Slowly we unfold/ As lotus flowers/ And all I want/ Is the moon upon a stick

Οι απελπισμένοι καιροί ζητούν και απελπισμένα μέτρα. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να περιγράψουμε το σημερινό μας κρύψιμο στο καταφύγιο των Radiohead. Βλέπετε, την επίδραση που έχουν ακόμα αυτοί οι Οξφορδιανοί δεν θα την ξεπεράσουμε ποτέ και δεν είμαστε καθόλου δυσαρεστημένοι γι’ αυτό. Σαν μια μούσα που σχηματίζεται μέσα από τους καπνούς σε δύσκολες περιόδους, μας βγάζουν από την ευθεία πορεία που οδηγεί κατευθείαν στον τοίχο της απραξίας και μας αναγκάζουν να γράψουμε, να ακούσουμε και να μιλήσουμε.

Το επόμενο κομμάτι ξεκινάει με τον Thom Yorke να μιλάει για την κόρη του που αναρωτιέται τι στο καλό διακοπές είναι αυτές που ο μπαμπάς της δουλεύει. Το να ακούς τον άνθρωπο που σε μια επίδειξη δημοσιογραφικής αμυαλιάς και αφέλειας πριν μερικά χρόνια παρουσιάστηκε ως «ο πιο πιθανός να αυτοκτονήσει rock star» να μιλάει άνετα για την κόρη του μπροστά στο κοινό μιας συναυλίας που απλώς περιγράφηκε ως «απόψε παίζουν ο Thom και οι φίλοι του» σίγουρα δείχνει ότι πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι. Και όχι μόνο κύλησε το νερό, αλλά λίμνασε, ξεράθηκε, ανανεώθηκε, ελαττώθηκε, υπερχείλισε και τέλος πάντων συνεχίζει να υπάρχει.

Σχεδόν δύο μήνες πριν ο Thom Yorke, μαζί με τον Mauro Refosco (έμπειρο ντράμερ με στενή συνεργασία με τον David Byrne) τον Joey Waronker (άλλος ένας ντράμερ που δούλεψε δίπλα σε Beck, Smashing Pumpkins, R.E.M., Elliott Smith και δεν συμμαζεύεται), τον Flea (μπασίστα των Red Hot Chili Peppers, με ευφάνταστες μπασογραμές, αδαμιαίες περιβολές και γενικότερα φοβερό τύπο) και τον παραγωγό των Radiohead Nigel Godrich, βγήκαν παγανιά για τρεις μέρες και τρεις συναυλίες στο Los Angeles και προκάλεσαν πανικό, απορίες, ενθουσιασμό και τελικά ανυπομονησία για το νέο άλμπουμ των Radiohead. Βλέπετε, ο Thom σε μια κίνηση όλο νόημα, αφού τελείωσε μαζί με τη νεοσύστατη αλλά όχι ακόμα νεοφώτιστη μπάντα του τις εκτελέσεις όλων των τραγουδιών του Eraser, φρόντισε να βγει για ένα encore παίζοντας 5 τραγούδια εκ των οποίων τα 4, όπως δείχνουν τα στοιχεία, είναι σίγουρα Radiohead. Το πρωινό αξύριστο μελαγχολικό ξύπνημα του “Open the Floodgates”, τη γλυκιά υπαρξιακή επιφοίτηση του “Skirting on the Surface”, τη χαμογελαστή φάτσα κάποιου περαστικού στο “Super Collider”, το αδερφάκι του “There There”, “Judge, Jury and Executioner” (του οποίου η πατρότητα αγνοείται) και την αφορμή αυτού του post, το πανέμορφο, γεμάτο ψυχή και συναίσθημα "Lotus Flower".

Οι στίχοι γεμάτοι παιδική πονηριά, απορία, αισιοδοξία και απλότητα. Ίσως γι’ αυτό ο Thom ανέφερε την κόρη του. Έτσι όπως ένα παιδί θα ήθελε το φεγγάρι σε μια οδοντογλυφίδα επειδή του μοιάζει όμορφο και φωτεινό για να κάνει παρέα με τα άλλα παιχνίδια του. Έτσι όπως ένα παιδί θα ήθελε να χωθεί στη τσέπη του μπαμπά του που βλέπει σπάνια και δεν καταλαβαίνει (και ούτε πρέπει να καταλάβει) τον λόγο που πρέπει να μην παίζει πιο συχνά γύρω από τα γόνατά του. Έτσι όπως ένα παιδί θα ήθελε να γίνει τοσοδούλικο και σιωπηλό σαν ένα ποντικάκι προκειμένου να πηγαίνει όπου θέλει χωρίς να φοβάται και να ενοχλεί τη γάτα που κόβει βόλτες.

Για κάθε μια από αυτές τις «παιδικές» επιθυμίες μπορεί να γίνει και μια σύνδεση και με μια «ενήλικη» ανάγκη. Επειδή είμαστε ενήλικοι (δυστυχώς) πρέπει να το ερμηνεύσουμε με έναν μεγαλίστικο τρόπο, δηλαδή είτε ως την επιθυμία κάποιου να κάνει απαγορευμένα και πρόσκαιρα πράγματα εκτός σχέσης είτε ως αποδοχή κατάθλιψης από τα συσσωρευμένα μπιχλιμπίδια ανικανοποίητης και προσποιητής ζωής.

Γιατί να «μολύνουμε» όμως μια πανέμορφη σύνθεση και τόσο πεντακάθαρα λαμπερούς στίχους με τις λαβυρινθώδεις αναλύσεις που απλά απορρέουν από την ανάγκη του ανθρώπου να κουκουλώσει τα βασικά του ένστικτα; Δεν υπάρχει τίποτα πιο απλό και τίποτα πιο όμορφο από το να θέλεις το φεγγάρι στο πιάτο σου. Γιατί δεν μπορούμε να το έχουμε απλά έτσι όπως το βλέπουμε; Στρογγυλό, κιτρινωπό να παλεύει και να γλιστράει γύρω γύρω από το πιάτο, ή ήσυχο ακίνητο και εκτυφλωτικό, παραδομένο και καθισμένο πάνω σε μια οδοντογλυφίδα. Ας φανταστούμε το soul falsetto του Yorke να κάνει παγοδρομίες πάνω στην διστακτική κιθάρα που το ριφάκι της βγάζει φοβισμένα το κεφαλάκι του για να μην ενοχλήσει το κρεσέντο του Thom που ανοίγει σαν σπάνιο λουλούδι μια ξεχωριστή στιγμή του χρόνου.

20 χρόνια μετά και αυτή η μπάντα ακόμα γράφει αριστουργήματα. Γιατί να το ερμηνεύσουμε κάπως αλλιώς εκτός από απλό ανόθευτο και σταλμένο από τον Θεό ταλέντο. Ή από τον Βούδα. Ή από τον Αλλάχ. Η από τα βάθη των δασών του Αμαζονίου. Ή από τη δύναμη του φεγγαριού. Αναλόγως τι πιστεύετε…

Thom Yorke - "Lotus Flower" (live @ the Echoplex, Los Angeles, 2/10/09)

Tweet

All of my friends/ Each one of them/ They know I'm subject to worry

Πάει, μας αφήνει σιγά σιγά ο Νοέμβρης. Μπορεί να'ναι δύσκολο να το καταλάβεις με τέτοιες λιακάδες, αλλά σε ένα μήνα έχουμε Χριστούγεννα. Και είναι πράγματι λίγο αστείο να περνάς έξω απ'τα μαγαζιά με τα πολύχρωμα φωτάκια και τις μπάλες και τους άγιους βασίληδες ενώ σκέφτεσαι ότι ο μόνος λόγος που φοράς ακόμα τη ζακέτα σου είναι επειδή βαριέσαι να την κουβαλάς στο χέρι. Προσωπικά, ομολογώ πως μερικές φορές τη φοράω μόνο και μόνο σαν ένα είδος βουντού, μπας και δεήσει όλο αυτό το ανοιξιάτικο σκηνικό να την κάνει με ελαφρά. Κάθε πρωί εδώ και δυο-τρεις εβδομάδες ξυπνάω με την ελπίδα να δω επιτέλους έναν σοβαρό Νοεμβριάτικο καιρό έξω απ'το τζάμι - πριν ένα μήνα μια χαρούλα κρύο έκανε, αλλά από τότε και μετά εμείς οι λάτρεις του χειμώνα έχουμε μείνει να τον περιμένουμε.

Μέσα στις απελπισμένες ενέργειες που κάνουμε μήπως τον φέρουμε λίγο πιο γρήγορα είναι φυσικά και το ν'ακούμε "χειμωνιάτικη" μουσική. Ειδικά όταν είσαι σπίτι, μπορείς να προσποιηθείς άνετα ότι έξω κάνει ψοφόκρυο, να φτιάξεις ένα ωραίο τσαγάκι και να βάλεις κάτι ανάλογα moody να παίζει. Εδώ, λοιπόν, μπαίνει ο φετινός δίσκος των Weinland κι εμείς στο ψητό επιτέλους.

Οι Weinland είναι από το Portland του Oregon. Μια πόλη που βρίσκεται στο βορειοανατολικό κομμάτι των Η.Π.Α., λίγο νοτιότερα απ'τα σύνορα με τον Καναδά. Την ώρα που εγώ γράφω αυτές τις γραμμές στον Πειραιά των 15 βαθμών στις 7.30 το απόγευμα, εκεί είναι 9.30 το πρωί (σύμφωνα με όσα έμαθα στο μεταπτυχιακό μου, 8 με 10 είναι το δίωρο με τη μεγαλύτερη αύξηση της θερμοκρασίας μέσα στην ημέρα) κι έχει 7 βαθμούς και 85% υγρασία. Με λίγα λόγια, τα παιδιά έχουν το μέρος. Ακούγοντάς τους, διαπιστώνεις ότι έχουν και τη μελαγχολία. Τις ενορχηστρώσεις. Την ατμόσφαιρα. Τις συνθέσεις. Ακόμα και τους τίτλους - ο δίσκος λέγεται Breaks in the Sun και το ομώνυμο κομμάτι είναι από τα ομορφότερα, όπως και το "Autumn Blood". Τι άλλο θέλει κανείς για να τους επιλέξει ως ηχητική επένδυση σ'ένα φθινοπωρινό απόγευμα, προσπαθώντας να φέρει το χειμώνα πιο κοντά;

Το Breaks in the Sun είναι ο τρίτος δίσκος για τους πέντε. εκ των οποίων οι τέσσερεις μουσάτοι, τυπάδες. Με εξέπληξε που είναι πέντε, γιατί θα μπορούσε να πρόκειται για δουλειά ενός ανθρώπου. Θες οι προσωπικές ιστορίες του Adam Shearer, θες οι σχετικά λιτές αλλά απόλυτα ταιριαστές ενορχηστρώσεις, θες η γενική folk rock αισθητική που πολλές φορές παραπέμπει σε μοναχικούς τύπους, δεν περίμενα ότι τόσος πολύς κόσμος βρίσκεται πίσω από αυτό που άκουγα. Πραγματικά αυτά τα παιδιά πρέπει να έχουν εγκράτεια.

Σίγουρα πάντως έχουν ταλέντο. Οι συνθέσεις τους είναι πολύ καλές, και το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει κάτι από Czars, κάτι από Logh, κάτι από Elliott Smith και κάτι από το πως θ'ακουγόταν ο Ben Kweller αν είχε μπάντα και η φωνή του ήταν πιο απαλή. Καμιά φορά, όπως στο downtempo "I Feel Wasted", θυμίζουν λίγο και τους Devastations. Δε βαραίνουν τίποτα με αχρείαστες στρώσεις, και παρ'όλ'αυτά καταφέρνουν να δίνουν ποικιλία και κομψότητα στον ήχο τους. Είναι σtraightforward και σε προσκαλούν μέσα στον κόσμο τους χωρίς πολλές τζιριτζάντζουλες (πάντα ήθελα να γράψω αυτή τη λέξη, επιτέλους τα κατάφερα!). Είναι από αυτούς τους δίσκους στους οποίους θέλεις να επιστρέφεις όταν χρειάζεσαι κάτι άμεσο και ζεστό, να σε πιάσει αμέσως και να σε ηρεμήσει.

Και πάει πολύ ωραία με τσάι με γεύση καραμέλα, ή με λίγο μέλι μέσα. Η παγωνιά έξω απλώνεται, τα σύννεφα μαζεύονται, ίσως να χιονίσει απόψε. Είδατε, δεν είναι τίποτα, μια χαρά πείστηκα...

Weinland - "The Breaks in the Sun" από το Breaks in the Sun

Tweet

Radio Beans #18

Ο Νοέμβριος μάλλον θα πρέπει να καταγραφεί ως μήνας ραδιοφώνου, αφού εδώ και καμιά εικοσαριά μέρες τα πληκτρολόγιά μας έχουν βρει την ησυχία τους. Όχι για πολύ φυσικά, καθώς η χρονιά μπαίνει στην τελική ευθεία της κι εμείς βρισκόμαστε στα τελευταία στάδια επεξεργασίας διαφόρων πραγμάτων που ακούμε, βλέπουμε και μαθαίνουμε... Μέχρι όμως να επανέλθουμε στις συγγραφικές μας επάλξεις, τη βγάζουμε με εκπομπές. Η σημερινή καταπιάνεται με το συμπαθές είδος των supergroups και τους διάφορους ορισμούς και εκφάνσεις του, και είναι μια ακόμα ευκαιρία να παίξουμε κάποιους καλλιτέχνες που (διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, μουαχαχαχαχαχα) λατρεύουμε. Σε side projects mode αυτή τη φορά.

Radio Beans 18

Tracklisting:
Them Crooked Vultures - "Bandoliers"
Traveling Wilburys - "Handle With Care"
Electronic - "Forbidden City"
Mad Season - "Long Gone Day"
The Backbeat Band - "Money (That's What I Want)" (Barrett Strong)
Venus in Furs - "Bitter-Sweet" (Roxy Music)
Broken Social Scene - "Stars and Sons"
The Postal Service - "Such Great Heights"
The Bens - "Just Pretend"
Monsters of Folk - "Temazcal"
The Good, The Bad & The Queen - "History Song"

Tweet

Radio Beans #17

Μετά απο πολύ καιρό το Radio Beans επιστρέφει στην ραδιοφούσκα του και στ'αυτιά σας. Παρεμπιπτόντως, είναι το πρώτο μας post εδώ και δέκα μέρες οπότε χαρείτε το όσο μπορείτε. Αυτή τη φορά το Radio Beans ασχολείται με την προσωπική συλλογή επτάϊντσων βινυλίων της uptight. Ακούμε ένα ένα τα κομμάτια απο τη μικρή αλλά αξιοπρεπέστατη συλλογή της ενθυμούμενοι παράλληλα και πως τα απέκτησε. Οι ακροάσεις αυτού του Radio Beans θα πάνε σε καλό σκοπό* οπότε κανονίστε...

Radio Beans 17

Tracklisting:
Pulp - "Do You Remember the First Time?"
Inspiral Carpets - "She Comes in the Fall"
Belle and Sebastian - "Dog on Wheels"
Swell - "(I Know) The Trip"
Ben Folds Five - "Battle Of Who Could Care Less"
The Jon Spencer Blues Explosion - "2 Kindsa Love"
Bellatrix - "Jediwannabe"
The Princeton Reverbs Colonial - "Our Red Clarinet"
Trembling Blue Stars - "Doo-Wop Music"
Urusei Yatsura - "Kewpies Like Watermelon"
Clearlake - "Winterlight"

*Την αγορά ενός πικάπ ώστε να ακούει τα βινύλιά της η Ερευνητική Επιστημονική Ομάδα του Some Beans**.

**Εμείς δηλαδή.

Tweet

Ηappy Birthday to... Happy Birthday!

Και ναι κυρίες και κύριοι, η στήλη που εγκαινιάσαμε πέρυσι τέτοια μέρα προκειμένου να ευχηθούμε «χρόνια πολλά» στην Αυτού Πολυμουσικότητα τον Jonathan Richard Guy Greenwood, και μας άρεσε τόσο που έμεινε, έκλεισε αισίως έναν ολόκληρο χρόνο και ήρθε η σειρά της να τής πούμε «χρόνια πολλά»! Από την πάνω δεξιά γωνίτσα του some beans ευχηθήκαμε στη διάρκεια αυτού του έτους σε ένα σωρό κόσμο, αν και ομολογουμένως για ορισμένες περιόδους την αφήσαμε έρμη και ανενημέρωτη. Υποσχόμαστε τακτική ανανέωση στο δεύτερο χρόνο της, καθώς θα παρελάσουν απ'αυτήν όσοι δεν «χώρεσαν» στον πρώτο γύρο - και ήταν πολλοί (στις 4 Ιανουαρίου μόνο έχουν γενέθλια 6 (!) σπουδαίοι μουσικοί!). Κι αν μας σωθούν οι μουσικοί, θα επεκταθούμε σε άλλες λατρείες...

Για να γιορτάσουμε τα γενέθλια της στήλης των γενεθλίων, μιας και δυστυχώς δεν μπορούμε να σας προσφέρουμε γλυκάκι (που είναι τα ολογράμματα και οι άλλες φουτουριστικές αηδίες που μας υπόσχονταν όλες οι ταινίες και τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας ότι θα είχαν γίνει λίγο μετά το 2000; Οέο;), σας έχουμε μονάχα ένα Happy Birthday Special: ΕΔΩ μπορείτε να βρείτε ένα αρχείο των γενεθλίων που έχουμε βάλει ως τώρα, με τα κειμενάκια και τα βιντεάκια τους. Λείπουν κάποια αλλά θα τα προσθέσουμε, όπως θα προσθέτουμε και κάθε καινούριο καλλιτέχνη που θα έχει την τιμή να φιλοξενείται στη στήλη απο'δω και στο εξής.

Κι αφού ήταν αυτός που μας ανάγκασε με τα γενέθλιά του να φτιάξουμε τη στήλη Happy Birthday, απολαύστε ένα δείγμα από το αστείρευτο ταλέντο του Jonny, ο οποίος κλείνει σήμερα τα 38 (για να μην ξεχνιόμαστε), είναι τα 17 απ'αυτά στο κουρμπέτι και ακόμα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τι στην ευχή πίνει και δείχνει μονίμως τόσο πολύ νεότερος. Happy Birthday, Jon-Jon, και να ξαναπούμε "see you next year";

Jonny Greenwood - "Prospectors Quartet" από το There Will Be Blood OST

ΥΓ: Πηγαίνοντας στο site που είχα στο GeoCities από τότε ακόμα που το Yahoo ήταν μια απλή μηχανή αναζήτησης, για να «φιλοξενήσω» το αρχείο των γενεθλίων, ανακάλυψα ότι το site μου απλά δεν υπήρχε πια. Όλα τα αρχεία είχαν σβηστεί. Δεν έχω ιδέα αν προειδοποίησαν (το mail που τους είχα δώσει δεν ίσχυε πια και δεν το'χα ενημερώσει) αλλά όπως και να'χει, όλα πήγαν στα σκουπίδια αφού ο λογαριασμός μου ήταν απλός, τσάμπα και όχι Plus στους οποίους η Yahoo έδωσε τη δυνατότητα να μεταφέρουν το site τους στο νέο, γκλαμουράτο και φυσικά με το αζημίωτο web hosting service τους. Ευτυχώς, όλα σχεδόν τα αρχεία βρίσκονται στον υπολογιστή μου και βρισκόμουν ήδη στη διαδικασία μεταφοράς σε νέο host, και έφτιαχνα το νέο site σιγά-σιγά. Αλλά είχα αυτή τη σελίδα απο το 1998 και την είχα φτιάξει και συντηρήσει με πολύ μεράκι. Εύχομαι στους άπληστους μανατζαραίους της Yahoo να τους καεί το Blu-Ray. Προς το παρόν, Radiohead Articles Archive R.I.P.. :-(

ΥΓ2: Επειδή ίσως το αρχείο να εμφανίζεται σε διάφορα κινέζικα αντί για ελληνικά (ο νέος host είναι αγγλομαθής μόνον), αύριο ή πιο πιθανόν το Σαββατοκύριακο θα διορθώσουμε το πρόβλημα. :-)

Tweet

And all my time/ Is yours as much as mine/We never have enough/ Time to show our love

Δύο από τους αγαπημένους μας 90’ς ήρωες βρέθηκαν χθες στον μικρό αλλά «ζεστό» χώρο του Rodeo στη Βικτώρια. Η Paula Frazer, τραγουδίστρια των Tarnation, και ο Mark Gardener, συνθέτης και τραγουδιστής ενός εκ των πρώτων συγκροτημάτων που έφεραν στα μουσικά μας λεξικά τη λέξη shoegaze, των Ride, έφτιαξαν ένα θελκτικότατο πακέτο για όλους όσους μεγάλωσαν την προηγούμενη δεκαετία και τα μουσικά τους γούστα σχηματίστηκαν από τον Ροδον Fm και τον παλιό καλό Rock Fm.

Μόνο που το θέμα στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι πως και οι δύο καλλιτέχνες, που θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε από πριν ότι ήταν απολαυστικοί, τα τελευταία 10 και βάλε χρόνια έχουν συνηθίσει τη μοναξιά της σκηνής. Η Paula Frazer έχει βγάλει τρείς προσωπικούς δίσκους, αν και στην ουσία όλο το project των Tarnation είναι το προσωπικό της όχημα, ενώ το 2007 επανέφερε το όνομα των Tarnation για τον δίσκο της Now It’s Time, περισσότερο όμως σαν προσπάθεια να θυμίσει στον κόσμο το όνομα του παλιού της γκρουπ παρά ως ένδειξη επιστροφής σε έναν πιο «γεμάτο» και πειραματικό ήχο.

Ο Gardener από την άλλη απείχε για πολύ περισσότερο καιρό από τη μουσική μετά την διάλυση των Ride το 1995. Ο μοναδικός του σόλο δίσκος κυκλοφόρησε πριν 4 χρόνια με τίτλο These Beautiful Ghosts και πέραν τούτου είχε κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες με καινούργια σχήματα καθώς και αρκετές συμμετοχές σε δίσκους άλλων μουσικών.

Εχθές, πάντως, η Frazer και ο Gardener κατά σειρά εμφανίσεως, μόνο ξοφλημένοι δεν έμοιαζαν. Όλα όσα περιμέναμε να ακούσουμε από αυτούς τα ακούσαμε και μάλιστα σε πολύ ικανοποιητικότερο βαθμό από αυτόν που περιμέναμε συνυπολογίζοντας ότι θα ήταν μια ακουστική συναυλία.

Γύρω στις 10.30 βγήκε πρώτη η Paula Frazer με τη συνοδεία ακουστικής κιθάρας. Η φιγούρα της ήταν μικροσκοπική και η παρουσία της διακριτική. Μόλις όμως άρχισε να τραγουδά καταλάβαμε γιατί η καταγόμενη από το Arkansas και πρώην τραγουδίστρια διαφόρων punk συγκροτημάτων είχε μαγέψει τα ελληνικά ερτζιανά πριν από περίπου μια δεκαετία και ενίοτε συνεχίζει να τα μαγεύει με κάθε επανάληψη του “Your Thoughts and Mine”. Καθαρή και κρυστάλλινη φωνή που έβγαινε αγόγγυστα, ανεβοκατεβαίνοντας τις οκτάβες, περνώντας από μελαγχολικά γυρίσματα σε σοπράνο ρεφρέν. Φυσικά έπαιξε το “Your Thoughts And Mine”, το "A Place Where I Know" και το “Awful Shade Of Blue” από το Mirador του 1997, μην ξεχνώντας φυσικά πιο πρόσφατα κομμάτια, με το “Watercolor Lines” και το “Always On My Mind” να ξεχωρίζουν. Οι συνθέσεις της ήταν ένας τομέας που έπασχε, αφού γίνονταν επαναλαμβανόμενες και δεν ξέρουμε κατά πόσον θα ήμασταν διατεθειμένοι να βάλουμε παρωπίδες και να επικεντρωθούμε στην καταπληκτική φωνή της στην περίπτωση που το σετ ήταν μεγαλύτερο, κάτι που φάνηκε να το κατανοεί και η ίδια παίζοντας ακριβώς όση ώρα χρειαζόταν αφήνοντας μας με μια γλυκιά και μελαγχολική γεύση με τον εναλλακτικό country ήχο της.

Όχι πολύ αργότερα και αφού κερδίσαμε μερικές θέσεις προς τα εμπρός υποδεχθήκαμε τον Mark Gardener. Με πολύ λιγότερα μαλλιά απ’ό,τι τον θυμόμαστε έπαιξε μοναχός του για μιάμιση περίπου ώρα, δείχνοντας σε μεγάλα κέφια και πραγματικά χαρούμενος για την ανταπόκριση του κόσμου λέγοντας χαρακτηριστικά πως «Θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό κάθε Δευτέρα». Ο Gardener δεν έδειξε το παραμικρό ίχνος κομπλεξισμού για το γεγονός ότι η μουσική του καριέρα είχε συνδεθεί με το παλιό του συγκρότημα που διαλύθηκε μετά από εντάσεις μεταξύ των μελών του. Παίζοντας καταπληκτικά μια ακουστική κιθάρα τραγούδησε ορεξάτος, με το δεύτερο μισό του σετ του να είναι στις καλύτερες φετινές συναυλιακές μας στιγμές. “From Time to Time”, ”Leave Them All Behind”, ”Drive Blind”, ”Dreams Burn Down” συν-τραγουδήθηκαν όλα με πάθος από το κοινό που δημιούργησε μια πολύ θερμή ατμόσφαιρα δείχνοντας ότι έπαιζε τα γνωστά κομμάτια των Ride στα δάχτυλα.

Ειδική μνεία και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς στα δύο καλύτερα κομμάτια των πιονέρων της shoegaze. Το απίστευτο “Vapour Trail” μας έκανε να μουρμουράμε την μελωδία των βιολιών της στούντιο εκτέλεσης καθώς ο Mark κοπάναγε την κιθάρα του τραγουδώντας έτσι όπως ακριβώς άξιζε σε ένα τόσο σπουδαίο τραγούδι. Η άλλη μεγάλη στιγμή της βραδιάς ήταν αφιερωμένη σε αυτούς που του ζήτησαν να παίξει το “Unfamiliar” (γκουχ γκουχ), όταν και το club γέμισε χαμόγελα, συγκίνηση και φωνή έξω καρδιά για ένα από τα καλύτερα b-sides όλων των εποχών από οποιαδήποτε μπάντα, που ευτυχώς διασώθηκε μπαίνοντας στο best-of των Ride που σημειωτέον οι ίδιοι διάλεξαν τα κομμάτια.

Μόνο ζεστασιά και ευχάριστα συναισθήματα ένιωθε κάποιος καθώς έφευγε από την συναυλία. Μαζί και μια σφοδρή επιθυμία να ξανακούσει όλα αυτά τα κομμάτια που βγήκαν σε μια εποχή που διαμόρφωσε τα γούστα των 20άρηδων και 30άρηδων μουσικόφιλων. Και όπως πάντα για κάθε εποχή που μας σημαδεύει η αθωότητά της είναι αδιαπραγμάτευτη. Η Ελλάδα μπορεί να μοιάζει με ένα μεγάλο γραφείο κηδειών για τους μουσικούς, αφού τους συνοδεύει στην μουσική τους απόσυρση (πρέπει να έχουμε το ρεκόρ συναυλιών από πρώην τραγουδιστές της τάδε μπάντας) αλλά κάτι τέτοιες συναυλίες προσεγγίζουν όσο είναι δυνατόν εκείνες τις αριστουργηματικές στιγμές στο χρόνο ανάμεσα στο 1991 και το 2000.

Η κριτική του mr.grieves για την εμφάνιση του Mark Gardener και της Paula Frazer στο Rodeo όπως δημοσιεύτηκε στο Asante στις 4/11/09.

Tweet

Living everything as it comes and goes

Το συναυλιακό έτος 2009 είχε ήδη σημαδευτεί από μεγάλες στιγμές, προσωπικά μου λατρεμένα τραγούδια που δεν περίμενα πλέον ν'ακούσω. Τραγούδια που στο άκουσμα της πρώτης αγαπημένης νότας του καθενός αυτό το σπάνιο συναίσθημα - ότι είσαι τυχερός να βρίσκεσαι σ'εκείνο το μέρος εκείνη τη στιγμή - πλημμύριζε το μυαλό μου και μ'έκανε να στήνω ένα μικρό πάρτι δευτερολέπτων με τον εαυτό μου πριν τους αφοσιωθώ.

Το Φλεβάρη που μας πέρασε είδα τον Mark Lanegan να ερμηνεύει ζωντανά το "Creeping Coastline of Lights", και λίγες μέρες αργότερα τον Stuart Staples να ξεθάβει από το σεντούκι το "Her". Το καλοκαίρι είδα τους Radiohead να ξεσκονίζουν το "The Bends", τη στιγμή ακριβώς που είχα πάψει πια να ελπίζω ότι θα τους δω ποτέ να το παίζουν, λόγω των αραιών πια εμφανίσεών του. Όλες τις φορές ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό μου, όλες τις φορές ψιθύρισα ένα μικρό, πνιγμένο "Ναιαιαι!!!" (καλά, όχι στην Πράγα, εκεί ούρλιαξα).

Σε όλες τις περιπτώσεις, όμως, υπήρχαν εμπόδια. Στον Lanegan πέρασα το μισό κομμάτι προσπαθώντας να μη βρίσω καθώς κόσμος και κοσμάκης περνοδιάβαινε σπρώχνοντας μπροστά μου. Στους Tindersticks ήμασταν καθισμένοι φάτσα στην πλαϊνή είσοδο και συνεχώς έβλεπα σκιές να μου κρύβουν τη μπάντα, ενώ ταυτόχρονα διάφοροι εκπαιδευμένοι stewards κότσαραν κάθε λίγο κι αυτοί τη σιλουέτα τους ανάμεσα σε μας και τη σκηνή καθώς κυνηγούσαν όσους άναβαν κανένα τσιγάρο ή ξεκινούσαν να τραβήξουν κανένα βίντεο. Στην Πράγα είχα μπροστά μου έναν ακίνητο δίμετρο μπάστακα που απαγόρευε κάθε σκέψη να δω τι γινόταν στη σκηνή παρά μόνο καταφέρνοντας καμιά κλεφτή ματιά αν μετακινούνταν λίγο κάποιος άλλος.

Ακόμα και απόψε, στο πρώτο μέρος της βραδιάς στο Rodeo, όταν η Paula Frazer άφησε τη μαγική φωνή της να τρέξει πάνω στ'αυλάκια του "Your Thoughts and Mine" υπήρχε τριγύρω ατέλειωτη μουρμούρα και μπροστά μου ένα σωρό κεφάλια. Απλά άκουγα, περιμένοντας τη σειρά μου.

Και η σειρά μου ήρθε. Στο σετ του Mark Gardener είχα πλέον καταφέρει να φτάσω μπροστά, σχεδόν μπορούσα να τον αγγίξω. Έτσι, χωρίς κανένα εμπόδιο ήταν η οπτική μου επαφή με τον χαμογελαστό και soft-spoken Οξφορδέζο όταν ανέφερε ότι κάποιος του είχε στείλει ένα email λέγοντας ότι του άρεσε πολύ το "Unfamiliar" και ότι είπε να το δοκιμάσει. Για την ακρίβεια, του είχα πει ότι είναι ένα απ'τα αγαπημένα μου κομμάτια όλων των εποχών κι ότι αν τυχόν το έπαιζε θα μου έφτιαχνε τη χρονιά. Κάτι που έγινε.

Το 2009 θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά που είδα live, upon personal request, ένα από τα 5-6 τραγούδια που έχουν σημαδέψει τη ζωή μου, παιγμένο από τον άνθρωπο που το έγραψε, μονάχα με την ακουστική του κιθάρα, το βράδυ της 2ας Νοεμβρίου σ'ενα υπόγειο κλαμπάκι στη Βικτώρια. Το να πω "thanks" δεν είναι αρκετό, Mark. You made me the happiest person in the universe tonight.

Update: Πλέον υπάρχει ΚΑΙ οπτικοακουστικό υλικό... Τις θερμές μας ευχαριστίες στον άνθρωπο που τράβηξε και ανέβασε τα βιντεάκια τα οποία έχουν εκπληκτικό ήχο!

Tweet