Πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους συμφωνία μεταξύ των δύο πιονέρων της trip hop, με καταγωγή απο το Bristol, για το ποιος θα βγάλει λιγότερους δίσκους σε περισσότερα χρόνια. Οι Portishead σε 16 χρόνια δισκογραφίας μετρούν τρεις ενώ οι Massive Attack σε 19 χρόνια πέντε πλέον δίσκους. Ακόμα και αν στα επόμενα τρία χρόνια βγάλουν τη συνέχεια του Third, οι Portishead κερδίζουν πανηγυρικά το βραβείο της πιο αραιής δισκογραφίας.
Να λοιπόν ένας λόγος που θα μπορούσε να καθυστερήσει περισσότερο το Heligoland, η συνέχεια του 100th Window έπειτα απο επτά ολόκληρα χρόνια. Τα κομμάτια ψειρίζονται εδώ και αρκετό καιρό, μέσω live και EPs, και αυτή εδώ είναι η τελική μορφή τους. Το "Bulletproof Love" έγινε "Flat of the Blade", το "16 Seater" έγινε "Girl I Love You" κ.ο.κ.. Στο τελικό αποτέλεσμα δεν είναι τόσο πρόβλημα το προηγούμενο διάστημα αποχής. Ακουγονται όπως ακούγονταν και στο 100th Window αλλά καλύτεροι. Και πάλι υπάρχουν ελάχιστα samples και λιγότερη jazz αναρχία. Και πάλι θέλουν να πιάσουν έναν ζωντανό ήχο ενώ και πάλι φέρνουν πολλούς άλλους γνωστούς καλλιτέχνες για συνεργασία. Εδώ όμως είναι απλά καλύτεροι και με περισσότερη έμπνευση.
Το άλμπουμ πάσχει απο κακή ροή και συνέχεια μεταξύ των τραγουδιών. Τα περισσότερα ακούγονται αποκομμένα απο τα προηγούμενα ή τα επόμενα. Έτσι ακούγονται πιο κατανοητά όταν διαλέγεις ένα που ταιριάζει στην εκάστοτε στιγμή. Θα ήταν τέλεια για ένα βράδυ σε κάποιο μπαρ όπου ο dj θα έστρωνε το χαλί χρησιμοποιώντας ένα απο αυτά κατα το δοκούν, αλλά το ένα μετά το άλλο δημιουργούν μια χαοτική εμπειρία όπου δυσκολεύεσαι να πιαστείς απο κάπου. Λογικά οφείλεται στις πάρα πολλές συνεργασίες και τα πολλά άτομα που μπλέχτηκαν με την παραγωγή και την ενορχήστρωση του δίσκου.
Λέγοντας αυτό, πρέπει να πούμε οτι είναι οι πιο δυνατές συνθέσεις των Massive Attack εδώ και πολύ καιρό. Τόσο καλές που παραβλέπεις άνετα το προηγούμενο ελάττωμα. Όλοι όσοι δίνουν ένα χεράκι εδώ πέρα δίνουν και τον καλύτερο εαυτό τους. Οι συγκρατημένες soul πινελιές του Tunde Adebimpe είναι το βαρύ οπλοστάσιο του "Pray For Rain" μαζί με την γυμνή κιθάρα που τον κυκλώνει και τα drums που εγείρουν μυστήριο και noir ατμόσφαιρα. Η Martina Topley-Bird απογοητεύει λιγάκι στο "Babel" προτού εξιλεωθεί με τα εκ βαθέων φωνητικά της στο "Psyche". Η ελαφρή σαν πούπουλο (ή πίπουλο) συναρπαστική τέκνο του "Babel" βέβαια δεν έχει ανάγκη αφού αγνοεί την επίπεδη ερμηνεία της Martina και προχωρά μόνη της.
Και μετά έχουμε τα δύο θαυματάκια που έχουν τη σφραγίδα του Horace Andy και της πραγματικά μοναδικής φωνής του. Τα keyboards του Damon Albarn στο "Splitting The Atom" θυμίζουν εξόδιο ακολουθία και μοιάζουν με ιστό αράχνης πάνω σε αιωνόβιο πολυέλαιο ενώ η ρυθμικότητα του "Girl I Love You" και τα γυάλινα keyboards φτιάχνουν ένα ανατριχιαστικο μίγμα με την ισοπεδωτική φωνή του Andy.
Έχοντας υπερκεράσει όλα τα κομμάτια στο προφίλ του last.fm μου, το "Flat Of The Blade" κοιτάει απο ψηλά με κάποια δόση ηδυπάθειας τους απο κάτω. Εντάξει, ας μη χαίρεται κι αυτό γιατί μέτρησε αρκετά και ο ενθουσιασμός μου για την είδηση της συνεργασίας της - τουλάχιστον - θρυλικής φιγούρας του Guy Garvey με τους Massive Attack. Ακόμα να ακούσουμε κακή ερμηνεία απο αυτό το Μανκουνιανό παλλικάρι με τη μεγάλη καρδιά, και το συγκεκριμένο κομμάτι δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι Massive Attack φρόντισαν να δώσουν στο κομμάτι για κολατσιό τους εξαιρετικούς στίχους που του αρμόζουν και να το ντύσουν με μια καθώς πρέπει εξαιρετική σύνθεση πριν το στείλουν στον δάσκαλο των τρισδιάστατων ερμηνειών.
Τα άλλα δύο αστεράκια που μετρούν σχεδόν δύο δεκαετίες στο κουρμπέτι είναι η Hope Sandoval με το "Paradise Circus" της και ο Damon Albarn με το "Saturday Come Slow". Και τα δύο εξαίρετα τραγούδια με χαρακτηριστικά γνωρίσματα απο τον ερμηνευτή τους. Το "Paradise Circus" είναι πολύ πλούσιο και μεγαλοπρεπές για να είναι σε κάποιον δίσκο των Mazzy Star ή των Warm Inventions, όμως είναι μια φιλότιμη προσπάθεια για να γίνει το trademark κομμάτι του δίσκου με γυναικεία φωνητικά όπως το "Protection" ή το "Teardrop" σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Μην ξεχάσετε να δείτε το πραγματικό έργο τέχνης, εικόνας και ήχου, xxx βίντεοκλιπ όπου πρωταγωνιστεί μια απο τις πρώτες πορνοστάρ. Όντας ολίγον σιτεμένη τώρα διηγείται τις παλιές δόξες και η εικόνα απο το Devil in Miss Jones διεισδύει στο κομμάτι και γίνεται ένα μαζί του. Το "Saturday Come Slow" από την άλλη θα μπορούσε εύκολα να είναι μια σημαντική στιγμή του Think Tank, με τον Damon να κλάνει προς την γενικότερη κατεύθυνση αυτών που ακόμα δεν τον παραδέχονται σαν τραγουδιστή.
Αυτό είναι. Δέκα υπέροχες στιγμές που θα μπορούσαν να ανήκουν σε δέκα διαφορετικούς δίσκους. Και δεν πειράζει καθόλου. Αφού βγήκε τέτοιο αποτέλεσμα, χαλάλι σας τα εφτά χρόνια φαγούρας.
Μιας και είπαμε πριν για Massive Attack, να πούμε οτι ΔΕΝ θα τους δούμε τον Ιούνιο εξαιτίας της τραγικής οργάνωσης, των τρομακτικών τιμών και του άλλ'αντ'άλλων line-up ενός κάποτε αξιοπρεπέστατου καλοκαιρινού ελληνικού festival που πλέον η μυρωδιά του πτώματός του έχει φτάσει μέχρι τη Φρεαττύδα όπου έκανε τα πρώτα του μυθικά βήματα.
Τους Efterklang αυτή τη φορά δεν τους χάνουμε όμως. Είχαν την ατυχία πρόπερσι να πέσουν πάνω στη γιορτή του Αγίου Νικολάου, αλλά κυρίως σε μια θλιβερή μέρα όπου ένα παιδί σκοτώθηκε. Φυσικά και τώρα σκοτώνονται παιδιά, απο κρατική βία ή βία που έχει στόχο το κράτος, αλλά αυτά είναι συνήθως από το Αφγανιστάν και δε μετράνε. Το Rodeo είναι ο μοναδικός ζωντανός συναυλιακός χώρος αυτή τη στιγμή και παρά την απαράδεκτη οπτική, που ικανοποιεί μόνο την μπασκετική ομάδα του Ολυμπιακού, φέρνει αρκετά καλά ονόματα καθ'όλη τη διάρκεια του χειμώνα.
Πάει αυτό. Οι Efterklang έρχονται να παρουσιάσουν τον τρίτο δίσκο της καριέρας τους. Άλλο ένα σκανδιναβικό δημιούργημα που έρχεται απο τη Δανία, μια χώρα όπου λαχταρούμε πολύ να ζήσουμε. Απο τη Δανία κάνουν το γύρο του κόσμου με τον συναρπαστικό καινούργιο τους δίσκο ενώ στη σκηνή εμφανίζονται μαζί με τα αδέλφια Broderick.
Αυτή τη φορά είναι λιγότερο εμπνευσμένοι απο την αγγελική post-rock μουσική των Sigur Ros και επενδύουν περισσότερο σε πιο συμβατικές ποπ φόρμες. Το αποτέλεσμα είναι λιγότερο μεγαλοπρεπές αλλά εξίσου ειρηνικό και καλοδιάθετο με τις προηγούμενές τους δουλειές. Με σιγουρότατο το κονταροχτύπημα με ένα άλλο φετινό baroque pop κομψοτέχνημα, το Heartland του Owen Pallett (αν και υποστηρίζουμε πιο ένθερμα τον Owen) υπάρχει λιγότερο συμφωνικό δράμα και περισσότερες πολύχρωμες κορδελίτσες όπως ακριβώς και στο εξώφυλλο του δίσκου.
Πάρτε για παράδειγμα το "Scandinavian Love" που μοιάζει με φιλί στο μάγουλο από τους ποταμούς και τις λίμνες της Σκανδιναβικής χερσονήσου. Γεμάτο καλή διάθεση και τόσο δοτικό που θα μπορούσε να ανήκει στο Illinois του Sufjan Stevens. Ο οποίος Sufjan και η μελισσένια ποπ του φαίνεται να είναι η βασική επιρροή του Magic Chairs.
Το "Mirror Mirror" είναι απο τις λίγες στιγμές όπου έχουμε μια πλήρη έγχορδη επίθεση και θυμίζει ανοιξιάτικη όπερα των ανθών. Νωρίτερα το υπέροχο "Modern Drift" με το ζωντανό του πιάνο σού δίνει μια δροσερή γεύση για το τι θα ακολουθήσει, ενώ το new wave του "Raincoats" ακούγεται κομμάτι της εποχής του αλλά με μια ζηλευτή folk μελωδικότητα ινδιάνικης δοξασίας.
Τα όμορφα χρώματα βγάζουν τη βραδινή παλέτα τους ή κάποια τέλος πάντων που θα ταίριαζε σε σούρουπο στο κλείσιμο του "Natural Tune", άλλης μιας ωδής στην απλότητα της φυσικής ομορφιάς που σε κάνει σχεδόν να φαντάζεσαι μια καταπράσινη πλαγιά την ώρα που έχει βασιλέψει ο ήλιος. Κάπου εκεί φαίνονται δύο μικρές παγωμένες λίμνες, ενώ κάτω απο εκείνο το ανθισμένο οροπέδιο υπάρχει ένα χωριό με ελάχιστους κατοίκους που γυρίζουν πίσω στα σπίτια τους μετά το ψάρεμα. Βάζεις τη ζακέτα σου, γιατί το διακριτικό κρύο αρχίζει και γίνεται τσουχτερό, ενώ νιώθεις τις βλεφαρίδες σου να ανεμίζουν ανεπαίσθητα με τον ρυθμό που τρέμουν τα φύλλα των λουλουδιών.
Καθώς τα σκέφτεσαι όλα αυτά ανοίγεις τα μάτια σου και σκέφτεσαι πώς διάολο θα χωρέσουν όλα αυτά τα παιδιά των λουλουδιών στη μικρούλα σκηνή του Rodeo. Αλλά δεν ανησυχείς. Η καλή θέληση και η όμορφη μουσική χωράνε παντού. Ακόμα και αν χρειαστεί να ταχταρίσουμε στα πόδια μας τον Peter Broderick ενόσω παίζει βιολί.
Efterklang - "Scandinavian Love" από το Magic Chairs
Τους Efterklang αυτή τη φορά δεν τους χάνουμε όμως. Είχαν την ατυχία πρόπερσι να πέσουν πάνω στη γιορτή του Αγίου Νικολάου, αλλά κυρίως σε μια θλιβερή μέρα όπου ένα παιδί σκοτώθηκε. Φυσικά και τώρα σκοτώνονται παιδιά, απο κρατική βία ή βία που έχει στόχο το κράτος, αλλά αυτά είναι συνήθως από το Αφγανιστάν και δε μετράνε. Το Rodeo είναι ο μοναδικός ζωντανός συναυλιακός χώρος αυτή τη στιγμή και παρά την απαράδεκτη οπτική, που ικανοποιεί μόνο την μπασκετική ομάδα του Ολυμπιακού, φέρνει αρκετά καλά ονόματα καθ'όλη τη διάρκεια του χειμώνα.
Πάει αυτό. Οι Efterklang έρχονται να παρουσιάσουν τον τρίτο δίσκο της καριέρας τους. Άλλο ένα σκανδιναβικό δημιούργημα που έρχεται απο τη Δανία, μια χώρα όπου λαχταρούμε πολύ να ζήσουμε. Απο τη Δανία κάνουν το γύρο του κόσμου με τον συναρπαστικό καινούργιο τους δίσκο ενώ στη σκηνή εμφανίζονται μαζί με τα αδέλφια Broderick.
Αυτή τη φορά είναι λιγότερο εμπνευσμένοι απο την αγγελική post-rock μουσική των Sigur Ros και επενδύουν περισσότερο σε πιο συμβατικές ποπ φόρμες. Το αποτέλεσμα είναι λιγότερο μεγαλοπρεπές αλλά εξίσου ειρηνικό και καλοδιάθετο με τις προηγούμενές τους δουλειές. Με σιγουρότατο το κονταροχτύπημα με ένα άλλο φετινό baroque pop κομψοτέχνημα, το Heartland του Owen Pallett (αν και υποστηρίζουμε πιο ένθερμα τον Owen) υπάρχει λιγότερο συμφωνικό δράμα και περισσότερες πολύχρωμες κορδελίτσες όπως ακριβώς και στο εξώφυλλο του δίσκου.
Πάρτε για παράδειγμα το "Scandinavian Love" που μοιάζει με φιλί στο μάγουλο από τους ποταμούς και τις λίμνες της Σκανδιναβικής χερσονήσου. Γεμάτο καλή διάθεση και τόσο δοτικό που θα μπορούσε να ανήκει στο Illinois του Sufjan Stevens. Ο οποίος Sufjan και η μελισσένια ποπ του φαίνεται να είναι η βασική επιρροή του Magic Chairs.
Το "Mirror Mirror" είναι απο τις λίγες στιγμές όπου έχουμε μια πλήρη έγχορδη επίθεση και θυμίζει ανοιξιάτικη όπερα των ανθών. Νωρίτερα το υπέροχο "Modern Drift" με το ζωντανό του πιάνο σού δίνει μια δροσερή γεύση για το τι θα ακολουθήσει, ενώ το new wave του "Raincoats" ακούγεται κομμάτι της εποχής του αλλά με μια ζηλευτή folk μελωδικότητα ινδιάνικης δοξασίας.
Τα όμορφα χρώματα βγάζουν τη βραδινή παλέτα τους ή κάποια τέλος πάντων που θα ταίριαζε σε σούρουπο στο κλείσιμο του "Natural Tune", άλλης μιας ωδής στην απλότητα της φυσικής ομορφιάς που σε κάνει σχεδόν να φαντάζεσαι μια καταπράσινη πλαγιά την ώρα που έχει βασιλέψει ο ήλιος. Κάπου εκεί φαίνονται δύο μικρές παγωμένες λίμνες, ενώ κάτω απο εκείνο το ανθισμένο οροπέδιο υπάρχει ένα χωριό με ελάχιστους κατοίκους που γυρίζουν πίσω στα σπίτια τους μετά το ψάρεμα. Βάζεις τη ζακέτα σου, γιατί το διακριτικό κρύο αρχίζει και γίνεται τσουχτερό, ενώ νιώθεις τις βλεφαρίδες σου να ανεμίζουν ανεπαίσθητα με τον ρυθμό που τρέμουν τα φύλλα των λουλουδιών.
Καθώς τα σκέφτεσαι όλα αυτά ανοίγεις τα μάτια σου και σκέφτεσαι πώς διάολο θα χωρέσουν όλα αυτά τα παιδιά των λουλουδιών στη μικρούλα σκηνή του Rodeo. Αλλά δεν ανησυχείς. Η καλή θέληση και η όμορφη μουσική χωράνε παντού. Ακόμα και αν χρειαστεί να ταχταρίσουμε στα πόδια μας τον Peter Broderick ενόσω παίζει βιολί.
Efterklang - "Scandinavian Love" από το Magic Chairs
Μπορεί να λέει νούμερο τρία στον τίτλο αλλά είναι ο δεύτερος δίσκος (άλλης) μιας μπάντας απο το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Οι JJ είναι (άλλο) ένα δίδυμο άντρα και γυναίκας που μας συστήθηκε πέρυσι με την εθνικ ηλεκτρονική, ποπ, chillout, όπως θέλετε πείτε το, μουσική του. Η επιτυχία τους ραγδαία και σταθερή, και αρκετή για να τους χαρίσει μια θέση support μαζί με μια απο τις μεγαλύτερες μόδες της περυσινής χρονιάς, τους XX σε ένα μουσικό tour που χρειάστηκε τις μικρότερες αφίσες προώθησης στην ιστορία της μουσικής.
Σχεδόν όλα τα μουσικά έντυπα αγκάλιασαν το ζευγάρι Joakim Benon και Elin Kastlander για λόγο ανεξήγητο. Η πρωτοφανής προώθηση των Σκανδιναβικών προϊόντων και η παρουσία των JJ στην δισκογραφική εταιρεία των Tough Alliance δεν αρκούσε για να δικαιολογήσει πως ένας συνηθισμένος και μονότονος δίσκος όπως το JJ No 2 έκανε την τύχη του και παρουσιάστηκε να κορδώνεται στις μουσικές λίστες της χρονιάς. Καλύτερα δηλαδή οι JJ 72 που ήταν γύρω στις εβδομήντα φορές πιο JJ.
Το αστείο της υπόθεσης έιναι οτι ενώ το No 3 είναι στο ίδιο στυλ αλλά με αληθινές και ξεχωριστές μελωδίες έχει ξινίσει σε αρκετούς. Ο χαριτωμένος και παράξενα ταιριαστός φόρος τιμής του "My Life" στο "Around The World" των ATC είναι σίγουρα ωραίος τρόπος να σοκάρεις όλους αυτούς που περιμέναν το hype της χρονιάς. Η φωνή της Elin Kastlander και εδώ και στο όμορφο "And Now" είναι γεμάτη reverb και τη νιώθεις εγκλωβισμένη μέσα σε έναν γυάλινο θόλο να θυμίζει κάτι απο Victoria Legrand.
Η μπάντα λατρεύει το μυστήριο απ'ό,τι φαίνεται. Γι'αυτό και οι μικροί σε διάρκεια και όσο το δυνατόν πιο μινιμαλιστικοί δίσκοι τους ή ακόμα το λευκό εξώφυλλο όπου κάτι αχνοφαίνεται πίσω και υπάρχει μάλλον στο μυαλό του καλλιτέχνη. Κάτω δεξιά ο τίτλος του δίσκου και το συγκρότημα σαν υπογραφή κάποιου έργου απο αυτά που αγοράζουν αργόσχολες κυρίες.
Η χαλαρωτική μουσική των επόμενων "Let Go", "Into the Light" και "Light" ισοδυναμεί με παγάκι σε καύσωνα που όμως διακόπτεται απο τη συγκλονιστικά πρωτότυπη αλλά και γελοία ιδέα με τον βραζιλιάνο sportscaster. Μετά απο ένα κενό διάστημα φθάνουμε στο "You Know" μέχρι να κεντριστεί το ενδιαφέρον μας με μια όμορφη ραψωδία που σκουπίζει τη μύτη της σε dream pop μανικετόκουμπα.
Η κεντρική ιδέα του δίσκου είναι οτι δεν έχει σημασία που βρίσκεσαι. Αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος που μεταφέρονται οι ιδέες και οι μουσική από τη μία άκρη του κόσμου στην άλλη. Απο τη Σουηδία στην Αφρική και απο εκεί στη Βραζιλία. Απλώς δεν θέλουμε να κατεβάζουμε τις βαλίτσες εξαιτίας τους. Όχι ακόμα τουλάχιστον.
jj - "Into the Light" από το No 3
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου