Lost in endless lies/ The truth is in your eyes

Η γενική αίσθηση στα παγκόσμια μουσικά δρώμενα τα τελευταία χρόνια είναι ότι η Αγγλία έχει πιάσει ένα καλό (μεν) θεωρείο (δε) και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα. Στην αρχή της δεκαετίας ήταν οι Καναδοί που κυριάρχησαν, μετά ξεκίνησε η αμερικανική παραγωγή να σαρώνει τα πάντα και να καθορίζει τις εξελίξεις, και εσχάτως έχει προκύψει και το ολοένα ανερχόμενο αουτσάιντερ των Βίκινγκς που με περίσσιο cool και αυτοπεποίθηση πλησιάζει το γκρουπ των πρωτοπόρων. Μπορεί να είναι φαν των ιπποδρομιών τα Αγγλάκια αλλά αυτή η κούρσα δεν τους αρέσει και τόσο, γιατί είχαν συνηθίσει να παίζουν δύνατά για τη νίκη και να κατεβάζουν πάντα κάμποσα φαβορί. Δεν αγαπάνε καθόλου να έρχονται τελευταίοι και καταϊδρωμένοι.

Το πληγωμένο γόητρό τους, περήφανοι στα όρια της ψωροπερηφάνειας καθώς είναι, τους έχει οδηγήσει στην εσωστρέφεια ακόμα περισσότερο απ'όταν είχαν πράγματι άφθονες μπάντες για τις οποίες άξιζε να περηφανεύονται. Πάντα το'χαν αυτό δηλαδή, το εσωστρεφές - πάντα γούσταραν παραπάνω τις μπάντες που ήταν «δικά τους παιδιά» και μιλούσαν για τη ζωή στο Νησί και που μπορούσαν να τις καταλάβουν πραγματικά ΑΥΤΟΙ μόνο και όχι ο υπόλοιπος πλανήτης. Έτσι βάφτισαν κάποτε μεσσίες τους Oasis και τους πήρε πάνω από 10 χρόνια να καταλάβουν ότι οι Blur ήταν 8 κλάσεις ανώτεροι, έτσι και όλα αυτά τα χρόνια που έχουν μείνει στο μουσικό περιθώριο βάφτισαν μεσσίες πολλούς και διάφορους τυπάκους και κυρίως το σαμιαμίδι που ακούει στο όνομα Alex Turner. Μέσα στην όλη προσπάθεια όμως να στηρίξουν τα Εθνικά τους Προϊόντα, δεν παρατήρησαν ότι στο περιθώριο κάτι κινούνταν.

Και δε μιλάμε για τους φτασμένους που όλοι ξέρουμε. Μιλάμε για αυτούς που οι «απέναντι» ακόμα δεν έχουν ανακαλύψει ή απλά δεν μπορούν να κατανοήσουν. Οι μονίμως στην απέξω Elbow έφτιαξαν τον καλύτερο δίσκο του 2008, πέρυσι οι xx μάζεψαν το hype αλλά οι Wild Beasts ήταν που επιβεβαίωσαν την είσοδό τους στις μεγάλες δυνάμεις, και φέτος ήρθαν τούτοι εδώ οι τύποι, ένα τσούρμο εννέα ανθρώπων, και μας πήραν τα μυαλά. Οι Irrepressibles, δηλαδή ο κύριος Jamie McDermott και η πολύχρωμη παρέα του, έκαναν μια από τις πιο εντυπωσιακές εισόδους στο κουρμπέτι που θυμόμαστε κυκλοφορώντας έναν καταπληκτικό δίσκο, το Mirror Mirror, με υλικό που μαζευόταν από τα τέλη του '06, έχοντας προηγουμένως υπάρξει σε singles και EPs. Δεν είναι trendy, δεν έχει cheesy keyboards και παραπομπές σε '80s disco και είναι πολύ πιθανό να αγνοηθεί από πολλούς hipsters, ακόμα και από τους ίδιους τους Άγγλους. Τώρα που το σκέφτομαι το τελευταίο είναι και το πιο πιθανό. Their loss.

Οι Irrepressibles είναι πράγματι ασυγκράτητοι όταν το θέλουν. Η μουσική τους είναι Μεγάλη, εξωστρεφής και θεατρική όσο δεν πάει και δεν είναι καθόλου τυχαίο που το Baroque είναι πρώτο-πρώτο στις επιρροές που δηλώνουν στο MySpace τους. Πλούσια έγχορδα πρωταγωνιστούν στα περισσότερα κομμάτια και πνευστά, μεγαλοπρεπή πιάνα και διάφορα άλλα συμβάλλουν κι αυτά και όλα μαζί φτιάχνουν τον περίτεχνο θρόνο όπου κάθεται η Αυτού Εξοχότης. Πείτε μας κάπου εδώ ένα μπράβο που φανήκαμε τόσο συγκρατημένοι και φτάσαμε τόσο μακριά μέσα στο κείμενο καταφέρνοντας να μην αναφερθούμε παρά μόνο ονομαστικά στον Jamie McDermott και την ασύλληπτη φωνή του.

Ο Jamie είναι αυτός που γράφει όλα τα κομμάτια, είναι αυτός που δίνει τον τόνο κάθε στιγμή, είναι προικισμένος, χαρισματικός, μαγνητιστικός, είναι ο απόλυτος άρχων. Εδώ είναι showman, εξωστρεφής και αστραφτερός, και λίγο παραπέρα προσπαθεί να ξεπεράσει την απώλεια της αγάπης αφήνοντας βελούδινα συντρίμμια να βγουν απ'τα χείλη του. Όπως και να'χει σ'έχει στο χέρι, σε αναγκάζει να τον παρακολουθείς με κομμένη ανάσα καθώς πηγαίνει από Αντωνάκειες συχνότητες σε full-on ουρλιαχτά και από εκεί σε χαμηλόφωνα, τρυφερά σουρσίματα και ψιθύρους ικανούς να λιώσουν παγετώνες.

Γιατί ναι, όταν το θέλουν οι Irrepressibles μπορεί να αναγκάζουν τους συντάκτες του λεξικού της Οξφόρδης να βάλουν τη φωτογραφία τους στο λήμμα "flamboyant", αλλά καταφέρνουν να εξισορροπούν θαυμάσια την κατάσταση με πιο εσωστρεφή κομμάτια ή με κάποια που πέφτουν κάπου ανάμεσα, καλύπτοντας μια μεγάλη γκάμα ηχοχρωμάτων και ακόμα μεγαλύτερη συναισθημάτων. Έτσι εξασφαλίζουν ότι το αποτέλεσμα δεν θα πέσει βαρύ και όχι απλά θ'αντέξει αλλά θα απαιτήσει πολλαπλές ακροάσεις. Kαι αυτές οι στιγμές είναι ίσως οι καλύτερές τους.

Ήδη στα δυο πρώτα κομμάτια έχουν κάνει ένα απίστευτο ενα-δυο-μπουνιά, καθώς το τρυφερά camp, ολοκληρωτικά θεατρικό "My Friend Jo" ακολουθείται από το "I'll Maybe Let You", ένα διακριτικό κομψοτέχνημα στην καρδιά του οποίου ένα βιολί ικετεύει τη φωνή του McDermott να το χαϊδέψει κι αυτή ενδίδει, και μαζί χαράζουν μια επαναλαμβανόμενη μελωδία που σου υπνωτίζει το μυαλό με την ομορφιά της αλλά φεύγει τόσο διακριτικά όσο ήρθε, κάνοντάς σε να ζητάς κι άλλο. Το πανέμορφα σπαρακτικό "In Your Eyes" συμπληρώνει μια εντυπωσιακή εναρκτήρια τριάδα που δίνει σε κάθε ενδιαφερόμενο ένα πλήρες δείγμα του τι πρόκειται να συναντήσει στα υπόλοιπα εννέα κομμάτια.

Στο "Αnvil" εμφανίζεται ξανά ο εξωστρεφής, κατακτητικός Jamie, με τα ορχηστρικά παιχνιδίσματα των οκτώ συντρόφων του να τον συναγωνίζονται σε τσαχπινιά. Από εκεί συνεχίζει για μερικά ακόμα κομμάτια το σόου - νομίζεις ότι παρακολουθείς θέατρο δρόμου, με πολύχρωμα κουστούμια και μακιγιάζ (σαν κι αυτό που έχει στο εξώφυλλο) και παρλάτες και υποκλίσεις και καπέλα ανάποδα να μαζεύουν κέρματα, καθώς ο ήρωάς μας μονολογεί, απευθύνεται στον εαυτό του και τελειώνοντας βουτάει κι ένα ρεφραίν από Έλβις και το υποτάσσει με μια δεσποτική κορώνα στο "Splish! Splash! Sploo!".

Κι εκεί που πιστεύεις, όταν το ακούς πρώτη φορά, ότι το πανηγύρι θα πάει μέχρι το τέλος, εμφανίζονται κάτι βιολιά διαφορετικά από τα άλλα. Μια εισαγωγή που φέρνει στο μυαλό κάτι μεταξύ κάποιας σονάτας σε μινόρε του Μπαχ και του "Way to Blue" του Nick Drake προλογίζει ένα από τα ομορφότερα, ανατριχιαστικότερα, συγκινητικότερα και συγκλονιστικότερα κομμάτια που θ'ακούσεις φέτος (τουλάχιστον). Αυτό όμως που δεν μπορείς να μαντέψεις με τίποτα είναι ότι λίγο μετά υπάρχει κι άλλο ένα!

Η μεγαλοπρεπής μελαγχολία του "The Tide" σε ταξιδεύει για ένα πεντάλεπτο που δεν θες να τελειώσει. Μια δίλεπτη ορχηστρική γέφυρα με ανάποδα έηχορδα πάνω σε ένα χαλί από ανάλαφρες ηλεκτρονικές φουσκίτσες σου καθαρίζει το μυαλό ώστε να υποδεχθείς τη λύτρωση του "In This Shirt" που έρχεται μέσα από καταρράκτες εγχόρδων και με μια μελωδία που είναι δύσκολο να της αντισταθείς. Στο ένα αναρωτιέται πώς θα ξεπεράσει την απώλεια, στο άλλο βρίσκει τρόπο για να κάνει το μυαλό του να πιστέψει ότι δεν απομακρύνθηκε ποτέ - ο Jamie επιστρέφει στη γη και στις γήινα συναισθήματα και μάλιστα σε ένα από τα πιο έντονα, αυτό μιας τσακισμένης καρδιάς. Σ'εμάς αυτό φτάνει με τη μορφή δυο αριστουργημάτων, τοποθετημένων αντίκρυ το ένα στο άλλο με τη γεφυρούλα να τα χωρίζει. Όπως και με τα συναισθήματα που εκφράζουν.

Και κάπως έτσι κλείνει ο πιο εντυπωσιακός δίσκος της φετινής χρονιάς, μια παράσταση που θέλεις να ξαναδείς αμέσως μόλις τελειώσει κι εθίζεσαι όλο και περισσότερο. Εμένα μου συνέβη. Άργησα να ξεκινήσω να τον ακούω αλλά τώρα πια και μόνο που ξέρω ότι βρίσκεται μέσα στο φορητό μου mp3 player είναι σα να με καλούν οι σειρήνες. Και η πλάκα είναι ότι όποτε μιλάω γι'αυτούς τους λέω πάντα, κατά λάθος, Irresistibles.

The Irrepressibles - "In Your Eyes" από το Mirror Mirror

Tweet