Μέχρι στιγμής δε χρειάστηκε να αποχαιρετήσω έναν φίλο απο όλους αυτούς που με συντρόφευσαν τόσα χρόνια είτε μέσα στα ακουστικά μου ή μέσω των ηχείων του υπολογιστή μου. Ο θάνατος του Vic Chesnutt ήταν για μένα περισσότερο εγκυκλοπαιδικού χαρακτήρα μιας και δεν έχω ακόμα εντρυφύσει στην μουσική κληρονομιά που άφησε πίσω του. Ο Jay Reatard έζησε, δημιούργησε και πέθανε τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να του πω ούτε ευχαριστώ για το τραγούδι του "Ain't Gonna Save Me" που έμαθα μέσω της εκπομπής του Τάσου Πάλλα λίγες μέρες πριν ο Reatard αυτοκτονήσει.Σήμερα με τον ίδιο τρόπο έφυγε απο τη ζωή και κάποιος που η «σχέση» μας ήταν τελείως διαφορετική και σίγουρα πιο κοντινή.
Για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα η μοναδική μου επαφή με τον Mark Linkous ήταν απο την συνεργασία που έκανε μέσω τηλεφώνου με τον Thom Yorke προκειμένου να μας χαρίσουν μια υπνωτική και ανατριχιαστική εκτέλεση του "Wish You Were Here" των Pink Floyd. Όταν ήρθε πια η ώρα να ακούσω την δισκογραφία του ένιωσα άσχημα γιατί πραγματικά θα μπορούσε να είναι ένας απο αυτούς τους καλλιτέχνες που θα έβαζαν το χέρι τους στη διαμόρφωση της μουσικής μου αντίληψης αν τον γνώριζα νωρίτερα.
Απο το 1995 έως σήμερα μας χάρισε 6 άλμπουμ μέσα στα οποία κρύβονταν συνεργασίες με πολύ σπουδάιο κόσμο (Tom Waits, PJ Harvey, John Parish, Dave Freedman, Dangermouse, Fennesz, Iggy Pop, Frank Black, Daniel Johnston κλπ), ανάμεσά τους και τον Vic Chesnutt. Η σύνδεση των δύο αντρών απ'ότι φαίνεται ήταν κάτι παραπάνω απο τους έξι μήνες που ο Linkous εμεινε σε αναπηρική καρέκλα εξαιτίας μιας σχεδόν θανατηφόρας εμπειρίας με αλκοόλ και ναρκωτικά.
Ο Chesnutt προσπάθησε πολλάκις να αυτοκτονήσει ενώ ο Linkous έπασχε απο χρόνια κατάθλιψη. Το πιο σημαντικό όμως είναι οτι μέσω των πιο πρόσφατων συνεντέυξεών τους φαινόνταν να μιλούν σε παρελθοντικό χρόνο για τα πράγματα και την αρρώστια που τους βασάνιζε. O Linkous ειδικότερα είχε σχεδόν ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις του νέου του δίσκου ενώ το καλοκαίρι θα έβγαινε επιτέλους και σε φυσική μορφή το Dark Night Of The Soul κάτι που δεν είχε γίνει μέχρι τώρα λόγω διαφωνιών με τη δισκογραφική του.
Αν αρχίσουμε απο το τέλος θα βρούμε το In the Fishtank, μια πειραματική προσπάθεια μαζί με τον Fennesz που έφερνε μεγαλύτερο μέρος σφραγίδας του αυστριακού. Νωρίτερα υπήρξε μια προσπάθεια μαζί με τον Danger Mouse στο Dark Night Of The Soul να μαζευτεί ένα all-star πλήρωμα που ανάλογό του βρίσκεται μόνο σε φιλανθρωπικά compilations.
Το 2006 μετά απο πέντε χρόνια απουσίας κυκλοφόρησε το Dreamt for Light Years in the Belly of a Mountain παρουσιάζοντας έναν πιο γυαλιστερό εαυτό σε σχέση με το lo-fi που τον καθιέρωσε, ενώ άρχισε τη δεκαετία με το υπέροχο It's a Wonderful Life όπου δοκίμασε πολλές παλέτες χρωμάτων και συναισθημάτων, στο πρώτο του άλμπουμ που δεν ηχογραφήθηκε στο προσωπικό και απομονωμένο του studio.
Τα δύο πρώτα του άλμπουμ Vivadixiesubmarinetransmissionplot και Good Morning Spider ήταν ακριβώς όπως περίμενε κανείς. Με lo-fi παραγωγή, ηχογραφημένα με ντροπαλότητα μακριά απο τα βλεμματα άλλων, αλλά και γεμάτα καταπληκτικές και πλούσιες μελωδίες.
Αυτή η μουσική πορεία των Sparklehorse τελείωσε σήμερα το πρωί όταν βρέθηκε νεκρός μέσα στο σπίτι του. Άδοξα και τραγικά. Χωρίς ο ίδιος να το επιδιώξει διαφορετικά.
Μέσα σε αυτή του την πορεία έκανε πολύ κόσμο χαρούμενο, μελαγχολικό και ευγνώμονα γαι το ταλέντο του. Όπως και εμάς που μας κάνει να τραγουδάμε το υμνώδες "Someday Ι Will Treat You Good" ή να ονειρευόμαστε με το dream pop κάλλος του "Painbirds". Απλώς ευχαριστούμε τους Sparklehorse και ευχόμαστε ο Mark Linkous να βρίσκεται κάπου ευτυχισμένος και ελεύθερος.
Sparklehorse - "Painbirds" από το Good Morning Spider
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου