2010: Συναυλιακές αναμνήσεις

Το 2010 ήταν ένα συναυλιακό βατερλό για μας. Αυτή τη φορά όχι λόγω της πολιτιστικής και συναυλιακής ανυπαρξίας της χώρας μας (τηρουμένων των αναλογιών μάλιστα έγιναν αρκετά καλές συναυλίες φέτος) αλλά κυρίως λόγω διαφόρων λόγων υγείας που μας κράτησαν μακριά απο πολύ ενδιαφέροντα κονσέρτα που έγιναν. Το 2010 συνειδητοποιήσαμε με σκληρό τρόπο οτι η ευχή για υγεία δεν είναι ποτέ περιττή.

Κανονικά φέτος δεν χωράει ανασκόπηση με τόσο φτωχό απολογισμό αλλά θα επιχειρήσουμε μια μικρή και σεμνή γιατί είναι ένα έθιμο που είναι κρίμα να χαλάσει.

Χρονικά η πρώτη συναυλιακή μας εμπειρία ήταν το Hertz Festival του Πολιτιστικού Συλλόγου Παρνασσού με τη συμμετοχή του Fennesz και support τον Έλληνα Novi_sad που πραγματοποιήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου. Το νεοκλασσικό που φιλοξένησε το festival μας προκαταλάμβανε απο την αρχή για μια διαφορετική απο το συνηθισμένο (ντουμάνι πάσης φύσεως, στριμωξίδι) εμπειρία. Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν πόσο πιο έντονη θα ήταν η (μη) εμφάνιση του Novi_sad (δηλ. Θανάση Καπρούλια) σε σχέση με του Fennesz και πόσο περισσότερη ενέργεια θα μας απορροφούσε με το πείραμα το οποίο μας υπέβαλε. Ο Αυστριακός καθηγητής απο την άλλη ήταν ακριβής και χειρουργικός αποτελειώνοντάς μας μετά το βραχυκύκλωμα που μας προκάλεσε ο Novi_sad. Το ταξί μετά ήταν απαραίτητο αφού προχωρούσαμε σαν ακέφαλα κοτόπουλα προς τη Σταδίου. Ο ταρίφας βέβαια ήταν συνηθισμένος σε ακέφαλα κοτόπουλα που βγαίνουν απο την Αβραμιώτου.

Ψηλά στις συναυλιακές μας στιγμές θα κρατήσουμε και τη συναυλία των Bokomolech στο Rodeo στις 24 Μαρτίου. Σχεδόν τρεις ώρες επικής '90s αναβίωσης με το νευρικό χοροπήδημα του τραγουδιστή Δημήτρη Ιωάννου να μας γεμίζει αναμνήσεις από εποχές που οι Bokomolech ήταν καυτό όνομα και ολάκερος Steve Albini έκανε παραγωγή στο Jet Lag το 1997. Ό,τι θέλησε το κοινό να ακουστεί ακούστηκε, σε μια συναυλία που γρήγορα έλαβε εορταστικό και επετειακό χαρακτήρα συνάντησης παλιόφιλων.

Μόνο σε συναυλιακές λίστες μπορείς να δεις το γέρο-Bob Dylan μαζί με Fennesz, Peaches κ.λ.π. Εντάξει, καμμία σχέση μουσικά αλλά εδώ έχουμε βγάλει έξω τις εμπειρίες μας και τις μετράμε. Η συναυλία του Bob Dylan στο Terravibe στις 29 Μαϊου ήταν ένα μικρό κοίταγμα απο την κλειδαρότρυπα μιας εποχής που τη χαρακτήριζε η μουσική χαλαρότητα και αθωότητα, έννοιες που σήμερα μοιάζουν μακρινές. Η σχεδόν χίπικη ατμόσφαιρα δεν απαιτούσε πολλά πράγματα παρά μόνο να κρατάς τρυφερά κάποιο χέρι κατά τη διάρκεια του "Lay Lady Lay". Και όλα χάρη σε αυτόν τον 70χρονο τραγουδοποιό που επιβάλλεται να τον δεις έστω και μια φορά στη ζωή σου.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 4 Ιουνίου, ήταν η σειρά του Synch Festival, με την πάντα εξαιρετική οργάνωσή του (αν και λίγο υποτονικό φέτος και με λιγότερο κόσμο), το καλό του ρόστερ και την αδιαμφισβήτη ικανότητά του να φέρνει φρέσκα ονοματα. Αυτοί που προτιμήσαμε ήταν οι Get Well Soon, η Peaches και ο Matt Elliott.

Οι Γιορμανοί φίλοι μας ήταν άνευροι, και ίσως τελικά το υλικό τους να μην ήταν το καταλληλότερο για live πόσο μάλλον για φεστιβαλική εμπειρία που το κάθε δευτερόλεπτο μετράει.

Τί έσωσε τότε το συμπαθές φεστιβάλ; Μα η Peaches η ταγματασφαλίτισσα αφέντρα που έφερε τους σκλάβους της (έναν αρσενικό και μια θηλυκή) και ξεφάντωσε. Γλύψτε μου τις μπότες, φέρε το μαστίγιο, που είναι ο δονητής και τέτοια. Τα βλέπει όλα σαν παιδικό αστείο με αυτό το α λα Τζόκερ χαμογελό της και παρότι σε φωτογραφίες βγάζει κάτι αντιαισθητικό και ανδρόγυνο στο live δεν μπορείς να αποφασίσεις αν θες να την χαστουκίσεις ή να την $#$%^& ή και τα δύο. Την Peaches έχει αντιγράψει, περισσότερο απο τη Madonna, αυτό το ατάλαντο και κακάσχημο πλάσμα η Lady Gaga.

Στο περαιτέρω σώσιμο του festival συνέβαλλε αποφασιστικά ο Matt Elliott του οποίου το set ξεκίνησε με τις χειρότερες προϋποθέσεις. Εκεί που πρόπερσι είδαμε τον Ευρυπίδη όμορφα και ήσυχα (δηλαδή στην αίθουσα του Αθήνα 9.84) φέτος (δηλ. πέρυσι) ένας όρθιος τύπος που καθόταν μπροστά στον προβολέα είχε σκοτεινιάσει την αίθουσα με αποτέλεσμα να ψάχνουμε να δούμε απο που ακούγονται τα θαυματουργά pedals του Μatt. Το ιλαρό περιστατικό συνεχίστηκε όταν ένας ζοχάδας μουτζαχεντίν του Matt διακόπτει τον Elliott την ώρα που τραγουδάει και σε σπαστά Αγγλικά του λέει "sorry Matt αυτός κάθεται μπροστά στον προβολέα και δεν σε βλέπουμε κ.λ.π." Ο κακομοίρης ο Matt δεν κατάλαβε τίποτα και συνέχισε να παλεύει με τους εσωτερικούς δαίμονές του. Ο τύπος εντωμεταξύ συνέχισε να κάθεται μπροστά στον προβολέα και ο ζοχάδας σιχτίριζε όσους έμπαιναν στην άιθουσα αργοπορημένοι, μετά τους Fuck Buttons (που δεν είδαμε), ανάβοντας τσιγάρο μπας και χαλαρώσει. Κάποιος θαρραλέος του είπε να σβήσει το τσιγάρο επειδή «δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το αναπνέυουμε σε κλειστό χώρο» και μα το Δία φοβήθηκα ότι η απάντηση θα ήταν μια κλωτσιά στα δόντια. Αν σκεφτείς ότι όλα αυτά συνέβησαν στη συναυλία ενός ανθρώπου που πάσχει από χρόνια κατάθλιψη δεν μπορείς να μην χαμογελάσεις λιγάκι με την ειρωνία του πράγματος. Γενικότερα πάντως ο Elliott ήταν εξαιρετικός.

Την επόμενη ημέρα, 5 Ιουνίου, είδαμε τον Rufus Wainwright στο Λυκαβηττό. Έχουμε αναφερθεί πολλακις σε αυτήν τη μαγική εμπειρία που θα μας μείνει ανεξίτηλη. O Rufus ήταν θεατρικός, λυρικός και λίγο δικτατορικός μέχρι να τελειώσει το παίξιμο του Songs For Lulu. Απαίτησε απόλυτη ησυχία ακόμα και μετά τα τραγούδια, για να ερμηνεύσει το βαρύ -είναι αλήθεια- και απαιτητικό φορτίο του δίσκου του. Απαίτηση που τη σεβάστηκε το κοινό εκτός απο δυο τρείς που χειροκροτούσαν επιδεικτικά αλλά ο Rufus το είχε προβλέψει αυτό και τους έγραψε στα μοκασίνια του. Μετά το διάλλειμα, ενόσω θαυμάζαμε τον πανέμορφο ορίζοντα, ο Rufus ξαναγύρισε με ένα ανοιχτόχρωμο κοστούμι, τελείως διαφορετικός, πολύ ομιλητικός, αστείος και δοτικός. Αληθινός επαγγελματίας που σεβάστηκε το κοινό και μας κέρδισε όλους με το best of ρεπερτόριο του και την αγάπη με την οποία το μεταχειρίστηκε.

Τελευταία συναυλία για πέρυσι και δυστυχώς καταϊδρωμένη ήταν οι πολύ καλοί κατά τα άλλα Radio Dept. στις 21 Νοεμβρίου που αποδείχθηκαν κατουρλήδες στο live τους. Δεν ήταν τόσο οτι ήταν ντροπαλοί και καθολουμίλητοι αλλά σπατάλησαν το "This Time Around" παίζοντάς το πρώτο πρώτο (δεν τους είχε πει κανείς βέβαια των ανθρώπων για τα ηχεία του Gagarin) χωρίς να έχουν βρει καν τα πατήματά τους. Επίσης έπαιξαν μια ώρα και κάτι. Τιναυτάρεεγώέχωπληρώσειναπουμε!

Για ένα απο τα λίγα πράγματα που έχουμε να είμαστε υπερήφανοι απο εκείνη τη νύχτα ήταν για τον άψογο προγραμματισμό μας που μας έφερε στο Gagarin ακριβώς τη στιγμή που τελείωναν τα support αλλά και το ότι μπορέσαμε να μπούμε με προσκλήσεις στη συναυλία (Το "Τιναυτάρεεγώέχωπληρώσειναπουμε!" ήταν καθαρά για λόγους εντυπωσιασμού).

Tweet

2010: Μουσικά κομμάτια, part 2

Παντ... παντ... ουφ! Λαχανιασμένα και καταϊδρωμένα έφτασαν και τα δικά μου 50 κομμάτια του 2010. Μπορεί να έχουμε 28 Ιανουαρίου αλλά το καλό πράγμα αργεί να γίνει κι επιπλέον ο Γενάρης είναι, όπως όλοι ξέρουμε, μεταβατικός μήνας. Το 2011 έχει έρθει φουριόζο αλλά το 2010 και οι ομορφότερες μουσικές του στοιχειώνουν ακόμα τα mp3 player μας...

50. Cours Lapin - "Cache Cache" από το Cours Lapin
Οι μόδες έρχονται και φεύγουν τρέχοντας, και στο χώρο της μουσικής μπορεί και να κρατάνε ακόμα λιγότερο απ'ό,τι στα ρούχα ή σε άλλους τομείς. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που μάλλον ποτέ δεν θα'ναι ντεμοντέ. Ένα απ'αυτά είναι τα τρίλεπτα, ολίγον '70s, ολίγον noir ποπ κομμάτια, έστω κι αν αυτά προέρχονται από μια παρέα Δανούς που επικοινωνούν με τον έξω κόσμο στα γαλλικά -κι έχουν κι ένα τρισχαριτωμένο όνομα («τρέχα κουνελάκι»!). Το "Cache Cache" είναι ένα αξιολάτρευτο κομμάτι που αξίζει ν'ακούγεται σε κάθε cocktail πάρτι με καλοντυμένο κόσμο και vintage επίπλωση που σέβεται τον εαυτό του. Γιατί όχι και παραέξω.

49. Μ.Ι.Α. - "XXXO" από το /\/\ /\ Y /\
Το είχα ακούσει πάρα πολλές φορές στο ραδιόφωνο πριν το αναγνωρίσω ως προϊόν της πολύχρωμης φαντασίας της Σριλανκανής. Διώχνοντας όλα τα έθνικ στολίδια από τον ήχο της φτιάχνει ένα πολύ καλό σύγχρονο σινγκλάκι που μοιάζει να έχει βγει από τα χέρια κάποιου από τους star r'n'b παραγωγούς. Όπως κάθε νορμάλ άνθρωπος ενηλικιώνεται και αλλάζει και αυτό αντανακλάται στη μουσική της. Και δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο η αφύσικο σ'αυτό, ειδικά όταν μας παραδίδει τέτοια κομμάτια.

48. Duffy - "My Boy" από το Endlessly
«Αααν είναι η αγάπη αμαρτία/ Θα βγω να το φωνάξω με λατρεία/ Θα βγω να το φωνάξω να το πω/ Πως είμ'αμαρτωλή που σ'αγαπώ» σπάραζε κάποτε η Τζένη Βάνου με την τρεμουλιαστή φωνή της. Η αγγλική εκδοχή της, λιγότερο μοιραία και πιο κοριτσάκι και βεβαίως updated για την κοπέλα του 2010, λέγεται Duffy και υπερασπίζεται τον έρωτά της απέναντι στα κακιασμένα μάτια του κουτσομπόλη κοσμάκη. Δυστυχώς αυτό είναι από τα ελάχιστα highlights του περσινού της δίσκου που ούτε η εξαιρετικά μελετημένη νοεμβριάτικη κυκλοφορία κατάφερε να σώσει από την αποτυχία. Το ψεύτικο ζωντανό κοινό στην αρχή βέβαια δεν κατάλαβα σε τι ακριβώς χρειαζόταν, αλλά το πιασάρικο ρεφραίν, ο ωραίος ρυθμός και τα τσαχπίνικα "What's your problem?" της νεαράς είναι αρκετά για να μας πείσουν να το κρατήσουμε.

47. Xiu Xiu - "Chocolate Makes You Happy" από το Dear God I Hate Myself
Κάποιος έπρεπε επιτέλους να το πει. Μπράβο λοιπόν στον Jamie Stewart που δηλώνει το προφανές, και ακόμα περισσότερα μπράβο που το κάνει με έναν εξαιρετικά πιασάρικο τρόπο που είναι όμως όλος δικός του: η ιδιότροπη ποπ των Xiu Xiu ταιριάζει γάντι σε κάτι τέτοιες διακηρύξεις και υμνεί, μαζί με όλα τα συνοδευτικά μπλιμπλίκια της, πολύ πετυχημένα την θεϊκή ουσία που όλοι λατρεύουμε. Πραγματικά αξίζει να καταναλωθεί μαζί με μια Lindt. Γουρουνιά-ξεγουρουνιά, το κρίμα στο λαιμό του Jamie.

46. Holly Miranda - "Slow Burn Treason" από το The Magician's Private Library
Τα ψυχρά synths αγκαλιάζουν την ελαφρώς τριπ-χοπ καρδιά του κομματιού και η εντυπωσιακή μελωδία του ρεφραίν έρχεται μέσα σε ένα κύμα από αυτά. Ή μήπως είναι έγχορδα; Δύσκολο να πει κανείς, αλλά όπως και να'χει είναι πανέμορφα να τ'ακούς. Η παρέα της Holly με τους TV on the Radio που απέφερε και την ανάληψη της παραγωγής του δίσκου της από τον Dave Sitek μόνο καλό της έκανε, και η νεαρά δεν τα πάει καθόλου άσχημα από πλευράς συνθέσεων όπως δείχνουν κομμάτια σαν κι αυτό.

45. Caribou - "Sun" από το Swim
Είναι Αύγουστος. Είσαι στην παραλία. Η άμμος σου καίει τα πόδια, τα τζιτζίκια σε κάποιο μακρινό δέντρο που δε βλέπεις τζιτζικίζουν μονότονα... Και ο ήλιος! Κλείνεις τα μάτια και κοιτάς προς τα πάνω. Το φως πλημμυρίζει το κεφάλι σου, είναι παντού. Κρατάς κλειστά τα μάτια και αρχίζεις να βλέπεις σχεδιάκια και χρωματάκια. Και τα τζιτζίκια αρχίζουν να υποχωρούν, κάτι άλλο παίρνει τη θέση τους... Ο Caribou σκαρώνει το τέλειο κομμάτι για να ντύσει μια τέτοια στιγμή παριστάνοντας με τους ήχους του το φως και τη λάμψη του αμείλικτου, ανίκητου καλοκαιρινού ήλιου. Αγάπη, πιάσε το Carroten.

44. Silje Nes - "The Grass Harp" από το Opticks
Τα απαλά αρπίσματα της κιθάρας μοιάζουν με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου σε μια χειμωνιάτικη ακτή, ενώ στο βάθος ακούγονται τα κύματα να φουσκώνουν απαλά. Η λεπτεπίλεπτη φολκ της Silje διανθίζεται από παραμορφωμένα βιολιά και διαφορά άλλα χαριτωμένα παράσιτα και το ταξιδιάρικο αποτέλεσμα μας μεταφέρει κάπου αλλού. κάπου βόρεια και ήρεμα, κάπου όπου μπορεί κανείς να δει ολόκληρο τον ουρανό και τα χρώματά του.

43. Gorillaz - "Stylo" από το Plastic Beach
Η ικανότητα του Damon Albarn να γράφει φοβερά singles είναι πασίγνωστη. Άλλωστε το κάνει εδώ και δυο ολόκληρες δεκαετίες. Και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να μην εξασκεί την τέχνη του στο πιο εμπορικό project με το οποίο ανακατεύτηκε ποτέ. Από την αρχή της ύπαρξής τους οι Gorillaz είχαν στο ενεργητικό τους μερικά από τα καλύτερα δείγματά της και για τον τρίτο τους δίσκο ο Damon φύλαξε κάτι ανάλογο. Ένα σχετικά σκοτεινό, ταιριαστό με το θέμα του δίσκου, και φαινομενικά απλό αλλά έξτρα κολλητικό electro διαμάντι με τον Mos Def να βοηθάει αλλά κυρίως τον, επί χρόνια απόντα από τη δισκογραφία, Bobby Womack να σολάρει με την τεράστια soul φωνή του προσδίδοντας βάθος στο κομμάτι χωρίς καν να προσπαθεί. Απολαυστικό και πέρα για πέρα αντάξιο της κληρονομιάς όλων των συντελεστών του.

42. Four Tet - "Angel Echoes" από το There Is Love in You
Λίγες φορές ένα κομμάτι έχει τόσο κατάλληλο, ταιριαστό τίτλο όσο τούτο εδώ που άνοιγε τον τελευταίο δίσκο του Four Tet. Μια αγγελική φωνή -που εγώ νόμιζα για αντρική για αρκετό καιρό αλλά τελικά δεν είναι- πετσοκόβεται από τα χεράκια του Kieran και τα όμορφα ακόμα θραύσματά της απλώνονται σε ένα χειροποίητο χαλί από εξίσου όμορφους ήχους. Ο Kieran μπορεί πλέον να σκουπίσει τα χέρια του στην αιματοβαμμένη ποδιά του ήσυχος, ξέροντας ότι το πετσόκομμα είχε σαν αποτέλεσμα ένα μικρό διαμάντι.

41. Wavves - "When Will You Come" από το King Of The Beach
Αν ο Phil Spector έπαιρνε μια μέρα χάρης για κάθε φορά που κάποιος καλλιτέχνης θα χρησιμοποιούσε ΑΥΤΗΝ την εισαγωγή θα ήταν σήμερα ελεύθερος. Έστω κι έτσι, οι Καλιφορνέζοι αποδίδουν έναν πολύ όμορφο και ταιριαστά ηλιόλουστο φόρο τιμής στον μουσικό παππού τους. Οι παιδικές φωνές, οι απόλυτα surf κιθάρες και το άφθονο reverb στο οποίο κολυμπάνε όλα αποτελούν ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα από το μάλλον βαρετό surf-garage rock του υπόλοιπου δίσκου και δίνουν στο γερο-Phil κάτι ν'ακούει πίσω απ'τα σίδερα και να χαίρεται για το πόσο επιδραστικός υπήρξε με όσα έκανε πολύ πριν πιάσει εκείνο το όπλο...

40. Interpol - "Always Malaise (The Man I Am)" από το Interpol
Ναι, το παραδέχομαι ότι δεν μπορώ να αντισταθώ στις μαύρες νότες του πιάνου και τις εξίσου μαύρες μελωδίες που μπορεί να σκαρώσει κανείς πάνω τους. Οι Interpol προσπαθούν από το 2002 κι εδώ να μας πείσουν για το πόσο μαύροι μπορούν να γίνουν αλλά δεν ξέρω τι φταίει και ακούγονται πάντα σα να προσπαθούν υπερβολικά. Το "Always Malaise" στέκεται ακριβώς στο σημείο που, μετά από δυόμισι δίσκους, μοιάζουν να βρίσκουν το δρόμο για μια δόση μαυρίλας τέτοια που να πείθει ότι, έστω κι αν προσπαθούν αντί να τους βγαίνει φυσικά, τουλάχιστον το καταφέρνουν. Ο συνδυασμός από δραματικές νότες που βρίσκουν εδώ είναι απλά απολαυστικός και οι αρμονίες των πολλαπλών Paul Banks κάθονται αναπαυτικά πάνω στις απολυταρχικές κιθάρες που οδηγούν το κομμάτι στην κορύφωση και στην απότομη έξοδο. Κλαπ κλαπ, μπράβο Paul. Τα καταφέρατε.

39. Autolux - "Census" από το Transit Transit
Δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο το να καταφέρνεις να γράψεις ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά ριφάκια των τελευταίων χρόνων, μια άξια για δεκάρι πτυχιακή στη σχολή των Sonic. Youth. Επειδή όμως οι Autolux είναι φιλόδοξα παιδιά (έξι χρόνια πιλάτευαν το πολύ καλό Transit Transit) δεν αρκούνται σ'αυτό. Το χρησιμοποιούν σαν τη ραχοκοκκαλιά ενός λιτού αλλά πολύ προσεγμένου κομματιού, επενδύοντάς το με ανάλογου Youthικού ύφους μελωδίες και λεπτεπίλεπτο κιθαριστικό θόρυβο και στολίζοντάς το με νότες από ξυλόφωνο. Ένα μικρό κομψοτέχνημα, χαρακτηριστικό δείγμα του δίσκου στον οποίο ανήκει.

38. Tame Impala - "Jeremy's Storm" από το Innerspeaker
Ναι, ξέρω ότι έχω πει διάφορα γι'αυτούς εδώ. Και δικαίως. Το ξεδιάντροπο ξεπατίκωμα του Ta Det Lugnt με το οποίο συστήθηκαν στον κόσμο μας πασαρίστηκε από διάφορους χίπστερς σαν κάτι το φοβερά πρωτοποριακό επειδή τούτοι έτυχε να μιλάνε και να τραγουδάνε στ'αγγλικά, ενώ ο Gustav αρνήθηκε και ακόμα αρνείται πεισματικά να κάνει το ίδιο τιμώντας τα παντελόνια και το κράνος με τα κέρατα που φοράει τη στιγμή που ξέρει πόσο μεγαλύτερο κοινό θα έφερνε στους Dungen μια τέτοια κίνηση. Από το Innerspeaker ωστόσο σώζεται αυτό και μόνο το κομμάτι, όπου το κολλητικότατο ριφάκι γαρνίρει ιδανικά τα κιθαριστικά χασίματα από κάτω του. Δυστυχώς γι'αυτούς, όλες οι υπόλοιπες καλές ιδέες του δίσκου είναι κλεμμένες.

37. Amiina - "Ásinn" από το Puzzle
Μπαίνοντας στον κόσμο των Amiina μας υποδέχονται κρυστάλλινα πλήκτρα που κρέμονται από την οροφή της σπηλιάς σαν σταλακτίτες. Το μέρος μοιάζει ψυχρό, παγωμένο... από το βάθος όμως έρχεται μια ζέστη. Ένα ακορντεόν σιγοκαίει σα φωτιά και μια θερμή μελωδία μας υποδέχεται. Κι επαναλαμβάνεται γλυκά, κυκλικά, και η φωτιά φουντώνει καθώς διάφοροι άλλοι ήχοι μπαίνουν στο χορό. Στην Ισλανδία όπου εδρεύουν οι τέσσερεις κοπέλες σίγουρα θα είναι πολύ χρήσιμη.

36. Ariel Pink's Haunted Graffiti - "Bright Lit Blue Skies" από το Before Today
Ο Ariel Pink δε μοιάζει για τύπος που ακολουθεί συνταγές και κανόνες. Είναι ελαφρώς χύμα κι ό,τι να'ναι. Κάπως έτσι επανήλθε φέτος με έναν δίσκο βγαλμένο από τα παρακμιακά '80s αλλά με διαφορετικό τρόπο από τον κατακλυσμό από cheesy italodisco παραπομπές που έχει ενσκήψει τον τελευταίο καιρό στη μόδα. Στο καλύτερο κομμάτι του παντρεύει διακριτικές surf κιθάρες (άντε πάλι αυτές) και αρμονίες με keyboards και μελωδίες που θα μπορούσαν να κολυμπούν στη λιμνούλα των Madness, δημιουργώντας ένα πολύ πιασάρικο ποπ κομμάτι με ένα ρεφραίν που σε παρασέρνει να τραγουδήσεις μαζί του για τον απατηλό γαλάζιο ουρανό του Los Angeles.

35. Blonde Redhead - "Here Sometimes" από το Penny Sparkle
Περιμέναμε πολύ καιρό να εμφανιστεί κάτι νέο από το ιταλοϊαπωνικό στρατόπεδο και όταν ήρθε με τη μορφή αυτού του κομματιού πανηγυρίσαμε: οι θεϊκές μελωδίες των Blonde Redhead και η τόσο ζεστή φωνή της Kazu Makino πάνω σε ηχοτοπία ακόμα πιο ψυχρά από εκείνα του λατρεμένου μας 23! Ο συνδυασμός έμοιαζε ιδανικός και το "Here Sometimes" η τέλεια διαφήμισή του, με τα παγωμένα του keyboards και κρουστά. Μπορεί οι προσδοκίες μας να μην ανταμώθηκαν στο έπακρο, όμως μας έμεινε αυτό το σπουδαίο κομμάτι να θυμόμαστε από αυτήν την περιπέτεια των Blonde Redhead στη χώρα των πάγων.

34. Spoon - "I Saw The Light" από το Transference
Όταν οι Spoon αποφασίζουν να παντρέψουν την ξεραΐλα του ήχου τους και τη βραχνάδα του Britt Daniel με πιο «κλασικές» μελωδικές γραμμές τότε είναι που βγάζουν μερικά από τα καλύτερά τους κομμάτια. Το "I Saw The Light" διαθέτει υπέροχα μελωδικά «γυρίσματα» και η κάπως «κατηφορική» μελωδία του σε καθηλώνει, φέρνοντας στο μυαλό των πιο καμμένων από μας το "The Trickster". Ακριβώς, δε, στη μέση του κομματιού αφήνουν τα φωνητικά στην άκρη και ανεβάζουν ρυθμούς για ένα επικό outro όπου το πιάνο οδηγεί τα ακούραστα drums στη μάχη με τις ξασμένες κιθάρες. Όχι πως έχει σημασία ποιος θα κερδίσει.

33. Shearwater - "Landscape at Speed" από το The Golden Archipelago
Ο ρυθμός μιμείται το τρένο που τρέχει ακούραστο στις ράγες και ο Jonathan Meiburg μας τραγουδάει ψιθυριστά, καθισμένος στη δεύτερη θέση. Κοιτάζει έξω τα τοπία να φεύγουν και ν'αλλάζουν γρήγορα. Όλα τα μικρά παιδιά λατρεύουν να κοιτάζουν έξω απ'το παράθυρο του τρένου αλλά μεγαλώνοντας οι περισσότεροι άνθρωποι ξεχνάνε αυτή τη μικρή χαρά. Ίσως πάλι να τους απασχολούν πιο πολύ αυτά που διαδραματίζονται μέσα στο μυαλό τους. O Jonathan από τη μεριά του απλά παρατηρεί με πίκρα και κάνοντάς το μας χαρίζει ένα λυρικό κομμάτι από εκείνα στα οποία ειδικεύονται εκείνος και η μπάντα του.

32. Stornoway - "Zorbing" από το Beachcomber's Windowsill
Σε μια εποχή που ο ακροατής έχει άπειρες επιλογές στη διάθεσή του και καθόλου χρόνο για χάσιμο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρώτο κομμάτι του πρώτου σου δίσκου πρέπει να το προσέχεις πολύ. Οι πιτσιρικάδες από την Οξφόρδη μας συστήθηκαν φέτος με αυτόν τον εντυπωσιακό τρόπο, ένα κομμάτι που ξεκίνησε τη ζωή του με όνειρο να γίνει "White Winter Hymnal" όταν μεγαλώσει και δεν τα κατάφερε καθόλου μα καθόλου άσχημα.

31. Jónsi - "Βoy Lilikoi" από το Go
Ο Jónsi συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν οι Sigur Ros και σε αυτό το τραγούδι μας το δείχνει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο. Έγχορδα, φλάουτα, κιθάρες και στρώσεις από backing vocals συνοδεύουν τη γνώριμη φωνή του και χορεύουν μαζί του στον ακατάπαυστο ρυθμό. Το τραγούδι βγάζει ευφορία από κάθε του νότα ακόμα κι όταν μιλάει για το πως τα νιάτα και ό,τι τα χαρακτηρίζει -η σφρηγιλότητα και η άγνοια κινδύνου- χάνονται με τον καιρό. Μπορεί το ξωτικό να μεγάλωσε αλλά συνεχίζει να ρίχνει τη μαγική του σκόνη τριγύρω...

30. Brasstronaut - "Insects" από το Mount Chimaera
Η ενδιαφέρουσα και όχι ιδιαίτερα δημοφιλής ενορχηστρωτική ιδέα του κλαρινέτου και της τρομπέτας ήταν που με έκανε αρχικά ν'ακούσω προσεκτικά τους Καναδούς Brasstronaut. Το κομμάτι που κλείνει το δίσκο τους όμως αύξανε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον μου όσο περνούσε η ώρα. Το εσωτερικής έντασης πρώτο μέρος όπου κυριαρχούν τα πνευστά ακολουθείται από ένα εντυπωσιακό δεύτερο, στο οποίο δεσπόζει ένα υπέροχο πιάνο και οι αλλαγές στις συγχορδίες δίνουν ένα απολαυστικά δραματικό τέλος που θα μπορούσε να έχει βγει από κάτι σαν το The Sophtware Slump. Ήρεμα εντυπωσιακό, μας υπενθυμίζει ότι οι Καναδοί καλά κάνουν κι επιμένουν να είναι στην υπέροχη (μουσική) κοσμάρα τους.

29. 22-20's - "Shake, Shiver & Moan" από το Shake Shiver Moan
Ίσως το πιο «παραδοσιακό» κομμάτι ολόκληρης της λίστας, καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε με μια γενναία δόση κλασικού brit-rock. Με την καλή έννοια όμως -ένα στιβαρό τραγούδι γεμάτο γερά hooks, αντρίκιες -αλλά όχι macho- κιθάρες και παλιομοδίτικους στίχους, έτοιμο για να συνοδεύσει το τρίτο pint μιας Πέμπτης βράδυ την ώρα που η συζήτηση γύρω από τη Susie από το Beeston ή την κακή πορεία της West Brom βρίσκεται στο πιο ενδιαφέρον σημείο της. Τίμιο, αγνό βρετανικό rock που να μην ακούγεται παρωχημένο και βαρετό λίγοι μπορούν να κάνουν, και τούτοι εδώ οι τύποι το έχουν στο αίμα τους.

28. Isobel Campbell & Mark Lanegan - "We Die and See Beauty Reign" από το Hawk
Η πρώτη ακρόαση αυτού του τραγουδιού μου έκοψε την ανάσα. Οι επόμενες απλά επιβεβαίωσαν την αρχική εντύπωση. Τόσο ντελικάτο, κι όμως τόσο όμορφο, με τις δυο φωνές να έχουν βρει πλέον την τέλεια χημεία και να αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά. Ο υπόλοιπος δίσκος δεν ήταν στο επίπεδό του αλλά μόνο και μόνο η ύπαρξη ενός τέτοιου κομματιού δικαιολογούσε την κυκλοφορία του.

27. Yeasayer - "I Remember" από το Odd Blood
Χωμένο ανάμεσα σε πιο εντυπωσιακά ίσως κομμάτια στο απολαυστικό πρώτο μισό του Odd Blood το "I Remember" φαντάζει αουτσάιντερ στην κούρσα για την ανάδειξη του καλύτερου τραγουδιού του δίσκου. Κι όμως. Η φωνή του Chris Keating γλιστράει απαλά στις κατηφορικές πλαγιές από κυματιστά, γυαλιστερά keyboards θρηνώντας για τη χαμένη αγάπη του και το αποτέλεσμα κολλάει για ώρα στο μυαλό. Όπως κι εκείνη στο μυαλό του Chris, με το πληγωμένο του "You're stuck in my mind/ All the time" να αποτελεί τον επίλογο. Αχ βρε Chris, γυναίκες...

26. School of Seven Bells - "I L U" από το Disconnect from Desire
Ένας μικρός ύμνος που κάλλιστα θα μπορούσε όχι απλά να βρίσκεται αλλά να είναι και μεγάλο highlight του Saturdays = Youth του Μ83. Με τις αέρινες κιθάρες και τα synths του και τη σαγηνευτική φωνή της Alejandra Deheza να σκαλίζει μια εκπληκτική μελωδία στο κουπλέ σε κάνει να θέλεις να το ξανακούσεις πολλές φορές μέχρι να το χορτάσεις. Δροσερό και ταυτόχρονα εθιστικό, φτιαγμένο για να παίζεται συνέχεια στο ραδιόφωνο.

25. Aloha - "Microviolence" από το Home Acres
Τα είπε πάρα πολύ εύστοχα και στις δυο του ανασκοπήσεις ο σοφός γέροντας mr.grieves για τους αδικημένους Aloha, και πραγματικά είναι ν'απορεί κανείς. Σε ένα αμερικάνικο ραδιόφωνο όπου γίνονται φίρμες κάτι Creed και κάτι 30 Seconds to Mars (α ρε Jared, πως κατάντησες έτσι τρομάρα σου) δεν παίζεται ένα τόσο ωραίο, καλοφτιαγμένο και άμεσο ποπ-ροκ κομμάτι, μελωδικότατο, με ωραίες κιθάρες, με hooks, με διφωνίες στο ρεφραίν, με απ'όλα. Η ζωή δεν είναι δίκαιη, και σ'αυτήν την περίπτωση είναι πραγματικά κρίμα.

24. Janelle Monáe - "Say You'll Go" από το The Archandroid
Η Janelle παίρνει το "Rocket Love" του Stevie Wonder, το διαλύει στα εξ ων συνετέθη και το ξαναφτιάχνει από την αρχή, βελτιωμένο και σε ενημερωμένη έκδοση για τα σύγχρονα r.n.b στάνταρντς (τα οποία με περίσσια άνεση αγγίζει). Λάγνο, μυστηριώδες, με τις νότες του πιάνου να πέφτουν σαν χρυσά καρφιά πάνω στο αραχνοΰφαντο ύφασμα του κομματιού για να το κρατήσουν στον τοίχο, μοιάζει σαν ένα μικρό δειγματολόγιο από τις ποικίλες επιρροές αλλά και τις αμέτρητες ικανότητες της τρομερής νεαράς. Για την πλήρη γκάμα παρακαλούμε να ανατρέξετε στον φοβερό δίσκο της.

23. The Besnard Lakes - "Albatross" από το The Besnard Lakes Are the Roaring Night
Κιθάρες. Πυκνές, ωραίες κιθάρες. Και αρμονίες. Αλλά βασικά κιθάρες, από αυτές που μας έχουν λείψει καμιά δεκαριά χρόνια τώρα... Το κομμάτι με το οποίο μπήκα στον κόσμο των Besnard Lakes και του καταπληκτικού ...Are the Roaring Night ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε για να συστηθεί στον κόσμο ένας κιθαριστικός δίσκος από εκείνους που φτιάχνονταν στα τέλη των '90s. Ο βαρυγλυκός ήχος των εξάχορδων γεμίζει το κομμάτι και οδηγεί την Olga Goreas προς το ρεφραίν που έρχεται και σκάει σαν κύμα ωκεανού στ'αυτιά, ενώ μικρότερα μελωδικά στολίδια από backing vocals, πνευστά και (ναι κι άλλες) κιθάρες συμπληρώνουν τον καμβά. Όταν λέμε ότι χαιρόμαστε που οι Καναδοί δεν πολυκαταλαβαίνουν από μόδες, το εννοούμε...

22. LCD Soundsystem - "Dance Yrself Clean" από το This Is Happening
Το προφανές για την yours truly highlight του τελευταίου (;) δίσκου του James Murphy ως LCD είναι αυτό το εξάλεπτο χορευτικό τανκ. Ανατολίτικοι ρυθμοί ακολουθούνται από τσουπωτά beats κι ακόμα πιο τσουπωτά, τραγανιστά keyboards, φτιάχνοντας ένα εθιστικό χαρμάνι ικανό να κάνει και τους πιο βαριεστημένους γοφούς να κουνηθούν. Όχι τόσο σαρωτικά ιδιοφυές όσο το προφανές highlight του Sound of Silver (το "Someone Great", εννοείται) αλλά αρκετό για να στηρίξει την πίστη μας στην ικανότητα του Murphy να φτιάνει κομμάτια-δυναμίτες όταν είναι συγκεντρωμένος. Τα λέμε στο επόμενο project, James....

21. The National - "Bloodbuzz Ohio" από το High Violet
Οι μελωδίες των National δεν είναι από εκείνες που αποκαλύπτονται με την πρώτη ακρόαση -τουλάχιστον όχι σε μένα. Τα καλύτερά τους τραγούδια είναι εκείνα που αργούν περισσότερο να βγουν από το κουκούλι τους -ούτε και θυμάμαι πόσες ακροάσεις μου πήρε για να διαπιστώσω ότι το "Racing Like a Pro" ήταν το ωραιότερο κομμάτι του Boxer. Η έκπληξή μου λοιπόν ήταν μεγάλη όταν διάλεξαν για πρώτο single από το High Violet ένα κομμάτι με χειροπιαστή, γερή μελωδία, από εκείνες που, ω ναι, θυμάται κανείς αφού περάσει ένα λεπτό από το τέλος του τραγουδιού. Με τα drums του Bryan Devendorf να δουλεύουν σαν καλολαδωμένα πιστόνια υποστηρίζοντας το φωτεινό, ζεστό πιάνο και τη φωνή του Matt Berninger να σπάει κάθε ρεκόρ συντομότερης άρθρωσης συλλαβής σε τραγούδι και να μοιάζει σαν παγάκι που κυλάει σε ιδρωμένο λαιμό Αϋγουστο μήνα, το "Bloodbuzz Ohio" πετυχαίνει στο νο1 καθήκον του πρώτου single ενός δίσκου: να μείνει στο μυαλό του ακροατή, κάνοντάς τον να ανυπομονεί για το άλμπουμ. Αποστολή εξετελέσθη και με το παραπάνω.

20. The Morning Benders - "Stitches" από το Big Echo
Τα πιτσιρίκια αυτά κάνουν πράγματα που δεν προδίδουν την ηλικία τους. Άλλοι συμπατριώτες και συνομήλικοί τους ενδιαφέρονται μόνο να γυρίσουν τους ενισχυτές στο 11 και να κάνουν ατέλειωτη φασαρία, έχοντας παράλληλα το νου τους να είναι «βρώμικη» η παραγωγή για ν'αρέσουν και στο Pitchfork. Κι έχεις αυτούς εδώ να δείχνουν εγκράτεια περπατημένων μουσικών αφήνοντας μεγάλα κενά στον καμβά τους πριν πετάξουν πάνω του έντονες πινελιές όπως εκείνο το υπέροχο κιθαριστικό ριφάκι πάνω στο οποίο χτίζουν υπομονετικά σε ένταση. Μετά έρχεται το πιάνο σαν σταγόνες από πετιμέζι, οι κιθάρες ανεβαίνουν, οι στρώσεις του ήχου πυκνώνουν κι έχεις ένα κομμάτι που θα ζήλευαν μπάντες με πολλά χρόνια και δίσκους στην πλάτη τους.

19. Hot Chip - "One Life Stand" από το One Life Stand
Μια μόνο ματιά στο βίντεο του κομματιού αρκεί για να συμπαθήσει κανείς αυτόματα τους Hot Chip, έτσι όπως γυρνάνε και χορεύουν χαριτωμένα μέσα στο μικρό δωμάτιο. Έτσι και μια μόνο ακρόαση αυτού του πάρα πολύ σοφιστικέ -όπως και όλη η δισκογραφία τους- dance hit όμως αρκεί για να το ερωτευτεί κανείς, με τα ανατολίτικα keyboards του, το απόλυτα κολλητικό ρεφραίν του και την υπέροχη μετάβαση σε αυτό στο δίλεπτο. Τέλειο για να κάνει κανείς πρόταση γάμου στην αγαπημένη του, αφού πρώτα χορέψει ένα κουπλέ με καβουροβηματάκια όπως ο Alexis στο βίντεο.

18. The Amazing - "Islands" από το Wait for a Light to Come
Το παράλληλο μουσικό σύμπαν των The Amazing βρίσκεται μερικές δεκαετίες πίσω. Καταφέρνουν όμως να μετατρέπουν ένα θεωρητικό πρόβλημα σε πλεονέκτημα, δανειζόμενοι κάποια από τα ωραιότερα στοιχεία της μουσικής των τελών των '60s αλλά και επιδεικνύοντας κάμποση από την αστείρευτη δημιουργικότητα των μουσικών της εποχής. Όπως για παράδειγμα στο υπέροχο αυτό ψυχεδελίζον κομμάτι που θα μπορούσε άνετα να έχει ξεπηδήσει από τo μυαλό του Arthur Lee ή του Tim Buckley. Ένα ονειρικό εξάλεπτο με πιάνα, ακουστικές κιθάρες και έγχορδα να ίπτανται στον ουρανό ενώ τα κρουστά δίνουν έναν εξωτικό τόνο στην ατμόσφαιρα. Πραγματικά καταπληκτικό, όνομα και πράγμα.

17. Tindersticks - "Hubbards Hills" από το Falling Down A Mountain
Όπως έχουμε παλιόφιλους από την Οξφόρδη, έτσι έχουμε και παλιόφιλους από το Nottingham. Αυτοί υπήρξαν πιο συνεπείς στο ραντεβού τους με τη δισκογραφία και σε τούτο εδώ το υπέροχο ορχηστρικό κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Μας μεταφέρουν στην πατρίδα τους, σε ένα συννεφιασμένο σούρουπο στο Hubbard's Hills του Lincolnshire με την υγρασία να σου τρυπάει το κόκαλο. Ή και στο Nottingham, στο δρόμο από το πανεπιστήμιο για το σπίτι, στις γέφυρες πάνω απ'τα κανάλια του Trent. Το ίδιο κάνει. Τα απογεύματα του Νοέμβρη στην αγγλική επαρχία είναι σχεδόν όλα κάπως έτσι και η αλήθεια είναι ότι -πείτε με μαζόχα αλλά- τα καραγούσταρα και τα καραγουστάρω ακόμα. Τουλάχιστον υπάρχουν οι Tindersticks για να μου ξαναφέρνουν την ατμόσφαιρά τους αυτούσια.

16. Phosphorescent - "Los Angeles" από το Here's to Taking It Easy
Σε πιο δημώδη αμερικάνικα άσματα το έριξε φέτος ο Matthew Houck σε σχέση με το στοιχειωμένο και στοιχειωτικό προ διετίας Pride. Το αποτέλεσμα μας ξένισε λίγο αλλά κατάφερε έστω και στο τέλος του δίσκου να μας κερδίσει με τούτο εδώ το πανέμορφο αλλά και ιδιαίτερα μελαγχολικό, στιχουργικά και μουσικά, εννιάλεπτο κομμάτι που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε παλιότερους Wilco και Czars. Με μια υπέροχη, χορταστικότατη γέφυρα όπου slide και «κανονικές» κιθάρες παραβγαίνουν με ένα γλυκό πιάνο για το ποιο θα κυριαρχήσει, ενώ η μελωδία του κουπλέ σε συνδυασμό με τη ραγισμένη φωνή του Houck τσακίζει κόκαλα. Σπάνια περίπτωση εννιάλεπτου κομματιού που τελειώνει και θέλεις κι άλλο.

15. Serena-Maneesh - "Ayisha Abyss" από το S-M 2: Abyss in B Minor
Πριν ξεκινήσουν τις σπονδές στο ναό των My Bloody Valentine οι Νορβηγοί μας προσφέρουν αυτό το μικρό τερατάκι. Θα συμπληρώναμε «ως ορεκτικό» αλλά στα εξίμισι λεπτά -έξω την εισαγωγή- με το παχιό παχιό μπάσο του και τις κιθάρες που πότε λουφάζουν και πότε επιτίθενται σφυρίζοντας σαν ύπουλα φίδια, τούτο εδώ είναι πλήρες γεύμα με τα όλα του. Η μπασογραμμή ειδικά είναι από τις πιο χορταστικές που έχουμε ακούσει ποτέ και βοηθάει τα μέγιστα το κομμάτι να ανταποκριθεί στον τίτλο του. Ένα μικρό ταξιδάκι στο κέντρο της αβύσσου δε θα έλεγε όχι σ'αυτό το soundtrack.

14. Here We Go Magic - "Collector" από το Pigeons
"I have a mild fascination/ For collectors" ξεκινάει να λέει ο Luke Temple σε αυτόν τον πολύ πρωτότυπο αντι-ύμνο στους συλλέκτες. Το χιούμορ του αναπτύσσεται με παιχνιδιάρικη διάθεση πάνω από ένα χαλί από καραμέλενιες κιθαρίτσες και πλήκτρα κι έναν ακατάπαυστα χοροπηδηχτό ρυθμό, οδηγώντας κι εμάς στο να πάθουμε μια mild fascination με το συγκεκριμένο κομμάτι, ένα από κείνα που σου φέρνουν ένα χαμόγελο στα χείλια σχεδόν αυτόματα.

13. Arcade Fire - "Ready To Start" από το The Suburbs
Τα φιλόδοξα albums οφείλουν να ξεκινούν πολύ δυνατά, αν μη τι άλλο για να σου δημιουργήσουν τη διάθεση να μείνεις ως το τέλος. Οι Arcade Fire το ξέρουν καλά αυτό και το έχουν εφαρμόσει και στο παρελθόν. Κι επειδή το Suburbs είναι η πιο φιλόδοξη, ως τώρα, κυκλοφορία τους φροντίζουν να τοποθετήσουν όχι ένα αλλά δυο φοβερά κομμάτια στην αρχή του. Για το ομώνυμο και εναρκτήριο διαβάσατε ήδη τη διατριβή του mr.grieves αλλά εγώ κόλλησα με αυτό που το ακολουθεί και είναι φτιαγμένο από το ίδιο ύφασμα, με τις ραφές που τα χωρίζουν μόλις να φαίνονται. Ένα κομμάτι από εκείνα στα οποία οι Καναδοί ειδικεύονται -γρήγορο, άμεσο και ιδιαίτερα συναισθηματικό, μπήκε χωρίς περιστροφές στο κεφάλι μου με την πρώτη γνωριμία και έπιασε θέση στο μπαρ. Κι όταν ο Win Butler λέει με πικραμένη σιγουριά "And if I was yours/ But I'm not", τότε του ξαναγεμίζω το ποτήρι χωρίς καν να το ζητήσει.

12. Dungen - "Högdalstoppen" από το Skit I Allt
Γι'αυτόν εδώ τον οδοστρωτήρα τα είπαμε και στην «κανονική περίοδο»: το Skit I Allt ήταν για τα δεδομένα των λατρεμένων μου Σουηδών φωτεινό, χαμηλότονο και ποπ, αλλά έστω και για πέντε λεπτά υπενθυμίζουν σε όλους (ναι, αυτό συμπεριλαμβάνει κι εσάς πτωχοί αντιγραφείς Tame Impala) πως γίνεται το, ακομπλεξάριστο για τις '70s επιρροές του, ψυχεδελικό ροκ σήμερα. Το κάνουν μάλιστα χωρίς να ξεφεύγουν στα ατέλειωτα χασίματα που αποτελούσαν κάτι σαν σήμα κατατεθέν τους, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη συγκέντρωση και μοιάζοντας να πετυχαίνουν το τελικό αποτέλεσμα με χειρουργική ακρίβεια αλλά ταυτόχρονα τόσο, μα τόσο εύκολα. Επίσης, κανονικά το κομμάτι θα έπρεπε να συνοδεύεται από προειδοποιητικό αυτοκόλλητο ότι προκαλεί τάση για σφοδρό air-drumming.

11. Murder - "Milk and Honey" από το Gospel Of Man
Πολλοί μουσικοί βασίζουν τα τραγούδια τους στην ακουστική κιθάρα αλλά κανείς δεν καταφέρνει να την κάνει ν'ακούγεται τόσο καθησυχαστική και ζεστή, σαν αγαπημένη αγκαλιά, όσο το ζευγαράκι από τη Δανία. Το υπέροχο φετινό τους album δεν περιείχε κάτι που να σε ξαπλώνει κάτω τόσο άμεσα όσο το "Feast in my Honour" του Stockholm Syndrome, είχε όμως πολλά που άνθισαν σαν μπουμπούκια όσο περισσότερο τα άκουγες. Και το "Milk and Honey" ήταν το πιο όμορφο απ'όλα. Ο Jacob Bellens κοιτάζει από το παράθυρο τη βροχή να πέφτει μονολογώντας ότι εξαρτάται απ'τον καιρό αν θα μείνει ή θα φύγει, κι εμείς ευχόμαστε να χιονίζει συνέχεια έξω απ'την καλύβα του.

10. Hjaltalin - "Feels Like Sugar" από το Terminal
Πραγματικά μοιάζει σαν ζάχαρη, μια μουσική ενδοφλέβια ένεση χαράς. Με έγχορδα που τρέχουν λαχανιασμένα να προλάβουν την απαστράπτουσα φωνή της Sigrídur Thorlacius καθώς αυτή σκαρφαλώνει και σκαρφαλώνει, προσπαθώντας να φτάσει στη στρατόσφαιρα όπου ανήκει, και ένα ορμητικό, ασυγκράτητο ρεφραίν. Η χαρά της ζωής μέσα σε τρία λεπτά, με αγάπη από την Ισλανδία. Για πόσα τραγούδια μπορεί να το πει κανείς αυτό τόσο αβίαστα;

9. I Am Kloot - "Radiation" από το Sky At Night
Και να που τελικά η υπομονή και η επιμονή ανταμείφθηκαν. Χρόνια τώρα οι I Am Kloot προσπαθούν να μας αποδείξουν τη σοβαρότητα των προθέσεών τους σα μπάντα και τελικά τα κατάφεραν, δίνοντάς μας κάποια πολύ καλά δείγματα κλασικής μελαγχολικής βρετανικής ποπ. Κορυφαίο όλων ήταν αυτό εδώ το εντυπωσιακό κομμάτι που απογειώνεται όταν η -τόσο απλή αλλά και τόσο ευφυής- μελωδία που παίζουν τα πνευστά μπαίνει στο προσκήνιο, παρασέρνοντας ολόκληρο το τραγούδι προς τα πάνω και μαζί και την ψυχή του τυχερού ακροατή. Ένα από εκείνα τα σπάνια τραγούδι που σε κάνουν να πιστεύεις σε κάτι καλό, κι αυτό από μόνο του είναι, σε τέτοιες εποχές, αρκετό.

8. Still Corners - "Endless Summer"
Τούτο εδώ το τραγούδι ήρθε κι έβαλε το λεπτεπίλεπτο ποδαράκι του στην πόρτα της λίστας την ώρα που αυτή έκλεινε αμείλικτα. Ίσως μάλιστα και να του την κοπανήσαμε στα μούτρα, και απλά να χτύπησε το κουδούνι -με πλήρη συναίσθηση της αργοπορίας μου, ομολογώ ότι το άκουσα μόλις στις 3 Ιανουαρίου 2011, ενώ είχαν γράψει γι'αυτό (τουλάχιστον) δυο fellow Έλληνες bloggers όταν βγήκε, τον περασμένο Αύγουστο. Από την άλλη όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Ένα τόσο υπέροχα μελαγχολικό α λα '60s ποπ κομμάτι είχα ν'ακούσω από το πρώτο μισό της δεκαετίας του '90, τότε που οι Broadcast και άλλα indie pop συγκροτήματα έφτιαχναν μικρούς ύμνους στην ποπ άλλων εποχών... Οι πάνγλυκοι αναστεναγμοί της πάνω από τη βραχνή farfisa και τα Phil Spectorιανά drums τυλίγονται πάνω σε μια μελωδία τόσο όμορφη που σου παίρνει τα μυαλά με το πρώτο άκουσμα, ενώ η surf κιθάρα δίνει το σύνθημα στην ανατριχίλα για να κατρακυλήσει στη σπονδυλική σου στήλη. Γοητευτικά φθαρμένο και νοσταλγικό σαν παλιά φωτογραφία μιας άδειας παραλίας με φόντο ένα φθινοπωρινό σούρουπο, ήταν αδύνατο να μην το αφήσουμε να μπει... Απλά αδύνατο.

7. Ólöf Arnalds - "Madrid" από το Innundir Skinni
Κάθε χρόνο είναι σχεδόν στάνταρ ότι ένα κομμάτι εντελώς χαμηλόφωνο και ακουστικό θα καταφέρει να χωθεί κάπου πολύ ψηλά στις προτιμήσεις μου, και το 2010 δεν αποτέλεσε εξαίρεση... Και πώς θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο όταν μέσα στη χρονιά έρχεται κανείς αντιμέτωπος με τέτοια κομμάτια, τέτοια αριστουργήματα. Η νεαρή -ναι, κοπέλα είναι κι ας έχει όνομα που παραπέμπει στον πασίγνωστο ξανθό ημίθεο σεντερμπάκ που τιμάει την ερυθρόλευκη- Ισλανδή σκαρώνει μια θεΐκή μελωδία με την ακουστική της κιθάρα και τη στολίζει με κορδέλες από βιολί και μπαλίτσες από πιάνο, δημιουργώντας ένα πραγματικό κομψοτέχνημα που παραβγαίνει στα ίσα με ανάλογα των συμπατριωτών της Sigur Ros. Κάτι πίνουν εκεί πάνω. Αλλά αυτό το ξέρουμε χρόνια τώρα.

6. The Divine Comedy - "Down in the Street Below" από το Bang Goes The Knighthood
Εϊναι πασίγνωστο το χάρισμα του Neil Hannon να περιγράφει με μοναδικό τρόπο εικόνες και σκηνές καθημερινής (βρετανικής) ζωής, αλλά εδώ ξεπερνάει τον εαυτό του δημιουργώντας ένα τραγούδι πραγματικά τρισδιάστατο. Η «κάμερά» του ξεκινάει από τα τεκταινόμενα μέσα στο σπίτι της γκόμενας του πρωταγωνιστή το οποίο αυτός έχει επισκεφτεί και μετά, με κινηματογραφικό σχεδόν τρόπο, ξε-ζουμάρει για να μας δείξει τι συμβαίνει έξω στον πολυάσχολο, στολισμένο για τα Χριστούγεννα δρόμο. Και στη συνέχεια ζουμάρει ξανά, δείχνοντάς μας τον άνθρωπό μας μέσα στον εργασιακό του περίγυρο και πόσο νιώθει σαν ξένος, και μετά ξανά ίσω στο δρόμο... Η σκηνοθετική του ματιά έχει ένα μεγαλοπρεπές, βρετανικότατο soundtrack και φυσικά την άψογη ερμηνεία του ίδιου που περνάει και μπροστά από την κάμερα δίνοντας μια καθηλωτική παράσταση. Ναι, όλο αυτό είναι απλά ένα τετράλεπτο τραγούδι, αλλά φταίει κι ο Neil που το κάνει να φαίνεται τόσο, μα τόσο εύκολο!

5. Primary 1 feat. Nina Persson - "The Blues"
Ένας άγνωστος, ως τώρα, Άγγλος παραγωγός επιστρατεύει την, πάντα μελένια και πάντα αξιόπιστη όταν θέλεις το τραγούδι σου να παιχτεί στο ραδιόφωνο, φωνή της Nina Persson και φτιάχνει ένα από τα πιο εθιστικά κομμάτια της χρονιάς. Τα γλυκά, κάπως μελαγχολικά keyboards, ο σταθερός, ταξιδιάρικος ρυθμός και οι πάρα πολύ όμορφες μελωδίες σε κουπλέ και ρεφραίν το κάνουν ακαταμάχητο. Επιπλέον οι πολύ ταιριαστές άρπες και η τρομπέτα προσθέτουν τσαχπινιά που σπάνια βρίσκει κανείς σε ποπ κομμάτια και όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα υπέροχο κομμάτι που δε σταματήσαμε ν'ακούμε από τις πρώτες μέρες της χρονιάς και να προσθέτουμε σε κάθε mix που φτιάχναμε για το αυτοκίνητο, ανεξαρτήτως εποχής. Αυτό λέει πολλά.

4. The Radio Dept. - "This Time Around" από το Clinging to a Scheme
Η drum machine φέρνει το βαρύ άρωμα των Joy Division αλλά οι κιθάρες και η απίστευτη ποπ μελωδία κάνουν τη ζυγαριά να γείρει προς την ηχητικά φωτεινότερη πλευρά των New Order. Κι όμως, οι άνθρωποι που δημιούργησαν αυτό το μικρό αριστούργημα δεν είναι από το Manchester αλλά από τη Σουηδία. Τόσο άμεσα ερωτεύσιμο που μετά την πρώτη φορά έπρεπε να το ξανακούσω κι άλλη μια για να σιγουρευτώ ότι τα αυτάκια μου άκουσαν όντως κάτι τόσο εμπνευσμένο, τόσο τέλειο. Και μετά φυσικά πολλές ακόμα, χωρίς ποτέ να το χορταίνω. Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του instant classic, τότε ειλικρινά δεν ξέρω ποιος είναι...

3. White Hinterland - "Magnolias" από το Kairos
Πολλές φορές έχω χαρακτηρίσει τραγούδια με τη λέξη «κομψοτέχνημα», αλλά η περιγραφή ταιριάζει τέλεια στην περίπτωση του κομματιού που κλείνει μεγαλοπρεπώς το πανέμορφο Kairos της νεαρής τραγουδοποιού. Ένα φαινομενικά απλούστατο ριφάκι βοηθιέται από keyboards και άρπες καθώς στήνουν ένα υπέροχο σκηνικό για να παιχτούν οι γεμάτοι εικόνες στίχοι από την υπέροχη φωνή της. Και στα 3 λεπτά συναντάμε μια από τις πιο ανατριχιαστικές αλλαγές που έχουμε ακούσει ποτέ σε τραγούδι, καθώς η μελωδία της κιθάρας ξαφνικά σκοτεινιάζει και αιθέρια backing vocals εμφανίζονται στον αέρα σαν φαντάσματα. Η λίμνη μέσα στην κρυστάλλινη σφαίρα, ο παράδεισος της White Hinterland, λάμπυρίζει καθώς οι μανόλιες επιπλέουν τρυφερά στην επιφάνεια του νερού. Μαγεία.

2. The Irrepressibles - "The Tide"/ "In This Shirt" από το Mirror Mirror
ΟΚ, έκλεψα. Το παραδέχομαι αλλά δεν το παίρνω πίσω. Ήδη έχω κάνει μεγάλη παραχώρηση ΜΗ βάζοντας στη λίστα αυτή το θεσπέσιο "I'll Maybe Let You", αν και θα του άξιζε, αλλά αυτά τα δυο δεν υπήρχε περίπτωση ότι να τα αφήσω έξω, αλλά ούτε καν να τα χωρίσω. Άλλωστε ούτε και η ίδια η μπάντα φαίνεται να έχει τη διάθεση να το κάνει αφού έχει φροντίσει να τα συνδέσει με μια ντελικάτη ορχηστρική γέφυρα. Όπως έχει κάνει και η ίδια η ζωή.

Το "The Tide" είναι η απώλεια, η αβάσταχτη απώλεια, με τον ήρωα ν'αναρωτιέται πώς θα την ξεπεράσει. Στο "In This Shirt" εμφανίζεται ένας τεχνητός τρόπος, το παραπέρα βήμα, όσο κι αν πονάει. Και οι δυο πράξεις του δράματος, ενός δράματος που οι περισσότεροι άνθρωποι κάποτε στη ζωή τους θα ζήσουν, παρουσιάζονται με τη μορφή δυο τεράστιων τραγουδιών με μελωδίες τη μια ομορφότερη απ'την άλλη και τη φωνή του Jamie McDermott να σκαλίζει αυλάκια στην καρδιά με κάθε συλλαβή της. Δυο μεγαλειώδη τραγούδια, τόσο έντονα που δεν μπορείς να τ'ακούσεις πολλές απανωτές φορές. Μια άλλωστε φτάνει για να σε ξεκάνει. Όπως και στην ίδια τη ζωή.

1. Sunset - "Late Night Dawning" από το Loveshines But the Moon Is Shining Too
Όπως συνέβη και με άλλα συγκροτήματα, η απετσόκοφτη μορφή της λίστας αυτής περιείχε δυο κομμάτια των Morning Benders. Το ένα ήταν το "Excuses" με την όμορφη νοσταλγική pop του και το άλλο ήταν το πιο σκοτεινό "Stitches". Τελικά επέλεξα να «διώξω» το πρώτο κυρίως για ένα λόγο: διότι το Loveshines των Sunset ήταν τόσο τίγκα από τέτοιες τρίλεπτες δόσεις απολαυστικής, κλασικής αλλά παράλληλα ελαφρώς tongue-in-cheek ποπ που έκανε όλον τον ανταγωνισμό να μοιάζει επιτηδευμένος και «λίγος».

Και το πιο λαμπρό δείγμα είναι τούτο εδώ το λατρεμένο κομμάτι που με συνόδεψε σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς χωρίς να το βαρεθώ ποτέ παρά το λιώσιμο στο οποίο το υπέβαλα. Από την πρώτη ακρόαση στο mini-player του Gorilla VS Bear μέχρι την τελευταία, μόλις σήμερα, ποτέ δε διανοήθηκα να πω ότι χόρτασα ν'ακούω το ζεστό -α λα "Goddess on a Highway"- πιάνο που τυλίγει το κουπλέ και την υπέροχη μελωδία του σα σιρόπι καραμέλας, τη διάφανη φωνή της δεσποινίδος Fulbright, το ασύλληπτα πιασάρικο ρεφραίν και τα ρομαντικά, ξεδιάντροπα "Stand By Me" έγχορδα που σημαίνουν το τέλος του κομματιού και με κάνουν κάθε φορά να τοποθετώ το δάχτυλό μου στο "previous" για να το ξανακούσω άλλη μια δόση. Ένα κομμάτι που θα έπρεπε να έχει κατασκηνώσει στα playlists κάθε ποπ ραδιοσταθμού που σέβεται τον εαυτό του, πράγμα που ίσως να συμβαίνει στο παράλληλο σύμπαν που όλοι θέλουμε να φανταζόμαστε, και που δεν έχασε τη θέση του ούτε από τους δίδυμους ογκόλιθους των Irrepressibles που απείλησαν σοβαρά να το «ρίξουν» όσο πλησιάζαμε στο τέλος. Ενα κομμάτι που θ΄ακούω με την ίδια ευχαρίστηση για χρόνια κι αυτό, σε μια εποχή που οι αδυναμίες διαρκούν τόσο λίγο, είναι το μεγαλύτερο παράσημο.

2009: DM Stith - "Pity Dance"
2008: Beach House - "Gila"
2007: Radiohead - "Reckoner"/ PJ Harvey - "The Mountain"/ LCD Soundsystem - "Someone Great"

Παράρτημα Α: Κομμάτι που έλιωσα μέσα στο 2010 αλλά είχε βγει το 2008:
Musée Mécanique - "Like Home" από το Hold This Ghost
Γλυκές αναθυμιάσεις από πλήκτρα ανεβαίνουν στροβιλίζομένες και κάνουν την ατμόσφαιρα ζεστή και πυκνή. Μικρές μπαρόκ μελωδίες αναπτύσσονται και σβήνουν καθώς το πιο όμορφα μελαγχολικό βαλς στοιχειώνει και παραλύει το μυαλό σου. Αυτό το φάντασμα πρέπει να το κρατήσεις, γιατί είναι οικείο, δικό σου. Ίσως κάποιος αγαπημένος σου που έχασες πρόσφατα. Έχει σημασία τελικά από ποια χρονιά είναι ένα τραγούδι όταν μπορεί να σε στείλει σε ένα παράλληλο σύμπαν τόσο αβίαστα;

Tweet

Oh it's in tomorrow/ Fortune or sorrow/ Wait you may win

Είναι άτιμο πράγμα η ζωή -και η παύση της επίσης.

Εδώ και κάμποσες μέρες ετοιμάζω τις λίστες μου για να τις εμφανίσω όταν κατακάτσει η σκόνη κι ο αχός από το επικό πέρασμα του mr.grieves, κρατώντας ως νούμερο ένα έκπληξη την παρουσία σε αυτήν των κομματιών μιας νέας εισόδου, ενός κομματιού που άκουσα στις αρχές του μήνα αλλά κυκλοφόρησε πέρυσι τον Αύγουστο. Ήταν πραγματικά κεραυνοβόλος έρωτας και το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό μόλις το άκουσα ήταν η υπέροχη, υπέρκομψη ποπ των Broadcast. Όπως όταν είχα ακούσει για πρώτη φορά το "The Book Lovers" σε κάποια εκπομπή του Ρόδον FM στα μέσα της δεκαετίας του '90, ένα τραγούδι που με άνεση μπήκε στην εκλεκτή συντροφιά αυτών που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή για μένα.

Οι Still Corners, η μπάντα που έφτιαξε το κομμάτι αυτό του 2010 που ερωτεύτηκα απάντησε μετά από ελάχιστες μέρες σε ένα Some Questions που επίσης φύλαγα για να σερβίρω μαζί με τη λίστα, τιμώντας τους ως πρωτοεμφανιζόμενους. Εκεί επιβεβαίωσαν τη λατρεία τους για τους Broadcast, αναφέροντας το Haha Sound ως έναν από τους τρεις "desert island" δίσκους.

Σήμερα, λίγες μέρες μετά απ'όλα αυτά και πριν προλάβω να δημοσιεύσω τίποτα απ'όλα αυτά, η Trish Keenan, η 42χρονη τραγουδίστρια των Broadcast με τη γλυκιά φωνή που έδινε τον τόνο στη ραφιναρισμένη ποπ τους, έφυγε από τη ζωή. Απότομα και πρόωρα. Πάνω που η μπάντα της είχε αρχίσει ν'αποκτά την αναγνώριση που τόσα χρόνια άξιζε αλλά δεν είχε συναντήσει.

Rest in Peace Trish.

Tweet

2010: Μουσικά άλμπουμ, part 1

40. The Besnard Lakes - The Besnard Lakes Are the Roaring Night

Ανήκουν στο νέο κύμα της Καναδέζικης σκηνής που ξαναζωντανεύει τα τελευταία χρόνια μετά τη γιγάντια άνθηση και στη συνέχεια τη λογική χαλάρωσή του. Ο Jace Lasek και το γυναικάκι του Olga Goreas έφτιαξαν έναν πολύ μελωδικό δίσκο, διανθίζοντας τον με αρκετές κιθάρες και παίζοντες τες δυνατά σε μια εποχή που πολλά από τα αγαπημένα μας συγκροτήματα ντρέπονται να τις παίξουν (τις κιθάρες εννοείται).

39. M.I.A. - /\/\ /\ Y /\
Ακόμα μια έντιμη προσπάθεια γεμάτη προσοχή στις λεπτομέρειες απο την Αγγλίδα με καταγωγή απο τη Σρι Λάνκα κυρία Arulpragasam. Δύο-τρία εξαιρετικά singles με κορυφαίο το "XXXO" και highlight την πιο ολοκληρωμένη ιδέα που είχε ποτέ ("Born Free"). Το πρόβλημά της είναι, όπως λέει και στο "Lovalot", πως παλεύει με όσους την παλεύουν. Αποτέλεσμα είναι να έχει δημιουργήσει αντιπάθειες, ειδικότερα μέσα στα μεγάλα μέσα μουσικής ενημέρωσης που κυριαρχούνται από λευκούς καλομαθημένους και απολιτίκ ανθρώπους οι οποίοι βαριούνται ό,τι έχει να κάνει με πόλεμο και φτωχούς μαυριδερούς τύπους. Κρατάει γερά πάντως.

38. The Radio Dept - Clinging to a Scheme
Εξαιρετικό άλμπουμ που δεν εκμεταλλεύεται το χρόνο της φιλοξενίας μας (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό). Πολύ δροσιστική ακρόαση που στον πυρήνα της όμως διαθέτει ψυχή έστω και αν αυτή η ψυχή είναι ντροπαλή και άβολη με τις κοινωνικές συμβάσεις. Τακτοποιημένοι, σύντομοι και στο ψαχνό. Και να μη μας το λέγανε θα καταλαβαίναμε οτι είναι Σουηδοί.

37. Fran Healy - Wreckorder
Καμμία σχέση με τους σόλο δίσκους του Brandon Flowers (με τον οποίο και έκανε tour στην Αμερική) και του Kele απο τους Bloc Party. Όπως και ποτέ δεν είχε καμμία σχέση το πολύ μεστό υλικό των Travis σε σχέση με τους Killers και τους Bloc Party. Ναι, ο Fran Healy δεν είναι ο πιο cool τύπος, ούτε η μουσική του είναι η τελευταία λέξη της μόδας. Αλλά ήταν πάντα απλός και ειλικρινής και φυσικά διέθετε το χάρισμα μιας καταπληκτικής φωνής. Κάπως έτσι έπεισε και τη Neko Case να δανείσει το δικό της χάρισμα στο πραγματικά υπέροχο ντουέτο "Sing Me To Sleep" που σημαδεύει το δίσκο που διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά των Travis που αγαπήσαμε.

36. Janelle Monáe - The Archandroid
Σε αντίθεση με το δίσκο του #35 η Janelle έφτιαξε κάτι πολύ φιλόδοξο. Τα γράψαμε και στα γενέθλια στα δεξιά της οθόνης σας για την ιστορία του φετινού έπους της νεαρής Janelle. Η ποικιλία των ήχων και των ερμηνειών της είναι φοβερές ενώ -μπορεί να είναι κλισέ, αλλά...- κάθε ακρόαση βελτιώνει τη γνώμη σου για το άλμπουμ. Αδυνατώ να κατανοήσω πάντως, πώς σχεδόν σε όλες τις λίστες αυτό βρίσκεται κάτω από τον Kanye West. Στα μέρη μας θεωρούμε δεδομένο φέτος ότι γυναίκα ήταν που τάραξε τα νερά της μαύρης μουσικής.

35. Antony & The Johnsons - Swanlights
Ήταν εντελώς απαραίτητο να βγάλει δεύτερη συνεχόμενη χρονιά δίσκο; Πιθανόν όχι αλλά δε μπορέσαμε να αγνοήσουμε κομμάτια όπως το "Salt Silver Oxygen", το "Fletta" στο οποίο συμμετέχει και η Bjork που μπορεί να λείπει σχεδόν τέσσερα χρόνια από την δισκογραφία αλλά φέτος με τις τόσες έκτακτες εμφανίσεις (εδώ, Olof Arnalds, Dirty Projectors) καταλάβαμε την παρουσία της για τα καλά, το αργόσυρτο "The Spirit Was Gone" και το α λα Radiohead "Swanlights". Όχι τόσο καλό όσο το The Crying Light αλλά όπως πάντα αξιοσημείωτο.

34. Shearwater - The Golden Archipelago
Δεν είχε αυτή τη μαγική επίδραση πάνω μου όπως το Palo Santo και το Rook αλλά σίγουρα η τριλογία που ξεκίνησε το 2006 ολοκληρώθηκε με έναν αντάξιο τρόπο. Τα φώτα στράφηκαν περισσότερο στον drummer τους Thor Harris τον οποίον πλέον γνωρίσαμε σε όλη του την Ασγκαρντιανή μεγαλοπρέπεια. Η σχέση του ανθρώπου με τη φύση και η αλληλένδετη πορεία τους είναι το θέμα του δίσκου, επικεντρώνοντας στα νησιά και την αλληγορική υπόγεια τους σύνδεση. Μαζί με το δίσκο και σε περιορισμένα αντίτυπα η μπάντα χάρισε στους τυχερούς οπαδούς της ένα καλοφτιαγμένο βιβλίο γεμάτο φωτογραφίες από νησιά του Ειρηνικού ωκεανού, τοπία και εξερευνήσεις σε παρθένες γαίες.

33. Working For A Nuclear Free City - Jojo Burger Tempest
Μετά απο τρία χρόνια ήρθε η συνέχεια του Businessmen and Ghosts χωρίς όμως να διαθέτει αυτή τη φορά ένα τόσο φοβερό κομμάτι όσο το "Rocket". Ο δίσκος όμως συνολικά είναι καλύτερος χάρις στα εσωτερικά ξεσπάσματα σε αστικό φόντο που εκφράζουν τα "Faster Daniel Faster", "B.A.R.R.Y.", τον καταιγιστικό διεστραμμένο πειραματικό σωλήνα του "Brown Owl" και βέβαια το ακουστικό "Buildings". Αν ο Aphex Twin χρησιμοποιούσε περισσότερες κιθάρες κάπως έτσι θα ήταν το αποτέλεσμα.

32. Hot Chip - One Life Stand
Εντελώς ακομπλεξάριστος δίσκος απο τους Άγγλους που όλο και απλώνονται σε μεγαλύτερο κοινό. Αυτό που κάνουν το κάνουν καλύτερα απο τον καθένα αυτή τη στιγμή μιας και οι μελωδίες τους είναι δεμένες και προσεγμένες απο όλες τις πλευρές. Η σχεδόν τέλεια pop τους σταματάει για να θαυμάσει την ιδιαιτέρως εκφραστική φωνή του Alexis Taylor και ο δίσκος προσφέρα απλόχερα όλα τα συναισθηματικά φάσματα μιας παρεξηγημένης μουσικής. Όχι ότι πρόκειται μόνο για '80s συνθετικές δημιουργίες αφού και το "Hand Me Down Your Love" ή το "Alley Cats" δίνουν μαθήματα ολοκληρωμένης και ζεστής μελωδίας υπενθυμίζοντάς πως το "Boy From School" μόνο τυχαίο δεν ήταν.

31. Ed Harcourt - Lustre
Ο καλύτερος δίσκος του εδώ και αρκετό καιρό. Πολλά ραδιοφωνικά κομμάτια με επίκεντρο την γεμάτη προσωπικότητα και θετική ενέργεια φωνή του -όπως ακριβώς το 2001. Άλλα τρυφερά, άλλα χοροπηδηχτά, άλλα προβληματισμένα και άλλα άκρως αγαπησιάρικα όπως το μελένιο "Haywired" που μαλακώνει ακόμα και το πιο μίζερο αυτί. Ακόμα και αν κατηγορηθεί οτί επιχείρησε μια στείρα άσκηση ύφους, τελικά κατάφερε μια σύνοψη όλης του της καριέρας στη μορφή έντεκα τραγουδιών.

30. Murder - Gospel Of Man
Το μεράκι τους συνεχίζει να τους οδηγεί. Απλές και καθαρές μελωδίες σαν τα πιο χαρακωμένα αλλά και έντιμα χέρια που δούλεψαν στη γη ενώ η μυθιστορηματική φωνή του Jacob Bellens μοιάζει βγαλμένη μέσα απο νουβέλα του Steinbeck. Μετά απο αναμονή τεσσάρων χρόνων κατάφεραν να υπερβούν το εξαιρετικό Stockholm Syndrome και πλέον ο δρόμος τους διαφαίνεται ομιχλώδης, μελαγχολικός και δύσβατος. Ακριβώς έτσι όπως τον θέλουν δηλαδή.

29. Efterklang - Magic Chairs
Α ρε Θρύλε. Τι μας κάνεις καμμιά φορά. Τι ήθελες να πας στον τελικό της Euroleague ανήμερα της επίσκεψης αυτών των Δανών; Και να κερδίζαμε κιόλας πάει στο διάολο.

Κανένα νέο απο το μέτωπο των Efterklang. Όμως no news is good news. Συνεχίζουν να φτιάχνουν ταξιδιάρικη μουσική παρότι αυτή γεννήθηκε στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Ενίοτε το μπουλούκι έχει την τιμή να καλωσορίζει το παιδί-θαύμα Peter Broderick και το αποτέλεσμα γίνεται μαγικό όπως στο "I Was Playing Drums" που το χαρίζουν με όλη τους τη Σκανδιναβική αγάπη σε όλους εμάς που εκτιμάμε το γλυκόπικρο ανθισμένο τους μπουκέτο.

28. Dungen - Skit I Allt
Φέτος οι πάγοι μαλάκωσαν επικίνδυνα. Όχι τόσο ώστε να τους απομυθοποιήσουμε και να τους βαρεθούμε αλλά αρκετά για να δούμε κάτω απο το κοφτερό και παγερό περίβλημά τους. Ό,τι πιο μελωδικό έχουν κάνει μέχρι σήμερα πρέπει να επηρεάστηκαν απο τους συνοδοιπόρους τους The Amazing. Πολύ πιάνο και folk νηφάλια ατμόσφαιρα που θυμίζει τις πρώτες πρωινές ώρες που κοιμούνται όλοι και δεν έχουν καταλάβει οτι το λευκό και παχύ χιόνι στρώνεται έξω. Οι εποχές αλλάζουν και κάτω απο το χιόνι αποκαλύπτεται ένα ξεραμένο πλατανόφυλλο που σηκώνεται στον αέρα προτού θρυμματιστεί απο τον καλοκαιρινό καύσωνα. Και ο κύκλος συνεχίζεται με έναν δίσκο που ο Cat Stevens θα λάτρευε.

27. School of Seven Bells - Disconnect from Desire
Τους χρωστάγαμε κάτι απο το πολύ καλό Alpinisms και ήρθε η ώρα να τους το ξεπληρώσουμε στην τελευταία τους ακόμα καλύτερη προσπάθεια. Σα γάργαρο και δροσερό νερό κυλούν τα ηχητικά του κύματα απο το ένα αυτί στο άλλο καβαλώντας τον πάντα πρόθυμο ιππόκαμπο. Σημασία για το Disconnect From Desire δεν έχει τόσο η αποτύπωση και χαρτογράφηση του κόσμου του αλλά η όσο το δυνατόν πιο άγρια και βραχύβια βόλτα στα φαράγγια του.

26. Beach House - Teen Dream
Τώρα αυτό κάηκε απο τις πολλές ακροάσεις ή πράγματι είναι χειρότερο απο το Devotion; Μάλλον και τα δύο. Ότι μας ξένισε η εξωστρέφεια τους δεν ισχύει μιας και ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία να αναπνεύσει και να φορέσει τα καλύτερα της ρούχα η φωνάρα της Victoria Legrand. Δεν λείπει κάτι απο αυτόν το δίσκο, εν αντιθέσει μοιαζει υπερφορτωμένος χωρίς να έχει τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα να πει όσο νομίζει. Δεν θα γκρινιάξω άλλο, αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι πως και δεν κατέληξε ψηλότερα ο τρίτος και πιο φιλόδοξος δίσκος μιας ούτως ή άλλως σπουδαίας ελπίδας των επόμενων χρόνων. Σιγά σιγά θα πρέπει να πετάξουν το κουκούλι της νέας ελπίδας πάντως, και τέτοια παραδείγματα όπως τα "Lover Of Mine", το "Real Love", το "Silver Soul" και σε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό το "Better Times" θα πρέπει να τα ακολουθήσουν.

25. Cherry Ghost - Beneath This Burning Shoreline
Δεν περιμέναμε τέτοια θετική εξέλιξη για τους Cherry Ghost. Σα να ενηλικιώθηκαν ξαφνικά και να αποφάσισαν να αφοσιωθούν στα γοητευτικά και προβληματικά δωματιάκια της ζωής. Με τον ήχο τους να ισορροπεί κάπου ανάμεσα σε Richard Hawley και Elbow τα κατάφεραν περίφημα δημιουργώντας μια ενιαία noir αλλά όχι ζοφερή ατμόσφαιρα. Κλασσική αγγλική μουσική για τις κρύες νύχτες του χειμώνα που κοιτούν επιτιμητικά τα αποδημητικά πουλιά που φεύγουν για πιο ζεστά μέρη.

24. Plan B - The Defamation of Strickland Banks
Κι αυτός ο νεαρός Άγγλος είχε σημαντική εξέλιξη. Έφτιαξε ευκολοχώνευτη και εύγεστη pop μουσική κάνοντας πολλούς φτασμένους σεφ να ζηλεύουν τη νεανική του ορμή. Το concept album έχει να κάνει με την άνοδο, την πτώση και ξανά την ανάδυση στην επιφάνεια ενός τραγουδιστή που φυλακίστηκε για έναν φόνο τον οποίο δεν διέπραξε . Μάλλον η τηλεόραση έπαιζε συχνά τον Φυγά ή το Shawshank Redemption εκείνη την εποχή. Η υπόθεση απλοϊκή και δεν θα τον παίρναμε για σεναριογράφο, αλλά το soundtrack της ιστορίας αξίζει πολλά εκατομμύρια. Λίρες εννοείται.

23. Hjaltalin - Terminal
Τόσες πολλές επιρροές που αποδόθηκαν εξαιρετικά από τους Ισλανδούς. Από την ορχηστρική '60s ποπ του "Feels Like Sugar", στον αργόσυρτο οδυρμό, στο στυλ του Nick Drake, του "Song From Incidental Music", στο ηλιόλουστο μίγμα Bee Gees και Super Furry Animals του "Stay By You" μέχρι το κινηματογραφικό μελόδραμα α λα Bjork του "Vanity Music" ενώ τα φωνητικά του ντουέτου Högni Egilsson και Sigrídur Thorlacius κολακεύονται συνεχώς μεταξύ τους. Το Terminal είναι αυτό που θα κάνει τους Hjaltalin άξιο Ισλανδικό τέκνο και οσονουπω θα τους χαρίσει το εισητήριο για να σπάσουν τα φυσικά σύνορα της κατά τα άλλα πανέμορφης πατρίδας τους.

22. I Am Kloot - Sky At Night
Μας έχεις πρήξει Guy Garvey, στην μεσονύκτια εκπομπή σου στο BBC6, με τους I Am Kloot. Φέτος όμως (δηλ. το 2010) καταλάβαμε επιτέλους το γιατί.

Το Sky At Night μας μετέφερε στο πιο βαθύ και σκοτεινό σημείο της pub και μας γνώρισε με αυτόν τον άνθρωπο που αγνοούμε όλοι και κανείς δεν ενδιαφέρεται να ακούσει την ιστορία του. Αυτός απεγνωσμένα ζητά κάποιον έτσι ώστε να μπορεσει να ανακυκλωθεί εν ανάπαυση με τη γνώση ότι κάποιος έμαθε την υπάρξή του.

Ελαφρώς μεθυσμένος, μετά το τέταρτο pint, εξιστορεί με κάθε λεπτομέρεια τις ευτυχισμένες στιγμές γύρω απο ένα μοναχικό γιορτινό τραπέζι που μόνο στη φαντασία του ήταν γεμάτο με παιδικά χαμόγελα και τρυφερά αγγίγματα στο χέρι. Αν πιούμε άλλο ένα θα μπορέσουμε να ονειρευτούμε ένα καλύτερο μέλλον όπως ακριβώς το περιγράφει το "Radiation";

21. Interpol - Interpol
Ο δίσκος μοιάζει με έναν κύκλο που ολοκληρώνεται. Κάπως μαγκωμένοι και μουδιασμένοι αγγίζουν, έστω και άθελα τους, τον πυρήνα του άβολου σκοτεινού συνασθηματισμού που τους χαρακτήρισε όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα πιο δυσοίωνοι και απαισιόδοξοι, φαίνεται πως δεν έχουν ακόμα πολλή ζωή σαν συγκρότημα, παγιδευμένοι μέσα στα τέσσερα μαύρα Hugo Boss κοστούμια τους. Τώρα που ο Plenti εμφανίστηκε σαν φάντασμα απο το παρελθόν του Paul Banks, ο Carlos D έφυγε για άλλες πολιτείες, έχω την αίσθηση - και μόνο αυτήν- πως δεν θα ξαναβγάλουν κάτι όλοι μαζί. Αν πράγματι τελικά επρόκειτο για αποχαιρετισμό αυτός ήταν αξιοπρεπής και λιγότερο βασισμένος στην επιτυχημένη πεπατημένη τους απ' ότι περιμέναμε.

20. Kaki King - Junior
Πριν από κάποια χρόνια η Kaki King συμπεριελήφθει στη λίστα του Rolling Stone με τους νέους θεούς της κιθάρας. Ήταν η μόνη γυναίκα που μπήκε στη λίστα και μάλιστα το περιοδικό την περιέγραψε γλαφυρά με τον τίτλο "Van Halen Meets Bootsy". Δεν κολλάει κάπου η περιγραφή αλλά είναι χαριτωμένη.

Αυτό που είναι σίγουρο πάντως είναι πως το παίξιμο της Kaki είναι ξεχωριστό και γεμάτο συναίσθημα. Στο "Everything Has an End, Even Sadness" παίρνουμε μια ιδέα απο τις jazz επιρροές της, ενώ στο "Falling Day" απολαμβάνουμε την πιο νευρική και ανθεμική της πλευρά. Στο "My Nerves That Committed Suicide" φλερτάρει με χάρη με το post rock και στο "Hallucinations From My Poisonous German Streets" γράφει κάτι που θα είχε περίοπτη θέση σε κάποιο δίσκο του Eugene Edwards. Συνεχίζοντας στο "Sloan Shores" χαλαρώνει την ένταση ξεπλένοντάς μας στα ήρεμα κύματα προτού κάνει το μεγάλο φινάλε με το αυτοβιογραφικό "Sunnyside". Τελικά μια υπάκουη κιθάρα είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

19. Deerhunter - Halcyon Digest
Ο Bradford Cox είναι αυτό που λέμε "παραγωγικός". Έχει πολύ υλικό μέσα του που πρέπει να ηχογραφηθεί προσπαθώντας παράλληλα να συνταιριάξει τις indie καταβολές με τις pop ανησυχίες του. Επιστρέφοντας φέτος (δηλ. το 2010) στο πρώτο όχημα που τον έκανε γνωστό, τους πιο rock Deerhunter, προσπαθεί να επαναλάβει ένα Microcastle θυσιάζοντας όμως το δικό του Atlas Sound χαρακτήρα για να τιμήσει και να τυμβωρηχήσει τις επιρροές του.

Για παράδειγμα το "Desire Lines" είναι ένα κλασσικό Lockett Pundt άσμα. Άμεσα απολαυστικό και αναγνωρίσιμο. Όμως η κορύφωση του μοιάζει τόσο πολύ με την αντίστοιχη κορύφωση του "No 13 Baby" των Pixies που αδυνατείς να μην το συγκρίνεις με το αυθεντικό. Το ίδιο ισχύει και με το "Sailing" που θυμίζει υπερβολικά Jeff Buckley χωρίς βέβαια τη φοβερή φωνή του συγχωρεμένου. Όλα αυτά δε σημαίνουν οτι δεν απολαμβάνεις την ακρόαση των κομματιών και γενικότερα του δίσκου. Το καλύτερο κομμάτι όμως ("He Would Have Laughed") μοιάζει περισσότερο με κάτι που θα κυκλοφορούσε υπο την επωνυμία Atlas Sound. Μήπως να κατασταλάξει στο μοναχικό του project ο Bradford;

18. Arcade Fire - The Suburbs
Τρίτο album, οχτώ διαφορετικά εξώφυλλα, δεκαέξι κομμάτια, διάρκεια εξηντατέσσερα λεπτά, προετοιμασία τριών χρόνων. Ένα ολοκληρωμένο project γεμάτο προσοχή στη λεπτομέρεια. Η φιλοδοξία τους να γράψουν το magnum opus τους ήταν ευδιάκριτη μαζί με την παράλληλη προσπάθειά τους να χώσουν στο μίξερ του δίσκου όλες τους τις ιδέες.

Δεν θα μπορούσαν να ξεκινήσουν καλύτερα με τα "Suburbs" και "Ready To Start" που χλευάζει κυνικά τις ιδέες για τις κακές πολυεθνικές ή κακίζει τις κυνικές ιδέες που κονιορτοποιούν τη δημιουργικότητα για αρκετά φράγκα παραπάνω. Στο "Modern Man" ο Win Butler έχει κάτι απο την παιδική αφέλεια του Neil Young και ενός γιάπι που τον καταπίνουν τα ρούχα της δουλειάς ενώ στο "Rococco" δανείζεται κάποιες ιδέες απο το "Ready To Start" με στόχο αυτή τη φορά τους hipsters τραγουδώντας "They build it up just to burn it back down". Στο "Empty Rooms" ακούμε πρώτη φορά τη φωνούλα της Regine σε ένα ξέσπασμα εγχόρδων από αυτά που πολύ καλά ξέρουν να κάνουν.

Από εκεί και πέρα σταματούν οι συνεχόμενες καλές στιγμές και αρκούνται στις εκλάμψεις. Για παράδειγμα τα "City With No Children", "Half Light II" και ειδικότερα το χειρότερο τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ το "Month Of May" (μεγάλη αντιγραφή του "Cactus" των Pixies) αδυνατούν να σηκώσουν στον ώμο τους τις προσδοκίες που γιγαντώνονται κομμάτι κομμάτι μέχρι το "Empty Rooms".

Μπορεί να ήθελαν ένα OK Computer αλλά ας βολευτούν με ένα Hail to the Thief. Εξάλλου είναι και ομοιοπαθές το Suburbs που θα ήταν πολύ πολύ καλύτερο αν ήταν 4-5 κομμάτια μικρότερο.

17. Caribou - Swim
Απολύτω μαθηματικό το μυαλό του (πράγματι μαθηματικού) Daniel Victor Snaith. Θα μπορούσε να ήταν ένας άλλος Fennesz αλλά το πολυσχιδές και ανεξερεύνητο μυαλό του έχει κολλήσει στα beats και στο συνδυασμό τους με pop και χορευτικές μελωδίες. Σα να ηχογράφησε τον ψυχεδελικό ρυθμό των δοξασιών ενός μάγου κάποιας, χαμένης στα βάθη του Αμαζονίου, φυλής. Το κοκτέηλ διαφόρων ζωμών φύλλων από παράξενα δέντρα που δέχτηκε ως δώρο απο το μάγο σίγουρα πρέπει να έπαιξε κάποιο ρόλο στην τελείως χαμένη στο εσωδιάστημα παραγωγή του δίσκου και στο γενικότερο jazz μαστούρωμα που επικρατεί.

16. The National - High Violet
Η μονότονη αλλά εκφραστική φωνή του Matt Berninger, τα πολύ δραστήρια αδέλφια Dessner που γνωρίζουν και συνεργάζονται με όλη την Νεορκέζικη σκηνή, και φυσικά τα αδέλφια Devendorf που φτιάχνουν απο τις πιο σφιχτές rhythm sections στην πιάτσα. Και να μην ξεχάσουμε τους εξαιρετικούς Clogs που αποτελούνται μεταξύ άλλων απο τον Bryce Dessner και το περιστασιακό μέλος των National Padma Newsome. Αυτό θα πει πλήρες ρόστερ.

Η φετινή επιτυχία τους, απο αυτήν την άποψη, ήταν θέμα χρόνου. Το υπέροχο Springsteenικό single του δίσκου "Bloodbuzz Ohio", τα "Anyone's Ghost", "Afraid Of Everyone", και "Sorrow". Αλλά και άλλες πιο "εξεζητημένες" στιγμές όπως το "Conversation 16", το "England" που χρωστάει πολλά στον Βαγγέλη Παπαθανασίου, και το "Vanderlyle Crybaby Geeks" που παλεύει με την ιδέα της συντροφικότητας ("Leave your home/ Change your name" (παντρέψου) "Live alone/ Eat your cake" (φάε την πίτα σου γιατί δεν μπορεί και ο σκύλος να είναι χορτάτος)) σφραγίζουν το High Violet που έχει κάτι για όλους και μαζί με τον απο κάτω δίσκο είναι οι πρώτοι επιλαχόντες για να τους προτείνεις σε κάποιον που δεν ασχολείται με την συγκεκριμένη μουσική.

15. Vampire Weekend - Contra
Αυτοί και αν ακούστηκαν παντού φέτος. Το 2010 τους έμαθαν όλοι (ακόμα και στα ελληνικά Κυριακάτικα ένθετα που συνήθως πρέπει ένας καλλιτέχνης να συμπληρώσει εικοσαετία για να ασχοληθούν μαζί του). Φωτεινοί και χαρούμενοι άξιζαν το hype πολύ περισσότερο απ' όταν κυκλοφόρησαν το ομώνυμό τους. Συνεχίζουν να αντλούν έμπνευση απο τα παράγωγα της reggae και afro μουσικής απευθυνόμενοι σε ένα ευρύτατο κοινό επιβεβαιώνοντας παράλληλα οτι αυτή τη στιγμή δεν ακούγονται σαν κανέναν άλλον.

Εκτός των άλλων οι τύποι έχουν και τσακάλι manager απο πίσω τους που έχει αφήσει τον κόσμο να χτυπιέται για το αν είναι σωστό λευκά προνομιούχα πιτσιρίκια να υποκρίνονται οτι ενδιαφέρονται για τα προβλήματα του τρίτου κόσμου ενώ παράλληλα δίνουν τα κομμάτια τους σε διαφήμιση της Honda. Να'χαμε να λέγαμε και να μένει το όνομα τους στην επιφάνεια δηλαδή.

14. Menomena - Mines
Απο την πιο λευκή πόλη της Αμερικής, το Portland, μας έρχονται οι τετραπέρατοι Menomena. Ο ήχος τους βασισμένος στο κλασσικό indie αμερικάνικο rock μόνο που υποβόσκει ένα υποχθόνιο χαμόγελο που λάμπει στο σκοτάδι. Το τρίο που έγινε ντουέτο πέρασε ένα δύσκολο 2009 και 2010 λόγω των διαφωνιών με τον τελικά απελθόντα απο την μπάντα Brent Knopf. Μέσα σε αυτήν τη σύγχηση έβγαλαν το τέταρτο και καλύτερό τους άλμπουμ που χαρακτηρίζεται απο ευρηματικότητα και συναρπαστικές τσόντες πιάνου που δημιουργούν μια ισορροπία τρόμου με τις κλασικότροπου ύφους rock επιρροές τους. Ο τρόπος που ηχογραφούν εξηγεί πολλά για το μουσικό τους αποτέλεσμα αφού όπως λένε οι ίδιοι ποτέ δεν βρίσκονται στο ίδιο στούντιο. Αποτέλεσμα ένα κόψε-ράψε που περιέργως εκτός απο εξαιρετικά τραγούδια διαθέτει και συνοχή (π.χ. "Five Little Rooms", "Sleeping Beauty", "Dirty Cartoons").

13. Charlotte Gainsbourg & Beck - Irm
Στο μεταίχμιο του 2009 κυκλοφόρησε σε κάποιες χώρες της Ευρώπης η συνεργασία του ξανθομάλλη Beck και της κόρης του Serge Gainsbourg. Στην Αμερική, την Αγγλία και τις υπόλοιπες Ευρωπαικές χώρες κυκλοφόρησε το 2010 κάτι που μας κάνει εμπρόθεσμους.
Κατά τα άλλα η ανερχόμενη Γαλλίδα ηθοποιός εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη χρυσή περίοδο που διανύει ο Beck και απήλαυσε τους πειραματισμούς του που ακροβατούν κάπου ανάμεσα στην ηλεκτρονική μουσική και την 90s' rock. Αυτή έβαλε το άλλο μισό λιθαράκι με την Ευρωπαϊκή παιδεία της και τη μουσική της ανεξιθρησκεία. Ο Beck απάντησε με τον ξερό αμερικανικό του ήχο και την πεντακάθαρη παραγωγή που τα φέρνει όλα στην επιφάνεια για να ανταπαντήσει η Charlotte με την ανεξάρτητη σινεματική της αντίληψη. Παράξενο ζευγάρι που χάρη στην ανοιχτομυαλιά και των δύο ταίριαξε απόλυτα.

12. Massive Attack - Heligoland
Για τους καημένους τους Bristolιανούς δεν μπορείς να πεις οτι επέστρεψαν σε φόρμα τη στιγμή που έχουν βγάλει μόλις πέντε άλμπουμ σε 20 χρόνια. Απλά τύχαινε τα τρία πρώτα τους να ήταν καταπληκτικά και απο τότε μέχρι το Heligoland να έχουν βγάλει μόλις ένα σε δώδεκα χρόνια που θεωρήθηκε μέτριο. Λόγω των εσωτερικών διαφωνιών, της εταιρικής μη στήριξΉς τους και λόγω του χρόνου που κυλά έφυγαν απο τη μόδα και αυτοί αλλά και η trip-hop γενικότερα.

Με όλα αυτά να έχουν σημαδέψει το παρελθόν τους το Heligoland καταφέρνει να μας υπενθυμίσει με ποιούς έχουμε να κάνουμε. Ο Horace Andy είναι ακόμα εδώ και η Hope Sandoval αναλαμβάνει το ρόλο της Liz Frazer. Ο Guy Garvey ακούγεται πολυ κλειστοφοβικός σε σύγκριση με αυτό που έχουμε συνηθίσει και ο Damon Albarn παίρνει ιδέες για τους Gorillaz του. Οι Massive Attack γίνονται ξανά βαρείς και τα υποτονικά μπιτάκια τους ακούγονται όσο διεστραμμένα πρέπει.

Μετά την κυκλοφορία του Heligoland υποτίθεται πως το LP6 θα ήταν στα σκαριά αλλά τώρα ο Del Naja ψελΛίζει κάτι για σειρά Ep's. Καλά κρασιά δηλαδή για τρείς τύπους που ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να διατηρήσουν τα σκήπτρα που κατέκτησαν το πρώτο μισό της δεκαετίας του '90.

11. Aloha - Home Acres
Θιασώτες του DIY είναι αυτοί οι, διασκορπισμένοι στον αμερικανικό ορίζοντα, τύποι.
Μπλουζάκια φτιαγμένα απο τα χεράκια τους, ασταμάτητο touring και αφοσίωση στον δύσκολο δρόμο που διάλεξαν και δεν αναμένεται να τους φέρει καρπούς ούτε και μετά απο το έξοχο Home Acres. Φαντάζομαι θα καταλήξουν σαν ένα απο αυτά τα συγκροτήματα που ο τραγουδιστής τους τα παρατάει για να γίνει ασφαλιστής, ο ντράμερ τους θα ανοίξει mini market και θα διηγείται τις συναυλιακές τους εμπειρίες ενώ κάτι γραφικοί τύποι θα περιμένουν να αποκτήσουν αξία τα παλιά βινύλια Aloha που διαθέτουν. Κάποια μέρα ελπίζω να τα θυμούνται αυτά και να γελάνε, εγώ πάντως θα απορώ (με δεδομένο ότι θα τους θυμάμαι έτσι;) γιατί δεν αγαπήθηκαν περισσότερο.

10. Morning Benders - Big Echo
Οι κούτσικοι στην ηλικία αλλά προικισμένοι στο ταλέντο Καλιφορνέζοι ευτυχώς δεν υποκύπτουν στη μόδα της περιοχής τους που θέλει την αναβίωση του (και καλά) surf rock. Αντίθετα φτιάχνουν πανέμορφη μουσική στα χνάρια των Arcade Fire ή των Pink Floyd στις πιο progressive στιγμές τους. Ο μπασίστας των Grizzly Bear Chris Taylor δίνει το μουσικό του στίγμα αναλαμβάνοντας παράλληλα και την παραγωγή ενώ ο συνθέτης και τραγουδιστής τους Chris Chu ωριμάζει και βελτιώνεται σε όλους τους τομείς σε σχέση με το ντεμπούτο τους.Ερμηνευτικά είναι ανώτεροι, στιχουργικά το ίδιο και το πιο ευχάριστο είναι πως έμαθαν να μην το παρακάνουν με το jamming κρατώντας μόνο το ψαχνό. Αν δεν είχαν να διαβάσουν αύριο θα έπρεπε να παραδίδουν μαθήματα για το πως φτιάχνεις τον δεύτερό σου δίσκο.

09. Gorillaz - Plastic Beach
Κάθε νέα επιτυχημένη κυκλοφορία του Damon Albarn μαχαιριά στην καρδιά των αδελφών Gallagher. Όχι δεν είμαστε στο 1995 αλλά αφήστε μας να πανυγυρίσουμε που στην κρισιμότερη απόφαση της ζωής μας διαλέξαμε να υποστηρίξουμε τους καλούς. Και μόνο οτι ο Albarn των πρώϊμων Blur δεν έχει καμμία σχέση με το σημερινό σοφό μυαλό πίσω απο το καζάνι των Gorillaz αποδεικνύει το ποιόν και το μεγαλείο του ανδρός. Ο καλύτερος δίσκος των Gorillaz είναι πάνοπλος με αντί-αρματικά τραγούδια ύμνους στην ειρήνη και την μοναδικότητα του καθένα, επιτίθεται με ένα μπουκέτο λουλούδια στο 9-5 και τορπιλίζει τα σκουπίδια μακρυά απο θάλασσες και ακτές.

08. Spoon - Transference
O ξερός ήχος τους μαζί με την τραχυά φωνή του Britt Daniels προδίδουν την καταγωγή τους. Φυσικοί απόγονοι των Pavement με ισχυρότερες μελωδικές τάσεις και κλάσεις ανώτεροι απο Modest Mouse και λοιπούς μάρτυρες της indie rock. Το Transeference είναι το έβδομο άλμπουμ τους και μας προσγειώνει ομαλά απο το pop κομψοτέχνημα του Ga x5 σε πιο γήινες μελωδίες και λιγάκι πιο δύσκολες. Αρκετά κρυψίνοες, προσπαθούν να μας μπερδέψουν με την ανέμελη εκφορά του λόγου του Britt Daniels και την χαρωπή ομοβροντία drums και κιθάρας που έρχονται σε αντίθεση με τους συνομωσιολογικούς στίχους τους που αμφισβητούν ανοιχτά πατρίδα θρησκεία και χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Αλλά είπαμε. Η μελωδία μελωδία. Και στο "I Saw The Light" που ακούγεται σα να παίζει τσαντισμένος κιθάρα ο Jonny Greenwood προτού παραδοθεί σε ένα αδιέξοδο και παγιδευμένο πιάνο και στο "Got Nuffin" που παρασύρει όλα τα φύκια του βυθού σαν αμφίβιο όχημα και φυσικά στο νανούρισμα της Laura.

07. The Divine Comedy - Bang Goes The Knighthood
Ο Neil Hannon κερδίζει δικαιωματικά τον τίτλο του τοπικού ήρωα. Και δεν μιλάμε γεωγραφικά αλλά συναισθηματικά. Ο Ιρλανδός είναι ο άνθρωπός μας, ο καρντάσης μας (τώρα που είναι και επίκαιρο), ο άνθρωπος που θα του πούμε τα προβλήματά μας και θα γράψει ένα τραγούδι γι'αυτά, ο καλλιτέχνης που δεν εκπίπτει στο κλισέ του βασανισμένου γιατί έχει αποδεχθεί τη ζωή, όχι μοιρολατρικά, αλλά αγαπώντας την αληθινά. Είναι ο τύπος που θα ζωντανέψει την παρέα και θα σκαρφιστεί τραγουδάκια με αγγλοσαξωνικό χιούμορ παίζοντας το πιάνο του προτίστως για να διασκεδάσει τους υπόλοιπους.

Ο Neil μιλάει για αληθινούς ανθρώπους, καθημερινές στιγμές, βλέποντας την αύρα των πραγμάτων που αγνοούμε ή δεν τους δίνουμε την απαραίτητη σημασία πια. Η καθαρότητα των στίχων του προδίδει έναν άνθρωπο καλλιεργημένο που με παιδικό ενθουσιασμό απορροφά τις γνώσεις που του προσφέρει ο περίγυρος και τις μετατρέπει σε πολλές μικρές απολαυστικές εμπειρίες.

Πράγματι, μετά την πριονοκορδέλα που περνάει την Μάργκαρετ Θάτσερ και τους φιλελεύθερους υποτελικούς της, απομακρύνεται το ενδεχόμενο να ανακυρηχθεί sir που τις περισσότερες φορές σημαίνει «ένας σεβαστός καλλιτέχνης που όμως δεν ενοχλεί». Τον Neil όμως τον ενδιαφέρουν άλλα. Η ζωή στο «νησί», η χαμένη τέχνη της συζήτησης, ένα βράδυ στην indie disco και άλλα τέτοια απλά, καθημερινά και ουσιαστικά.

06. The Irrepressibles - Mirror Mirror
Το τσίρκο ήρθε στην πόλη μας.

Εννέα παράξενοι τύποι που μοιάζουν με ντροπαλά παγόνια σε παίρνουν στην αγκαλιά τους. Τα πλουμιστά φτερά που έχουν στο κεφάλι τους αρχίζουν το μηχανικό και μεγαλοπρεπές τους σπαρτάρισμα.

Σηκωνόμαστε απο το έδαφος και πάμε ψηλά -κάπου ανάμεσα σε εκείνο το σύννεφο του καταγάλανου κατά τα άλλα ουρανού. Μας περιμένει ο αρχηγός τους τυλιγμένος στην κάπα του. Το μάτι του λαμπυρίζει και το βλέμμα του διαπερνά τον καθένα απο εμάς ξεχωριστά, ενώ τα χρυσά του πέδιλα περπατούν νευρικά στο κατακόκκινο χαλί. Αρχίζει και μας εξιστορεί φοβερές ιστορίες πότε κυκλώνοντας μας απειλητικά και πότε με κρυμμένο το κεφάλι του απο ντροπή. Πότε περπατώντας επιδεικτικά πάνω στο τραπέζι και πότε φτερουγίζοντας μακριά απο το οπτικό μας πεδίο.

Η φωνή του ήρεμη και οπερατική σαν άγγελος που μόλις κέρδισε τα φτερά του σε προσκαλεί σαγηνευτικά στο "I'll Maybe Let You" πείθοντάς σε ότι σε ερωτεύτηκε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Προτού ενδώσεις παρατηρείς οτι κάτι δεν πάει καλά αφού ο οικοδεσπότης ψιθυρίζει κάτι ακατάληπτα λόγια στον εαυτό του, το μοναδικό απο τα οποία που μπορείς να καταλάβεις είναι η επανάληψη της λέξης "Jamie". Όταν είσαι πλέον αναστατωμένος και θέλεις να αποδράσεις απο εκεί, θα σου ψιθυρίσει ανατριχιαστικά "Forget The Past" με τον ήχο του αναστεναγμού του να διατηρείται φρέσκος για αρκετή ώρα λόγω της ηχού. Όταν είσαι έτοιμος θα σου εξιστορήσει την τραγική ιστορία ενός κύματος που παρέσυρε τον κύριό του ξεβράζοντάς τον στην άλλη όχθη. Έτσι έφτασε στα χέρια του αυτή η μπλούζα και η εξουσία που ποτέ δε θέλησε.

Η επιλογή δεν είναι επιλογή στην πραγματικότητα αλλά μονόδρομος. Άκουσες προσεκτικά ό,τι σου είπε του και τώρα θα πρέπει να συνεχίσεις εσύ, μιας και ο ίδιος εξαφανίστηκε σε μια δίνη σκόνης και διαμαντιών αφήνοντάς σου κληρονομιά την ιστορία του.

05. Flying Lotus - Cosmogramma
Ο Steve Ellison μετράει τ'άστρα σα να τον οδηγεί το DNA του και η πλούσια πολιτιστική κληρονομιά που έχει στο αίμα του. Το δρόμο για τα άστρα τον βρήκε ολομόναχος πάντως αν και η θείτσα του είχε ήδη σχηματίσει έναν δικό της. Ο μικρός Steve απλώς δανείστηκε την άρπα της και κατά τα άλλα έψαξε την δική του έμπνευση στις μικρές γωνιές του μυαλού του που κοιτάζουν προς το μέλλον, μακριά απο την πολιτεία των μαυρισμένων πισινών και των λαδωμένων κοιλιακών στην οποία μεγάλωσε.

Το μέλλον είναι συνυφασμένο με μια διαπλανητική ζωή που θα ξεπερνάει τα στενά όρια του ηλιακού μας συστήματος. Σε μια ένωση των τριών χρονικών στιγμών το όχημα του Flying Lotus ψάχνει το δοξασμένο επίθετο Coltrane σε έναν παράδεισο αρκετά έτη φωτός μακρυά.

Εκεί οπού υπάρχουν νέες λέξεις και οι μορφές είναι αδύνατον να περιγραφούν με το φτωχό ανθρώπινο λεξιλόγιο.Εκεί που η έννοια της όρασης μπορεί να οσφρηστεί και εκεί που οι πνεύμονες είναι ένα πολύτιμο ορυκτό. Το άγνωστο φλέγεται στον πυρήνα του και οι γέφυρες της μεταθανάτιας ζωής ενώνονται με τις συμπαντικές υποθέσεις. Εκεί που οι φωτογραφίες ζωντανεύουν και επαναλαμβάνονται αιωνίως και εκεί που οι στιγμές παραμένουν φυλακισμένες προς τέρψιν των αναμνήσεων. Το σκάφος δέχεται όλους τους εθελοντές και, αν το σκεφτείτε, δεν υπάρχει λόγος να πείτε όχι στην περιπέτεια.

04. Grinderman - Grinderman 2
Το ορμέμφυτο μας οδηγεί πίσω στο έδαφος σε ένα παρόν που αδιαφορεί για το μέλλον και σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και το πως θα πηδήξει, θα φάει του σκασμού, θα ναρκωθεί και θα χαράξει στη μούρη τους εχθρούς του. Σχεδόν 40 χρόνια πια ο Nick Cave έχει τελειοποιήσει τον ήχο του πιο απειλητικού post-punk που έγινε ποτέ. Μετά τη γλυκάδα που τον έπιασε απο τα μέσα των 1990s ήρθε στη ζωή του το σιχαμένο και αδίστακτο κτήνος των Grinderman και δεν τον άφησε να αγιάσει και να χαρεί την αποτοξίνωσή του. Ξεκάθαρα υπήρχαν και άλλες ιστορίες με αίμα και σπέρμα που έπρεπε να γραφτούν. Ένα κτήνος που συνεχώς αλλάζει μορφή σαν καρκίνος που προσαρμόζεται σε όλα τα αμυντικά συστήματα του οργανισμού. Πρώτα σαυροειδές που δεν μπορούσε να σταυρώσει pussy με τίποτα αναγκαζόμενο να βολευτεί με τα ψοφίμια και ετοιμοθάνατους. Τώρα πιο μεγαλοπρεπές και πιο αρπακτικό παμφάγο. Ένας γκριζωπός λύκος που κατουράει σε πολυτελή ρωμαικά μπάνια βιάζοντας και πνίγοντας τα θύματά του σε μια μπανιέρα γεμάτη ροδοπέταλα και αιθέρια έλαια.

Ένα στοιχείο θα παραθέσω ακόμα και θα ολοκληρώσω κύριε δικαστά. Όταν ο Jason Pierce (ναι, ο ημίθεος της "καμμένης" απο την ψυχεδέλεια κιθάρα) άκουσε το "Worm Tamer" αναφώνησε αγανακτισμένος "Are you guys aware of just how fucked up this sounds?".


03. Anais Mitchell - Hadestown
Μια απο τις πιό όμορφες ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας -ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης- προσαρμόστηκε στην «εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης της Αμερικής» όπως είπε ο manager της νεαρής τραγουδοποιού. Το πρώτο προσχέδιο του Hadestown παρουσιάστηκε το 2006 ενώ την επόμενη χρονιά η Anais εμφάνισε μια ενισχυμένη εκδοχή αυτού. Αυτή η folk opera ήξερε και η ίδια πως ήταν το σημαντικότερο έργο της και έπρεπε να το κάνει τόσο καλό όσο είχε στο μυαλό της. Το 2009 ανακοίνωσε την κυκλοφορία του Hadestown με την συμμετοχή του μέντορα της Annie Di Franco στο ρόλο της Περσεφόνης, του Greg Brown ως φωνή του Άδη, του Bon Iver ως Ορφέα, του Ben Knox Miller ως Ερμή και των τρίδυμων Hayden που ερμήνευσαν τον Χορό. Στο ρόλο της Ευριδίκης η ίδια η Anais που ταιριάζει και λόγω ηλικίας αλλά και γλυκήτυτας της φωνής.

Όπως εξηγεί η Anais "People often ask why I wanted to retell this particular myth. The truth is, the first few songs just came out of nowhere. It wasn’t an academic idea or anything; the songs led to the myth, not the other way around. But once I got going I recognized in the Orpheus character something a lot of artists feel: his heartbreaking optimism. In the underworld, the rules are the rules, you don’t get a dead person back—but Orpheus believes if he can just sing/play/write something beautiful enough, maybe he can do the impossible, move the heart of stone, get through to someone. I've felt that feeling...".

Η ιστορία της νίκης της ζωής επι του θανάτου έρχεται σε αντιπαραβολή με τις σημερινές συνθήκες διαβίωσης για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού. Στο μύθο η Ευριδίκη δαγκώνεται απο το ερπετό που σερνόταν στα πόδια της αλλά στο Hadestown η Ευριδίκη οδηγείται στον Κάτω Κόσμο απο την πείνα της και το άδειο στομάχι της βοηθώντας την ζωηρή αφήγηση της Mitchell να συνδέσει το μύθο με το σήμερα. Στα σύγχρονα πλαίσια όπου είναι πιο σαφές απο ποτέ πως το βρέφος απο την αναπαραγωγή Κάτω Κόσμου και Ηλυσίων Πεδίων είναι ο κόσμος που ζούμε, το Hadestown είναι ένας θησαυρός που έδωσε πνοή σε μια έτσι και αλλιώς διαχρονική ιστορία φιλώντας την στο στόμα και χαρίζοντας της την αιώνια και νεαρή αγάπη.

02. Rufus Wainwright - All Days Are Nights: Songs For Lulu
Ήταν πολύ τολμηρό αυτό που έκανε ο Rufus φέτος (δηλ. πέρυσι). Εκτός οτι ξεφορτώθηκε όλα τα όργανα και τις πλούσιες θεατρικές α λα μιούζικαλ συνθέσεις, αποφάσισε να διασκευάσει και τρείς σονέτες του Shakespeare. Και όλα αυτά την περίοδο που η μητέρα του πάλευε με τον καρκίνο που βρισκόταν στο τελευταίο του στάδιο.

Κάτω απο αυτές τις συνθήκες κάλεσε πίσω το πιάνο του- που μαζί με τη φωνή του θα ήταν τα μοναδικά όργανα του δίσκου- έτσι ώστε να εκφράσει πιο ένθερμα το εσωτερικό του πένθος. Η μαμά του Rufus έφυγε τελικά αλλά ο γιός της, μεγαλωμένος θεατρίνος και showman, ήξερε πριν απ' όλους πως το show πρέπει να συνεχιστεί.

Η λιτότητα που εφάρμοσε στην ηχογράφηση φάνηκε οτι ήταν κάτι που ήθελε να κάνει αρκετό καιρό και οι μέτριες κριτικές που πήρε πρέπει να ήταν αναμενόμενες. Μέτριες κριτικές γιατί είναι ένας δίσκος βουτηγμένος στη μελαγχολία, τη νοσταλγία και όλα αυτά που κρατάνε σφιχτά την καρδιά του σαν μέγγενη. Εμείς όμως ήμασταν από τους τυχερούς που είχαμε ολόκληρη την οπτικοακουστική εμπειρία που συνέβαλε αποφασιστικά για να αγαπήσουμε το δίσκο.

Εκείνο το βράδυ στον Λυκαβηττό τα στοιχεία της φύσης συμμάχησαν (μπορεί και η μαμά του να έβαλε το χεράκι της) και η πεντακάθαρη φωνή του Rufus ήχησε σε ένα μαγικό τοπίο που ναι, ήταν η Αθήνα. Η Αθήνα που περπατάμε ανάμεσά της και μοιάζει τριτοκοσμική, η Αθήνα που σιχτιρίζουμε τουλάχιστον τρεις φορές την ημέρα. Εκείνη τη νύχτα έμοιαζε τόσο μαγική με το ηλιοβασίλεμα να τη σκεπάζει που ακόμα και τώρα με κάθε ακρόαση του Songs For Lulu σχηματίζεται η μαυροντυμένη αυστηρή φιγούρα του Rufus και το βαμμένο μάτι του που ανοιγόκλεινε ληθαργικά στην οθόνη. Δεν έχουμε ιδέα πώς θα μείνει στην ιστορία του καλλιτέχνη το συγκεκριμένο άλμπουμ (πιθανότατα το επόμενο που θα επιστρέψει στους εξωστρεφείς ρυθμούς να θεωρηθεί επιστροφή στη φόρμα που θα συνοδεύεται με έναν αναστεναγμό ανακούφισης) αλλά για μας επισφράγισε πόσο σπουδαίος είναι.

01. Owen Pallett - Heartland
Τις προάλλες ψάχναμε με την uptight ποιός θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο καλλιτέχνης της χρονιάς για το ζεστό μας some beans. Εκείνη ψηφίζει McDermott δαγκωτό εγώ όμως δεν έχω άλλη επιλογή απο αυτόν τον Καναδό. Και τι δεν έκανε φέτος. «Έφτιαξε» το Suburbs των Arcade Fire με τις άριστες και ζωντανές ενορχηστρώσεις του, ήταν ο καταλυτικός παράγοντας για το δικό μου τραγούδι της χρονιάς ("The Suburbs"), έβγαλε ένα σύντομο EP τεσσάρων τραγουδιών που άνετα θα χωρούσαν στο δίσκο της χρονιάς, α ναι και έβγαλε και τον δίσκο της χρονιάς.

Συν τοις άλλοις κάνει το όνειρο της γενιάς που μεγάλωσε με τα βιντεοπαιχνίδια πραγματικότητα. Μπορεί για λόγους copyright να παράτησε το όνομα Final Fantasy αλλά κάτι μου λέει οτι αυτές οι πανέμορφες και ονειρικές μελωδίες άρχισαν να σχηματίζονται στο μυαλό του σε κάποια απο τις περιπλανήσεις του Squall Leonhart στον κήπο της Trabia, ή του Cloud στην Midgar. Το Spectrum του Heartland είναι και αυτό ένα αντιουτοπικό μέρος όπου η τεχνολογία έδωσε την τελική κλωτσιά στον γκρεμό στον άνθρωπο που άρχισε να σπαταλάει την ενέργειά του σε διαφυλετικές μάχες. Σε έναν τέτοιο κόσμο λίγα υπολείμματα ανιδιοτελούς ηρωισμού είναι αρκετά για να εμπνεύσουν τους υπόλοιπους. Το Spectrum είναι ο κόσμος που χάνεται και μικραίνει. Και το Heartland είναι η τελευταία συμφωνία με το διάβολο που θα φυτοζωίσει την κατάσταση για λίγο ακόμα. Το φινάλε του "Tryst With Mephistophelis" είναι το εμφανές διαβολικό χαμόγελο που περίμενε αιώνες αυτήν την παράδοση.

Το 2010 εξημερώθηκε κάτω απο την πατούσα του Owen Pallett. Και ναι μεν ο πρωταγωνιστής είναι ο αγρότης Lewis αλλά όπως λέει ο Owen ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος και παίζει με ακριβώς αυτή την ιδέα. Η μουσική του Owen περνάει σε άλλο επίπεδο και το πρότυπό του ο John Cale θα πρέπει να είναι περήφανος που κάποιος νεότερος βρήκε τι συνέβη εκεί που σταμάτησε η δική του περιήγηση στην Ανταρκτική.

Έυφημος μνεία:
Laura Veirs - July Flame: Γλυκό αλλά λίγο μονότονο
Dead Weather - Sea Of Cowards: Πολύ καλύτερο απ' ότι περιμέναμε απο τον Jack White εμείς οι φανατικοί μη θαυμαστές του
Liars - Sisterworld: Έντονη ακρόση αλλά η επανάληψη των ίδιων τρυκ στο πρώτο μισό του δίσκου το χαλάει λιγάκι
Here We Go Magic - Pigeons: Πλησιάζουν απειλητικά στο Top 40. Η τρίτη μπορεί να είναι και φαρμακερή.
Olof Arnalds - Innundir Skinni: Βλέπε Laura Veirs
Joanna Newsom - Have One on Me: Καλό αλλά μικρό. Γιατί μόνο τρείς ώρες βρε παιδί μου; Μόνο το πρώτο cd άξιζε το θόρυβο και το "In California".
Xiu Xiu - Dear God I Hate Myself: Πολύ διεστραμμένοι για τα γούστα μου. Θέλουμε και κανα γλυκόλογο πριν το sex. Magnetic Fields - Αρκετά καλό αλλά μια σταγόνα στον ωκεανό σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους.
Black Angels - Phosphene Dream: Αυτοί ίσως αδικήθηκαν λιγάκι. Ειδικά το πρώτο μισό είναι εξαιρετική μουσική για ξύλο.
The Amazing - Wait for a Light to Come: Αυτό θα έμπαινε σίγουρα αλλά ήταν πολυ μικρό. Οι ίδιοι το λένε mini album εγώ το λέω EP. To "Islands" μαγικό.
Clogs - The Creatures in the Garden of Lady Walton: Αυτό δεν πρόλαβα να το ακούσω όσο θα ήθελα. Τα κομμάτια που τραγουδούσε η Sarah Worden και το "Red Seas" ήταν υπέροχα.

2009: Wild Beasts - Two Dancers
2008: Elbow - The Seldom Seen Kid
2007: Radiohead - In Rainbows

Άντε, και του χρόνου...

Tweet