Αμπελοφασουλοσοφίες 24/09/11

Ξέρω ότι περιμένετε οδηγίες.

Τι να κάνουμε; Πως θα επιβιώσουμε; Να τρέξουμε στις τράπεζες να βγάλουμε τα λεφτά μας (ποιά;) και να τα βάλουμε στην κατάψυξη (όχι γιατί θα παγώσει το υδατογράφημα);

Να ετοιμαζόμαστε να στείλουμε τις αδερφές μας στη βίζιτα, μόλις απολυθούμε, για να πραγματοποιηθεί και η αυτοεκπληρούμενη προφητεία (που λέει και ο Γιωργάκης) του ενός εργαζομένου σε κάθε οικογένεια;

Και με την Τουρκιά; Όσοι δεν έχουμε πάει στο Καστελόριζο να αρχίσουμε να το σβήνουμε απο τη λίστα των διαθέσιμων για island hopping νησιών;  Να αγοράσουμε γυαλιά ηλίου για το militaire look  που θα φορεθεί φέτος στα σύνορα στον Έβρο όταν θα περιμένουμε τα βλήματα από την απέναντι όχθη; Ή μήπως οι πιο προνοητικοί να βγάλουμε εισητήριο με ανοιχτή ημερομηνία αναχώρησης προς την Ιταλία, την Αγγλία (εκεί θα πάμε εμείς), τη Γουαδελούπη ή ένα απο τα 12 μέρη του αφιερώματος που μπορείτε να πάτε όταν όλα πάνε κατά διαόλου (σε αυτή την περίπτωση θα αμπελοφασουλοσοφούμε από το Yukon);

Πολλά και αμείλικτα ερωτήματα.

Η απάντηση σε αυτά είναι μία και απλή.

Κάντε ό,τι έκανε ο Elvis Costello στο Saturday Night Live το 1977 όταν η εταιρία του τον πίεζε να παίξει το "Less Than Zero" στη ζωντανή εκπομπή.

Στα φετινά γλυκά σταφύλια της πολύ γεμάτης φετινής χρονιάς προσθέστε και τους Dodos.

To No Color με την ευγενική βοήθεια της φωνάρας Neko Case και της φωνάρας της ξαναβρίσκει τους Dodos ως ντουέτο και πιθανόν στη μελωδικότερή τους φάση. Πέραν αυτού, επιβεβαιώνουν ότι έχουν γίνει βιρτουόζοι σε έναν μοναδικό ήχο που επαναπροσδιορίζει τη σχέση ακουστικής κιθάρας και drums.

Αντί για το πραγματικά μεγαλοπρεπές "Going Under" που σε ζαλίζει ευχάριστα με την ευκολία που αλλάζει θέμα θα προτιμήσουμε το πολύ μελωδικό και γλυκό "Companions" γιατί είμαστε γλυκούληδες και μελωδικοί.

Tweet

It's a game inside your head and no one wins

Cant - Dreams Come True

Γεμάτος εκπλήξεις είναι ο Chris Taylor. Ο μπασίστας, τραγουδιστής κατά το ήμισυ των τραγουδιών των Grizzly Bear και παραγωγός τους (υπεύθυνος για τον ήχο τους που βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τα περισσότερα πράγματα εκεί έξω) βγαίνει μπροστά με ακόμα ένα δικό του project. Μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος πως προλαβαίνει να ασχολείται με τους Grizzly Bear, τους Department Of Eagles, αλλά και την παραγωγή δίσκων όπως των Morning Benders.

Και όμως, το Dreams Come True είναι εξαιρετικό. Γεμάτο ιδέες, με καταπληκτική παραγωγή που αναδεικνύει τα κομμάτια και με ανακάτεμα των πιο απροσδόκητων επιρροών που θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Στο "Too Late Too Far" πίσω από το υπερσύγχρονο μπιτάκι ακούμε πάρα πολύ Phil Collins, λιγότερο Xiu Xiu και ακόμα ακόμα το "Packt Like Sardines in a Crushd Tin Box". Μια έξοχη χορευτική στιγμή που ακολουθείται από το φουτουριστικό, αψεγάδιαστο και καλοντυμένο "Believe".

Το άλλο γερό δίδυμο του δίσκου αποτελείται από το "She Found a Way Out" και το "Answer". Το πρώτο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη και είναι μια περιπέτεια από μόνο του με την απροσδόκητη αλλαγή κατεύθυνσης από μία ακουστική μελωδία σε ένα γυαλιστερό α λα Bowie ριφάκι. Το επόμενο "Answer" είναι ένα βαρύ ηλεκτρονικό κομμάτι με αισθησιακή ατμόσφαιρα που ταιριάζει τέλεια σε κακόφημα υπόγεια κλαμπ.

Γενικότερα ο Taylor είναι άριστα ενημερωμένος στα καθέκαστα της σύγχρονης μουσικής και με τις γνωριμίες και τις ασχολίες που έχει μαντεύει εύκολα τις επόμενες τάσεις. Εδώ στο τελευταίο "Bericht" ακούγεται σαν τον νέοπα Perfume Genius, στην '80s και R&B μόδα θα κολλήσει; Και σίγουρα μην το ξεγράψετε σαν b-sides των Grizzly Bear. Υπάρχει γεύση εδώ πέρα και αρκετό υλικό που αν του δοθεί η ευκαιρία θα δείξει ότι είναι κάτι αρκετά διαφορετικό απ' αυτά που κυκλοφορούν. Και σχετικά με το όλο και περισσότερο επιζητούμενο πάντρεμα μελωδίας και ρυθμού είναι ακριβώς μέσα στον στόχο του.

Cat's Eyes - Cat's Eyes

Άλλο ένα side project στο σημερινό 3 σε 1. Εδώ όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και σύμφωνα με μια πολύ πρόχειρη ερεύνα στη σελίδα της νεοσύστατης μπάντας στο wikipedia.
Οι Cat's Eyes είναι το ντουέτο Faris Badwan ( ο τραγουδιστής και συνθέτης, Παλαιστινιακής καταγωγής, των Horrors που έβγαλαν έναν καλό δεύτερο δίσκο και έναν εξαιρετικό φετινό τρίτο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) και της σοπράνο Rachel Zeffira.

Όταν ο Badwan έβαλε στη Zeffira να ακούσει girl groups απο τα sixties η Zeffira ένιωσε μια φούντωση μια φλόγα με τις Ronettes και τον Phil Spector. Έτσι προχώρησαν στην ηχογράφηση μουσικής και μέσω των διασυνδέσεων της Zeffira οι Καρδινάλιοι της Ρώμης είδαν την πιο παράξενη συναυλία της ζωής τους όταν οι Cat's Eyes έπαιξαν στο Βατικανό με τη συνοδεία χορωδίας και εκκλησιαστικού οργάνου. Επίσης πολλοί απ' αυτούς είχαν τη δυνατότητα να δουν έναν Παλαιστίνιο από τόσο κοντά χωρίς να φοβούνται ότι θα σκάσει μπροστά τους. Αλλά και αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σίγουρα πάντως κομμάτια όπως το δρακουλιάρικο, στυλ Bauhaus "Sooner or Later" θα τους έκαναν να λερώσουν τα άμφιά τους.

Τόσο ετερόκλητα στοιχεία σε μια συναυλία μόνο θριαμβευτικές κριτικές θα μπορούσαν να αποφέρουν. Εκτός από, ξέρω'γω, τα Νέα του Βατικανού που βγήκαν την επόμενη μέρα με τίτλο «Κουρευτείτε και γυρίστε πίσω στο δρόμο του Χριστού». Ο ομώνυμος δίσκος ήταν κάτι επόμενο μετά απ' αυτά. Τα ερωτήματα λοιπόν που προκύπτουν απ' αυτή την ιστορία είναι δύο.
Ο δίσκος είναι καλός; Τελικά τα'χουν;

Ναι και προφανώς είναι οι απαντήσεις. Ο δίσκος είναι πολύ καλός. Ανέλπιστα καλός για εμένα που μέχρι να βγούν οι φετινοί Horrors δεν τρελαινόμουν με την goth αναβίωση που επιχείρησαν. Εδώ όμως έκαναν κάτι μαγευτικό. Η μοντερνιά μπήκε στην άκρη και το δίδυμο που τα πάει ζουζουνιστά έφτιαξε μερικές κυριολεκτικά αιθέριες μελωδίες, που απογειώνονταν με την τεχνικά τέλεια φωνή της Ραχήλ, όπως στο "I'm Not Stupid", στο παραμυθένιο "Not a Friend", στο "Lull" με τα πλούσια έγχορδά του κάπου πάνω από το ουράνιο τόξο και στο "I Knew It Was Over" που θυμίζει λιγουλάκι Tim Burton.

Όλος ο δίσκος είναι σαν παλιομοδίτικα ερωτικά γράμματα μεταξύ εραστών που αρχίζουν με το «αγαπημένε/ αγαπημένη» και τελειώνουν με «παντοτινή αγάπη». Μια εγκύτητα και μια καυτή φλόγα που δεν πρόκειται να σβήσουν ούτε καν μετά το πέρας των δύο ωρών και την απομάκρυνση από την κινηματογραφική ασπρόμαυρη οθόνη. Ακόμα και να μη βγάλουν επόμενο δίσκο (χλωμό) το ομώνυμο είναι μια φωτογραφία μιας εκ των καλύτερων στιγμών της ζωής τους/ καριέρας τους. Και εμείς έχουμε κάτι σύντομο και όμορφο να τους θυμόμαστε. Παρακάτω το εξωπραγματικό live από το Βατικανό.

Και επειδή υπάρχει πολύ και καλό υλικό από αυτή τη σύμπραξη δείτε και αυτό το βιντάκι απο το Guardian (που έχει απογορεύσει to embedding) εδώ.

Connan Mockasin - Forever Dolphin Love

Η μπάντα του Νεοζηλανδού Conan Hosford έχει εδώ και καιρό αρχίσει να ακούγεται όλο και πιο έντονα. Στη δισκογραφική εταιρία του Erol Alkan ( τους χάρισε και ένα πολύ διάσημο remix για το ομώνυμο του Forever Dolphin Love, που μεταξύ μας δεν είναι τίποτα ενδιαφέρον αφού απλά έχωσε ένα basic μπιτάκι) απέκτησαν την προβολή που τους άξιζε σε ένα μεγαλύτερο κοινό έξω από την Ωκεανία. Η σημαντικότερη όμως στιγμή της μπάντας ήταν το περυσινό tour της στην Αγγλία ως support των συμπατριωτών Crowded House.

Πλέον με τα αυτιά του κοινού περισσότερο ανοιχτά εμφανίστηκαν σε αρκετά festival για το promotion του Forever Dolphin Love. Η πειραγμένη, σχεδόν art brut αισθητική της μπάντας και η ψυχεδέλεια τραβάνε άμεσα την προσοχή. Εμάς μας άρεσαν ουκ ολίγα κομμμάτια και σίγουρα η ιδιαίτερη ατμόσφαιρά τους θα ακουστεί και θα ξανακουστεί φέτος στο τσαρδί μας.

Το καταπληκτικό "Megumi the Mikyway Above" που ξεκινάει με τα πιτσιρίκια να φωνάζουν "hello Conan" (παρεμπιπτόντως όπως πολύ σωστά παρατήρησε η uptight το τραγούδι μοιάζει πάρα πολύ με το "All Flowers in Time" του Jeff Buckley και της Liz Frazer) είναι ένα απ'αυτά τα κομμάτια που ξεχωρίζουν. Το "Faking Jazz Together" είναι ένα άλλο που κοπλιμεντάρεται από την πολύ ιδιαίτερη υποβρύχια ακουστική της κιθάρας του Hosford ενώ το "Forever Dolphin Love" είναι ένα jazz blues διαμαντάκι (τι διαμαντάκι δηλαδή διαμαντάρα δύο κινήσεων που κρατάει δέκα λεπτά ) που συναντάται μόνο στα βάθη των ωκεανών. Δύο λόγια αξίζουν και για την παιδική φωνή του Conan που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ακούς έναν πιτσιρικά που παίζει με τους φίλους του φέρνοντας στο μυαλό την αθωότητα του Daniel Johnston.

Ο Conan δεν αξιώνει την τελειότητα και ούτε προσπαθεί γι' αυτήν. Αν αντιμετωπιστεί με αυτή τη λογική και αν σας αρέσει η ψυχεδέλεια (που τα τελευταία χρόνια γίνεται καλύτερα εκτός Αμερικής) βρείτε το.

Tweet

When they shake/ Say the wings won't break

Μόνο έτσι θα μπορούσαν να επιβιώσουν οι Antlers μετά από το τόσο έντονο, καταθλιπτικό και σκληρό ντεμπούτο τους ως μπάντα. Ένας concept δίσκος, όπως το Hospice, με το συγκεκριμένο θέμα είναι αρκετός για να καταστρέψει καριέρες. Βεβαίως η εκτέλεση ήταν άψογη και οι μουσικοί που απαρτίζουν τους Antlers μια αποκάλυψη αλλά η δυσλειτουργικη σχέση και η αρρωστημένη ατμόσφαιρα που φώλιαζαν σε όλα τα κομμάτια μπορούσε να γίνει πολύ επώδυνη εώς και μίζερη.

Ήταν μια κατάθεση ψυχής και μια κατάθεση μιας εκ των σκληροτέρων εμπειριών που μπορεί να ζήσει άνθρωπος. Γεμάτη με εικόνες που κάνουν τους εφιάλτες να μοιάζουν με βόλτα στο πάρκο γιατί ακριβώς δεν είναι σκεπασμένες από τον μανδύα της αφέλειας και του απίστευτου που χαρακτηρίζει έναν εφιάλτη.

Μετά απ' όλα αυτά λοιπόν μόνο με έναν δίσκο σαν το Burst Apart θα μπορούσαν να συνεχίσουν. Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι το νόημα του δίσκου είναι αυτό που λένε οι αμερικάνοι "moving on". Η ανάγκη να προσπεράσει κάποιος τις δυσάρεστες αναμνήσεις και να προσπαθήσει να ζήσει τη ζωή του. Βεβαίως η διαδικασία του να μαζέψεις τα κομμάτια σου δεν είναι και η ευκολότερη στον κόσμο. Η συγκόλληση γίνεται μέσω αναμνήσεων, μελαγχολίας και επώδυνων αφηγήσεων που τελικά γιατρεύουν τον τραγουδιστή Peter Silberman (και τον ακροατή μέσω αυτού).

Οι αφηγήσεις όπως και στο Hospice έχουν έντονο το στοιχείο της αλληγορίας. Ο σκύλος που περιμένει την ευθανασία και γαυγίζει στον αφέντη του για να του κρατάει το κολάρο ώστε να «μην πεθάνει μόνος του» είναι η πιο χαρακτηριστική. Ο Silberman έχει πει πως το "Putting the Dog to Sleep" αναφέρεται στην επανασύνδεση μιας διαλυμένης σχέσης ή αλλιώς στο κάπνισμα της πίπας της ειρήνης με τα γεγονότα που ενέπνευσαν το Hospice. Ένα κομμάτι για να συγχωρείς χωρίς να ξεχνάς.

Μια άλλη έντονη εικόνα του δίσκου είναι το αμέσως προηγούμενο "Corsicana" που παρουσιάζει έναν «χορό» δύο εραστών σε ένα σπίτι που καίγεται. Όταν πλέον συνειδητοποιούν πως το σπίτι τους φλέγεται είναι πολύ αργά και τουλάχιστον προλαβαίνουν να χωρέσουν σε ένα φιλί την τελευταία τους ανάσα. Η ανατριχιαστική κιθάρα και ατμόσφαιρα φτιάχνουν την καταλληλότερη μουσική υπόκρουση για να ντύσουν τις δύο φιγούρες στάχτης που στριφογυρίζουν στο ταβάνι ενόσω οι φλόγες τις κρατάνε στον αέρα. Ο Silberman εμπνέυστηκε την ιστορία από έναν... μάλλον γιατί να σας τα λέω εγώ; Μισό να σας συνδέσω: "I found an article about a man in a tiny town called Corsicana, TX, whose family had perished in a fire, who, at the start of the article appeared a tragic, ill-fated grieving father. But as it continued, evidence quickly and obviously pointed to this father as the arsonist. This confusion of victim and perpetrator seemed fitting for the recording, a simple love song about a relationship seemingly ended by circumstance, but actually killed by both partners’ unwillingness to save it. Unlike the case of the man in Corsicana, TX, the sabotage in the song is unintentional."

Για την ιστορία o Cameron Todd Willingham εκτελέστηκε το 2004 ως ο εμπρηστής πατέρας που σκότωσε την οικογένειά του αλλά πρόσφατα βγήκαν στην επιφάνεια πολλές υπόνοιες και στοιχεία που συνηγορούν σε (άλλη μία) κακοδικία.

Ξεχωριστά ένα ένα τα κομμάτια είναι μεγαλύτερα μουσικά επιτεύγματα από τα αντίστοιχα του Hospice. Soft rock, '80s, dream pop σε μια άψογη μίξη που προσφέρει στον δίσκο ανθεκτικότητα, ποικιλία και μοναδικότητα.

Τα αξιομνημόνευτα σημεία πολλά. Η παράδοξη ερωτική μπαλάντα "I Don't Want Love", το "Parentheses" ένας ύμνος στα one night stands με την κιθάρα στα δόντια να παίζει τα ακρωτηριασμένα ριφάκια της, το ζουμερό και ζεστό φαλσέτο του Silberman, ο επικήδειος του κομψού "No Widows" σε μια κρίση μηδενισμού αλλά και απελευθέρωσης -"If the wheels jump off the road/ Τhere's no widows left to know/ Νo perfect love above/ Τhere's no punishment below"- το ό,τι πιο κοντινό σε single "Every Night My Teeth Are Falling Down" που έχει έναν αέρα "Losing My Religion" και όπως λέει ο ονειροκρίτης μας «Αν χάσατε δόντια με οποιοδήποτε τρόπο, σημαίνει ξαφνική κακοτυχία στις επιχειρήσεις και στις ιδιωτικές και οικογενειακές υποθέσεις σας», και το ονειρικό "Hounds" που χώνει το κεφάλι του στο μαξιλάρι με προσμονή για ένα καλύτερο επόμενο πρωϊνό.

Και επανέρχομαι. Μόνο έτσι θα μπορούσαν να επιβιώσουν οι Antlers μετά από το τόσο έντονο, καταθλιπτικό και σκληρό ντεμπούτο τους. Το Burst Apart τοποθετεί τα γεγονότα του Hospice σε μια κορνίζα δίπλα στο ενυδρείο και η κάθαρση έρχεται φυσικά και ομαλά όπως τα πρωτοβρόχια που ξεπλένουν το καυτό τσιμέντο.

Tweet

Giant man and the wonderful Wasp

Το παιδί μεγάλωσε.  Το παιδί ήταν πάντοτε μεγάλο δηλαδή αλλά ας πούμε ότι η τυπική αναγνώριση απο πιο «δύστροπο» και απαιτητικό κοινό επιβεβαίωσε το πρώτο συμπέρασμα. Ο άνθρωπος που κρυβόταν πίσω από μία φράτζα, ο άνθρωπος που παράτησε τις σπουδές του για να παίζει με τον αδερφό του ανέβηκε μόνος στη σκηνή το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε κι έπαιξε το Electric Counterpoint με τον Steve Reich να παρακολουθεί απο κάτω.

Άλλοι θα τα έκαναν πάνω τους. Ο Jonny Greenwood όμως άνετος σα να παίζει στο σαλόνι του ξεδίπλωσε τα τρία μέρη της σύνθεσης. Μέρος του μαγευτικού αποτελέσματος μπορείτε να το παρακολουθήσετε εδώ.

Την περασμένη Παρασκευή ο Jonny έκανε άλλο ένα όνειρό του πραγματικότητα, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στους ποπόφαρδους τους Πολωνούς να δούν στην ίδια σκηνή, την ίδια βραδιά, τον Aphex Twin και τον Greenwood να «απαντούν» μουσικά στην Polymorphia του εθνικού τους ήρωα Krzysztof Penderecki υπό το βλέμμα του θρυλικού (επίσης απολαυστικά δυσοίωνος θα ήταν δύο άλλα ταιριαστά επίθετα) συνθέτη. Οι δημιουργίες του Jonny σε αυτή την περίπτωση ήταν μικρότερη έκπληξη. Έτσι και αλλιώς ως συνθέτης, του soundtrack του There Will Be Blood (σας έχω ξαναπεί πόσο λήστεψαν αυτόν και την ταινία το 2008; Σας το ξαναλέω τώρα) μεταξύ άλλων, έχει αποκτήσει μεγάλη οικειότητα με τις μεγάλες ορχήστρες. Ανεξάρτητα από αυτό το "48 Responses to Polymorphia" είναι μια έντονη και γεμάτη σκαμπανεβάσματα ομορφιάς και τρόμου ακρόαση.

O Hank Pym είναι ένας απο τους διασημότερους χαρακτήρες της Marvel. Ήταν το μυαλό πίσω απο τους Avengers αλλά αυτό που τον έκανε πραγματικά ιδιαίτερο για εμάς τους nerds, πέρα απο την αυτοκαταστροφική σχέση με τη γυναίκα του Wasp, ήταν η εναλλαγή του ανάμεσα σε άνθρωπο-μυρμήγκι και άνθρωπο-γίγαντα. Αυτή η δυσκολία του να αποφασίσει τον έκανε πολύ ξεχωριστό. Όπως έλεγε και ο Scott Walker "see the dwarves and see the giants, which one would you choose to be?". Ο Jonny θα μπορούσε να είναι κάτι αντίστοιχο. Ντροπαλός και εσωστρεφής προτιμά να εξαφανίζεται πάνω στη σκηνή και στην προσωπική του ζωή, γιγάντιος να δεσπόζει πάνω από τους υπόλοιπους όταν κάθεται μπροστά από ένα όργανο για να δημιουργήσει μουσική.

Tweet

Αμπελοφασουλοσοφίες 07/9/11

Σεπτέμβρης πια κι έχουμε επιστρέψει για τα καλά.

Ο mr.grieves ξανάρχισε να γράφει ασταμάτητα, οι δίσκοι ξανάρχισαν να βγαίνουν με τρομακτική συχνότητα και το απεργιακό δελτίο ξανάρχισε να έρχεται πρώτο στη λίστα των πρωινών μας αναγνωσμάτων.

Στα media player μας παρελαύνουν αυτές τις μέρες πολλά και διάφορα, από Ganglians μέχρι St Vincent. Στο DVD μας πάλι έχει στρογγυλοκαθίσει το remastered Fawlty Towers. Για κάποιο μυστήριο λόγο δεν το είχαμε δει ολόκληρο ποτέ. Τώρα λοιπόν, που προσπαθούμε να παρατείνουμε έστω και με το ζόρι τη διάρκεια ζωής της δόσης αγγλίλας που πήραμε αυτό το καλοκαίρι, μοιάζει η ιδανική στιγμή.

Αν και κάθε στιγμή μια δόση John Cleese είναι ευπρόσδεκτη. Μπορεί και απαραίτητη.

Τώρα βέβαια πόσο να διατηρηθεί η βρετανίλα όταν έξω έχει 35 βαθμούς και ξύνεσαι όλη μέρα από τα τσιμπήματα των τρομερών σκνιπακίων που υποδούλωσαν φέτος την Αθήνα; Ακόμα και το fudge που φέραμε πίσω πέτρωσε και ίσα που τρώγεται.

Ο καταιγισμός από καινούριους δίσκους πάντως είναι κάτι που μας παρηγορεί, και μάλιστα αρκετοί απ'αυτούς είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντες. Τα αλλεπάλληλα ποστς του mr.grieves σας έχουν δώσει μια ιδέα για το ποια μας αρέσουν και ποια όχι και τόσο. Από τη μεριά μου να πω ότι μου αρέσουν πολύ ένα-δυο κομμάτια από τους Ganglians (τους οποίους παρεμπιπτόντως έμαθα από τον διαδικτυακό φίλο μας radiowar με αποτέλεσμα να τον θυμάμαι κάθε φορά που τους ακούω) και ότι με εξέπληξαν ευχάριστα οι Cymbals Eat Guitars. Το προηγούμενό τους μου φάνηκε σκέτο hype, αυτή τη φορά υπάρχει και κάτι από πίσω.

Αν κάτι διεκδικεί με αξιώσεις κομμάτι της πίτας των ακροάσεών μας από τα καινούρια πράγματα αυτές τις μέρες αυτό είναι η μουσική για μωρά. Δυο καινούρια μέλη που έσκασαν στις αρχές του καλοκαιριού στην ευρύτερη οικογένεια του some beans μας ανάγκασαν να εντρυφήσουμε στο κομμάτι της μουσικής που αφορά τα βρέφη και να προστρέξουμε στην εξαιρετική σειρά Rockabye Baby!.

Περιττό να πούμε ότι το όλο πείραμα είχε τρομερό ενδιαφέρον. Ακούσαμε τις διασκευές σε γνωστές αγαπημένες μπάντες πρώτα με τα δικά μας αυτιά και μετά με τα αυτιά ενός πιτσιρικιού λίγων μηνών (ΟΚ, αυτό το προσπαθήσαμε απλά), παίξαμε «μάντεψε-το-τραγούδι», διασκεδάσαμε με την ιδέα ενός μωρού να αποκοιμιέται υπό τους γλυκούς ήχους του "Heart Shaped Box" (και επίσης της μαμάς του να αναρωτιέται τι είναι αυτό το όμορφο νανούρισμα, μη έχοντας ακούσει το κανονικό) και άλλα όμορφα.

Τελικά καταλήξαμε σε 2-3 CD με επιλογές τα οποία θα σταλούν στους ευτυχείς γονείς εντός των ημερών. Θα περιμένουμε με ενδιαφέρον, και θα σας μεταφέρουμε, τις αντιδράσεις μικρών και μεγάλων.

Σε άλλα νέα, η Peej ξανακέρδισε με το τουφέκι της το Mercury Music Prize. Ήμουν κι εγώ της άποψης ότι δε χρειαζόταν την προβολή που προσφέρει το βραβείο αλλά κάτι τέτοια (περιμένετε να φορτώσει μέχρι να πάει στο ποστ) με έκαναν να το ξανασκεφτώ.

Πάντως συντάσσομαι κι εγώ με την εκπεφρασμένη άποψη του mr.grieves ότι ναι, το Let England Shake είναι τρομερός δίσκος, αλλά έλειπαν από τη λίστα τρία (συν ένα που δεν ανέφερε ο συνάδελφος) από τα καλύτερα φετινά albums που τυχαίνει να είναι και εκ Βρετανίας. Σε σχέση με όσα υπήρχαν στη λίστα ναι, ήταν το καλύτερο, αν και υπήρχε και ισχυρή αντιπολίτευση από το εξαιρετικό Diamond Mine των King Creosote και Jon Hopkins.

Όπως και να'χει, μπράβο στη λατρεμένη μας Ντορσετιανή και καλοφάγωτα τα 20 χιλιάρικα! Μέχρι νεωτέρας, θα πάμε πίσω στις αρχές του ποστ αυτού και στον φετινό δίσκο των Ganglians...

Tweet

The high shrinking sun will be eclipsed by heaving rainbows of flesh

P, P, SY η Αγία Αμερικανική Τριάδα που δε σταματά να εμπνέει και να καθοδηγεί τους νέους αμερικάνους μουσικούς που πιάνουν κιθάρα και απαιτούν τα όρια των πειραματισμών τους να φτάνουν μέχρι εκεί που επιτρέπει ο drummer. Αυτό το ελαφρώς παράφωνο, παράφορο και παράφρονο στυλ που δυσκολεύεται να αναπαυθεί σε μια συγκεκριμένη φόρμα και μελωδία. Τόσο ασυμβίβαστο που καταντά προβλέψιμο σήμερα.

Pavement, Pixies, Sonic Youth η Αγία Αμερικανίκή Τριάδα που δεν προσπάθησε να θέσει κανενός είδους βάση, χαρακτηριστικό παράδειγμα των γοητευτικά αφιλόδοξων '90s (καλά, τέλη '80s), μποέμ, μηδενιστές και διανοούμενοι. Σήμερα, αμέτρητοι πιστοί που ζουν το δικό τους μύθο στηριζόμενοι στα είδωλά τους. Δεν έχουμε σκοπό να τους ξεμπροστιάσουμε. Έτσι και αλλιώς η παγιωμένη αντίληψη ότι «όλα έχουν ξαναγίνει» που έχει στραγγαλίσει αρκετά πραγματικά πρωτότυπα πράγματα που κυκλοφορούν δε μας επιτρέπει να συλλέξουμε το μπόνους που αντιστοιχεί σε ανάλογα ξεγυμνώματα. Αντίθετα, οι Cymbals Eat Guitars μπορούν να πουν ότι είχαν μια καλή P, P, SY (σε κλίμακα του 10) χρονιά φέτος.

Δεν γνωρίζω αν θα ήταν ο ίδιος ήχος αν δεν ήταν τρομερά της μόδας το lo-fi εδώ και κάποια χρόνια. Μου φαίνονται όμως καλά παιδιά, διαβαστεροί μαθητές που ξέρουν απ' έξω την ιστορία, τη γεωγραφία και τη φυσική. Εκεί που προβληματίζονται είναι στη λογοτεχνία (που θα φτιάξει στις συνθέσεις τους ένα γερό θεωρητικό background) και κυρίως στη χημεία. Τα υλικά που χρησιμοποιούν καθώς και οι δόσεις τους είναι σωστά. Η εξτρά πουτανιά θα έρθει όμως από τη μίξη και το ανακάτεμα των υλικών, διαδικασία που απαιτεί πολύ γερά μυαλά και άμεσο άρπαγμα των πυγολαμπίδων της στιγμιαίας έμπνευσης που πετάνε σε ανύποπτες στιγμές από πάνω μας. Και τέλος πάντων δεν αρκεί μόνο να γνωρίζουν τον περιοδικό πίνακα.

Αλλά είπαμε ήταν μια καλή χρονιά για αυτούς και το Lenses Alien σηματοδότησε ένα καλό βήμα προς το δύσκολο δρόμο που τους περιμένει. Θα αντισταθώ στο πιο άμεσο "Secret Family" των πιο μουντών από ποτέ Νεοϋορκέζων και θα προτιμήσω το "Definitive Darkness" για το έξοχο φινάλε του.

Tweet

Αμπελοφασουλοσοφίες 01/9/11

Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι το πρώτο Movie Day Festival τελέστηκε με επιτυχία και είναι πλέον κόμμάτι της ιστορίας.

Μπορώ να σας ακούσω: «Ρε Grieves δεν ξέρω τι πίνεις αλλά είναι καλό και θέλω κι εγώ απ'αυτό».

Και εξηγούμαι. Το πρώτο Movie Day Festival έλαβε μέρος στον δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας στον Πειραιά. Αποτελούνταν απο μια ολόκληρη μέρα γεμάτη ταινίες back to back που έλεγε και η γιαγιά μου η Δημήτρω και περιελάμβανε επίσης δύο σακουλάκια τυρογαριδάκια, μια pizza mexicana, πατατάκια lays και φούρνου, πακοτίνια, σακουλάκι Kit Kat, κουτάκι Cadbury's Fingers και άφθονη ποσότητα Coca Cola (light παρακαλώ) απευθείας από το Όκλαχομα γιου ες έι για να μας κρατάει σε εγρήγορση.

Οι κανόνες απλοί. Διαλέγει ο καθένας από δύο ταινίες που δεν έχει δει κανείς μας συν μια κλασσική που έχει δει μόνον ο ίδιος και θέλει να την παρουσιάσει σε όποιον δεν τη γνωρίζει. Αποτέλεσμα: 6 ταινίες, γουρλωμένα μάτια και μια έντονη γεύση σκουπιδίλας στο στόμα. Τόσο πολύ που όταν σκέφτομαι το Seven αντί να μου έρχεται στο στόμα η γλυκιά μεταλλική γεύση του αίματος απο *spoiler alert* το κεφάλι της Gwyneth *spoiler alert* να μου έρχεται στη μύτη σκόνη τυριού αναμεμιγμένη με συντηρητικά, ντουκόχρωμα και κόλλα uhu (διαβάζεται ούχου).

Το πιο εντυπωσιακό απ'όλα ήταν το πόσο γρήγορα αλλά και ανέλπιστα ξεκούραστα πέρασαν αυτές οι ώρες. Αλλά όταν είχες να κάνεις με τόσο καλές ταινίες αυτό ήταν μάλλον το πιο εύκολο. Waltz with Bashir, Dead Man Walking, The Lives of Others, Bananas, Seven και Dead Poets Society το ένα καλύτερο από το άλλο. Και στο τέλος ένα κεφάλι καζάνι, αλλά γεμάτο εικόνες και συναισθήματα και ιστορίες που προσπαθείς να χωνέψεις.

Τι άλλο έκανε το some beans αυτό το καλοκαίρι; Α, ναι εκείνο το Field Day Festival από το ταξίδι μας στο Λονδίνο ήταν σίγουρα ένα από τα μουσικά highlights της συναυλιακής μας καριέρας. Θα ακολουθήσει σύντομα (λάβετε υπόψιν ότι ο χρόνος στο some beans είναι μια πολύ σχετική και αραιοκατοικημένη έννοια) αναλυτική παρουσίαση. Κατά τ'άλλα τα γνωστά. Το Λονδίνο μαγικό και χαοτικό, το Nottingham, ή Shotingham όπως λένε αυτοί που το ζηλεύουν για να τονίσουν την εγκληματικότητά του, ένα ιδανικό μέρος για να ζήσεις ήρεμα χωρίς όμως να σου λείπει τίποτα. Με τα θέατρά του, την όπερά του. τη Nottingham Forest και τη Notts County τοπικές ομάδες να χωρίζει τα γήπεδά τους ο ποταμός Trent (δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ τον εαυτό μας που δεν μπορεσαμε να παραβρεθούμε στο μεταξύ τους ντέρμπι στα πλαίσια του Carling Cup την τελευταία ημέρα διαμονής μας), το άγαλμα του θαυματοποιού Brian Clough, τη μαγεία της φολκλόρ ιστορίας του Robin του δάσους, την αρχαιότερη pub στην Αγγλία Ye Olde Trip to Jerusalem (που στην πραγματικότητα είναι η δεύτερη αρχαιότερη μιας και η Bell Inn στην Old Market Square είχε ξεκινήσει να σερβίρει κρασί σε διψασμένους Νορμανδούς λίγο νωρίτερα) όλα σε μια τακτοποιημένη και αξιαγάπητη πόλη που η uptight είχε ερωτευτεί καμμιά δεκαριά χρόνια πριν και τώρα καταλαβαίνω γιατί.

Μαζί με την καθιερωμένη επίσκεψη στην Καρδάμαινα και τα απανταχού Stone Roses, Tasty Corner, Starlight (δυστυχώς το Mad, ένα Brit rock καταφύγιο, έκλεισε) ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι μας.

Με αυτή την καταθλιπτική κατακλείδα ΔΕΝ θα τελειώσουμε το κείμενο. Έρχεται το φθινόπωρο, δροσιά, επιτέλους ξανά βόλτες μιας και θα κρυβόμαστε όλο και λιγότερο από τον καύσωνα, και ένας Σεπτέμβρης με Suede, Primal Scream και Screamadelica live και φύσικα Ζαν- σ'αγαπάω- Μακούν.

Τι καλύτερο απο τους Little Dragon για να «ξεβγάλουμε» τη ζέστη από το αριστοτεχνικό "Brush the Heat" του όλο και καλύτερου τελευταίου δίσκου τους Ritual Union. Ρομποτικό beat με σάρκα και οστά που γλύφει τον ιδρώτα του απο τα χείλη του.

Tweet