Έχουμε ξοδέψει σημαντικό μέρος της εντός των ορίων του some beans δραστηριότητάς μας προσκυνώντας την τεράστια σκανδιναβική σκηνή και την ατέλειωτη πραγματικά παραγωγή της. Η πλειοψηφία, φυσικά, της παραγωγής αυτής προέρχεται από την απόλυτη πρωταγωνίστρια Σουηδία, υπεύθυνη για έναν σοκαριστικά μεγάλο αριθμό από τις μπάντες που ακούμε. Τί γίνεται όμως με τους υπόλοιπους συμπαθείς απόγονους των Βίκινγκς, και πιο συγκεκριμένα με τη ντροπαλή γειτόνισσα Νορβηγία;Σίγουρα έχει μείνει παραπονεμένη στη σκιά όχι μόνο της σταρ γειτόνισσάς της αλλά και της νέας, ανερχόμενης δύναμης Δανίας. Αλλά δε φταίμε εμείς - οι Νορβηγοί έχουν να καυχιούνται κυρίως για τις δεκάδες μέταλ μπάντες τους, όμως αυτά είναι χωράφια του slamhound και κάποια στιγμή θα έρθει και το σχετικό γιγαντιαίο αφιέρωμα που όλοι ζητάτε τόσο επίμονα με τα γράμματά σας στο some beans. Εμάς τους κοινούς θνητούς λίγα πράγματα μας έχουν απασχολήσει που να προέρχονται από τη συμπαθή χώρα και για τα περισσότερα απ'αυτά η Σουηδία είχε συνήθως περισσότερες από μια απαντήσεις. Ακόμα και σταρ της χώρας όπως οι Röyksopp έχουν δανειστεί κατ'επανάληψη δυνάμεις της γείτονος, και μόνο κάτι A-ha είχαν μείνει αναπάντητοι (γιατί Morten Harket δεν έβγαλε εκείνη την εποχή η Σουηδία, ούτε και "Take On Me"...). Έκτοτε όμως περάσανε χρόνια και ζαμάνια και οι Σουηδοί κυριάρχησαν στην indie και pop σκηνή.
Εδώ λοιπόν είναι που οι Serena-Maneesh (οι ίδιοι επιμένουν ότι η παύλα είναι απαραίτητη) έρχονται με γκάζια σαν το Ιππικό στο Λούκυ Λουκ και μας αναγκάζουν να ρίξουμε μια ματιά δυτικότερα απ'ό,τι συνήθως. Η μπάντα από το Όσλο είναι ουσιαστικά ένας χαρισματικός τύπος και κάποιοι μουσικοί που απλά στηρίζουν το όραμά του, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τους λατρεμένους μου Dungen και τον Gustav Ejstes. Εδώ ο τύπος λέγεται Emile Nikolaisen και γύρω του υπάρχουν στην παρούσα φάση άλλα τέσσερα άτομα - το «στην παρούσα φάση» κολλάει στο ότι το line-up δεν είναι ιδιαίτερα σταθερό, εκτός από την über-cool ξανθιά μπασίστρια που λέγεται Hilma Nikolaisen και ίσως είναι αδερφή ή γυναίκα του Emile. Ή απλή συνωνυμία αλλά αυτό ακούγεται λιγότερο cool από μια rock 'n' roll συγγένεια, εξ αίματος ή εξ αγχιστείας δε μας νοιάζει.
«Über-cool ξανθιά μπασίστρια». Τί μας θυμίζει, τί μας θυμίζει... Ναι, τους Sonic Youth. Εντάξει, ΟΚ, Kim Gordon δεν είναι και ούτε θα γίνει ποτέ, άλλωστε αυτό θα ήταν αδύνατο αφού η Μονάδα Kim Gordon eίναι η επίσημη μονάδα μέτρησης του cool για τις ξανθιές γκόμενες στις μπάντες, και η Hilma πιάνει ένα 6,5, το οποίο ίσως να πάει μέχρι το 7 αν ξαναφήσει εκείνο το τρομερό μακρύ μαλλί που φαίνεται σε κάποιες φωτογραφίες μάλλον παλιότερες (βλέπε φωτό ποστ) και που λείπει σε αυτήν που βρίσκεται τώρα στο site τους και στο βιντεάκι παρακάτω. Αλλά αλλού ήθελα να καταλήξω.
Ήθελα λοιπόν να πω ότι οι Νορβηγοί όχι απλά δε μοιάζουν να θέλουν να μασκαρέψουν τις επιρροές τους αλλά επιδεικνύουν περήφανα το θαυμασμό τους για τις μπάντες που λατρεύουν. Δηλώνουν τους Νεοϋορκέζους σαν μια από τις μεγάλες τους αδυναμίες δίπλα στους Velvet Underground, τους Spiritualized/ Spacemen 3 και τους My Bloody Valentine μεταξύ άλλων και ακούγοντας τους δίσκους τους γίνεται αμέσως προφανές ότι τους λατρεύουν όλους. Κι αν στο ομώνυμο πρώτο album τους οι Spiritualized προηγούνται σαν επιρροή, εμπνέοντας ιδρωμένα κιθαριστικά jams με ενίοτε τρομακτικές διάρκειες, στον δεύτερο δίσκο η επίδραση των MBV κερδίζει πάρα πολύ έδαφος.
Ήδη από το Serena-Maneesh του 2005 είχε φανεί η αγάπη του Nikolaisen για τις μεθυσμένες μελωδίες του Kevin Shields, και η γατίσια φωνή της Lina Wallinder που θυμίζει πάρα πολύ την Bilinda Butcher ακουγόταν να σουλατσάρει κάπου ανάμεσα στις κιθαριστικές επιθέσεις της μπάντας. Στο S-M 2: Abyss in B Minor, το οποίο ήρθε αυτές τις μέρες μέσω μιας 4AD περικαλώ και μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια, η μπάντα παίρνει δραστικά μέτρα: μειώνει κατά πολύ τη διάρκεια του δίσκου (8 κομμάτια αντί για 11 και μόλις δυο έπη, στην αρχή και στο τέλος), επιχειρεί μια πολύ πιο song-based προσέγγιση και φέρνει αυτόν τον ήχο στο προσκήνιο, χωρίς όμως να ξεχνάει τις καμμένες κιθάρες που χαρακτήρισαν το ντεμπούτο της ούτε και τις υπόλοιπες επιρροές της.
Ο δίσκος ανοίγει με το εξάλεπτο στη σινγκλ εκδοχή και σχεδόν οκτάλεπτο στο δίσκο χάσιμο του "Ayisha Abyss" που ήταν και το κομμάτι που μ'έκανε να ενδιαφερθώ, καθώς η παχιά και άκρως εθιστική μπασογραμμή του σουβλίζει στρώσεις από υποχθόνιες κιθάρες, μακρινά φλάουτα, βιμπράφωνα και ψιθυριστά φωνητικά από τον Emile που ακούγονται σαν μια Πυθία την ώρα που έχει καπνίσει τα φυλλαράκια της και λέει τους χρησμούς της, με το όλο πράγμα να θυμίζει ένα "National Anthem" παιγμένο ανάποδα και με κιθάρες αντί για τα πνευστά του και δυο λεπτά μεγαλύτερο. Κάτι που σαφώς και δεν ακούγεται άσχημο στα χαρτιά και στην πραγματικότητα είναι ακόμα καλύτερο απ'την περιγραφή, ανοίγοντας σε κάθε ανυποψίαστο ακροατή την όρεξη.
Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν, ανυποψίαστη κι εγώ, πήγα ν'ακούσω το υπόλοιπο album μετά απ'αυτό το τερατάκι και το πρώτο πράγμα που με υποδέχτηκε ήταν το "I Just Want to See Your Face", ένα δίλεπτο (και κάτι ψιλά) ποπ κομμάτι, με τη Lina πλέον στα φωνητικά, που θα μπορούσε να έχει προέρθει από το πάτωμα του Kevin Shields αφού είχε τελειώσει με το Isn't Anything. Απο'κεί χωρίς ανάσα πέρασα στο καταπληκτικό "Reprobate!", ένα υπνωτικό κομμάτι με μια απλή, επαναλαμβανόμενη και αρκούντως ζαλισμένη MBVική μελωδία να φωλιάζει στην καρδιά ενός μικρού ανεμοστρόβιλου από κιθαριστικά μαστιγώματα και πωρωτικά drums, και μετά στο φωτεινό "Melody for Jaana" όπου οι φωνές των Nikolaisen και Wallinder επιπλέουν νωχελικά μέσα σε ένα shoegazey σύννεφο από κιθαρένιες δροσοσταλίδες. Μια τριάδα κομματιών που ακροβατεί μεν επικίνδυνα πάνω στην λεπτή γραμμή που χωρίζει την επίδραση από την αντιγραφή αλλά είναι τόσο όμορφα και τόσο προσεκτικά φτιαγμένα, με τέτοια αγάπη και έμπνευση, που δεν μπορείς παρά να τους παραδοθείς.
Το "Blow Yr Brains In the Morning Rain" που ακολουθεί εξυπηρετεί πολλούς σκοπούς με τη στρατηγική του τοποθέτηση - «σπάει» τόσο τη χαλαρή και ονειρική ατμόσφαιρα όσο και την αίσθηση ότι ο δίσκος προχωράει ολοταχώς προς ένα πολύ καλό μεν, MBV tribute δε και παράλληλα επαναφέρει τις πρωτόγονες κιθάρες για όσους τις πεθύμησαν από τον προηγούμενο δίσκο χωρίς όμως να ξεφεύγει σε jamιστικές καταστάσεις, κάνοντας και την απαραίτητη κατάθεση στεφάνου στον ανδριάντα του Jason Pierce έτσι για να μη γκρινιάζει ότι τον ξέχασαν. Το "Honeyjinx" μας επαναφέρει σε πιο περίπλοκα νερά, ξεκινώντας βαριά και κλείνοντας το μάτι αρχικά στους Velvets και στο υπόλοιπο κομμάτι στους Sonic Youth (ίσως να μπορούσε να χωθεί σε κάτι σαν το Washing Machine) και, μετά το γλυκούλι αλλά μάλλον επουσιώδες "D.I.W.S.W.T.T.D.", το "Magdalena (Symphony #8)" κλείνει αιθέρια το δίσκο με φλάουτα, keyboards και γλυψιές από κιθάρες να κεντούν ένα όμορφο σεντόνι για άλλη μια δροσερή μελωδία από την Lina "Bilinda" Wallinder και ένα απολαυστικό ορχηστρικό outro.
Και κάπως έτσι οι S-M ολοκληρώνουν τη Δευτέρα Παρουσία τους, πολύ πιο εντυπωσιακά και εμφατικά από την πρώτη. Μπορεί να τους πήρε καιρό αλλά μοιάζουν να έχουν βρει μια ταυτότητα, καταφέρνοντας να χτίσουν έναν ήχο που ναι μεν θυμίζει έντονα τους ήρωές τους αλλά τελικά η σύνθεση όλων των στοιχείων που παίρνουν απ'τον καθένα βγάζει μια δικιά τους μαρμίτα και τα γερά hooks πάνω στα οποία τη σερβίρουν δε σου αφήνουν περιθώρια για γκρίνιες και σνομπαρίσματα. Ολάκερη Νορβηγία και να μην έχει μια πραγματικά cool μπάντα που να τιμά τα εθνικά χρώματα, τι στην ευχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου