Some '00s #3: No Distance Left To Run

Το Μάιο του 2003 ξαναείδαμε στα ράφια των δισκοπωλείων άλμπουμ με το όνομα των αγαπημένων Blur στο εξώφυλλο. Το Think Tank έμελλε να είναι το τελευταίο άλμπουμ τους συνοδευόμενο απο αντικρουόμενες κριτικές. Από άλλους χαρακτηρίστηκε αριστούργημα που ανταπεξήλθε στην ιδιαιτερότητα των μεταβολων στο σχήμα της μπάντας ενώ άλλοι προσποιήθηκαν οτι ήταν ένας σόλο δίσκος του Albarn ο οποίος έτσι κι αλλιώς δεν ήταν καλός. Πράγματι, μερικοί ζηλωτές της εκκλησίας του Αγίου Coxon δεν το αποδέχονται ως άλμπουμ των Blur μιας και ο Graham είχε ήδη εγκαταλείψει την μπάντα. Ως αποχαιρετηστήριο γράμμα άφησε στο Think Tank μια ανεπανάληπτη μουσική του στιγμή στο "Battery In Your Leg", όπου άφησε τα προσωπικά του συναισθήματα και την απελπισία του μετά απο χρόνια καταχρήσεων να εξωτερικευθούν μέσω της κιθάρας του που ακουγόταν πιο συντετριμμένη και απαισιόδοξη απο ποτέ.

Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος όλοι περίπου ήξεραν οτι ήταν το κύκνειο άσμα των Blur και η αρχή της προσωπικής καριέρας τόσο του Albarn όσο και του Coxon, μακριά απ’όλα αυτά που τους πλήγωναν. Και το Think Tank ήταν άσμα που η ομορφιά και η αξία του ήταν πολύ ανώτερη απο το φάλτσο κρώξιμο του κύκνου όταν απειλείται.

Το εξώφυλλο επίσης έλεγε πολλά. Πράγματι ο δίσκος ήταν ένας εναγκαλισμός μέσα σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον. Ένα τελευταίο φιλί με σάλιο σε μια φοβική κοινωνία που μοιάζει όλο και περισσότερο με μεταδοτική ασθένεια.

Είναι αλήθεια ότι ο Albarn ήταν το αφεντικό στις ηχογραφήσεις και έπαιξε τις μαριονέτες (με όλο τον σεβασμό στον Rowntree και τον James) όπως ακριβώς ήθελε. Έφερε και δύο παραγωγούς σαν τον Norman Cook και τον William Orbit (ξανά) που γνώριζαν απο φουτουριστικά κόλπα και ήξεραν πως να σπρώχνουν το beat μπροστά-μπροστά προκειμένου να φαίνεται.

Το αποτέλεσμα είναι ένα υπέροχο και πλούσιο ταξίδι στις έθνικ επιρροές του Albarn και μια επίδειξη της αγάπης του για την krautrock, την jazz καθώς και την χιπ χοπ. Το "Ambulance" δίνει την κατεύθυνση για το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας των TV On The Radio αφού ποιεί πριν απ'αυτούς αυτό που προσπάθησαν να φτιάξουν στο Dear Science. Αλλά και οι στίχοι του Albarn ήταν όπως πάντα στοχευμένοι κατευθείαν στην καρδιά και το συναισθηματικό κομμάτι του εγκεφάλου. Όταν διαπιστώνει σαν πρωινή επιφοίτηση "I was born out of love/ It's the only way to come into this world" δεν αφήνεται χώρος για ερμηνείες και θεωρητισμούς, ενώ κάνει παράλληλα ενα πανέξυπνο και διακριτικό σχόλιο στην σχέση οργής μεταξύ ανατολικού και δυτικού κόσμου "If you let me live my life/ I'll stay with you to the end". Στο "Out Of Time" αποδεικνύει οτι ελάχιστοι στην πιάτσα μπορούν να γράψουν τραγούδια αποχαιρετισμού, αποξένωσης και επώδυνης αποκόλλησης όπως αυτός. Ο τίτλος του post μας παρεμπιπτόντως είναι άλλο ένα τέτοιο παράδειγμα της ανώτερης απο τον μέσο όρο συνθετικής προσέγγισης του Albarn και ιδιαίτερα στον κόμπο που νιώθεις στον λαιμό μπροστά στον χωρισμό δύο ανθρώπων που κάποτε ενώθηκαν είτε σαν σύντροφοι είτε σαν φίλοι.

Πίσω στο Think Tank και στο "Good Song" όπου ο βαρύς αέρας του Marakesh μπαίνει στο ρουθούνι μας και η τέλεια ρυθμική ενότητα χτίζεται πάνω στο επαναλαμβανόμενο κιθαριστικό μοτίβο με τις αρμονίες του Rowntree και του James να κάνουν παρέα στο έτσι και αλλιώς μοναχικό φαλσέτο του Damon. Το "Caravan" χαρακτηρίζεται απο τα «πνιγμένα» φωνητικά του Albarn τα οποία, συμβιβασμένα με τις ευθείς jazz πινελιές, δεν επιθυμούν να αναπνεύσουν τον καθαρό αέρα παρά μόνο μουρμουρίζουν ράθυμα "Τry to quit/ But my heart won't buy it/ I got family/ The caravan comes back for me" σε μια απο τις πιο δυνατές διακυρήξεις ενάντια στη μοναξιά που έχει κάνει ποτέ.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι το πιο εύκολο κομμάτι του σημερινού post ήταν να βρώ τον τίτλο του. Ήταν έτοιμος και με παρακαλούσε γιατί με αφορμή το Think Tank που αποτέλεσε πρόοδο για τον οργανισμό Blur αλλά και παράλληλα το δηλητήριο που τον αποτελείωσε θυμηθήκαμε ποιες μπάντες τελείωσαν την πορεία που είχαν να διανύσουν μέσα στη δεκαετία που μας πέρασε. Οι Blur δεν ήταν οι μόνοι που μας άφησαν στα κρύα του λουτρού τη στιγμή μάλιστα που έδειχναν οτι ακολουθούσαν με το κεφάλι ψηλά το πειραματικό ρεύμα της εποχής.

Άλλοι αποφάσισαν να αναγνωρίσουν τον καλλιτεχνικό τους θάνατο που είχε επέλθει αρκετό καιρό πριν, σταματώντας να κάνουν τεχνητή αναπνοή στο πτώμα (ή όπως λένε οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι «σταμάτησαν να κλωτσάνε ένα ψόφιο άλογο»), όπως οι Suede (δεν πας πουθενά χωρίς Butler ρε Brett…), οι Elastica (που εποχές για Britpop pin-up girls, Justine…), οι Smashing Pumpkins (αυτό το Machina θα μπορούσε να ξεκάνει άνθρωπο στο άνθος της ηλικίας του, και όχι, το μετέπειτα one man show του Corgan δεν μετράει), καθώς και οι Mansun, Stone Temple Pilots, Fugees, Violent Femmes, Orbital, Le Tigre και πολλοί ακόμα που ξεχνάμε ή δε γνωρίζουμε ή δεν ενδιαφερόμαστε όπως οι Be Your Own Pet ή οι Long Blondes που το άλογό τους ψόφησε απο την αρχή αφού δεν άντεξε την συγκίνηση της σκηνής.

Άλλοι το διέλυσαν για τεχνικούς λόγους. Όπως π.χ. το θάνατο του τραγουδιστή τους. Cramps και Alice In Chains μας έρχονται στο μυαλό. Και οι δύο μπάντες πάντως θα μπορούσαν να μπουν και στην προηγούμενη κατηγορία κάλλιστα. Με όλο το σεβασμό στη θεογκόμενα χήρα Poison Ivy.

Άλλοι πάλι βαρέθηκαν την αναγνώριση που άργησε όχι μια μέρα αλλά πολύ περισσότερο. Βαρέθηκαν να την περιμένουν με τα λουλούδια στην εκκλησία ενώ το ζελέ έχει τρέξει απο τα μαλλιά και έχει φτάσει να γυαλίζει τα παπούτσια. Συγκροτήματα που τους φέρθηκε άδικα η μοίρα, όπως οι Gorky’s Zygotic Mynci (μια αληθινή τραγωδία η διάλυσή τους όπως θα επιβεβαίωνε με δάκρυα στα μάτια και η uptight), οι Beta Band (καλή αλλά μάταιη η προσπάθεια του Hornby να τους βοηθήσει να επιβιώσουν), οι Screaming Trees (ο Lanegan αφοσιώθηκε - και καλά έκανε - σε σκοτεινότερα στην ατμόσφαιρα αλλά λαμπρότερα στην ποιότητα πράγματα), οι Carissa’s Weird και, τηρουμένων των αναλογιών, οι Dismemberment Plan.

Τέλος υπήρξαν άλλοι που απλά κουράστηκαν να βγάζουν συνεχώς σταθερά καλούς δίσκους και είπαν να παραδώσουν τη σκυτάλη, όπως οι Fugazi (πάνω που αρχίσαν να μου αρέσουν πολύ γαμώ τον Henry Rollins μου μέσα), οι XTC και οι πάντα άψογες Sleater-Kinney. Μην ξεχάσουμε την κατηγορία «διαλύθηκαν ώστε να τους ξαναπροσέξουμε» όπου δικαιωματικά ανήκουν οι Verve και οι αιώνιοι κλόουν Oasis.

Μεγαλύτερο αντίκτυπο απ’όλους αυτούς τους «αποχωρισμούς»; Θα απαντήσουμε με έναν στίχο. "Well you and I/ Collapsed in love/ And it looks like we might have made it/ Υes it looks like we've made it to the end". Μια μπάντα που κράτησε μέχρι το τέλος την καλλιτεχνική της αξιοπρέπεια και ποιότητα μην ξεπουλώντας τίποτα απο την αγγλική της περηφάνεια για να επιβιώσει στην αμερικάνικη αγορά. Μια μπάντα που μέσα απο χωρισμούς, αποχωρισμόυς, καβγάδες, εθισμούς, απόπειρες αυτοκτονίας διέσχισε την πορεία της και άφησε μόνο γλυκές αναμνήσεις στους θαυμαστές της και φυσικά κομμάτια που θα μας συνοδεύουν μέχρι το τέλος της διαδρομής.

Blur - "Ambulance" από το Think Tank

Tweet