Αναντίρρητα (μην τρομάζετε) το Ga Ga Ga Ga Ga ήταν η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία των Spoon μέχρι σήμερα. Γεμάτο singles, hooks και κολλητικές καλοκαιρινές μελωδίες ήταν το αγαπημένο κοντομάνικο t-shirt της σεζόν που συνόδευε όλους τους ήσυχους περιπάτους στην άδεια Αθήνα.Οι Spoon όμως είναι μεγαλωμένοι με την indie αντίληψη και μπολιασμένοι με την αντισυμβατική rock νοοτροπία. Το Transference είναι πιο απρόσιτο και σίγουρα λιγότερο φιλικό. Δεν θα σε διώξει με τις κλωτσιές δηλαδή αλλά θα σε μισοκοιτάξει επιτιμητικά έτσι και ζητήσεις κουλουράκι με τον καφέ σου. Τα κεφάτα, ευθύβολα rock κομμάτια υπάρχουν ακόμα (έτσι και αλλιώς αυτά χαρίζουν στους Spoon την πιο ψηλή κατά μέσο όρο βαθμολογία της προηγόυμενης δεκαετίας σύμφωνα με το Metacritic) αλλά εδώ συνοδεύονται πολύ πιο συχνά, απ’ό,τι στο πέντε φορές Ga, από ασύμμετρους πειραματισμούς που εξερευνουν το φάσμα του τέλη '70s-μέσα '80s rock με λίγο David Bowie και περισσότερους Talking Heads.
Αν το Ga Ga Ga Ga Ga ήταν χαρούμενο και ελαφρά απολαυστικό, το Transference είναι πιο ήπιο, με επίμονες κιθαριστικές πορείες και πιο εσωστρεφές. Δεν παίζει για τον εαυτό του (οι Spoon ποτέ δεν έπαιζαν αφού πάντα πρώτο τους μέλημα ήταν το αγνό, σκληρό στις γωνίες αλλά ζεστό και μαλακό στον πυρήνα του rock) αλλά δεν παίζει σίγουρα και για τα charts.
Είναι ελαφρώς πιο προβληματισμένο, με Βιβλικές επιρροές για θέματα (όπως στο "Before Destruction" με το keyboard που ζητάει λύτρωση και συγχώρεση, και το καταπληκτικό "I Saw the Light" που έχει δανειστεί τον τίτλο του απο ένα γκόσπελ κομμάτι), την ισοπέδωση που έρχεται μετά της ευκολίας των σχέσεων (με το δυνατό ρεφρέν-ερώτημα του "Is Love Forever?"), τα κλασσικά αγαπησιάρικα κομμάτια που δεν υποκρίνονται τίποτα και απλά κοιτούν μέσα στα μάτια (το "Nobody Gets Me But You" που αξίζει πολλά για το ριφάκι που το διατρέχει) αλλά και τα σχεδόν αγγλοσαξωνικής ειρωνείας παιδιαρίσματα ("Mystery Zone" και το πρώτο single του δίσκου και υποχθόνιο "Written In Reverse").
Πέρα απο το εντυπωσιακό διμερές έπος του "I Saw the Light" το ψαχνό του δίσκου βρίσκεται από το όγδοο Beatlικό νανούρισμα του "Goodnight Laura" που φέρνει όμορφες μνήμες απο το "Goodnight Georgie" των Clinic, ως το δέκατο εκρηκτικό μίγμα απελευθερωτικών drums και στίχων γεμισμένων από ενέσεις αυτοπεποίθησης του "Got Nuffin". Ενδιάμεσα υπάρχει το "Out Go the Lights", ένα κλασσικό indie rock αφέψημα που κρύβει μέσα του μια μελαγχολία που τσιτσιρίζει σαν ανθρακικό που σου δίνει φιλιά στο πηγούνι.
Η σοφία και ο σεβασμός που έχουν καταφέρει να αποπνέουν οι Spoon φαίνεται οτι δεν τους γκριζάρει τα μαλλιά ούτε τους κάνει σνομπ και χοντροκέφαλους σε ό,τι συμβαίνει γύρω τους.
Απλά ο Britt Daniel και η παρέα του κατόρθωσαν να είναι δύσκολο να διαλέξεις κάποιον δίσκο ως τον αδιαμφισβήτητα καλύτερό τους.
Το Transference συνεχίζει αυτό το βιολί. Μπορεί να θέλει μεγαλύτερη υπομονή από το Ga Ga Ga Ga Ga αλλά είναι πλούσιος, γεμάτος ποικιλία, ποιότητα, και χωρίς βαρετά σκαμπανεβάσματα δίσκος. Λιγότερα άμεσα αξιαγάπητα singles αλλά σίγουρα πολλές ζεστές αγκαλιές με βάθος χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου