Προηγουμένως στο Some '00s:
- Άδωνι, τον συλλάβαμε στο αεροδρόμιο για Σιγκαπούρη. Τα έγγραφα αποδεικνύουν ότι όντως σχεδιάζουν χτύπημα εναντίον της Ελλάδας.
- Αφήστε με για λίγο μόνο μαζί του και θα τα ξεράσει όλα.
- Άδωνι, το ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται. Όλοι ξέρουμε ότι ο Χοακίν ευθύνεται για την πρόωρη συνταξιοδότηση της γυναίκας σου. Επίσης όλοι ξέρουμε πόσο νευρικός είσαι όταν πέφτει το τσουλούφι σου στο μέτωπο σου. Δεν μπορώ να ρισκάρω την σωματική ακεραιότητα του κρατούμενου. Η Λιάνα αναπνέει στον σβέρκο μου εδώ και καιρό και περιμένει ένα μικρό μου στραβοπάτημα για να με διαλύσει.
Φσσσουυυυυπτττττ
- Μια στιγμή! πήγαινε στην κάμερα στο δωμάτιο του Χοακίν! Τι συμβαίνει εκεί; Ποιός μπήκε μέσα στο δωμάτιο; ΑΔΩΝΙ, ΟΧΙΙΙ!!
- Πες μου σε ποιόν πήγαινες να παραδώσεις τα έγγραφα και σου υπόσχομαι βουλευτική σύνταξη, ασυλία και μια υβριδική Lexus.
- ¡Vaya Ud Derecho! Pues Tuerza Ud por la Izquierda/ Derecha!, ¿Le gusta a usted aqui?, Espana Es Un Pais Maravelloso, Es Las Diez En Punto, Las Siete Y Media. Me Gustaria Visitar Algun Dia Tu Pais.
- Τα βλέπεις αυτά τα βιβλία; Αν δεν θες να αρχίσω να σου διαβάζω για το πώς εξαπλώθηκαν σαν εμετός σε πλακάκια τουαλέτας οι Έλληνες στην υδρόγειο, θα μου πεις ποιον πήγαινες να συναντήσεις. Έχω όρεξη αλήτη. Το θέμα είναι, εσύ έχεις αντοχές;
- Δε μπορείθ να μου κάνειθ τίποτα βρωμερέ! Το θχέδιο είναι τόθο καλά οργανωμένο και περίπλοκο που δεν μπορεί να το θυλλάβει το μικρό θου μυαλουδάκι. Είναι πολύ αργά δεν καταλαβαίνειθ; Και χωρίθ τα έγγραφα θα κάνει τη δουλειά που πρέπει.
- Ποιος; ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ;
- ….
- «Ο Γέρων Πορφύριος εξήγησε σε κάποιον συνομιλητή του, σχετικά με την εμφάνιση των UFO: 'Αυτά όλα, να ξέρεις είναι πράγματα φανταστικά, δαιμονικά! Ζωή σε άλλον πλανήτη δεν υπάρχει!'»
- ….
- «Το 1965 ο γέροντας Παΐσιος αφού ανέβηκε εις εξοχικάς τοποθεσίας παρατήρησε στα νυχτερινά άστρα έντονο φωτισμό. Η πινακίδα δίπλα του έγραφε «προς οικισμό Ε» ενώ ο γέροντας ενθυμηθεί το ανοιχτό θερμοσίφωνο πίσω εις το μοναστήρι του.Όταν γύρισε ο Νεοκόρος τον υποδέχτηκε με τα π-
- ΘΤΑΜΑΤΑ! ΘΑ ΘΤΑ ΠΩ ΟΛΑ!
- ΜΙΛΑ ΛΟΙΠΟΝ!
- ΕΙ... ΕΙ... ΕΙΝΑΙ Φ-Φ-ΦΙΝΛΑΝΔΟΘ. ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΛΙ...
Φσσσουυυυυπτττττ
- ΑΔΩΝΙ!! ΤΙ ΣΤΟ ΛΥΚΟ ΕΚΑΝΕΣ ΕΚΕΙ ΠΕΡΑ;; ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΠΑΥΛΟΣ Ο ΑΓΕΝΗΣ, Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ο ΑΓΡΙΟΣ ΜΕ ΠΗΡΑΝ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΩ ΤΗΝ ΒΑΖΕΛΙΝΗ;; ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΜΦΥΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΣΟΥ ΝΑ ΞΕΠΕΡΝΑΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΤΟ ΥΠΕΡΟΧΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΣΤΑΘΕΡΑ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΜΑΣ! ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ. ΕΙΣΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ!
- Το ξέρω ότι αυτό που έκανα δεν συμβάδιζε με τους κανόνες σου. Το ξέρεις και εσύ ο ίδιος όμως ότι είμαι ο πιο αποτελεσματικός απ’ όλους εδώ πέρα. Με χρειάζεσαι Μάκη. Παρ’ όλα αυτά αν σε ενδιαφέρουν τόσο πολύ τα αξιώματά σου και οι αρτηριοσκληρωτικές εντολές που οδηγούν μόνο στην καθυστέρηση και την αποτυχία τότε το σήμα μου είναι στη διάθεσή σου.
- ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΣΟΥ Π-
- ΜΑΚΗ, ΑΔΩΝΙ! Κοιτάξτε την οθόνη μου! Αυτές είναι φωτογραφίες που έπιασε ο δορυφόρος πριν από λίγα λεπτά! Ο Όλι βγήκε από το ξενοδοχείο μαζί με τη συνοδεία του και επιβιβάστηκε σε μαύρη Lexus με ένα σφυροδρέπανο στην θέση της κεραίας.
- Χριστέ μου! Κρατάει φακέλους!
- Πάρε τηλέφωνο την ασφάλεια του Γιώργου, πες να τον φυγαδεύσουν. Μάκη δεν έχουμε άλλη λύση… Πρέπει να τον καλέσουμε…
- ….
- …..
- Κάνε ό,τι χρειάζεται….
Φσσσουυυυυπτττττ
- Είναι εκεί; Ναι σε ευχαριστώ πολύ, ναι θα τα πούμε την Κυριακή στο Artisti Katsaridoni όπως πάντα. Ναι, φιλάκια.
- Τετράγωνο το σουτ, κύκλος η σέντρα! Τελείως κόπανος είσαι ρε Θοδωρή; Γι'αυτό πήγα μόνιμες διακοπές; Ναι, ποιος είναι;
- Είμαι ο Άδωνις. (Μπντουμμπουντουμ) Κύριε πρώην πρωθυπουργέ (Μπντουμμπουντουμ)...
Φσσσουυυυυπτττττ
Στο προηγούμενο Some '00s λοιπόν υποσχεθήκαμε δυο λόγια για την αναβίωση και την ύστατη προσπάθεια για σωτηρία του αρχέτυπου rock and roll. Έτσι όπως το μάθανε οι μπαμπάδες μας και στη συνέχεια τα μεγάλα μας αδέλφια, έτσι όπως το αποτυπώνει ο Cameron Crowe στο Almost Famous, έτσι όπως το εξέφρασε το Grunge και το Garage, και έτσι όπως το καταλάβανε οι Strokes, οι Black Rebel Motorcycle Club, οι Interpol, οι White Stripes και οι Queens Of The Stone Age μεταξύ άλλων. Συγκροτήματα με το στυλ, την επιτυχία, τα ναρκωτικά αλλά και τις απαραίτητες κιθάρες για να αποδείξουν τελικά ότι ο θάνατος, η αναβίωση και οι γεννήσεις στην μουσική είναι πολύ σχετικές έννοιες, παντελώς ανούσιες αλλά δίνουν καλά εξώφυλλα. Διαφορετικό στυλ το καθένα, διαφορετικές επιρροές αλλά καθοριστικά το καθένα από αυτά τα συγκροτήματα στους νέους μουσικούς και ακροατές.
Αν μιλησουμε τοπικιστικά, ειδικά οι Strokes, οι Interpol και οι White Stripes έστρεψαν τα κεφάλια ολοκληρωτικά στην Αμερική. Στην αρχή της δεκαετίας του 2000 ήταν προφανές ότι η μερίδα του λέοντος των καλών δίσκων άνηκε πέρα απο τον Ατλαντικό. Κατάσταση που διατηρήθηκε μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Garage rock and roll revival, Καναδέζικες μπάντες που ξεφύτρωναν σαν υπερδραστήριες ανεμώνες και η σκηνή της Νέας Υόρκης που μπορεί να μην αποτελείται αυστηρά από Νεοϋορκέζους αλλά πλέον είναι κάτι σαν δοχείο ή ακόμα καλύτερα σαν χώρος προσευχής των απανταχού indie καλλιτεχνών που συρρέουν στη Mecca της δημιουργικότητας με τις φράτζες και τα καρώ τους πουκάμισα. Ξαφνικά, αλλά αναμενόμενα η Αγγλική μουσική παραέγινε συμβατική (είπαμε οι Radiohead εξαιρούνται) ενώ η Αμερικάνικη περιπετειώδης και ιδιοσυγκρασιακή.
Αν μιλήσουμε χρονικά, τότε μιλάμε για αψεγάδιαστο timing. Απο το 2000 μέχρι το 2002 όπου και να κοίταγες θα έπεφτες πάνω σε μια από αυτές τις μπάντες. Οι Strokes με το Is This It τους απήλαυσαν ένα τέτοιο hype και μια τέτοια δημοτικότητα που έμοιαζε με ντέρμπυ τίτλου Ολυμπιακός-Παναθηναικός στην 30η αγωνιστική, σε σχέση με το περυσινό hype των Animal Collective που μπροστά του μοιάζει με αγώνα 7ης αγωνιστικής μεταξύ Ξάνθης και Εργοτέλη. Μαζί με τους White Stripes και το White Blood Cells τους ξανάφεραν το garage rock στο προσκήνιο και κλώσσησαν δεκάδες μικρά αυγά που αρχίζαν με The το όνομά τους. Εξαιτίας τους να φανταστείτε έβρισκε δουλειά και ο κόπανος Pete Doherty. Την ίδια χρονιά, το 2001, οι Black Rebel έβγαζαν τον μυθικό πλεόν στα λιμέρια του some beans πρώτο τους δίσκο, ενώ την επόμενη χρονιά συνεχισαν οι Interpol με πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα αλλά εξίσου «τυμβωρυχική» διάθεση. Αφού το ενδιαφέρον στράφηκε στις κιθάρες έτσι και οι Queens Of The Stone Age μοσχοπούλησαν τον τρίτο τους δίσκο επιβεβαιώνοντας τη σεμνή επιτυχία του Rated R.
Αν μιλήσουμε προσωπικά τότε η επίδραση αυτής της μουσικής, όπως και σε κάθε έφηβο, ήταν δραματική. Μέσω των επιρροών τους οι Strokes επανέφεραν τα κολλητά jeans και τα λαδωμένα μαλλιά στην μόδα, οι White Stripes μας έμαθαν τα blues, οι Interpol το μελαγχολικό post-punk, οι Black Rebel ήταν η πρώτη μας επαφή με την shoegaze και τον «θόρυβο» ενώ οι Queens of the Stone Age ήταν οι δάσκαλοι του πιο σκληρού και σκοτεινού ήχου που άγγιζε κάποιες φορές τις παρυφές του metal.
Τα συγκροτήματα αυτά αποτελούν μερικούς από τους βασικότερους λόγους που ασχοληθήκαμε με αυτή τη μουσική και άνοιξαν τα αυτιά μας σε πολλούς περισσότερους καλλιτέχνες σπάζοντας κάποια όρια. Επίσης δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς το οτι πασχίζουν να προχωρήσουν την καριέρα τους πέρα απο τους χαρακτηρισμούς που τους έχουν αποδοθεί έχοντας παρ'όλ'αυτά κατακτήσει οι ίδιοι κάποια διαχρονικά εδάφη.
Για παράδειγμα το Is This It. Δεν θα μπορούσε ποτέ να χάσει την επαναληπτική του αξία. Τα Room On Fire και First Impressions Of Earth ήταν αξιοπρεπείς προσπάθειες αλλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να φτάσουν τον πρώτο δίσκο των Strokes. Τόσο ανθόσπαρτη και ομαλή ροή, τόσο γεμάτα ρυθμό και συγκινήσεις τρίλεπτα τραγούδια και τέτοιο gameplay, που λένε και οι κομπιουτεράδες, που το αποτέλεσμα γίνεται τρομακτικά καλό.
Κάποτε είχα ρωτήσει τρομοκρατημένος μια εκκολαπτόμενη ψυχολόγο τι θα γίνει με όλες αυτές τις άχρηστες πληροφορίες που έχω στο κεφάλι μου. Θέλω να πω, θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να θυμάμαι πως έλεγαν τον νικητή του πρώτου Big Brother ή τον παλιό παίκτη του Εδεσσαϊκου Χρίστο Κόλεφ ή τον καραφλό ηθοποιό που έπαιζε τον συνεργάτη της Παναγιωτοπούλου στην Ντόλτσε Βίτα και ήταν πάντα ερωτευμένος μαζί της. Και αν έφευγε, χωρίς να το καταλάβω, από το κεφάλι μου το όνομα κάποιου Ρώσου συγγραφέα για να μπεί το όνομα του Γιώργου Τσάκα; Με όλο τον σεβασμό στον Τσάκα δηλαδή.
Τελικά έμαθα ότι ο εγκέφαλός μας είναι κατά κάποιον τρόπο γεμάτος μικρές εισόδους που η κάθε μια αντιστοιχεί σε διαφορετικό θέμα. Οι πληροφορίες δε χάνονται ποτέ. Απλά αν δεν τις επαναφέρεις αρκετά συχνά στο εμπρός μέρος της εισόδου, χώνονται στα βάθη του και θέλεις καλάμι νούμερο 5 για να τις ανασύρεις. Κατά έναν περιέργο τρόπο λοιπόν οι στίχοι ολόκληρου του Is This It είναι από τα πράγματα που δεν ξεχνάω ποτέ. Και 3 χρόνια να έχω να ακούσω το "Barely Legal" πάντα θα σιγοψιθυρίζω τους στίχους του. Η νοσταλγία και η αγάπη γι’αυτό το άλμπουμ τώρα τελευταία μετατρέπεται σε κόμπο στο λαιμό κάθε φορά που το ξανακούω.
Σχολείο, κοπάνα από την κοινωνιολογία για να γίνει δίωρη η ώρα του ποδοσφαίρου, φόρμα κάθε Τρίτη και Πέμπτη, το καπνιστήριο, τα κάγκελα για να ξεχνάς πως είναι το μαυριδερό από τα εκατομμύρια αυτοκίνητα που το έχουν βιάσει κατά συρροή Παγκράτι, το κουπλέ του "Take It Or Leave It", οι γκόμενες και τα εγγόνια του "Last Nite" που επιμένουν να μην καταλαβαίνουν, να θες να μείνει αλλά να μην το λες με συνοδεία το ηλιόλουστο ριφάκι του "Someday", η ανάγκη για αταξίες του "Barely Legal" και η καθιερωμένη δευτεριάτικη εξαφάνιση λόγω του δίωρου Μαθηματικών σε θανατηφόρο συνδυασμό με την Φυσική, "And all together it went well/ We made pretend we were best friends/ Then she said/ 'Oh, I can wait'/ They ordered me to make mistakes/ Together again like the beginning/ It all works somehow in the end/ The things we did, the things you hide/ And for the record, it's between you and I", ο ασύλληπτα κολλημένος με UHU ρυθμός του, η χαρωπή αλλά όχι χαζοχαρούμενη ατμόσφαιρά του, το "Modern Age" που επέπλεει γεμάτο χάρη όχι στον ωκεανό όπως λέει αλλά στον πανβρώμικο Νεοϋορκέζικο ποταμό Hudson River χαρίζοντάς του τις πιο χαμογελαστές του στιγμές, "Υou drink too much, makes me drink just the same".
Νοσταλγία μιας εποχής που τώρα μοιάζει ξέγνοιαστη, και απλή μελωδική ροκ μουσική από 5 νεαρούς που βρέθηκαν εκεί που έπρεπε την κατάλληλη στιγμή, παίζοντας πράγματα που δημιουργούν τους θρύλους, για να παραφράσω και την περιγραφή του Joe Levy από το Rolling Stone για τον δίσκο. Ή ακόμα καλύτερα θα επαναλάβω αυτό που είπε ο David Browne από το Entertainment Weekly: "I don’t know whether The Strokes would have a long-term impact, but at the time, the record just feels right, and sometimes that's enough".
Τους White Stripes δεν τους λάτρεψα αντιστοίχως ποτέ μου. Το υπερβολικά Αμερικάνικο στοιχείο τους που μοιάζει τόσο μακρινό για κάποιον Ευρωπαίο ήταν κάπως απωθητικό. Κυρίως έφταιγε το "Hotel Yorba" που όποτε το άκουγα σκεφτόμουν «τι θέλω εγώ εδώ πέρα; Αυτό είναι μουσική για γελαδάρηδες με λάσα που βαράνε τη γυναίκα τους και την πέφτουν στην 15χρονη κόρη τους».
Ευτυχώς δύο τραγούδια μετά υπήρχε το "Fell In Love With A Girl" που η κιθάρα του γούσταρε να σπάει σαγόνια και να τσακίζει τα πλευρά οποιουδήποτε κοιτάει το κορίτσι σου. Το σχεδόν μοναχικό lo-fi του De Stijl σε ζάλιζε ευχάριστα με τις αποδιοργανωμένες κιθάρες του και παρότι γινόταν πολύ κλασσικότροπο, σε σημεία φλερτάροντας έντονα με το βαρετό, σε κράταγε με τη μελωδικότητα που προσέφεραν συνθέσεις όπως το "I’m Bound To Pack It Up". Ο τρίτος τους White Blood Cells τους έκανε περισσότερο παγκόσμιους και λιγότερο εγκλωβισμένους στα πλαίσια της παραδοσιακής αμερικάνικης μουσικής. Όχι βέβαια ότι επιστράτευσαν βιολιά ή μπάσο, αφού ο ξερός ήχος τους παρέμεινε, με τρανό παράδειγμα το "Dead Leaves And The Dirty Ground" και το "Fell In Love With A Girl" που αναφέραμε νωρίτερα. Στο "The Union Forever" υπάρχει το μυστήριο που πλανάται στον άερα αμφισβητώντας τα λόγια του Jack - "Well I'm sorry but I'm not interested in gold mines, oil wells, shipping or real estate" - ενώ η ερμηνεία του μοιάζει με μάτι που γυαλίζει μπροστά σε σκονισμένα διαμάντια. Συνδέεοντας και τον Πολίτη Kane στην ιστορία συμπεραίνει "What would I liked to have been? Everything you hate". Σε όλον τον δίσκο παραχωρεί λίγα από τα blues των προηγούμενων και προτιμά μερικές ακουστικές εκτελέσεις. Σωστή απόφαση και από άποψη ποιότητας αλλά και πωλήσεων.
Από την άλλη δεν θα πρωτοτυπήσουμε. Ακόμα πιστεύουμε ότι το καλύτερο άλμπουμ τους είναι το Elephant που συνδύαζει τις garage εισβολές, τα πιασάρικα ρεφρέν, τις διασκεδαστικές στιγμές που ο Jack και η Meg δεν παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά, και τις επιθετικές διεισδύσεις της κιθάρας στα σκληροτράχηλα και ορθάνοιχτα ντραμς της Meg. Το Elephant του 2003 έβγαζε περισσότερο νόημα από ότιδήποτε είχαν κάνει οι White Stripes μέχρι εκείνη τη στιγμή (και τις επόμενες στιγμές βεβαίως) και ήταν ένα πλήρες και διασκεδαστικό άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος. Κάτι που για τους White Stripes ήταν ή αφύσικα εκπληκτική έμπνευση ή αρκετά σχολαστικό κόψιμο των filler απο κάποιον τρίτο. Η έκρηξη του "I Just Don’t Know What To Do With Myself" συνδέεται με την πιο sexy στιγμή στην ανορεξική ζωή της Kate Moss, το "Black Math" είναι μια δαμόκλειος κιθάρα πάνω από το κεφάλι σου που όμως σε προκαλεί να χοροπηδήσεις αψηφώντας τον κίνδυνο να το χάσεις, τα "It's True Τhat We Love One Another" και "Cold Cold Night" προσφέρουν μια αναγκαία αλλαγή φωνητικών και διάθεσης, το "Air Near My Fingers" είναι ένας ύμνος στo άμεσο και δυναμικό παίξιμο του Jack ενώ τα "Hardest Button to Button" και "Seven Nation Army" φτιάχνουν ονειρεμένα single χάρη και στο επίμονο και υποβλητικό drumming της Meg. Στο Elephant οι White Stripes χρησιμοποιούν για πρώτη φορά τόσο συνετά και δημιουργικά το ταλέντο τους και έτσι όπως το πάει ο Jack με τα χιλιάδες side projects του θα το θυμόμαστε ως την καλύτερη στιγμή τους μέχρι και την επίσημη διάλυσή τους. Ειδικά άμα έχει στο μυαλό του να βγάλει και άλλα Icky Thump.
Οι επόμενες μπάντες είναι αλήθεια ότι ασχολήθηκαν κυρίως με την πιο σκοτεινή πλευρά του rock. Η οποία μεταξύ μας είναι και η πιο γοητευτική.
Όταν πριν δύο χρόνια φύγαμε από την κινηματογραφική αίθουσα έχοντας μολις δει το Control (το οποίο για πάντα θα έχει χαραχτεί στο μυαλό μου ως Closer) ένιωσα ένα μείγμα συμπόνοιας και οίκτου για την επώδυνη ύπαρξη του Curtis. Αλλά κυρίως έλαβα έμπνευση αφού, παρά τα γιγάντια είναι αλήθεια προβλήματά του, υπήρξε ένας από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της εποχής του.
Οι Interpol εκτίμησαν τους Joy Division πολύ νωρίτερα. Το 2002 για την ακρίβεια. Προχώρησαν πολύ όμως πέρα από την καταγραφή των μουσικών επιρροών τους. Έχοντας βρει έναν απίθανο ντράμερ στο σκαμμένο πρόσωπο του Sam Fogarino ο οποίος αφού ήταν και μεγαλύτερός τους πρέπει να τους έβαζε σε τάξη, έφτιαξαν μια μπετόν αρμέ rhythm section μιας και το μουστάκι του Carlos Dengler στο μπάσο αποδείχθηκε πολύ ταλαντούχο. Βάλτε τις ακονισμένες κιθαριστικές αντιπαραθέσεις του Banks και του Daniel Kessler συν τους ιδιαίτερους για την εποχή βαρυτονισμούς του πρώτου και έχετε ένα πολύ καλό ρόστερ. Πράγματι το 2002 το Turn On The Bright Lights θεωρήθηκε και ήταν ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς αλλά και αργότερα της δεκαετίας. Αυτό που τον έκανε όμως ξεχωριστό δεν ήταν οι post punk επιρρόες του, οι καλοί του μουσικοί και τα άριστα συνθετικά τους αναπτύγματα.
Αυτά που έκαναν την διαφορά ήταν κομμάτια σαν το "Untitled" με την υπνωτική του πορεία που κατέληγε σε ένα αστρικό ξέσπασμα παραμορφωμένων κιθάρων. Ή το καταθλιπτικά απελευθερωτικό "NYC" που φαντάζεσαι τον Banks να τραγουδάει σε ένα πολυσυλλεκτικό υπόγειο τρένο της αγαπημένης του Νέας Υόρκης. Το λογοπαίγνιο είναι έξυπνο και τριπλό αφού εκτός από τα New York City και New York Cares ο τρόπος που τραγουδάει μοιάζει σα να απευθύνεται τους Νεοϋορκέζους φωνάζοντας New Yorkers. Και όχι μόνο σ'αυτούς. Περισσότερο ακούγεται σαν ένα αστικό ουρλιαχτό μέσα από τους τοίχους των μεγαλοπόλεων. "It's up to me now turn on the bright lights".
Το γυμνό "Hands Away" κρατάει τα πράγματα μινιμαλιστικά και ξεχωρίζει τους Interpol από τον υπόλοιπο φασαριόζικο σωρό. Αφού λίγοι τους φτάνουν στα ομαδικά τους ξεσπάσματα, αυτές οι ήρεμες και καθαρές στιγμές εσωτερικότητας τους καθιερώνουν. Και μιας και αναφέραμε τα ομαδικά τους ξεσπάσματα πατάμε παύση στο πρώτο "Obstacle" γύρω στο 2.40 όπου οι κιθάρες στροβιλίζονται και ξεφεύγουν από την στενή, αγωνιώδη αλλά επιβλητική επιτήρηση των ντραμς του Fogarino. Ή στο 3.20 του "Say Hello To Angels" και τις συναρπαστικές ξιφομαχίες του Kessler και του Fogarino που αφήνουν στην άκρη τις punk ευγένειες και το λύνουν σαν άντρες. Στα "Leif Erikson" και "Stella Was A Diver And She Was Always Down" εξαντλούν την νοσταλγική και νηφάλιά τους διάθεση κατευθυνόμενοι σε μια σκάλα που οδηγεί μόνο κάτω, ενώ στα “PDA” και "The New" κορυφώνουν τις δολοφονικές μπαλάντες τους. Στο "PDA" πραγματοποιούν ίσως την αγαπημένη μου στροφή 90 μοιρών σε τραγούδι (μαζί με το "Insignificance" των Pearl Jam) με την απότομη αλλαγή ρυθμού να το μετατρέπει σε μια σχεδόν θρησκευτική εμπειρία παραδινόμενο στο φινάλε στα ψιλοερασιτεχνικά αλλά τέλεια για την περίσταση φωνητικά του Kessler που υμνούν τη νεανική οκνηρία ενός κόσμου απεριόριστων πιθανότητων αλλά λιγοστών θέσεων.
Όπως και με κάθε υπερβολικά καλό ντεμπούτο έτσι και οι επόμενοι δίσκοι είναι αδύνατον να μη γίνουν πτυελοδοχεία γκρίνιας και προσδοκιών. Δεν μπορώ να σκεφτώ πάνω από 10 μπάντες που έβγαλαν δύο ισάξια αριστουργήματα στη σειρά. Πράγματι οι Interpol δεν είναι μέσα σε αυτές τις μπάντες αλλά το Antics (κυρίως) και το Our Love to Admire ήταν δύο παράπανω από απλώς καλοί δίσκοι. Πειραματίστηκαν επιτυχημένα ("Lighthouse", "Pioneer To The Falls") και επαναλήφθηκαν επίσης επιτυχημένα ("Not Even Jail", "Take On A Cruise", "Narc", "Rest My Chemistry") ενώ ο Banks έβγαλε και τον πολύ καλό του solo δίσκο. Ένα άξιο απαύγασμα των '00s.
Περισσότερο επίμονοι με τις σκοτεινές εκφάνσεις της φασαριόζικης rock μουσικής αποδείχθηκαν οι Black Rebel Motorcycle Club. Το τελευταίο τους άλμπουμ υπόσχεται επιστροφή στον βρώμικο και ανήθικο ήχο του ομώνυμου δίσκου τους και του Take Them on on Your Own αλλά πριν φτάσουν στο 2010 και το Beat The Devil's Tattoo είχαν έναν ambient πειραματικό δίσκο, ένα αδιάφορο πέρασμα με το Baby 81 (όσο καλό και να ήταν το "Killing The Light" δεν μπορούσε να σώσει έναν καθαρά μεταβατικό δίσκο) και μια σοβαρή ψύχωση με την gospel, folk αμερικάνικη μουσική στο Howl εκμεταλλευόμενοι ιδιοφυώς την απώλεια του προβληματικού τους drummer Nick Jago προτού τον αντικαταστήσουν με την Leah Shapiro (μμμ) δημιουργώντας ένα παλιομοδύτικο με ποπ βλέψεις διαμαντάκι.
Πριν απ’όλα αυτά όμως έβγαλαν τους δύο δίσκους με τους οποίους έγιναν η μπάντα που αγαπήσαμε. Δύο δίσκους που μας έρχονται στο μυαλό όταν ακούμε Black Rebel Motorcycle Club. Αυτούς που όπως είπαμε πριν χαρακτηρίζονται απο βρώμικη, ανήθικη, ψυχεδελική και γκαραζιάρικη μουσική. Το Black Rebel Motorcycle Club κατεδάφιζε κάθε αμφιβολία για την αυθεντικότητα της Καλιφορνέζικης μπάντας. Τολμήστε να αμφισβητήσετε το "Awake" και οι μαστουρωμένες κιθάρες θα πέσουν πάνω στα κεφάλια σας σαν αμόνια. Το μπάσο του "As Sure As The Sun", οι γκρινιάρικες γκαζωμένες γυρισμένες στο τέρμα κιθάρες του ξεροκέφαλου "Whatever Happened To My Rock And Roll?", ολόκλήρο το άκοπα cool "Rifles" κάνει τη συμμορία του Marlon Brando απο την οποία πήρε το όνομα της η μπάντα να μοιάζει με φλούφληδες που φοράνε Lacoste, η συναισθηματική ωριμότητα του μυστικιστικού "Too Real" που συνδυάζεται με μια ολόλαμπρη μελωδία που φέρνει στο μυαλό Jeff Buckley και τις καλύτερες στιγμές των Verve, το μετρημένο, εκκρεμές και όσο πρέπει πρόστυχο "Spread Your Love", η περηφάνια του "Head Up High" που μοιάζει ανέλπιδη αλλά γοητευτική. Πολλές στιγμές από έναν δίσκο που τους καθιέρωσε και μας θύμισε ευτυχώς αυτό που λέει και ο παπάς της ενορίας, οτι το Rock and Roll είναι κακό και το ακούνε κακοί άνθρωποι που κάνουν κακά πράγματα. Γιατί έτσι μας αρέσει. Αφού με νύχια και με δόντια προσπαθώ να κρατήσω την uptight από το να γράψει έναν ύμνο 10.000 λέξεων για το συγκεκριμένο άλμπουμ και τις δύο φορές που τους είδε live θα συνεχίσουμε στο Take Them On, On Your Own.
Έναν δίσκο που βασίστηκε πάνω στον προκάτοχό του προσπαθώντας να αγγίξει ακριβώς τις ίδιες γωνίες με τον ομώνυμο γινόμενος πιο σεξιστής στο "Rise Or Fall", πιο ανόητα οργισμένος στο "Six Barrel Shotgun" και γενικότερα πιο υπερβολικός. Το αποτέλεσμα είναι μια σκάλα παρακάτω απο τον προηγούμενο δίσκο αλλά αρκετά πάνω από τον μέσο όρο κυρίως χάρη στο τέλειο κομμάτι για μια γυναίκα να βγάλει τα ρούχα της ("In Like The Rose") το shoegaze έπος του "Heart + Soul" που πιάνει τον drummer ακριβώς την στιγμή που η κοκαΐνη κάνει τη δουλειά της στο νευρικό του σύστημα και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου "Suddenly" που βαδίζει στα χνάρια των υπνωτικών και κολλητικών "Awake" και "Rifles".
Προτού ακούσουμε το Beat The Devil’s Tattoo θα προσευχηθούμε να έχει λίγο από τον μελωδικό τυχοδιωκτισμό των δύο πρώτων δίσκων τους, λίγο απο την θρησκευτική ευλάβεια του τρίτου, άλλο ένα "Killing The Light" απο τον τέταρτο και κατα προτίμηση τίποτα απο τον 5ο. Ή καλύτερα ας έχει μια ambient εισαγωγή 30 δευτερολέπτων προτού ξεσπάσει και αρχίσει να τσιρίζει το μπάσταρδο παιδί του "Heart + Soul" και του "Rifles".
Οι Black Rebel μπορούσαν να γίνουν αρκετά πονηροί και μισάνθρωποι. Όχι όμως τόσο όσο οι Queens of the Stone Age.
Η πιο «ενήλικη» μπάντα απο αυτή τη χούφτα συγκροτημάτων που είναι το θέμα μας. Αυτοί δεν είναι η νεανική φρεσκάδα και η αθωότητα ενος ανήλικου μικροκακοποιού που απλά πήρε τον λάθος δρόμο. Οι Queens, με σήμα το σπερματοζωάριο, είναι ο γεμάτος τατουάζ ισοβίτης που απέδρασε περνώντας μέσα απο έναν βάλτο με σκατά και βενζίνη όπως λένε και στο "Mexicola". Κατ'αρχήν παραβαίνουμε λιγάκι τους κανόνες μιας και ξεκίνησαν το 1998 να βγάζουν δίσκους αλλά ήταν τόσο συντριπτική η επιρροή τους και η βοήθειά τους να ανοίξουμε τα αυτιά μας σε πιο σκληρές οδούς του rock που δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Η αλεπού της ερήμου Josh Homme έμαθε τα μυστικά του desert rock απο τον John Garcia και τον Chris Goss και πήγε κι έφτιαξε το τέλειο άλμπουμ ρομποτικού rock το 1998, με μυώδη ριφάκια και καταιγιστικό μπάσο που φαντάζεσαι τις χοντρές χορδές του να σπαρταρούν και ντραμς που σκάνε σαν ρόπαλα σε τρυφερά κεφάλια. Εκτός απο το υπολογισμένο ρομποτικό και ελαφρώς δυσκίνητό τους stoner rock είχαν φανεί και οι ψυχεδελικές τους βλέψεις.
Στο Rated R έμοιαζαν πιο απελευθερωμένοι και αποφασισμένοι να παίξουν πιο γρήγορα σκοτώνοντας την δυσκαμψία τους με την πανκ παράνοια του Nick Oliveri και την «δεν ανέχομαι μαλακίες από κανέναν» φιλοσοφία του Mark Lanegan, του ανθρώπου που δεν δίσταζε να πλακώνεται στο ξύλο με τους χουλιγκάνους και γιγάντιους αδελφούς Conner. Το συγκλονιστικό αποτέλεσμα αυτού του δίσκου όπως και του επόμενου, του θρυλικού πλέον Songs For The Deaf, οφείλοταν κυρίως στο γεγονός οτι ο Homme κατάφερε να κουλαντρίσει πολλές διαφορετικές και σημαντικές προσωπικότητες κάνοντάς μας σχεδόν να ξεχνάμε οτι στην εκείνοι οι δύο δίσκοι ήταν δουλειά ενός supergroup. Ο Josh Homme, ιδανικός rock σταρ με το ύφος, το στυλ και την εξωστρέφεια που χρειάζεται για να λιώνει groupies και να γοητεύει δημοσιογράφους, ο παρανοϊκός αλκοολικός και βίαιος μπασίστας με τα ουρλιαχτά του σήμα κατατεθέν, Nick Oliveri και ο ήρεμος, απειλητικός και ενδοσκοπικός Mark Lanegan. Αυτοί ήταν οι κυρίως αστέρες του Rated R που είχε ένα πέρασμα απο περίπου όλη την stoner rock και την grunge σκηνή.
Η ποικιλία του δίσκου, το ότι δε γινόταν ποτέ βαρετό, η δημιουργική του τρέλα, η ίδια η μουσική που σε κάνει άκοπα, ακόμα και σήμερα να χτυπιέσαι και η σεξουαλικότητά του χάρισαν στους Queens την επιτυχία που ξεπέρασε την έρημο της Καλιφόρνια.
Πέρα απο τα αιώνια χιτάκια "The Lost Art Of Keeping A Secret" και "Feel Good Hit Of The Summer" υπήρχαν και τα ποτισμένα με LSD και διάφορες άλλες ουσίες και οινοπνεύματα "Leg Of Lamb", "Monsters In The Parasol" και προφανώς "Better Living Through Chemistry", στίχοι όπως "Paul's sister is an alien, oh well/ I seen some things I thought I never saw/ Covered in hair" θέματα όπως ο καννιβαλισμός, η παιδεραστία στο "Quick And To The Pointless", η προσπάθεια απεξάρτησης του Oliveri στο "Tension Head" και τα υπαρξιακά ερωτήματα του Lanegan στο "In The Fade" όπου τα trademark φωνητικά του κάνουν το κομμάτι το επίκεντρο του δίσκου και ανασύρουν το "It's better to burn out than fade away" φωνάζοντας "Live till you die". Έχει μια παραπάνω σημασία να το ακούς απο έναν απο τους λίγους επιζώντες της μουσικής του Seattle. Θέματα απαγορευμένα και βδελυρά που αναμοχλεύθηκαν επίτηδες απο τη μπάντα προκειμένου το σπάσει πλάκα ώστε το άλμπουμ να απαγορευτεί σε όσες περισσότερες χώρες γίνεται. Καθαρή απρόσκοπτη διασκέδαση αλλά και μουσική επιμόρφωση. Που αλλού να το βρείς αυτό.
Νωρίτερα είπα οτι δεν μπορούσα να σκεφτώ πάνω απο 10 συγκροτήματα που έβγαλαν δύο ισάξια αριστουργήματα το ένα μετά το άλλο. Οι QOTSA είναι ένα απ'αυτά. Μπορεί μάλιστα να ξεπέρασαν το Rated R με το Songs For The Deaf που ήταν ένα πραγματικό πανηγύρι. Ο Homme έφερε άλλον έναν σταρ στο group, κάποιον κύριο Dave Grohl, και έγινε πάρτι. Τα φωνητικά μοιράστηκαν ανάμεσα σε Oliveri, Homme, Lanegan όπου ο καθένας πήρε απο 4-5 τραγούδια. Αντι να ακούγεται ανισοϋψής και ασύνεκτος, όλα τα τραγούδια μοιάζουν ενταγμένα στο σύνολο και τον ανώτερο σκοπό του δίσκου. Σα να μαζεύτηκαν όλοι μαζί για να αποδείξουν οτι όπου λαλούν πολλοί κοκόροι ξυπνάς σίγουρα την ώρα που θέλεις και να τσακίσουν στη μέση διάφορα ροκ δόγματα και είδη.
Το σκηνικό θέλει τον ακροατή να οδηγά και να αλλάζει σταθμούς. Εκεί πετυχαίνει διάφορους γνωστούς και φίλους της μπάντας ως «παραγωγούς» που προλογίζουν τις προσκείμενες προς το punk τρέλες του Oliveri μαζί με την αδιαμφισβήτητη pop φλέβα του, τις χαμαλαιόντιες ερμηνείες του Homme και την βαρύτητα του Mark Lanegan που τραγουδά τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Ή μήπως αυτός τα κάνει να είναι καλύτερα; Όπως και να’χει βγάζουν έναν πολύπλευρο δίσκο που ανάγκασε ακόμα και το διστακτικό ως προς την σκληρότερη rock Μojo να το κατατάξει στην τρίτη θέση των άλμπουμ της χρονιάς.
Το ότι ο Homme κατάφερε σε δύο δίσκους να διατηρήσει τέτοια ισσοροπία ανάμεσα στις τεράστιες προσωπικότητες και τα ακόμα πιο μεγάλα εγώ είναι ένα μικρό θαύμα. Γι’αυτό η πλήρης διάλυση και η σχετικά απότομη μετατροπή των QOTSA σε one man show ήρθε στον επόμενο δίσκο. Πρώτα απέλυσε τον Oliveri επειδή ο δεύτερος έδερνε τη γυναίκα του. Λες και ο Oliveri τόσα χρόνια ήταν παπαδοπαίδι. Στη συνέχεια άφησε τον Grohl πίσω στους Foo Fighters και το αποκορύφωμα ήταν όταν εξαφάνισε σταδιακά τις συμμετοχές του Lanegan.
Τα Lullabies To Paralyze και Era Vulgaris προς τιμήν του Josh ακούγονταν διαφορετικά με αρκετά highlights (κυρίως το πρώτο) και την προσθήκη του φοβερού Troy Van Leeuwen που ναι μεν είναι τρομερός κιθαρίστας αλλά δεν έβγαζε την άλλη συνθετική πλευρά του Josh και του εκρηκτικού drummer Castillo που μέχρι σήμερα γεμίζει μια χαρά τα παπούτσια του Grohl. Το Lullabies μάλιστα έχει να λέει για το "Tangled Up In Plaid", το "Little Sister", το "Someone’s In The Wolf" αλλά και την οργιαστική και υποχθόνια ατμόσφαιρά του που τόσο ταιριάζουν στους QOTSA.
Όμως στο Era Vulgaris έλειψε αρκετά η σκόνη της ερήμου, η πονηριά που γίνεται ανάγκη για την επιβίωση, κάνοντάς τους να ακούγονται για πρώτη φορά πολύ αστικοί και έξω απο τα νερά τους παρά τους πολλούς γνωστότατους guest stars και την ιδιοφυιέστατη σειρά artwork. Πως μπορείς όμως να τελειώσεις την ακρόαση ενός δίσκου τους χωρίς να κοιτάξεις τα ασπρισμένα από τη σκόνη παπούτσια σου; Αισθάνεσαι ότι λείπει ένα μεγάλο κομμάτι απο τον χαρακτήρα τους. Μπορεί το "Misfit Love" να μοστράρει τον ιδαίτερο ήχο της κιθάρας του Van Leeuwen και στο υπέροχο και προσωπικό "Suture Up Your Future" ο Josh να ακούγεται νηφάλιος έτσι για αλλαγή και να πιστοποιεί οτι έχει αλλάξει και δεν κοιτάζει πίσω αφού πλέον είναι πατέρας και σύζυγος. Γενικότερα όμως, οι συνθέσεις του δίσκου αδυνάτισαν επικίνδυνα, τόσο που αναγκάστηκε να επιστρατεύσει μια έτσι και αλλιώς τέλεια εκτέλεση του "Make It Wit Chu" απο τα Desert Sessions για να τον σώσει απο το χάος των δύο ατυχών single "Sick, Sick, Sick" και "3's & 7's".
Ευτυχώς η καινούργια ασχολία του Homme με τους Them Crooked Vultures έδειξε οτι το έχει ακόμα μέσα του. Αρκεί να έχει τους σωστούς ανθρώπους από δίπλα του που θα τον βοηθήσουν να πάρει κατεύθυνση. Όπως έλεγε και ο Αγγελόπουλος «θέλει κάποιον να συζητάει».
Σε έναν καταιγισμό πληροφοριών, leaks, και νέων συγκροτημάτων η όλη διαδικασία της ακρόασης έχει γίνει ένας ατελείωτος αγώνας δρόμου. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι υπάρχουν κάποια άλμπουμ που μπορείς να βασιστείς πάνω τους και να εναποθέσεις το αυτί σου. Τα Bends, Nevermind, Ten, Siamese Dream, Washing Machine, Trompe Le Monde των '00s είναι κάπου εδώ και αν οι πέντε μπάντες που αναφέραμε ξεχάσουν να βγάζουν καλά τραγούδια πάντα θα μπορούμε να ξαπλώσουμε στα μαξιλαράκια του παρελθόντος τους.
Τόσο οικεία αλλά και τόσο πολύτιμα....
- Άδωνι, τον συλλάβαμε στο αεροδρόμιο για Σιγκαπούρη. Τα έγγραφα αποδεικνύουν ότι όντως σχεδιάζουν χτύπημα εναντίον της Ελλάδας.
- Αφήστε με για λίγο μόνο μαζί του και θα τα ξεράσει όλα.
- Άδωνι, το ξέρεις ότι αυτό δεν γίνεται. Όλοι ξέρουμε ότι ο Χοακίν ευθύνεται για την πρόωρη συνταξιοδότηση της γυναίκας σου. Επίσης όλοι ξέρουμε πόσο νευρικός είσαι όταν πέφτει το τσουλούφι σου στο μέτωπο σου. Δεν μπορώ να ρισκάρω την σωματική ακεραιότητα του κρατούμενου. Η Λιάνα αναπνέει στον σβέρκο μου εδώ και καιρό και περιμένει ένα μικρό μου στραβοπάτημα για να με διαλύσει.
Φσσσουυυυυπτττττ
- Μια στιγμή! πήγαινε στην κάμερα στο δωμάτιο του Χοακίν! Τι συμβαίνει εκεί; Ποιός μπήκε μέσα στο δωμάτιο; ΑΔΩΝΙ, ΟΧΙΙΙ!!
- Πες μου σε ποιόν πήγαινες να παραδώσεις τα έγγραφα και σου υπόσχομαι βουλευτική σύνταξη, ασυλία και μια υβριδική Lexus.
- ¡Vaya Ud Derecho! Pues Tuerza Ud por la Izquierda/ Derecha!, ¿Le gusta a usted aqui?, Espana Es Un Pais Maravelloso, Es Las Diez En Punto, Las Siete Y Media. Me Gustaria Visitar Algun Dia Tu Pais.
- Τα βλέπεις αυτά τα βιβλία; Αν δεν θες να αρχίσω να σου διαβάζω για το πώς εξαπλώθηκαν σαν εμετός σε πλακάκια τουαλέτας οι Έλληνες στην υδρόγειο, θα μου πεις ποιον πήγαινες να συναντήσεις. Έχω όρεξη αλήτη. Το θέμα είναι, εσύ έχεις αντοχές;
- Δε μπορείθ να μου κάνειθ τίποτα βρωμερέ! Το θχέδιο είναι τόθο καλά οργανωμένο και περίπλοκο που δεν μπορεί να το θυλλάβει το μικρό θου μυαλουδάκι. Είναι πολύ αργά δεν καταλαβαίνειθ; Και χωρίθ τα έγγραφα θα κάνει τη δουλειά που πρέπει.
- Ποιος; ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ;
- ….
- «Ο Γέρων Πορφύριος εξήγησε σε κάποιον συνομιλητή του, σχετικά με την εμφάνιση των UFO: 'Αυτά όλα, να ξέρεις είναι πράγματα φανταστικά, δαιμονικά! Ζωή σε άλλον πλανήτη δεν υπάρχει!'»
- ….
- «Το 1965 ο γέροντας Παΐσιος αφού ανέβηκε εις εξοχικάς τοποθεσίας παρατήρησε στα νυχτερινά άστρα έντονο φωτισμό. Η πινακίδα δίπλα του έγραφε «προς οικισμό Ε» ενώ ο γέροντας ενθυμηθεί το ανοιχτό θερμοσίφωνο πίσω εις το μοναστήρι του.Όταν γύρισε ο Νεοκόρος τον υποδέχτηκε με τα π-
- ΘΤΑΜΑΤΑ! ΘΑ ΘΤΑ ΠΩ ΟΛΑ!
- ΜΙΛΑ ΛΟΙΠΟΝ!
- ΕΙ... ΕΙ... ΕΙΝΑΙ Φ-Φ-ΦΙΝΛΑΝΔΟΘ. ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΛΙ...
Φσσσουυυυυπτττττ
- ΑΔΩΝΙ!! ΤΙ ΣΤΟ ΛΥΚΟ ΕΚΑΝΕΣ ΕΚΕΙ ΠΕΡΑ;; ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΠΑΥΛΟΣ Ο ΑΓΕΝΗΣ, Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ο ΑΓΡΙΟΣ ΜΕ ΠΗΡΑΝ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΩ ΤΗΝ ΒΑΖΕΛΙΝΗ;; ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΜΦΥΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΣΟΥ ΝΑ ΞΕΠΕΡΝΑΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΟΥ ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΤΟ ΥΠΕΡΟΧΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΣΤΑΘΕΡΑ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΜΑΣ! ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ. ΕΙΣΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ!
- Το ξέρω ότι αυτό που έκανα δεν συμβάδιζε με τους κανόνες σου. Το ξέρεις και εσύ ο ίδιος όμως ότι είμαι ο πιο αποτελεσματικός απ’ όλους εδώ πέρα. Με χρειάζεσαι Μάκη. Παρ’ όλα αυτά αν σε ενδιαφέρουν τόσο πολύ τα αξιώματά σου και οι αρτηριοσκληρωτικές εντολές που οδηγούν μόνο στην καθυστέρηση και την αποτυχία τότε το σήμα μου είναι στη διάθεσή σου.
- ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΣΟΥ Π-
- ΜΑΚΗ, ΑΔΩΝΙ! Κοιτάξτε την οθόνη μου! Αυτές είναι φωτογραφίες που έπιασε ο δορυφόρος πριν από λίγα λεπτά! Ο Όλι βγήκε από το ξενοδοχείο μαζί με τη συνοδεία του και επιβιβάστηκε σε μαύρη Lexus με ένα σφυροδρέπανο στην θέση της κεραίας.
- Χριστέ μου! Κρατάει φακέλους!
- Πάρε τηλέφωνο την ασφάλεια του Γιώργου, πες να τον φυγαδεύσουν. Μάκη δεν έχουμε άλλη λύση… Πρέπει να τον καλέσουμε…
- ….
- …..
- Κάνε ό,τι χρειάζεται….
Φσσσουυυυυπτττττ
- Είναι εκεί; Ναι σε ευχαριστώ πολύ, ναι θα τα πούμε την Κυριακή στο Artisti Katsaridoni όπως πάντα. Ναι, φιλάκια.
- Τετράγωνο το σουτ, κύκλος η σέντρα! Τελείως κόπανος είσαι ρε Θοδωρή; Γι'αυτό πήγα μόνιμες διακοπές; Ναι, ποιος είναι;
- Είμαι ο Άδωνις. (Μπντουμμπουντουμ) Κύριε πρώην πρωθυπουργέ (Μπντουμμπουντουμ)...
Φσσσουυυυυπτττττ
Στο προηγούμενο Some '00s λοιπόν υποσχεθήκαμε δυο λόγια για την αναβίωση και την ύστατη προσπάθεια για σωτηρία του αρχέτυπου rock and roll. Έτσι όπως το μάθανε οι μπαμπάδες μας και στη συνέχεια τα μεγάλα μας αδέλφια, έτσι όπως το αποτυπώνει ο Cameron Crowe στο Almost Famous, έτσι όπως το εξέφρασε το Grunge και το Garage, και έτσι όπως το καταλάβανε οι Strokes, οι Black Rebel Motorcycle Club, οι Interpol, οι White Stripes και οι Queens Of The Stone Age μεταξύ άλλων. Συγκροτήματα με το στυλ, την επιτυχία, τα ναρκωτικά αλλά και τις απαραίτητες κιθάρες για να αποδείξουν τελικά ότι ο θάνατος, η αναβίωση και οι γεννήσεις στην μουσική είναι πολύ σχετικές έννοιες, παντελώς ανούσιες αλλά δίνουν καλά εξώφυλλα. Διαφορετικό στυλ το καθένα, διαφορετικές επιρροές αλλά καθοριστικά το καθένα από αυτά τα συγκροτήματα στους νέους μουσικούς και ακροατές.
Αν μιλησουμε τοπικιστικά, ειδικά οι Strokes, οι Interpol και οι White Stripes έστρεψαν τα κεφάλια ολοκληρωτικά στην Αμερική. Στην αρχή της δεκαετίας του 2000 ήταν προφανές ότι η μερίδα του λέοντος των καλών δίσκων άνηκε πέρα απο τον Ατλαντικό. Κατάσταση που διατηρήθηκε μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Garage rock and roll revival, Καναδέζικες μπάντες που ξεφύτρωναν σαν υπερδραστήριες ανεμώνες και η σκηνή της Νέας Υόρκης που μπορεί να μην αποτελείται αυστηρά από Νεοϋορκέζους αλλά πλέον είναι κάτι σαν δοχείο ή ακόμα καλύτερα σαν χώρος προσευχής των απανταχού indie καλλιτεχνών που συρρέουν στη Mecca της δημιουργικότητας με τις φράτζες και τα καρώ τους πουκάμισα. Ξαφνικά, αλλά αναμενόμενα η Αγγλική μουσική παραέγινε συμβατική (είπαμε οι Radiohead εξαιρούνται) ενώ η Αμερικάνικη περιπετειώδης και ιδιοσυγκρασιακή.
Αν μιλήσουμε χρονικά, τότε μιλάμε για αψεγάδιαστο timing. Απο το 2000 μέχρι το 2002 όπου και να κοίταγες θα έπεφτες πάνω σε μια από αυτές τις μπάντες. Οι Strokes με το Is This It τους απήλαυσαν ένα τέτοιο hype και μια τέτοια δημοτικότητα που έμοιαζε με ντέρμπυ τίτλου Ολυμπιακός-Παναθηναικός στην 30η αγωνιστική, σε σχέση με το περυσινό hype των Animal Collective που μπροστά του μοιάζει με αγώνα 7ης αγωνιστικής μεταξύ Ξάνθης και Εργοτέλη. Μαζί με τους White Stripes και το White Blood Cells τους ξανάφεραν το garage rock στο προσκήνιο και κλώσσησαν δεκάδες μικρά αυγά που αρχίζαν με The το όνομά τους. Εξαιτίας τους να φανταστείτε έβρισκε δουλειά και ο κόπανος Pete Doherty. Την ίδια χρονιά, το 2001, οι Black Rebel έβγαζαν τον μυθικό πλεόν στα λιμέρια του some beans πρώτο τους δίσκο, ενώ την επόμενη χρονιά συνεχισαν οι Interpol με πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα αλλά εξίσου «τυμβωρυχική» διάθεση. Αφού το ενδιαφέρον στράφηκε στις κιθάρες έτσι και οι Queens Of The Stone Age μοσχοπούλησαν τον τρίτο τους δίσκο επιβεβαιώνοντας τη σεμνή επιτυχία του Rated R.
Αν μιλήσουμε προσωπικά τότε η επίδραση αυτής της μουσικής, όπως και σε κάθε έφηβο, ήταν δραματική. Μέσω των επιρροών τους οι Strokes επανέφεραν τα κολλητά jeans και τα λαδωμένα μαλλιά στην μόδα, οι White Stripes μας έμαθαν τα blues, οι Interpol το μελαγχολικό post-punk, οι Black Rebel ήταν η πρώτη μας επαφή με την shoegaze και τον «θόρυβο» ενώ οι Queens of the Stone Age ήταν οι δάσκαλοι του πιο σκληρού και σκοτεινού ήχου που άγγιζε κάποιες φορές τις παρυφές του metal.
Τα συγκροτήματα αυτά αποτελούν μερικούς από τους βασικότερους λόγους που ασχοληθήκαμε με αυτή τη μουσική και άνοιξαν τα αυτιά μας σε πολλούς περισσότερους καλλιτέχνες σπάζοντας κάποια όρια. Επίσης δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς το οτι πασχίζουν να προχωρήσουν την καριέρα τους πέρα απο τους χαρακτηρισμούς που τους έχουν αποδοθεί έχοντας παρ'όλ'αυτά κατακτήσει οι ίδιοι κάποια διαχρονικά εδάφη.
Για παράδειγμα το Is This It. Δεν θα μπορούσε ποτέ να χάσει την επαναληπτική του αξία. Τα Room On Fire και First Impressions Of Earth ήταν αξιοπρεπείς προσπάθειες αλλά ποτέ δεν θα μπορούσαν να φτάσουν τον πρώτο δίσκο των Strokes. Τόσο ανθόσπαρτη και ομαλή ροή, τόσο γεμάτα ρυθμό και συγκινήσεις τρίλεπτα τραγούδια και τέτοιο gameplay, που λένε και οι κομπιουτεράδες, που το αποτέλεσμα γίνεται τρομακτικά καλό.Κάποτε είχα ρωτήσει τρομοκρατημένος μια εκκολαπτόμενη ψυχολόγο τι θα γίνει με όλες αυτές τις άχρηστες πληροφορίες που έχω στο κεφάλι μου. Θέλω να πω, θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να θυμάμαι πως έλεγαν τον νικητή του πρώτου Big Brother ή τον παλιό παίκτη του Εδεσσαϊκου Χρίστο Κόλεφ ή τον καραφλό ηθοποιό που έπαιζε τον συνεργάτη της Παναγιωτοπούλου στην Ντόλτσε Βίτα και ήταν πάντα ερωτευμένος μαζί της. Και αν έφευγε, χωρίς να το καταλάβω, από το κεφάλι μου το όνομα κάποιου Ρώσου συγγραφέα για να μπεί το όνομα του Γιώργου Τσάκα; Με όλο τον σεβασμό στον Τσάκα δηλαδή.
Τελικά έμαθα ότι ο εγκέφαλός μας είναι κατά κάποιον τρόπο γεμάτος μικρές εισόδους που η κάθε μια αντιστοιχεί σε διαφορετικό θέμα. Οι πληροφορίες δε χάνονται ποτέ. Απλά αν δεν τις επαναφέρεις αρκετά συχνά στο εμπρός μέρος της εισόδου, χώνονται στα βάθη του και θέλεις καλάμι νούμερο 5 για να τις ανασύρεις. Κατά έναν περιέργο τρόπο λοιπόν οι στίχοι ολόκληρου του Is This It είναι από τα πράγματα που δεν ξεχνάω ποτέ. Και 3 χρόνια να έχω να ακούσω το "Barely Legal" πάντα θα σιγοψιθυρίζω τους στίχους του. Η νοσταλγία και η αγάπη γι’αυτό το άλμπουμ τώρα τελευταία μετατρέπεται σε κόμπο στο λαιμό κάθε φορά που το ξανακούω.
Σχολείο, κοπάνα από την κοινωνιολογία για να γίνει δίωρη η ώρα του ποδοσφαίρου, φόρμα κάθε Τρίτη και Πέμπτη, το καπνιστήριο, τα κάγκελα για να ξεχνάς πως είναι το μαυριδερό από τα εκατομμύρια αυτοκίνητα που το έχουν βιάσει κατά συρροή Παγκράτι, το κουπλέ του "Take It Or Leave It", οι γκόμενες και τα εγγόνια του "Last Nite" που επιμένουν να μην καταλαβαίνουν, να θες να μείνει αλλά να μην το λες με συνοδεία το ηλιόλουστο ριφάκι του "Someday", η ανάγκη για αταξίες του "Barely Legal" και η καθιερωμένη δευτεριάτικη εξαφάνιση λόγω του δίωρου Μαθηματικών σε θανατηφόρο συνδυασμό με την Φυσική, "And all together it went well/ We made pretend we were best friends/ Then she said/ 'Oh, I can wait'/ They ordered me to make mistakes/ Together again like the beginning/ It all works somehow in the end/ The things we did, the things you hide/ And for the record, it's between you and I", ο ασύλληπτα κολλημένος με UHU ρυθμός του, η χαρωπή αλλά όχι χαζοχαρούμενη ατμόσφαιρά του, το "Modern Age" που επέπλεει γεμάτο χάρη όχι στον ωκεανό όπως λέει αλλά στον πανβρώμικο Νεοϋορκέζικο ποταμό Hudson River χαρίζοντάς του τις πιο χαμογελαστές του στιγμές, "Υou drink too much, makes me drink just the same".
Νοσταλγία μιας εποχής που τώρα μοιάζει ξέγνοιαστη, και απλή μελωδική ροκ μουσική από 5 νεαρούς που βρέθηκαν εκεί που έπρεπε την κατάλληλη στιγμή, παίζοντας πράγματα που δημιουργούν τους θρύλους, για να παραφράσω και την περιγραφή του Joe Levy από το Rolling Stone για τον δίσκο. Ή ακόμα καλύτερα θα επαναλάβω αυτό που είπε ο David Browne από το Entertainment Weekly: "I don’t know whether The Strokes would have a long-term impact, but at the time, the record just feels right, and sometimes that's enough".
Τους White Stripes δεν τους λάτρεψα αντιστοίχως ποτέ μου. Το υπερβολικά Αμερικάνικο στοιχείο τους που μοιάζει τόσο μακρινό για κάποιον Ευρωπαίο ήταν κάπως απωθητικό. Κυρίως έφταιγε το "Hotel Yorba" που όποτε το άκουγα σκεφτόμουν «τι θέλω εγώ εδώ πέρα; Αυτό είναι μουσική για γελαδάρηδες με λάσα που βαράνε τη γυναίκα τους και την πέφτουν στην 15χρονη κόρη τους».Ευτυχώς δύο τραγούδια μετά υπήρχε το "Fell In Love With A Girl" που η κιθάρα του γούσταρε να σπάει σαγόνια και να τσακίζει τα πλευρά οποιουδήποτε κοιτάει το κορίτσι σου. Το σχεδόν μοναχικό lo-fi του De Stijl σε ζάλιζε ευχάριστα με τις αποδιοργανωμένες κιθάρες του και παρότι γινόταν πολύ κλασσικότροπο, σε σημεία φλερτάροντας έντονα με το βαρετό, σε κράταγε με τη μελωδικότητα που προσέφεραν συνθέσεις όπως το "I’m Bound To Pack It Up". Ο τρίτος τους White Blood Cells τους έκανε περισσότερο παγκόσμιους και λιγότερο εγκλωβισμένους στα πλαίσια της παραδοσιακής αμερικάνικης μουσικής. Όχι βέβαια ότι επιστράτευσαν βιολιά ή μπάσο, αφού ο ξερός ήχος τους παρέμεινε, με τρανό παράδειγμα το "Dead Leaves And The Dirty Ground" και το "Fell In Love With A Girl" που αναφέραμε νωρίτερα. Στο "The Union Forever" υπάρχει το μυστήριο που πλανάται στον άερα αμφισβητώντας τα λόγια του Jack - "Well I'm sorry but I'm not interested in gold mines, oil wells, shipping or real estate" - ενώ η ερμηνεία του μοιάζει με μάτι που γυαλίζει μπροστά σε σκονισμένα διαμάντια. Συνδέεοντας και τον Πολίτη Kane στην ιστορία συμπεραίνει "What would I liked to have been? Everything you hate". Σε όλον τον δίσκο παραχωρεί λίγα από τα blues των προηγούμενων και προτιμά μερικές ακουστικές εκτελέσεις. Σωστή απόφαση και από άποψη ποιότητας αλλά και πωλήσεων.
Από την άλλη δεν θα πρωτοτυπήσουμε. Ακόμα πιστεύουμε ότι το καλύτερο άλμπουμ τους είναι το Elephant που συνδύαζει τις garage εισβολές, τα πιασάρικα ρεφρέν, τις διασκεδαστικές στιγμές που ο Jack και η Meg δεν παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά, και τις επιθετικές διεισδύσεις της κιθάρας στα σκληροτράχηλα και ορθάνοιχτα ντραμς της Meg. Το Elephant του 2003 έβγαζε περισσότερο νόημα από ότιδήποτε είχαν κάνει οι White Stripes μέχρι εκείνη τη στιγμή (και τις επόμενες στιγμές βεβαίως) και ήταν ένα πλήρες και διασκεδαστικό άλμπουμ από την αρχή μέχρι το τέλος. Κάτι που για τους White Stripes ήταν ή αφύσικα εκπληκτική έμπνευση ή αρκετά σχολαστικό κόψιμο των filler απο κάποιον τρίτο. Η έκρηξη του "I Just Don’t Know What To Do With Myself" συνδέεται με την πιο sexy στιγμή στην ανορεξική ζωή της Kate Moss, το "Black Math" είναι μια δαμόκλειος κιθάρα πάνω από το κεφάλι σου που όμως σε προκαλεί να χοροπηδήσεις αψηφώντας τον κίνδυνο να το χάσεις, τα "It's True Τhat We Love One Another" και "Cold Cold Night" προσφέρουν μια αναγκαία αλλαγή φωνητικών και διάθεσης, το "Air Near My Fingers" είναι ένας ύμνος στo άμεσο και δυναμικό παίξιμο του Jack ενώ τα "Hardest Button to Button" και "Seven Nation Army" φτιάχνουν ονειρεμένα single χάρη και στο επίμονο και υποβλητικό drumming της Meg. Στο Elephant οι White Stripes χρησιμοποιούν για πρώτη φορά τόσο συνετά και δημιουργικά το ταλέντο τους και έτσι όπως το πάει ο Jack με τα χιλιάδες side projects του θα το θυμόμαστε ως την καλύτερη στιγμή τους μέχρι και την επίσημη διάλυσή τους. Ειδικά άμα έχει στο μυαλό του να βγάλει και άλλα Icky Thump.
Οι επόμενες μπάντες είναι αλήθεια ότι ασχολήθηκαν κυρίως με την πιο σκοτεινή πλευρά του rock. Η οποία μεταξύ μας είναι και η πιο γοητευτική.
Όταν πριν δύο χρόνια φύγαμε από την κινηματογραφική αίθουσα έχοντας μολις δει το Control (το οποίο για πάντα θα έχει χαραχτεί στο μυαλό μου ως Closer) ένιωσα ένα μείγμα συμπόνοιας και οίκτου για την επώδυνη ύπαρξη του Curtis. Αλλά κυρίως έλαβα έμπνευση αφού, παρά τα γιγάντια είναι αλήθεια προβλήματά του, υπήρξε ένας από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της εποχής του.Οι Interpol εκτίμησαν τους Joy Division πολύ νωρίτερα. Το 2002 για την ακρίβεια. Προχώρησαν πολύ όμως πέρα από την καταγραφή των μουσικών επιρροών τους. Έχοντας βρει έναν απίθανο ντράμερ στο σκαμμένο πρόσωπο του Sam Fogarino ο οποίος αφού ήταν και μεγαλύτερός τους πρέπει να τους έβαζε σε τάξη, έφτιαξαν μια μπετόν αρμέ rhythm section μιας και το μουστάκι του Carlos Dengler στο μπάσο αποδείχθηκε πολύ ταλαντούχο. Βάλτε τις ακονισμένες κιθαριστικές αντιπαραθέσεις του Banks και του Daniel Kessler συν τους ιδιαίτερους για την εποχή βαρυτονισμούς του πρώτου και έχετε ένα πολύ καλό ρόστερ. Πράγματι το 2002 το Turn On The Bright Lights θεωρήθηκε και ήταν ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς αλλά και αργότερα της δεκαετίας. Αυτό που τον έκανε όμως ξεχωριστό δεν ήταν οι post punk επιρρόες του, οι καλοί του μουσικοί και τα άριστα συνθετικά τους αναπτύγματα.
Αυτά που έκαναν την διαφορά ήταν κομμάτια σαν το "Untitled" με την υπνωτική του πορεία που κατέληγε σε ένα αστρικό ξέσπασμα παραμορφωμένων κιθάρων. Ή το καταθλιπτικά απελευθερωτικό "NYC" που φαντάζεσαι τον Banks να τραγουδάει σε ένα πολυσυλλεκτικό υπόγειο τρένο της αγαπημένης του Νέας Υόρκης. Το λογοπαίγνιο είναι έξυπνο και τριπλό αφού εκτός από τα New York City και New York Cares ο τρόπος που τραγουδάει μοιάζει σα να απευθύνεται τους Νεοϋορκέζους φωνάζοντας New Yorkers. Και όχι μόνο σ'αυτούς. Περισσότερο ακούγεται σαν ένα αστικό ουρλιαχτό μέσα από τους τοίχους των μεγαλοπόλεων. "It's up to me now turn on the bright lights".
Το γυμνό "Hands Away" κρατάει τα πράγματα μινιμαλιστικά και ξεχωρίζει τους Interpol από τον υπόλοιπο φασαριόζικο σωρό. Αφού λίγοι τους φτάνουν στα ομαδικά τους ξεσπάσματα, αυτές οι ήρεμες και καθαρές στιγμές εσωτερικότητας τους καθιερώνουν. Και μιας και αναφέραμε τα ομαδικά τους ξεσπάσματα πατάμε παύση στο πρώτο "Obstacle" γύρω στο 2.40 όπου οι κιθάρες στροβιλίζονται και ξεφεύγουν από την στενή, αγωνιώδη αλλά επιβλητική επιτήρηση των ντραμς του Fogarino. Ή στο 3.20 του "Say Hello To Angels" και τις συναρπαστικές ξιφομαχίες του Kessler και του Fogarino που αφήνουν στην άκρη τις punk ευγένειες και το λύνουν σαν άντρες. Στα "Leif Erikson" και "Stella Was A Diver And She Was Always Down" εξαντλούν την νοσταλγική και νηφάλιά τους διάθεση κατευθυνόμενοι σε μια σκάλα που οδηγεί μόνο κάτω, ενώ στα “PDA” και "The New" κορυφώνουν τις δολοφονικές μπαλάντες τους. Στο "PDA" πραγματοποιούν ίσως την αγαπημένη μου στροφή 90 μοιρών σε τραγούδι (μαζί με το "Insignificance" των Pearl Jam) με την απότομη αλλαγή ρυθμού να το μετατρέπει σε μια σχεδόν θρησκευτική εμπειρία παραδινόμενο στο φινάλε στα ψιλοερασιτεχνικά αλλά τέλεια για την περίσταση φωνητικά του Kessler που υμνούν τη νεανική οκνηρία ενός κόσμου απεριόριστων πιθανότητων αλλά λιγοστών θέσεων.
Όπως και με κάθε υπερβολικά καλό ντεμπούτο έτσι και οι επόμενοι δίσκοι είναι αδύνατον να μη γίνουν πτυελοδοχεία γκρίνιας και προσδοκιών. Δεν μπορώ να σκεφτώ πάνω από 10 μπάντες που έβγαλαν δύο ισάξια αριστουργήματα στη σειρά. Πράγματι οι Interpol δεν είναι μέσα σε αυτές τις μπάντες αλλά το Antics (κυρίως) και το Our Love to Admire ήταν δύο παράπανω από απλώς καλοί δίσκοι. Πειραματίστηκαν επιτυχημένα ("Lighthouse", "Pioneer To The Falls") και επαναλήφθηκαν επίσης επιτυχημένα ("Not Even Jail", "Take On A Cruise", "Narc", "Rest My Chemistry") ενώ ο Banks έβγαλε και τον πολύ καλό του solo δίσκο. Ένα άξιο απαύγασμα των '00s.
Περισσότερο επίμονοι με τις σκοτεινές εκφάνσεις της φασαριόζικης rock μουσικής αποδείχθηκαν οι Black Rebel Motorcycle Club. Το τελευταίο τους άλμπουμ υπόσχεται επιστροφή στον βρώμικο και ανήθικο ήχο του ομώνυμου δίσκου τους και του Take Them on on Your Own αλλά πριν φτάσουν στο 2010 και το Beat The Devil's Tattoo είχαν έναν ambient πειραματικό δίσκο, ένα αδιάφορο πέρασμα με το Baby 81 (όσο καλό και να ήταν το "Killing The Light" δεν μπορούσε να σώσει έναν καθαρά μεταβατικό δίσκο) και μια σοβαρή ψύχωση με την gospel, folk αμερικάνικη μουσική στο Howl εκμεταλλευόμενοι ιδιοφυώς την απώλεια του προβληματικού τους drummer Nick Jago προτού τον αντικαταστήσουν με την Leah Shapiro (μμμ) δημιουργώντας ένα παλιομοδύτικο με ποπ βλέψεις διαμαντάκι.Πριν απ’όλα αυτά όμως έβγαλαν τους δύο δίσκους με τους οποίους έγιναν η μπάντα που αγαπήσαμε. Δύο δίσκους που μας έρχονται στο μυαλό όταν ακούμε Black Rebel Motorcycle Club. Αυτούς που όπως είπαμε πριν χαρακτηρίζονται απο βρώμικη, ανήθικη, ψυχεδελική και γκαραζιάρικη μουσική. Το Black Rebel Motorcycle Club κατεδάφιζε κάθε αμφιβολία για την αυθεντικότητα της Καλιφορνέζικης μπάντας. Τολμήστε να αμφισβητήσετε το "Awake" και οι μαστουρωμένες κιθάρες θα πέσουν πάνω στα κεφάλια σας σαν αμόνια. Το μπάσο του "As Sure As The Sun", οι γκρινιάρικες γκαζωμένες γυρισμένες στο τέρμα κιθάρες του ξεροκέφαλου "Whatever Happened To My Rock And Roll?", ολόκλήρο το άκοπα cool "Rifles" κάνει τη συμμορία του Marlon Brando απο την οποία πήρε το όνομα της η μπάντα να μοιάζει με φλούφληδες που φοράνε Lacoste, η συναισθηματική ωριμότητα του μυστικιστικού "Too Real" που συνδυάζεται με μια ολόλαμπρη μελωδία που φέρνει στο μυαλό Jeff Buckley και τις καλύτερες στιγμές των Verve, το μετρημένο, εκκρεμές και όσο πρέπει πρόστυχο "Spread Your Love", η περηφάνια του "Head Up High" που μοιάζει ανέλπιδη αλλά γοητευτική. Πολλές στιγμές από έναν δίσκο που τους καθιέρωσε και μας θύμισε ευτυχώς αυτό που λέει και ο παπάς της ενορίας, οτι το Rock and Roll είναι κακό και το ακούνε κακοί άνθρωποι που κάνουν κακά πράγματα. Γιατί έτσι μας αρέσει. Αφού με νύχια και με δόντια προσπαθώ να κρατήσω την uptight από το να γράψει έναν ύμνο 10.000 λέξεων για το συγκεκριμένο άλμπουμ και τις δύο φορές που τους είδε live θα συνεχίσουμε στο Take Them On, On Your Own.
Έναν δίσκο που βασίστηκε πάνω στον προκάτοχό του προσπαθώντας να αγγίξει ακριβώς τις ίδιες γωνίες με τον ομώνυμο γινόμενος πιο σεξιστής στο "Rise Or Fall", πιο ανόητα οργισμένος στο "Six Barrel Shotgun" και γενικότερα πιο υπερβολικός. Το αποτέλεσμα είναι μια σκάλα παρακάτω απο τον προηγούμενο δίσκο αλλά αρκετά πάνω από τον μέσο όρο κυρίως χάρη στο τέλειο κομμάτι για μια γυναίκα να βγάλει τα ρούχα της ("In Like The Rose") το shoegaze έπος του "Heart + Soul" που πιάνει τον drummer ακριβώς την στιγμή που η κοκαΐνη κάνει τη δουλειά της στο νευρικό του σύστημα και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου "Suddenly" που βαδίζει στα χνάρια των υπνωτικών και κολλητικών "Awake" και "Rifles".
Προτού ακούσουμε το Beat The Devil’s Tattoo θα προσευχηθούμε να έχει λίγο από τον μελωδικό τυχοδιωκτισμό των δύο πρώτων δίσκων τους, λίγο απο την θρησκευτική ευλάβεια του τρίτου, άλλο ένα "Killing The Light" απο τον τέταρτο και κατα προτίμηση τίποτα απο τον 5ο. Ή καλύτερα ας έχει μια ambient εισαγωγή 30 δευτερολέπτων προτού ξεσπάσει και αρχίσει να τσιρίζει το μπάσταρδο παιδί του "Heart + Soul" και του "Rifles".
Οι Black Rebel μπορούσαν να γίνουν αρκετά πονηροί και μισάνθρωποι. Όχι όμως τόσο όσο οι Queens of the Stone Age.
Η πιο «ενήλικη» μπάντα απο αυτή τη χούφτα συγκροτημάτων που είναι το θέμα μας. Αυτοί δεν είναι η νεανική φρεσκάδα και η αθωότητα ενος ανήλικου μικροκακοποιού που απλά πήρε τον λάθος δρόμο. Οι Queens, με σήμα το σπερματοζωάριο, είναι ο γεμάτος τατουάζ ισοβίτης που απέδρασε περνώντας μέσα απο έναν βάλτο με σκατά και βενζίνη όπως λένε και στο "Mexicola". Κατ'αρχήν παραβαίνουμε λιγάκι τους κανόνες μιας και ξεκίνησαν το 1998 να βγάζουν δίσκους αλλά ήταν τόσο συντριπτική η επιρροή τους και η βοήθειά τους να ανοίξουμε τα αυτιά μας σε πιο σκληρές οδούς του rock που δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Η αλεπού της ερήμου Josh Homme έμαθε τα μυστικά του desert rock απο τον John Garcia και τον Chris Goss και πήγε κι έφτιαξε το τέλειο άλμπουμ ρομποτικού rock το 1998, με μυώδη ριφάκια και καταιγιστικό μπάσο που φαντάζεσαι τις χοντρές χορδές του να σπαρταρούν και ντραμς που σκάνε σαν ρόπαλα σε τρυφερά κεφάλια. Εκτός απο το υπολογισμένο ρομποτικό και ελαφρώς δυσκίνητό τους stoner rock είχαν φανεί και οι ψυχεδελικές τους βλέψεις.Στο Rated R έμοιαζαν πιο απελευθερωμένοι και αποφασισμένοι να παίξουν πιο γρήγορα σκοτώνοντας την δυσκαμψία τους με την πανκ παράνοια του Nick Oliveri και την «δεν ανέχομαι μαλακίες από κανέναν» φιλοσοφία του Mark Lanegan, του ανθρώπου που δεν δίσταζε να πλακώνεται στο ξύλο με τους χουλιγκάνους και γιγάντιους αδελφούς Conner. Το συγκλονιστικό αποτέλεσμα αυτού του δίσκου όπως και του επόμενου, του θρυλικού πλέον Songs For The Deaf, οφείλοταν κυρίως στο γεγονός οτι ο Homme κατάφερε να κουλαντρίσει πολλές διαφορετικές και σημαντικές προσωπικότητες κάνοντάς μας σχεδόν να ξεχνάμε οτι στην εκείνοι οι δύο δίσκοι ήταν δουλειά ενός supergroup. Ο Josh Homme, ιδανικός rock σταρ με το ύφος, το στυλ και την εξωστρέφεια που χρειάζεται για να λιώνει groupies και να γοητεύει δημοσιογράφους, ο παρανοϊκός αλκοολικός και βίαιος μπασίστας με τα ουρλιαχτά του σήμα κατατεθέν, Nick Oliveri και ο ήρεμος, απειλητικός και ενδοσκοπικός Mark Lanegan. Αυτοί ήταν οι κυρίως αστέρες του Rated R που είχε ένα πέρασμα απο περίπου όλη την stoner rock και την grunge σκηνή.
Η ποικιλία του δίσκου, το ότι δε γινόταν ποτέ βαρετό, η δημιουργική του τρέλα, η ίδια η μουσική που σε κάνει άκοπα, ακόμα και σήμερα να χτυπιέσαι και η σεξουαλικότητά του χάρισαν στους Queens την επιτυχία που ξεπέρασε την έρημο της Καλιφόρνια.
Πέρα απο τα αιώνια χιτάκια "The Lost Art Of Keeping A Secret" και "Feel Good Hit Of The Summer" υπήρχαν και τα ποτισμένα με LSD και διάφορες άλλες ουσίες και οινοπνεύματα "Leg Of Lamb", "Monsters In The Parasol" και προφανώς "Better Living Through Chemistry", στίχοι όπως "Paul's sister is an alien, oh well/ I seen some things I thought I never saw/ Covered in hair" θέματα όπως ο καννιβαλισμός, η παιδεραστία στο "Quick And To The Pointless", η προσπάθεια απεξάρτησης του Oliveri στο "Tension Head" και τα υπαρξιακά ερωτήματα του Lanegan στο "In The Fade" όπου τα trademark φωνητικά του κάνουν το κομμάτι το επίκεντρο του δίσκου και ανασύρουν το "It's better to burn out than fade away" φωνάζοντας "Live till you die". Έχει μια παραπάνω σημασία να το ακούς απο έναν απο τους λίγους επιζώντες της μουσικής του Seattle. Θέματα απαγορευμένα και βδελυρά που αναμοχλεύθηκαν επίτηδες απο τη μπάντα προκειμένου το σπάσει πλάκα ώστε το άλμπουμ να απαγορευτεί σε όσες περισσότερες χώρες γίνεται. Καθαρή απρόσκοπτη διασκέδαση αλλά και μουσική επιμόρφωση. Που αλλού να το βρείς αυτό.
Νωρίτερα είπα οτι δεν μπορούσα να σκεφτώ πάνω απο 10 συγκροτήματα που έβγαλαν δύο ισάξια αριστουργήματα το ένα μετά το άλλο. Οι QOTSA είναι ένα απ'αυτά. Μπορεί μάλιστα να ξεπέρασαν το Rated R με το Songs For The Deaf που ήταν ένα πραγματικό πανηγύρι. Ο Homme έφερε άλλον έναν σταρ στο group, κάποιον κύριο Dave Grohl, και έγινε πάρτι. Τα φωνητικά μοιράστηκαν ανάμεσα σε Oliveri, Homme, Lanegan όπου ο καθένας πήρε απο 4-5 τραγούδια. Αντι να ακούγεται ανισοϋψής και ασύνεκτος, όλα τα τραγούδια μοιάζουν ενταγμένα στο σύνολο και τον ανώτερο σκοπό του δίσκου. Σα να μαζεύτηκαν όλοι μαζί για να αποδείξουν οτι όπου λαλούν πολλοί κοκόροι ξυπνάς σίγουρα την ώρα που θέλεις και να τσακίσουν στη μέση διάφορα ροκ δόγματα και είδη.
Το σκηνικό θέλει τον ακροατή να οδηγά και να αλλάζει σταθμούς. Εκεί πετυχαίνει διάφορους γνωστούς και φίλους της μπάντας ως «παραγωγούς» που προλογίζουν τις προσκείμενες προς το punk τρέλες του Oliveri μαζί με την αδιαμφισβήτητη pop φλέβα του, τις χαμαλαιόντιες ερμηνείες του Homme και την βαρύτητα του Mark Lanegan που τραγουδά τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Ή μήπως αυτός τα κάνει να είναι καλύτερα; Όπως και να’χει βγάζουν έναν πολύπλευρο δίσκο που ανάγκασε ακόμα και το διστακτικό ως προς την σκληρότερη rock Μojo να το κατατάξει στην τρίτη θέση των άλμπουμ της χρονιάς.
Το ότι ο Homme κατάφερε σε δύο δίσκους να διατηρήσει τέτοια ισσοροπία ανάμεσα στις τεράστιες προσωπικότητες και τα ακόμα πιο μεγάλα εγώ είναι ένα μικρό θαύμα. Γι’αυτό η πλήρης διάλυση και η σχετικά απότομη μετατροπή των QOTSA σε one man show ήρθε στον επόμενο δίσκο. Πρώτα απέλυσε τον Oliveri επειδή ο δεύτερος έδερνε τη γυναίκα του. Λες και ο Oliveri τόσα χρόνια ήταν παπαδοπαίδι. Στη συνέχεια άφησε τον Grohl πίσω στους Foo Fighters και το αποκορύφωμα ήταν όταν εξαφάνισε σταδιακά τις συμμετοχές του Lanegan.
Τα Lullabies To Paralyze και Era Vulgaris προς τιμήν του Josh ακούγονταν διαφορετικά με αρκετά highlights (κυρίως το πρώτο) και την προσθήκη του φοβερού Troy Van Leeuwen που ναι μεν είναι τρομερός κιθαρίστας αλλά δεν έβγαζε την άλλη συνθετική πλευρά του Josh και του εκρηκτικού drummer Castillo που μέχρι σήμερα γεμίζει μια χαρά τα παπούτσια του Grohl. Το Lullabies μάλιστα έχει να λέει για το "Tangled Up In Plaid", το "Little Sister", το "Someone’s In The Wolf" αλλά και την οργιαστική και υποχθόνια ατμόσφαιρά του που τόσο ταιριάζουν στους QOTSA.
Όμως στο Era Vulgaris έλειψε αρκετά η σκόνη της ερήμου, η πονηριά που γίνεται ανάγκη για την επιβίωση, κάνοντάς τους να ακούγονται για πρώτη φορά πολύ αστικοί και έξω απο τα νερά τους παρά τους πολλούς γνωστότατους guest stars και την ιδιοφυιέστατη σειρά artwork. Πως μπορείς όμως να τελειώσεις την ακρόαση ενός δίσκου τους χωρίς να κοιτάξεις τα ασπρισμένα από τη σκόνη παπούτσια σου; Αισθάνεσαι ότι λείπει ένα μεγάλο κομμάτι απο τον χαρακτήρα τους. Μπορεί το "Misfit Love" να μοστράρει τον ιδαίτερο ήχο της κιθάρας του Van Leeuwen και στο υπέροχο και προσωπικό "Suture Up Your Future" ο Josh να ακούγεται νηφάλιος έτσι για αλλαγή και να πιστοποιεί οτι έχει αλλάξει και δεν κοιτάζει πίσω αφού πλέον είναι πατέρας και σύζυγος. Γενικότερα όμως, οι συνθέσεις του δίσκου αδυνάτισαν επικίνδυνα, τόσο που αναγκάστηκε να επιστρατεύσει μια έτσι και αλλιώς τέλεια εκτέλεση του "Make It Wit Chu" απο τα Desert Sessions για να τον σώσει απο το χάος των δύο ατυχών single "Sick, Sick, Sick" και "3's & 7's".
Ευτυχώς η καινούργια ασχολία του Homme με τους Them Crooked Vultures έδειξε οτι το έχει ακόμα μέσα του. Αρκεί να έχει τους σωστούς ανθρώπους από δίπλα του που θα τον βοηθήσουν να πάρει κατεύθυνση. Όπως έλεγε και ο Αγγελόπουλος «θέλει κάποιον να συζητάει».
Σε έναν καταιγισμό πληροφοριών, leaks, και νέων συγκροτημάτων η όλη διαδικασία της ακρόασης έχει γίνει ένας ατελείωτος αγώνας δρόμου. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι υπάρχουν κάποια άλμπουμ που μπορείς να βασιστείς πάνω τους και να εναποθέσεις το αυτί σου. Τα Bends, Nevermind, Ten, Siamese Dream, Washing Machine, Trompe Le Monde των '00s είναι κάπου εδώ και αν οι πέντε μπάντες που αναφέραμε ξεχάσουν να βγάζουν καλά τραγούδια πάντα θα μπορούμε να ξαπλώσουμε στα μαξιλαράκια του παρελθόντος τους.
Τόσο οικεία αλλά και τόσο πολύτιμα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου