Είναι μερικές φορές που τ'αυτιά σου ζητάνε κάτι που να μην τα πολυπαιδέψει και το κεφάλι σου μια ζεστή, προσιτή μελωδία για να το κάνει να κουνηθεί ανάλαφρα. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει αυτόν το συνδυασμό από τη βαρεμάρα (με λένε James Blunt και είμαι καλά) και το να αποφύγεις να την περάσεις είναι μια τέχνη από μόνη της, ειδικά αν είσαι νέος, φιλόδοξος και Άγγλος όπως ο Liam O'Donnell. Ο Λονδρέζος καλλιτέχνης το'χει: οι μελωδίες του είναι καθαρές και γερές, με μπόλικα hooks, χτισμένες πάνω σε κλασικές βρετανικές γραμμές, και οι ενορχηστρώσεις του πολύ προσεγμένες και με ποικιλία. Δηλώνει καθαρά και ξάστερα ότι θέλει το μεγάλο κοινό και μοιάζει να έχει τα τραγούδια για να το πετύχει - το υλικό του πέφτει κάπου ανάμεσα στο Urban Hymns και στον τρίτο δίσκο που θα έπρεπε να είχε φτιάξει ο διαβόητος συνονόματός του με τον αδερφούλη του αντί για το Be Here Now, αλλά δείχνει ότι έχει πάρει τ'αυτί του και τα σύγχρονα πράγματα που δηλώνει ως επιρροές στο MySpace του. Στο μεταξύ, έκανε ένα διαλειμματάκι από το ψάξιμο για εταιρία και απάντησε στις ερωτήσεις μας!
Could you please tell us...
1. Three albums you’d take along on a desert island?
Δεν έλεγα τίποτα άλλο στις προηγούμενες δικές μου Αμπελοφασουλοσοφίες... Η γκρίνια μου για την απουσία νέων από τους αγαπημένους μου Dungen μάλλον έπιασε τόπο, γιατί λίγες μέρες αργότερα λάβαμε μηνυματάκι από την Subliminal Sounds που ανακοίνωνε τα χαρμόσυνα νέα: το Skit I Allt έρχεται αρχές Σεπτεμβρίου και το περιμένουμε ανυπόμονα!
Μαζί πακετάκι πηγαίνει και μια γιγαντιαία περιοδεία που προς το παρόν περιλαμβάνει κάθε πιθανή κι απίθανη πόλη των Η.Π.Α. και κάποιες εμφανίσεις στη Σκανδιναβία και στο Ηνωμένο Βασίλειο, ξεκινώντας από τον Σεπτέμβρη. Τώρα δεν ξέρω πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να τους δούμε σε κανένα Rodeo αλλά αν συμβεί δηλώνω ότι θα πάω στο αεροδρόμιο όπως παραλίγο να κάνει ο mr.grieves για τον Άλμπερτ Ριέρα! (Να τονιστεί παρακαλώ το «παραλίγο»...)
Μια σπουδαία (για μας τουλάχιστον) κυκλοφορία που έρχεται να προστεθεί σε μια ομάδα από «μεγάλες» κυκλοφορίες που περιμένουμε στο επόμενο διάστημα, ας πούμε τον επόμενο ενάμισι μήνα, και από τις οποίες προς το παρόν έχουμε ακούσει μόνο teasers. Οι Of Montreal και οι Blonde Redhead μας έχουν προϊδεάσει με (καθ'όλα αναμενόμενα) εξαιρετικά κομμάτια (οι OM έχουν γίνει leak αλλά δεν το'χουμε ακούσει ακόμα, και μας χρωστάνε και ένα από τα περίφημα live τους), οι Interpol ετοιμάζονται κι αυτοί (εντάξει, προσωπικά δεν σκίζω και τα ρούχα μου γι'αυτό αλλά ξέρω κόσμο που μπορεί και να το κάνει), ενώ οι Arcade Fire όπου να'ναι κυκλοφορούν κι επίσημα.
Ο δε δίσκος των Sunset, που χρηματοδοτήθηκε όπως είπαμε και σε προηγούμενο επεισόδιο μέσω του Kickstarter, θα βγει Οκτώβρη και, αν κρίνω κι από το δεύτερο δείγμα, θα είναι τόσο καλός όσο τον περιμένουμε (ΠΟΛΥ!) και ίσως επιτέλους εκθέσει το σχήμα του Bill Baird σε περισσότερα αυτιά. Ένας τραγουδοποιός με τέτοια ποπ γραφή σίγουρα το αξίζει.
Μια και είναι καλοκαίρι πάντως πρέπει να πω ότι μετά από πολλά χρόνια το καλοκαιρινό χιτάκι της χρονιάς δε με κάνει να θέλω να αλλάξω αμέσως σταθμό ούτε να ξεράσω μετά την 6η επανάληψή του ημερησίως. Ίσα ίσα, το "Alors On Danse" μου αρέσει πολύ, αντίθετα από κάτι αηδίες που φάγαμε στη μάπα πρόσφατα καλοκαίρια. Έχουμε ζήσει και ένδοξεςεποχές και κάτι ξέρουμε από ΜΕΓΑΛΑ καλοκαιρινά χιτς όχι αστεία! (Εντάξει, ξέρω ότι το τελευταίο είναι παρεξηγημένο αλλά το λατρεύω!)
Ίσως να φταίει που μ΄αρέσουν πολύ τα αποτελέσματα της μουσικής παγκοσμιοποίησης, όπως στην περίπτωση του (μαναρακίου) Βελγο-Ρουαντανού Stromae. Θυμίζει την εξίσου καλή περίπτωση του Αυστρο-Κούρδου Karuan που μας χάρισε το εξαιρετικό "Chocolate Distance" (από το συνολικά πολύ καλό Pop Arif) πριν μερικά χρονάκια...
Κλείνοντας όμως ας επιστρέψουμε στους Dungen καθώς και αυτοί έχουν δώσει μια μικρή πρόγευση για το δίσκο τους. Λέγεται "Marken Låg Stilla" και σας το παραθέτουμε χωρίς πολλά πολλά. Οι πιο large Σουηδοί επιστρέφουν!
Αν πιστέψουμε το βιογραφικό της δεσποινίδος Veirs τότε θα μάθουμε οτι μέχρι τα 20 της χρόνια δεν άκουγε σοβαρά μουσική. Στο κολέγιο (το κλασσικό αμερικανικό χωνευτήρι «πειραματισμών») άλλαξαν τα πράγματα όταν έγινε μέλος μιας punk μπάντας. Απο εκεί και πέρα αποφάσισε να εντρυφήσει στη μουσική και ειδικότερα στην country και την folk.
Μετά απο πέντε άλμπουμ επιτέλους απέσπασε την προσοχή μας. Όχι ότι δεν είχαν ενδιαφέρουσες στιγμές αυτές οι προηγούμενες προσπάθειές της αλλά ούτε κατα διάνοια τόσο καλές όσο το "To The Country" του προηγούμενου της δίσκου με τίτλο Saltbreakers. Τώρα, τρία χρόνια μετά, επιστρέφει με το July Flame που δικαίως αναγνωρίζεται από αρκετό κόσμο ως η καλύτερή της δουλειά.
Απλό αλλά ατημέλητο, με πολύ γοητευτικές συνθέσεις που προσέλκυσαν και τον Γιμ Γειμς των My Morning Jacket που χαρίζει τα λυκανθρωπίσια ουρλιαχτά του στον βουκολικό χειμώνα του άλμπουμ. Εξάλλου αν το ψάξουμε στο ληξιαρχείο σίγουρα υπάρχει κάποια συγγένεια αίματος του July Flame με το ομώνυμο των Fleet Foxes. Τα αγγελικά φωνητικά του Robin Pecknold δεν υπάρχουν βέβαια αλλά οι όμορφες μονόπρακτες μελωδίες σίγουρα μεταφέρουν την ατμόσφαιρα των δασών του Oregon απο τα οποία μας έρχεται η κα Veirs. Μπορεί να μην είναι πολυπολιτισμικό (άλλωστε το Portland είναι ίσως η πιο «λευκή» περιοχή της Αμερικής) αλλά είναι μια απολαυστική ανυπόκριτη ελεγεία σε μια ζωή που αποσύρεται διακριτικά από την πόλη.
Κακό τραγούδι δεν υπάρχει στα σίγουρα. Και αυτή η λίγο σήμα κατατεθέν μονοτονία της Veirs έχει αντικατασταθεί με αξιαγάπητες και καλογραμμένες μελωδίες. Από το ομώνυμο στο "Life Is Good Blues" που σε λιώνει κυριολεκτικά και βοηθά να σχηματίζονται γλυκά όνειρα στον καπνό της φωτιάς με το άψογο fingerpicking του, και μετά στο "Little Deschutes" που απλά θέλει να χορέψει μαζί σου με ένα παραπονιάρικο και παιδικό βλέμμα, μέχρι την κορύφωση του "Make Something Good" που μάλλον τυχαία παίρνει το στοιχειωμένο πιάνο του "Real Love" των Beach House και καταλήγει τελικά μετά απο πολλές σβούρες στο ίδιο ανατριχιαστικό μονοπάτι. Αναμφίβολα μια απο τις αξιομνημόνευτες στιγμές της χρονιάς για την αφεντιά μου.
Τελικά επιβιώνει κανείς στα περίεργα βουνά του Oregon χωρίς να χρειάζεται μάλιστα να κλειστεί σε καμμία καλύβα. Πάρε να'χεις Bon Iver. Αυτη η διοπτροφόρος σου έβαλε με άνεση τα γυαλιά.
Υπάρχει ρυθμός, μελωδίες που έρχονται πάνω σε παράξενα αποκρυσταλλωμένα ριφάκια, μια γυναικεία αιθέρια φωνή, πολλή ηχώ και ορχηστρικά ambient ηχοτοπία. Όλα αυτά μοιάζουν οικεία στα χαρτιά αλλά στην πραγματικότητα οι προθέσεις τους είναι πιο σκοτεινές και κρυμμένες. Κάποιες λίγες φορές όπως στο "When It Comes" βγαίνουν απο το καβούκι τους έχοντας όμως ως ασπίδα τα beats τους που θυμίζουν λίγο Fever Ray. Άλλη μια τέτοια εξωστρεφής φορά είναι και, η πιο άμεση στιγμή του δίσκου, το "On Giving Up" που, καλοφτιαγμένο καθώς είναι, σε κερδίζει απο την πρώτη στιγμή, ενώ τα φωνητικά και το παγερό keyboard ακολουθούν δρόμους παράλληλους αλλά απομονωμένους.
Οι High Places είναι απο το Brooklyn και αυτό είναι στην ουσία το δεύτερο άλμπουμ τους (τρίτο αν υπολογίσουμε και ένα compilation που έβγαλαν πριν δύο χρόνια) ενώ έχουν ακολουθήσει σε tour σημαντικά ονόματα της σύγχρονης μουσικής όπως τους Deerhunter και τον Dan Deacon. Ο Bradford Cox μάλιστα σίγουρα "έκλεψε" κάποια κολπάκια τους για τον δίσκο των Atlas Sound. Οι High Places βέβαια, προτιμούν λιγότερο τις κιθάρες (με εξαίρεση το "Canada") και περισσότερο άλλα απόκοσμα ηχητικά εφέ που τα διαλέγει ο πολυοργανοπαίχτης Rob Barber. Το ωραίο όμως είναι οτι φτιάχνουν ένα πολύ γευστικό αποτέλεσμα παρά το γεγονός πως δεν φαίνεται να προτιμούν πολύ δημοφιλή πράγματα. Σε λίγους άλλωστε θα άρεσε ένας μόνιμος χειμώνας"("Constant Winter)".
Αν η Bat For Lashes κλεινόταν για 1 χρόνο σε ένα δωμάτιο μόνο με φαΐ και νερό κάτι τέτοιο θα κρατούσε στα χέρια της όταν θα έβγαινε από εκεί. Αφήστε που ο Eno θα είναι περήφανος για instrumental όπως το "Drift Slayer". Και αν παίρνουν κάποια στοιχεία απο τα άγευστα τροπικά beats που είναι της μοδός, ο ιδιαίτερος χαρακτήρας τους και η ψυχή που υπάρχει μέσα σε αυτό το παγωμένο φρούριο επιβεβαιώνουν οτι δίσκοι σαν και το Vs Mankind επιβιώνουν μόνο σε μεγάλα υψόμετρα και απροσπέλαστα βάθη.
Η φωνή της Rachel Fannan είναι ένα θαύμα. Πηγαίνει όπου θέλει και όλες οι πόρτες που χτυπάει ανοίγουν ορθάνοιχτα μπροστά της. Αυτό βολεύει αφάνταστα μια μπάντα σαν τους Sleepy Sun που αρέσκονται στον αχταρμά και στο μπλέξιμο πολλών διαφορετικών ειδών μουσικής.
Κατα βάση βέβαια είναι rock. Ψυχεδελικό rock αλλά και απλό hard rock αν τους έρθει η όρεξη. Κοιτάξτε το πρώτο κομμάτι του δίσκου, το "Marina". Εκεί που ταξιδεύεις με τα υπέροχα falsetto της Rachel, ξαφνικά «σκάει» ένας tribal ρυθμός και από εκεί που αγνάντευες παγωμένες λίμνες δίπλα στη φωτιά ξαφνικά σε τσιμπάει ένα επίμονο κουνούπι της ζούγκλας. Θα πρέπει να ομολογήσουμε οτι αυτή η υπερφόρτωση ιδεών και η αναποφασιστικότητα αρέσει σε πολύ κόσμο. Για παράδειγμα η uptight πίνει νερό στο όνομα του Kevin Barnes αλλά εγώ ακόμα να τον εκτιμήσω παρά τις προσπάθειες που κάνω.
Μην φανταστείτε όμως ότι ο δίσκος είναι φτερό στον άνεμο. Όπως είπαμε υπάρχει βάση, και αυτή η βάση είναι τα Led Zeppelinικά ριφάκια (θα τολμούσα να πω και Black Sabbathικά) και το σκληρό, ξερό σαν νύχια που στεγνώνουν απο το αλάτι της θάλασσας, percussion όπως στο κάπως αναχρονιστικό "Wild Machines". Όταν βάζουν τον πισινό τους κάτω μπορούν να φτιάξουν και πιο όμορφα πράγματα - για να τα ακούς δίπλα στη φωτιά που λέγαμε - όπως το "Rigamaroo". Η ζωή όμως δεν είναι μόνο ηρεμη και ευχάριστη και όλοι οι άνθρωποι καλοπροθεσίτες.
Στην προσπάθειά τους να αποδείξουν οτι δεν είναι φλώροι και hippies ίσως το παρακάνουν. Όπως στο "Desert God" που κάνουν μια - φιλότιμη η αληθεια είναι - προσπάθεια να καταστρέψουν ένα επικό desert rock (στην κυριολεξία) ανάγνωσμα με μια αχρείαστη παρεμβολή φυσαρμόνικας ή στο "Freedom Line" όπου στα σίγουρα ρίχνουν στα σκουπίδια μια πολύ ενδιαφέρουσα doo-wop αρχή.
Ακόμα και έτσι υπάρχουν κάποια πράγματα να κρατήσεις εκ των οποίων το σημαντικότερο είναι η φωνή της Rachel Fannan. Φωνή την οποία μπορούμε να απολαύσουμε και στο πολύ πιασάρικο "Follow Me Down" από τον τελευταίο δίσκο των Unkle.
Οι καλύτερες συνθέσεις μπορούν να έρθουν στην πορεία αλλά η φωνή, που είναι η καλή τους τύχη προς το παρόν, υπάρχει και υπόσχεται καλύτερες μέρες για τους Sleepy Sun. Εκτός αν γίνει των Nightwish το κάγκελο.
25 χρόνια καριέρας συμπληρώθηκαν φέτος για τους Καναδούς Cowboy Junkies. Στον δικό τους ξεχωριστό κόσμο δεν άλλαξαν πολλά απο τότε. Εκτός ίσως απο την Margo Timmins που απο μια εκ των 50 ομορφότερων ανθρώπων στον κόσμο το 1990 κατά το περιοδικό People πλέον μοιάζει με κλασσική Αμερικανίδα μαμά.
Η κλασσική αμερικάνα τους με τη πολύ σκοτεινή παραλλαγή, που θα μπορούσε να περιγράψει μια μέρα σε ένα περιπλανώμενο τσίρκο με φρικιά, τους έχει ακόμα χεράκι χεράκι. Φέτος, αφού εδώ και αρκετά χρόνια εχουν τη δική τους εταιρία και με λίγα λόγια κάνουν ό,τι θέλουν, συνέλαβαν ένα φιλόδοξο σχέδιο: τέσσερα άλμπουμ σε 18 μήνες.
Η αρχή έγινε με το Renmin Park που σίγουρα θα αποτελέσει φάρο για τη «νομαδική σειρά άλμπουμ» όπως την ονόμασαν και οι ίδιοι. Εκτός απο φάρο βέβαια θα αποτελέσει και σημείο έντονης ταλάντωσης της μουσικής τους ιστορίας αφού το Renmin Park θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στις καλύτερες στιγμές τους. Καθόλου φλύαρο (εκτός ίσως απο τα τελευταία κομμάτια που έτσι και αλλιώς μοιάζουν με δοκιμαστικό σωλήνα) και ακριβώς στον σκοπό του.
Ο σκοπός ήταν να φτιάξουν 12 συνθέσεις που θα ζωγραφίσουν το τρίμηνο ταξίδι του κιθαρίστα και τραγουδοποιού της μπάντας Michael Timmins στην Κίνα και ειδικότερα στο ειδυλλιακό Renmin Park. Εκτός ερήμου και αμερικάνικης άγριας φύσης, ο καμβάς τους γεμίζει με τον περίεργο, αλλοπρόσαλλο αλλά αν μη τι άλλο ενδιαφέροντα αέρα μιας χώρας που ο πολιτισμός της ασφυκτυά λιωμένος κάτω απο την μπότα της «δημοκρατίας» ενώ άλλοτε εκπορνεύει μαζί με τα νεαρά της κορίτσια και τις τελευταίες της αναστολές.
Ας πούμε οτι ο δίσκος όπως και η Κινέζικη δημοκρατία κρύβει μερικές εκπλήξεις κάτω απο το γνώριμο περίβλημα ενός δίσκου των Cowboy Junkies. Η αισθησιακή φωνή της Margo και το ελαφρώς jazz πασπάλισμα της εδώ θα συνταιριαστούν με δύο διασκευές των κινέζων μουσικών ZXZZ και Xu Wei (στο στυλ των Cowboy Junkies βέβαια) που συνδέθηκαν με τον κ. Timmins και αντάλλαξαν απόψεις για την μουσική. Ο εργατικός μόχθος (στο συγκλονιστικό "Few Bags Of Grain"), η «διεστραμμένη» κανονικότητα του Francis Bacon και ο σκόρπιος ρομαντισμός είναι τα χρώματα της παλέτας.
Σαν ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο που χωρίς να κρίνει περιγράφει εμπειρίες. Αυτή είναι η ζωή του νομάδα έτσι και αλλιώς. Πηγαίνει απο μέρος σε μέρος και μένει όπου βρει πρόσφορο έδαφος και τροφή. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η «τροφή» και το πρόσφορο έδαφος βοήθησαν τον Michael Timmins να γράψει ένα πολύ καλό πρώτο κεφάλαιο σε μια τετραλογία που αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον.
Απογοήτευση προκάλεσε η μουσική του trailer του Next Top Model 2. Τι απογοήτευση δηλάδη. Η μέρα μας καταστράφηκε. Κρίμα γιατί τον τελευταίο καιρό είχαν αναβαθμιστεί οι μουσικές επιλογές του καναλιού.Το Next Top Model 1 είχε στο trailer του το"Intro" των ΧΧ ενώ το Dancing With The Stars είχε το "It's Personal" των Radio Dept. Με τι καρδιά θα δούμε τώρα την αναζήτηση για το Next Next Top Model;
Εντάξει θα υπάρχουν και κάτι νεαρά κορίτσια με μπικίνι που θα κάνουν φωτογραφήσεις με λεσβιακά υπονοούμενα ενώ θα κλαίνε και θα ξεμαλλιάζονται αλλά ποιός νοιάζεται γι'αυτά.
Συγχαρητήρια στα ΜΜΕ και στα ΜΜΜ για τις μέρες που διαλέγουν να κάνουν απεργία. Όσο λιγότεροι στις πορείες και όσο λιγότερη κάλυψη σε αυτές ακόμα καλύτερα. Μάλλον είμαστε αρκετά ευτυχισμένοι σε αυτή τη χώρα οπότε δεν αλλάζουμε για κανέναν ρουφιάνο.
Έτσι και αλλιώς αυτό λεγόταν και τις προάλλες. «Απο Σεπτέμβρη που θα γυρίσει ο κόσμος θα γίνει χαμός». Σα να λέμε απο Δευτέρα δίαιτα.
"Well, I think they should attack the lower classes first with bombs and rockets, destroying their homes. And then when they run helpless into the streets mowing them down with machine guns. And then, of course, releasing the vultures. I know these views aren't popular but i have never courted popularity."
John Cleese απο το σκετς Letter and Vox Pops του Ιπτάμενου Τσίρκου των Monty Python (θα το βρείτε στα 5'58" αλλά δείτε το όλο...)
Τελικά το μελάνι δεν πρόλαβε να στεγνώσει απο τις προηγούμενες αμπελοφασουλοφίες και, δύο μέρες μετά απο τότε, το πίτσιφορκ βαθμολόγησε με 4.4 το /\/\/\Y/\ της M.I.A.. Για γέλια και για κλάμματα.
Οι Band Of Horses προχωρούν ένα βήμα παραπέρα στον φετινό τους δίσκο. Μπορεί να μην είναι κάτι εντυπωσιακό αλλά τουλάχιστον οι καινούργιες ιδέες τους (ιδιαίτερα στο "Factory"), τους αποστασιοποιούν απο τον χαρακτηρισμό «οι βλάχοι ξάδερφοι των Kings Of Leon».
Βέβαια ό,τι και να κάνουν δύσκολα θα ξεπεράσουν την κατα 2/4 προηγούμενη μπάντα τους, τους Carissa's Wierd. Η μπάντα απο το Seattle ήταν μια απο τις καλύτερες στο είδος που διέπρεψαν οι Red House Painters και οι Low.
Δείτε τους ας πούμε σε αυτή την καταπληκτική διασκευή του "Asleep" των Smiths.
Αντίθετα με τους Soft Pack, για τους σημερινούς καλεσμένους του Some Questions δεν έχουμε πει ακόμα κουβέντα αλλά αυτό είναι κάτι που θα διορθωθεί πάραυτα. Οι Stornoway είναι από την Οξφόρδη και πρόκειται για το νέο καμάρι όσων ασχολούνται με την - εξόχως ένδοξη και παραγωγική την τελευταία εικοσαετία - τοπική σκηνή. Άλλωστε το όνομά τους το πρωτοδιαβάσαμε στο θρυλικό τοπικό fanzine Nightshift και οι συχνές αναφορές του σε αυτούς μας δημιούργησαν την περιέργεια να τους ακούσουμε, περιέργεια που αυξήθηκε όταν μάθαμε και για τη συμμετοχή τους σε ένα project που είχε να κάνει με το γνωστό album-ορόσημο της yours truly. Το πρώτο τους single "Zorbing" ήταν αρκετό για να μας κάνει τουλάχιστον να τους συμπαθήσουμε και το ντεμπούτο album τους με τίτλο Beachcomber's Windowsill σφράγισε τα θετικά μας αισθήματα: μια πιο ποπ, ρομαντική, νεανική και βρετανική (και λιγότερο βουνίσια) εκδοχή των Fleet Foxes με μια φωνή που βρίσκεται κάπου ανάμεσα στον Robin Pecknold των Αμερικανών νεοfolksters και τον Tim Booth. Το αποτέλεσμα είναι ανεβαστικό και καλοκαιρινό (δεν ξεχνούν βέβαια να ρίξουν και μια δόση λατρεμένης αγγλικής μελαγχολίας στο όμορφο "The Coldharbour Road") και μας έκανε να τους στείλουμε χωρίς καθυστέρηση τις ερωτήσεις μας. Ο κιμπορντίστας Jon Ouin ήταν αυτός που ανέλαβε να εκπροσωπήσει τη μπάντα! (Αν και το "Groove Is in the Heart" σίγουρα δεν ήταν b-side, αλλά όπως και να'χει είναι τεράστια κομματάρα οπότε σχωρεμένος...)
Could you please tell us...
1. Three albums you’d take along on a desert island?
8. What your music-related plans are for the next 12 months?
We're looking forward to touring parts of Europe and the US over the next few months, but all the while we'll be scrabbling around for time to continue working on new bits and pieces.
9. What you wish to do once you retire from music?
Gardening, pig-farming or travelling around the Ciclades...
10. A stylistic choice you’ve made and are now ashamed of?
Cod-reggae.
11. Which role you would like to have played if you were an actor?
It's dawn. I'm running along the central reservation of an empty motorway, trying to escape an enormous slug with a clown's head wearing enormous, noiseless stilts. No matter how hard I try to run, it is always the same distance behind me.
13. If you are superstitious?
Very superstitious - we have such time-consuming and complicated rituals before gigs that we sometimes forget that we are about to play music.
14. A sentence containing the words ”some” and ”beans”?
Did you know that the phrase "spill some beans" originates from Ancient Greece?
«Τ'αστέρια στα σφαιρικά σμήνη διατρέχουν τον πολύ πραγματικό κίνδυνο να συγκρουστούν καθώς η απόσταση μεταξύ τους είναι μόνο εβδομάδες φωτός. Όταν συμβαίνουν αυτές οι συγκρούσεις, τότε σχηματίζονται οι "μπλε στραγγαλιστές" : νέα, θερμότερα, λαμπρότερα αστέρια που στέκονται έξω από τον γηραιό πληθυσμό του σμήνους.Υπάρχουν διάφορα μοντέλα σχηματισμούτων γαλάζιων στραγγαλιστών. Στο μοντέλο αργής συνένωσης που βλέπουμε εδώ, δύο αστέρια που περιστρέφονται γρήγορα, συγχωνεύονται αργά σε ένα μεγαλύτερο αστέρι. Το μεγαλύτερο από τα δύο αστέρια του δυαδικού συστήματος απορροφά το διπλανό του, δημιουργώντας ένα ακόμα μεγαλύτερο αστέρι. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι μια τέτοια συγχώνευση οδηγεί σ'έν' αστέρι που περιστρέφεται τουλάχιστον 75 φορές πιο γρήγορα από τον Ήλιο μας»
75 φορές πιο γρήγορα απο τον ήλιο μας ε; Ναι, κάπου τόσες φορές και τόσο γρήγορα περιστρέφεται το κεφάλι σου όταν ακούς αυτόν τον ύμνο ενός σπουδαίου συγκροτήματος που έβγαλε η προηγούμενη δεκαετία.
Ένα συγκρότημα που έσκασε ξαφνικά σαν αποτέλεσμα σύγκρουσης σφαιρικού σμήνους, μας άφησε τέσσερα επικά post rock-krautrock άλμπουμ και εξαφανίστηκε μέσα σε αστρικές στάχτες. Αυτή η στιγμή αν είχε soundtrack θα ήταν το παρακάτω. Electrelane - "Suitcase" από το Axes
Η ζωή ομορφαίνει με έναν ανεμιστήρα. Είναι κοινή αλήθεια αυτό. Ειδικά δε όταν υπάρχει air condition αισθάνεσαι σα να κλέβεις το κράτος. Σα να σκάνε τα σκάνδαλα, που βοήθησες και εσύ να δημιουργηθούν, και σαν απάντηση κάνεις μπάνιο στο εξοχικό σου γράφοντάς τους όλους εκεί που δεν μπορούμε να πούμε γιατί είμαστε pg rated blog.
Βεβαίως αυτή η λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ποικιλοτρόπως. Τα αρχίδια ντε.
Μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε όταν κάποιος είναι τόσο αναίσθητος που μας γράφει εκεί, αλλά επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί υποτιμητικά προς κάποια πρόσωπα. Αλλά όλοι οι απίθανοι και πιθανοί ορισμοί υπάρχουν εδώ οπότε δεν θα σας κουράσουμε άλλο.
Έτσι σίγουρα πάντως, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν νούμερα που ανεβάζουν άρθρα-ωδές στον αυνανισμό όπως «Γιατί πρέπει να πουλήσουμε τα νησιά μας» (ας ρωτήσουμε τους κατοίκους της Κω για αρχή τι γνώμη έχουν που το νησί τους έχει γίνει αποικία χωρίς μάλιστα να παίρνουν ευρώ απο τον τουρισμό) απο ένα τσιράκι του Κωστόπουλου ή το σχετικό με μουσική «Κόβεται η Εκπομπή Του Γιάννη Πετρίδη - Ε, και;» από ένα άλλο τσιράκι του Κωστόπουλου που τυγχάνει κιόλας μαιντανός indie ευνούχος.
Ονόματα μην περιμένετε. Google έχετε. Αφήστε που αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός τους. Όσο πιο εξωφρενικά και προκλητικά γράφουν τόσο περισσότερα hits έχουν. Ή τόσο περισσότερο θόρυβο γύρω απο το όνομά τους. Γι'αυτό ακριβώς κρατιέμαι με νύχια και με δόντια για να μην αναφέρω μερικούς νέους «μουσικούς» που στην ποδιά τους σφάζονται free press για το ποιος τους ανακάλυψε πρώτος.
Στην πραγματικότητα αυτά τα καινούργια χαίδεμένα δεν κάνουν ούτε για να ρουφάνε με το καλαμάκι την αποχέτευση της πολυκατοικίας του Γιάννη Νάστα. Ή του Βασιλικού. Ή των παιδιών από τους Bokomolech.
Δηλαδή από πραγματικούς μουσικούς που προτίστως ενδιαφέρθηκαν να βγάλουν καλή μουσική και μετά κοίταξαν πώς να την προωθήσουν. Πως να συγκριθεί ο εμετικός συρφετός «δημοσιογράφων» και «μουσικών» της εποχής μας με άλμπουμ όπως το Hey Mister Omorfe και το Casanova (ορκίζομαι οτι ο Greg Dulli έκλεψε πολλά κόλπα από αυτούς τους δύο δίσκους για την Twilight Singers ζωή του) ή το Nostalgia ή το Jet Lag.
Αλλά η δημοσιογραφική αλητεία δεν είναι προνόμιο δικό μας. Κοιτάξτε για παράδειγμα πως προσπάθησε η «δημοσιογράφος» των N.Y. Times να παρουσιάσει την M.I.A. ως υποκρίτρια που μίλαγε για τα προβλήματα της Sri Lanka τρώγοντας τις πιο ακριβές πατάτες μιας πανάκριβης αλυσίδας ξενοδοχείων, διαστρεβλώνοντας τα λόγια της. Όταν η M.I.A αποφάσισε να αμυνθεί με τον τρόπο που ξέρει και άξιζε στην«δημοσιογράφο» (έδωσε το τηλέφωνό της στο twitter της προκειμένου να την περιλάβουν οι fan στη συνέχεια) η «δημοσιογράφος» ανταπάντησε οτι «δεν αποτελεί έκπληξη αυτό που έκανε η M.I.A.» και το χαρακτήρισε ως ανήθικο. Η νέα απάντηση όμως της M.I.A. ήταν πολυ πιο διαφωτιστική για το ποιόν και το ρόλο αυτών των πουλημένων άρθρων. Στην πραγματικότητα τις ακριβές πατάτες καθώς και το μέρος συνάντησης τις παρήγγειλε και το πρότεινε αντιστοίχως η δημοσιογράφος στην M.I.A. λέγοντας ότι πληρώνουν οι N.Y. Times. Όλο το χρονικό εδώ και εδώ. Εν τω μεταξύ προσέξτε πώς σταδιακά στα άρθρα η M.I.A. γίνεται αντικείμενο χλευασμού απο το Pitchfork το οποίο φυσικά και θα υποστηρίξει το συνάφι του.
Αρκετά με την αρνητικότητα όμως. Δεν θα συμφωνούσε ο κ. Νάστας με αυτό. Οπότε ας κλείσει αυτό το post ένας τολμηρός τύπος που κατάφερε να κάνει το δίκοπό μαχαίρι των ελληνικών στίχων ένα απο τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του και που δεν ξέρω αν έχουμε καταλάβει πόσο φοβερούς δίσκους έβγαλε εκείνη την τετραετία 1996-2000.
Και πάνω που μιλάγαμε για τους Soft Pack τσουπ! Απαντήσαν στο εφηβικό πλέον (γίναμε 16 κύριοι) ερωτηματολόγιό μας. Ο Matty McLoughlin - ο κιθαρίστας τους - προσπάθησε να μας καταστήσει σαφές οτι είναι ο ίδιος και όχι ο συνονόματος vocalist των Soft Pack Matt Lamkin. Ο συγχρονισμός τους πάντως ήταν φοβερός και οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε. Όχι τίποτα άλλο αλλά θα νομίζετε οτι γράφουμε πάντα καλά λόγια για τα συγκροτήματα που επικοινωνούν μαζί μας σαν κάτι άλλα έντυπα, γνωστά και μη εξαιρετέα.
Όχι κυρίες μου, εμείς δεν κάνουμε τέτοια. Εμείς παίρνουμε μόνο μετρητά.
Could you please tell us...
1. Three albums you’d take along on a desert island?
6. A musician/band you think is criminally underrated?
Funkadelic
7. Your favourite place for writing music?
In my bedroom.
8. What your music-related plans are for the next 12 months?
We have been writing new material and are playing some festivals this summer. Hopefully we will have a new record out in the next 12 months.
9. What you wish to do once you retire from music?
I don't want to retire from music. Maybe gardening? I don't know, I don't want to stop playing music.
10. A stylistic choice you’ve made and are now ashamed of?
I am not ashamed of anything that the band has done. When I was in high school I had a Rage Against the Machine shirt that I wore OFTEN. That makes me feel shame.
11. Which role you would like to have played if you were an actor?
Το some beans είναι ένα εντελώς μη κερδοσκοπικό blog που γεννήθηκε με σκοπό να φιλοξενήσει προσωπικές μας απόψεις και κείμενα σχετικά με ό,τι μας κάνει να θέλουμε να γράψουμε γι'αυτό. Το μεγαλώνουμε αργά-αργά, με στοργή και προδέρμ. Τα mp3 που παραθέτουμε έχουν χαρακτήρα δειγμάτων, και αν προέρχονται από κάποια επίσημη κυκλοφορία, δίπλα τους θα βρείτε ένα link για να την αγοράσετε. Συνιστούμε να το κάνετε εάν αυτό που ακούτε σας αρέσει, αν μη τι άλλο για να υποστηρίξετε τον καλλιτέχνη. Αν πάλι ανήκετε σε κάποια εταιρία και επιθυμείτε να αποσύρουμε κάποιο mp3, δεν έχετε παρά να στείλετε ένα email και να το ζητήσετε ευγενικά.
Είναι μερικές φορές που τ'αυτιά σου ζητάνε κάτι που να μην τα πολυπαιδέψει και το κεφάλι σου μια ζεστή, προσιτή μελωδία για να το κάνει να κουνηθεί ανάλαφρα. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει αυτόν το συνδυασμό από τη βαρεμάρα (με λένε James Blunt και είμαι καλά) και το να αποφύγεις να την περάσεις είναι μια τέχνη από μόνη της, ειδικά αν είσαι νέος, φιλόδοξος και Άγγλος όπως ο Liam O'Donnell. Ο Λονδρέζος καλλιτέχνης το'χει: οι μελωδίες του είναι καθαρές και γερές, με μπόλικα hooks, χτισμένες πάνω σε κλασικές βρετανικές γραμμές, και οι ενορχηστρώσεις του πολύ προσεγμένες και με ποικιλία. Δηλώνει καθαρά και ξάστερα ότι θέλει το μεγάλο κοινό και μοιάζει να έχει τα τραγούδια για να το πετύχει - το υλικό του πέφτει κάπου ανάμεσα στο Urban Hymns και στον τρίτο δίσκο που θα έπρεπε να είχε φτιάξει ο διαβόητος συνονόματός του με τον αδερφούλη του αντί για το Be Here Now, αλλά δείχνει ότι έχει πάρει τ'αυτί του και τα σύγχρονα πράγματα που δηλώνει ως επιρροές στο MySpace του. Στο μεταξύ, έκανε ένα διαλειμματάκι από το ψάξιμο για εταιρία και απάντησε στις ερωτήσεις μας!
