Εντάξει, ποιητική α(η)δία μπορούμε να κλέψουμε λίγο, έτσι δεν είναι;Δηλαδή όχι εντελώς... Το Seventeen Stars των Montgolfier Brothers κυκλοφόρησε αρχικά στη μικρή Vespertine Records το 1999. Εκείνη την εποχή, ο Alan McGee κατέβαζε τα ρολά της θρυλικής Creation και δοκίμαζε να ξαναταρακουνήσει τα δισκογραφικά νερά και να ξαναγυρίσει στις ρομαντικές μέρες της πραγματικής ανεξαρτησίας, ιδρύοντας την Poptones. Ανακάλυψε λοιπόν τυς δυο φίλους από το Manchester κι έκανε στον μουσικό πλανήτη την τεράστια χάρη και επανακυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους το Σεπτέμβρη του 2000. Έτσι ο δίσκος εμφανίστηκε στα ραντάρ των απανταχού indie πιστών για τους οποίους ο McGee ήταν μια συμβολική φιγούρα και οποιαδήποτε νέα του κίνηση μεγάλο γεγονός. Κάποιοι απ'αυτούς έτυχε να επιμελούνται εκπομπών στα ταλαίπωρα αθηναϊκά ραδιοκύματα, και κάπως έτσι οι Montgolfier Brothers έφτασαν και στα δικά μου αυτιά. Δεν έκλεψα, έκλεψα;
Ο Mark Tranmer και ο Roger Quigley πήραν τ'όνομά τους από τους Γάλλους αδερφούς που εφηύραν το αερόστατο. Μια γλυκιά, νοσταλγική, ονειροπόλα εικόνα, μια εφεύρεση που σε βοηθάει να πετάξεις... Όλα ταιριάζουν γάντι στην ποπ που φτιάχνουν οι δυο τους. Εκλεπτυσμένη, με κομψές ενορχηστρώσεις που δεν αρνούνται τη βοήθεια των σύγχρονων μέσων (δουλειά του Tranmer) και με τις μελαγχολικές μελωδίες που γαντζώνονται στο μυαλό σου άμεσα και που τόσο καλά ξέρουν να φτιάχνουν στο Νησί. Κάπου ανάμεσα στους Broadcast, στους Arab Strap, στους Spain (ΟΚ, αυτοί δεν είναι Βρετανοί αλλά είναι δύσκολο να μην τους βάλει κανείς στην εξίσωση). Σα να κοιτάς ένα χαρούμενο αερόστατο στον πρωινό ουρανό μέσα από το παράθυρο μιας παλιάς βιβλιοθήκης.
Και δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στον πρώτο εκείνο δίσκο τους από το ασύλληπτης ομορφιάς εξάλεπτο κομμάτι που κάποιος παραγωγός, κάποια στιγμή μέσα στο 2000 έστειλε να περιπλανηθεί στα ραδιοκύματα και να συναντήσει τα έκπληκτα αυτιά μου. Ο μεγαλοπρεπής βηματισμός του πιάνου και των πλήκτρων, η διακριτική ακουστική κιθάρα και τα γλυκύτατα στολίδια από ξυλόφωνο απλά σκύβουν ταπεινά μπροστά στον ήρεμο, αξιοπρεπή τρόπο με τον οποίο υποφέρει ο Roger Quigley, μπροστά στην τρυφερή αποφασιστικότητα της φωνής του καθώς απλώνει την πληγωμένη καρδιά του στο μουσκεμένο μανίκι του. Σχεδόν βλέπεις τα μάτια του να λάμπουν με τ'όνομά της, και μετά να κλείνουν καθώς μουρμουρίζει "You're in my heart/ My dreams/ My everything/ Everything/ You mean to me". Δεν υπάρχουν έξυπνες μεταφορές εδώ, δεν υπάρχουν υπονοούμενα και κρυφά νοήματα - θα ήταν περιττά. Υπάρχει απλά ένα συγκλονιστικό, από κάθε άποψη, τραγούδι.
Έμεινε για καιρό στο τεφτέρι μου με εκείνα τα μαγικά κομμάτια που ήξερα ότι δύσκολα θα έβρισκα, εκείνα που τα άκουγα ξανά και ξανά από μια κασέτα όπου τα είχα γράψει τσάτρα-πάτρα από το ραδιόφωνο, μέχρι που σε μια επίσκεψή μου σε κάποιο δισκάδικο το 2001 βρήκα το CD και το πήγα τρέχοντας και περιχαρής στο ταμείο, κρατώντας το σαν τρόπαιο. Το άκουσα, το ξανάκουσα, το ευχαριστήθηκα, και ανά τακτά χρονικά διαστήματα τρύπωνε στο discman ή το μετέπειτα mp3 μου κι ερχόταν να με πάρει μαζί του στον κόσμο του. Προς το τέλος της δεκαετίας οι στίχοι του απέκτησαν τρισδιάστατο νόημα, καθιστώντας το ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών. Να'ναι καλά ο κύριος McGee - εκανε κι ένα καλό μετά τους Oasis...
The Montgolfier Brothers - "Even If My Mind Can't Tell You" από το Seventeen Stars
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου