείου. Οι αχνιστές jacket potatoes στον κεντρικό πεζόδρομο. Η γοτθική εκκλησία της St Mary όπου έπεσα τυχαία πάνω σε ένα γάμο, και όχι μόνο δε με έδιωξαν αλλά μου έδωσαν και προσκλητήριο επιτόπου. Τα γενέθλια της Jude που γιορτάσαμε πλάι στο ποτάμι μαζί με το Νίκο απ'τη σχολή και ολοκληρώθηκαν με τους τρεις μας να πηγαίνουμε τρεκλίζοντας αγκαλιά σπίτι τραγουδώντας έξω φωνή το "Bohemian Rhapsody". Το σούρουπο της 17ης Απριλίου του '02 και η ευτυχία που ένιωθα αραγμένη στο μισοάδειο λεωφορείο της National Express (Service 230) από το Heathrow προς το Nottingham ξέροντας ότι δε θα χρειαζόταν να ξαναπάω στην Αθήνα για δυο γεμάτους μήνες κι ακούγοντας τον Steve Lamacq να παίζει σε πρώτη μετάδοση το Last Broadcast των Doves. Ένιωθα σα να πήγαινα σπίτι.
Μια πανέμορφη χώρα, μια γλυκιά, ζωντανή πόλη, ένας καιρός όπως ακριβώς μ'αρέσει (ολόκληρο το πάνγλυκο καλοκαίρι η θερμοκρασία δεν ξεπέρασε τους 27 βαθμούς, το δε χειμώνα υγρασία και κρύο - μόνο πολύ χιόνι δεν είδα, αυτό ήταν το μόνο μείον), ένα πανεπιστήμιο που το κεντρικό του campus είχε λίμνες και πάρκα και ατέλειωτα γρασίδια και οι καθηγητές του ήταν προσιτοί, νορμάλ άνθρωποι δίχως ίχνος τουπέ - με λίγα λόγια ένα μέρος όπου χαιρόσουν να σπουδάζεις, ένας λαός που μοιάζει σε αρκετά μ'εμάς αλλά του λείπουν πολλά από τα κουσούρια μας, τα απλά καθημερινά πράγματα να λειτουργούν περίπου στην εντέλεια...
Και μουσική παντού, πολλή μουσική. Οι εκπομπές του «πατριάρχη» John Peel, αλλά κι αυτές του Captain America στον Virgin Radio τις Κυριακές και το Late Show του Craig Pilling στον SBN στα μεσαία. Ο ραδιοφωνικός σταθμός και η δανειστική δισκοθήκη του πανεπιστημίου όπου άφησα για πάντα ένα deposit 15 λιρών - δεν προλάβαινα να πάω να το πάρω, χαλάλι τους όμως. Το Select-a-Disc, το Fopp, το HMV, τα record fairs. Η μουσική ήταν παντού - δεν είναι τυχαίο που γύρισα στην Αθήνα με καμιά 40αριά CD παραπάνω απ'όσα είχα πάρει πηγαίνοντας! Με συνόδευε στις διαδρομές με τα πόδια και με το λεωφορείο και τα βράδια στο σπίτι όταν όλοι έπεφταν για ύπνο κι εγώ άραζα στο δωμάτιο. Όταν δεν ασχολιόμουν με τη σχολή, ασχολιόμουν μαζί της, ήταν μαζί μου καθημερινά, σε μια χώρα όπου την αγαπούν όσο κι εγώ.
Ίσως έφταιγε το περιβάλλον, η ατμόσφαιρα γι'αυτό και γενικά για το ότι ήθελα να ζήσω όσα περισσότερα μπορούσα εκεί που βρισκόμουν. Μια ατμόσφαιρα που με έκανε να εύχομαι να μην τελειώσει ποτέ αυτός ο χρόνος, ξέροντας όμως ότι θα τελείωνε αργά ή γρήγορα και συνεπώς προσπαθώντας να κάνω πράγματα κάθε μέρα και να μαζεύω εικόνες, ήχους, εμπειρίες που ήξερα πως θα χρησίμευαν μόνο σαν ανάμνηση όταν θα επέστρεφα στην Αθήνα. Ακόμα και η καθημερινή μου ρουτίνα - τα λεωφορεία, το πανεπιστήμιο, τα ψώνια, το μαγείρεμα, οι δουλειές του σπιτιού, η ανακύκλωση (ω ναι), το δωμάτιό μου - ήταν τόσο γοητευτική έτσι όπως γινόταν που μελαγχολούσα στη σκέψη πως θα τελείωνε. Πόσο μάλλον αυτά που τη διάνθιζαν. Τα παρτάκια ή οι έξοδοι του Σαββατόβραδου, τα pub quiz τις Πέμπτες, η παρέα στη σχολή, η άλλη παρέα στη γειτονιά, τα πικνίκ στην όχθη του ποταμού, οι βόλτες.
Δε λέω ότι ήταν όλα ρόδινα. Δεν ήταν. Η εγκληματικότητα στην πόλη ήταν και είναι ακόμα πολύ υψηλή σε σχέση με την ησυχία του Πειραιά, ειδικά στην περιοχή που έμενα που απ'ό,τι μου είπαν αργότερα είναι από τις χειρότερες (κάτι που ομολογώ δεν παρατήρησα ιδιαίτερα, αν εξαιρέσεις το διπλανό σπίτι που ήταν ψιλοτεκές). Η σπιτονοικοκυρά μου ήταν μια εκνευριστική οχιά όλο ευγένεια και φρου-φρου απ'έξω κι από μέσα όλο κακία, κι ο άντρας της, (πάλλευκος Ουαλός βαφτισμένος αυτοβούλως Μουσουλμάνος, δεν το'χα ξαναδεί αυτό) ένας ψυχρός φιλάργυρος μαλάκας περιωπής - πραγματικά οι μόνοι απεχθείς άνθρωποι που συνάντησα. Το καλοκαίρι που τα παιδιά έφυγαν απ'το σπίτι συχνά ένιωθα μόνη, και στα γενέθλιά μου στο τέλος του καλοκαιριού μού έλειπαν πολύ τα φιλαράκια απ'την Αθήνα. Αλλά αυτά είναι μικροπράγματα μπροστά σε όλα τα άλλα, τα όμορφα, που έζησα και που θέλω βιβλίο ολόκληρο για να τα χωρέσω, και πάλι ποτέ δεν θα χωρέσω μέσα το συναίσθημα που μου προκαλεί απλά το να τα θυμάμαι.
Και όλα όσα δεν έζησα... Γυρίζοντας πίσω μετάνιωσα που δεν εκμεταλλεύτηκα αυτό το δώρο περισσότερο, που δεν πήγα περισσότερες εκδρομές απ'ό,τι εκείνο το αξέχαστο διήμερο στην Οξφόρδη (με ένα μικρό ένθετο RH-sightseeing, το stalking το άφησα για την επόμενη φορά!) και τη μονοήμερη στο γειτονικό Lincoln με τον απίστευτο, συγκλονιστικό καθεδρικό του. Μετάνιωσα που δεν πήγα σε περισσότερες συναυλίες, μετάνιωσα που δεν αγόρασα ακόμα περισσότερη μουσική, που δεν πήγα έστω μια φορά, έστω και μόνη μου στο γήπεδο για να βιώσω την ποδοσφαιρική εμπειρία όπως μόνο στο Νησί μπορεί κανείς (και τα δυο γήπεδα της πόλης ήταν σε απόσταση ενός τετάρτου απ'το σπίτι μου, της Forest μάλιστα το έβλεπα κάθε μέρα περιμένοντας το λεωφορείο). Λίγοι ακόμα λόγοι που έρχονταν να προστεθούν στη λίστα που μ'έκανε κάθε ώρα και στιγμή από τότε που γύρισα να εύχομαι να μπορούσα να ξαναπάω πίσω και να μείνω έστω μια βδομάδα ακόμα.
Η πλάκα είναι ότι δεν έχω ξαναπάει ούτε για τουρισμό, όχι μόνο στο Nottingham αλλά και γενικά στην Αγγλία. Κάθε χρόνο λέω πως θα το κάνω αλλά κάθε φορά προκύπτουνε διάφορα και αναβάλλεται. Κι έτσι μένω με το να βλέπω συχνά στον ύπνο μου ότι ξαναγυρίζω, ή με το να ρίχνω κλεφτές ματιές από το Google Earth ή τις κάμερες για την κίνηση και να ζηλεύω που δεν μπορώ να'μαι για λίγο εκεί. Φέτος δε θέλω να πω μεγάλα λόγια... Όλο και πιο συχνά όμως σκέφτομαι πόσο όμορφα θα είναι όταν πατήσω ξανά το πόδι μου στο σταθμό των τρένων ή σε αυτόν των λεωφορείων, και όταν μπορέσω να δείξω στον mr.grieves μερικά απ'όλα αυτά τα πράγματα.
Ήταν ακόμα 9 Οκτωβρίου του 2002. Είχαν περάσει σχεδόν δυο ώρες μέσα στο τρένο καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά - είχε πάει μεσημέρι και πλησιάζαμε επικίνδυνα στπ κέντρο του Λονδίνου κι από εκεί στο Heathrow κι από εκεί στην Αθήνα, οριστικά και αμετάκλητα. Έβαλα στο player το CD των Ride, προχώρησα στο έβδομο κομμάτι και πάτησα το play. So damn familiar by now...
The Nott'm Mix (RS - YSI)
Jean Jacques Smoothie - "2 People"
Kings of Convenience - "Weight of My Words (Four Tet remix)"
Neil Halstead - "Seasons"
Ben Kweller - "Falling"
Ed Harcourt - "She Fell Into My Arms"
Super Furry Animals - "Juxtaposed With U"
Pinback - "Penelope"
BRMC - "As Sure As The Sun"
Low - "Sunflower"
Gorky's Zygotic Mynci - "How I Long To Feel That Summer"
Mercury Rev - "The Dark Is Rising"
Perry Farrell - "Song Yet to Be Sung"
The Czars - "Side Effects"
Spoon - "Chicago at Night"
Simian - "Over the Hills"
The Flaming Lips - "Are You A Hypnotist??"
Radiohead - "Sail to the Moon" (live @ San Sebastian, Ισπανία, 30-7-2002)
Wilco - "Jesus, etc"
David Bowie - "Life On Mars?"
Ride - "Unfamiiliar"
PS - If you're reading this, guys... Cheers. And thanks. :-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου